Nie warto ufac ludziom... - Netkobiety.pl

To fakt. Ja też dostałam na tyle po dupie że już sie nauczyłam że ufac można tylko kilku najbliższym osobom. Ale ludziom w ogole to niestety nie. I nie mowić za dużo o sobie, bo w  zasadzie wszystko co powiesz moze się obrócić przeciwko Tobie. Miałam na przykład taką sytuacje w pracy gdzie zostałam pominięta przy rozdzielaniu premii (niestety była uznaniowa) bo inne dziewczyny z którymi pracowałam miały dzieci a ja nie, a że zbliżały sie świeta to one potrzebowały wiecej kasy na prezenty (autentyk, takie było tłumaczenie gdy zapytałam o powody dla których zostałam pominięta). Od tamtej pory nie mówię nic o sobie, oczywiscie rozmawiam z  ludźmi ale na neutralne tematy typu pogoda itp. Już np. nie opowiadam że w weekend byłam w Tatrach itp bo niestety nawet to może się łatwo obrócic w argument przeciwko mnie samej (skoro stać cie na wyjazdy z tego co masz to premia nie bedzie ci potrzebna itp.)

Ja na swojej drodze spotkalam wielu ludzi. Moment,gdy musialam zmienic miejsce zamieszkania pokazal tych prawdziwych i zyczliwych mi ludzi. Potem na swojej drodze spotykalam kolejne osoby,od ktorych mniej lub bardziej dostawalam nie powiem gdzie. Teraz w pracy dostalam od kolezanki,ktora mnie sprzedala... Wydawac sie moglo,ze w miejscu pracy jakas lojalnosc oraz zaufanie powinno byc,ale zeby az tak?!
Te wydarzenia pokazaly,ze najlepiej ufac tylko tym,ktorzy sa z Toba od lat. A na przyszlosc nie mowic i nie ufac nikomu. Ale czy takie zycie w ogole jest mozliwe?

nio mam takie wrażenie, że jest całkowite przyzwolenie na oszustwa, obgadywanie, kłamstwa, oszczerstwa a kto tego NIE robi jest dziwny? fałszywy?

ogólnie jest moda na zrzucanie masek czyli ten co jest miły to czegoś chce, ten co o nikim nie gada to chce przejąć kontrolę itd itp, poczytajcie artykuły z socjologii to zrozumiecie ah i jak ktoś się nie dorobił niczego to jest głupszy i gorszy (to mój ulubiony kwiatek)

plus każdy każdego analizuje

Wydaje mi się, że albo się ufa, albo nie, to jest w nas, w naszym nastawieniu do świata. Oczywiście można na to wpływać, jeśli na kimś się zawiedziesz, to bardziej nieufnie będziesz patrzeć się na innych...
ale jeśli masz taką ufną naturę, to będzie cię to męczyć, że musisz się pilnować, by czegoś nie powiedzieć, by nie zaufać za bardzo drugiemu człowiekowi.

Pomyśl też o tym, jak działa to w drugą stronę? Są ludzie, którzy w każdym widzą złodzieja, oszusta, chama i się zabezpieczają przed całym światem. Jeśli ktoś ciebie potraktuje nieufnie, jak złodzieja, to będzie ci miło? Też zareagujesz na to, zdystansuje się od takiej osoby, może pomyślisz, że skoro tak boi się, to może sam ma coś na sumieniu, itp.

Nie musisz odkrywać wszystkiego wszystkim, nie musisz mówić o zbyt osobistych sprawach przypadkowym ludziom np. w pracy, ale też budowanie muru zamyka możliwość poznania głębszego ludzi.

Chodziło raczej o to, że gdybym nie ufała tym ludziom tak bardzo to nie opowiedziałabym tyle o sobie. A na podstawie tych informacji wyciągnięte zostały wnioski, ktore uderzyły bezpośrednio we mnie, gdyż uznano że ja tej premii nie będę tak potrzebowac jak inne osoby, (bo przecież mogę dorobić sobie w weekendy itp., zwłaszcza ze nie mam dzieci)... Jesli jest ocena pracownicza, dostaję najwyższą z  całego zespołu i zero premii, bo nie mam dzieci ani kredytu na mieszkanie to chyba coś jest nie halo. A już na pewno nie jest to sprawiedliwe. Bo dlaczego ja, będąc najlepszym pracownikiem w  zespole, mam ponosić konsekwencje tego, że koleżanki zdecydowały się na dzieci. Dlaczego ja mam być na tym stratna? Bo zamiast siedzieć i narzekac jak mi ciężko i jak mi na wszystko brakuje, to gdy faktycznie mi brakuje to się zbieram  w sobie i idę do pracy w weekendy?
Teraz wiem już że trzeba było siedzieć cicho, a nawet czasem się do tych pojękiwań na okrutny los dołączyć i wyszłabym na tym dużo lepiej. A nie włączyć tryb "przedsiębiorczość i ogarnianie otaczającej rzeczywistości".

Ja akurat Spanielkę rozumiem, bo premia uznaniowa, a tym bardziej jeszcze za coś, co nie jest związane z pracą, to dla mnie kuriozum.
Czy to, że ona nie ma dzieci, znaczy że nie ma wydatków?
Że jej by się nie przydały dodatkowe pieniądze? A może płaci rodzicom za dom opieki, albo cokolwiek innego - whatever.
Też mnie wkurzały takie osoby w pracy - ja nie mogłam wziąć żadnego dnia wolnego między świętami (żeby mieć długi weekend), bo ja przecież nie mam dzieci, więc z kim ja będę spędzać ten czas. Porażka

Aczkolwiek z zaufaniem ma to niewiele wspólnego.
I powiem filozoficznie, że jednym ufać warto, a innym nie.
No i trzeba brać pod uwagę to, że ludzie się zmieniają z czasem.
Mojemu poprzedniemu eks ufałam całkowicie, był dla mnie człowiekiem honoru, szlachetnym i dobrym.
A co się z nim stało po paru latach... wyrok za zdefraudowanie pieniędzy, zdradzanie mnie i pod koniec jeszcze trzymanie mnie przy sobie, żebym go utrzymywała, choć mnie nie kochał już i planował sobie życie z inną.
Ale czy na tej podstawie mam uznawać, że wszyscy mężczyźni są źli? A może wszyscy bruneci są źli (on był brunetem)?
No raczej nie.
Zaufanie to jedno.
Ale nie warto też być naiwnym i jeszcze są sygnały ostrzegawcze, to po prostu trzeba ich posłuchać.

uwazam, ze nie jest to zdrowa sytuacja i wpływa w efekcie na atmosferę w pracy, a przez to na wyniki.
od takich rzeczy jak brak kasy na dodatkowe wydatki jest fundusz pracowniczy czy jak on sie tam nazywa. albo zapomogi roznego rodzaju. jako kierowniczka nigdy nie dalam i nie dalabym premii za to, ze komus potrzeba wiecej kasy na wydatki,bo ma dzieci.

sorry za of top

Z tymi dniami wolnym to i ja mialam. Z racji,iz jestem osoba samotna (bez meza i dzieci) to ja nie potrzebuje dni wolnych przed swietami,bo rodziny nie posiadam. A skoro moja mama jest na chodzie,to moze sama swieta przyszykowac. Nie ma rownosci...

to ja wam sie przyznam,że mimo tego,ze sie sparzylam tez pare razy, to jednak nie przestalam ufac ludziom tam ogolnie. moze i jestem trochę ostrozniejsza, ale to przez utratę tej naiwnosci,ktora sie ma na samym poczatku.

no i najważniejsze: dlaczego ktoś inny ma obrywac za grzechy danego człowieka?

Niestety, albo i stety, mam sporo takich doświadczeń. Miałam do wyboru to, co wyżej napisałam: postępować wbrew swym zasadom, wartościom, albo wyciągnąć wnioski na temat tych konkretnych osób, które mego zaufania nadużyły, nie uogólniając trudnych doświadczeń i nie ubierając innych w cudze piórka. Pomocnymi były między innymi te słowa:

Nie staram się. Robię coś albo nie. Kiedyś (wielokrotnie o tym na forum napisałam) starałam się wyprasować rzeczy. Tyle tylko, że nie brałam żelazka do ręki. Ale starałam się bardzo długo.

Przedstawiłam swoją opinię, nikt z nią nie musi, na szczęście, się zgadzać, czy wbrew sobie zmieniać swój sposób myślenia.
Chcesz być 'ostrożną' w kontaktach z innymi? Bądź. Pozwól jednak, że pozostanę przy swoim myśleniu i traktowaniu innych. I nie. Nie jestem naiwną osobą. Jezusem też nie jestem. A moje życie jest zbyt krótkie, by zatruwać je podejrzliwością.

Osobiście stosuję w życiu zasadę, że dopóki ktoś nie zawiedzie mojego zaufania, to ma 'czystą kartę', czyli nie jestem w stosunku do niego podejrzliwa, nie przypisuję mu złych intencji ani nie stawiam na pozycji tak zwanej minusowej. Z drugiej strony jestem raczej powściągliwa w wylewnym mówieniu o sobie i zwierzaniu się ze spraw, które są bardzo osobiste, żeby nie napisać intymne, przy czym nie ma to wiele wspólnego z zaufaniem jako takim, bo po prostu otwieram się tylko przed ludźmi, którzy są mi w jakiś sposób bliscy i co do których czuję, że mnie nie zawiodą. Tu na szczęście intuicja spełnia swoją rolę, więc nie doznaję rozczarowań.

Otóż to. Obciążanie innych winą za nasze negatywne doświadczenia, na które nie mieli żadnego wpływu, jest krzywdzące, choć trzeba uczciwie przyznać, że wiele osób robi to nieświadomie.

Nie sposób się nie zgodzić. Nie sposób nie docenić .
Mimo tego wydaje mi się, że po zawiedzionym zaufaniu samorzutnie przychodzi powściągliwość i ostrożność. Natomiast wyzwalające jest poczucie gdy ta ostrożność znika. Pamiętam bezinteresowną pomoc okazaną w taki sposób jakby znano mnie na wylot (co znacznie ułatwia przyjęcie takiej pomocy ), takie zdarzenia są bardzo pomocne w odkamienieniu i nie pozwalaniu sobie na niedosyt okazywanego zaufania .

Moim zdaniem warto dawać drugiemu człowiekowi jakąś tam dawkę zaufania, jednak nie 100%. Ostatnio bardzo przejechałam się na pewnej osobie, co do której miałam wyrzuty sumienia, że to druga strona jest bardziej zaangażowana ode mnie. Koniec końców okazało się, że to jednak ja dawałam z siebie o wiele więcej, a obecnie leczę złamane serduszko. Cieszę się jedynie z tego, że właśnie nie zaufałam w 100%.

Zaufanie nie jest uczuciem. To:

Dlatego napisałam to, co napisałam. Na szczęście myślę inaczej niż Ty.

Brak zaufania do ludzi, wynika z braku zaufania do samego siebie. O zrzucaniu winy na innych za własne niepowodzenia napisano powyżej, nie będę się powtarzał.

Myśląc w ten sposób równie dobrze można byłoby powiedzieć, że lepiej nie wychodzić z domu, bo możemy ulec wypadkowi. Moim zdaniem nie chodzi o to, aby ludziom nie ufać, ale by zachowywać się rozsądnie, w tym z naiwnością dziecka nie opowiadać przypadkowym, co nie znaczy obcym, osobom o sprawach, które mogą zostać przeciwko nam wykorzystane. Dla mnie to jednak zdecydowanie nie jest to samo.

Mam podobne przemyślenia, niestety. Mi się życie poukładało. Początkowo bardzo przeżywałam rozwód - naprawdę toksyczny, potem nową miłość, która na mnie spadła prawie od razu po podjęciu decyzji o rozwodzie. Ponieważ lekko niezrównoważona wtedy (i nie tylko ) byłam, to opowiadałam w pokoju, szczebiotałam przy nich do telefonu do ukochanego. Przez przypadek dowiedziałam się jak mnie obgadują. Nie wszyscy - dwójka, ale zawsze to niemiłe. Ludzi najbardziej wku..a twoje szczęście. Dziś po trzech latach, nie mówię prawie nic. O pogodzie, przygotowaniach na święta. Od rozmów mam najbliższych. Początkowo było mi trudno, bo gadatliwa jestem. Ale pomyślałam sobie - że niewiele te znajomości dla mnie znaczą, praca to praca. I już. I powiem szczerze lepiej mi z tym nieporównanie. Teraz wyjeżdżam na urlop do Grecji. Już widzę, jak by im d... ścisnęło, gdybym coś powiedziała.

wykorzystali twoją naiwność i pracowitość, jeśli masz energię to zacznij wkładać ją w swoje hobby a do pracy przychodź i rób tak żeby robić, żaden szef ci nie podziękuje, nie będzie klaskał bo w tych czasach ten co pracuje, chce i potrafi ciężko pracować to głupi co go należy wydoić (wykorzystać sytuację) bo w pracach zespołowych (np. zakłady produkcyjne, dyskonty) liczy się jak cały zespół pracuje a nie jednostka, jeśli się wychylasz to zapierniczasz na wszystkich a teraz jeszcze przywileje mają ci z dziećmi, więc jak chcesz tą premię to zrób sobie najwięcej dzieci jak się da hehe...

O ile potrafię zrozumieć zniesmaczenie związane z pominięciem Twojej osoby podczas rozdzielania premii, o tyle nie do końca "chwytam" dlaczego owy fakt wiążesz  ze swoją nadmierną ufnością. Moim zdaniem nie trzeba być jakoś wybitnie "wylewną" osobą, żeby inni współpracownicy dość szybko pozyskali informacje o naszym stanie cywilnym, czy ilości przychówku Pewnych faktów zwyczajnie nie da się w pracy ukryć...  dlatego zastanawiam się, czy rzeczywiście na drodze do tej premii stanęła Ci Twoja nadmierna ufność, czy raczej szef, który bezrefleksyjnie stawia potrzeby pracowników "dzietnych" ponad potrzebami reszty zespołu...
I żeby sprawa była jasna... uważam, że zostałaś potraktowana wybitnie niesprawiedliwie jeżeli powód pominięcia przy podziale premii jest powodem prawdziwym, a nie pseudo "wymówką" pozwalającą uniknąć szefowi konfrontacji z Twoją osobą. Nie ma też co kryć, że w miejscu pracy lepiej nie opowiadać współpracownikom o swoich dodatkowych źródłach przychodów, bogatych rodzicach, świetnie zarabiającym współmałżonku i innych tego rodzaju atrakcjach, bo większość ludzi zwyczajnie "ciężko" znosi jak innym się dobrze wiedzie... w dodatku nie daj Boże bez większego wysiłku Na moje oko, ta prawidłowość nie ma nic wspólnego z nadmiernym zaufaniem...