Zdurniałam do końca - Netkobiety.pl

Może najpierw malutki zarys całej historii. Znamy się wiele lat. Najpierw było iskrzenie, potem przyjaźń, potem znowu zaczęło iskrzyć, wzajemnie zakochanie. Nawet były rokowania na związek, ale nagle okazało się, że on jest chorobliwie zazdrosny o mój strój (bo w lecie nie chodzę w długich spodniach i ogólnie ubieram się dość kobieco (nie mylić z wyzywająco)), więc stwierdził, że nie może ze mną być. Ale i tak ciągle ze sobą byliśmy, opiekowaliśmy się sobą. Przywiązałam się do niego, pokochałam i niemalże uzależniłam się od niego. W ciągu tych lat i szczególnie ostatnich miesięcy wylałam morze łez. Często coś było nie tak, ale zawsze jakoś wszystko się układało, do czasu. Zaczęłam czuć się odrzucona, on miał głupi zwyczaj wzbudzać we mnie zazdrość wymyślonymi koleżankami, ale gdy zaczął pracować w jednej korporacji zaczęłam w to wszystko święcie wierzyć i było między nami coraz gorzej, aż w końcu spasowałam i zerwałam kontakt, pozornie. Potrzebowałam się w końcu do kogoś przytulić, do ukochanego nie mogłam, ale na horyzoncie ktoś się pojawił. Miałam z nim około dwumiesięczny epizod, ale każdego dnia miałam ochotę spytać go "Dlaczego nie jesteś Nim?", do tego nowego nic nie czułam, poza pociągiem seksualnym. Myślałam, że tak musi być, że jakoś muszę o tamtym zapomnieć, choć serce rozpadało mi się na drobne kawałeczki. I nagle tamten się odezwał, chciał znowu wszystko naprawić, zawalczyć o nas. Zrobiłam wtedy jeden podstawowy błąd. Wspomniałam, że zaczęłam się z kimś spotykać i to był prawdopodobnie gwóźdź do mojej trumny. Śmiertelnie się obraził, wpadł w furie, powiedział, że go zdradziłam (nigdy nie byliśmy w związku, bo ilekroć chciałam on mnie odrzucał) i że stracił na mnie czas, zaczął mnie wyzywać od dziwek i kurew i że jestem nic nie warta. To było na początku stycznia. Mamy koniec marca, dziś spędziliśmy miło dzień. W ciągu trzech tygodni od tamtej awantury zaczęliśmy się znowu spotykać, niby na luzie, ale doszedł seks i, paradoksalnie, o wiele więcej jest go teraz niż przedtem. On był właściwie moim pierwszym i gdyby się tak dało, to byłby jedyny. Jeszcze do niedawna miałam nadzieję, że zrozumiał, że oboje zawaliliśmy i że jakoś będziemy chcieli to wszystko odbudować, zacząć od nowa, ale zauważyłam znowu coś niepokojącego. Seks - tak, przytulanie - tak, całuje całe moje ciało, ale dziś nie zbliżył się do moich ust. Kilka dni temu powiedziałam mu, że chcę wyjechać z kraju, jakoś ułożyć sobie życie, bo już nie wytrzymuję, a on nic. Dziś powiedział mi, że nawet gdyby tęsknił, to by się nie przyznał. A ja właśnie chcę, żeby mnie przy sobie zatrzymał. W przeciwnym razie wiem, że nie dam rady żyć tu bez niego i pewnie kiedyś patrzeć jak żyjemy w innych związkach. Nie wiem co mam ze sobą zrobić. On ma 27 lat, ja 24. Ilekroć próbuję z nim rozmawiać dorośle i poważnie, on się wymiguje i mówi, że nie zamierza dorastać. Ciągle siedzę i zastanawiam się jak mam do niego dotrzeć. Wiem, że nie jestem mu obojętna, więc czemu się tak zachowuje?

(...) A ja właśnie chcę, żeby mnie przy sobie zatrzymał. W przeciwnym razie wiem, że nie dam rady żyć tu bez niego i pewnie kiedyś patrzeć jak żyjemy w innych związkach. Nie wiem co mam ze sobą zrobić. On ma 27 lat, ja 24. Ilekroć próbuję z nim rozmawiać dorośle i poważnie, on się wymiguje i mówi, że nie zamierza dorastać. Ciągle siedzę i zastanawiam się jak mam do niego dotrzeć. Wiem, że nie jestem mu obojętna, więc czemu się tak zachowuje?

Pirx napisał/a:

(...) Ale skoro nie chce?
Nie zmusisz jej ...

Generalnie mam takie same zdanie jak Wy, kwestia czy ona wyciagnie wnioski i przejrzy na oczy?

Czasem ludzie, kierując się rozumem, robią coś niezgodnego ze swymi chęciami.   

Nawet nie mam zamiaru zmuszać autorki do czegokolwiek. Stworzyła wątek, zapytała, napisałam swą opinię. Czy weźmie ją pod uwagę i zmieni swe myślenie i zachowania, czy pokiwa głową, stwierdzając "Faktycznie tak jest" a później zdecyduje się na życie osoby zależnej i podporządkowanej, to zależy tylko od niej. Na szczęście możemy dokonywać dowolnych wyborów, a moje życie od jej decyzji nie zależy.
Jej życie, jej decyzje, jej konsekwencje.