Duży problem między rodzicami - Netkobiety.pl

Choroba ojca najwyraźniej zaburzyła jakąś hierarchię w domu. Pomijając sprawę z uzależnionym bratem to kto normalnie najbardziej skupiał uwagę w domu ? Możliwe też, że matka agresją maskuje swój ogromny strach przed chorobą, a może i nawet śmiercią ojca.
Faktycznie chyba trudno będzie sobie tu poradzić, bez fachowej pomocy psychologicznej, albo nawet psychiatrycznej. Matka najwyraźniej pewnie w ogóle nie dostrzega tego co się z nią dzieje.
Przyszło mi do głowy, że może dobrze by było ją wysłać do sanatorium, żeby się trochę wyciszyła, ale to pewnie nie jest dobry pomysł.

W pierwszym odruchu można byłoby powiedzieć, że jest to sprawa między rodzicami, jeśli jednak ich relacje mają wpływ na ogólną atmosferę, jaka panuje w domu, to jak najbardziej można, i warto, w jakiś sposób próbować na to wpłynąć. Co prawda wydaje się przykre, że mama zamiast dać tacie wsparcie, stara się skupić na sobie uwagę, ale to nie musi wynikać z jej egocentryzmu, a z nieumiejętności poradzenia sobie z emocjami, jakie obecnie przeżywa. 

Przychylam się do tej wypowiedzi. Jesteśmy różni, różnie reagujemy w sytuacjach stresowych - jedni mówią o tym wprost, wyrażają strach, pokazują niepokój, a nawet płaczą, inni, nie potrafiąc uzewnętrznić tego, co dzieje się z nimi w środku, reagują agresją, nadmierną nerwowością, czepliwością, szybko wybuchają. Są to tak zwane emocje wtórne, które polegają na tym, że jeśli mamy problem z nazywaniem rzeczy po imieniu, czyli o czymś nie chcemy/nie potrafimy mówić wprost, to szukamy tematów zastępczych.

Rozumiem, że obojgu może być ciężko, ale jednak sytuacja jest wyjątkowa, trudna i na ten moment mimo wszystko warto byłoby mniej ważne sprawy na jakiś czas, oczywiście w miarę możliwości, odłożyć na bok, by dać wsparcie tacie, który - obiektywnie patrząc - jest chyba w najtrudniejszym położeniu. Warto jednak zdać sobie sprawę, że kiedy poważnie zachoruje ktoś z domowoników, to tak naprawdę zwykle choruje cała rodzina - sam zresztą obserwujesz to we własnym domu.

Kiedy półtora roku temu poważnie zachorował mój brat, a ja miałam świadomość, że będę mu potrzebna, to zrobiłam w domu naradę, wyjaśniając co postanowiłam i jednocześnie prosząc o zrozumienie, że teraz będzie mnie mniej, więc z pewnymi sprawami, w które zwykle mocno się angażowałam, będą musieli radzić sobie samodzielnie. Do tematu oczywiście wracaliśmy na bieżąco, ale ten pierwszy moment wydaje mi się kluczowym - dzięki tej rozmowie ustaliliśmy pewne zasady, a ja miałam pewność, że wszystko, na czym mi zależało, zostało głośno powiedziane.

Nie wiem w jaki sposób Wy ze sobą rozmawiacie, ale może warto byłoby zwołać podobną, rodzinną 'naradę', na której każdy głośno powie o tym, co obserwuje, z czym sobie nie radzi i czego oczekuje. Dzięki temu może się okazać, że na światło dzienne wyjdą tematy, o których do tej pory się nie mówiło, przez co nie wszyscy ze wszystkiego zdawali sobie sprawę. Być może też zapewnienie mamy o Waszym zrozumieniu dla jej emocji i deklaracja wsparcia, pozwoli jej otworzyć się przed Wami. Całkiem zresztą możliwe, że ona czuje silną, wewnętrzną presję, że właśnie teraz powinna być twarda i być dla wszystkich oparciem - bez względu na to, jak sama sobie teraz radzi i co tak naprawdę czuje, a to przecież dodatkowo potęguje jej stres. 

Czytałam kiedyś dosyć niezwykły wywiad z Bartkiem Prokopowiczem, mężem zmarłej na raka Magdy, założycielki fundacji Rak'n'Roll, który powiedział coś, co mocno utkwiło mi w pamięci. Nie powtórzę już dokładnie, ale sens był taki, że kiedy ktoś zachoruje, to wszystkim dookoła wydaje się zupełnie naturalne, że to on jest najważniejszy i to on powinien być w centrum uwagi i pomimo tego, że jego bliskim emocjonalnie nierzadko wcale nie jest łatwiej, to zostają zupełnie zepchnięci na bok - nikt nie pyta jak oni się czują, jak radzą sobie z sytuacją, czy nie potrzebują wsparcia, pomocy.
Dążę do tego, że prawdopodobnie i mama potrzebuje teraz takiej troski, bo poczuła się pozostawiona sama sobie. Być może jest jest jednak jakaś bliska koleżanka, siostra, sąsiadka, która właśnie mamie mogłaby teraz poświęcić trochę więcej czasu?

A przed chorobą ojca kto wyznaczał kierunek działań w kryzysowych momentach ?
Bo jesli ojciec - to dla matki ogromne obciążenie że może ona powinna przejąć ta rolę niezaleznie od obawy o chorobę ojca. Przeciez niedawno zmagała się z problemem z synem czy tez oboje zmagali sie z problemem z synem ?
Pamietam Bartka Prokopowicza kiedy mówił że Ci którzy pozostaja maja gorzej - ale akurat to nie bardzo mi koresponduje.