zmęczenie codziennością - Netkobiety.pl

Kontynuując to nad czym się wypocilam A tego nie ma:
I mam cudowna córkę choć ostatnio dość mocno daje mi popalić ciaglymi buntami i pyskowkami. Szale goryczy przechylila moja wczorajsza rozmowa z parterem który stwierdzil ze jestem zbyt mało konsekwentna. Nie do konca się z tym zgadzam. I uważam że jego zaangażowanie w wychowanie dziecka jest za małe Ale to sprawa między nami i bedziemy nad tym pracować.
Ale do czego zmierzam. Mam dość idealnego wyglądu, idealnej rodziny i idealnej mnie.
Mam dość krytyki ze fryzura mi nie pasuje, ze coś mogłaby robić lepiej. Mam dość ciągłego wymagania i stawiania spolecznych oczekiwan mi jako kobiecie. Piękna, zgrabna, mądra, świetna gospodyni, super pracownik , idealna Matka. Ja wiem ze nie jestem idealna. Mi się też nie chce. Mam gorsze dni. Albo czegoś nie lubię. Macie też tak ze buntujecie się przeciwko tym standardom wyznaczonym dla kobiet? Czy to ja jestem jakimś wyrzutkiem społecznym bo nie chce się wpasować w ramy. Bo chce moc być zmęczona, zła, słaba i doskonale nieidealna.

A ktoś ci każe być idealną?

Chyba najbardziej przytloczylo mnie zachowanie mojej córki. Ipoczucie ze nie jestem dobra matka. Ze czasem po prostu nie panuje nad swoim dzieckiem. No a mój partner dobil już wieko od trumny

Nie przechodzę tego, ale Cię rozumiem.

"Wessałaś z mlekiem matki" i uznałaś za własne wyśrubowane wymagania i usiłujesz im sprostać. Co proponuję? Odrzuć ten sposób myślenia, szkodzi on nie tylko Tobie, ale też Twym bliskim. Ani Tobie, ani nikomu innemu nie jest potrzebne, by dom wyglądał jakby przed sekunda opuściła go grupa sprzątaczek. Te wszystkie 'powinno się' wyrzuć, bo one wpływają demobilizująco; zobacz, na co Ty - dorosła kobieta - ma ochotę.

Przy okazji. Jak rozumiesz wsparcie i czego po ewentualnej grupie wsparcia oczekujesz?

Nie przekonuj innych. Uwierz sama, że świat się nie zawali a najbliżsi nie uciekną od ciebie rozczarowani jeżeli czasem pozwolisz sobie na chwilè słabości

Żeby to jeszcze czas był te wszystkie wątki przeczytać. Niemniej jednak dzięki.
Więc wychodzi na to ze dopadł mnie problem natury egzystencjanej i muszę się z niego wyleczyc.  Jakoś.

Coś to daje, czemuś służy

W "kupie" też się "przysmierduje" tak samo

Strzelam że wiek pomiędzy 25-30, dzieciak, facet, obowiązki, życie

A czas dla siebie?
Czy tylko wsparcie do "orientacji w terenie"
Warto się zastanowić co samemu można zaoferować, czego brak,

W pewnych sprawach, dom, dziecko, związek, to powinno się klarowac w zakresie relacji partner-partnerka, do reszty często psiapsiulka wystarczy

Fakt. Nie tylko Ty tak masz. Ale czy to normalne, takie myślenie? Powiedziałabym, że często spotykane, ale nieobowiązujące. Można, jeśli jego skutki są negatywne (a są), zmienić je. Można, można go też nie zmieniać. Jeśli w tym, czyli zmianie myślenia, oczekujesz wsparcia, zostanę. Jeśli jednak liczysz na wspieraniu się w takim, według mnie szkodliwym, myśleniu i zachowaniu, trwaniu w wyniesionych z domu schematów, to nic tu po mnie.

Często powtarzam: zajmowanie się innymi, zajmowanie się przekonywaniem innych doskonale utrudnia zajęcie się tym, na co mamy wpływ: na swoje myślenie, swoje decyzje, swoje zachowanie.

Ja tak miałam, ale pałka się przegięła. Któregoś dnia postawiłam rodzinę do pionu. Zdecydowanie wyznaczyłam co komu wolno, w tym mnie samej. Wyjaśniłam, że jestem człowiekiem takim samym jak oni, ze mam prawo mieć czas dla siebie -tak jak oni- oglądać tv, słuchać muzyki w słuchawkach, wylegiwać się wannie itp. Nie ważne czy się pali czy wali w tym czasie, to jest czas dla mnie tylko i niech nikomu nie przeszkadza niezmyty talerz, czy okruchy na blacie, a jak przeszkadza mogą to sprzątnąć sami . Mam prawo do tego samego co oni, nic nierobienia na ten przykład. Obiad mogę ale nie muszę ugotować, wyprać i wysprzątać też tylko mogę. Jeśli komuś coś przeszkadza... robi to sam, uprzejmie proszę. Wyglądam tak jak lubię, a nie jak sobie wyobrażają mnie inni.
Przyznam, ze wprawiłam rodzinę w lekkie zdziwienie, ale nie sprzeciwiali się.
Tylko u mnie jest ta różnica, ze ja jestem konsekwentna i doskonale wiedzieli, ze nie żartuję, ze jak coś postanowię i wprowadzę to koniec. Toteż nawet nie próbowali mnie z powrotem urobić. Natomiast- jeśli Ty nie jesteś konsekwentna- to oni to świetnie wykorzystają. Bedą wiedzieć, że się ugniesz i niewiele sobie z tego zrobią.
Myślę, że powinnaś nauczyć się konsekwencji i zdecydowania. Warto, to bardzo pomocne w życiu i sprawdza się w każdej dziedzinie życia.

W przypadku partnera udało się wyegzekwować to ze czasem mi się nie chce i ze świąt się nie zawali. Ale moje dziecko notorycznie próbuje mnie przechytrZyć. Co chwilkę muszę ja ustawiać do pionu. Nie jest tak ze jestem niekonsekwentna. Nie wiem skąd ona ta pyskowki bierze. W domu tego nie ma. Taki mAły buntownik. Potem znów jest dobrze i znów próbuje.

Ona ma dopiero 7.5 roku

Sprawdza granice.
Sprawdza, czy coś może wytargować, czy w czymś ustąpisz, czy zmieniłaś zdanie. Złości się, gdy czegoś nie dostanie, albo otrzyma zakaz. Typowe. Przypomnij sobie siebie samą i to co czułaś, i co robiłaś w podobnych sytuacjach.

Wybaczcie Ale wrzuca mi po jednym zdaniu albo wcale choć eseje pisze