kultura narzekania i jak to człowiekowi nigdy nie dogodzi - Netkobiety.pl

Witaj,

Ja w poprzedniej pracy spędzałam zmianowo po 12- ście godzin i też słuchałam różnych wywodów- jak to jest źle, niedobrze, że inni to mają lepiej, a oni są wiecznie pokrzywdzeni.

Osobiście wydaje mi się, że narzekamy, ponieważ w naszej kulturze, utarło się od jakiegoś czasu, że musimy być naj, musimy mieć to i owo, by wszystko było dobrze, a gdy już to i owo mamy, to okazuje się, że tak właściwie, to nie jesteśmy z tego zadowoleni, bo to nie były nasze osobiste życzenia, a innych ludzi. Lubimy się porównywać i to nas gubi. Zamiast skupić się na sobie i swoim życiu, żyjemy życiem innych ludzi i narzekamy zupełnie tak, jak oni, czując ten niedosyt. Wystarczyłoby cieszyć się dzisiejszym dniem i skupiać się na dobrych stronach życia, a jest ich, wbrew pozorom, wiele. Ludzie, którzy narzekają, zarażają nas tym, jak grypą. Wtedy, zaczynamy, o zgrozo, widzieć świat ich oczyma i narzekać.

Najbardziej absurdalne narzekanie jakie słyszałam- osoba idzie na urlop, ma dostać wczasy pod gruszą i zastanawia się, co ona będzie robiła na urlopie i co zrobi z tymi pieniędzmi, bo akurat teraz, to nie ma konkretnego celu, by je wydać.

Też nie lubię wiecznego narzekania na wszystko, ale nie jestem zwolenniczką sztucznego optymizmu. Czasami każdy potrzebuje się wypłakać i poskarżyć. Daję do tego prawo sobie i innym.

Rozwiniesz jeszcze tę myśl? Zaciekawiłaś mnie:-) Co może dawać nam narzekanie? Z czego może wynikać wybitna skłonność do narzekań? Bo nie da się ukryć, że jedni robią to nieustannie, a inni sporadycznie.

Kultura narzekania jest naszą nieodłączną cechą Oczywiście nie wszyscy narzekają, ale na przykład pojedzie się do takiej Hiszpanii i się wydaje, że pod tym względem jesteśmy w innym kręgu kulturowym.

Narzekanie jest potrzebne, bo pokazuje, że coś jest nie tak, że coś nie gra w naszym życiu. Problem zaczyna się, gdy tylko narzekamy, ale nic nie robimy. Albo gdy narzekamy na wszystko - jak w tym przykładzie z wakacjami. Znam osobę, która narzekałaby nawet, gdyby wygrała milion w lotto. Brak pieniędzy - kłopot, nadmiar pieniędzy - kłopot. Takim ludziom nie da się pomóc i nie należy nawet słuchać.

Odpowiem podając konkretny przykład:
Dojrzała kobieta nieustannie narzeka na swoją nastoletnią córkę. A że się nie uczy, a że ciągle na tablecie, a że nie chce rozmawiać, a  że za moich czasów...itp. Klasyk. Kilka umiejętnie  zadanych pytań i jak na dłoni widać co za tym stoi. w tym przypadku zamartwianie się, niechęć wobec wzięcia odpowiedzialności za relację i związane z tym poczucie winy oraz osobista frustracja matki. Wszystkie te postawy są oczywiście niewłaściwe i nie wnoszą nic nowego, a wręcz pogłębiają kryzys. Stają się jednak cennym materiałem do analizy. Wkrótce matka dojdzie do wniosku, że zamiast tracić czas na martwienie sie mogłaby wykorzystać go na konkretne działania mające na celu zapewnienie córce poczucia bezpieczeństwa, że jest silna , stabilna i zdolna do wzięcia odpowiedzialności, że frustracja nie musi wpływać na jej relacje z córką. Wszystko sie zmieni na lepsze! ale zaczęło sie od zwykłego narzekania
Mało jest osób, które eksponują siebie w sposób analityczny i na dzień dobry mówią - wiem, ze moim problemem jest nadmierna kontrola rzeczywistości wynikająca z trudnej relacji z apodyktycznym ojcem . Zdecydowana większość będzie jednak zaczynać od narzekania na cokolwiek... bo to jest najprostsza forma wyrażenia niezadowolenia , za którym stoi konkretny problem.
Narzekanie jest pewnym kodem, którym ludzie sie posługują bo  jest łatwy w ekspresji i jednocześnie  trudny w interpretacji, dzieki czemu zawsze można się za nim schować. dlatego konstruktywnie narzekać można jedynie w towarzystwie osób, które potrafią narzekań słuchać.
Niestety w pozostałych przypadkach spotka sie to raczej z irytacją i kpiną. Tak jak jest np w tym wątku

Jedni robia to sporadycznie inni często, a jeszcze inni wcale   (np osoby w cięzkiej depresji nie narzekają w ogóle). Wszystko zależy od stanu emocjonalnego danej osoby.
Osoba narzekająca ciągle i na wszystko jest najprawdopodobniej głęboko nieszczęśliwa

Pracuję w kiosku. 90% procent ludzi narzeka. Powody narzekania są różne. To się nie zmieni jeśli nie zaczniemy od siebie... Mniej marudzenia a więcej chwalenia nawet najdrobniejszych rzeczy.