nie kocham go juz... - Netkobiety.pl

Chyba masz problem z czytaniem ze zrozumieniem Dunkis.  Autorka wyraźnie napisała że boi się reakcji męża a nie tego że sobie nie poradzi.  A Twoje pytanie odnośnie czasu matki jest po prostu żenujące.

Autorko a może rozmowa?

Dunkis widac żeś facet..przeciagam to z myślą o dziecku bo wiem ze tu jest lepsza służba zdrowia i wszytsko tańsze...rozmowa nic nie daje...nie umiemy rozmawiac. Boje sie jego reakcji gdy powiem ze to koniec

Słabe to jakieś.
Jak się rozwiedzie i wyprowadzi, to przecież dalej będzie sama, więc w sumie nic to nie zmieni, a może być tylko gorzej.
No chyba, że "Bede miala gdzie mieszkać z mała i wiem ze sobie poradze" oznacza "poznałam kogoś i chcę iść do niego" to zmienia postać rzeczy.
Tak więc ten no panie tego... jak to tam jest naprawdę?

Chodzi o.to ze w Polsce mam rodzinę i przyjaciół. A tu nie. Nie lubię byc sama... Zresztą to nie o to chodzi. Jak mam się za to zabrać? Powiedzieć mu wprost ze to koniec i wyjechac?

Powiem Ci tak młoda damo, ja na jego miejscu bym w to nie uwierzył, że to ot tak po prostu koniec i już. Albo jest coś na rzeczy i nie mówisz nam tutaj wszystkiego,
albo masz chwilowy dół i podejmujesz pochopnie bardzo ważną dla całej waszej trójki decyzję, której już nie będziesz mogła zmienić, jeśli on da Ci odejść i ułoży sobie życie.
Ile ma ten maluszek, 10 miesięcy? No to kiedy zaszłaś w ciążę, półtora roku temu? I wtedy było dobrze, a dzisiaj już nic do męża nie czujesz i chcesz od niego odejść?
Dla mnie to jest albo jakaś naciągana historia (i jednak jest ktoś trzeci w tym układzie) albo nieprzemyślana do końca decyzja (której pewnie bardzo szybko pożałujesz)

No dokładnie.

Gdybyście nie mieli dziecka, to rozstanie jest (względnie) proste, albo zostawiasz mu wspólny majątek, albo wspólnie ustalacie jego podział. Macie jednak dziecko, a jeszczemąż ma pełne prawa rodzicielskie. Zatem do ustalenia jest opieka nad dzieckiem, miejsce jego pobytu, kontakty z dzieckiem rodzica, który nie będzie sprawował bezpośredniej opieki.

Jeszczemąż jest pracoholikiem. Hm... . Ma na utrzymaniu trzy osoby.

Ja mam swoje pieniadze z których utrzymuje dziecko.on pracuje po 20 godzin na dobe czy to normalne? Uwazam ze nie. Gada o pracy jak w jakims amoku...tylko o tym...

To znaczy, że śpi po 3 godziny na dobę (o godzinę odliczam na dojazdy do i z pracy oraz posiłki)?
Jak może robić Ci awantury o wyjście na kawę, gdy nie ma go w domu?

Będąc w pracy 20 godzin na dobę wie, że wychodzisz na kawę i robi ci o to awantury? W jaki sposób? Śledzi cię gps-em czy jak?

Masz malutkie dziecko, jestes sama, daleko od rodziny I przyjaciol, pewnie zmeczona (opieka nad dzieckiem to ciezka praca), zniechecona.
Nie podejmuje w obecnej chwili zadnych decyzji - dobrze sie zastanow czego chcesz.
Wyjedz na troche do Polski - moze troche ochloniesz I spokojnie zastanowisz sie jakie podjac kroki.
Rozwiesc sie jest najlatwiej, ale los samotnej matki wcale nie jest lekki.

Bylam bez niego ostatnio 2 miesiące w polsce i nawet nie tesknilam... Wypalenie totalne

Też uważam, że nic na siłę. Lepiej uwolnić i siebie i swojego męża. Tak, jego też. Nie ma nic gorszego niż bycie oszukiwanym i to przez najbliższą osobę.
Szkoda tylko, że w tym wszystkim jest malutkie dziecko.... szybko poszło, skoro dzieciak nie ma jeszcze roku... albo jesteście mega-niedojrzali, albo nieodpowiedzialni... ty, albo oboje...

Dunkis, popieram przedmówczynię - lepiej czytać to co Autorka napisała, zamiast "rozumieć" to, o czym w jej postach nie ma ani słowa.

Posłuchajcie... Tez szkoda mi mojego dziecka i zawsze chcialam by miala normalna rodzinę. Jednak wyszlo tak a nie inaczej. Mam byc na siłę z czlowiekiem ktorego nie kocham? Umielibyscie tak żyć? Zapewne wszyscy jesteście w szczesliwych i szczerych zwiazkach i chwała Bogu, jednak nie każdemu się tak w zyciu uklada. Żałuję ze wzielam z nim ślub. To bylo nieodpowiedzialne. Czasu nie cofne. Nie linczujcie mnie za to że jest w tym wszystkim małe dziecko...wiem o tym... Chcę dla mojej córki jak najlepiej bo kocham ja ponad zycie ale ja też chcę byc w koncu szczesliwa

I Ty przez 9 lat małżeństwa z nim nie wiedziałaś, jakie on ma poglądy na sprawę? I jeszcze czas narzeczeństwa dochodzi...

Nie mozesz sobie w Polsce wyjść na kawę i to jest Twój powód?

A jak jesteście u siebie, tj za granicą, to chyba możesz? Przecież on nawet o tym nie wie.

Chciałabym też znać odpowiedzi na pytania, które zadano wyżej, mianowicie macie 10-miesięczne dziecko plus 9 miesięcy ciąży, to jest trochę ponad półtora roku - skoro zaszłaś w tę ciążę, to chyba tak źle między Wami nie było, a i facet w tym swoim pracoholizmie czas znalazł na to, żeby Cię bzyknąć. Coś w tej historii jest strasznie naciągane. Nawet jeśli zepsuło się niedawno, to chyba warto spróbować to naprawić? A nie od razu pakować walizkę...

Nikt Cię nie linczuje za to, że jest w tym wszystkim małe dziecko, tylko ja na przykład chciałbym się dowiedzieć skąd to dziecko się wzięło,
bo na pewno nie spadło z księżyca ani bocian go nie przyniósł i w tym punkcie ckliwa historia o nieszczęśliwym małżeństwie zwyczajnie się rozjeżdża.
Osiem lat po ślubie decydujesz się na dziecko z tym swoim mężem, po czym kiedy mała przychodzi na świat, nagle stwierdzasz że od dawna męża nie kochasz...
No dziwne to wszystko i zastanawiające, nie sądzisz?

P.S.
Jeśli występuje w tej opowieści postać amanta, który zawrócił Ci w głowie i to dla niego chcesz porzucić męża, a myślę że tak właśnie jest,
to najprawdopodobniej za kilka miesięcy spotkamy się wszyscy w tym samym miejscu i będziemy czytać łzawe teksty o chęci powrotu do męża...
I na co Ci to?

Do mnie akurat argument o pracoholizmie jak najbardziej przemawia. Bylam kiedys z facetem, rowniez pracoholikiem. Mozna powiedziec ze pracowal calodobowo, bo od 6 rano telefony, potem gdzies w rozjazdach, w domu siedzial w gabinecie, jadl w gabinecie, do kibla z telefonem. A po nocach do samego rana telefony z filii z Australii, gdzie nie raz zrywal sie z lozka, cos wysylal, czytal oddzwanial. Kosmos. Skonczylo sie na dwoch oddzielnych sypialniach, bo sie nie wysypialam i po roku zwiazku w trojkacie (ja, on i telefon) powiedzialam dosc.

A cala reszta sie zgadzam.

A gdzie urodzilas? w Polsce czy w obecnym miejscu zamieszkania?

Nie ma.nic fajnego w zyciu z takim człowiekiem... Kazdy zazdrosci ze jest pracowity ale wedlug mnie sa jakies granice...Rodzilam zagranicą.

No to tu moze sie pojawic problem. Nawet jezeli podejmiesz decyzje o rozstaniu i powrocie do Polski (tak wywnioskowalam, po tym jak napisalas ze czujesz sie samotna a w PL masz rodzine i przyjeciol), a on sie na to nie zgodzi, to mozesz miec problem z zabraniem dziecka. Wiem, ze takie panstwa jak Anglia, Niemcy, Belgia, Holandia latwo swoich obywateli nie wypuszczaja, jezeli nie ma na to zgody obojga rodzocow.

Autorka nie napisala, ze przez 9 lat byl pracoholikiem i despota. Jezeli oboje sa mlodzi, to raczej jest to jej jeden z pierwszych zwiazkow, o ile nie pierwszy. Poza tym, dobra praca i mamona potrafi spaczyc niejeden dekiel. Szczegolnie, jezeli wczesniej malzonek byl zwyklym szarakiem.
Kwestii dziecka nie komentuje, bo sie zgadzam z reszta. Ja sama w takiej sytuacji nie powolywalabym kolejnej istoty na swiat.
Nie mniej jednak dziecko juz jest, autorka nie zrobila go sobie sama, a pracoholik w domu to ani maz, ani ojciec.

Mieliśmy niecale 18 lat gdy zaczelismy byc razem. Zawsze mielismy ciezko bo oboje pochodzimy z biednych rodzin. Jednak gdy zaczął się dorabiac co dobrze swiadczy o nim bo wyszedl na prosta to zaczal sie zmieniac...chce byc panem i wladca w pracy i w domu... Tylko wydaje rozkazy i kazdy ma mu się podporzadkowac. Napewno jest w tym wszystkim wiele mojej winy wiem... W tym, ze sie pieprzy... Ale dla niego praca jest najważniejsza. Nigdy go nie ma. Ja juz czuje sie jak samotna matka. Gdy ma wolne i tak znika na fuchy... Tak ma to wszystko wyglądać? Rozmawialam z nim...obiecywał ze weekendy sa dla nas bo wcale nie musi wtedy chodzic do pracy. Udalo sie 1 weekend. Po co te obietnice... Moje błagania... Ja juz tak Po prostu nie chcę

Może i jestem naiwna ale ja autorkę rozumiem. Tak jak już pisałam,  kiedy pojawia się dziecko wszystko się zmienia. Często rzeczy, które wcześniej nie miały znaczenia,  nie przeszkadzały, po zmianie priorytetów rozrastają się do problemów ciężkich do przejścia.  Nierzadko rodzice/ rodzic nie radzą sobie z nową rzeczywistością, którą przed porodem wyobrażali sobie inaczej. Jeśli dołożyć do tego ciągłe zmęczenie katastrofa gotowa.
Często dopiero po fakcie okazuje się że jedno z rodziców (lub oboje) nie dojrzało do takiej odpowiedzialności / zmiany. Zapracowany ojciec, który zasłania się pracą lub wręcz w nią ucieka i matka zmęczona opieką nad niemowlakiem. Przy braku komunikacji nie trudno o licytowanie kto ma ciężej i wzajemne oskarżenia o brak pomocy, zrozumienia. I w tym wszystkim najgorzej jak któraś ze stron nie widzi problemu
.

Autorko, mogło tak być, że facet pod wpływem nowej, lepszej kasy się zmienił. Od razu tego nie napisałaś, więc trudno się było domyślić. Czasem ludziom, którzy się czegoś dorobili, zwyczajnie odbija. Niestety, wiem to po części z własnych doświadczeń, tyle, że to ja zarobiłam pieniądze... ale wiadomo, że to co w małżeństwie jest wspólne i mój eks za dobrze się z tym poczuł... ale to inna historia.

Teraz już ciebie rozumiem, twoje powody i rozterki. W tej sytuacji, jeśli czujesz, że wyczerpałaś wszystkie możliwości porozumienia, odejdź. Zrób to spokojnie, bez przepychanek. Masz do tego prawo.

Droga szalona27. Nie zamierzam Cie odwodzic od twojej decyzji. Zrobisz jak chcesz.
Ale wez pod uwage kilka drobiazgow. Wyjechaliscie 9lat temu, wiec zakladam ze do anglowa. Ktos juz tu podniosl, ze jak maz sie nie zgodzi, to nie wyjedziesz do polandu z dzieckiem. Jak je mimo to zabierzesz, to jest to porwanie. Beda cie scigac przez Interpol. Znajda i wsadza. Zakladam ze nie tego chcesz.
A czy jestes gotowa na wyjazd samotnie, bez dziecka? Nawet jak sie rozwiedziesz tam to i tak dziecka nie przywieziesz do kraju bez jego zgody.
Piszesz ze pochodzicie z biednych rodzin i ze w Polsce sobie spokojnie poradzisz. A przepraszam jak? Ta biedna rodzina bedzie cie utrzymywac? Polska to nie UK ze z pracy na przyslowiowym zmywaku i zasilku na dziecko sie utrzymasz. Ludzi znajacych angielski jest jak psow, wiec to ci nie da super dochodow, ani nie zapewni szybko pracy. Co bedziesz robic? Sprzatac za najnizsza krajowa?
Chcesz od niego odejsc, bo go nie kochasz? Dla mnie bomba, ale zanim to zrobisz, to nie mow jak nastolatka “jakos to bedzie“. Przemysl dokladnie co i jak zrobisz. Poradz sie prawnika. Idz do pomocy spolecznej ktora na pewno ci pomoze sie ogarnac, bo w normalnych krajach od tego jest. Masz dziecko i jesli nie jest ci obojetne jako pomiot twojego psychopaty, to zatroszcz sie o jego,i swoja przyszlosc.

Nie rozumiem tych komentarzy negatywnych. tak mogą pisać tylko ludzie co życia nie znają. Chyba w każdym związku coś w jednej ze stron może się wypalić. Jeżeli ktoś myśli o odejściu to znaczy, że najwidoczniej się męczy. Życzę powodzenia tym, którzy upatrują w związku dwojga ludzi mękę i ją z pełną świadomością akceptują. Nie mówię tu o bezproblemowym życiu, bo takiego nie ma, ale też trzeba mieć na względzie swoje jak i czyjeś uczucia. Ja tam bym nie chciał, żeby ktoś był ze mną na siłę z litości czy ze strachu. O wiele bardziej cenię szczerość i szanuję czyjeś uczucia, dlatego mimo smutku czy żalu w takiej ewentualnej sytuacji pogodziłbym się z tym wolę prawdziwe i szczere uczucie niż robienie czegoś na pokaz lub pod wpływem presji.

Nawet jeżeli jest to niedojrzałe zachowanie, chwilowy kaprys czy jakiś kryzys emocjonalny to też lepiej się rozstać, jezeli ktoś nie dojrzał do związku. Ale przyznać się do tego to też jest pewnego rodzaju dojrzałość. Lepsze to niż kreowanie się na kogoś kim się nie jest. Zastanawiam się skąd tyle żalu w wielu komentarzach. Skoro wszyscy życiowi eksperci są tacy mądrzy to powinni napawać się swoim źródłem szczęśliwości, które stworzyli, a nie wylewać żółć na forach.