Czy to już wymaga psychiatry? Pomóżcie - Netkobiety.pl

Witajcie długo śledzę to forum ale w końcu stwierdziłam że i ja potrzebuję pomocy, bo sama już nie wiem co się ze mną dzieje.
W sumie od 3 lat zauważam u siebie te zmiany i widzę że postępują.
Po 1 bardzo ale to bardzo boję się wszystkiego. Studiuję trudny kierunek i coraz więcej się ode mnie wymaga, boję się nowych sytuacji, boję się parugodzinnych podróży z uczelni do domu, że coś się wydarzy, że będę musiała gdzieś czekać i będzie ciemno i ktoś się napatoczy. Niedawno dowiedziałam się że znajomi organizują wyjazd na narty- pierwsza reakcja to paraliżujący strach, bo nie jeździłam z 10 lat i że nie będę umiała, że ktoś się zirytuje jak długo zjeżdżam. Wiem że to głupio brzmi, ale takie mam myśli i się nimi nakręcam. Czasem przyjdzie mi do głowy, że nie ma takiego konkretnego powodu moich lęków, ale szybko to mija i ten lęk cały czas mi towarzyszy, od kiedy się dowiedziałam o nartach jestem cała napięta ze ściśniętym żołądkiem.
Niby wiem że te lęki są nieuzasadnione ale nie umiem się przestawić z myśleniem i tak coraz więcej sytuacji, niekoniecznie nowych zaczyna wzbudzać we mnie strach.
Kolejna rzecz, stałam się bardzo wrażliwa i codziennie płaczę. Najczęściej przy chłopaku, gdy choćby delikatnie podniesie głos albo gdy mamy różne zdanie,ja od razu tworzę obrazy przyszłości i tego że się nie będziemy dogadywać. Dużo problemów tworzę i robię z tego wielkie kłótnie a gdy ochłonę z emocji okazuje się że miał racje. Bardzo się stara mi pomóc, słucha, wybacza po kłótniach, robi dla mnie naprawdę dużo ale widzę że go to męczy gdy kolejny dzień płaczę z jakiegoś powodu. I to znów nakręca strach, że kiedyś go stracę.
Spadła mi pewność siebie, czuję że z niczym sobie nie poradzę w życiu. Nie umiem wzbudzić w sobie zainteresowania tym czego się uczę, w ogóle niczym nie jestem zainteresowana. Jeśli tylko przebywam z kimś kto ma dużo zainteresowań i jest aktywny czuję się nikim, bo nie jestem taka sama. Zwłaszcza z chłopakiem się porównuję, staram się przy nim udawać że nie, a potem gdy jestem sama płaczę że nie umiem być tak samo dobra w wielu rzeczach. Wszystko zaczynam z myślą "i tak nnie będę tak dobra, nie dam rady", ciągle się krytykuję i obwiniam.
Zastanawiam się nad kupnem jakichś leków bez recepty na ten ciągły lęk i nad książkami które mogłyby mi pomóc, ale nie wiem czy to ma sens próbować czy już raczej wymagam specjalisty?
Proszę Was o porady