Muszę się komuś wyżalić... - Netkobiety.pl

Hej wszystkim! Nie wiedziałam jaki tytuł, więc dałam taki, mam nadzieję, że zbytnio nie będzie odbiegał od mojego problemu.
Mam 19 lat, za 4 miesiące stuknie mi już 20. Zaczęłam studiować od października pedagogikę, dla mnie to wszystko jest nowe i mimo, że idzie już 3 miesiąc dalej jakoś nie mogę się odnaleźć. Mieszkam z mamą, babcią i ojczymem. Z babcią zawsze miałam świetny kontakt, jest dla mnie najlepszą przyjaciółką i drugą mamą. Z mamą zawsze staram się żyć dobrze chociaż wiadomo, że zdarzają się kłótnie, a z ojczymem różnie bywa.. raczej się unikamy. Mam też chłopaka, z którym jestem 2 lata i bardzo mnie wspiera. Ale przejdę do sedna sprawy..otóż ostatnio wyżaliłam mu się "pisemnie"na mamę. Nie zwyzywałam jej tam broń Boże, nigdy na mamę złego słowa nie powiedziałam i nie powiem, mam do niej wielki szacunek, bo wychowała mnie na dobrą osobę bez pomocy mojego ojca, miałam wszystko co było mi potrzebne (ubrania, rzeczy do szkoły itd), ale nigdy nie miałam jej "miłości"...rzadko się zdarzało, żeby powiedziała, że mnie kocha, przytuliła itd. zawsze musiałam się o to prosić, rzadko też gdzieś razem wychodziłyśmy, spędzałyśmy wspolnie czas...a o teraz to już nawet nie wspomnę. Odkąd kupiła sobie tableta cały czas na nim gra jak przychodzi z pracy i wgl nie można z nią pogadać, a w weekend kiedy ma wolne to zazwyczaj sprzątamy cały dom (ma fioła na punkcie sprzątania naprawdę). Rok temu na święta dostałam od niej przedłużacz...rozumiecie? Już bym wolała chyba jakby mi dała to 15 zł do koperty. Na urodziny nie pamiętam nawet...na dzień dziecka nic, na Mikołajki nic.. ja nie oczekuję od niej, żeby zasypywała mnie prezentami jak zasypuje się małe dzieci, ale ta symboliczna czekolada ucieszyłaby mnie bardziej niż np nowy ciuch. Od października ani razu się nie spytała czy radzę sobie na tych studiach czy nie mam jakichś problemów..a miałam codziennie płakałam w poduszkę, bo nie potrafiłam sobie rozdzielić tego czasu na naukę, książek nie mogłam znaleźć w bibliotece itd i wtedy przy mnie był mój chłopak i babcia. I wtedy własnie w te Mikołajki coś we mnię pękło, wyrzuciłam z siebie wszystko co leżało mi na sercu..i nie mam pojęcia jak to się stało, że moja mama przeczytała tą rozmowę. W sensie po prostu grzebała w moich wiadomościach z moim chłopakiem (nigdy wcześniej jej się to nie zdarzyło), nie wiem czy czegoś szukała czy co...podobnież babcia mi opowiadała, że się popłakała. I nie wiem dlaczego, ponieważ tam nic takiego nie było o niej, a teraz się do mnie nie odzywa. To ja za to jak się wobec mnie zachowuje powinnam się do niej nie odzywać. Nigdy za nic mnie nie przeprosiła, nawet wtedy jak nakrzyczała na mnie za nic, bo była w nerwach. Często mi się obrywa za takie błahostki jak np okruszek z chleba na blacie, albo kubek nie schowany do zmywarki. Naprawdę brakuje mi jej wsparcia, przecież od tego jest mama. Żeby między innymi być naszą przyjaciółką. Nie wiem co mam robić, ona nie chce ze mną rozmawiać....czy naprawdę aż tak bardzo ją zraniłam? Niech pomyśli ile ja razy przez nią płakałam, kiedy powiedziała mi coś przykrego..jestem załamana. Nie mogę się nawet skupić na nauce przez tą sytuację. Jestem bardzo wrażliwą osóbka i bardzo się wszystkim przejmuje. Za 2 tygodnie święta...chciałabym je spędzić w ciepłym gronie..ale to chyba mało prawdopodobne...przepraszam, że tak wszystko pomieszane, ale pisałam to co czuję nie zastanawiając się czy poprawnie czy nie..