Mąż nie interesuje się dzieckiem - Netkobiety.pl

Tak wiem ,tylko że rozkład pożycia to proces ma swój początek fazy i etapy
idealne związki ludzi w przyrodzie nie występują zawsze jest "coś" obojętnie jaki model związku, rodziny przyjmie się za wzorzec
a tak w skrócie to kończy się ten rozkład na ogół : jałową wegetacją obcych sobie ludzi, współwłaścicieli,destrukcją,bolesnym rozstaniem,zdradą kogoś
ponieważ
coraz bardziej brakuje miłości,potem są te dopalacze wyzwalacze,katalizatory i kataralizatorki i to, że niby ktoś "dojrzewał", "dorastał" etc albo nagle kogoś j***ął piorun, nowej wielkiej miłości i go olśniło.

Tylko tu leży komunikacja, nie potraficie ze sobą rozmawiać, mąż wygląda na apodyktycznego, nie znaszacego sprzeciwu, niczym dziecko Rity i Twoje
Co do dzieci, skoro mówi się dziecku, że zapałki są be, a potem im je daje do zabawy... Efektem będzie właśnie bunt i nie tylko dwulatka, ale to będzie trwało bardzo długo...
Dziecko tu wychowuje rodzica, a nie odwrotnie, rodzic sobie nie radzi z dzieckiem, bo nie jest uczone od małego co wolno co nie, dostaje co chce, a nie co może i powinno, więc wymusza zachowania rodzica i nie znosi sprzeciwu, co już samo w sobie przyprawia o dreszcze.

Co do męża, wygląda jakbyś bała się z nim rozmawiać, mówić o swoim niezadowoleniu, wyczerpaniu psychicznym, braku bliskości itp.
Nie masz widać dużo do powiedzenia w tym związku, na wszystko od początku się godziłaś  i tak masz nieciekawie w każdym aspekcie...

Wywlokłam to zdanie, bo ono miało na celu podsumowanie Autorki, z czym się nie zgadzam.
Jeśli on zupełnie nie zajmuje się dzieckiem to nie jest żadnym ojcem.
Co do przeszkody - właśnie zdanie ojca jest tą przeszkodą. On nie chce, żeby wróciła do pracy, bo wtedy będą musieli dzielić domowe i rodzicielskie obowiązki, a jemu to nie odpowiada. Pieniądze nie załatwiają wszystkiego, jest jeszcze coś takiego jak codzienne życie, które nam dopowiada lub nie. Jeśli człowiek ma 24/7 obowiązki, to żadne pieniądze mu tego nie wynagrodzą.
W rodzinie takie zasadnicze sprawy, jak praca małżonków i podział domowych obowiązków powinny być uzgadniane wspólnie. A ona spotyka się ze ścianą. W sumie tak właśnie powinna zrobić - wziąć opiekunkę do dziecka, a po powrocie z pracy wykonać tylko część domowych prac i zostawiać z nim dziecko na kilka godzin by mogła wyjść z domu chociaż dwa razy w tygodniu.

Jesteś upośledzona? Nie rozumiesz, że chodzi o to, że fagas w weekend NIC nie robi z rodziną? Nikt cię dawno nie grzmocił, że taka sucz jesteś zlośliwa?

Salomonko, naprawdę nie da się Ciebie tu czytać, tak mi brakuje logiki w Twoich postach że aż ciężko się komentuje.

urabia sobie łokcie, pracuje po 12h i przynosi 9 kafli?? myślałam, że jako Pan Ważny Mąż Wielki Kierownik to z 40 koła przynosi. to możnaby dyskutować o podziale ról, ale tu nie ma o czym rozmawiać. zakładając, że te 4,5K autorka to miała za 40h tygodniowo to ciekawe jakbyśmy policzyli ile zarobi za godzinę i czy nie wyjdzie jednak porówywalnie.. to tak tylko na marginesie.
dla mnie praca zawodowa jest nieporówywalnie mniej męcząca niż siedzenie non stop w domu z dzieckiem. fakt, że ja z tych co nie lubią rutyny i mają dużą odporność na stres, ale mówienie że mąż się zacharowuje na rodzinę jest nie na miejscu bo on tą rodzinę ma w dupie. plus ON MA odpoczynek. Autorka NIE MA go wcale! jak można tego nie widzieć? a weekendy pominę po prostu milczeniem.. koleś jest żałosny.

rady żeby poszła sobie do pracy nie patrząc na męża uważam że nie są dobre bo nie po to jesteśmy w małżeństwie żeby stawiać drugą osobę przed faktami dokonanymi. ale ja w tym momencie nie widzę ŻADNEJ wartości dla Autorki z tego małżeństwa. ona potrafi na siebie zarobić. i wiem że ktoś tam ironizował żeby się rozwiodła to dostanie alimenty i w ogóle, no tak patrząc obiektywnie to nic nie straciłaby rozwodząc się.

p.s. dołączam do grupy LEAP #10

Paslawek tutaj odkrył, co może być jedną z przyczyn takiego stanu rzeczy i dlaczego mąż autorki tak się broni przed zmianami. Zapowiada się cięzka walka o ten związek, jeśli autorka nie ustąpi, bo do tej pory zgadzała się na taki podział zajęć.

Kobiety jak zwykle nie widzą całości obrazu, tylko "swój" wycinek (krótkowzroczność) i jakie to one są poszkodowane (przyszłe samotne mamusie ).

Ja pracowałem kilka lat w takim kieracie jak maż autorki.
Po pracy to tylko kolacja i do spania, na nic innego nie było ani czasu, ani ochoty.
Weekend to był czas, żeby się wyspać, zrobić porządek i ewentualnie coś załatwić.
Nie miałem ochoty i energii na nic.
A nie miałem ani żony, ani dziecka.

Jeśli autorce się taki układ nie podoba, to niech idzie do pracy, przyniesie te 9 kafli (na zadupiu) do domu i wtedy może się rządzić.

Jej mąż nie popiera, by poszła do pracy, bo dziecko jeszcze małe i ktoś się będzie musiał nim zająć.
Lepiej jak to zrobi matka, niż obca osoba.

A co może zrobić maż?
Nie ograniczy pracy, bo go zwolnią.
Nie zmieni, bo to zadupie, jedynie co mu pozostaje to trwać tak długo, ile jeszcze wytrzyma, aż dziecko podrośnie na tyle, by poszło do żłobka/przedszkola.
Wtedy będzie mógł myśleć o zmianach.

Ale myślę, że to wszystko szybciej padnie, bo autorka w ogóle nie rozumie swojego męża, ani sytuacji.

Dziecko to wielka odpowiedzialność.
Mąż się poświęca, by nic mu nie brakowało.
Tu brakuje bliskości. Nie nawiązała się wieź. Niestety opuścił wiele etapów i dobrze by było, gdyby weekend zamiast chodzić po znajomych spędzał w domu, albo brał dziecko i żonę na wycieczki (o ile będzie miał na to energię).
Facet jest po prostu skrajnie zmęczony i po pracy chciałby odpocząć.
Niestety nie wie (nie został nauczony), że może odpocząć razem z dzieckiem.

Kolejny watek sprowadzony do durnej pyskówki, gdzie gospodynie domowe dezawuują ciężar pracy zarobkowej, a zarabiający panowie zajmowania się domem.
Ze swej strony proponuję Autorce rozważyć kilka kwestii, co może pomoc w znalezieniu konstruktywnego rozwiązania.

1. Z tego co piszesz wynika, ze Twój mąż zajmuje się dzieckiem nie mniej niż Ty, tylko w inny sposób. No chyba ze całość zarobków wydaje na chlanie i dziwki, a Ty z dzieckiem żywisz się w caritasie. Twoja optyka: ja -biedna ofiara, on - zły len, już na dzień dobry uniemożliwia jakiekolwiek porozumienie. Miej świadomość, ze tak jak Ty widzisz tylko swój trud i swoje zmęczenie, tak (prawdopodobnie) on widzi głównie swoje. Bliższa koszula ciału i tak po prostu jest. Dlatego z JEGO perspektywy Twoje narzekanie jest wydziwianiem i wręcz splunięciem mu w twarz.

2. Jakie są Wasze realne potrzeby finansowe, a jakie możliwości zarobkowe dla wariantów:
a) aktualnego
b) takiego jaki postulujesz
Mówiąc prościej: czy podjęcie przez Ciebie pracy zawodowej realnie zasili czy wydrenuje rodzinny budżet.

3. Ustalenia dot. podziału ról w rodzinie to dość istotna sprawa i trudno mieć pretensje do kogoś, ze nieszczególnie pali się ro renegocjowania tematu. Gdyby Twój mąż poinformował Cię, ze chciałby renegocjować kwestie wierności małżeńskiej, to tez byś radośnie uznała, ze tylko krowa nie zmienia poglądów?

Konkluzja: Chcesz porozumienia, to spróbuj czasem wczuć się w w role swoje męża, a nie tylko; JA, Ja, mnie...

Znajdź jedną taką której wszystko odpowiada.

Te wszystkie piwniczkaki niech poczytają wątek taki jak ten, to im przejdzie ochota na stałe związki.

Popieram.

Nie zauwazylem zadnego dowodu na to, ze nie potrafia rozmawiac albo zrozumiec siebie wzajemnie.
Z mojej perspektywy bardzo dobrze potrafia rozmawiac i siebie rozumieja.

Natomiast mimo tego, z uwagi na konflikt interesow (inne pragnienia -> inne priorytety) nie ma miedzy nimi miejsca na zgode.

Sytuacji by nie bylo gdyby maz autorki kochal swoje dziecko bo wtedy chcialby poswiecac mu wiecej czasu.

Slusznosc argumentu, ze kochajacy ojciec powinien poswiecac wiecej czasu dziecku w ciagu tygodnia jest, ale trudno udowodnic.
Slusznosc argumentu, ze kochajacy ojciec powinien w weekend spedzac czas z dzieckiem a nie kolegami jest calkowita i oczywista.

I rozwod z wylacznoscia rodzicielstwa dla kobiety tez jest w takiej sytuacji calkowicie sluszny.

Ciężko odnieść mi się do wszystkich postów. Padło wiele pytań, wiele zarzutów w moją stronę.
Chcę żeby było jasne jedno- nie miałabym do męża pretensji o ilość i formę pracy gdyby był obecny w życiu dziecka.
Nie siedzę na dupie i nie oczekuję, że przyniesie kasę i jeszcze będzie zasuwał w domu i przy dziecku. Chcę tylko by dziecko miało ojca.
Chcę wrócić do pracy by obciążyć męża, nawet jak przyniosę te 4500 do domu to w naszej okolicy na opiekunkę, miłą Ukrainkę wydam połowę tego. Ale przecież są dziadkowie chcący opiekować się dzieckiem, więc na pewno odciążyłabym budżet domowy i dzięki temu na mężu nie ciążyła by taka presja, że wszystko co materialne jest na jego głowie. Ale on ten powrót do pracy się nie zgadza, każe czekać aż dziecko pójdzie do przedszkola, bo tak ustaliliśmy. Ja chcę tylko by moje dziecko miało ojca.

Przyznaję, że to nie był długi związek. Do wszystkiego mocno i szybko parł mąż, mówił, że ma swoje lata i chce założyć rodzinę. Jesteśmy razem około 5 lat. Dziecko było planowane. Kierownicze stanowisko objął na 3 miesiące przed moim zajściem w ciążę. Wiedzieliśmy, że sobie poradzimy materialnie, wykończyliśmy mieszkanie i zaczęliśmy starania, szczęśliwie wszystko poszło szybko i po naszej myśli. Mąż także chciał tego dziecka. Czy potrafiliśmy ze sobą szczerze rozmawiać? Myślę, że tak. Oboje żyliśmy szybko, często się mijaliśmy bo pracowałam na zmiany, ale myślę, że mąż się mną interesował.

Co do mojego czasu dla siebie to nie mam tego czasu. Mam go raz w tygodniu jak przyjeżdża moja mama, wtedy wychodzę na większe zakupy, czasem na kawę do koleżanki. To tyle. Zaraz ktoś zapyta co zatem narzekam. A no, mąż nie widzi, że potrzebuje odsapnąć od dziecka. Rozumiem, że nie ma siły w tygodniu na opiekowanie się dzieckiem, ale weekendy mógłby poświęcić rodzinie. To jest wiele? Naprawdę odpowiedzcie sami przed sobą, czy to jest wiele żeby weekend spędzić z rodziną?

Myślę, ze nie ma sensu prowadzić tego wątku dłużej. Macie swoje racje, ja mam swoje. Wiele rzeczy mi tu zarzucono. Ja za radą użytkowniczki wielokropek skorzystam z terapii bo zmienić mogę tylko siebie. Może dostanę wskazówki jak rozmawiać i jak postępować, by mąż zrozumiał że chcę wrócić do pracy, odciążyć go ale wyegzekwować opiekę nad dzieckiem. To nie jest duże wymaganie, by ojciec był obecny w życiu dziecka. Dziękuję wszystkim za komentarze.

Dracarys dziękuję za zrozumienie, że mimo własnej ciężkiej harówki rozumiesz pewne rzeczy.

Noben nie zgadzam się z Twoim postem ale odpowiem na pytania. Na ten moment dajemy sobie dobrze radę, mimo inflacji i podniesionych stóp procentowych. Nawet nam wystarcza. Gdybym poszła do pracy to nawet wydając połowę pensji na opiekunkę żyłoby nam się dobrze. Wiem, że to przede wszystkim zasługa męża i tego co robi dla rodziny. naprawdę to widzę. Wczuwam się w rolę męża dlatego nie oczekuje od niego, że kiwnie palcem w domu i nie mam pretensji, że wszystko jest na mojej głowie, ale dziecko to inna kwestia. Chcę by dziecko miało ojca.

Autorko, musisz sobie odpowiedzieć na pytanie GDZIE JEST PIES POGRZEBANY? bo naprawdę rozumiem, że mężczyźni dużo pracują, kobiety za to duzo  więcej serca i energii wkladaja w wychowywanie dzieci i zajmowanie się domem. Ale dlaczego Twój mąż sam nie dąży do spędzania czasu z wami w weekend? Dlaczego sam z siebie nie chce jakby nadrobić tego czasu z tygodnia, kiedy dużo pracuje i jest zmęczony? Czy o tym rozmawiacie? Bo tego chyba nie ustaliliscie, że dziecko jest pod Twoją wyłączną opieka również w weekend??? To mi wygląda jak ucieczka, tylko pytanie od czego? Od Ciebie, od odpowiedzialności ojcowskiej, od atmosfery w domu (może ciosasz mu kołki i nie chce mu się słuchac?)? Czemu on w tym domu nie chce spędzać w weekend czasu? Czemu nie chce spędzać czasu z wami?

Rozwiązania wyżej podawane, że ma zabierać dziecko z sobą do swojej rodziny, albo zostać z dzieckiem kiedy ty będziesz mogła wyjść z koleżanką czy gdziekolwiek nie naprawia wg mnie sytuacji, bo to cały czas nie jest spędzanie czasu we trójkę.  Dziwne, że nie dążycie do tego, aby fajnie spędzać czas z dzieckiem.

Gość chciał niby tego dziecka, ale teraz jego zachowanie zdaje się temu całkiem przeczyć.
Proponowane rozwiązania miałyby ewentualnie polepszyć sytuację Autorki, która, jak twierdzi, nie radzi sobie z tym wszystkim. Jeśli nawet dziecko zostawałoby pod opieką dziadków a Autorka poszłaby z powrotem do pracy, jednak całkiem nie zmieni to podejśćca jej męża do całej sytuacji. On musi koniecznie wyjść z tej swojej durnej skorupy, aby w końcu zdać sobie sprawę, że poza zarabianiem na rodzinę, ma w tym domu jeszcze jakieś obowiązki czy zadania do spełnienia. Zdserzy się ze ścianą chyba dopiero wtedy, jak Autorka zamacha mu przed oczami pozwem rozwodowym, bo na jej miejscu tez bym długo nie wytrzymał. Życie obok siebie, brak rozmów, czułości i wspólnie spędzonego czasu(bo przecież w weekendy trzeba koniecznie się odstresować z kumplami) sprawi, że w pewnym moemencie cierpliwość Autorki się skończy. Wyłania się tutaj obraz faceta, który po przyjściu do domu zachowuje się tak, jakby nie istniał, jego obecność nie jest wyczuwalna, skoro nie traktuje poważnie faktu, żę rodzina potrzebuje czegoś więcej, niż wsparcia materialnego.

Niekoniecznie. Może powiela schematy wyniesione z rodzinnego domu i w taki sposób rozumie opiekę nad rodziną. W Polsce patriarchat wbrew pozorom nadal jest zjawiskiem dość powszechnym.

Tak, ponieważ jedyny wpływ jaki ma Autorka, to jej własna osoba i autonomiczne decyzje. Często zmiana otoczenia ( czyt. wyjście chociażby do pracy) całkowicie zmienia też perspektywę. Ma więc wybór: zmienić coś, lub tkwić w sosie narastających pretensji.

I może tak być, gdyż związek nadal jest świeży i niejako na bieżąco poznaje się w ekstremalnych sytuacjach. Widać, że oczekiwania się rozjeżdżają, macierzyństwo męczy, narasta proces wzajemnych oskarżeń, brakuje porozumienia w kluczowych kwestiach. Ale znów, Autorka ma wybór. Zacząć zmiany od siebie, lub biernie czekać na zmiany u innych.

To ja dorzucę, że dobrze dzieciom w tym wieku czytać bajki rymowane, są krótkie, ciekawe, śmieszne, dzieci chętnie słuchają, przez co  uczą się je "czytać" na pamięć. Rodzic też
Nie do znudzenia...

Na naszym forum od czasu do czasu odzywa się niejaka Kasia, która ma bardzo podobny problem z mężem, tyle tylko że w jej akurat przypadku wszyscy forumowicze są przeciwko niej.
Dlaczego?
Otóż dlatego, że dziewczyna napisała jasno, że często kloci się z mężem o to, że on po powrocie z pracy do domu w niczym jej nie pomaga, bo wraca zmęczony itd
no nie będę tu streszczała problemu Kasi.
Też jest małe dziecko, kobieta siedzi w domu i zajmuje się dzieckiem i ma tego serdecznie dosyć.
Jej mąż wraca do domu i od progu jest zasypywany pretensjami żony oraz wydawanymi mu poleceniami, co ma natychmiast zrobić.
Wszyscy forumowicze głęboko współczują mężowi i jadą po Kasi.

W tym wątku jest identyczna sytuacja, tyle tylko że mąż autorki w przeciwieństwie do męża Kasi nie pozwala jeździć sobie po głowie.
Mąż Kasi spuszczał łeb po sobie i bez gadania robił, co mu kazała.
Autorka tego wątku raczej nie ma takiego komfortu, jak Kasia, by móc wyżyć się na mężu, gdyż on sobie na to nie pozwoli.
Musi być coś mocno nie halo w tym małżeństwie, skoro facet regularnie zabiera doope w troki i dam wyjeżdża na weekendy.
Gdyby dobrze się czuł w towarzystwie żony chciałby spędzać z nią czas, każda chwilę - tu wygląda na to, że on ucieka z domu.
Moim skromnym zdaniem autorka pojęcia na nie ma, jak żyją dzisiaj ludzie.

Wielu mężczyzn nie lubi zajmować się małymi dziećmi, ale to nie znaczy, że gdy dziecko będzie starsze on dalej będzie uciekał.
Szczerze? Ja też nie lubię małych dzieci, ponieważ bardziej mnie irytują, niż rozczulają. Są męczące, głośne i naprawdę nie wiem, co może komuś odpowiadać w ich zachowaniu, gdy absolutne rządy sprawuje obezwładniająca głupota. I to darcie się oraz wymuszanie, walka na każdym kroku.
Mieszkam z dzieckiem, które aktualnie ma rok i dziewięć miesięcy i chociaż mamy wygląda słodko, to jednak rodzina jest całkowicie zdominowana i opanowana przez tego małego człowieka.
Nie ma mowy, żeby się z nim dogadać, vis wytłumaczyć itd
Mam też prawie siedmioletnia wnuczkę i tu sytuacja wygląda zupełnie inaczej. Można normalnie porozumieć się z dzieckiem, porozmawiać i dogadać w różnych kwestiach. Odpadają pieluchy, chodzenie za dzieckiem krok w krok, żeby nie wlazło na stół i łba sobie nie rozbiło itd.
Nie ma żadnego porównania.
Gdy mała zostaje pod moją opieką jestem szczęśliwa i wręcz zrelaksowana.
Gdy mam zostać z małym czuje ciarki na plecach i robi mi się niedobrze. Głównie dlatego, że non stop muszę walczyć z głupota, a tego nie znoszę.
Gdy mały będzie starszy, zacznie wreszcie normalnie mówić, przestanie wydzierać się na każdym kroku, wówczas będę miała ciepliwosc do niego.
A przecież jestem kobietą.
Mało który mężczyzna posiada tak silnie rozwinięty instynkt opiekuńczy, by sam z siebie garnął się do pieluch i użerania przy karmieniu dziecka.
Wychodząc ze straszą wnuczka ubieramy się sprawnie i w kilka minut jesteśmy gotowe do wyjścia, bez wrzasków.
Idąc z małym do sklepu czy gdziekolwiek to jakiś koszmar, bo nie dość że trzeba brać wózek, kocyki, sryki, chusteczki, smoczki i co chwilę sprawdzać czy ma zimne rączki albo czy nie przepocony kark, a jak drze się na dworze i nalyka zimnego powietrza, to wiadomo, że zaraz będzie chory.
Nie widzę w tym niczego przyjemnego nawet z pozycji kobiety, a cóż dopiero z pozycji mężczyzny.
Uważam, że w tej rodzinie istnieje potężny konflikt, ponieważ męża do seksu z żoną nie ciągnie, a każdą wolną chwilę lubi spędzać sam, bez żony. Może brałby dziecko że sobą, ale on widocznie nie wie, jak dałby sobie z nim radę przy karmieniu, czy dobrze by je ubrał itd

Rozumiem Cie.
Dziecko Ci robi konkurencje bo jest tak samo egoistyczne i narcystyczne jak Ty.

Dlatego do dzieci trzeba dojrzec - nabyc zyciowej odwagi, ograniczyc egoizm, narcyzm - co uczy zyc dla innych i wiaze sie z zyciowa satysfakcja.
Ty na dziecko zdecydowalas sie bedac niedojrzala i stad taki poglad na wychowanie dziecka.

Pewnie tak samo jak maz autorki, ktory w przeciwienstwie do wspomnianej Kasi, rowniez nie dojrzal do tego aby umiec dawac milosc.

Lubi nie lubi, jak się ma dziecko trzeba się nim zajmować jako rodzic, babcia nie musi.

Ale zaraz. A co z tymi którzy twierdzą że dopiero z nową partnerką odnaleźli szczęście i sens życia i niczego nie żałują?

Kim jesteś JohnyBravo777?

Kim Ty jesteś i co robisz na tym forum?
Pytania oczywiście retoryczne. Tak wyrażam teraz swój podziw.

Przeczytałam kilka razy i rozmyślałam przez cały dzień.
Bardzo Ci dziękuję.

Na drugie pytanie też potrafię sobie odpowiedzieć, jednak na pierwsze? Pustka w głowie.
Wiem Johny jednak, że jesteś jedną z osób, które bardzo ale to bardzo zawyżają poziom tego forum. Dobrze, że tu jesteś i obyś zechciał zostać na długo, bo tacy użytkownicy są tu bardzo potrzebni. Troszkę martwiłam się, że od jakiegoś czasu poziom forum się obniżył, a tymczasem pojawiło się tu kilka naprawdę interesujących osób.
Chciałabym, by było tu tak, jak kiedyś. Panowała tu świetna atmosfera, były burze mózgów itd - to były czasy gdy pisała tu np Elle, czyli jakieś siedem osiem lat temu. Wszyscy byli wtedy fantastyczni. Do tej pory starych użytkowników została tylko garstka.
Pozdrawiam JohnyBrawo.

Czy Autorka przypadkiem nie powinna pochylić się głębiej nad tymi pytaniami? Jeśli jest się zakładnikiem we własnym związku, oddaje prawo do zarządzania swoją osobą, uznaje wyższość partnera, to już jest praca dla psychologa a z takiego związku się po prostu sp**rza. Ja tu widzę ogrom frustracji, rozczarowanie i  samotność w związku. I nie mówię tego tylko w odniesieniu do Autorki. Myślę, że gdyby zmienić perspektywę i na całą sytuację spojrzeć oczami jej męża, zmieniłyby się też pewnie i opinie w tej sprawie. Problem można rozwiązać, albo próbować rozwiązać, albo pogodzić się z nim. Nikt za Autorkę tego nie zrobi, a głaskanie po głowie ma o tyle sens, że daje tymczasową ulgę- problemu jednak nie rozwiązuje.

Ulle, można nie lubić dzieci, ale jeśli już się dziecko chciało i powołało to jego psim obowiązkiem jest sie tym dzieckiem zajmować. Samo się na świat nie prosiło.

Bagienniku to nie tak, że ja zawsze pytałam męża o zgodę. Nie bałam się konfrontacji z nim, nie pytałam, mogłam pokłócić ale cały czas spotykałam się ze ścianą w temacie powrotu do pracy. Niestety sytuacja jest taka, ze bez jego wsparcia nie wrócę do zmianowej pracy bo sobie tego sama nie ogarnę. Potrzebuje go do tego aby odebrał dziecko od rodziców po pracy, albo zmienił opiekunkę,  nakarmił, przebrał, zabrał na spacer zanim ja wrócę z drugiej zmiany. Dlatego nie mogę stawiać męża przed faktem dokonanym bo jak się na nas wypnie to co? On już się na nas wypiął. Bardzo się zmienił po objęciu kierowniczego stanowiska, kiedyś bardziej respektował innych ludzi, w tym mnie. Znalazłam już psychologa, który może pomoże uporać mi się z tym tematem.

Pewnie masz rację, że były sygnały i to wiele sygnałów ale oboje prowadziliśmy szybkie życia, związek też był szybki. Często było tak, że on decydował jak spędzimy randki i tylko mnie o tym informował, imponowało mi jego zdecydowanie i zaskakiwanie mnie na każdym kroku. Z zachwytu nad drobnymi rzeczami przechodzę do udręki nad dużymi rzeczami.
Nie jeżdżę do rodziny męża bo to ludzie, którzy są najmądrzejsi na świecie. Tam nawet mój mąż zachowuje się jak trusia i nigdy nie stanął w mojej obronie. Jego rodzice wiedzą najlepiej wszystko, co powinno się jeść, ile powinniśmy zjeść, co robić, o czym rozmawiać. Jego matka jest bardziej apodyktyczna niż jego ojciec. Jak tylko ich widzę od wielkiego dzwona to są uwagi dotyczące dziecka. A nie chcę wysłuchiwać, że źle wychowuje dziecko, źle ubieram, źle karmię, źle trzymam, źle prowadzę, rozpieszczam lub nie rozpieszczam. I tak, mój mąż to perfekcjonista w pracy. muszę albo przyzwyczaić się, że mam takiego męża i to przepracować albo faktycznie odejść, i tak nie mam z niego żadnego pożytku. Mam zakazy.

Bagiennik, dziękuję za życzenia powodzenia. W czwartek mam pierwsze spotkanie z psychologiem. Stresuje mnie to bardzo i nie wiem jak się do tej wizyty przygotować. Co mówić.

Ok, to ja jeszcze coś dodam. Dopóki kobieta i mężczyzna są sami razem zazwyczaj jest całkiem przyzwoicie lub wręcz bosko. Jak przychodzi moment dołożenia obowiązku i wzniesienia odpowiedzialności za kogoś jeszcze - zaczyna się wielki test. Jedni mężczyźni wchodzą w to pięknie, inni tracą nagle wyłączność do uwagi i czują się opuszczeni (jak pierworodny, któremu urodził się młodszy brat/siostra), inni nie chcą w tym wszystkim uczestniczyć, bo to jest totalny chaos (z pracy jak mu się nie podoba - może odejść, tutaj można tylko "ucieczkować" po powrocie do domu - w gry, telewizję, tzw. odpoczynek, czy zwiększyć ilość godzin w pracy by nie uczestniczyć w tej rzeźni itd.), a niektórzy widzą, że ta cudna, radosna kobieta o dużej pewności siebie nagle traci rezon, jest niepewna, osłabiona, pierwszy raz czegoś "nie wie" i zaczynają tą przewagę wykorzystywać na swoją korzyść. Nagle to oni stają się lepsi, nareszcie czują władzę nad słabszą istotą w postaci swojej kobiety, mogą być bardziej stanowczy i apodytyktyczni, mogą wreszcie rozwinąć skrzydła, bo wcześniej ograniczała tą "moc" ta pewna siebie kobieta. Teraz jest osłabiona. Czy któraś z tych opcji jest Ci bliska?

To co zakreślił Apogeum jest dla mnie również bardzo, bardzo smutne, ale z drugiej strony słowa, których użyłaś Z zachwytu nad drobnymi rzeczami. przechodzę do udręki nad dużymi rzeczami pięknie obrazują Twój ból. Jestem dobrej myśli, że sobie poradzisz, jeśli potrafisz to tak ładnie zidentyfikować.
Co do psychologa: Mów wszystko co tylko ślina na język przyniesie, mów o emocjach, opowiadaj historię. Im więcej powiesz tym szybciej pójdzie ta terapia. Pod warunkiem, że psycholog będzie dla Ciebie dobry. Z tą osobą musisz czuć chemię inaczej może być słabo.

Nikt nie mówił że będzie łatwo,bo sama pracowałam na stażu a co zarobiłam dostała opiekunka. Wracałam o 18glodna albo stałam półtoragodzinny w  kolejce do lekarza bo dzieciak ciągle chorowal. W domu syf i malaria,bo opiekunka na umowie była niezbyt mądra. Swoje stanowisko pracy się sprząta. Nakruszone ciastka,brudne talerze albo rozwalone zabawki.nie. Ona nie miała sprzątać po mnie a po dziecku co nabrudzilo w czasie zabawy. Słaba opiekunka,chłop z pretensjami, chore dziecko i płaca poniżej najniższej krajowej wydanej w całości na opiekę. Pracowałam za składki ZUS. Staż był do 17ale miasto zakorkowane zanim wróciłam a tu dzieciak biega wokół stołu,w domu kupa syfu i prania. I to był tylko staż. Między czasie miałam egzamin na studiach a wekendy spędzałam w szkole. Wiesz ile ma się prania przy dziecku:⁠-⁠\:⁠-⁠\ i fizycznym.
Życzę ci dużo sily. Gdybym kierowała taka firma to bym nie była w stanie słuchać pisków i awantur dziecka. Tylko bym uciekła. Najbardziej bolało że nie mogłam za te pieniądze kupić nic dziecku bo oddałam za opieke mimo refundacji z up .żeby chociaż ten pieniądz został za ten ciężki czas.:⁠'⁠(

Mądre słowa. Mi się wydaje nawet po tym co pisałaś, i po tym jak w sumie lekceważąco Twój mąż podchodzi do Twoich obaw/ spostrzeżeń że na dzień dzisiejszy to WAS JAKO PARY JUŻ NIE MA. Żyjecie pod jednym dachem - bo macie dziecko, bo jesteście małżeństwem, bo zawarliście jakiś 'kontrakt'.

U mnie była odwrotna sytuacja niż u Ciebie, bo dużo pomagałem od początku przy dziecku, starałem się odciążać byłą żone ile sie dało. Po prostu odnalazłem się jako ojciec doskonale, nic co związane z opieką nad synem nie sprawiało mi problemu. Wręcz uwielbiałem to robić. Zmieniłem swoje priorytety o 180 stopni względem tego co było wcześniej. To moja była tak naprawde (jak sama tłumaczyła) wpadła w jakiś marazm, i przerosło ją posiadanie dziecka, problemy z tym związane. Oddaliliśmy się od siebie i to bardzo. Ja to widziałem i mnie to gniotło. Do pracy wróciła szybciej niż zakładalismy, bo juz 'nie wytrzymywała w domu'. Między nami już nie wiele to zmieniło, a jeśli zmieniło to tylko na gorsze. Wbiła się w tą pracę po uszy. Ja oczywiście marudziłem, jątrzyłem - no bo taka sytuacja mi nie pasowała. Ona problemu nie widziała. Summa summarum to ona zaczęła szukać gdzie indziej, i się rozstaliśmy.

Obawiam się, że u Ciebie może być podobnie, tyle że w drugą stronę.
Tak naprawdę to Twojego męża przerasta macierzynstwo, i to co piszesz świadczy o tym najlepiej. Fakt że pracuje, zarabia, utrzymuje dom - nijak się ma do tego że nie czuje żadnej potrzeby żeby Waszego syna wychowywać. Nie widzi też potrzeby żeby między Wami było dobrze.
Ostatecznie może wyjść tak - że to Ty jako: mało atrakcyjna, zmęczona, sfrustrowana, wiecznie marudząca - staniesz kiedyś przed faktem dokonanym, jak mąż zakręci się wokół bardziej interesującej, 'przyjemnej' kobiety, z którą nie będzie miał tyle problemów i tak złożonych relacji i zależności - bo nie będą mieli wspólnego dziecka, i całego tego obciążenia z tym związanego.

Witajcie ponownie. Po wizycie u psychologa czuje się dobrze. Czułam się komfortowo i stres zszedł prawie od razu. Psycholog pytał mnie od kiedy trwa problem, jakich objawów doświadczam, co się działo i jak wyglądało moje życie przed pojawieniem problemu, jak ten problem wpływa na moje obecne życie, jak sobie z tym radzę, jakie są moje oczekiwania względem niego. Pytał o schemat relacji moich rodziców, schemat relacji rodziców męża. Nie zdążył pytać o dzieciństwo, zalecił współpracę terapeutyczną, polecił mi zaznajomionego terapeutę. Od grudnia zaczynam terapię, moja mama wie o wszystkim i pomoże przy opiece nad dzieckiem. Ma żal do mojego męża za wszystko co się teraz u nas dzieje.

Racja przykro mi, że masz takie doświadczenia.

Co do innej kobiety i tym, że o tym piszecie to sama już nie wiem. Kiedy miałby na nią czas? Mniej więcej wiem, że jak jest u kolegów to jest u kolegów bo mam kontakt z ich żonami i czasem pytały, czemu nie przyjeżdżam z mężem i dzieckiem. Może chce naiwnie wierzyć, że nie chodzi o inną kobietę. Ale co to zmienia jeśli nas jako małżeństwa już nie ma?

Random87 wiem, że nas jako pary już nie ma. Żyjemy pod jednym dachem bo mamy dziecko, bo jesteśmy małżeństwem ale nas nie ma.

Na dany moment sama nie wiem czego chcę. Póki co chcę skupić się na terapii, dojść do ładu ze sobą a potem myśleć czy da się coś zrobić z moim małżeństwem i moim mężem. Nie umiem z nim rozmawiać, cały czas jest tak samo. Może to wszystko potoczyło się za szybko?

R_ita2 miała rację, myślałam nad tym i już wcześniej wykonywałam jego polecenia i realizowałam jego a nie swoje pomysły. Nie pasowało mi momentami tempo związku przez niego narzucane a mimo wszystko się dostosowywałam, wszystko było takie szalone i romantyczne. Jak coś nie szło po jego myśli to się obrażał. Tak jak już pisałam, co zauważyła Apogeum mam dobrą refleksję, że z  zachwytu nad drobnymi rzeczami. przeszłam do udręki nad dużymi rzeczami. Moje życie to aktualnie dla mnie udręka. Tylko dziecko pozwala mi na trzymanie w ryzach tego wszystkiego.