Wszyscy chcą kochać... Netkafejka dla osób bi- i homoseksualnych - Netkobiety.pl

Witajcie, oczywiście że jest tu dużo więcej szczęśliwych kobiet niż tylko 3!!!! absolutnie w to nie wątpię co cieszy niezmiernie bo im więcej uśmiechów wokół nas tym życie przyjemniejsze... i super że coś się tu ruszyło a tym bardziej tak uczuciowo na plus...
No tak wakacje za pasem pogoda póki co nie rozpieszcza ale ważne że pogoda ducha jest a i nad morzem w tym roku nie będę płakać gdy upałów nie będzie bo tak się szczęśliwie ułożyło że mam okazję spędzić tam parę dni z kobietą która sprawi że nawet deszczowy dzień będzie pełen najweselszych kolorów tęczy   pozdrawiam i życzę udanych wakacji pełnych niezapomnianych wrażeń.

No u nas w lipcu kolejna rocznica. Piąta już

No to fajnie się to układa, że każda z nas - szczęśliwych kobietek - ma plany wakacyjne, w których uwzględnia swoją partnerkę , bez względu na sytuację rodzinną . Dla mnie to bardzo ważne żeby właśnie znaleźć kilka dni do spędzenia z ukochaną osobą.
    Zastanowiło mnie natomiast to co napisała madziara31_ ...
    Jak zrozumiałam swoje szczęście znalazłaś za pośrednictwem netu? Ale to mnie nie dziwi , bo takie czasy ...zresztą ja też miałam tę przyjemność . Natomiast Twoja fascynacja, szczęście , euforia... też rozumiem , ale ...300 km? Jak sobie z tym radzicie ? Jak często się spotykacie w realu ( nie mylić z innym hipermarketem:-)) ) , na jak długo ?
    Jak wiecie my z miszmasz też mieszkamy w pewnej odległości od siebie , ale godzinka i już możemy ze sobą być ? Dzięki temu mamy możliwość spędzać ze sobą kilka godzin co najmniej raz w tygodniu . Oczywiście codziennie mamy też pełen zaangażowania wszelakiego kontakt za pośrednictwem komunikatorów.
     Stąd pytanie i do madziary31_ i innych osób jak sobie radzą z "miłością na odległość"?

... przez ostatnie trzy lata moim życiowym motto były dwa słowa - "wiara i siła".... na lepsze jutro, dziś moje motto to też dwa słowa - "cierpliwość i pokora"... jeszcze kilka miesięcy temu wątpiłam w to, że moje dni przestaną być puste, takie totalnie bez mojego udziału!!!  potrafiłam późną nocą wziąć psa, nalać sobie gorzały w piersiówkę i iść przed siebie bez sensu... paradoksalnie, wiara i siła były moim motto ale czasem nie miałam ich ni krztyny! kiedy zostawałam sama ze sobą rozgoryczenie zalewało każdą komórkę mojego ciała, krzyczałam w środku, zagryzałam zęby by nie krzyczeć na zewnątrz! Dopadała mnie niemoc, musiałam uciekać z domu przed mężem by nie zauważył mojego bólu, te krzyczące i rozdzierające mnie wewnątrz spacery były takim oczyszczeniem, kiedy wracałam do domu byłam już spokojniejsza... zakładałam inną tożsamość przekraczając próg domu, nigdy nie pozwoliłam sobie okazać słabości przed mężem, tylko raz to zrobiłam... kiedy już nie miałam sił udawać kim jestem... kiedy zdobyłam się na odwagę powiedzieć mu kim się czuję... i teraz już nie potrzebuję i nie miewam takich 'krzyczących' spacerów, teraz czuję wreszcie spokój... wreszcie dzięki M. w moim życiu nastąpiła równowaga! po moich postach na forum odezwała się do mnie... i tak się zaczęło, nie mamy wpływu na to ile  dzieli nas km, nie zmniejszymy odległości ale jedno wiem, nie zamieniłabym jej na nikogo innego choćby był obok   mam wrażenie że znamy się już całe życie! nasza znajomość jest jak studia eksternistyczne! Uczymy się i poznajemy siebie bardzo intensywnie! Zaczęło się od pisania maili, przez nie poznawałyśmy się jak 'ślepcy', nie widząc, nie znając, bez zbędnej ciekawości, wścibskości, pomalutku dochodząc do tego kim jesteśmy i jakie jesteśmy ... aż nadszedł moment spotkania... po ponad miesiącu było pierwsze... M. przyjechała do mnie, to był cudowny weekend, który tylko upewnił nas w tym, że chcemy by to co dzieje się między nami trwało w nieskończoność! następne spotkanie nastąpiło za niecały miesiąc, znów u mnie, jako że mamy zielone światło u mojego męża nie musimy się hamować, stresować i uważać... mało tego mąż wyjechał na ten weekend zostawiając nas same... było genialnie!! błogie lenistwo, śniadania razem, kawa, obiad, wypad na rowery z dziećmi, cudownie i ...... rozkosznie......
teraz za kilka dni, odliczam już na obu palcach dłoni, jedziemy razem nad morze!!!! na całe 10 dni!! już chodzę jak na szpilkach!! zabieram ją z trasy po drodze więc i około 500 cudownych km razem autem pokonamy!! to będzie błogi czas!!! znowu się rozpisałam a chciałam tylko napisać jak ja podchodzę do tych 300tu km...  otóż pisząc na początku o ''cierpliwości i pokorze''... miałam na myśli to że teraz kiedy życie odwróciło się dla mnie na korzyść, kiedy już nie krzyczę w sobie, naprawdę nie mam prawa i nie uzurpuję go nawet  by narzekać na te 300km!! obie mamy auta, obie jesteśmy - nie skromie napiszę - genialnymi kierowcami, więc to nie jest jakiś problem nie do pokonania! fakt... daleko jest ale czego się nie zrobi dla miłości... w lipcu ja jadę do niej, później możemy spotkać się gdzieś pomiędzy, gdzieś gdzie obie będziemy miały blisko... nie ma rzeczy niemożliwych! trzeba tylko chcieć, musi nam bardzo zależeć by to miało sens a nam zależy bardzo!!! dla mnie i dla M. "świat wreszcie zamigotał tysiącem barw" .... dla tych barw pojechałabym na koniec świata!!! dla tych barw warto być cierpliwym i pokornym   czasem naprawdę nie warto być pazernym, czasem lepiej kosztować przyjemności pomalutku ... 'pałeczkami' .. tak by rozkoszować się smakiem i chwilą jak najsmaczniej
pozdrawiam ciepło,       
zwłaszcza moją M. ..... już niedługo się widzimy

m.

..zazdrość to paskudne uczucie, ale ja zazdroszczę Wam tej choćby "chwili" razem!!!  dla mnie/NAS taka chwila jest na wagę złota! choć jest nas pełno w ciągu dnia, telefony, sms, długaśne maile i żeby tego było mało jeszcze godziny nocne na gg!! Ale cóż z tego jak rzeczywiście czasem psycha klęka bo choć tego cały ogrom to brakuję tej jednej chwili... chwili by poczuć dotyk... zapach... smak...  i co pozostaje? frustracja?! może i ona właśnie! uczę się M. na pamięć... odtwarzam na wewnętrznej stronie powiek wszystkie chwile kiedy jesteśmy razem, koduję jej spojrzenie, koduję dotyk jej opuszków palców, koduję aksamitność jej skóry, kształt subtelnego ciała... no bo cóż więcej mogę jak tylko odtwarzać to w głowie klatka po klatce! mamy XXI wiem, czasem łapię się na bardzo infantylnym toku myślenia, myślę wtedy że w dobie takiej techniki może kiedyś ktoś opatentuje urządzenie przekazujące nie tylko dźwięki, literki ale i .... dotyk naiwność moja nie zna granic  
gdy tęsknota bierze górę, frustracja chce mną zawładnąć ja uciekam przed nią.. nie pozwolę się jej opętać, M. pojawiła się w moim życiu nie po to by nadal ulegać frustracji i smutkowi! spakowałam tę parę w jedną walizkę i odesłałam w cholerę!!! teraz szczęście i miłość się goszczą u mnie kiedy tęsknie, wkładam w uszy NASZĄ muzykę i idę biegać, potrafię nieraz z jednym utworem który kojarzy mi się z M. cudownie, przebiec 8km o jednym tylko dźwięku.... i kocham to!! kocham z nią jeździć rowerem, zawsze jest w moich myślach i wtedy kilometry które pokonuję są jakby niezauważalne, ONA działa na mnie jak teleporter - przenosi w czasie...

za tydzień o tej porze będziemy już razem!!!!! już to czuję jak nadchodzący tydzień będzie parzył mnie w stopy!! będę żyć tylko jednym!! szczęściu mojemu muszę nałożyć kaganiec puki co, by nie zwariować!!!!!!

pozdrawiam

Ja też zdecydowanie już bym nie umiała tak żyć na odległość

Witam wszystkie szczęśliwe i te które dopiero szczęśliwe będą.
Masz racje Justynka- bielsko i ty Czarna21,  że życie razem jest nie porównywalnie lepsze ale nie zawsze można , nie zawsze się da   dobrze wiecie że są pewne sytuacje nie do przeskoczenia. Wydaje mi się ze ułożenie sobie życia tak żeby moc się nim dzielić z ukochaną , nie krzywdząc  po drodze innych , myślę tu o dzieciach to już jest duże osiągniecie. Jestem też pewna że dużą rolę odgrywa tez wiek, łatwiej jest młodej osobie zmienić swoje dotychczasowe życie. Wychodząc założenia że jak się nie ma co się lubi to się lubi e tam... nie lubi a  kocha co się ma.
Czytając was zaczęłam się zastanawiać , czy jeśli by było w waszym życiu coś co nie pozwalałoby wam być razem z ukochaną  czy byście zrezygnowały ? Czy nie próbowałybyście wbrew wszystkiemu jakoś sobie ułożyć  " związek"? Zawsze należy się zastanowić, dobrze zastanowić, rozważyć wszystkie za i przeciw  czy przede wszystkim możemy, czy warto rozwalać dotychczasowe życie.I choć wiem że miłość potrafi przewrócić nam życie do góry nogami i sprawia że nasz tok myślenia się zmienia i że nie wszystko jest tylko czarne albo białe, wiem że w moim przypadku musi być tak jak jest.
Wiec cieszmy się chwilą , dłuższą , krótszą ale najszczęśliwszą jaka może być. My niedługo wyjedziemy  i mam nadzieje ze te dni, noce będą piękne że naładujemy "akumulatorki" i mając piękne wspomnienia pokonamy przeciwności jakie przynosi nam codzienność.

dokładnie tak jest!!!! dokładnie to czuję!!! dziś napiszę tylko tyle, że leżę właśnie w łóżku relaksując się przed wyjazdem nad morze z moją M.!!!! za kilka godzin się widzimy!!! czuję jak wzbiera we mnie szczęście! dziś na pewno osiągnę jego krytycznie ogromny poziom!!! w mojej krwi przez dwa tygodnie będzie płynąć krew przesiąknięta endorfiną!!!! i kocham ten stan!! cudowny sam na sam......

pozdrawiam

Dziewczyny, życzę Wam udanych wyjazdów Bawcie się dobrze i oby pogoda dopisała

Ja też chętnie bym gdzieś wyjechała... Tym bardziej, że wczoraj obroniłam się na 5. i jestem panią magister

destrukcja nie wiem, czy można nazwać oblewaniem dwa samotne piwka przed kompem w dniu obrony i dwa wczoraj: jedno do obiadu i drugie po powrocie do domu
Szczerze mówiąc, trochę mnie ta obrona zdołowała... Koniec studiów i koniec mieszkania w studenckim mieście. Nie udało mi się w nim znaleźć pracy więc muszę wrócić do domu a tam zostawić mojego partnera
Będzie nas dzielić 70 km. To niby wiele nie jest, ale on pracuje na tygodniu więc zostają weekendy. Ani moi, ani jego rodzice nie są za bardzo skłonni pozwolić nam, żeby jedno z nas u drugiego nocowało. Jego szczególnie.
Więc satysfakcja z obrony jest ale jest też i smutek, że te 5 lat tak szybko minęło i przyjdzie nam żyć w związku na odległość.

Witam wszystkich. Nie wiem, czy ktokolwiek zobaczy ten post i odpisze, ale spróbuję. W ogóle to przepraszam, że się wtrącam, bo pewnie tutaj nie pasuję, ale muszę gdzieś to z siebie wyrzucić. Od pewnego czasu zastanawiam się nad swoją orientacją seksualną i jestem prawie pewna, że jest to biseksualizm. Nie byłam nigdy w żadnym związku z kobietą ani z mężczyzną, ale od wielu lat czuję pociąg do obu płci. Najgorsze jest to, że nigdy w życiu się nawet nie zakochałam, choć mam już skończone 18 lat i niedługo kończę 19. Przez ponad dwa lata byłam zafascynowana pewnym piosenkarzem, z którym widywałam się po koncertach, rozmawialiśmy, wręczałam mu prezenty. Nawet byłam pewna, że go kocham, ale wszystko minęło, gdy poznałam pewną kobietę. Słowo poznałam nie jest tu może zbyt adekwatne, bo tak naprawdę nigdy nie widziałam jej na żywo. To kolejna osoba z telewizji. Wiem, że to nie może być miłość, bo jej wcale nie znam, ale jestem nią zafascynowana jak nikim nigdy wcześniej, nawet tamten wokalista nie wywoływał u mnie tylu emocji. Zaczęłam postrzegać świat w wyrazistszym barwach i po prostu cieszyć się życiem. Nie wiem, czy to nie jest jakieś zaburzenie, bo najczęściej podobają mi się tylko osoby sławne, z telewizji. Rzadko interesuje mnie ktoś z mojego otoczenia. Bardzo się boję, że jestem biseksualna, bo jestem też bardzo wierzącą i religijną osobą. Jestem bardzo tolerancyjna, akceptuję gejów, lesbijki i biseksualistów, ale u siebie nie mogę tego przyjąć do wiadomości, bo nie chcę być wykluczona z Kościoła. O tamtej kobiecie, o której wspomniałam myślę niemal cały czas i nie mogę o niej zapomnieć. Mam duże powody, by sądzić, że ona jest lesbijką. Może jakoś powinnam zaryzykować, poznać ją w jakiś sposób. Ja już nie wiem, bardzo mnie to dręczy. Czy ja jestem biseksualna, czy nie? Mam nadzieję, że ktoś mi pomoże..

Ja doskonale zdaję sobie sprawę z tego jak bardzo to jest dziecinne, ale nie potrafię tego zmienić i nie chcę, bo jest mi z tym dobrze. To jest bardzo dziwne, że moje fascynacje dotyczą tylko osób popularnych, ale przecież nikt nie wstaje rano i nie mówi sobie, że zakocha się, czy zafascynuje wybrana osoba. To musi wyjść samo z siebie. Kiedy fascynowałam się przez ponad 2 lata pewnym wokalistą tak naprawdę dopiero, gdy go lepiej poznałam, porozmawialismy po koncertach to miałam wrażenie uczucia. Teraz jest już to trochę dojrzalsze, bo zdaje sobie w pełni sprawę, że to tylko silna fascynacja. Tylko nie wiem, czy warto się przekonać jak bardzo jest to silne i z nią tez porozmawiać po koncercie, poznać ją i zobaczyć jak wygląda sytuacja, czy lepiej tego nie ciągnąć. Ja wiem jak to infantylnie brzmi, ale staram się tylko opisać, co czuję. I nie wiem po czym poznać,  że jest się lesbijką albo biseksualistką, bo mnie się zawsze kobiety podobały. To nie jest tak, że sobie nagle wymyśliłam jakąś gwiazdę, a wcześniej skłonności nie miałam. Sama już nie wiem, co robić....

Nie napisałam, że nie chce mieć takiej, a nie innej orientacji, bo to przecież na ,, chceniu" nie polega. To musi wyjść z serca. Według mnie przynajmniej. Jeżeli chodzi o to jak czuję mentalnie to mam wrażenie, że łatwiej byłoby mi zbudować związek z kobietą, bo w ich towarzystwie czuję się najlepiej poza tym -choć to moze nietypowe- potrzebuje ich bliskości i bardzo ubolewam nad tym, że nie ma w mojej życiu takiej ,, ważnej" kobiety. Co co sfery intymnej to na myśl o jakichkolwiek kontaktach seksualnych z mężczyzną czuję jakiś dziwny wstręt, zawsze tak było. Moze nie dojrzalam jeszcze do tego, ale jeśli chodzi o kobiety to łatwiej jest mi siebie sobie wyobrazić w takiej sytuacji. Chciałabym wiedzieć jaka mam orientację, ale robi się to dla mnie co raz bardziej jasne. Co do tego skąd wiem o prawdopodobnej orientacji tej artystki to po prostu się domyślami i nie wnioskuje tego z telewizji tylko z różnych innych źródeł. Trochę o niej wiem spoza telewizji, że tak powiem. Po prostu to czuję, choć moze to zbyt daleko idące wnioski. Wracając do orientacji to pamiętam, że nawet jako dziecko miałam skłonności, by interesować się różnymi kobietami, ale żartowałam sobie z tego, bo nie rozumialam tego. Podobały mi się i podobają fizycznie i ,,, psychicznie". Wiem, ze to dziecinne, ale tak czuję i od dłuższego czasu zastanawiam się, czy jestem les lub bi, bo wiele o tym świadczy, a nie tylko ta jedna infantylnie fascynacja.

.....  właśnie sączę drinka z moją kobietą na półmetku naszych wakacji! jest cudownie!!!! M. siedzi właśnie obok mnie, śledzi każdą napisaną przeze mnie literkę, największym naszym marzeniem w tej chwili jest aby czas stanął w miejscu, aby ta chwila przewlekała się w czasie nieskończenie...te zachody słońca, szum morza...sprzyjają romantycznym uniesieniom, i pomyśleć że to na co czekałyśmy obie z takim utęsknieniem w końcu się spełniło, nasze marzenia i pragnienia stały się realne!! Obie wiemy czego chcemy, obie jesteśmy pewne naszych uczuć ... to tak w nawiązaniu do postów nowej koleżanki która zastanawia się nad własną orientacją, my z M. dopiero po trzydziestce tak zupełnie świadomie zdałyśmy sobie sprawę kim tak naprawdę jesteśmy i czego pragniemy, co sprawia nam przyjemność i szczęście. Czasem to za czym najbardziej tęsknimy przychodzi za późno.... Ptaszyno, nasza rada, moja i M., daj się ponieść chwili, nie hamuj własnego popędu i nie próbuj na siłę się określić, jesteś młoda i tak naprawdę to tylko czas pokaże kim naprawdę jesteś! Jak czytam Cię kiedy piszesz o tych fantazjach i zachwytach sławnymi ludźmi to naprawdę wydaję się to infantylne i tylko upewnia mnie to w tym że zbyt młoda jesteś i jak piszesz nie bardzo masz doświadczenie w bliższych relacjach z mężczyzną czy też z kobietą, więc nie szukaj odpowiedzi w momencie kiedy nie masz porównania, wrażeń, przeżyć, obrazki nie dadzą Ci tego co da Ci obcowanie z drugą osobą, tylko tak można poznać siebie, swoje reakcje na dotyk, na obecność kobiety tudzież mężczyzny bo póki co sama nie wiesz na którą stronę przeważa Twoja szala... Ja w Twoim wieku dopiero zaczynałam swoją 'przygodę' z poznawaniem własnej seksualności i wydawało mi się że wszystko jest ok, nie brałam wtedy pod uwagę tego że mogę być bi... dokładnie tak samo było z M. więc Ptaszyno, jeśli już teraz czujesz że możesz czuć coś do kobiet, to pozwól sobie to czuć!!!!! Nie wyrzucaj tego z siebie nie bądź zła o to i nie myśl że jesteś jakaś 'chora' czy gorsza, tylko idź w tym kierunku bo możesz przegapić coś cudownego w swoim życiu!!!!My mając w tym momencie własne rodziny myślałyśmy że straciłyśmy szanse na poznanie siebie, własnej seksualności jaka w nas drzemała a to ta właśnie nasza BISEKSUALNOŚĆ daje nam życiowego powera, coś co pewnie nigdy nam się nie znudzić, czasami trzeba wszystko postawić na jedną kartę i nagiąć zasady które nam wpojono... Mój czas spełnienia przyszedł późno ale jednak nie za późno na to by był cudowny!!! i żyję chwilą!!! i jest mi cholernie dobrze!!!!! więc kobieto - ŻYJ CHWILĄ!!! bo w życiu piękne są tylko chwile.....   JAK TA
...tyle w tym temacie...a teraz idziemy z M. po nasz czas spełnienia... butelka wina chłodzi się w lodówce...idziemy posłuchać szumu morza.. idziemy wypić za nasze szczęście

Cześć dziewczyny!!Odwiedziłam tę stronę tak z ciekawości.Ale przeczytawszy parę postów stwierdziłam,że podzielę się z Wami moją radością która trwa już .....hmmmm 10 lat!!!!Wiem społeczeństwo w Polsce jest (delikatnie mówiąc) dziwnie zacofane.Nam się udało.Mieszkamy razem i jesteśmy baaaaardzo szczęśliwe.Już nie potrafię sobie wyobrazić,że jesteśmy osobno.Każdego ranka kiedy się budzę przy ukochanej,cieszę się tak jak tego pierwszego rana.Kiedy kładziemy się wieczorem spać Tulę się do NIEJ tak jak pierwszego wieczora.Choć dla niektórych 10 lat to długo,dla nas to chwila,która szybko minęła.Mam nadzieję,że TYCH "chwil"będzie dużo i bardzo dużo.Trzymam za Was Wszystkie kciuki.Pozdrwaiam!!!

Witam
Oczywiście że wszystko się uda nie ma innej opcji :)Ja już na walizkach, czyli ruszamy... wszystkim tu zaglądającym życzę słoneczka, dobrego wypoczynku w towarzystwie swoich ukochanych.

Wróciłyśmy a bajka zostaje we wspomnieniach, bo były to bajkowe wakacje. Cudowne, nie zapomniane wakacje. Dziękuję Ci kochanie było lepiej niż marzyłam.

Ja jestem w związku na odległość z facetem, już od roku. Jakiś czas przed poznaniem go ostatecznie stwierdziłam, że jestem bi. Długo mi zajęło dojście do tego, z początku myślałam, że po prostu podziwiam piękno kobiet i nic w tym dziwnego. Całowałam się z dziewczyną (która, jak się po fakcie okazało, miała chłopaka i stwierdziła, że "ale super, z pewnością mu się to spodoba!") a później zakochałam się w dziewczynie (niestety bez wzajemności). Wtedy już wiedziałam. Niedługo później pojawił się on. Kocham go całym sercem, w pełni akceptuje moją orientację a ja szczerze rozmawiam z nim o wszystkim. Dodatkowo nie patrzy na to jak na okazję do trójkąciku (choć pewnie by nie odmówił haha) ale jako coś poważnego. Miał znów przylecieć do Polski ale z powodu pewnych komplikacji nie jest to możliwe, nie widzieliśmy się już SIEDEM MIESIĘCY i usycham z tęsknoty. Coraz bardziej pochłaniają mnie fantazje o związku z 2 osobami naraz (nie zdradzie tylko takim związkowym trójkąciku, trzyosobowej poligamii czy coś), z nim i dziewczyną. Rozmawialiśmy kiedyś o tym ale wiem, że na tym etapie to by zniszczyło związek. Co ciekawe, do facetów w ogóle mnie nie ciągnie, nawet się za nimi nie oglądam, jestem w pełni zaspokojona z moim. Tylko kobiet mi brak. Może to przez brak choć jednego doświadczenia z dziewczyną czuję taką pustkę :C

Witam po "latach" nieobecności ...
    Postanowiłam sprawdzić co się dzieje na forum , ale "stałe" bywalczynie gdzieś się schowały.
    Mam nadzieję , że u wszystkich wszystko OK.
Storczyk90 zapoznałam się z Twoim postem.
    I tak na wstępie , nie możesz chyba liczyć na to , że ktoś da Ci gotową odpowiedź na Twoje dylematy. Nawet jeśli napiszesz wszystko szczerze i bez niedopowiedzeń - to jednak Ty musisz się z tym sama uporać. Każda osoba jest inna i nawet jeśli na tę chwilę wszyscy Ci powiedzą , że prawdopodobnie lub na 100% jesteś/nie jesteś BI- to wcale tak być nie musi.
    Nie gniewaj się , ale spojrzałam na Twój inny wątek , tam gdzie swoją sytuację opisałaś bardziej szczegółowo . Problem trwa i nadal go nie rozwiązałaś . Zgadzam się z wpisami m.in. "Pyskatej" - ona chyba najtrafniej ujęła sytuację , przynajmniej teoretycznie.
     Jak poczytałaś nasze wpisy- na tym wątku- to wiesz , że większość osób miała dylemat ...co zrobić? A cokolwiek zrobisz to pamiętaj - to nie zabawa to czyjeś życie, czyjeś uczucia .
      Wyjaśnij natomiast jedną kwestię ....dlaczego to nie Ty chcesz zrobić pierwszy krok wobec tej przyjaciółki i nie chcesz jej zapytać o jej orientację , o jej spojrzenie na Waszą przyjaźń , a może coś więcej?

Nie wiem czy jest tu kto jeszcze...ale się zwierzę również.

W technikum zafascynowała mnie nauczycielka. Najlepsze jest to, że była jak facet...Ubierała się sportowo, krótkie włosy. Mocne niedelikatne zachowanie, mocny język. Zdarzyło się, że przepuściłam ją w drzwiach, potem po głębszym przemyśleniu byłam przerażona...;D że mogę być bi Że mogę być INNA! Szukałam jej na korytarzach, na lekcji słuchałam jak nawiedzona, zakochana po uszy. Możliwe, że dlatego, ze była kontrowersyjną nauczycielką i ja podziwiałam tego nie wątpię. Możliwe że tez jest dlatego, ze jestem mloda i poza przysłowiowym macaniem jak mam 20 wiosen nie poznałam. Przyznam, że śniło mi się parę razy że całuję się z kobietą...Ale jak jestem z moim chłopakiem to jestem podjarana więc lesbijką raczej nie jestem. Raczej nie oglądam się za kobietami, chociaż, jeśli kobieta jest piękna to czemu jej nie podziwiać?

Czytając dziewczynę z tatuażem wyczekiwałam na sceny z udziałem kobiet ich seksu...Hm... Sama nie wiem...

Nic tylko gdzieś kiedyś...spróbować

''...Świat rozpędzi się niebezpiecznie,
co z nami będzie?
nawet jeśli życie dawno zna odpowiedź,
może lepiej gdy nam teraz nic nie powie...''

nie bywam na forum... ale od kilku miesięcy bywam w permanentnym stanie szczęśliwości! ogarnięta ''nieznośną lekkością bytu''...
Taki cytat z piosenki na początku, bo dokładnie tak jest! Świat rozpędził się niebezpiecznie!!! Niebezpiecznie... paradoksalnie to niebezpieczeństwo jest moim parasolem bezpieczeństwa!!! życie nabrało prędkości! dzięki temu żyję, już nie wegetuję, zaistniałam we własnym życiu!!! dzięki M.... moja znajomość z M nabrała mocy, rozpędu... nasza znajomość, nasz 'związek' stał się wytrawny... właśnie tak bym go określiła - WYTRAWNY! delektujemy się nim jak winem z najwyższej półki! okazuję się że 300km nie przeraża już tak jak na początku znajomości, widujemy się bardzo często, czasem ze znajomymi z sąsiedztwa widujemy się rzadziej )
Wczoraj M miała urodziny, pojechałam do niej z prezentem, zaskoczyłam ją nieziemsko!!! o niczym nie wiedziała, była nieświadoma niczego!!zwłaszcza że spędziłyśmy razem weekend dopiero co Dla takich chwil, dla tego cudownego zaskoczenia na jej twarzy warto żyć! absolutnie bezcenne....
nie chce wiedzieć nic! nie chce znać końca naszej historii... puki jesteśmy razem tworzymy kolejne cudowne rozdziały naszego życia!!! Wszystko nam sprzyja, czas jest nasz!!! Obaj nasi mężowie o nas wiedzą!!! dzięki temu mamy NASZĄ LEKKOŚĆ BYTU!!! nie musimy kłamać, udawać, nasze rodziny się zaprzyjaźniły, dzieci, mężowie... dzięki temu my z M mamy czas dla siebie...uwielbiam ten stan...cudowny sam na sam....
Jeszcze kilka miesięcy temu nie miałam chęci by wstać z łóżka dziś jestem pazerna jutra! każdego kolejnego dnia! dziś chce mi się żyć! dziś czuję że żyję z radością łapiąc każdy dzień!!!!!
tą radością się dzielę, wiary dziewczyny! niemożliwe kiedyś wreszcie staje się możliwe!!!! wiem coś o tym

powodzenia kobietki

m.

Witam wszystkich :-)chce sie przylaczyc do waszych dyskusji ponewaz od niedawna zorjetowalam sie ze moge byc bi,jeszcze nie mialam okazji tego sprawdzic ale po przeczytaniu waszych postow jestem niemalze pewna...
No coz probowalam z tym jakos walczyc ale nie stety-pewnych rzeczy nie da sie przeskoczyc :-)wiec trzeba to poprostu zaakceptowac.

odpowiadając destrukcja... pisząc ''świat rozpędził się niebezpiecznie'' mam na myśli to że jeszcze kilka miesięcy temu nie działo się nic! Choć byłam w udanym związku miałam wrażenie że stoję w martwym punkcie, ''istnieć nie znaczy żyć...''! Teraz kiedy jest M, moje życie nabrało tempa!! Rozpędziło się!! Nasi mężowie pozwalają temu pędzić, oni wiedzą wszystko... bez ściemy! Gdy M jest u mnie mój mąż usuwa się na bok... podobnie jest z jej mężem gdy ja jestem u niej!! Podziwiam ich obu za to co dla nas robią!! To musi ich wiele kosztować, bo muszą się nami dzielić, bo muszą ale przede wszystkim chcą akceptować nas takimi jakie jesteśmy, bo tylko w ten sposób wszyscy paradoksalnie możemy być szczęśliwi...paradoksalnie no bo jak inaczej nazwać takie szczęście?? Ono nie będzie nigdy w pełni dla żadnego z nas, bo wszyscy mamy świadomość tego że to nie jest normalne, że nasi mężczyźni choć pokazują nam, że cieszą się naszym szczęściem to jednak swoje odcierpią ... Świat się rozpędził a my pędzimy razem z nim, niebezpieczne dla nas będzie to jak nagle drastycznie zwolni bądź znów całkiem się zatrzyma! Puki wszystko nam sprzyja jest OK i oby zawsze tak było! Nie chce myśleć co będzie, nie dopuszczam do siebie myśli że może być inaczej niż teraz!!! To może wydawać się niebywałe, ale na moje szczęście to dzieje się naprawdę!!! Poddaję się temu bez reszty!
małgorzata34 z naturą nie wygrasz żebyś nie wiem jaką strategię objęła! Dobrze że masz tego świadomość pozwól sobie się w tym upewniać ... bycie BI nie trzeba się bać, to może prowadzić do czegoś nader miłego i lekkiego powodzenia!

pozdrawiam

Witam, po dłuższej nieobecności
Praktycznie jestem na bieżąco z czytaniem forumowiczek netkafejki, z braku czasu nie udzielam się ale dziś koniecznie muszę coś napisać. Madziara31, super że szczęście tak diametralnie się odwróciło na Twoją korzyść, dobrze że się tym dzielisz. Choćby dla osób takich jak np "małgorzata34" która jest zagubiona w swoich myślach i pewnie wydaje się jej że nie ma dobrego wyjścia z tej sytuacji. Zawsze tak się wydaje na początku, dużym sukcesem jest to że w ogóle przyjmuje do wiadomości że może być bi. Nie mam recepty dla niej ale patrząc na madziare31 niemożliwe staje się możliwe, wystarczy chcieć coś zmienić, zrobić coś dla siebie i tak po prostu nie przeminąć. Gdy czytam pierwsze jej posty czuje ogromne cierpienie, nie minął rok a tu taki zwrot akcji, to wręcz niesamowite ale doskonale wiem co czuje bo ja czuję bardzo podobnie...kocham i jestem kochana...Myślę że to cierpienie które nam towarzyszyło..., dziś pozwoliło nam bardziej docenić to uczucie którego doświadczamy i cieszyć się każdą minutą życia. Niesamowite że są na świecie tacy tolerancyjni mężowie, jak dla mnie jest to ogromny dowód ich miłości...i zapewne każdy prawdziwie kochający człowiek patrząc jak ukochana osoba gaśnie w oczach jest w stanie dzielić się tym co ma najcenniejszego. Wasze szczęście jest ich szczęściem!!! ...tak to widzę
Pocieszające dla wszystkich pierwszy raz tu piszących powinno być to że każdy był tu kiedyś pierwszy raz, każdy miał jakieś rozterki, sytuacje w życiu prywatnym nie do ogarnięcia. Często ten pierwszy krok tutaj zaczyna nowy rozdział naszego życia, lepszego życia jeśli tylko tego zechcemy...odwagi kochane kobietki...   
pozdrawiam

Wiesz ja juz to sobie przemyslalam dokladnie,obawiam sie ze nie nadaje sie do zwiazku ani z meszczyzna ani z kobieta(w ktoryms watku przeczytalam ze kobiety tez umieja zranic-tak to prawda i to bardzo,zdazylam sie o tym przekonac jeszcze w "przedbiegach").

Tak wiec rezygnuje z takich ukladow bo do tego jednak trzeba miec nerwy ze stali...podziwiam was za wytrwalosc,dla mnie gra nie jest warta swieczki a uczucia z czasem przemina tak jak wszystko-bo przeciez czas leczy rany.

Pozdrawiam wszystkch.

post zmieniony na prośbę autorki

Nie laduje wszystkich do jednego worka!!
Przepraszam jesli ktos zle zrozumial,nie chcialam nikogo urazic.PRZEPRASZAM!

Tak madziara31 masz racje :-)
Tak wiec nie chce przeminac w nieswiadomosci;-)i postanowilam ruszyc tylek...
Faktem jest to ze przyjazn jest dla mnie wazna wiec musze zmienic obiekt zainteresowan...:-)
Mysle ze za niedlugo znajde odpowiednia osobe.

pozdrowionka dla wszystkich :-)

Znowu wracam...do tego tematu. Pracuję i w pracy poznalam Olę. Nie gadamy dużo bo widzimy sie przelotem, ale nie mogę oderwać od niej oczu. Nie jest PIEKNA jak jakieś modelki ani nic. Jej osobowość mnie pociąga. Jest ruda, ma krótkie obcięte na chłopaka włosy i UWIELBIAM JĄ.Jest zabawna etc etc.   Szukam jej wzrokiem...eh...ostatnio tak się zamarzyłam, że zgubiłam klucz od szafki i identyfikator Nie wiem dlaczego tak ją upatrzyłam i lubię patrzeć na nią... Jestem pewna że jestem BI ale nie pochwalę się tym...Jenyy wzdycham do Oliiii....a co na to mój biedny facet? Ehh musiałam się wyżalić

Justyna -  pozazdrościć stałości i szczęścia życzę

Jak tak czytam wasze wypowiedzi, jakoś mi lżej, że nie tylko ja mam taki problem Od zawsze kobiety mnie pociągają równie bardzo jak mężczyźni, fizycznie...Od kilku miesięcy jestem singlem. Szczerze mówiąc, bardzo chciałabym spróbować seksu z kobietą. Niesamowicie to jednak trudne!Zupełnie nie wiem, jak mogłoby się to stać. Szczególnie biorąc pod uwagę klimat w naszym kraju wobec osób bi- lub homoseksualnych. Trochę jestem w kropce, bo bardzo bym tego chciała...

Witam

Wybrałam Wasze forum spośród innych tego typu, bo wydaje mi się najpoważniejsze.

Zauważyłam, że można swobodnie porozmawiać na każdy temat, nawet o intymnych sprawach. Brakuje mi tego, by się z kimś podzielić słowem, wymienić poglądy bez obawy, że się zostanie wyśmianym. Historię z forum zaczynam więc od tego tematu, bo dawno na taki specyficzny nie trafiłam .

Trochę o sobie na początek. Jestem mężatką od nastu lat, mam dziecko.

Obracam się  także w środowisku les i bi. Ostatnio słyszałam opinię, że kobiecie najbardziej brakuje subtelnego dotyku drugiej kobiety, muśnięcia warg, aksamitu skóry, tej delikatności jakiej facet nie da... nawet choćby się starał. Że też spośród 3 orientacji trafia się ta najgorsza -biseksualna .

Podobno dziś tylko pozornie jest łatwiej kogoś znaleźć. Żadne ogłoszenia na portalach typowo tematycznych, nawet profil na znanym portalu randkowym.... nic nie przynosi rezultatów. Ponoć zgłaszają się faceci i pary co by przygarnęły do trójkąta kobietę. Sądzę, że jest sporo biseksualistek, a żadna nie chce poznać drugiej kobiety tylko dla siebie. Wydaje mi się to dziwne.