TV a złe wychowanie młodych pokoleń - Netkobiety.pl

Od setek lat niektórzy 'starzy' narzekają na zachowanie ludzi z młodszego pokolenia, wspominając z rozrzewnieniem te 'dobre' czasy minione. Tymczasem młodzi żyją w świecie i warunkach, których im stworzyliśmy.

Może więc zamiast utyskiwania nad młodymi, których zachowanie jest skutkiem określonych warunków, warto spojrzeć na swoje decyzje, swoje zachowanie i uderzyć się we własną pierś?

Moim zdaniem to znak czasów. Telewizja choć nie chcę przyznać, przegrywa z kretesem z serwisami typu YouTube. Wystarczy spojrzeć po ramówkach. Ciężko się w nich dopatrzeć się programu stricte skierowanego do dzieci. Za moich czasów było "5-10-15", "Jedyneczka", "Teleranek", "Domisie" czy nawet katolickie "Ziarno" Dziś już tego nie ma. Wieczorynka pokazywana regularnie od lat 50. zniknęła w 2013. To pokazuje bardzo dobitnie, że TV najprawdopodobniej los radia czy prasy - stanie się medium poprzedniej epoki. Dlaczego? Telewizja nie nadąża za współczesnym pokoleniem, nie jest w stanie ze względu na swój format, dać mu tylu opcji wyboru ile daje mu Internet. Dziś nikt nie chce sztywnej ramówki. W dobie bycia online jesteśmy w stanie kilkoma kliknięciami wyszukać interesujące nas treści, najczęściej długo przed pojawieniem się w telewizji. Sam nie pamiętam, kiedy obejrzałem jakiś program czy film w TV od początku do końca. Czy to dobrze czy to źle? Nie. Po prostu, inaczej.

ludzi sie nie bije, dzieci to są ludzie, ergo: dzieci sie nie bije - to raz

nie ma czegos takiego jak bezstresowe wychowanie - to dwa

Masz dzieci?

Na bicie mozna siętak samo uodpornoc jak na "słowne tłumaczenia".

O ile ktoś nie zamierza zostać katem swojego dziecka, to granica, do ktorej moze sie posunac jest bardzo niewielka. Takiego bólu szybko można się przestać bać.  Strach przed biciem pojawia się dopiero kiedy rodzic tę granicę zaczyna przekraczac...

niektórzy mają takie szlaki komunikacyjne, że aby coś dotarło im do głowy, trzeba najpierw przemówić do ich dupska

Dodam jeszcze, że dzieci obserwują rodziców i to rodzice są pierwszym wzorcem dla dziecka.

Bardzo, bardzo nie lubię gadek w stylu "za naszych czasów". Czasy są jakie są i ani te z młodzieńczych lat naszych rodziców, ani z naszych nie wrócą.

Nie obawiałabym się wpływu telewizji na dzieci i młodzież. Moje "małolaty" nawet jej nie oglądają. Więcej zagrożeń niesie internet, bo bardzo dużo w nim niezweryfikowanych informacji. No, ale do rodziców należy pokierowanie dzieckiem tak, żeby używało głowy do myślenia a nie jako taranu.

No widzisz, a mnie bicie zupelnie nie ruszalo. Tzn owszem, ból byl, ale wlasnie taki bol, przy ktorym sie jeszcze "rowno nie buchnie" mozna wytrzymac.

Ja ostatni raz w zyciu dostalam lanie jak mialam 13 lat. Jak ojciec skonczyl to wstalam i powiedzialam mu prosto w twarz, ze nastepnym razem albo bedzie mnie musial zabic, albo mu oddam.

Wiecej nigdy mnie nie uderzyl.

Moją córkę wychowuje w zasadzie "bezstresowo". A mimo to jak kiedyś przeskrobala to zanim sie zorientowalam ze cos sie stalo, to sama sie poryczala, bo wiedziala, ze zle zrobila.

Lanie za jablka? A nie lepiej bylo was wyslac zeby temu sasiadowi -nie wiem-podworko posprzatac?

Czy do ciebie by przemowilo lanie za zle parkowanie? Ile batòw bys chciala za przekroczenie predkosci?

I co z tego?

Nie wiem. Jak uciekalismy to sie go nie pytalismy w jakiej formie chcialby recompensate.

To wyraźnie stwierdza ze sie nie rozumiemy. Za złe parkowanie dostaje sie mandat który sam w sobie jest nauczka. Tak samo za przekroczenie prędkości. Każdy kierowca wie jakie sa KONSEKWENCJE jej przekroczenia i stara sie tego nie robić. Tak samo z dziećmi. Musza zrozumieć ze w życiu ponosi sie konsekwencje swoich działań.

Pacho, Jaguar, kary cielesne to nie rozwiązanie. Zanim zabierzecie głos w dyskusji, to polecam rzucić okiem na DOWOLNE badania, które od dwudziestu lat pokazują, że taka reakcja na zachowanie dziecka ma wyłącznie złe skutki - w postaci uczenia się agresji (dziecko widzi, dziecko powtarza), utraty zaufania do dorosłych, dzieci uczą się chować, kłamać, oszukiwać, a skutek wychowawczy jest nijaki, bo nikt w bólu nie jest w stanie przyswoić ŻADNYCH nowych informacji. Jedyne co przemawia za karami cielesnymi to warunkowanie instrumentalne - "jak zrobię tak, to boli, więc tego nie robię" -  w ten sposób eksperymentalnie uczono "dobrych" zachowań różne zwierzęta. Ale z jakiegoś powodu uważamy się za lepszych niż zwierzęta, więc używajmy lepszych METOD.

Jak bardzo trzeba być słabym rodzicem, żeby nie umiem porozmawiać z WŁASNYM dzieckiem i do niego dotrzeć? Jak mały trzeba u niego mieć autorytet, żeby musieć uciekać się do metod stosowanych na zwierzętach...

"Wielu moich kumpli miało respekt przed swoimi ojcami. Nie raz jak zasłużyli to otrzymali karę i jakoś wyrośli na normalnych ludzi. Nikt nie mówi o biciu po twarzy czy jakimś obijaniu dzieci, ale klaps czy pasek jeszcze nikomu krzywdy nie zrobił. Jedynie pożytek, bo dziecko wtedy czuje respekt i wie co może a czego mu nie wolno. "

Nikomu krzywdy nie zrobił? Mnie zrobił. Miałam siniaki na ciele przez wiele dni, i mam bliznę po jednym takim "pasku" co to krzywdy nikomu nigdy nie zrobiło. Nauczyłam się tak kłamać i oszukiwać, że rodzice nigdy nie doszli prawdy, nawet nie wiedzieli, że jest czego szukać. Nauczyłam się im nie ufać, nic im nie mówić, stracili mój szacunek. A i tak robiłam swoje. Tylko z poczuciem, że rodzice nigdy tego nie zrozumieją, nie ma co ufać dorosłym.

_____________________________________________

Wracając do tematu, Nunechia, to z jednej strony mamy rzeczywiście zjawisko 'tęsknoty do młodości', gdzie nam się wydaje, że to co w przeszłości, to zawsze było lepsze. A z drugiej, niestety zachowania młodego pokolenia są uwarunkowane tym, jak zachowuje się stare pokolenie. I nie ma co tu się przerażać, tylko pracować z tymi dziećmi i młodzieżą, i być dla nich. Ich zachowanie wynika z tych wzorców, które mają wokół siebie - a większość dorosłych, większość rodziców - żyje przekonaniem, że trzeba osiągnąć sukces,że trzeba piąć się po trupach do celu, nie ma po co rozmawiać. Rodzicom szkoda czasu na budowanie relacji z dzieckiem, gonią za pieniędzmi z przymusu czy z własnej próżności, nie widują swoich dzieci prawie wcale, a nawet jak widują, to im się nie chce ich wychowywać, bo to cholernie trudne, a świat nas przyzwyczaja, że rzeczy trudne są złe, lepsze są rozwiązania szybkie i łatwe, a jak się nie da szybko i łatwo, to się przerzuca odpowiedzialność na kogoś innego. Obserwuję porzucone dzieci w domach, gdzie jest mama i tata. Dzieci są zostawiane przed telewizorem i komputerem, bez żadnej kontroli i kogoś kto ich przeprowadzi bezpiecznie po internecie, nie widzą jak się funkcjonuje w społeczności, bo nie spędzają czasu wśród rówieśników, bo rodzice ich nie wypuszczają na zewnątrz lub nie ma innych dzieci wokoło. Skąd biorą wzorce? A no ze szkoły, która jest przepełniona hałasem, stresem, wszędzie pogróżki, pośpiech, wrzask, wygórowane wymagania, rywalizacja, mało czasu na odpoczynek. Dzieci wspaniale sobie radzą w takim środowisku, bo są przyzwyczajane od najmłodszych lat, że tylko ci najgłośniejsi, najbardziej niegrzeczni lub najlepiej uczący się zasługują na uwagę nauczyciela (choćby chwilę rozmowy, czy to pochwały czy nagany, wszystko jedno, dzieci są spragnione kontaktu z dorosłym, więc uczą się go otrzymywać). Uczą się też genialnych strategii, które działają w szkole - trzeba być większym, silniejszym, bardziej wulgarnym, to wtedy jest się bezpiecznym. Jak ja komuś przywalę, to oni mi nie przywalą.

To wszystko jest naprawdę proste i ma sens.

Dzieci zachowują się właściwie. Dopasowują się do systemu. Tego się uczą, bo to działa. (Gdyby nie działało, to po cholerę by to robili....?). Tylko dorośli są ślepi i nie widzą, że sami to zachowanie wywołują i potęgują.

"Jak bardzo trzeba być słabym rodzicem, żeby nie umiem porozmawiać z WŁASNYM dzieckiem i do niego dotrzeć? Jak mały trzeba u niego mieć autorytet, żeby musieć uciekać się do metod stosowanych na zwierzętach..."

Odniose się tylko do tego bo co do reszty się zgadzam....

nie do końca tak jest jak piszesz..często rodzic a zwłaszcza matka ma cały dom na głowie i dzieci pod opieką, mając masę roboty , musi pilnowac bawiących się dzieci które różne pomysły mają...upomina raz, drugi trzeci nie pomaga to klaps..bo przeciez ona musi ugotowac, posprzątać, wyprać , i pilnować...kiedy ma czas co chwilę tłumaczyć że tego nie wolno bo to i tamto???
mówię to z autopsji bo moja mama tak miała..nas czwórka niesfornych dzieciaków, cały dom na głowie i jak słowa nie pomogły to w ostatecznosci dostalismy po tyłku nawet pokrzywą...matki często są zmęczona, sfrustrowane...mając jedno dziecko na głowie mały problem...mając dwójkę i więcej naraz gigantyczny problem...
nie mam dziś problemu z agresją ani żalu do mamy że mi w tyłek dała..pamiętałam że pomogło....

nie jestem za biciem...ale czasem dac klapsa w ostatecznosci można...dziecku tyłek nie odpadnie a zapamięta...
i nie pamiętam żebym w szkole  później myślała ze skoro kogoś uderzę to wszyscy bedą się mnie bać i będę bezpieczna...

wiedziałam, że ta dyskusja będzie okraszana skrajnymi przykładami. Mowa o klapsach a przeciwnicy zaraz oczami wyobraźni chyba widzą bicie, katowanie i znęcanie się. Działa mi na nerwy takie zerojedynkowe podejście i wrzucanie wszystkich do jednego wora.
Jest zasadnicza różnica pomiędzy skarceniem dziecka klapsem a znęcaniem się nad nim. I nie wiem po co te gadki, że to wyraz bezsilności rodziców i tym podobne bla bla bla...
Ja bezsilna nie byłam i ceniłam sobie bardzo klapsa jako przywoływanie do porządku niesfornych dzieciaków, dla których słowo jeszcze niewiele znaczyło. Jest to szybka i skuteczna metoda o ile się jej nie nadużywa. Ale tak jest ze wszystkim.
Zapewniam, że moje dzieci traumy nie mają ani nie ma w nich agresji i mamy ze sobą świetny kontakt.
Klaps nie jest dla dziecka żadnym problemem o ile jest więź emocjonalna i miłość między dzieckiem a rodzicami. Taki rodzic nigdy nie skrzywdzi swojego dziecka a dziecko doskonale to czuje. Stokroć gorsza od klapsów i niewychowawcza jest *ujowa atmosfera w domu, gdzie dzieci są pozbawione uwagi rodziców, i są dla nich obowiązkiem. Takie niejednokrotnie pisały, jako dorośli ludzie, że woleliby dostać porządny wpierd*l od czasu do czasu, ale mieć normalny, ciepły dom i rodziców, którzy by się nimi interesowali.
Moja teściówka ma trzech synów i czasem też obrywali w skórę, ale życzę każdej matce takiej miłości, szacunku i troski ze strony dzieci, jaką ma ona. Wyrośli na przyzwoitych, wrażliwych ludzi bez cech agresji. Mój małż co tydzień do niej jeździ a dzwowni 3 razy w tygodniu, dla niego zawsze to jest “mamusia”. Bo oni zawsze byli i są Rodziną w całym tego słowa znaczeniu. Rodziną, która się kocha, wspiera i troszczy o siebie. I takich ludzi jest masa. Większosć rodziców stosowało i stosuje klapsy. I jakoś chaosu na świecie nie ma z tego powodu. Dzieci powyrastały na normalnych, porządnych ludzi. Przestańcie więc z tym wyolbrzymianiem i robieniem problemu ze zwykłego klapsa. Jak się uprzeć to z każdej igły można zrobić widły. Problem klapsów jest tam, gdzie rodzice zupełnie nie radzą sobie z rolą rodziców, gdzie sami potrzebują opieki, gdzie mają w dupie swoje dzieci, gdzie jest deficyt uczuciowy, gdzie traktowane są one jak przedmiot...długo możnaby wymieniać. Tam klaps nie jest klapsem tylko biciem, często regularnym,  jedyną metodą wychowawczą, żeby rozładować permanentną złość albo mieć święty spokój. I cała filozofia.

jestem przerazona tym, co czytam...

serio, dziewczyny?

czy wy byscie chciały, zeby wam mąż z milosci dawal klapsy? no przeciez jest więź między wami, nawet miłość. nigdy wam sie nie zdarzylo, ze mąż was prosil o coś pięć razy, a wy nic?

brak mi słów

aha, zwierząt tez nie trzeba bić.

O tak zapamięta. Jak raz dostałem od ojca, to do dziś pamiętam Paradoksalnie ojciec bardzo rzadko stosował takie kary ale wtedy się nam należało i to bardzo Mama lała ale za 2 konkretne przewinienia. Było wiadomo, że w takim wypadku się dostanie. U moich rówieśników lanie było tak samo powszechną praktyką. Baa, ja jeszcze w szkole dostawałem po tyłku, a przynajmniej nauczyciel konkretnie za uszy wytargał. No i linijeczką po łapach Przeżyłem!!!
Czy przesiąkłem takimi metodami? Trudno powiedzieć, nie lubię dawać dziecku w tyłek i tak uważam, że jest to w tym momencie forma mojej porażki. Czy mam z tego powody wyrzuty sumienia? Nie mam Już z 6-7 lat temu psycholog dziecięcy (!) powiedział mi, że bym sobie tym nie zawracał głowy. Mniej więcej cytuję: są sytuacje kiedy musi pan zastosować wobec dziecka przemoc, jeśli dziecko dostanie też w tyłek, to nie przestanie pana kochać. Dupa nie szklanka, nie zbije się. Tylko wie pan, nie przy ludziach, bo zaraz się znajdzie ktoś "wrażliwy" na krzywdę dziecka. Koniec cytatu Podobne rzeczy słyszałem od innych "ciał pedagogicznych", oczywiście zawsze nieoficjalnie. Oficjalnie jest to złe, złe!
Tak na marginesie jest to bardzo ciekawy rozdźwięk Te same środowiska, które uważają, że państwo nie ma prawa wtrącać się w ich decyzje życiowe, patrz temat aborcji, uważają za stosowny i słuszny dyktat państwa w zakresie tego jak rodzice wychowują swoje dziecko.

jest to najbardziej absurdalny post, jaki czytalam. Pochwala uderzania dziecka jako metody wychowawczej. Klaps oznacza durnego rodzica, ktory nie daje sobie rady i nie jest w stanie w inny sposob wychowywac swojego dziecka.

Sneke ma racje to samo słyszałam od pedagogów mojego dziecka. Jeżeli dziecko nie rozumie poleceń ,stwarza swoim zachowaniem zagrożenie życia lub zdrowia i wszelkie prośby nie dają rezultatu to trzeba zastosować tego klapsa(nie mylić  tu z regularnym biciem).

Czym innym jest przemoc zastosowana w sytuacji zagrożenia życia czy zdrowia (np. użycie siły wobec dziecka mającego wbiec pod nadjeżdżający samochód), czym innym klaps w sytuacji bezradności rodzica, któremu zabrakło siły lub metod wychowawczych.

"Pupa nie szklanka?" Jasne. Przyjmie wszystko. Niektórzy psychologowie są zwolennikami stosowania przemocy (bo to dalej jest przemoc), albo też w "trosce" (świadomie i celowo użyłam cudzysłowu) o samopoczucie dorosłego bagatelizują sprawę. Jednak w zaciszu gabinetów, gdy psycholog spotyka dziecko, sprawa wygląda zgoła inaczej. Przeżycia, które opisują dzieci karcone (wedle proponowanej tu terminologii - przywoływane do porządku) klapsami (nie myślę tutaj o regularnym biciu, tylko o klapsach) przeczą stwierdzeniu, że nic się im nie stało. Owszem, stało się sporo negatywnego w sferze psychicznej. Jednym z późniejszych skutków jest stosowanie klapsów wobec swoich dzieci i wychowanie kolejnego pokolenia żyjącego w przeświadczeniu, że "pupa nie szklanka". Taka mała spirala przemocy. Ciekawym jest jednak to, że owym dorosłym do głowy nie przyjdzie zastosowanie tej samej metody wobec innych dorosłych, gdy ich dotychczasowe metody perswazji zawiodły. Hm... . Części jednak przychodzi i swą myśl wprowadzają w życie.

Wiem, że zwolenników dawania klapsów (z niechęcią - jakby to cokolwiek zmieniało) nie przekonam. Trudno jest poradzić sobie z myślą o tym, że było się ofiarą przemocy w swym rodzinnym domu. Mocne słowa? Tak. Świadomie użyte.

Dobrego samopoczucia życzę wszystkim zwolennikom klapsów.

bez falszywej skromnosci potwierdze
Z drugiej strony zawsze sie znajda tacy, co beda uwazac przeciwnie, ale mnie to wisi kalafiorem. Nawiedzeni idealisci i fanatycy niech sobie zyja w swoim swiecie

Nawiedzoną idealistką lub fanatykiem jestem?
Bardzo dziękuję. Taki tytuł w tej sprawie to zaszczyt.

ciesze sie, ze sprawilam Ci przyjemnosc

ale o co kaman? ktos z tym chlopakiem rozmawial, tlumaczyl, spedzal czas kiedy byl maly czy zostal sobie a muzom rzucony na tzw. wolny wychow? Czy wlasnie chowano go metoda na klapsa, co wzbudzalo w nim bunt i chec odegrania sie? Co teraz zrobic z takim delikwentem - wyrzucic na zbity pysk i zalozyc karte oraz sprawe w sadzie o znecanie sie.

akurat pomyliles sie, z ta roznica, ze metoda ok pod warunkiem, ze chlopcy zrozumieli przekaz. Ze tez ja swojej corki nie uderzylam ani razu (ma prawie 15 lat) i zero z nia klopotow, jedyne o co sie klocimy, to balagan w jej pokoju. Syn przestal dostawac "wychowawcze" klapsy odkad wyjechalam z Polski (mial niecale 6 lat) i zobaczylam, ze nikt dzieci nie klepie po tylkach i jakos zyja. I tez przeszedl okres buntu nastoletniego awyrosl na dojrzalego i porzadnego mlodzienca. Kary stosowalam i nadal czasem stosuje wobec corki, ale one jest w pelni swiadoma, za co i dlaczego. Nie wyobrazam sobie, zebym ja uderzyla, nawet scierka po glowie czy dala klapsa na pupe.

Czyli dopiero wyjazd z Polski uświadomił Ci pewne rzeczy.

Gojka, jak myślisz. Dlaczego sami nauczyciele i to z wieloletnim stażem skarżą się na to jak zachowują się teraz dzieci? Dlaczego przyznają, że z roku na rok jest coraz gorzej i dzieciaki są coraz bardziej rozwydrzone? Czyja to wina jak nie rodziców? Gdzie i w czym tkwi problem?

tak, bo wczesniej dookola mnie wiekszosc wlasnie klepala i trzepala wychowawczo swoje pociechy i nikogo to nie dziwilo, nie razilo, nie zastanawialo. Taka nasza polska tradycja. I nie wstydze sie do tego przyznac, ze tez to robilam, jedynie wstydze sie tych niepotrzebnych klapsow (na szczescie nielicznych) kiedy syn byl dzieckiem.

gojka, on to przytulanie i tlumaczenie z sarkazmem napisal.

Ach,Mussuka-nie dostrzegłam.Chłopak inteligentny i ma poczucie humoru.Niepotrzebnie tylko to tak ukrywa

Jak się dziecko dobrze wychowuje od samego początku, to potem nie ma takich problemów.
Dziecko jest jak plastelina i można je ulepić tak, jak się dorosłemu podoba.

Jak widzę u znajomych 3-latka latającego z tabletem albo grającego na komputerze, to mi się słabo robi. Karmią dzieci syfem i dla świetego spokoju odsyłają przed TV, a potem zdziwieni, że wyrasta pyskaty egoista mający wszystko w dupie.

Mój trzylatek mimo niepełnosprawności ze spektrum autyzmu, pomaga mi przy domowych pracach, np. wkłada ubrania do pralki, wyciera swój stolik ściereczką, zanosi talerzyk po śniadaniu do kuchni, etc. Sprząta również swoje zabawki. Nie mówię, że jestem matką idealną, ale kurde, naprawdę można stworzyć fajną relację z dzieckiem bez dawania klapsów i bez przemocy. Spokój i konsekwencja oraz odrobiona cierpliwości są kluczem do wychowania fajnego dzieciaka. I oczywiście dużo miłości i czułości, mówienie dziecku, że się je kocha.

Oczywiście to wszystko trzeba robić od samego początku, a nie dopiero, jak 13-letni syn zaczyna się buntować, czy jak 16-letnia córka nie wraca na noc...

-----

Ja byłam dzieckiem bitym. Nie dostawałam klapsów tylko lanie pasem, ale najczęściej po prostu w pysk na odlew. Co takiego strasznego robiłam? A nic. Najpierw po prostu byłam i chciałam jeść, a potem z braku argumentów.
Przemoc na NIKOGO nie wpływa pozytywnie. Wrażliwsze dziecko będzie ją przeżywało do końca życia. Silniejsze potem napisze na forum post "obrywałem i nic mi się nie stało, żadna krzywda, a nauczyłem się dyscypliny"....

no patrz: czesto Ci ktorzy grzmia przeciw aborcji pozniej robia sobie z narodzonych dzieci worki treningowe. Mozna i z tej strony spojrzec. Osobiscie uwazam, ze jesli ktos decyduje sie urodzic, to ze swiadomoscia, ze potrafi kochac i wychowac swoje potomstwo bez bicia.

Mi zdrowy rozsądek stanowczo zabrania by przyłożyć dzieciakowi sięgającemu mi do pasa tylko dlatego,że próbuje być niegrzeczny i nie reaguje na moje upomnienia-czyli zachowuje się jak dzieciak.

Rozumiem taki niewątpliwie kobiecy punkt widzenia Kobiety chcą chronić swoje dzieci "nie właź na drzewo, bo spadniesz". Mnie mama zabraniała chodzić nad rzekę pływać z chłopakami. Nie przekonywały jej żadne argumenty, że będą starsi, że idą Jacek, Piotrek i nawet jego młodszy brat. W końcu po którejś takiej odmowie poszedłem do ojca, który jak zwykle coś grzebał przy samochodzie. O co chodzi - pyta ojciec. Coś taki markotny? Bo mama mi nie pozwala chodzić z chłopakami nad rzekę! Na to ojciec - jak będziesz się matki pytał czy możesz pójść nad rzekę, to nigdy nie pójdziesz... Nic więcej nie dodał ale ja od razu obmyśliłem plan jak wyprowadzić z domu ręcznik żeby mama nie zauważyła i w końcu byłem z kolegami!
Co do bójek, to chłopaki się bili i będą się bić. Jeśli nie będą tego robić, bo społecznie wypierze im się mózgi, to znajdą inną metodę wywalczenia pozycji w stadzie i prawdopodobnie nie będzie to konkurs recytatorski...

Jestem przeciwna przemocy fizycznej wobec dzieci. To porażka rodziców. Nic nie usprawiedliwia klapsa.
Problem z wychowaniem polega na braku konsekwencji wobec dziecka. Braku zasad i norm.
"Róbta co chceta" dominuje. A dzieciaki/młodzież pogubieni w chaosie.
Dorośli (rodzice) nie mniej. To, co było jest niemodne. Nie chcą być starymi zgredami. Chcą być "fajni", nowocześni.

Zareagowałby, bo to nieuczciwe. To nie bójka tylko pobicie, które nie ma nic wspólnego z załatwieniem różnicy zdań pomiędzy dwoma chłopakami drogą fizycznej konfrontacji. Mój ojciec ze 2-3 razy był w sytuacji gdy ktoś z sąsiadów przyszedł się poskarżyć, że Snejkuś pobił Piotrusia. Usłyszałem jakąś umoralniającą gadkę, która w gruncie rzeczy sprowadzała się do "a musicie się bawić z tym Piotrusiem?" Ja regularnie dostawałem od swojego starszego brata ale nie przyszłoby mi do głowy pójść się poskarżyć rodzicom. Nie miałem najmniejszej szansy na wygraną (4 lata różnicy) ale zawsze byłem gotowy do następnej konfrontacji Nigdy się w domu nie poskarżyłem kiedy w szkole lub na ulicy dostałem w papę i to od typowych chuliganów. Wiedziałem, że muszę to sam załatwić.
Z takimi o których piszesz też miałem do czynienia nie raz. Nawet jak miałem ze 20 lat. Gieroje lat jakieś 17 chcieli się bić w krzakach pod mostem, to ich wyśmiałem, bo wiedziałem, że tam rzucą się na mnie we trzech. Za to na ulicy w świetle lamp żaden nie był odważny...

Nie, klapsów nie Jak miałem 16 lat, to raz jeden w życiu dostałem od matki w twarz, bo pijany ze szkoły wróciłem