Nie wiem jak być "zdrowo" samej. - Netkobiety.pl

Nie wiem, czy łapię się na ten temat, ale od 9ciu lat jestem sama. Tzn. bez faceta, chociaż nie do końca, bo mieszka ze mną młodszy syn lat 25, ale to co innego. Tym bardziej, że praktycznie sie mijamy. Ja pracuje na zmiany 24/48 lub 12/12, on tylko na rano. Ja mam poza tym dodatkową pracę więc w zasadzie nasze kontakty ograniczają się do rozmów przez telefon
Faktem jest, że wróciłam do życia dopiero niedawno, po trzech miesiącach spędzonych na terapii. Poznałam świetnych ludzi, dzięki którym znowu złapałam apetyt na życie.

Dwa, trzy razy w tygodniu śmigam na siłownię, uczę się jeździć na rolkach, spotykam się z koleżankami na piwko w naszej ulubionej Banialuce (wszystko po 4zł ).

A jak mi się zdarzy gorszy dzień, to zagrzebuję się w łóżku otulona moimi dwoma psami i poddaję się dogoterapii Poza tym staram się odpędzać myśli, że jestem stara i brzydka, które mnie czasem nękają i mówię sobie, że piękna już byłam, młoda już byłam, a teraz chcę być tylko bogata i ..... lecę puścić totka.

Jestem w podobnej sytuacji, tylko ze mam psa i dwójkę dzieci. Związek rozpadł mi się miesiąc temu i teraz....cisza. Mam przyjaciół ale są daleko (dwa lata temu wróciłam do Polski). Najważniejsze ze by szukać nowych znajomych. Ludzi z którymi można wyjsć na kawkę, zakupy, porozmawiać, jakoś się oderwać od tej rutyny. Tak zrobiłam wcześniej i działa. Skąd jesteś?

a drugie nie ?

Temat jest mi bliski. -v- podała przykłady na zagospodarowanie samotności, więc i ja się w to pobawię.
Wczoraj kino pod chmurką z sąsiadami. Dziś porządki w domu, pranie, nadrabianie gospodarczych zaległości z zabieganego tygodnia. Staram się znaleźć w tym przyjemność, choć nie są to moje ulubione zajęcia. Rano śniadanie, ale nie byle jakie. Uwielbiam celebrować posiłki. Zrobiłam sobie młodą kapustę z bułką tartą według przepisu zaprzyjaźnionej blogowiczki - pyyycha. Teraz kawka i relaks przed laptopem. Następnie prysznic, pachnące cynamonem mydło otrzymane w prezencie od bratowej (konsultantki firmy kosmetycznej i przezacna dusza). Potem skok na rower, bo to mój ukochany środek lokomocji, i rundka po mieście (dalej się dziś nie wypuszczam, bo deszcz i te słynne "niedyspozycje"): zakupy na obiad i rekonesans w sprawie kijów do nordic walking, na który mam ochotę od dłuższego czasu. Potem gotowanie obiadu: dziś kuchnia serwuje zupę ze świeżego groszku, który podobno już się w warzywniakach pojawił. Obiad gotuję zawsze na 2-3 dni. Następnie dokańczanie domowych prac (zaczęłam rewolucję w szafach - o mamma mia, skąd ja mam tyle ciuchów!?), a w wolnym czasie - wielka improwizacja. Możliwości jest sto: może jakaś impreza w mieście, bo trwa akcja "kulturalne lato" i ciągle coś się dzieje nawet na naszej skromnej prowincji. Może ploteczki przez telefon z przyjaciółką. Może wizyta u siostry. Może pisanie bloga (coś tam skrobię już od 10-u lat). Kilka meili też czeka na odpowiedź. Obowiązkowo jakaś lektura książkowa lub internetowa, bo bez tego żaden mój dzień nie może się obejść.
Życia już mi chyba zabraknie, żeby wreszcie zacząć: robić na drutach, tworzyć biżuterię, systematycznie jeździć na rolkach (niestety, na prowincji nie widuje się 40-latek na rolkach, co mnie dość mocno peszy - a nie powinno!), zapisać się na kurs masażu oraz kroju i szycia (na te ostatnie to i kasy mieć trochę trzeba). Ostatnio coraz częściej słyszę, że mam "podejście" do ludzi i nadawałabym się na psychologa, więc i o tym zaczynam marzyć. O regularnych studiach nie ma mowy, ale jakiś kurs, a potem fajny wolontariat... to by było niezłe...
Oprócz tego powinnam bardziej zadbać o zdrowie, bo daje mi o sobie znać, wziąć się za organizowanie sobie mieszkaniowej przyszłości (ileż można wynajmować?). Itede, itepe Wystarczy juz tego gadulstwa
Tak, że, Poniedziałkowa, jeśli będziesz sama dla siebie wystarczająco ważna, na pewno dobrze samotność wykorzystasz.

P.S. Z książki i blogu pt. "Chustka" zaczerpnęłam sentencję "Celebruj życie". To moim zdaniem klucz do całej sprawy. "Chustka" wycisnęła z moich oczu wiele łez, wstrząsnęła, ale nie tylko tragizmem - przede wszystkim pięknem. Polecam, polecam, polecam! Po prostu podręcznik życia.

Sunflower, przepraszam, może powinnam być subtelna, delikatna, wyrozumiała, ale powiem Ci jedno: pieprzysz!
Jeśli lubisz być nieszczęśliwa, to proszę bardzo, ale nie dołuj innych.
Mój kolega mieszka na wsi, w każdej wolnej chwili wędruje po jakichś krzaczorach z aparatem fotograficznym, polując na sarny i bażanty. Ma szerokie zainteresowania, lubi też pisać i laski na Facebooku niemal mu się oświadczają.
Można? Można!
Przestać, kurna, jęczeć.

Piegowata proszę Cię przestań się wtrącać co chwilę w moje wypowiedzi. To jest forum i każdy ma prawo się wypowiedzieć . Ja przedstawiam swój punkt widzenia. To,że Twój znajomy lata po krzakach i to mu sprawia przyjemność to ok. Mnie to nie interesuje. Akurat to co mnie interesuje jest zbyt daleko ode mnie,abym mogła to robić tak często jak bym chciała.
Przedstawiłam swoja sytuację,a Ty na mnie naskakujesz.

P.S. A któż Ci każe latać po krzakach? To tylko przyklad, że w każdych warunkach można wyskrobać coś dobrego, coś dla siebie. Jeden warunek: trzeba chcieć.
Nie lubisz krzaków, to wskocz w szpilki i ruszaj na podbój większego miasta

Piegowata- oczywiście,ze możesz pisać co chcesz,ale widzę,ze nie potrafisz uszanować tego,ze ktoś ma trochę inny punkt widzenia od Twojego. To,ze ktoś lubi latać po krzakach i robić zdjęcia nie oznacza,ze wszyscy tak muszą. Ja lubię kino,teatr,ale z racji,ze mieszkam w malej mieścinie,a do tego typu rozrywek mam jakieś 60 km nie mogę sobie na to pozwolić, bo nie jestem zmotoryzowana, a środkami publicznymi ciężko,bo zazwyczaj nie mam powrotu ,albo jest tak późno,ze po prostu sama się boje,a i z pkp tez muszę jakoś dojść do domu.Fitness,joga, kurs czegokolwiek(tańca, językowy,komputerowy) tez jest poza moim zasięgiem z racji odległości.  i weekendy spędzam samotnie przed tv i kompem i książką.

W "malej miescinie" zwykle bywa duzo miejsca. Latwo o kawalek ziemi - mozna siezajac ogrodnictwem, mozna  fotografia, mozna znalezc jakieś hobby w rekodzielnictwie, mozna zaczac malowac czy rzezbic.

Nie trzeba byc do tego artystą.

(Albo mozna sie zaczac uczyc jezykow obcych to zabiera mase czasu i daje sporą przyjemnosc (pozdawiam  mojego native speakera )

Sunflower, ale w tym wątku rozmawiamy o Poniedziałkowej, a nie o Tobie. Z Tobą już przerabiałyśmy. Poniedziałkowa zadała tu pytanie nie o Twoje problemy, tylko co powinna zrobić dla siebie. Uszanuj to.

Ok. zmykam.
Poniedziałkowa- bardzo przepraszam,ze popsułam Ci wątek swoimi wywodami.

Może  narzekanie na wszystko to też swego rodzaju hobby? 

Warto też spróbować zaakceptować fakt, że żyjemy same. Mówię o akceptacji, że TERAZ, dzisiaj,  jest jak jest, przyjęciu na klatę tej rzeczywistości. Nie tupanie nóżkami i obrażanie się na cały świat, bo to jeszcze bardziej nakręca. Akceptacja

Nigdy się nie zgodzę z tym, że oswajając i akceptując samotność, nie można jednocześnie pragnąć miłości. Nie, nie, nie.
Jest jednak różnica między cierpliwym czekaniem, otwartością na to, co życie przyniesie i cieszeniem się tym, co się ma, a rozpaczliwą, pełną bólu tęsknotą. To drugie jest chore, powoduje cierpienie.
Dodam też, że miłość... jest. Nikomu jej nie zabraknie, tylko przestańmy ją utożsamiać z jednym, jedynym jej rodzajem. Możemy kochać siebie i życie, a nawet powinniśmy, choć oczywiście nie jest to obowiązek.

Popieram swoje wywody cytatem ze świetnego blogu "Szczury i wadery":

"...prawdziwa miłość nie kłamie, nie manipuluje, nie zdradza, nie wykorzystuje (nowa wersja Listu św. Pawła do Koryntian . A na dodatek z jej przyjęciem nie trzeba zwlekać ani czekać na Magiczny Piorun. Ona już tu jest i na nas czeka. Jest w każdym życzliwym geście dobrego człowieka, w uśmiechu, serdeczności, bezinteresowności, w oparciu od bliskich, a czasem i obcych ludzi."

Tak jest. Tak po wielu przemyśleniach i ja rozumiem miłość. Z takim podejściem nigdy nie jesteśmy sami.

Tyle że jeśli dobrze rozumiem Autorkę, jej brakuje nie miłości w sensie metafizycznym, tylko takim banalno-ludzkim. Sorry, ale tego że nie masz do kogo się przytulić o pierwszej nad ranem nie załatwi to że o siódmej rano uśmiechnie się do ciebie pani ze spożywczaka. Może nawet będzie to szczery, serdeczny uśmiech, może i będzie tych uśmiechów i gestów mnóstwo na każdym kroku, ale TEJ JEDNEJ OSOBY to nie zastąpi - to jak konstruowanie Rolls-Royce'a z kawałków złomu znalezionych na poboczu.

Ale odbiegamy od tematu wątku. Chodzi przecież o "zagospodarowanie" czasu spędzanego samotnie, o uczynienie tego czasu znośnym, a nawet wartościowym i przyjemnym.
Z doświadczenia wiem, że to możliwe.

No możesz I każdy może sobie jakieś luki w swoim życiu rekompensować Tylko że kompensowanie nie jest tym samym co zaspokojenie. Mogę sobie brak Harleya rekompensować Yamahą. Ale nie będzie to nigdy Harley. Dlatego zbieram na Harleya

No, to są te słynne wybory Mógłbyś też tymczasowo popylać komarkiem
Ja na przykład jestem sama, a propozycji na jedną lub kilka nocy od czasu rozstania z byłym mi nie brakowało. Miałabym do kogo się przytulić, tylko co mi z tego, skoro to tylko na chwilę i bez głębszego uczucia? Chcę czegoś więcej od życia, więc cierpliwie sobie czekam, a czas czekania umilam na różne sposoby.
Pietruszka, ja przedwczoraj w g...o wlazłam Hurrraaaa, będę bogata!!! Wreszcie sobie kupię chałupę!

Gratuluję !!!

Gagatka, dzięki za radę, zastanawiałem się między Shadow a Virago, choć od tej drugiej odrzucały mnie jej rozmiar i niemrawość, nie chcę być wyprzedzany przez tiry Ten Hyosung wygląda naprawdę zachęcająco, ułatwiłaś mi wybór.

A o chromy mnie się nie rozchodzi tylko o "duszę" tych maszyn Też nie mam ochoty pucować, moim marzeniem jest Night Rod. Wygląda jak pełne zaćmienie słońca na dwóch kołach, sam Sauron mógłby jeździć czymś takim

Mnie też Night Rod urzekł najbardziej
Ale zmuszona jestem poprzestać na miłości platonicznej,  bo w tym kraju,  mając rodzinkę i zdroworozsadkowe podejście, nie będzie mnie na niego nigdy stać stąd moje poszukiwania w markopodobnych. Polecam jeszcze ewentualnie Daelima Daystar,  też niczego sobie.

Autorko, może jakieś zajęcia grupowe, choćby sportowe, w klubach fitness,  zumba, czy jak wspomniała _v_ , salsa. Rewelacyjne dla ciała i dla duszy Albo, jeśli malowanie, to jakiś kurs, na przykład nauka rysowania aktów,  z żywym modelem

Oj, nie daj się! Wiem, jak czasem kuszą stare nawyki.

Tia, dodktorek mi to uświadamiał, że artyści często tak miewają. Terapeutka daje mi nadzieje na wyzdrowienie, bo jej wydaje mi się, że ta moja choroba to raczej schematy z domu niż w pełni taka biologiczna natura - w moim przypadku. I całe szczęście, że są leki właśnie. Bardzo dobre. bo już funkcjonowałam świetnie. Dzięki nim i terapii w 4 miesiące uciekłam z toksycznego związku, założyłam firmę, stanęłam na nogi, przestałam się nienawidzić. Bardzo zmieniło mi się postrzeganie rzeczy w wielu sprawach.
W remoncie nowego mieszkania pomaga mi mój toksyczny ojciec, który bił, pił, wyzywał od maleńkości.
Jestem pewna, że to przez jego ciągłą obecność u mnie, wpadłam w to gówno z powrotem. Z każdym dniem czułam jakby wysysał ze mnie energię, chcąc mi ustawiać mieszkanie po swojemu. Zaczynając od wyboru koloru miednicy, po meble. Zwoził jakieś stare rupiecie bo jest rupieciarzem. Zamiast pomagać przeszkadzał.
Jestem pewna, że to przez to.
Terapeutka pewnie to potwierdzi.
Widać leki nie przetrzymują wszystkiego.

No właśnie.
Gdyby zrobiły ze mnie kukłę z sercem z kamienia, nie odczuwałabym po nich radości, zachwytu i smutku. A tak właśnie jest.
Po prostu nie uniosłam ciężaru jakim jest mój ojciec. Wiesz on już nie ma nikogo praktycznie. Gdyby nie to, że jest moim ojcem i czasami muszę spędzić z nim czas - lub nie muszę, byłaby to dla mnie osoba w którą stronę, nie chciałabym nawet spojrzeć.
Zawalczyłam o siebie ile mogłam. Kazałam mu tu więcej nie przychodzić. Powiedziałam, że nie powinnam ze względu na moją chorobe przebywać tak często w jego towarzystwie. I żeby nie przychodził nie zapraszany. A jak chce mi pomóc przy remoncie to niech wezwie hydraulika. A nie sam robi bo tylko pieprzy i się to przeciąga.
Niestety zrobiłam to dość późno, jak już ból wszedł i spanie po pracy, zero energii.
Powinnam wcześniej, jak już zauważałam spadek.

Problem w tym, że zastępuje mnie w firmie raz w tyg. kiedy jadę do innego miasta na terapię. On siedzi w tym samym zawodzie. I zawsze, ale to zawsze wtedy, przed moim wyjazdem musi sie do czegoś dopier..olić! I zawsze wyjeżdzam w złym nastroju, a na terapii zasiadam rozedrgana, rozjuszona, mózg z waty i ciało jakby przygotowane na atak lwa.
Ten człowiek jak już otworzy twarz to żeby tylko coś dopier...olić, pretensjami rzucać, lub drwić i poniżać.
Zauważyłam, że przy nim zmieniam się w niego. Kiedyś, przed terapią nie umiałabym tak. I jakas eskalacja mi się włącza. Mówię mu jaki jest tępy, nic nie umie normalnie zrobić. Że jest brudasem i bałaganiarzem. Kur..a, zaczęłam się mścić na nim, traktować go jak gówno, bo już mogę. Odblokowuje się we mnie cała złość którą latami zbierałam i trzymałam, a która doprowadziła mnie do chorób.
Moje pierwsze wspomnienie z dzieciństwa: Leżę przy matce na podłodze a on ją kopie po brzuchu. Krzyczę "Nie rób tak, a jakby ktoś ci tak robił?!".
Jak mnie poychał, szarpał bił, wyzywał.
Nie umiem tego cżłowieka szanować.

Nie wiem o żadnej teorii odcięcia się, u mnie to była czysta praktyka Po prostu stwierdziłem że nie warto tracić czasu na osobnika który nigdy się mną nie interesował ani nie szanował. Rozumiem że opiekujesz się matką żeby nie zwalać wszystkiego na siostrę, też bym się gadem zajął gdyby była taka sytuacja, też bym nie podchodził do tego emocjonalnie. Na szczęście gad ma drugą żonę, niech się ona martwi w razie czego.

Poniedziałkowa - niestety "twardej de" nie masz, a Twój ojciec to wie, wyczuwa, i wali w czułe miejsca. Niedobrze że jesteś od niego zależna w jakiś tam sposób a na dodatek ma w rękawie kartę pt. "nikt mi już nie został". Podtrzymuję to co napisałem - odetnij się, w obecnym stanie to Cię ten człowiek tylko niszczy. Nie mówię że masz go już nigdy nie zobaczyć, ale najpierw musisz się doprowadzić do stanu równowagi. Nie można niestety podchodzić do pewnych spraw "na zimno" od tak, na zawołanie.

Dobrze że się odciąłeś, dobrze zrobiłeś. Uratowałeś się dzięki temu.

Przestałam bać się że jeszcze raz mnie uderzy trzy lata temu, kiedy za namową grupy terapeutycznej, po kolejnej agresywnej fizycznie akcji, poszłam na policję i załatwiłam dzielnicowego i kuratora. On się boi tylko mocniejszych rangą. Pizdą do tej pory mnie nazywa, a jak mu się odwdzięczam podobnymi epitetami to mówi mi że mi jebnie, i to w moim domu mi to mówi. Spróbowałby tylko. Od razu dzwonię na policję. Nie dzwoniłam całe dzieciństwo bo mi matka nie pozwalała.
Czego się boję?
...
Że będę potrzebowała jego łaski jeśli chodzi o firmę. Jakąś pomoc. Staram się robić tak, żeby we wszystkim być samodzielną. Od załatwiania spraw z ZUSem po szpachlowanie dziur w ścianach.

I bardzo dobrze zrobiłaś i robisz - zarówno ta sytuacja z wezwaniem policji, jak i z usamodzielnianiem się A jak się już odpępowisz całkowicie to zobaczysz że Twój toksyczny stary przestanie sobie radzić. Bo toksyk i wampir energetyczny jest nikim bez żywiciela. Takie coś tylko dobrze funkcjonuje gdy ma na kim pasożytować, pozostawione samo sobie męczy się samo ze sobą.

A z tym jego pomocnictwem przy firmie uda Ci się coś wykombinować - zrób sobie czterodniowy tydzień pracy, przyjmuj mniej zleceń albo zacznij pracować na umowy-dzieło. Nie prowadziłem nigdy firmy, więc nie chcę się wymądrzać, ale chyba jest to do ogarnięcia? Nie ma ludzi niezastąpionych, także Twój ojciec niezastąpiony nie jest.

Właśnie dlatego zainteresował mnie Twój wątek - pierwszy post (jak i sam tytuł) są napisane w takim tonie, jakbyś tę niezaspokojoną potrzebę zaznania "prawdziwej miłości", obecną samotność i związany z tym przykry stan traktowała jako "chorobę" - wyłączam tu Twoje zaburzenie afektywno-dwubiegunowe. Pisząc "prawdziwa miłość" nie mam na myśli przeżycia historii rodem z kiczowatego romansidła, raczej potrzeby więzi z kimś. Tak - więź to chyba najlepsze słowo. Więź - coś więcej niż związek.

Cóż - nie jest to choroba, nie jest to nienormalne, nie jest dziwne, nie jest nawet rzadkie. Pewien odsetek ludzi należy do tzw. osób nadwrażliwych, sporo jest takich osób na tym forum. Najczęstszą reakcją na problemy nadwrażliwca jest coś w stylu "za bardzo przeżywasz, weź się cholera w garść, nie wymagaj za dużo czułości bo chłopaka zamęczysz, nie bądź za czuły bo partnerkę zagłaskasz" itd. Zmiana zachowania może i poprawi doraźnie takie bolączki, lepiej się będzie komuś kto się do tych rad zastosuje z płcią przeciwną wiodło, ale na dłuższą metę szczęścia to komuś takiemu nie zapewni, a może nawet uniemożliwić.

Byłbym zapomniał - osoby nadwrażliwe są bardziej narażone na wpakowanie się w toksyczną relację, bo toksyki z początku zdają się im właśnie tymi osobami na które od zawsze czekali. I mają większą od innych osób skłonność do przeżywania tudzież aktywnego uczestniczenia w szeroko pojętej sztuce. Brzmi znajomo?