Znajomość z Internetu? Zdecydowanie tak! - Netkobiety.pl

Zgadzam się tu z Tobą malinka17. Moim zdaniem także dziecko nie zobowiązuje do tego, aby para (że tak to kolokwialnie ujmę) "kisiła się ze sobą" przez naście lat tylko ze względu na dziecko.

Ludzie są różni. Znamy typy osób określanych jako "toksyczny, niereformowalny, chamski". Niektóre cechy mogą ujawnić się po X latach nawet, jeżeli przed ślubem owy/owa miłość życia była spełnieniem fantazji. Nie raz widzi się mężczyznę, bądź kobietę, którzy są źle traktowani w małżeństwie. Może i rozwodów jest więcej, ze względu na czasy jakie mamy, seks będący kapturem dzisiejszego marketingu, promowaniu go na dobrą sprawę gdziekolwiek się da (stąd moim zdaniem jest ich więcej), jednak wolę patrzeć na kobietę po czterdziestce z nowym partnerem, układającą swoje życie na nowo niż taką, która ma smutną twarz, nie posiadającą marzeń.

Wiadomo, można trafić na odpowiednią osobą. Los nie bez powodu podsyła nam pomysł, żeby zajrzeć tu i tam. A co do odległości, można w niej żyć czy to 400 km czy 1200 km Wystarczy chęć i zaangażowanie, zainteresowanie, no i oczywiście uczucie.

Bardzo fajna historia i życzę Ci powodzenia! Jak tylko będziecie mieć okazję do spotkań, to warto próbować jak najczęściej. Ja sama mam wiele internetowych znajomości nie tylko tych czysto przyjacielskich i można rzeczywiście spotkać bardzo ciekawe osoby, którym warto zaufać.

Hej malinka17!!
Nie wiem czy tu jeszcze zagladniesz.
Jesli tak to moze zechcesz przeczytac moja historie

Jaki jest sens poznawać kogoś kto mieszka daleko skoro można o wiele lepiej poznać gdy mieszka w tym samym mieście. Bez bezpośrednich spotkań, które powinny długo trwać, jest duże ryzyko, że się nie uda.

Myślę że dużo ludzi ma takie podejście "poznam kogoś i zwiążę się jeśli ta osoba mieszka daleko ale w żadnym razie nie spotkam się z nikim z mojego miasta" i myślę że takie myślenie jest głęboko zaburzone. Ono się wiąże z lękiem i unikaniem ludzi. Osoba mieszkająca daleko jest idealizowana i skutki tego są złe. Pół roku korespondencji nie równa się nawet tygodniowi codziennych spotkań.

Szczęścia życzę Autorko

Autorka dalej jest z tym chłopakiem
Odpowiadając na pytanie... Jaki jest sens poznawać kogoś z tak daleka? Ano taki, że jak już się przytrafiło i zakochałam się w osobie poznanej przez Internet, to odległość schodzi na drugi plan.
Możecie sobie myśleć, po co to wszystko, skoro różni nas 400 kilometrów... Jednak mając poważne plany na przyszłość (czyt. studia w jego mieście), wiem, że jeszcze rok i nie będę musiała tak bardzo tęsknić. I zrobimy wszystko, żeby się udało. Taki jest sens całej sytuacji
Pozdrawiam serdecznie!

Może naprostuję
W wakacje już się widzieliśmy. Potem dopiero tydzień na sylwestra. W ciągu najbliższych czterech miesięcy zobaczymy się trzy razy (w tym jedno z tych spotkań wiąże się dla niego z poznaniem całej mojej rodziny), natomiast przez Skype rozmawiamy regularnie od około pół roku

Dziękuję bardzo!

Akurat przedwczoraj wróciłam z weekendu spędzonego u niego w mieście, to dopiero trzecie nasze spotkanie, a czuję, jakbyśmy znali się o wiele dłużej niż rok, głównie internetowo. Wiecie, zero wstydu, śmianie się z tych samych żartów, brak skrępowania podczas milczenia. Ze spotkaniami wyszło lepiej, niż się spodziewałam: w kwietniu weekend u mnie, w maju tydzień u niego, a w czerwcu dwa weekendy zamiennie u mnie i u niego. Będę odzywać się czasem, żeby wspomnieć o sytuacji
Dziękuję za wszystkie miłe słowa

Powodzenia, będę trzymała za was kciuki

Ja też poznałam swojego męża przez internet. Bardzo szybko z nim zamieszkałam i jesteśmy już szczęśliwym małżeństwem 11 lat. To jest przykład, że nie należy wszystkich takich znajomości wrzucać do jednego worka

Znam go ponad rok i naprawdę sporo już o nim wiem. Poza tym, mam plany na przyszłość, które pozwolą nam dogłębnie poznać siebie nawzajem. Wtedy wszystko się wyjaśni i nie będzie wątpliwości.

Fajnie, że jest tak wiele szczęśliwych związków, które zapoczątkował Internet, powodzenia!

Myślę, że na Twoim miejscu powiedziałabym mamie o wszystkim i nocowałabym w domu. A z chłopakiem będziesz mogła spędzać całe dnie. Nocy przecież nie musisz, zwłaszcza, że sama napisałaś, że nie zamierzasz uprawiać z nim seksu.

Ja nie wiem... Czy tak trudno jest przeczytać chociaż kilka ostatnich postów lub spojrzeć na datę założenia wątku?
Od czerwca minęło 9 miesięcy i relacja z chłopakiem bardzo się zacieśniła. Spotykam się z nim i będę się spotykać nadal, a rodzice już dawno go poznali.

Dziękuję!
I oczywiście, uważam. Mam taki charakter, że wszystko dokładnie analizuję, rozważam różne możliwości, za i przeciw. Ale akurat jego jestem pewna

Nie chcę Cię zrażać, chcę, żebyś tylko była świadoma tego, że Internet to Internet i rozmowy telefoniczne to tylko rozmowy telefoniczne, że najważniejsze jest spotkanie twarzą w twarz.

Witam ponownie! Nowy temat został zamknięty i zgodnie z pouczeniem, kontynuuję tutaj

Ja i W. jesteśmy parą.

Kontakt utrzymujemy codziennie - w ciągu dnia piszemy, wieczorem godzinę lub dwie poświęcamy na rozmowę na Skype. Ostatnio spotykamy się co miesiąc na okres niemal tygodnia, także w tym momencie nie jest źle (weekend w kwietniu, później tydzień majówki, potem weekend na początku czerwca, a dzisiaj wróciłam po pięciu dniach u niego).

Właśnie na początku czerwca br. mieliśmy w mojej rodzinie wesele, w związku z czym rodzinie z grubsza został przedstawiony. We wrześniu szykuje się drugie, więc relacja między nami stosunkowo się zacieśnia. Ostatnio coraz więcej wspomina również o przedstawieniu mnie swoim rodzicom, ale nie jestem przekonana póki co - choć pewnie to kwestia najbliższych tygodni.

Do sedna. Od września zaczynam trzecią i tym samym ostatnią klasę liceum. A z upływem czasu coraz bardziej dręczy mnie wizja przyszłości. Nie wiem co mam robić...

Kocham mojego chłopaka. I naprawdę to nie są puste słowa, skoro trwam w związku na odległość kilka miesięcy, bardzo angażuję się emocjonalnie, zresztą podobnie co on. Nie wyobrażam sobie mojego życia bez niego, tylko jemu mówię wszystko co dzieje się w moim życiu.

Problem tkwi w studiach. Wiem, że kolejne kilka lat rozłąki mocno wpłyną na psychikę, bo sytuacja jest trudna, kiedy widzimy się co miesiąc czy nawet dłużej. Wiem, że prawdopodobieństwo rozstania będzie wtedy duże, mimo wszystko.
Z drugiej strony boję się reakcji rodziny, kiedy dowiedzieliby się... Za rok po maturze będę miała skończone 19 lat, spora część znajomych wyjeżdża na studia poza miasto rodzinne. Marzę o tym, żeby przeprowadzić się do chłopaka. Nie, nie zgłupiałam przez tę miłość i dokładnie zastanawiam się nad konsekwencjami takiej decyzji.
Na pewno nie będę mogła liczyć na znaczącą pomoc ze strony rodziców. Zresztą nie chcę, skoro rozważam usamodzielnienie się. Myślę nad wakacyjną pracą za granicą z chłopakiem za rok - to byłby porządny zastrzyk gotówki. Poza tym w związku z sytuacją finansową w mojej rodzinie, najprawdopodobniej będę mogła liczyć na stypendium socjalne.
Zastanawiam się nad wynajęciem wspólnie mieszkania z jego kolegami, przy czym dzieliłabym pokój z chłopakiem.

Dodam, że gdy przyjeżdżam do niego, mieszamy wtedy wspólnie w jego niedużym wynajmowanym pokoju, razem gotujemy, robimy zakupy.
Ponadto jest niekonfliktowy, raczej spokojny, za to ja mam dość wybuchowy charakter, ale dajemy radę. O jego uczucia się nie boję, martwi mnie raczej, czy decyzja o przeprowadzce byłaby słuszna... Bardzo zależy mi na opinii postronnych osób, chętnie wysłucham wszelkich rad

Cześć!
Postanowiłam odezwać się znowu, już po ponad roku od ostatniego wpisu.
Na dzień dzisiejszy jestem przyjęta na studia na uczelni w jego mieście - wszystkie formalności zostały załatwione.
Mieszkanie również jest dogadane. Od września będę wynajmować pokój w czteropokojowym mieszkaniu, w którym mieszka on, jego kolega i koleżanka.
Znamy swoich rodziców, a tak się złożyło, że razem bawiliśmy się już na czterech weselach w mojej rodzinie.
Nasza dość trudna sytuacja, która trwa ponad dwa lata, za dwa miesiące będzie miała najpiękniejszy, jaki mogłam sobie wyobrazić, finał - spędzanie że sobą czasu na codzień.
Pozdrawiam serdecznie!

Szczęścia!