Nowo niewierząca - jak rozmawiać? Przemyślenia o spowiedzi - Netkobiety.pl

A nie myslalas o tym ze przyjazn to jest troche taka wspolnota dusz w ktorej akceptujecie sie nawzajem?
Jesli twoi przyjaciele nie zaakceptuja twojej zmiany, to nie sa twoimi przyjaciolmi. Jesli jedyne o czym mozesz z nimi porozmawiac to sprawy wiary, to znaczy ze nie warto zaczynac rozmowy.
A jak twoja wiara/niewiara wplywa na rozmowy o codziennych sprawach- pracy, chlopakach, gotowaniu, samochodach, radosci, smutku? Wcale. A skoro tak to przyjazn przetrwa.
Powierzchowne kolezenstwo z ludzmi z tej samej grupy wyznaniowej nie jest warte pielegnacji, bo z nimi nie porozmawiasz o rzeczach waznych dla ciebie. Jesli nie ranisz kogos swoim zachowaniem, a tylko nie odpowiadaja mu twoje poglady, to nie powinno to uniemozliwiac kontynuowania znajomosci. Jesli uniemozliwi, to trudno.

Idziesz przez zycie swoja droga. Super jak osoby z ktorymi idziesz beda ci zawsze towarzyszyc i zawsze pomagac, ale jesli ulozy sie inaczej, to nic na to nie poradzisz. Jesli idziesz na pielgrzymke na Jasna Gore, to bez sensu isc do Ostrej Bramy bo tam ida inni. To twoja pielgrzymka i twoja droga. Jak komus z toba nie po drodze to jego wybor.
A wytlumaczyc, akurat ksiedzu, to nie powinien byc problem. Mowisz ze stracilas laske wiary i tyle. Wszystko wiesz, rozumiesz itd, ale wiara jak mowi Kosciol jest laska od Boga. Skoro tobie nie jest dana, to peszek.

Skontaktuj sie z psychiatra. Masz prawo byc ateistka, nie masz prawa obrazac osob ktore wierza. A taka patologiczna nienawisc to juz choroba.

To się nazywa chrześcijańska pokora!!!

PS Było coś jeszcze o drugim policzku ... ale to chyba nie z tej bajki?

Takie zachowanie powinno być normalne. Zacietrzewienie wobec tych co odeszli lub przystąpili do kościoła jest raczej niewłaściwe.

Faktycznie troll tyle że katolicki

A gdzie to niby został obrażony?Rzucił się na Swanena gdy on wypowiedział swój nieprzychylny pogląd na kościół. A czy on nie obraża innych? Wymagając od innych nie powinien wymagać ode siebie? Cały atak na mnie jest już całkiem śmieszny i nieadekwatny. Poucza, że nie na temat, a sam pisze nie na temat. Troll nie wart rozmowy z trollem.

Gdy ktoś mówi, że Twoja wiara jest patologią to nie ma się co dziwić, że wierzący się oburzy.

Swanen, nie Swena, to po pierwsze.
Z twojej wypowiedzi wynika jasno, że mam dać się obrażać, bo chama nie zmienię. A skoro nie zgadzam się na obrażanie mnie, to ja podgrzewam atmosferę. Ktoś kiedyś powiedział "Nie dyskutuj z idiotą, bo najpierw sprowadzi cię do swojego poziomu, a potem pokona doświadczeniem."
I tym optymistycznym akcentem zakończę dyskusję z tobą.

Ty nie zgrywaj tu takiego mądrali tylko popatrz w lustro lepiej, w internecie nic nie ginie

Znajomości powoli w sumie się wykruszyły, ale to raczej z tego względu, że mieszkam w innym mieście, a nic poza organizacją nas nie trzymało razem. Kilkoro znajomych, z którymi widywałam się poza spotkaniami wspólnoty, nadal jest moimi znajomymi. Unikam rozmów na tematy religijne - mojego przyjaciela, który jest mocno wierzący i nadal w harcerstwie, poinformowałam o moich uczuciach, ale jako że dużo razem przeszliśmy i dużo mamy ze sobą wspólnego, łącznie z rozterkami w kwestiach wiary, to jego nie dziwi mój ateizm, ani go nie komentuje. Inna moja znajoma, głęboko siedząca w kościele, pracująca na KULu i w ogóle, czasem porusza tematy wiary, ale ucinam dyskusję. Jej się to nie podoba za bardzo - myślę, że jeszcze nie zrozumiała, że nie wierzę. Ale to człowiek o wyjątkowo ostrych poglądach na każdy temat, więc w ogóle rzadko z nią gadam, bo nie ma w niej miejsca na żadną tolerancję, akceptację czy nawet teoretyczną rozmowę, od razu zaczynają się emocje i argumenty typu "bóg tak chciał", "pismo mówi inaczej".

Podzieliłabym moich wierzących znajomych na racjonalnych, którzy potrafią o tym rozmawiać normalnie, i tych nieracjonalnych, w których mój brak wiary to powód do paniki, nawracania mnie, politowania czy też żalu albo nawet chęci odcięcia się ode mnie. Oczywiste, z kim utrzymuję kontakt

Co do pozostałych komentarzy: sorry, ale nazywanie czyjejś wiary "patologią" i żadnych więcej argumentów, nawet jeśli tak uważam, nie jest wyrażaniem swojej opinii, tylko oczywistą prowokacją, bo nie ma na celu konstruktywnej wymiany poglądów, tylko zaatakowanie kogoś. Nie? Co innego, jak powiem, "uważam, że jesteś głupi" a co innego "uważam, że się mylisz", prawda?

PS. Wiara w Piankowego Marynarzyka xD <3

Od kiedy kościół katolicki to wiara? Poza tym kościół katolicki jest dla mnie patologią więc nie rozumiem dlaczego nie można tego akurat poglądu wyrażać?

Może Swanen powinien bronić się sam (i już to zrobił tekst napisałem wcześniej) ale on nie nazwał patologią wiary ale kościół. To nie całkiem to samo. Troll zaś rzucił się na niego, a potem na mnie jakbyśmy zaczęli palić kościoły. Choć ja nie oceniłem wiary ale jego zachowanie. Katolicy pod ochroną uczuć religijnych często chcą ochrony swojego postępowania, przez innych.
Ale do tematu jak prosisz. Myślę, że nie ma takiego problemu. Katolicy jako ludzie miłujący pokój i bliźniego zrozumieją, że widać Bóg tak chciał i ma wobec ciebie jakieś plany, a oni powinni je uszanować. Gorzej z tymi racjonalnymi, bo nie wiadomo na czym opierają swoją racjonalność, a to kompromis między wiarą, a czymś. Czym? Niewiadoma, dla każdego coś innego. Dla jasności osoby typu troll nie są dla mnie katolikami, tylko ludźmi chorymi z nienawiści. A że akurat, na ten temat się zapalają, to bez znaczenia. Reasumując wystarczy być sobą w rozmowie, a wyselekcjonujesz osoby  wierzące autentycznie od wierzących deklaratywnie. A jeśli pytasz jak utrzymać kontakty z ludźmi, którzy nie szanują osób o odmiennych poglądach? Wszystko jedno czy dotyczy to religii, polityki czy choćby sportu. Nie da się. Chyba, że będziesz unikać tematu lub się z nimi zgadzać. Właśnie, dlatego tak ważna jest tolerancja, a właściwie jej brak w społeczeństwie.

PS Olinka w swojej sygnaturce napisała: „Nie czyń samego siebie przedmiotem kompromisu, bo jesteś wszystkim, co masz.” Można to odwrócić i odpowiedzieć na twoje pytanie: Czyń z siebie przedmiot kompromisu, a będziesz miała więcej przyjaciół. Czy warto? każdy sam musi sobie odpowiedzieć.

Mylisz się, to jest wyrażenie pełnoprawnej opinii, bo taką a nie inna mamy sytuację w kraju. Nie jest to również offtop - mówimy o stosunku katolików to ludzi o innych poglądach, w tym ateistów. Otóż okazuje się, ze krytyka kościoła katolickiego to atak, obraza uczuc religijnych.... itp., itd.  tyle, że nie ma w tym symetrii. Nasze prawo nie przewiduje obrazy uczuć osób niewierzących.

Przecież tu nie ma o co się oburzać. To pokazuje jedynie uprzedzenie i desperację osoby wypowiadającej takie farmazony.

I tu, wyjątkowo, muszę się z tobą zgodzić. Gdziekolwiek byś tego nie sprawdził, to statystyka ilości katolików na świecie będzie wyglądać mniej więcej tak:

Liczba będzie się różnić, zależnie od tego czy są to dane kościelne, czy sumowane dane rządów poszczególnych państw, ale tendencja zawsze jest zgodna z krzywą na rysunku.

[źródło: wikipedia]

Zanim napiszesz, sprawdź czy to prawda

Czyli znowu wracamy do pytania co to wiara. Wychodzi, że chodzenie do kościoła. Co oznacza katolik, to akurat my w Polsce najlepiej mamy okazję obserwować.

Pardon, katolik to jeszcze ślub dla babci i rodziców a nawet znajomych - kwintesencja. Też zostanie policzony w statystykach.

Zawsze mnie zastanawia, po co to robić? Nie wierzysz w Boga, więc po co ta szopka z udawaniem spowiedzi przedślubnej, msza, klękanie i inne czary mary?
Możesz odpowiedzieć, że ślub kościelny ma ładniejszą oprawę, ale ta szopka z księdzem, spowiedzią, klękaniem, komunią, pierdołami. Jak zaczynać życie małżeńskie od oszustwa, tylko w imię większej pompy, to co dalej?

Dla osoby wierzącej to wszystko ma jakąś wymowę i jakiś sens, ale dla ateisty? Toż to cyrk.

Ale ja napisałam tutaj wcześniej, że moja wiara gdzieś w trakcie życia zanikła. Więc jak mam cokolwiek z nią mieć wspólnego?

Swanen, przeczytaj to, co napisałam wyżej. Wiara łączy się najczęściej z chęcią przynależenia do jakiegoś wyznania. Sama wiara to stwierdzenie "Bóg jest". Co więcej to religia i właśnie różne wyznania. Gdybym płynęła z prądem, to ciągle byłabym typową oazówą w kiecce biegnącej do kościoła co tydzień, chodzącą na spotkania formacyjne i inne takie. A ja wolę kierować się własnym rozumem.

Tak jak napisałam gdzieś wcześniej, jestem na początku mojej drogi w przyjmowaniu tego, że moje życie z religią się skończyło. Do śłubu mam jeszcze sporo czasu i może gdzieś na przestrzeni mojego rozwoju i takiego "coming out'u" wśród znajomych to się zmieni. Nie ukrywam, że dla mnie byłoby wielką ulgą nie musieć odgrywać szopek ze spowiedzią, zapowiedziami, naukami przedślubnymi, poradnią planowania rodziny, rozmowami z księdzem i tym wszystkim. Ale nie mam zamiaru kłócić się na ten temat z moją rodziną. Jeżeli dla nich, ich wiary i ich spokoju ducha będzie ważne to, że ślub będzie w kościele, to niech tak będzie. I nie określiłabym takiego poglądu jako płynięcie z prądem

Aby wierzyć w Boga, musisz go sobie najpierw jakoś zdefiniować. Jeśli twierdzisz, że wierzysz w istnienie Boga, ale nawet nie wiesz co pod tym pojęciem rozumiesz, to znaczy że boisz się sama przed sobą przyznać, że jesteś ateistką. Z tego też wynika problem w rozmowach z ludźmi wierzącymi. Skoro wierzysz i masz problemy ze swoją wiarą, to katolicy odsyłają cię do księdza, prawosławni odeślą do popa, a luteranie odeślą do pastora. Jak jednoznacznie powiesz "Nie wierzę w Boga", to rozmowa z księdzem ma mniej więcej taki sam sens, jak rozmowa z popem, muezinem czy rabinem. Każdy z nich może ci opowiedzieć kilka historii o swojej religii, ale to będą tylko ciekawe, bądź nieciekawe historyjki.

Zanim człowiek zacznie jasno rozmawiać o swoim światopoglądzie z innymi, musi porozmawiać sam ze sobą. Wierzysz w jakiegoś, bliżej nieokreślonego, Boga, boisz się potępienia, boisz się gadania babć, ciotek. Pogadaj sama ze sobą. Wyjaśnij sobie, czy wierzysz w Boga, ale nie chcesz opowiadać księdzu o swoim życiu seksualnym, czy po prostu jesteś niewierząca. A może wierzysz w Boga, Chrystusa itd. ale bliżej ci do protestantów, czyli odrzucasz część obrzędowości, ale nie samą wiarę? Jak już sama będziesz wiedziała kim jesteś, wtedy i rozmowa z ludźmi wierzącymi, niezależnie od tego w co będą wierzyć, będzie dużo łatwiejsza.

mądrze piszesz Trollu naprawdę.

Nigdy nie odrzucałam wiary w Boga jako takiej. Ale Kościół propaguje rzeczy, które w mojej opinii nie są dobre. Coraz więcej pojawia się zagadnień, co do których zgadzam się nie do końca. I to nie są te wszędzie poruszane zagadnienia na temat seksu po prostu czasami własny mózg mi mówi, że nie zgadza się na to, co słyszy, bo patrząc zdroworozsądkowo mogłoby być inaczej i byłoby lepiej. Stąd zrodziła się coraz większa niechęć, przez którą po prostu nie chcę w tym tkwić dłużej, bo po prostu z obecnie głoszoną nauką się nie zgadzam.

No bo wychowałam się w Kościele Katolickim to się nazywa praktykowanie, wiesz?  Do tego przez ostatnie 5 lat byłam oazówą, wcześniej w innym Ruchu młodzieżowym, chodzenie do kościoła było sporą częścią mojego życia. Piszę w tym temacie o tym, co mi sprawia trudność, przecież nie będę pisać o tym, że się modliłam w domu, czytałam Pismo Św, chodziłam na adoracje i inne rzeczy, które też zaliczają się do praktykowania. Moja indywidualna relacja z Bogiem to jedna rzecz, a to, co słyszę chodząc do kościoła, uczestnicząc w różnych spotkaniach to druga rzecz. I to ta druga sprawia, że wątpię w to, czy faktycznie powinnam należeć do tego właśnie Kościołą Katolickiego.

Nauka Kosciola nie jest latwa. Do tego jak sie zaglebic w Pismo Swiete, to wydaje sie nie byc z nim spojna. Dekalog nie podlega dyskusji, ale skoro zydzi byli scigani za figury bozkow, to czemu w naszych kosciolach jest tyle figurek? Niby Chrystus ustanowil spowiedz, ale opowiadanie o swoich intymnych sekretach facetowi w sukience jest jakby nienaturalne. Takich pytan i watpliwisci jest wiele, ale podstawowa sprawa jest pytanie o wiare. Jesli wierzysz w Boga, a twoje watpliwosci budza pewne praktyki Kosciola, to albo zmieniasz wyznanie na inne chrzescijanskie, albo pozostajesz w KK, ale mowisz Bogu czego nie akceptujesz. Bodajze Jakubowi Bog zwichnal w bojce biodro. Skoro on mogl sie z Bogiem bic, to ty masz prawo sie klocic.

Tyle ze jesli masz watpliwosci i swoje przemyslenia, to masz dwie drogi. Swoich wierzacych znajomych zbywac tekstami typu “mam watpliwosci z ktorymi musze sama sie uporac“, albo przygotowac sie na dyskusje teologiczne jak oni beda chcieli rozwiac twoje watpliwosci. Bo zerwanie znajomosci po to zeby nie rozmawiac o wierze jest slabe. Juz lepiej wybrac pierwszy wariant, a dopiero jak cie zaczna za mocno nagabywac, wowczas sie od nich odsunac.

Iryd, ale Troll częściowo ma rację. Nie można częściowo być w Kosciele katolickim, a częściowo nie. Albo przyjmuje się wszystko, albo nie przyjmuje się niczego. Inaczej rodzi się paradoks typu bierzmowanie pożegnaniem z Kościołem i cała reszta. Bo po co tkwić w czymś, z czym sama się nie zgadzam. Mój chłopak ma takie samo podejście, też gdzieś na przestrzeni lat stwierdził, że z taką ilością rzeczy się nie zgadza, że po prostu nie chce w tym tkwić. Tylko on to zrobił już kilka lat temu, a do mnie dociera to dopiero od niedawna.

Nie fundamentaliści, fundamentaliści biorą w ciemno i bez refleksji. Takich też mamy. Ale bycie w wyznaniu, z którego częścią się nie zgadzam jest bez sensu. Rozumiem jeszcze, jakby nitkróre prawdy ewoluowały z czasem, szczególnie te, które były, bo czasy były takie a nie inne. A tutaj zanim coś się zmieni, to minie jeszcze z 200 lat. Nie czuję się częścią środowiska, które mi kiedyś powie, że skoro zostałam zgwałcona i chcę tabletkę "po" popełniam grzech. Albo w środowisku, w którym mężczyzna od kobiety oczekuje, że w przypadku ciąży, która będzie zagrożeniem jej życia, ona poświęci się dla dziecka. A serio, mam znajomych, którzy takie opinie wyrażają jasno i wyraźnie. I tak mogłabym wyliczać i wyliczać, bo mi się sporo uzbierało takich drobnych rzeczy.
Wiem, że może ludzie właśnie stwierdzają, że świat nie jest czarno - biały i z częścią sie zgadzają, a z częścią nie, ale ja tak nie umiem. Nigdy nie byłam szarym wiernym, zawsze byłam gdzieś zaangażowana bardziej. Tu jakaś schola, tu coś innego, tu pomagałam, tu coś robiłam, a w momencie, kiedy odrzucam część nauk, to bez sensu. Chodzić dla samego chodzenia mi się nie chce.

troliku ty obraziłeś miliony mądrych ateistów. Twoje wywody to sieczka katolicka do której żaden teolog, by się nie przyznał. Nie umiesz nawet odpowiedzieć merytorycznie. A ja nikogo nie obraziłem może tylko one czują się obrażone ale to coś innego.

Monoceros nie będę cię do niczego przekonywał. Przeczytaj tę dyskusję za rok czy dwa i wtedy ponownie oceń. A na twoje pytanie odpowiedziałem Lady we wcześniejszym poście.

Nie zrozumiałaś, a się irytujesz.
miłego wieczoru

Masz racje, przepraszam.

Tu się z tobą zgodzę.

Z twoich wypowiedzi wnioskuje, ze jestes jeszcze bardzo mloda i zalezna od rodzicow. To powoduje w tobie potrzebe zadowolenia ich, a w nich potrzebe wychowywania cie.
Jak sie uniezaleznisz, czyli bedziesz sie sama utrzymywac, sama mieszkac itd. itp. bedzie ci znacznie latwiej. Co innego jak jestescie razem cztery- piec godzin dziennie, a co innego jak widzicie sie raz w tygodniu. Jak tego czasu jest mniej, to wykorzystuje sie go na naprawde wazne sprawy. A poza tym latwiej jest tez powiedziec “jak chcecie mnie nawracac to wychodze“.