Rok po ślubie i pojawiła się Ona - Netkobiety.pl

To, że Autor w momencie tworzenia związku ze swoją żoną jej nie kochał, że była tylko "zapełniaczem" - to pewne.
Niemniej, jest możliwe stworzenie w takiej sytuacji i takim układzie czegoś pięknego i głębokiego... wartościowego... Tylko trzeba nad tym wytrwale i ciężko pracować.

Tymczasem Autor, zaledwie rok po zawarciu małżeństwa leciiiiiiii... za tamtymi cyckami, bo mu je tamta znów pod nos podstawiła...

Gdyby powiedział: tak, przypomniało mi się co czułem... tak, to być może była kobieta mojego życia...
ale
okoliczności i wybory nas rozdzieliły
a teraz mam swoją kobietę, którą kocham, szanuję, z którą chcę być, wspierać ją, z którą chcę budować swoją przyszłość...

wtedy Autor wykazałby się WIELKĄ MĄDROŚCIĄ.

Całe te obecne pitulenia, jak to musi nad sobą pracować, by o tamtej zapomnieć, że nie da się jednym cięciem, że on musi sie tak starać i wysilać... oraz te, że z żoną nigdy nie czuł takiej namiętności - mnie po prostu obrzydzają... głównie w kontekście tego, że Autor skupia się i myśli wyłącznie o sobie, swoją żonę traktując jak przedmiot.
Smutne.
Chciałabym Ci życzyć Autorze, byś zrozumiał i zmądrzał. Ale skoro do tej pory to się nie stało... samo i spontanicznie... z głębi Twojej duszy i twojego serca... to teraz każde Twoje działanie jest już, wg mnie, wyłącznie zimną kalkulacją i wyrachowaniem... a to niezmiernie krzywdzące dla Twojej żony...

No właśnie nie chodzi o to aby go tłumaczyć i życzyć szczęścia, tylko mówić o oczywistych faktach. i o nich mówię.

Poczytaj może dokładnie co napisałem, a dopiero potem się wypowiadaj, bo przeinaczasz moje słowa tłumacząc je pod siebie. Najlepiej zastosuj się do swojego pierwszego wpisu bo widzę że na siłę chcesz zabłysnąć.

@elle, ja pisałem na początku, że faktycznie nie rozliczyłem się z przeszłością i wejście w nowy związek nie było w porządku z mojej strony. Napisałem też, że to było tylko na samym początku tego związku, potem przez wiele miesięcy było naprawdę bardzo dobrze między nami. Urodziła się córeczka, zaplanowaliśmy ślub. Opiekowałem się Nimi jak tylko mogłem i byliśmy szczęśliwi.

Wiem, że zepsułem to tymi spotkaniami i krzywdzę żonę i córeczkę, bo przecież Ona też cierpi przez kłótnie. Oddaliłem się emocjonalnie i nie mogłem udawać przed żoną, nie potrafiłem skupić myśli tylko na niej i ona widziała, że coś nie gra.

Ja wiem, że to wszystko było czy jest żałosne ale nie piszcie że otrzeźwiałem z czystego wygodnictwa.
Naprawdę chcę to wszystko poukładać, odcinając się całkowicie od tamtej kobiety nie sprawię, że nagle wyrzucę ją też z głowy. Potrzeba pracy i krok po kroku chcę odbudować to co zniszczyłem.

Excop, dokładnie.

Jeśli autor zdecydowałby się żonie nie mówić, musiałby wymyślać kolejne kłamstwa o tym dlaczego im się nie udaje i co się z nim dzieje.

Ale najważniejsze jest dla mnie w dalszym ciągu to

W tej sytuacji nie ma mowy o "budowaniu" czy "odbudowywaniu" czy jak byś tej farsy nie określił.. W jaki sposób masz zamiar budować kiedy za każdym razem patrząc na żonę, będziesz przypominał sobie (tak jak do tej pory zresztą), że wolałbyś żeby to inna była na jej miejscu..dobrze wiesz kto.

Wielka szkoda, że doszło do tego momentu, gdzie jak sam mówisz przestałeś to kontrolować i nie potrafisz tego uczucia z siebie tak łatwo wymazać, ale nie wiem czy za Twoje osobiste rozterki, których zresztą jesteś jedynym autorem, powinna ZNOWU ponosić konsekwencje Twoja żona.
Ponosi je odkąd Niedoszła pojawiła się znów na horyzoncie -ok, ale to nie oznacza, że musi je ponosić do końca swojego życia i czekać aż Ty się z tego amoku ockniesz lub nie..bo przecież żadnej gwarancji jej nie dajesz, poza tym, że "Będziesz próbował" i "się starał". Trochę mało w tych okolicznościach, nie sądzisz?

Mówiłem niewiele bo i niewiele wiem poza tym co powiedziała czyli, że od niego odeszła.
Jak wtedy się spotykaliśmy to również niewiele wiedziałem o jej byłym. W sumie to było tak, że ona przez dłuższy okres czasu była sama. Pojawiłem się ja i wszystko wskazywało na to, że coś się z tego urodzi ale chyba jej były zaczął się nagle odzywać do niej. Ona chyba też chciała sobie ułożyć życie na nowo, wtedy nie mogę powiedzieć, że mnie oszukiwała. Po prostu uczucie do byłego nie wygasło. Ja wtedy od razu jak widziałem to jej zastanowienie się to odpuściłem. Kontakt się urwał całkowicie a ona wyjechała do niego.

Masz rację ale użyłbym słów, że nie ma mowy o odbudowaniu tego w tym momencie czyli po jednym pstryknięciu palcami. Ja pisałem, że odbudowanie tego musi zacząć się od całkowitego zerwania kontaktów z M. a potem wrócić do tego co było zanim się znowu pojawiła i nad tym pracować. Tutaj jak sobie to wszystko ogarnąłem jeszcze raz to bardzo trzyma mnie przy tym właśnie córka i chciałbym przede wszystkim dla niej jak najlepiej. To może znowu zabrzmieć tak, że zapytacie gdzie w tym wszystkim jest moja żona. Ona również jest w moim sercu tylko jak widać nie aż tak jak powinna i będę pracował nad tym bym by znowu była ona i tylko ona.

Tu chciałem tylko dodać, że od momentu bycia w związku z moją żoną nigdy nie latałem za dupami ani nie były mi w głowie inne. Jakieś flirty ze strony jednej czy drugiej ucinałem i nie bawiłem się w tego typu gierki.

@josz, excop tego nie sugeruje co pogrubiłaś. Chodzi mu raczej o to, że jak tak dalej będzie i nie powiem prawdy to moja żona zacznie obwiniać siebie.

Współczuję Twojej żonie,  dla mnie to  by była straszna tragedia gdybym dowiedziała się, że mój mąż woli inną, że mimo że się ze mną ożenił to myślał o innej. , że jesteśmy razem tylko dlatego, że ta inna ,  z jakiegoś powodu nie może z nim być. Że tak naprawdę nigdy by mnie nie wybrał,  gdyby tylko miał możliwość być wcześniej z tamtą. Czuła bym się tylko taką zapchaj dziurą.  Każda kobieta chce być kochana przez swojego partnera, chce być dla niego tą najważniejszą i tą jedyną. Co z tego że będziesz się starał,  przecież do miłości się nie zmusisz,  nie kochasz swojej żony,  widać, że zawsze kochałeś tyko tą znajomą.  Twoje małżeństwo nie ma już sensu,  co z tego, że zostaniesz z żoną z rozsądku a w głębi serca ciągle będziesz kochał inną,  ani Ty nie będziesz szczęśliwy, ani Twoja żona jeśli będzie znała prawdę. A czy ta Twoja znajoma,  jest gotowa dzielić z Tobą życie?  Czy wystarczą jej tylko takie ukradkowe spodnia dopuki sama nie pozna kogoś innego?

Niestety Spens, twoja żona nie ma przy onej szans. Nawet gdy zerwiesz kontakt z oną i zostaniesz przy rodzine, to będziesz z żoną tylko ze względu na dziecko. Kochając się z żoną może będziesz myślał o onej, z żoną to będziesz z ...obowiązku, litości, przyzwyczajenia, ale nie z prawdziwej miłości i pożądania.
Najgorsze dla twojej zony jednak będzie to, że nigdy nie dopuścisz jej tak blisko siebie jak oną, nie powiesz jej prawdy o sobie i onej, i żona będzie zyc w nieświadomości może coś wyczuwając, będzie napotykała się na opór, może zlośc z twojej strony nie widząc z jakiego powodu...
Jeżeli zostaniesz przy zonie będziesz odczuwać pewien  niedosyt, dyskomfort, który może powodować konflikty, unikanie żony. To przez żonę rezygnujesz ze swojego ideału, a więc to żony wina że nie jesteś w pełni szczęśliwy.
Ta ona spełnia twoje wyobrażenia, jest chyba "podobna" do ciebie, rozumiecie się, współgracie ze sobą, tworzycie wg twojego wyobrażenia na jej temat jedną całość. Z oną- jest niepewność, ciagle ją gonisz i jest fan, ona jest dla ciebie atrakcyjna, tajemnicza , uwodzicielska, nieprzewidywalna, pożądasz ją, chcesz ją mieć dla siebie...
Szybko i łatwo  wszystko zapomniałeś i wybaczyłeś jej. Pamiętasz  jak czułeś się wtedy będąc odrzuconym przez nią?

Czego tobie brakuje z żoną?......
Boisz się powiedzieć żonie prawdę, bo....
Czy twoja żona nie zasługuje na prawdę , możliwość dokonywania własnych wyborów, życia w pełnej świadomości?

A teraz wyobraz sobie, że jesteś wolny...
Dla której z tych kobiet jesteś w stanie poświęcić swoje życie i dać jej szczęście?
Co sprawia że czujesz się szczęśliwy i spełniony ?

Odpowiedz sobie i świadomie zdecyduj bez oglądania się w przeszłość, bez wymówek

Frustrujący w tej historii jest łańcuszek nieświadomego odreagowywania przez bohaterów wątku, w skutek którego krzywdzone są kolejne osoby.
Spens swego czasu był plasterkiem na zranione serduszko byłej (są podstawy, aby przypuszczać, że tak jest i obecnie, bo jak inaczej wytłumaczyć jej nagły powrót do dawnego pocieszyciela), potem Spens znalazł sobie plasterek na zranione przez byłą serduszko i postąpił dokładnie tak samo jak ona, wiążąc się z obecną żobą. Teraz pewnie jego żona znajdzie sobie plasterek, aby odreagować zranienie. I tak trwa ten zaklęty krąg przenoszenia swoich krzywd na kolejne osoby. Ech...

A jaką Ty Kejt w swoim wpisie udzieliłaś choćby jedną "racjonalną i trzymającą się rzeczywistości poradę"?
Bo ja słaba dziś jestem... umysł mi dziś nie pracuje na pełnych obrotach... i znaleźć nie mogę...

A jako, że śmiech to zdrowie, więc Kitkaoskara ma dziś dobry uczynek na koncie (skoro już porady racjonalnej i trzymającej się rzeczywistości udzielić nie potrafi, to chociaż tyle).

Nie wiem Kejt38 jak wygląda rzeczywistość i świat w którym Ty żyjesz...

Ale powiem Ci, że w moim świecie, w moim otoczeniu, wśród moich znajomych, rodziny, sąsiadów i przyjaciół jest zupełnie na odwrót. Ludzie są moralni... i nie jest to żadna iluzja. Normalni, dobrzy, współczujący. Pomagają sobie nawzajem.
Dbają o swoje dzieci.
Tworzą kochające się związki... rodziny...
Mają wiele empatii.
Nawet o zwierzęta dbają, wyobrażasz to sobie Kejt w ogóle???

Owszem zdarzają się wyjątki... ale to pojedyncze sztuki. Na nimi nie ma co w ogóle się pochylać...

Może powinnaś zmienić środowisko? Coby Cię do końca nie wypaczyło? Bo wiesz, kto z kim przestaje, takim się staje....

Kejt, widzisz hipokryzję w normalności? Współczuję, ja widzę hipokryzję w dawaniu porad komuś, kto napisał że jego dziecko to pomyłka, bo pojawiła się jakaś tam ex i ma lepsze cyce. W moim otoczeniu także są normalni i opisani przez Zoriję. Marginesu dużo mniej. Ale to już twój problem. Pasujecie do siebie z autorem. Naprawdę.

Spens, a tak zupełnie szczerze, jak dorosły facet.. Czym ta Niedoszła "wygrywa" z Twoją żoną? Chodzi o prezencję i wygląd, prawda? Z tego co napisałeś wcześniej, o tych 'zachwytach' i 'zatkaniu' jak ją zobaczyłeś.

A żona to pewnie typ "dziewczyny z sąsiedztwa", ładnej, ciepłej, fajnej, ale.. nie femme fatale jak niedoszła, co? (choc znane historii femme fatale nie musiały być klasycznymi pięknościami, po prostu stawiały na seksapil w wizerunku)

Taki mi się rysuje obraz (pomiędzy wierszami) jak czytam jak o nich piszesz..

Lexpar, tylko że to łatwo powiedzieć gdy człowiek jest już bardziej świadomy, wie jak "przekierowywać" i radzić sobie z takimi emocjami, a autor świadomy nie jest.. On jest na etapie, gdzie uważa się, że wszystko się człowiekowi "przydarza", a nie sam sobie kreuje rzeczywistość i sam podejmuje wybory, które tę rzeczywistość kształtują.

Autor jest zdania, że pojawienie się Niedoszłej to "znak" i "wielka szansa", tymczasem jest to tylko materializacja jego własnych myśli i tęsknot, skupianiu się na brakach, zamiast docenianiu tego co ma (żony, córki..).

A tak na dodatek, to ludzie nie wiedzą co mają i szukają wrażeń.
Chłopak ma żonę która go kocha ( tak myślę).
Ta żona dała mu córkę ( która jest dla niego najważniejszą istotą na świecie)
Przyznam się w tym miejscu szczerze, że nie bardzo rozumiem autora, bo kto mu dał tą najważniejszą istotę ?
Dala mu jego żona i ona tez powinna być tą najważniejszą istotą.
A on co

Tak Elle, coś w tym stylu. Powiem szczerze, że jak spotkałem na swojej drodze tamtą mając lat 25 to pierwszy raz mnie trafiło i to tak porządnie. I tutaj nie chodziło tylko o prezencję i wygląd a też o to, że chyba pierwszy raz z jakąś kobietą mi się tak świetnie rozmawiało. Tematów do rozmów nigdy nie brakowało, nigdy nie było nudy i co ważne nie traktowała mnie jak przyjaciółki do rozmów, klimat damsko-męski był jak najbardziej zachowany. No a potem zaczął ją nagabywać były i tutaj chyba zrozumieją to kobiety, które się rozstały z kimś i próbowały życie zacząć od nowa, ale się nie udało, bo uczucie do byłego nie wygasło.
Jak na początku spotykaliśmy się z moją obecną żoną to nigdy nie czułem takich emocji jak przy tamtej, nie oznacza to że nie czułem emocji przy niej. Co było potem to już opisałem wcześniej.

Całkowite zerwanie z nią kontaktów, a nagłe wyrzucenie jej z głowy to są dwie różne rzeczy. Przecież pisałem, że choćbym chciał to nie mogę udawać na siłę przed żoną i ona to czuje, że coś jest nie tak. Będę pracował nad tym by wszystko wróciło do normy i było jak kiedyś ale wiem, że to się nie stanie już w dniu dzisiejszym. Decyzję o zerwaniu kontaktów podjąłem już wczoraj, zadzwoniłem do niej i powiedziałem, że przemyślałem wszystko i nie będziemy się już spotykać. Napisała mi potem, że mnie przeprasza za to, że się pojawiła na mojej drodze teraz i życzy mi szczęścia. Nie wiem co czuje i myśli bo napisać to można wszystko. Jak jej powiedziałem to co powiedziałem to powiedziała takim załamanym głosem 'rozumiem, pa' i się rozłączyła.

I teraz jest jeszcze jedna ważna sprawa. Muszę zastanowić się nad tym czy już teraz porozmawiać o tym z żoną czy to samemu załatwić wracając do tego co było zanim znowu pojawiła się ona. I tak czuję, że kiedyś będę musiał z nią o tym porozmawiać ale muszę mieć w ręku mocne argumenty i pokazać jej, że to co było z tamtą to tego już nie ma i nie będzie - nie słowami a czynami.

"....powiedziała takim ZALAMANYM GLOSEM "rozumiem, pa"....
Biedactwo...
Robi Ci wode z mozgu. Teraz bedziesz przezywal to, ze ONA jest "zalamana" i rozmyslal, jak by tu ja pocieszyc.
O to tej aktorce "ze spalonego teatru" chodzilo - zeby wzbudzic w Tobie litosc.
Zebys sie bardziej przejmowal jej kaprysami i smutnymi minkami niz losem swojego dziecka i zony.

Jestes mentalnie malym chlopcem, z ktorym takie flirciary robia co im sie podoba. Nie dorosles jeszcze do roli meza i ojca.
Wyjdz z piaskownicy wreszcie.

Spens, dziewczyny zwracają Ci uwagę na co uważać. Teraz Ty rozmyślając o niej, będziesz sobie myślał: hmm..mówiła załamanym głosem.. na pewno mnie bardzo kochała... a ja to odrzuciłem.. To siłą rzeczy znowu odciągnie Cię od rodziny, bo będziesz ją rozpamiętywał jako ósmy cud świata i jednocześnie w żonie będziesz widział przyczynę wszelakiego nieszczęścia.

Skup się na tym, że gdyby naprawdę Cie kochała dawno byłaby z Tobą i żadny tam były nie zdołałby jej od Ciebie odciągnąć. To po pierwsze.
Po drugie: Nie ma żadnej wartości w kobiecie świadomie rozbijającej rodzinę.

Może dlatego że moje wypowiedzi zwyczajnie odnoszą się do tego co tutaj próbujesz wmawiać. Kolega tobie wyraźnie napisał jak to wygląda i wiele innych osób. Zabolało że zostałeś rozszyfrowany? No trudno, nie moja to wina.
To nie ja robię z siebie ofiarę i szukam usprawiedliwienia dla wyalienowania najbliższych z życia, bo jakaś tam lampuciara dostałą z buta i zwróciła się do swojego naiwnego ex, wiedząc że przez cycki i pupę, bo przecież nie ma mowy o jakimś większym uczuciu, przesłoniła tobie całe życie.

Ja wiem, że fajnie się czyta teksty, klepania po plecach, ale nie jesteś na etapie który by na to wskazywał.
Cały czas interesuje ciebie tylko to co TY i co się z tobą dzieje.
Niestety, ci normalni widzą żonę i córkę i sorry za wyrażenie, ale frajera, maskującego się kogoś wzruszonego sytuacją.

i nie, nie mogę opuścić tego tematu. Czasami męskie spojrzenie na ten temat bardziej pomoże niż podsyłanie ci podpowiedzi jak wykołować żonę. A jak tamta Ona sobie poszuka kogoś bardziej wartego uwagi, to co, założysz temat jak wrócić od onej do żony?

Litośc w takiej sytuacji to zbrodnia. Zrozumieć można kogoś, kto rozumie jakie błędy popełnia i chce je rozwiązać. Z twoich postów nic takiego nie wynika. Chcesz wyjść z tego cało i najlepiej w białych rękawiczkach.

FacetJAKwielu - o tej właśnie Córeczce.

Przypomniał sobie, kiedy przypomniał, ale ewidentnie się tej myśli uczepił. Może doszedł do wniosku, że mężem to on dobrym nie będzie (bo go tu większość objechała jak łysą kobyłę - i należało się), ale przynajmniej będzie dobrym tatusiem. Poświęci "niespełnioną miłość" dla dobra dziecka. To mu obrazowo tłumaczę, że żadnego dobra dziecka z tego nie będzie, wręcz przeciwnie.

Ależ ja nie twierdzę, że on chce być dobrym tatusiem, bo mu zależy na córce. Równie dobrze bycie dobrym tatusiem to jest metoda na wybielenie sobie sumienia. Na zasadzie "Żonę zdradziłem, oszukałem dwa razy - jak się z nią wiązałem i później nie mówiąc jej o zdradzie. Ale to nie dlatego, że chcę ratować własny tyłek i boję się konsekwencji. Ja to robię dla dobra dziecka. Poświęciłem własne szczęście żeby córka wychowywała się w pełnej rodzinie." Oczywiście, że to jest myślenie ostatniego tchórza. Tym bardziej uważam, że facetowi trzeba ten argument wybić z rąk.

Wierz mi, ostatnią osobą, której mi w tej sytuacji szkoda, to ten fagas. Ale jego dzieciaka mi żal. I nie chcę, żeby się facet za nim chował i własne tchórzostwo usprawiedliwiał dobrem córki.

facet, ale żeś się nakręcił chłopie

@szafranna, to co piszesz ma sens ale ja wiem, że wszystko jeszcze można naprawić. Zepsułem wiele przez te ostatnie kilka tygodni, ale chcę teraz moją relację z żoną odbudować. Gdybym chciał odejść to bym po prostu to zrobił i nie zakładał tutaj tematu. Przemyślałem sobie sporo i będę walczył o to.

Zorija, napisałem, że porozmawiam z żoną o tym ale jeszcze nie teraz. Gdyby chodziło tylko o moją osobę i tchórzostwo to bym po prostu powiedział i odszedł, ale nie chcę tego. Nie można być w gorącej wodzie kąpanym.

Ale Spens, przyjmij wreszcie to wiadomości to, co ci tu wiele osób mówi. Twoja żona ma prawo wiedzieć - prawda należy jej się jak psu buda.

Jeśli jej nie powiesz prawdy, tylko ukryjesz całą sprawę, to nie będziesz dobrym mężem, który poszedł po rozum do głowy i uratował małżeństwo. Będziesz tchórzem, który okłamuje podobno ukochaną kobietę, bo się boi, że jak żona się o wszystkim dowie to go zostawi. Wbij sobie wreszcie do głowy, że ukrywanie przed żoną prawdy nie przynosi dobra twojej żonie ani waszemu związkowi. Przynosi dobro wyłącznie tobie, bo daje ci (bardzo złudną moim zdaniem) nadzieję, że wymigasz się od konsekwencji swoich działań.

To jest tchórz i podlec w jednej osobie. Cały czas gra dla siebie i nic więcej. Ktoś taki nie zasługuje na żaden szacunek.

@szafranna, ale ja wiem, że będę musiał żonie to wszystko powiedzieć i wyjaśnić ale nie będę robił tego już teraz. Pewnie, że ma prawo do zadecydowania co dalej.

Na pewno nie powiem jej, że jak ją poznawałem to jeszcze myślałem o tamtej. Tak jak pisałem to było tylko na początku, a potem między nami było bardzo dobrze, więc nie ma potrzeby by o tym powiedzieć.

Im dłużej z tobą gadam, Spens, tym na większego egoistę wychodzisz. Oraz na tępaka, bo ci ludzie prostym językiem - jak krowie na rowie - tłumaczą, jak by się w tej sytuacji zachował przyzwoity facet, a ty dalej swoje. I wciąż się upierasz, że to dla dobra związku i wyłącznie powodowane czystymi intencjami.

Jak ci naprawdę i szczerze zależy na tej żonie - nie na zatrzymaniu jej (egoizm), ale na byciu wobec niej uczciwym (miłość) to zrób taki eksperyment myślowy. Odwróć role.

Wyobraź sobie, że żona przed związkiem z tobą miała faceta. Zanim go sobie jeszcze na dobre wybiła z głowy, pojawiasz się ty. Ona sobie myśli "klin klinem" i wiąże się z tobą, ale myśli dalej o tamtym. W międzyczasie pojawia się dziecko, potem trzeba wziąć ślub. Ale to wszystko tylko dlatego, że tamten facet jest poza zasięgiem. Nie dlatego, że ona cię kocha. Dla niej jesteś substytutem, zapchajdziurą. No i w końcu tamten facet znów się pojawia. Ona gotowa jest wyrzucić wasz związek do kosza od ciebie odsuwa się emocjonalnie.Ty czujesz, że coś jest nie tak, że ona coś kręci, że coś się psuje, zaczynasz być podejżliwy i dostajesz ogólnego odpału. Ale jej się w międzyczasie odwidziało. Dochodzi do wniosku, że nie ma co lecieć za tamtym, bo to nic pewnego, a w ogóle to poleciała na umięśnione ramiona i kwadratową szczękę, bo miała chwilowy syndrom niedopchnięcia i jej się kochanek zamarzył. Ale jest dziecko, jest ten facet, który nie wzbudza w niej nawet połowy tych emocji, ale już zaklepany, pewny i na miejscu.

I jak się czujesz w takim scenariuszu? Jak twoim zdaniem powinna wobec ciebie postąpić twoja żona? Jeśli sprawę ukryje, a to się rypnie (bardzo prawdopodobne, takie historie non-stop wychodzą na jaw) to jak zareagujesz?

Ale ja rozumiem co do mnie piszesz Ty czy inni. A jak ja bym zareagował to nie wiem bo po prostu nie jestem w takiej sytuacji i nie będę mądrzył się i teoretyzował, że kopnąłbym w tyłek i wywalił.

Weź też pod uwagę, że miałem okazję ją przelecieć i to nie raz, ale nie zrobiłem tego. Wiem, że zdrada emocjonalna to też zdrada ale pomiędzy spotykaniem się na kawkach i myśleniu o kimś a posuwaniem tej osoby jest spora różnica.

Spens, ale tu już nawet o zdradę emocjonalną czy fizyczną nie chodzi. Tu chodzi o szacunek lub jego brak wobec żony. O to, że albo uważasz, że ona ma prawo decydować o tym, z kim chce być - albo decydujesz za nią.

Na takim prostym, męskim przykładzie ci wytłumaczę. Kupujesz auto, ale przed kupnem sprzedawca cię nie informuje, że ono ma wadę. Jeździć się da, ale w pełni sprawne nie jest. I po jakimś czasie auto zaczyna się psuć. Ty się kontaktujesz ze sprzedawcą, on ci mówi "nie, nie, wszystko w porządku". No i dalej jeździsz tym autem, bo w międzyczasie objawy ustępują (ale usterka nie znika). Uważasz, że zostałeś potraktowany uczciwie? Czy że sprzedawca to oszust?

Postępujący fair w życiu nie mają takich problemów. Ale ty i tak jesteś ślepy na odpowiedzi.
Panna już ci to tak prosto tłumaczy, że prostsza jest już tylko budowa cepa

Gdyby twój wątek zaczynał się od słów, poruchałem i stało się, zdradziłem, co poradzicie, zapewne wiele odpowiedzi byłoby innych.
Twój jest inny. Jest cyniczny, wyrachowany, zimny, obliczony na zero strat z twojej strony.

Doczytaj co tobie wypisuje Maga... Twoje własne słowa, a ty grasz ofiarę.
Podaj mi numer do twojej żony a to załatwię.
Potem podam jej link do tego tematu.
Zobaczysz jak takie sprawy, wobec takiego "szczura" się załatwia.
W taki sposób rozwiążą się wszystkie twoje "problemy" i twoje "obiekcje".

Żenada osiąga kolejne poziomy dna.

Może wyślę ci na maila panie ideał.

Tak, przy takim kimś jak ty, ideał. I zwróć uwagę że kolejna osoba tobie to pisze. Panie biedny.

Zdajesz sobie sprawę z tego, że to będzie prawdopodobnie koniec Waszego małżeństwa?
Twoja żona załamie się, gdy to usłyszy, być może w pierwszym odruchu każe Ci się wyprowadzić, ale obawiam się, że po pewnym czasie zechce ratować rodzinę, tak jak większość kobiet w podobnej sytuacji.
Jednak nigdy nie będzie miała już do Ciebie zaufania, po pierwszym szoku dotrze do niej perfidia Twojego zachowania, to, że tak na prawdę nigdy jej nie kochałeś, że była opcją, będzie cierpieć, powracać w kłótniach do tego, aż w końcu dojrzeje do rozstania, albo Ty nie wytrzymasz i sam odejdziesz.
Jesteś gotowy na takie poświęcenie, na udowadnianie czegoś, co nie istnieje.
Nie wiadomo jeszcze, jak zareaguje Twoja wielka miłość na wiadomość o Twojej rezygnacji z kontaktu  z nią i wizji romansu, a być może wyrwania Cię rodzinie.
Może próbować zawalczyć, czy jesteś na to gotowy?
Dlatego wbrew wszystkim, radzę, zastanów się nad tym, czy informować żonę, czy może najpierw zrobić z sobą porządek ewentualnie podjąć decyzję o rozstaniu.