Żona go zostawiła a teraz wróciła, nie wiem co robić. - Netkobiety.pl

Wspomogę więc w nadawaniu objetości
Co prawda kobietką nie jestem, ale napiszę:
Tak trzymać! "Pełny ignor" to najlepsza opcja. Za jakiś czas odpuści w końcu, no chyba, że żona ...znów go opuści i postanowi odbudować znajomość z Tobą
Najlepiej byłoby całkowicie zablokować go tak, by wszystko było odrzucane i lądowało od razu w smieciach. Nie byłabyś wówczas wytrącana z równowagi...
Moja rada: Nawet jak cos otrzymujesz od niego (smsa, e-maila, kartkę, analogowy list, cokolwiek) - NIE CZYTAJ. Nie otwieraj, nie czytaj - usuwaj od razu... Zaoszczędzisz sobie niepotrzebnych emocji.
Nie pisz niczego, nic nie wysyłaj. W przeciwnym razie za jakiś czas mozesz czuć do samej siebie niesmak...
Jakiakolwiek forma podtrzymania kontaktu, nawet bierna - jak teraz - z Twojej strony tylko rozbudzi niepotrzebne emocje. Owszem, byc moze sądzisz, że "juz się wyleczyłaś", ze jesteś juz silna i to Cie nie powali - ale zaręczam, ze odzywajac się do niego, poswięcajac mu chwilę i swoje mysli ...spowodujesz, ze niektóre rozterki mimowolnie odżyją, a Twój spokój pójdzie się ...
Zostaw to tak jak jest.

Jak chcesz faktycznie zrobić zupełny ignor, tak żeby nawet nie wiedzieć, że pisze, to zablokuj go na poczcie, a w telefonie smsy i połączenia od niego. Możesz też zablokować go we wszystkich innych komunikatorach, jakich używaliście dotychczas.

Ola_la, dziękuję za aktualizację tematu! lol:

Telefon zablokowałam, na facebooku zablokowała mnie już dawno jego żona, ale ja żeby mieć pewność zablokowałam go też, komunikatory poblokowane, emaila zablokowałam też. No ale on chyba zakłada różne adresy po to żeby do mnie napisać bo to już trzeci z innego adresu że mu się tak chce...

Tak więc Żaba (ale masz nick, więcej a już nie mogłeś dodać i w dodatku ten wykrzyknik na końcu ) - jedyne co mu pozostało to zakładanie nowych kont email i "analogowe" listy. Ale masz rację, nie powinnam czytać, bo tak jak twierdzisz, rozbudza to tylko niepotrzebne emocje. Co prawda, wczoraj jedyną emocją jaką poczułam było zniecierpliwienie, że cholera, a ten tu znowu...
Nie zapominaj że ja nie jestem już singlem i to zupełnie zmienia postać rzeczy, bo ja chcę być w tym związku, bo jest mi w nim dobrze i nie zamierzam wracać do przeszłości. Jako singielka mogłam się widywać z różnymi facetami, bo ja nikogo nie oszukiwałam, ale jako osoba w związku nie widzę takiej potrzeby. Związek chyba do czegoś zobowiązuje.  Mój partner na pewno nie miałby nic przeciwko temu ale ja znam życie i wolę nie kusić rekina.

Tak właśnie będzie Feniks. Spróbuję tak jak Żaba napisał, nie czytać nic od niego jak przyjdzie, ale o czym wtedy będziemy pisać w tym wątku?
Żartuję. Mam nadzieję że w końcu odpuści.

I nie daj sobie scałowywać łez z twarzy:)
Feniks napisałyśmy w tym samym czasie i o tym samym:)

Oj, ja doskonale pamiętam nasze ostatnie spotkanie, i te łzy scałowywane z ręki mej bo se tą ręką oczy przetarłam razem z glutami... Bleeeee!
No ale bzyku bzyku niestety nie było...

No z całą pewnością

Prawda taka była że on się do żony wtedy spieszył, no a przecież obiecał jej też lojalność. Więc żadne rumpy pumpy i tak nie wchodziło w grę.
Nie, no naprawdę jak teraz o tym piszę to mi wstyd za siebie, jaka byłam głupia. I jak się tu przed wszystkimi usprawiedliwiałam, jaki to on biedny, nieszczęśliwy, zagubiony...
Z perspektywy czasu wydaje mi się że tak naprawdę kochałam bardziej wyobrażenie o naszym wspólnym życiu w przyszłości niż jego samego jako człowieka. Chociaż jego też, nie przeczę, ale to już BYŁO i się dawno SKOŃCZYŁO. 

P.S. Teraz mam lepsze "rumpy pumpy" i w dodatku całkiem legalne więc za czym tu tęsknić?

Chyba Feniks trafiłaś w sedno. Żona przecież stara i przejedzona, a tu takie nowe, młodsze ciacho do schrupania, no to starać się trzeba, dwoić i troić żeby wyszło. A potem jest "nieziemski seks". Niestety, tylko przez chwilę. Dopóki żona się nie dowie, bo najczęściej robi takiemu jesień średniowiecza i się bajka kończy. Tak jak w moim przypadku i chyba 99,9% innych

No tak, jak świat światem ludzie będą się "zakochiwać" w zajętych osobach bo lepszy przecież owoc zakazany, prawda? No i oczywiście najbardziej podstawowy powód, że przecież świat na dupie stoi.
Facet to facet, zawsze będzie chciał kija zamoczyć a kobieta zawsze się będzie emocjonalnie związywać z tym który w niej tego kija zamoczył.
Och, przepraszam, zapomniałam o najważniejszym - kasa, kasa i kasiora

Klara, niestety nie przyznam Ci racji.
Gdyby on nie pozwolil zonie wrocic - bo taka byla sytuacja, ze to ona sie wyprowadzila od niego - to bylibysmy razem. Moze na zawsze, kto wie, to nie jest osoba z ktora sie da drzec koty. Ja tez nie jestem klotliwa. Ja go kochalam. Problem w tym Klara, ze ja jestem typem wojownika ale tylko na arenie sportowej, po porazce zycia zwanej malzenstwem mam tez zupelnie inne zdanie na temat tak zwanej walki o zwiazek. O milosc sie nie walczy, nie zabiega i do milosci sie nie zmusza. Osoba walczaca staje od razu na pozycji przegranej i odnosi pyrrusowe zwyciestwo, ktore nawet juz potem nie cieszy.
I na koniec Klara, nie wiem o jakiej winie Ty tu wspominasz. Ja nikogo nie obarczam wina za to ze nam nie wyszlo, ja go po winie za to ze nie chce dac mi spokojnie zyc.

Przepraszam, ale nie umiem przejść obojętnie obok takiej wypowiedzi
Klara - czytałaś ten sam wątek i masz tak odmienne spojrzenie? Dziwne...
"Nie wyczytałaś, nie wyczułaś zakochania" w wypowiedziach Autorki? Yyyyy... Wiesz, jedną z cech charakteryzujących osoby dorosłe i emocjonalnie dojrzałe jest ...umiejętność racjonalnego spojrzenia i chłodnej analizy faktów. Autorka nie jest nastoletnią, infantylną trzpiotką. Jest dorosłą kobietą "po przejściach" i to, ze pisze o tym facecie bez "ach-ów i o-chów" nie oznacza, ze jest zimna i wyrachowaną... Człowiek, który dostał juz jakieś kopy od zycia w ***ę potrafi zapanować nad emocjami i spokojnie dokonać nawet bolesnej analizy swego położenia.
Nie pojmuję też dlaczego chcesz, by Autorka sama przyznała, iż od poczatku była negatywnie nastawiona do tej znajomości? Sam fakt, ze miała wątpliwości i tu szukała jakiejś odpowiedzi i pomocy dowodzi, ze się czuła w tej sytuacji zagubiona - a to kwestionuje Twoją opcję, bo świadczy o emocjach Autorki, zaangazowaniu i emocjonalnych rozterkach.
Zarzucasz Autorce, ze "nawet nie zawalczyła" - no wybacz, a jak miała jeszcze "walczyć"? Dawała czas temu człowiekowi na ...ogarnięcie się, na podjęcie decyzji. To za mało? Miałaby - Twoim zdaniem - latać do niego z kwiatami i na kolanach błagać, by wybrał ją a nie żonę? Aż coś człowieka trafia...
Winę za całą sytuację rozdzielasz na oboje... Uhum... Wytłumacz zatem, na czym polega tu wina Autorki - ja nie widzę nawet krzty jej winy. Ale moze jestem już nazbyt stary i "pokręcony" życiem

Do Ivy:
Tak trzymaj, nie przejmuj się tego typu opiniami... Podejrzewam, ze są autorstwa osób jeszcze oszczędzonych przez przeciwności losu i życiowe problemy

Napisałaś gdzieś że piszesz to dla innych żeby uczyli się na twoich błędach. Czy wobec tego, mogę z tego skorzystać i o coś zapytać ale na priv?

Roxann podbija to ja też Chociaż i tak skazana jestem na niepowodzenie, nigdy nie dojdę do czterdziestu stron.

Temat jest już zakończony ale Wam napiszę czym się skończył mój zupelny ignor...

Otóż... on napisał znowu... że mnie kocha, że odchodzi od żony, że właśnie się pokłócili już na ament i on pakuje walizki. Czy go przyjmę, choć na jedną noc, a najlepiej dopóki on sobie czegoś nie znajdzie. I że musimy oczywiście porozmawiać, on mnie bardzo przeprasza za to że nie mógł się zdecydować wcześniej ale jestem jego Jedyną Wielką Miłością i ufa że jakoś sobie poukładamy wspólne życie. No co mogłam zrobić, powiedzcie, co? Zadzwoniłam do partnera, powiedziałam że nie możemy się dzisiaj spotkac bo mi coś ważnego wypadło. O jezu, on tu dzisiaj będzie, znów zobaczę jego twarz, znów będzie tak jak kiedyś...

A dupa wołowa
Daliście się nabrać?? To dobrze.
Nic takiego nie miało miejsca.
Żeby zamknąć gęby niektórym, którzy oskarżają mnie że jestem marionetką w rękach forum i robię tak jak mi każą, powiem że odpisałam mu wtedy na ten ostatni email.
Napisałam że przez szacunek do jego żony proszę żeby się nie kontaktował ze mną w żaden sposób nigdy więcej.
I tyle.
Teraz jestem pewna że się nie skontaktuje.

Ech, chciałoby się pokontynuować wątek, ale właściwie to już nie ma o czym.
Dziękuję wszystkim za wsparcie :*

Przeczytałam Twój wątek, a właściwie Twoje wszystkie wątki. Ja patrze na sytuacje z drugiej strony, oczami żony. Nie traktuj to jako odwet, czy, że pisze Ci na złość, ale w moim odczuciu, jak się facet trochę zorientował w całej sytuacji, w co się pakuje, zrobił bilans strat i zysków to chyba w trybie natychmiastowym był przy żonie. Standardowa sytuacja.
Ja wiem, że jakoś tak lżej na sercu żyć w przekonaniu, że on nie kocha żony, że są nieszczęśliwi razem, ale fakty są takie, że on został z żoną bo żonę kocha bardziej, z żoną go więcej łączy, i tam jest mu lepiej. Prawda jest taka, że gdyby byli tacy nieszczęśliwi razem to dawno by się rozwiedli.

Też przeczytałam Twój ostatni wątek. Szczerze to miałam wrażenie, że piszesz na forum z jakiegoś dalekiego Afganistanu czy Syrii. Może tam takie rzeczy są na porządku dziennym, ewentualnie są tolerowane jako ,,incydent'', ale   dla mnie to.... a zresztą, nie będę nawet tego komentować.
Gdyby mi było źle w małżeństwie czułabym się wykorzystywana, to na pewno nie trwałoby to długo. Sorry, ale ja nie z tych co nadstawiają drugi policzek. Moja wygoda, a przede wszystkim dobro mojego dziecko to moje priorytety. Ale każdy ma inne. Wybacz ale nasze małżeństwa są nie do porównania, mąż nigdy na mnie nie podniósł ręki, nie bałam, że mnie uderzy, nawet jak się kłóciliśmy to zawsze ,,na poziomie'' znaczy bez jakiś wyzwisk w stylu k... s.... itd. co prawda od początku mamy rozdzielność majątkową, ale nigdy się wzajemnie nie okradaliśmy. Nawet jak planowaliśmy rozwód nikt na nikogo nie miał ,,haków''. Małżeństwo ma też dawać stabilizacje i poczucie bezpieczeństwa.

Jak kiedyś przeczytałam ten wątek  to się zastanawiałam gdzie jest drugie dno. Facet odchodząc od żony zrobiłby błąd swojego życia dużo by stracił, a praktycznie nic by nie zyskał, no poza dużo młodszą partnerką. A w naszym przypadku to nawet to nie, bo ja jestem dużoo młodsza. Tak na marginesie podstawa związku to dużo starszy facet, młodszy czy rówieśnik nie będzie nadskakiwał, a jak przyjdzie kryzys wieku średniego to żona rówieśniczka na straconej pozycji. Facet dla dużo młodszej kobiety zrobi wiele Jedna wspólna rzecz w tej sytuacji, Ty też w sumie nie wiedziałaś o co im poszło. Teza byłą oparta na domysłach. I tak jak podejrzewałam wcale nie planowaliście poważnie wspólnej przyszłości, chwilowe zauroczenie, dobry seks, miłe wspomnienia i nic poza tym. No wybacz, ale to mało, żeby stworzyć poważny związek.

P.S: Ja się na wczorajszy żarcik nie nabrałam Bo to nie był żarcik, tylko Twoje ciche marzenia

Ciekawa teoria na temat dobrych podstaw związku... Najlepiej, żeby partner był stary jak węgiel i już samodzielnie się nie przemieszczał. Wtedy trudniej mu będzie od żony uciec...

Nie w celu kontynuacji wątku, bo nie ma co kontynuować, ale żeby uzupełnić historię o dzieje najnowsze, napiszę co się wydarzyło. Zderzyłam się bowiem z rzeczywistością.
Jak już wcześniej wspomniałam, z moim obecnym partnerem należymy do pewnej grupy osób, do której należał też "były niedoszły", ale z powodu zawirowań osobistych, a potem długiego wyjazdu, zrezygnował z udziału. Ludziom nakłamał że ma jakieś tam problemy zdrowotne. No ale wczoraj wieczorem, kiedy oddawałam się uciechom grupowym (to nie są spotkania przy piwku, a raczej uczestnictwo sportowe, żeby nie było), pojawił się.
Czy mi serce zabiło? Oczywiście że tak, nie będę kłamać że nie. Ale raczej z powodu zaskoczenia, nie z powodów miłosnych. Czy rozmawiałam z nim? Nie. Powiedziałam "cześć", ale unikałam go jak mogłam. Wszyscy z nim rozmawiali, witali się z nim po długiej przerwie, mój partner też. Ja trzymałam się z daleka, ale raz przechodząc obok usłyszałam jak się miewam, odpowiedziałam że w porządku. I tyle. Pobył z pół godziny i poszedł.
W domu zapytałam partnera (pomieszkujemy już razem) czy on (tamten) wraca do grupy, usłyszałam że raczej na razie nie, bo jakieś problemy zdrowotne ma. Że tylko przyszedł się przywitać ze wszystkimi. I to wszystko.
Nie powiem że mnie to zupełnie nie obeszło, byłam wściekła widząc go, ale musiałam udawać obojętność. Trochę źle się z tym czuję, mój partner nic nie wie i lepiej żeby tak zostało. Wiem że zataiłam prawdę, ale po pierwsze, nigdy mnie o przeszłość nie zapytał ze szczegółami, a po drugie to przecież nie ma znaczenia. Jak kiedyś temat wypłynie to powiem, przecież kłamać nie będę. Jesteśmy w końcu dorośli...
No i tak wyglądało moje zderzenie z rzeczywistością, coś czego się tak obawiałam zdarzyło się i minęło. Może kiedyś będę w stanie z nim rozmawiać, choć lepiej żeby nie, na razie ciągle czuję niesmak. Co mam powiedzieć, czuję wstyd po prostu. No ale nie można odstać to co się już stało, przegryzłam gorzką pigułkę i teraz tylko zostaje miód. Bo ja teraz mogę kochać bez granic i czuję naprawdę kochana :-)

Ivy, ja mam podobny dylemat. Mój obecny partner też nic nie wie o panu żonatym. Zastanawiałam się czy mu powiedzieć, ale podobnie jak u ciebie nigdy nie pytał o to co było ze szczegółami a po drugie uważam, że to nie ma teraz znaczenia.
Ty jednak natknęłaś się na ex całkiem przypadkiem i to w gronie które się zna. Ja natomiast wiem dokładnie kiedy znów spotkam 'ex' i też nie potrafię przewidzieć jak on się zachowa czy jaka będzie moja reakcja. Poinformowałam go wprawdzie, że mam kogoś, ale nie wiem na ile poważnie to potraktował, czy tylko jako moją próbę zbycia go.
Pisałaś wcześniej, że twój ex się wkurzył jak się dowiedział z kim zaczęłaś się spotykać. Ci moi się nie znają, ale pewnie za te już 5 tyg. się poznają, a przynajmniej zobaczą. Niby jeszcze kawał czasu ale czasem się denerwuje jak o tym pomyślę i też chciałabym mieć to za sobą.

ivy fajnie się czyta, że u ciebie jest dobrze. I tak ma być.
Szkoda tej żony, ale jak chciała to ma. Jak chce zmarnować życie na byciu rottweilerem swojego męża to jej wola.
A ty przestać panikować. Jest dobrze i będzie.

Gratuluję!

Dużo dobrego, z okazji i bez.

Skoro tak bardzo jesteś spięta, to... napnij jednocześnie wszystkie mięśnie, wytrzymaj tak kilkanaście/kilkadziesiąt sekund i puść. To dobra metoda na rozluźnienie.

Przeczytałam ten wątek od dechy do dechy z zapartym tchem, niekiedy łzami w oczach, bo pod wieloma słowami autorki mogłabym się podpisać. Uderza mnie to, jak bardzo takie historie mają podobne schematy, jak zakochany człowiek głupieje i przeacza oczywiste fakty, bez przerwy tłumaczy obiekt swojej atencji i nadaje temu obiektowi cech o jakich ten obiekt mógłby tylko pomarzyć. Jak trudno jest otrząsnąć się i zacząć myśleć obiektywnie, zacząć kojarzyć fakty i ogarnąć, że obiekt naszych westchnień jest niestety taki, jaki jest. Pociesza mnie fakt, że autorka wyszła na prostą i ułożyła sobie życie.

Czego sobie i nam wszystkim gorąco w tym nowym 2020 roku życzę.

Temat chciałam odgrzać, bo może komuś pomoże? Ciekawa też jestem co u autorki, mam nadzieję, że jest szczęśliwa, spełniona, a tamten człowiek jest jedynie mglistym wspomnieniem.

Tak. Wszystko to prawda ale... nie pofatygowałaś się żeby przeczytać choć pobieżnie ten topik. A szkoda, bo jest ciekawy i pokazuje schemat takiej relacji, emocjonalne zawiłości. Kto w czymś takim uczestniczył, ten wie.

Lacrymossa gdybys zadala sobie minimum trudu i przejrzala chociaz  watek a nie jeden post to wiedzialabys ze jego Autorka juz dwa lata temu zakonczyla ta znajomosc i przyjela oswiadczyny innego czlowieka. Przestan sie wiec unosic zbednie nad czyms co juz dawno nie istnieje. Ivy dawno juz dojrzala do wlasciwych wnioskow.