Żona go zostawiła a teraz wróciła, nie wiem co robić. - Netkobiety.pl

Hej! Dopiero teraz zapoznałam się z tym wątkiem. Jakoś wcześniej na niego nie natrafiłam. Ale po przeczytaniu, dochodzę do wniosku, że największa i praktycznie JEDYNĄ WINNĄ tej sytuacji jest żona tego faceta. Cóż to musi być za okropna kobieta.
Ona stosuje nad tym facetem przemoc fizyczną, psychiczną. To jej wina, że on ma problemy emocjonalne, jej wina, że on ma depresje.
Ona zniszczyła tego człowieka!!! A przy tej okropnej kobiecie ten człowiek się do tego stopnia zmarnował, że jest psychicznie wrakiem człowieka.
Jakby to powiedzieć, on się od przemocy uzależnił. Nie ma w sobie na tyle siły, odwagi żeby się przeciwstawić.
To, że do Ciebie pisze, płacze, świadczy o tym, ze ten koleś WOŁA O POMOC. Ten człowiek jest pogrążany w depresji, styranizowany do tego stopnia, że jego szczęście, dobre samopoczucie, jest mu obojętne. Nie sądzę, że on kocha taką okrutną kobietę, on z nią jest, chociaż zapewne cierpi, ale hołduje powiedzeniu: jak nie możesz ich pokonać to dołącz do nich! Jest z nią ze strachu, rozumiesz?!
Żeby z tego wyszedł, musiałby mięć co najmniej kilku sojuszników i sprzymierzeńców w walce z tą kobietą.
Z boku to wygląda tak, że to kobiecisko Was wszystkich styranizowało, wszyscy się jej boicie postawić i robicie tak jak ona chce.

Tak w ogóle to mi Cię szkoda. Bo rozumiem sytuacje. Przerabiałam. Nieudane małżeństwo, samotność, pojawia się super facet...szkoda że u Ciebie w pakiecie z taką okropną babą. Wiesz generalnie to bym napisała, ze facet jest głupi. Bo ma okropną rozdartą starą babę która go bije i żeruje na nim, a ma do wyboru, fajną, ładniejszą, młodszą, inteligentną kobietę która go naprawdę kocha. No to co? Wariat??? że wybiera opcje nr 1?! Tak, ale chory wariat. On to robi dla świętego spokoju.
Uważam, ze tak jak i on zasługujecie na miłość, na super związek. Razem czy osobno. Ale to trochę reakcja łańcuchowa, jego żona go dręczy, on w jakiś sposób się ratuje, sygnalizuje, ze mu źle, więc dręczy Ciebie, ty tak nie możesz bo się wykończysz, 2 kroki w przód (tel od niego) 2 kroki wstecz.
I jak rozumiem, że to się tylko tak wydaje i łatwo powiedzieć, że ,,skończ z tym definitywnie'' ale się nie da. Moim zdaniem to gdybyś miała pewność, że on jest szczęśliwy, że podjął słuszną decyzje, i ta żona te, wakacje, że to mu daje szczęście, to by Ci było łatwiej zapomnieć, też ułożyć sobie życie. Ale ty zwyczajnie się o niego podświadomie martwisz. Co za przykra bolesna sytuacja.

Ale dobrze, ze się nie poddajesz walczysz o siebie i swoje szczęście

I bardzo dobrze, aczkolwiek myślę, że obrzucanie w myślach epitetami jego żony też by pomogło

Dzięki.

Czym innym jest narzekanie, czym innym radzenie sobie z emocjami, czym innym pytanie zacytowane przeze mnie.

Trzymam kciuki.
Maupa jedna.

Wreszcie odpłakałaś/zaczynasz opłakiwać to wszystko. Do tego też potrzeba odwagi.

Gratuluję!

Ponieważ trochę czasu już minęło, postanowiłam znowu napisać co u mnie.
Cóż, sytuacja jest stabilna choć gdzieś tam w tle stale coś się dzieje. Na przykład wczorajsze Walentynki. Przyznam że czekałam na wiadomość, nie dostałam. Od tamtego czasu zero kontaktu. To źle. To dobrze. Mimo wszystko poczułam ulgę. Wciąż nie ma dnia żebym o nim nie myślała, ale jest już inaczej, już nie płaczę, nie rozpaczam, zaprzyjaźniam się z myślą że tamto już minęło i nigdy nie wróci. Ciężko mi jest pozbyć się uczucia bycia oszukaną po raz kolejny, do tego skutecznie dołożył się mój eks małżonek, który ot tak sobie, znienacka wyjechał za granicę, do samego końca udając szczerość, a tymczasem po raz kolejny mnie zrobił w balona. Kilka tygodni temu poprosił mnie o przysługę, ja się zgodziłam pod pewnym warunkiem bo czemu nie, przecież wydawało się że byliśmy w poprawnych stosunkach. A tu proszę, do samego końca mnie okłamywał, nawet w sprawie dnia wyjazdu. Warunku oczywiście nie spełnił. Nie umiem tego zrozumieć, przecież to chyba nic trudnego powiedzieć prawdę, szczególnie w takiej błahej sprawie. Trudno, mam nadzieję że jego też już nigdy nie zobaczę.
Te dwie sprawy złożyły się jakoś tak ładnie do kupy że to jest dla mnie aż śmieszne. Znowu porzucona, tym razem przez byłego męża, ha ha! Wiecie, przyzwyczaiłam się że on jednak był pod ręką, bo chociaż nie kontaktowaliśmy się prawie wcale, to jednak dzieci wspierał finansowo, czasami je gdzieś podwoził czy odwoził, a teraz poczułam się zupełnie samotna w tym zakresie. Ale kiedy tak zastanawiałam się nad sobą, kiedy rozpaczliwie myślałam co będzie jak się coś stanie, jak sobie poradzę itp., nagle do mnie dotarło że ja przecież jestem już sama dostatecznie długo i że przecież sobie radzę sama i że przecież tak naprawdę to ja wiem czego chcę i żaden mężczyzna mi nie jest do niczego potrzebny. Może dlatego tak się dobrze dogaduję z kolegą, bo on też jest singlem i kobiety mu nie trzeba. Spotykamy się, chodzimy sobie w różne miejsca, rozmawiamy. Pewnie to też pomaga mi w zapomnieniu o tym którego wciąż jeszcze kocham. Nie da się odkochać z dnia na dzień. W piątek minęło 11 tygodni kiedy widziałam go po raz ostatni. Widzicie? Wciąż liczę.
Porównania? Nie ma. To zupełnie inne osoby. Zupełnie. Może byłoby co porównywać gdyby doszło do seksu, ale nie doszło i jakoś żadne z nas o to nie zabiega. Może on czuje że coś jest na rzeczy bo nie napiera.
Jeszcze przed Walentynkami myślałam, przyznaję się ze wstydem, że nie mogę, nie chcę przyspieszać niczego w związku z kolegą, nie chcę dawać mu żadnej nadziei ani bezpośrednio ani w domyśle, bo może M. się skontaktuje, może wróci, może jednak rozstanie się z żoną, a wtedy ja skrzywdzę kolegę a tego nie chcę. To jedna strona w mojej głowie. A druga, ta rozsądniejsza, wie doskonale że nic takiego nie nastąpi, przecież gdyby kochał to nie dałby żonie wrócić. Ja po prostu uległam swoim własnym wyobrażeniom.
I dobrze że były te cholerne Walentynki. Przynajmniej spędziłam je w miłym towarzystwie człowieka któremu na mnie zależy, który się stara i niczego w zamian nie chce i przede wszystkim - jest sam.
Wiem że jeszcze długa droga do wyleczenia przede mną, ale przynajmniej widzę cel z przodu. I jakoś tak... spokojnie się czuję ostatnio. Nie chcę tego zmieniać.

Zapamiętaj poniższe słowa i powtarzaj przynajmniej tak często, jak często myślisz o którymkolwiek eks'ie.

To, czego potrzebujesz możesz sobie sama zapewnić i robisz to. Mężczyzna, tak jak kolega, ma być czasoprzymilaczem.

Trzymam kciuki i proszę: nie zapomnij tego, jak nazwałaś, głupiego etapu życia, bo:

Ha, no i jest update!
Piszę żeby potwierdzić że oni wszyscy biedni misiowie są tacy sami...
W sobotę dostałam sms-a o treści, cytuję: "Proszę nie odpisuj. Od dwóch tygodni jestem w domu, musimy porozmawiać. Skontaktuję się niedługo"
W niedzielę dostałam kolejnego sms-a: "Jestem tu i tu, mogę zadzwonić albo popisać, zrozumiem też jeśli nie będziesz chciała"

A ja... Ja właśnie byłam na romantycznej wycieczce z nowym panem i w pierwszej chwili poczułam się jakbym zdradziła. A zaraz potem pomyślałam, a idź ty do diabła, ja się tu świetnie bawię, mnie jest teraz dobrze, nie będziesz mnie więcej prześladował. Oczywiście wszystko na bieżąco wykasowałam a dzisiaj zablokowałam w końcu jego numer. W dupie mam co on sobie myśli, mnie już tam dawno nie ma.

Pozdrawiam!

Niedawno zapytałaś

A teraz doskonale wiedziałaś, co z jego pytaniem masz zrobić.

Gratuluję.

ivy71 napiszę tylko: jestem z ciebie dumna.

josz widać facet ma bardzo duże ego. Tak wielkie, że się w spodniach nie mieści. Pewny swego, że ivy siedzi w kącie i czeka, aż rzuci jej jakieś ochłapy w postaci ukradkowych smsów albo spotkań, na których liczyłby na jedno.
Współczuje jego żonie, że żyje z oszustem.
Ale się cieszę, że ivy na oczy przejrzała i jest duża szansa, że nie zmarnuje życia z takim dupkiem. Bo mogło się skończyć tak, że on jednak by został z ivy. Nie wiadomo co taki typ byłby w stanie wykręcić. Może takie smsy słałby do żony?

Dzięki kochane babeczki (i panowie też oczywiście!).
Ta historia bardzo wiele mnie nauczyła. Wiecie, ja naprawdę wierzyłam że jak człowiek mówi że chce się rozwieść z żoną to chce to zrobić. I wciąż wierzę że jak się kogoś kocha to się zrobi wszystko żeby z tą kochaną osobą być jak najbliżej. W swojej naiwności uwierzyłam w to co sama sobie w głowie wykreowałam, bo przecież rzeczywistość była zupełnie inna i Wy tu wszyscy od początku mi to powtarzaliście. No cóż, nigdy wcześniej nie byłam w takiej sytuacji i więcej już nie będę, raz poparzyć się wystarczy.
Ja nie chcę go oceniać, nie chcę porównywać, nie mam zamiaru się w ogóle zajmować myśleniem o tym "wypadku", było, minęło, wracanie do tego w jakiejkolwiek formie nic mi nie da. Nie chciałam zaczynać nowego rozdziału życia dopóki nie zakończę starego, a to wiązało się z uwolnieniem emocjonalnym co mi się udało jakiś czas temu i voila!
Odkąd jestem w nowym związku (bo chyba tak to już mogę nazwać), wszystko jakoś zaczęło się układać w moim życiu, czuję się jakby wszystkie tryby zaczęły wskakiwać właśnie na właściwe tory, w każdej dziedzinie życia. Chyba się zakochałam no i teraz przynajmniej wiem że żyję, oddycham pełną piersią, od tygodni nie miałam żadnego zmartwienia a nowy mężczyzna zdaje wszystkie egzaminy celująco :-) Za tydzień wybieramy się razem na wakacje i będzie fajnie.
A narcystycznym oszustom mówimy stanowcze: NIE!!!

Wiesz, zazdroszczę Ci ale tak pozytywnie, że ot tak odcięłaś się od tamtego i układasz życie z innym,ja na razie nie mam ochoty na innych facetów...:/

Ivy, czytałam już jakiś czas temu Twój wątek. Nie znam bieżących szczegółów. Ale nasuwa mi sie uporczywe pytanie. Dlaczego dajesz tak sobą poniewierać? Może zajmij się sobą, swoim poczuciem wartości zamiast "spuszczać" sie nad tym tanim, manipulowalnym, starym fagasem? karta sim do kibla i zacznij żyć, nie reagować jak ofiara. Co robić? osikać!!! w kiblu kartę sim i wio! żyć!

Plotki z ostatniej chwili. Piszę żeby było jasne że ONI faktycznie nie dają łatwo za wygraną. I pozwólcie że zacytuję bo to jest po prostu śmieszne. A Ty Roxann, mam nadzieję że to czytasz i wyciągniesz w końcu wnioski.
W piątek w nocy dostałam od niego emaila, z jakiegoś innego konta, bo przecież jego jest zablokowane. Napisał "Nie wiem czy specjalnie mnie blokujesz czy ignorujesz. Próbuję nie brać tego osobiście. Chciałem tylko z Tobą porozmawiać. Jestem tu sam, w nocy, w razie gdybyś to odebrała i chciała się skontaktować".
Moje myśli - aha... żonka pewnie wyjechała a panu się nudzi, myśli że ja podskoczę do sufitu na tę cudowną wiadomość że jest taki samotny, w swoim łóżku... A weź sp**dalaj...
Długo nie myślałam. Odpisałam: "Tak, zablokowałam Cię bo nie chcę żebyś się ze mną kontaktował. U mnie wszystko w porządku, cieszę się nowym życiem, zaczęłam nowy związek i nie chcę wracać do przeszłości. Mam nadzieję że w końcu sobie poukładałeś życie i życzę ci wszystkiego dobrego."

Odpowiedź dostałam rano, zwróćcie uwagę na słowa: "Jestem w łóżku, właśnie przeczytałem Twojego emaila. Czuję jakby ktoś mi strzelił prosto w serce. Przez moją własną niemożność wyboru nowego życia zniszczyłem Ciebie, siebie i moją żonę. Chciałem Ciebie ale nie mogłem jej skrzywdzić w tak drażliwym dla niej czasie.
Ona żąda uczucia i zaangażowania, czego ja nie mogę jej dać. Wstrzymywałem to wszystko z powodu moich uczuć do Ciebie. Byłem za granicą tak długo bo nie mogłem zmierzyć się z rzeczywistością w domu. Teraz kiedy  wróciliśmy, zaczęła mnie znowu tłamsić w strachu o to że się znowu z Tobą zobaczę.
Cokolwiek robiliśmy, nigdy tego nie będę żałował, zawsze pozostaniesz w moim sercu i duszy, dopóki nie umrę.
Proszę, ciesz się swym nowym życiem. Ja spróbuję być szczęśliwy dla Ciebie."

Ech, no dajcież spokój, nic się nie zmieniło przecież, a ten dupek myśli że ja dalej będę dawać sobą pomiatać. Bo ja Cię tak koffam a ta żona to taka zua i fstrentna jendza jest!!! Delete-delete-delete.
Myślę że dobrze zrobiłam informując go, może w końcu da sobie na wstrzymanie. Inaczej by mnie zadręczał wiadomościami które mogłabym dostać w najmniej oczekiwanym momencie.
Wyjeżdżam jutro na wczasy, nie mam zamiaru zawracać sobie głowy więcej tą sprawą. Myślę że to już koniec historii na temat "ŻONA GO ZOSTAWIŁA A TERAZ WRÓCIŁA..." ale jakby co to wstawię update. Ku przestrodze dla potomności.

Wiesz Julia, a ja sobie tak myślę, że to mi się w głowie nie mieści. Po pierwsze że taka głupia byłam, ale to już ustaliliśmy, he he he :-D
A po drugie, że jak można mówić "nie mogę jej skrzywdzić", "muszę okazać jej wierność i lojalność" (to ze wcześniejszej korespondencji) a jednocześnie właśnie to robić, krzywdzić!! Czy to jest okazywanie lojalności?? Kłamanie jej w żywe oczy, że się nie kontaktuje podczas gdy wypisuje mi takie rzeczy i wzdycha do księżyca? Powstrzymywanie się przed okazywaniem uczuć żonie bo się ma uczucia do kogoś innego? Heloł!! Czy jest tu z nami psychiatra? Bo ja tu widzę ogromną sprzeczność. Trzy miesiące z żoną na egzotycznych wakacjach to było dobrze, bo byli sami, a teraz już jest źle bo ona nie chce żeby się ze mną kontaktował (i słusznie, chyba to normalnie), a on jej zrobi kuku i i tak się skontaktuje!

A niech on idzie do diabła, w życiu bym takiego kłamcy nie chciała. Oczy mi wtedy chyba fiutem zarosły

I super mądra dziewczyna z ciebie Ivy.
Co do Roxan to ona w zyciu nie postawi się na miejscu zony nawet ze względu na siebie i swoje dobro, bo ona ciągle jara się tekstem jego ,,ze tylko przy niej mu staje a przy zonie nie,,. To jest tak dosadne i obrzydliwe ze szok, że dorosla kobieta daje się na to nabierać.

Wielokropek, ja uprzejma po prostu jestem. Po prostu chciałam mu jasno i dobitnie powiedzieć że u mnie nie ma już czego szukać. Wiesz, jakbym poprzestała tylko na tym pierwszym zdaniu to mógłby sobie pomyśleć że odczuwam żal i płaczę za nim po kątach. Psychologicznie działa lepiej na ludzi jak się uzasadni swoją decyzję. Tak żeby nie było już pytań "dlaczego?".
Co do "życzę wszystkiego dobrego".... Czy w tym kraju to tylko złorzeczyć trzeba? 
Ja nic fałszywego w tym nie widzę.

A ja uwazam ze swietnie napisalas Ivy. Dalas jasny komunikat ze jestes z kims, jest szczescie i spelnienie i tego samego jemu zyczycz. Gdybys poprzestala tylko na 1 zdaniu to moglby pomyslec ze zablokowalas z zalu zazdrosci i wciaz milooosci!!!! Wiec warto dalej makaron Ci na uszy nawijac.  A nic tak nie leczy natretow z kolejnych prob kontaktu jak uprzejma obojetnosc ktora mu tym mailem okazalas
P.S. ja tam zadnej uchylonej  furtki nie widze chyba ze takiej w jedna strone ....zdecydowanie out.

Wybacz ale się nie zgodzę. Przecież ja mu źle nie życzę. Dlaczego niby miałabym? To że nie chcę mieć z nim nic wspólnego nie oznacza że mam go wyzywać i znieważać.
To że jest mi dobrze, to niby co, mam się z tym ukrywać? Wyjaśniłam co chciałam wyjaśnić i tyle. Koniec tematu, cześć pieśni, już mnie to nie rusza, rozdział zamknięty.

Wielokropek, mądrą babka jesteś, ale coś mi się wydaje że za bardzo negatywnie jesteś do świata ustawiona. Poza tym nie zapominaj że facet to stworzenie proste, on nie rozkminia tematu tak jak my, nie rozbija dupy na atomy, nie analizuje, chyba że jest psychopatą.  No i trochę zaufania do mnie miej w końcu, jak mówię że koniec i koniec i nie ma uchylonych furtek.

Nie Iceni, ja się po prostu nad tym już nie zastanawiam, to co piszę to są fakty i je interpretuję tutaj dla Was, na bieżąco. Nie myślę już o tym. Wszystko zostało już powiedziane, wszystko pomyślane, więcej się wymyślić nie da.

Czemu musi być czarno-białe? On dobry albo zły. Furtka zamknięta albo otwarta. Ivy poszła do przodu lub tkwi w przeszłości.

Po czym gość pisze:

""Nie wiem czy specjalnie mnie blokujesz czy ignorujesz. Próbuję nie brać tego osobiście. Chciałem tylko z Tobą porozmawiać. Jestem tu sam, w nocy, w razie gdybyś to odebrała i chciała się skontaktować"

Ja tu widzę jakiś totalny brak logiki...

czyli Pan nadal robi z Siebie biednego misia i nie chce brać odpowiedzialności za swoje czyny:

"Jestem w łóżku, właśnie przeczytałem Twojego emaila. Czuję jakby ktoś mi strzelił prosto w serce. Przez moją własną niemożność wyboru nowego życia zniszczyłem Ciebie, siebie i moją żonę. Chciałem Ciebie ale nie mogłem jej skrzywdzić w tak drażliwym dla niej czasie.
Ona żąda uczucia i zaangażowania, czego ja nie mogę jej dać. Wstrzymywałem to wszystko z powodu moich uczuć do Ciebie. Byłem za granicą tak długo bo nie mogłem zmierzyć się z rzeczywistością w domu. Teraz kiedy  wróciliśmy, zaczęła mnie znowu tłamsić w strachu o to że się znowu z Tobą zobaczę.
Cokolwiek robiliśmy, nigdy tego nie będę żałował, zawsze pozostaniesz w moim sercu i duszy, dopóki nie umrę.
Proszę, ciesz się swym nowym życiem. Ja spróbuję być szczęśliwy dla Ciebie."

Przepraszam bardzo , i co niby masz teraz zrobić... pocieszać go??
To nie powaliło: " Ja spróbuję być szczęśliwy dla Ciebie" ?? No WTF?
Pan próbuje trzymać Ivy cały czas na swojej smyczy, nie ma żadnej empatii dla jej uczyć, liczy się tak na prawdę tylko on i jego "samopoczucie"... Narcyz i Egoista!!!
Chłop mimo wszystko widzi, że jest moim zdaniem w życiowej dupie, ale miota się i ciągnie innych za sobą..

Ivy, tak śledzę Twój wątek od początku... byłam bardzo ciekawa jak sobie poradzisz z tym facetem po jego powrocie… i Twoje ostatnie wpisy bardzo, BARDZO pozytywnie mnie zaskoczyły, że dałaś radę!
Myślę jednak, że duża w tym zasługa nowo poznanego faceta, czyż nie? Wcześniej każdy jego sms wyprowadzał Cię z równowagi, znajdowałaś powody by nie blokować jego numeru itd. Wiedziałaś dobrze jaki jest i co powinnaś zrobić, ale z jakiegoś powodu nie chciałaś czy nie byłaś gotowa postawić ostatecznego krzyżyka na nim (btw skąd ja to znam). Teraz to zrobiłaś świadomie i z satysfakcją. Super! Naprawdę jestem pełna podziwu
I jeszcze coś napiszę.. otóż, o ile pisałam jakiś czas temu, że nie mam ochoty na poznawanie nowych facetów, tak Twoja historia jakoś mnie zmotywowała, by „wyjść do ludzi”. Fakt faktem u mnie to jeszcze świeża historia bo rozstałam się z facetem na początku roku, potem ten znów mi zaczął mącić w głowie, ale… kompletnie się nie spodziewałam, że kogoś teraz poznam…  zaczęło się w ten weekend całkiem niepozornie.. fajnie się rozmawiało, ale nawet przez myśl mi nie przeszło wtedy, że coś może z tego być więcej.. i tak… wczoraj już się 2 raz z tym chłopakiem spotkałam Jeszcze do mnie samej to nie dociera, że to się dzieje, ale fajnie się czuję.. On chyba już się wkręcił.. dla mnie to jeszcze za szybko.. ale  on  widząc mój dystans  powiedział  tylko, że rozumie i nie będzie naciskał, ale że  i tak ”mnie nie odpuści”.  Miłe.. Choć nie wiadomo, jak to się potoczy, tak czy inaczej właśnie zdałam sobie sprawę, że ani wczoraj ani dziś nie myślałam w ogóle o tamtym, bo mam w głowie tego "nowego". I coraz bardziej się wkręcam...zobaczymy co z tego wyjdzie...
A za Ciebie Ivy trzymam kciuki, by Ci się udało w nowym związku:)

Takim kochaniem to mozna sie podetrzec!
Gania za innymi, a na zone wypluwa pozalowania godne komentarze, jaka to ona wiedzma.

ivy71, bardzo się ciesze, że ci się udało Twoja historia jest dla mnie pewnym drogowskazem i daje nadzieję, że w końcu i ja się wyleczę z tego "mojego" żonatego. Niestety nie idzie mi to najlepiej. Nie wiem sama dlaczego. Wciąż mam w głowie jego idealny obraz i irytuje mnie to, że ten nowy jest tak bardzo inny niż tamten (choć może to i jego największa zaleta). Myślę, że to dobry człowiek, ale im bardziej go poznaję i im bardziej on się staje nachalny, tym miej mi zależy Brakuje mi tych motylków, adrenalinki itd.
Staram się tego żonatego jakoś sobie obrzydzić, ale to trudne, bo ja mam tylko w pamięci jego obraz z tego nieszczęsnego romansu, potem przypadkowych spotkań i tych ostatnich. No i ogólnie nie ma się do czego przyczepić. Nawet nie wiem czy jest z żoną i ogólnie jak wygląda jego prywatne życie. Myślałam, że może jak się dowiem, że np jest z żoną i tworzą "normalną" parę, to inaczej bym na niego spojrzała. Myślałam też, że na tych naszych spotkaniach w tym roku popełni jakąś "gafę", da wprost do zrozumienia, że zależy mu na romansie i że tylko to mi może "zaproponować", ale też nic takiego nie miało miejsca. On chce po prostu mieć we mnie przyjaciela, żebyśmy normalnie ze sobą rozmawiali, spotkali od czasu do czasu bez chowania urazy itd.
Może gdybym wprost powiedziała, że to nie jest możliwe, bo wciąż coś do niego czuję.. to dałby mi spokój, no ale wtedy musiałabym się przyznać do tego, a jakoś mi to przez gardło nie przechodzi. A tak? Swoje odczucia, rozterki wylewam tu na forum, ale wobec niego zachowuję się może nie oschle, ale zdecydowanie trzymam go na dystans i wszelkie jakieś tam jego próby pewnego flirtu ucinałam sarkazmem. On wtedy też od razu się wycofywał tłumacząc, że nic złego nie miał na myśli i że niepotrzebnie się denerwuję bo z jego strony mi nic nie "grozi".
Chciałabym mieć jakiś bodziec, który by mi zmazał ten jego idealny obraz. Teraz właściwie nie mamy kontaktu, ale 20 maja się na pewno spotkamy na delegacji. Troszkę się tego spotkania boję, bo on jak się tylko dowiedział, że będę, to od razu zaczął planować wspólny wyjazd. Wybiłam mu to jednak z głowy. Wprawdzie przez niego nie jadę na 3 dni, tylko na jeden i tego samego dnia wracam. Z drugiej strony, może jakbym go zobaczyła flirtującego z inną, to by mi przeszło? No potrzebuję jakiegoś kopa, by go sobie obrzydzić. Inaczej, jak widać, nie da rady

Dobrze byłoby, gdybyś na okoliczność takiego spotkania z żoną, posiadała jednak  wiadomości od niego, bo żona może nie uwierzyć.
Zastanawiam się, czego oczekiwałabyś od jego żony po takiej rozmowie?

Myślę, że taką rozmową z żoną, dowaliłabyś im obydwojgu, jej, bo miałaby czarno na białym z kim żyje, jemu, bo zdemaskowałabyś go w oczach żony i pewnie jego rodziny.
Tyle, że ona w tej całej historii nie ponosi żadnej winy, bo to co jest, czy było między nimi, małżonkami nie jest Twoją sprawą. Zostałaś wbrew własnej woli, na skutek oszustwa onego wciągnięta do ich życia.
Zrozumiałaś, wycofałaś się, jesteś konsekwentna i rozumiem Twoją złość na niego, że ciągle zawraca Ci 4 litery.
Ignorowanie, to najlepszy sposób na dupka, ale w ostateczności opracowałabym jeden "materiał" w którym zawarłabym jego gorące wyznania, propozycje spotkań, lekceważące słowa o żonie, ataki zazdrości itp. wysłałabym mu taki "dokument" z groźbą, że jeszcze raz.....to dokładnie tę samą informację wyślę jego żonie.
Podczytuję ten wątek od początku i widzę jak ewoluuje postawa "Twojego byłego". Od wielkiej miłości podszytej oszustwem, po bezradność, rzekomą odpowiedzialność za rodzinę, przez propozycje spotkań w ukryciu, następnie zaskoczenie i żal, że Ty już nie chcesz, teraz pretensje. Oby następnym krokiem nie była agresja skierowana przeciw Tobie, czy Twojemu partnerowi.

"Super samiec" do tego na motocyklu + agresja, to nie jest takie znowu nieuzasadnione połączenie , oby nie.

Na pewno nie spotykalabym sie z nim teraz i to poza wiedza partnera. Olalabym maila a partnerowi swoja droga powiedzialabym o sytuacji z ex. Nie musisz czuc sie winna bo przeciez gdy wasza relacja sie rozpoczela poprzedni zwiazek nalezal juz do przeszlosci czego dowodem sa Twoje odpowiedzi na zaczepki ex. Nie mniej jednak na wypadek gdyby "pies  ogrodnika" zechcial Ci nabruzdzic czy zwyczajnie macic lepiej by obecny Pan wiedzial o calej sprawie i to od Ciebie a nie Twego bylego.

ivy71, bądź konsekwentna i w żadnym wypadku nie odpisuj mu. Musisz się jednak spodziewać nagłego, niespodziewanego, bliskiego spotkania trzeciego stopnia
Zgadzam się z feniks35, żeby szczerze porozmawiać z partnerem, właśnie po to, żeby uprzedzić ewentualne niecne zagrywki tamtego.
Uważam też, że postraszenie go informacją wysłaną do żony (w razie w/w/ spotkania) jest nadal aktualne, bez względu na to, czy wyprowadził się od niej, czy nie. Zależało mu bardzo na opinii synów, więc zdecydowanie straciłby w ich oczach, gdyby żona zrobiła mu odpowiedni PR w rodzinie.

ivy71 wiesz mnie przez chwilę zrobiło mi się go nawet żal. Tak po ludzku wyobraziłam sobie jego życie. Takie chyba trochę beznadziejne. Żyć z kimś, a myśleć o innej. Wybrał jak wybrał. Jego decyzja i to on ponosi konsekwencje. Żona też nie ma za ciekawej sytuacji: być z kimś kto ja wciąż oszukuje. Ale ona też wybrała. Chciała go wiedząc, że był z tobą.
Choć trochę czasu ci zajęło, to chyba ty jesteś na wygranej pozycji. Tylko mam wrażenie, że każdy po trochu przegrał i wyszedł z tego pokiereszowany. Tylko ty masz szansę na nowy rozdział w życiu z nowym partnerem. A oni? Będą się kisić ze sobą. Smutne.

Aniaa, rzeczywiście smutne. Ale nie analizuję już tej sytuacji, chociaż wciąż jak sobie przypomnę ten zawód, który czułam kiedy zrozumiałam o co w tym wszystkim chodzi, to wciąż jeszcze trochę boli. Bardziej nostalgicznie, jeśli wiesz o czym mówię, ale boli. Nie mówię też że o tamtych czasach nie myślę, byłabym zupełną hipokrytką gdybym tak powiedziała, tak że rzeczywiście, czasami wspominam, ale to już nie to, to tak jak się wspomina dzieciństwo, było fajne, cudowne, ale już nie ma i nigdy więcej nie będzie.

Srokowiec, byłeś tu przedtem pod innym nickiem, tak? Nie płacz :-) Kosztowało mnie to sporo czasu, nerwów i utratę złudzeń ale nie ma tego złego jak to mówią... Sama sobie byłam winna, bo chciałam zatrzymać te złudzenia jak najdłużej.
Ja ten list zostawiam zupełnie bez komentarza. Zastanawiam się tylko co zrobić z tą śliczną kartką, bo naprawdę jest śliczna. Może zamażę ten list markerem jakoś żeby nikt nie przeczytał w razie czego i w ramkę ją oprawię. A co tam, mam parę pamiątek po nim, może być jeszcze jedna ;-)