Żona go zostawiła a teraz wróciła, nie wiem co robić. - Netkobiety.pl

Ivy, pewnie, ze nie ma co szukac niczego na sile, to nie o to chodzi.. Potrzebujesz teraz czasu i spokoju i kontaktu z soba sama, zanim bedziesz mogla znow aktywnie zwrocic sie w strone swiata. Z pewnoscia bylo to cos waznego w Twoim zyciu i caly Twoj system musi sie wewnetrznie na nowo posegregowac, przerobic to, co sie zdarzylo.

Jesli chodzi o "wiez dusz", mysle, ze rozumiem o co Ci chodzi.
Absolutnie nie chce tego negowac czy odejmowac temu wartosci, ale ja osobiscie tez jestem ostrozna z takimi okresleniami jak "wiez dusz" i mistyfikowaniem czy idealizowaniem ich. Zwlaszcza, ze to moze byc pozniej znaczna przeszkoda dla nowych mozliwosci i nowych partnerow, ktorzy beda ciagle porownywani do tego niedoscignionego idealu.
Co nie znaczy, ze nie bylo to czyms wyjatkowym.
Ale kazde doswiadczenie jest czyms wyjatkowym i unikalnym, nie bedzie go po raz drugi w naszym zyciu. Moze byc podobne, ale nie te same. I to tylko nasza wlasna ocena przypisuje temu wieksza lub mniejsza wartosc.

Jednak wiem z calkowita pewnoscia, ze sa ludzie, z ktorymi ma sie od razu wrazenie, ze jest jakies glebsze porozumienie niz z innymi. Nie widze w tym jednak ani nic dziwnego, ani nic wyjatkowego, co sie zdarza tylko raz w zyciu.
Pewnie, ze kazdy czlowiek jest inny i kazdy kontakt jest troche inny. I mimo to w tych glebszych kontaktach jest cos wspolnego, taka subtelna plaszczyzna porozumienia. Mozna na to swiadomie zwracac uwage, wtedy zaczyna sie to odrozniac.
Przynajmniej ja osobiscie mam takie znajomosci czy spotkania czesciej. Wynika to w sumie z dosc prostej przyczyny - mam wraz z doswiadczeniem zyciowym coraz mniej przypadkowych znajomosci, a coraz wiecej takich w kregach ludzi, ktorzy sa do mnie podobni, ktorzy maja podobne zainteresowania w kierunku rozwoju osobistego, a wiec tym samym podobna plaszczyzne zrozumienia i komunikacji, takze tej niewerbalnej. Szukam swiadomie takich kontaktow, wiec je czesciej znajduje.
W wielu rzeczach rozumiemy sie bez slow lub tylko po kilku slowach. Nie z kazdym, ale z dobra czescia tych ludzi. Takze i z takimi, z ktorymi utrzymuje tylko sporadyczne kontakty.
Wiem, ze gdybym szukala zwiazku, to bym go pewnie tez tam znalazla. Zreszta co ja pisze! Swoj obecny wlasnie tam znalazlam - nawet nie szukajac.

Kiedys, gdy mi sie taki glebszy kontakt zdarzyl, tez myslalam, ze to absolutny wyjatek. Dzis wiem, ze nie! Po prostu rozszerzylam swoja zdolnosc komunikacji i dopuszczania do siebie takiego kontaktu, ktory nie jest niczym innym, niz dopuszczeniem do siebie uczucia milosci bez koniecznosci wiazania sie z jakims czlowiekiem,  i odtad zdarza mi sie to czesciej, z ludzmi, ktorzy tez to dopuszczaja.

Nie musisz w to wierzyc, ze bedziesz jeszcze mogla tak kochac innych ludzi, ale mozesz dopuscic taka mozliwosc. Kiedys, pozniej...teraz jest czas na zalobe.

No dobra, złudzenia się skończyły, to teraz konkrety.
Co mam zrobić z rzeczami które mi podarował? Odesłać? Wyrzucić? Szkoda bo piękne. Może sprzedać na Allegro? Poczekać aż trochę się emocje uspokoją i wtedy zadecydować?
Proszę, poradźcie.

Dzięki, to jest bardzo dobry pomysł :-)
Teraz sobie przypominam że moja własna córka tak zrobiła. Pudło do tej pory leży na strychu, już pięć lat.

Zanim odpowiem, muszę coś z siebie wyrzucić.
Byłam w potwornym błędzie. Siedem miesięcy karmiłam się czymś co okazało się nieprawdą. Okłamywałam sama siebie, nie wiem, być może rozumiałam jego słowa tak jak ja chciałam je słyszeć, nie tak jak on mi przekazywał. Ale jedno pamiętam wyraźnie - setki razy powtarzał mi że nie kocha żony, że nie okazuje jej uczuć których w nim nie ma. W piątek, kiedy zapytałam dlaczego w ogóle to zaczął, również powtórzył to jasno i wyraźnie - bo nie kochał żony, bo chciał to zakończyć, bo się chciał w końcu wyrwać.
Wczoraj (!) dostałam emaila. W skrócie - że on czuje że jesteśmy dla siebie stworzeni, ale nie może się wyrwać z małżeństwa i nie może wciąż krzywdzić dwóch osób które kocha (!) I że w tym momencie on widzi że jego pozostanie w małżeństwie jest mniej bolesne dla mnie i dla niej. Odpisałam tylko tyle że w końcu się przyznał że nigdy nie przestał jej kochać, a ja byłam tylko narzędziem do jej odzyskania. I co? seria krótkich emaili, że to nieprawda, że on bardzo mnie kocha, że nie ma wyboru, że wróci do mnie jak zakończy się jego małżeństwo, bla bla bla. W nocy wysłał mi smsa że kocha mnie najbardziej na świecie i że wysyła to wracając z pracy (!) po wypiciu zbyt dużej ilości alkoholu. Dzisiaj znowu email, z tym samym.
Uprzedzam, nie, nie odpisuję, nie odzywam się. Jak zobaczyłam ten email że on kocha żonę to mało się nie udusiłam, ścisnęło mi w gardle i nie mogłam oddychać, kilka szklanek zimnej wody pomogło. Kłamstwo, cały czas żyłam w kłamstwie. Kłamstwa nie jestem w stanie wybaczyć. W jednej chwili coś się we mnie kompletnie zamknęło. I tak skończyła się ta durna historia, z której morał jest jeden - nigdy nie zadawać się z kimś kto jest "tylko trochę rozwiedziony" albo w separacji. Szok jeszcze nie minął, to nie rozstanie było najgorsze jak się okazuje a poznanie prawdy.

No nic, musiałam to napisać. Teraz odpowiem renatce.
Na razie chcę odpocząć, bo mi już nawet koleżanki zaczęły mówić że źle wyglądam. A w przyszłym roku... chcę zrobić motorowe prawo jazdy i kupić sobie motor. Chcę dostać awans w pracy żeby mieć więcej pieniążków żeby w końcu pojechać na wymarzoną wyprawę do Indii. Chcę w końcu spotkać się z przyjaciółką którą znam tylko przez internet. Chcę pomalować i przemeblować dom. Chcę pomóc córce urządzić jej własne mieszkanie jak już je zdobędzie. Trochę tego jest, nie rozpędzam się więcej bo ani czasu ani pieniędzy nie wystarczy :-)

Trafna uwaga Wielokropek. Zaprzeczałam tej prawdzie, nie chciałam w nią uwierzyć.
Dlaczego czytam jego emaile? A Ty byś naprawdę nie czytała? Nic co on pisze nie ma już dla mnie znaczenia. Poza tym, on dzisiaj kończy pracę i już nie będzie pisał bo z prywatnego konta się nie ośmieli, ona podgląda. Tak samo z telefonem. Wybaczę sobie, tylko musi minąć jakiś czas.

Żeby mieć satysfakcję. Bo chcę żeby skamlał i jęczał i chcę żeby go to bolało. I cieszę się że to robi. I chcę żeby ona się z nim rozwiodła i żeby został sam i żałował że mógł mieć złoty róg a ostał mu się jeno sznur.
A jak znam życie to będą żyli długo i szczęśliwie. Nic mi do tego, koniec to koniec. Oj, Wielokropek, daj mi chwilę na poradzenie sobie z tym :-)

A ja jak znam życie to gdyby do tego doszło to poleciałabyś do niego w ciemno, bez hamulców.
Przykre.
Wydawało się, że trzeźwo oceniasz sytuację od początku, niestety..gość ustawił Cię w roli kochanki a Ty nadal masz nadzieję..

Oj...ivy.....
Chcesz jego ukarac, chcesz, zeby zalowal...
Chcesz siebie ukarac, za naiwnosc....

Pomysl sobie, jak on zostanie sam, to przygrucha sobie jakas inna pania...
( tymi samymi metodami, co ciebie)

A ty tym czasem wybaczysz sobie( madrze powiedziane)
Zachowasz w pamieci te wspomnienia, ktore warto...
A posmiejesz sie z tego co bylo naiwne i glupie..
Przestanie byc najwazniejsze uczucie ze jestes oszukana....

Im szybciej zaakceptujesz to, tym szybciej "ruszysz do przodu"

Pomysl tak:
On nie jest samotny, a jesli bedzie, to otrzasnie sie jak kaczka z wody, czasem wspomnie o tobie, ale nie " zatrzyma sie"
A ty bedziesz marnowac swoj czas na zlosc?

Pozwolisz sobie na to, zeby twoj blad zatrzymal cie na dlugo?

To tak, jak bys sie potknela, przewrocila, i lezala w pretensjach na kraweznik, na swoja niezdarnosc...i lezala i lezala i myslala, czy warto wstac?
Kraweznik nadal bedzie zdradliwy, a ty nic nie wymyslisz, bo nastepnym razem mozesz potknac sie na puszce po napoju....

Nie warto...

Moze sprobuj tak:
Napisz sobie wszystkiezale, wywal na pismie cala zlosc, daj sobieokreslony czas,
I odkresl to wszystko grubachna krecha, i nigdy do tego nie wracaj, nawet w myslach...
( jakis narod tak obchodzil zalobe, nie pamietam jaki, ale to do mnie przemawia)

Ależ Edziak, ja właśnie tak myślę. Nie chcę nikogo karać tak naprawdę. Chcę "zapomnieć". Nie obchodzi mnie tak naprawdę co on zrobi jak zostanie sam i czy zostanie sam czy z kimś. Jego już w moim życiu nie ma.
Wiesz, jest coś takiego jak "zranienie kobiety" i coś takiego jak "duma urażonej kobiety". Ta ostatnia jest straszna. Niektórzy panowie to potwierdzą. Stąd te moje słowa o tym że chcę żeby skamlał, chcę żeby poniósł karę, a tak naprawdę to ja chcę tylko jak najszybciej od tego wszystkiego uciec.

Ja nie zamierzam się nigdzie zatrzymywać. Potrzebuję chwilę czasu na ochłonięcie i to wszystko. Przemyśliwać nie mam co bo już wszystko nie raz przemyślałam.
Uczucie oszukania pewnie mi nie minie tak szybko, ale z tym już nic nie zrobię. Pewnie będę się bała zakochać przez jakiś czas ale to tez chyba normalne. Sama sobie zafundowałam tę traumę i sama przez to przejdę.

Ivy, on nie kocha nikogo oprócz siebie. Jego pseudo rozterki związane z krzywdzeniem, śmiało można między bajki włożyć. Kręci, lawiruje i sprzedaje Ci głodne kawałki, na wszelki wypadek, żebyś w ataku złości nie opowiedziała żonie, jak to on "ratuje" to ich małżeństwo. Dla niego nie liczy się nic i nikt oprócz własnej wygody. Męczennik od siedmiu boleści... Zdecydowanie powinien poszukać angażu w jakimś kabarecie. Nadaje się  do tego jak mało kto.
Niech tylko znajdzie nową pracę... zaraz przygrucha sobie nową dupeczkę.Szczerze mówiąc, to po lekturze ostatnich Twoich wypowiedzi stwierdzam, że facet jest jeszcze gorszy, niż myślałam, że jest... Fuj.

Rzygaj, rzygaj - dosłownie. Nie zostawiaj tego w sobie.

Ivy,
ale może sobie coś dopowiedziałaś, bo z tego, co on napisał to dał Ci jasną propozycję romansu.
Łącznie z tym, że od żony nie odejdzie, ewentualnie ona może odejść od niego i wtedy się zobaczy.
Nie zgodziłaś się na to, to drogi muszą się rozejść.

Dla jasności jesteś fajną kobietą, która nie chciała pełnić roli sekretnej kochanki i nie powinnaś siebie katować
złym samopoczuciem. Wiadomo, że swiadomośc, że to dupek, jest dla Ciebie przykra, ale na tym koniec.

Czytając jego słowa za zrozumieniem, to on nadal tą propozycję dla Ciebie podtrzymuje. Propozycję romansu.

Na szczęście nie jesteś wazonem.

Teraz już wiesz, na co dałaś się nabrać, na jaki klawisz on nacisnął, że zareagowałaś tak, jak zareagowałaś. Wiesz też, dlaczego nie chciałaś zobaczyć rzeczywistości. To olbrzymia wiedza na swój temat.

Mir-lak, dziękuję Ci za wypowiedź ale sytuacja jest chyba inna. Nie można porównywać nawet ośmioletniego związku z osobami z trzydziestoletnim stażem małżeńskim, trójką dzieci i mnóstwem wspólnych spraw.
Poza tym chyba jednak nie doczytałaś wszystkiego. Nie będę przy nim, nie będę go wspierać, wszystko się już wyjaśniło i więcej do wyjaśniania nic nie ma. Cierpliwa to ja będę, owszem, w budowaniu sobie życia na nowo.
Pozdrawiam serdecznie.

Mir-lak, chyba wkleiłaś tego samego posta :-)

Ale to straszne co zrobiłaś! Ja tu zaglądam, wpadam jak po ogień bo ktoś coś napisał a tu... dubel :-))
No dobra, wybaczamy ;-)

Marajka, wydaje mi się że połowa mojego małżeństwa to była iluzja. Ale to już przeszłość nad którą przeszłam do porządku dziennego. Diament powiadasz... Do diamentu to chyba jeszcze daleka droga, a ja sama nie wiem czy chcę być jeszcze "obrabiana". Chyba bliżej mi do tej trawy, ale trawą też być nie chcę, nie chcę by byle co mnie podłamywało.
Stan dzisiejszy jest taki że czuję olbrzymie rozczarowanie, ale wiem że do nikogo mieć pretensji nie mogę tylko sama do siebie. Sama sobie zbudowałam ten zamek na piasku. Na tę chwilę moje serce jest zamknięte, nie wyobrażam sobie że mogę do siebie kogoś dopuścić. Nie uważam że to jest źle, po prostu kolejne cenne doświadczenie, coś przez co trzeba przebrnąć. Nie zarzekam się że "nigdy", że "zawsze". Po prostu teraz żyję dla siebie i dla rodziny. W sumie to jeszcze jestem młoda, patrząc na statystyki życia to zostało mi co najmniej tyle samo ile już przeżyłam, czyli jeszcze długa droga. Będzie czas na to żeby coś się działo.

Wybaczcie że wracam to tematu, po prostu święta się kończą, a ja dopiero dzisiaj zobaczyłam powyższy wpis ona81. Dlaczego piszę nie wiem, pewnie po to żeby się wygadać.
Minął miesiąc kiedy rozmawialiśmy ostatni raz. Dwa tygodnie temu wyjechał ze swoją żoną w odwiedziny do syna na drugi koniec świata, w swoją podróż życia. Zanim wyjechał był u mnie, ale zostawil tylko prezent na schodach przed domem, a ja patrzyłam przez okno z ukrycia jak odjeżdża. Potem, już z lotniska, wysłał mi smsa pisząc że to ostatni przez jakiś czas, złożył mi życzenia świąteczne i urodzinowe (oboje mamy urodziny w tym samym dniu) że czeka na to kiedy mnie zobaczy w nowym roku i że mnie kocha. Domyślam się że pisał to ukradkiem gdzieś w kiblu.
W dniu urodzin dostałam smsa z życzeniami urodzinowymi.
Wczoraj dostałam smsa z życzeniami świątecznymi.
Ona80 zrozumie o czym piszę. Mimo upływu czasu nie potrafię przestać o nim myśleć. Nie potrafię zapomnieć, ale sami wiecie że nie da się zapomnieć. Próbuję się odciąć, za każdym razem kiedy łapię się że myślę o nim staram się odsunąć te myśli i myśleć o czymś innym. Udaje się... na chwilę. Te pieprzone smsy nie ułatwiają sprawy.
Słuchajcie, ja naprawdę wiem że to koniec, ja nie chcę do tego wracać, ja nie potrafię wybaczyć odrzucenia. Co wcale nie sprawia że jest mi lepiej. Jest po prostu do dupy. Gorszych świąt nie mogłam sobie zamarzyć. Wiecie, pamiętam jak w poprzednią noc sylwestrową każdy myślał jakieś życzenia, a ja pomyślałam że chciałabym się zakochać. Ironią losu, oczywiście cholerne życzenie się spełniło! I co, mam przeklinać los? Sama siebie? Jego? Zakochałam się, tą cholerną niemożliwą do spełnienia miłością a teraz wszystkie czary chcę skierować w drugą stronę - chcę się odkochać i zająć tylko i wyłącznie sobą. Nie chcę się ponownie zakochać, nie chcę nikogo spotkać na swojej drodze, chcę być sama, chcę się nauczyć być szczęśliwa sama ze sobą, bo to co gadam teraz to tylko pobożne życzenia. Chcę przestać siebie okłamywać w końcu.
Czy chciałabym cofnąć czas? Nie wiem, pewnie wciąż chciałabym żeby wszystko potoczyło się inaczej...
Nie czytam już wcześniejszych wpisów w tym temacie, ale pamiętam jak przestrzegałyście mnie przed tym jak to się dla mnie skończy, a ja nie wierzyłam.
Cóż, człowiek uczy się na błędach, dlatego moja przestroga dla tych kolejnych naiwnych - proszę uczcie się na cudzych błędach bo na własnych boli o wiele bardziej.

Ivy 71
Witaj moja droga,
Wydaje mi się , ze rozumiem Cię lepiej niz myślisz.
Ciągle myślenie  o nim aż mnie wkurza. Chce zacząc życ i zapomnieć, ale nie umiem. Święta i sylwestra przeżyłam. On nie złożył mi nawet życzeń.
Ale to była konsekwencja naszego ostatniego spotkania.Wtedy krzyczałam i płakałam całkowicie jak histeryczka, ze nie dam rady dłużej ciągnąc niby przyjaźni bo tak miało niby być.Nie da się przyjaźnić po tym co nas łączyło. Wiedziałam, ze ten kontakt telefoniczny nie pozwala mi zapomnieć i mnie niszczy całkowicie.
Dlatego poprosiłam by się  nie odzywał. Strasznie bolało, ze nawet życzeń nie złożył. Ale sama chciałam.Bo złożenie życzeń przez niego by mnie bolało , a nie złożenie też bolało . I cóż powiedzieć. tak źle i tak nie dobrze.
Wiem jednak , ze odkad nie mam z nim kontaktu zaczynam powoli mówić sobie, ze tak musiało być i ze czas żyć dla siebie i i się w końcu poskładać do kupy.
Ze ten związek był zły dla mnie i mnei niszczył.Nie sądze bym się zakochała  w najblizszym czasie. Rany które noszę w sercu są wielkie i potrzebny mi czas by zapomnieć. Najlepiej byłoby gdybym zmieniła miejsce zamieszkania i miejscowość. Wtedy nie bałabym sie ze gdzies go spotkam.
Wg mnie Ivy powinnas powiedziec mu stanowczo ze ma dac  Tobie spokój. Inaczej nie zapomnisz .Ja musze jeszcze sobie wybaczyc...A to gorsza sprawa.
Życze Tobie siły ...I wiary , że się poukłąda wszystko...
Pozdrawiam
K

I dobrze ,że jest daleko.
Nie odpisuj,nie daj się wciągnąć w ponowny kontakt z nim.
Taka jest moja rada.

Ivy, ja bym mu kazala przestac sie z Toba kontaktowac. Ty nadal ciagniesz opium z tych jego sms-ow i probujesz lagodzic tym swoj bol. Tylko narkotyk nie jest lekarstwem, a Ty musisz sie leczyc, zamiast znieczulac, bo chodzi o Twoja zdolnosc do kochania, o Twoje zycie. Jesli zamkniesz sie kompletnie, bo facet jeszcze latami bedzie Cie zwodzil, to zrobisz sobie samej tylko niedzwiedzia przysluge.
Powinnas chyba zrobic tak, jak napisalas - zagrozic mu, ze powiesz jego zonie, jesli nadal bedzie Ci przesylal zapewnienia o milosci.
Co to za facet?  Postaw sie w sytuacji jego zony. Oboje sa w sumie siebie warci. Ona nie chce widziec prawdziwej sytuacji, a on ja oszukuje.
Przeciez on tak naprawde nie jest ani z nia ani z Toba zaangazowany.
I Ty nazywasz go idealnym dla siebie? Naprawde uwazasz za idealnego faceta, ktory sprawia bol kazdej z Was, bo nie potrafi sobie poradzic sam z soba?

Dobre chwile mozesz zachowac w pamieci, nie musisz go obrzucac blotem, ale przestan tworzyc ta bajke wokol jego osoby i spojrz na to realistycznie, bo inaczej sama sobie stwarzasz ta wieczna tesknote, kreujac go na nieosiagalnego krolewicza z bajki.
Jesli musisz o nim myslec, to mysl realnie, o tym, jak jest tu i teraz, w tej chwili, a nie jak Ci sie wydaje, ze mogloby byc.
Spojrz na swoje wlasne tendencje kreowania tesknoty za nieosiagalna miloscia. W ten sposob masz szanse spedzic nieszczesliwie reszte swojego zycia, goniac za utopia. Zaden nastepny kandydat nie bedzie mial szans, bo bedzie porownywany do tego "idealu", ktory nim bylby, gdyby nie jakies wredne babsko zwane jego zona, ktore stalo na drodze do zakonczenia bajki "i zyli dlugo i szczesliwie....".

I racja - milosc mozna znalezc tylko w sobie. A jak sie ja juz znajdzie, to wtedy przestaje sie tesknic, bo sie ja ma. Niezalezna od jakiegokolwiek innej osoby. Wtedy partner moze byc zewnetrznym wzbogaceniem i nie musi pelnic roli zapychacza wlasnych brakow.
Nie uciekaj przed bolem, to tylko przedluza sprawe. Czuj go, tylko nie wiaz tego z tesknymi wzdychaniami. Mozesz po prostu czuc bol, obserwowac przy tym swoj oddech i odczucia w ciele, zeby zostac w chwili obecnej, zajmujac tym umysl, zamiast pozwalac uciekac myslom do tych nierealnych tesknot. I popatrz wtedy, czym naprawde jest ten bol i co sie z nim dzieje, gdy to stosujesz. Prawdopodobnie nie da sie go wcale dokladnie obejrzec. Zazwyczaj, gdy chce sie dokladniej przyjrzec jakiej emocji, to dosc szybko zaczyna sie ona ulatniac. Bo emocje to glownie odczucia w ciele i mysli, ktore sa z nimi zwiazane, a to jest ulotne. Im czesciej i konsekwentniej sie to robi, tym szybciej sie to zmienia. To kwestia treningu. To dlatego tez emocje zanikaja z czasem - bo umysl z czasem zajmuje sie innymi rzeczami i nie przywoluje juz ciagle myslami tych cielesnych odczuc z nimi zwiazanych.
Jesli robi sie to swiadomie, to proces jest znacznie szybszy.

No tak. Chciałby mieć Was obie. I żonę i w sumie kochankę, która miała prawo oczekiwać z opisanych na początku okoliczności, że zostanie jedyną towarzyszką życia.
Pomyśl w tych kategoriach. Wówczas przeważy przeświadczenie, że gość jest chwiejny i nigdy nie miałabyś pewności, że znów może mu się odwidzić.
Nie wierzę, że kobieta, która dała się regularnie posuwać innemu i w okresie zakochania w następcy męża kładła lagę na uczucia i wyobraźnię ślubnego, mogła - nawet używając argumentów podanych Autorce przez jej ideał, skłonić go do powrotu.
On tego chciał. I dotąd, Ivy, póki tego nie zrozumiesz, będziesz się miotać między nadzieją i wolą zamknięcia tego etapu Twojego życia.

Ależ oczywiście Excop, że on tego chciał. Być może, a nawet zupełnie prawdopodobnie jak już gdzieś wcześniej pisałam, miałam być narzędziem do odzyskania żony i zakończyło się sukcesem. Brakowało mu czegoś co ja mu może dałam, dowartościował się, może dzięki temu zaczęli nawet normalnie rozmawiać. Zrozum natomiast że to jest rozdział zamknięty mojego życia, a moje rozterki wynikają z tego że się zakochałam, bo jaka jest rzeczywistość to ja już teraz doskonale wiem. Jeśli piszę że się obawiam że on odejdzie od żony i wróci do mnie to nie dlatego że mam jakąś nadzieję na jego powrót tylko dlatego że ja nie chcę żeby on od niej odchodził. Nie chcę żeby się ze mną kontaktował, nie chcę go widywać, nie chcę o nim słyszeć. Ich problemy mnie już nie interesują, nie myślę co oni tam teraz ze sobą robią, nie rozważam co by było gdyby. Ale rzeczywistość jest jaka jest, mamy wspólnych znajomych i siłą rzeczy jeszcze o nim usłyszę i na to się muszę przygotować. Więc nie pisz mi proszę tego co już przewałkowano dokładnie na tych stronach, ja to wszystko rozumiem, wszystko do mnie już dotarło. To co tu piszę to moja osobista walka z samą sobą o samą siebie, bo ja, pomimo że tamten związek będę zawsze miło wspominać, nie chcę już do tego wracać, było i minęło.

Wielokropek, wiem jak to wygląda i na tym polega walka w mojej głowie. Jeszcze teraz bałabym się stanąć z nim oko w oko w takiej sytuacji, ale nie chcę jej dlatego też nie chcę dopuścić do żadnego kontaktu. Na szczęście jeszcze mam czas a jak wiadomo, on bardzo dużo robi.

A może by tak mnie ktoś wreszcie pochwalił? Powiedział - tak trzymaj Ivy, przeszłaś już daleką drogę, jeszcze tylko trochę, dasz radę...
Wielokropek, blokowanie numeru telefonu jest skuteczne w przypadku kiedy zaczyna się nękanie. Jak będę musiała to go zablokuję, to nie o numer telefonu przecież chodzi, ani nawet o te esemesy z okazji jakiejś okazji. Chodzi o to żeby można było normalnie żyć, bez myślenia o tej osobie, bez kontynuacji marzeń, bez planów związanych z tą osobą. Z tym sobie trzeba poradzić samemu. Dałam radę w przypadku byłego męża to i tutaj też dam. A nawet będzie łatwiej, bo jest ten cerber pilnujący drugiej strony. Romans zakończyłam, nie bawię się powtórki, ani z byłymi chłopakami, ani z byłym mężem ani z nikim.

I o to mi chodziło, gdy pisałem ostatni post.
To nie Ty, Ivy, zablokowałaś  komunikatory, ale Twoja rywalka. Jedyną formę kontaktu na odległość, o której tamta zapewne jeszcze nie wie, pozostawiłaś bez zmian, choć już dawno mogłaś go zablokować.
Czas zrobi swoje, ale najpierw trzeba mu w tym pomóc.

Ivy71, proszę, nie porównuj się do ideału, to gwarantuje frustrację.

Ułatwieniem byłoby stwierdzenie (i powtarzanie) przez Ciebie jednego: "Jestem odpowiedzialna za to, co robię i zrobię. Ode mnie zależy moje zachowanie."

Trzymam kciuki.

Edycja:

Zanim napisałam, sprawdziłam.

Ivy,
wydaje mi się, że gdybyś pozwoliła mu zbliżyć się do Ciebie teraz bardziej, to
on stworzyłby piękną historię nieszczęśliwej, bo ...... miłości.
Chyba po to też Ci to wciąż pisze.
Złapałabyś haczyk ,to na drodze miłośći mogłaby stanąć np choroba żony, dziecka...
Być może on potrzebuje mieć dwie kobiety i być może to  nie jest jego pierwsza taka sytuacja.
Są tacy faceci !
Ale być może się zaangażował i ciężko mu to definitywnie przerwać.
Bez względu na faktyczne powody to sprawa bez przyszłości dla Ciebie.

Czyli schemat, przykre.
Teraz wszystko zależy wyłącznie od Ciebie. Musisz przejąć nad tym kontrolę.
Albo powinien się bać zawracać Ci głowę, albo powinno być mu głupio z tego powodu.
Jeśli to taki typ faceta, jaki sobie wyobrażam, to żadne blokowanie nic nie da.
Znajdzie i tak furtkę.
No i Ty musisz się wyleczyć, a jak się wyleczysz , to nawet spotkanie w cztery oczy nie podziała na Ciebie.
Oczywiście jeśli to taki facet, krętacz, o jakim myslę.

Edit To Ty musisz zamknąć drzwi, nie on, ani ona. Wiesz, co on przecież teraz robi? Spełnia marzenia swojej żony- o podróży życia.

Ivy, to jest Twoje odczucie i Twoja obawa teraz. Nie jest powiedziane, ze gdyby to sie naprawde zdarzylo, to naprawde tak bys zareagowala. Sa w Tobie obydwie sily, ta za i ta przeciw. Kieruj sie po prostu swiadomie w strone tej i dawaj wiecej uwagi tej, ktora wydaje Ci sie ta wazniejsza dla Twojego zycia - to jest chocby juz z rozumowego punktu widzenia ta "przeciw". Jesli bedziesz wzmacniac ta strone, to bedzie ona silniejsza.
Ja i tak mam wrazenie, ze to tylko Twoje obawy, a to, ze jestes ich swiadoma, juz ich sile oslabia.
Jak sama piszesz - to tylko mysli.... a mysli mozna wybierac, mozna im wierzyc lub nie, mozna im dawac znaczenie lub nie, mozna wedlug nich dzialac, lub nie.
Nie jestes wydana na pastwe wlasnych emocji i zaleznosci, nie jestes zadna ofiara samej siebie, masz wolna wole i mozesz decydowac.

Haha, juz to samo zdanie daje powody do pochwaly
Dasz rade i tak trzymaj znasz teraz siebie juz znacznie lepiej i potrafisz spojrzec na siebie sama z lekkim dystansem, masz umiejetnosc samoreflesji, to bardzo pomocne. I w sumie przeciez chyba sporo sie o sobie nauczylas w wyniku tej histori, tego nie da sie cofnac.

Już miałam nie pisać, nie zajmować się tym tematem, ale dosłownie przed chwilą dostałam smsa  mniej więcej: "Jestem na górnym łóżku w wagonie sypialnym z X do Y, dzielonym z dwoma Rosjanami A i B. Ciągle Cię kocham".
Wybaczcie, piszę żeby wyładować gdzieś emocje.
Gdy zobaczyłam tego smsa, serce mi zamarło. Znowu. Wszystko wróciło. Nie wiem, może jakoś podświadomie wywołałam tego smsa, bo myślałam o nim przez całe rano, właściwie przez cały dzień z przerwami. Nie było to myślenie "co by było gdyby", bardziej porównywanie tego co z nim przeżyłam do tego co będę mogła przeżyć z innym. No niestety, porównań nie da się uniknąć. Prawdopodobnie wzięło się to wszystko z tego że jestem na jutro umówiona z kolegą, sytuacja się powoli rozwija a ja nie chcę niczego zepsuć ani skreślić na samym początku. Ale dziś rano zauważyłam że się boję tego jutrzejszego spotkania. Nie jest to randka a raczej spacer, powinnam do tego podejść na luzie a jednak się boję. Boję się pierwszego dotyku, boję się "tego" spojrzenia, boję się ciepłych słów, boję się bo nie wiem jak zareaguję. I to wszystko spowodowało że zaczęłam myśleć o tamtym, przypominać sobie tamte początki, moje zakłopotanie, moje niezdecydowanie, a potem to co się z tego rozwinęło. Ale nie o to chodzi w tym moim wpisie, mój strach opisałam w innym temacie. Tutaj tylko starałam się odszukać jego genezę.
I właśnie po tym jak w toalecie patrząc w lustro myślałam z obrzydzeniem że on tam, na drugim końcu świata ogląda sobie cycki swojej żony i spacerują sobie po plaży za rączkę, o innych rzeczach nawet nie chcę myśleć bo mi niedobrze, właśnie po tym dostaję takiego smsa...
Emocje, emocje, emocje, serce w gardle, mam ochotę płakać ale nie mogę bo jestem w pracy, wypłaczę się w samochodzie jak będę wracać do domu. W pierwszym odruchu chciałam odpisać, coś sarkastycznie, minimalistycznie, jakkolwiek, ale na szczęście ochłonęłam i nie odpisałam. Nie piszcie proszę żebym go zablokowała bo się nie da z przyczyn technicznych. Muszę sobie z tym wszystkim sama poradzić. Ja ciągle qurwa tęsknię...

EDIT: Napiszcie coś proszę, cokolwiek, żebym poczuła się lepiej. Co ja mam robić jak on wróci i dalej będzie chciał trzymać kontakt? W ostateczności powiem w pracy że mam prześladowcę i niech mi zmienią numer, ale to będzie tyle kłopotu... tak że to ostateczna ostateczność. Mam powiedzieć żonie czy co? Jezu, ja tego nie chcę. No nic, trzeba żyć dalej, zobaczymy jak się sprawy z kolega potoczą. Na razie przynajmniej zapewnia mi jakąś rozrywkę i nie muszę sama w domu siedzieć. Czyli wychodzi że jest plastrem. A tego tez nie chcę. Ja chyba powinnam postawić sprawę jasno i nie spotykać się z nikim aż mi nie przejdzie. Ale czy to coś da?

Adres email zablokowałam. Chyba masz rację, chyba się słabo cenię. Kurcze, naprawdę myślałam że będzie łatwiej. Jak u Mickiewicza - gdy Cię nie widzę nie wzdycham nie płaczę. No ale tylko to jak się okazuje.

EDIT: Dobrze że napisałam. Czuję że się uspokajam. Nie warto zakochać się w kimś nieodpowiednim dla siebie.