Żona go zostawiła a teraz wróciła, nie wiem co robić. - Netkobiety.pl

Azbestowa, troszkę za dużo teorii sobie dorobiłaś w tej historii. Oczywiście że wiedział gdzie jego żona mieszkała bo to było jego mieszkanie. Narcyzem też nie jest, ani psycholem, tego to już mi nikt nie wmówi. I wiesz co, ja prosta baba jestem, nie mam już zamiaru rozkminiać dlaczego tak się wszystko stało, co powinien a co nie, dla mnie był najlepszym facetem z wszystkich których kiedykolwiek poznałam. Nie zamierzam go oczerniać, wyzywac czy ubliżać, chce być z żoną niech będzie, jego małżeństwo i tak pewnie nie przetrwa bo za dużo tam się wydarzyło. Jeśli kiedyś do mnie wróci a ja będę wciąż wolna to spróbujemy jeszcze raz. A jak już sobie ułożę życie z kimś innym to trudno, jego strata.
Każde spotkanie z nim wciąż jeszcze bardzo boli, ale jego boli również. Takie było ryzyko, wiedzieliśmy że nie da się nie widywać w ogóle, bo mamy wspólne grono znajomych. Czy mnie oszukał? Może, ale czy to już ma jakieś znaczenie?

Zajrzałam dzisiaj tutaj bo dopiero teraz zauważyłam że ktoś coś napisał pod moimi wypocinami. Nawet sobie trochę przejrzałam wątek bo zapomniałam już co w nim było.
Dzisiaj z pełną stanowczością mogę stwierdzić, że poza nielicznymi wypowiedziami z dorobioną teorią, wszystkie/wszyscy mieliście rację. Powiem tak - ja bardzo nie lubię szufladkować ludzi i staram się ich nie oceniać, szczególnie tych którzy są mi bliscy. Dlatego motywy mojego M. pozostaną dla mnie w kwestii domysłów, a tymi nie mam sobie ochoty zawracać głowy. Liczą się fakty a te na dzień dzisiejszy są powalająco jasne, szkoda że dopiero teraz tak naprawdę dotarło do mojego łba.
Fakt 1 - on tak naprawdę nigdy nie rozszedł się z żoną. Mieszkali osobno bo ona tak chciała, ale ona nie miała pojęcia o rzekomym rozwodzie. Podejrzewam bajeczkę wymyśloną na potrzebę chwili.
Fakt 2 - on się we mnie naprawdę zadurzył. Nie dziwię się, każdy się we mnie potrafi zadurzyć, co ja poradzę że jestem ładna, fotogeniczna i taka zgrabna...  Podejrzewam chęć podbudowania przez niego swego ego, pamiętam jak zamieścił na swoim facebooku coś w rodzaju: zawsze startuj do kobiety z wyższej ligi, nie bój się jej odrzucenia.  W tym przypadku "wyższa liga" to wiek i niestety uroda. Mądrością również grzeszę, więc niektórych onieśmielam, he he he! A dla niego to było wyzwanie, po żonie blondynce (przepraszam blondynki, tu nie chodzi o kolor włosów tylko stan umysłu).
Fakt 3 - on nigdy nie potrafił tak naprawdę powiedzieć jasno i wyraźnie o co mu chodzi, konkretnie odpowiedzieć na pytanie. Na przykład na pytanie czy sypiają ze sobą z żoną odpowiedział: "Od jakiegoś czasu nie". Na pytanie czy zamierza zostać z żoną też nie potrafił konkretnie odpowiedzieć, tylko że on nie chce nikogo ranić i takie bzdury.
Fakt 4 - nadal okłamuje swoją żonę komunikując się ze mną, podczas gdy jej wmawia że jest "lojalny".
Fakt 5 - ja wykasowałam już wszystkie sms-y z telefonu, ale korespondencję emailową archiwizuję i przechowuję "na czarną godzinę". Po co zapyta ktoś? Sama nie wiem, pewnie dlatego że jeszcze mi całkowicie nie przeszło, a poza tym chcę mieć jakiś dowód gdybym została oskarżona o coś niesłusznie. NIgdy nie wiadomo. Wykasuję gdy całkowicie pozbędę się myśli o nim, czyli za jakiś czas.
Fakt 6 - umówiłam się już na drugą randkę z pewnym panem, nie chcę żeby czuł się dla mnie jako lekarstwo na zranione serce, ale jak ma mi to pomóc to trudno, niech będzie ofiarą. Dlatego zakładam 2-3 randki nie więcej, ale nigdy nic nie wiadomo, prawda?

Poza tym, zauważam że chyba zaczynam zmieniać tok myślenia. Z "on i tak rozejdzie się z żoną, to małżeństwo i tak jest skończone" przechodzę w "a co mnie to w ogóle obchodzi". Cóż, czas jednak robi swoje. Pozostała wielka wyrwa w sercu, którą niełatwo jest czymkolwiek zapełnić, czuję w tej chwili taki żal (sama nie wiem do czego, bo przecież nie do świata, więc chyba do niego!) że nie mam ochoty na żadne bliższe kontakty z mężczyznami. A ten pan? Pewnie czasoumilacz bo nie widzę siebie z nim. Nie nie nie. I to jest słowo które ostatnio powtarzam najczęściej. Trochę się chyba obawiam że on do mnie jeszcze kiedyś wróci, ale cóż, najwyżej będę go musiała spławić tak jak innych panów którzy wracali. Tak, czuję się oszukana. Czy mi przejdzie? Czas pokaże.

Dzisiaj jeszcze raz dziękuję Wam - mieliście absolutną rację, widzieliście coś czego ja nie widziałam, bo byłam zaślepiona swoimi własnymi pragnieniami.

Myślisz? No ja się zakochałam, to fakt, aż mi wstyd samej przed sobą. Może mnie i wykorzystał do jakichś celów, jeśłi tym sposobem chciał odzyskac małżonkę to tylko pozostaje mi cieszyć się że się na coś przydałam. Masz rację, dylematy to on miał na potrzeby tłumaczenia się przede mną, ale żeby aż tak mnie... na sznureczku wciąż, to nie sądzę.
Owszem, seks był naprawdę wspaniały, po prostu niebo, dla samego seksu warto było. To że nie sądzę że spotkam jeszcze kogoś takiego jak on nie oznacza wcale że ma mnie na sznureczku. Nauczyłam się po prostu nigdy nie mówić nigdy, życie pokaże swoje.

Ivy piszesz o dorobionych teoriach, może masz rację przecież nie znam go osobiście, oceniam go tylko na podstawie tego co ty sama piszesz. Jeżeli twierdzisz że to dobry człowiek to nie pozostaje mi nic innego tylko przyjąć twoje słowa  za fakt.  Ja jednak (z interpretacji twoich wpisów) w dalszym ciągu widzę duże podobieństwo  w zachowaniu twojego faceta do niektórych panów z wątku kolejdoskopki "Starość z Narcyzem" i nikomu nie życzyłabym aby taki "dobry" człowiek wcisnął się w ich życie.
Dokonując poprzedniego mojego wpisu miałam na celu bardziej twoje dobro niż dobro tego pana (manipulanta), jednak przyznaje ci rację,  to ty go lepiej znasz i wiesz czy warto na niego czekać.

Chceuciekacstad popieram twoje zdanie to kłamca i oszust (zdradzał żonę) jednak nie wiem czy zagrał żonie na nosie, wydaje mi się, że ona nic nie wie o zdradach, on  związek z Ivy  ukrywał skutecznie  przed swoją rodziną (bał się co dzieci powiedzą). Chodził do Ivy tylko podczas nieobecności żony, także  po jej powrocie z tak zwanej "separacji", gdy wyjechała na wczasy. Rodzina i dzieci wiedzą o Ivy tylko tyle, że taka kobieta istnieje ale na czym polegał ich związek to ten pan raczej nie przyznał się. Siedzi grzecznie przy żonie, a Ivy mami obietnicami żeby cicho siedziała i nie robiła szumu, bo wydałoby sie co pan robił jak żonka była nieobecna. Ach i znowu ta teoria :), no cóż tak to już jest na publicznym forum.

A dlaczego ona wiedziała tylko to, co on jej powiedział? Jego żona była u Ciebie w domu a Ty nie przedstawiłaś jej, jak sytuacja wyglądała z Twojej strony? Że obiecywał Ci rozwód, że z żoną wszystko skończone, czy co tam jeszcze mówił?

Miałam podobną sytuację - partnerka (bo nie była to żona), z którą mój "ukochany" rzekomo się rozstał, "nic go już nie łączyło" itp. {jednak Pani ta wciąż do niego dzwoniła, po moich pytaniach "ukochany" zaczął na randkach wyłączać telefon , poza tym, zbyt często "nie mógł rozmawiać", gdy do niego dzwoniłam } zadzwoniła do mnie z awanturą. Było to już po naszym rozstaniu z "ukochanym"- upłynął bowiem termin, jaki wyznaczyłam mojemu "ukochanemu" na zamknięcie relacji z tę Panią. Spokojnie przedstawiłam tej Pani, jak sytuacja wyglądała z mojej strony, co mówił i jakie miał wobec mnie plany. 

I tak kontakt z moim "ukochanym" i jego Panią się urwał . Ja wypisałam się z tego trójkąta a oni muszą między sobą ustalić, kto był dziwką a kto dobrym człowiekiem .

Ivy czytam te Twoje posty i widzę jak się miotasz.
Ty byś chciała, Ty jeszcze liczysz, że on będzie z Tobą i odejdzie  od żony.
Powiem Ci jak facet bo nim jestem.
Tak jak ktoś wcześniej się wypowiedział, że "facet jest prostej konstrukcji"
To prawda.
Bo jeżeli facet kocha to kocha ( musi tylko kochać a nie chcieć zaliczyć kolejnej pani) i to musisz zrozumieć.
Powiem Ci szczerze, że ja nie rozumiem tego pana.
Gdyby żona ode mnie odeszła to byłby koniec nas i zacząłbym nowe życie.
Nie wiem czy sam, czy z kimś, teraz to jest bez znaczenia.
Ale na pewno bez niej.
Dla niej nie byłoby już powrotu.
Dlatego on Ciebie oszukuje, on Ciebie mami.
A Ty niestety łudzisz się nadzieją.
Dlatego weź sobie do serca to co pisały moje przedmówczynie.
Zacznij żyć dla siebie, szanuj się.
A to, że seks był z nim boski to nie znzaczy, że najlepszy w życiu.
Swoje ciało poznaje się przez całe życie.
Dlatego ogarnij się, zajmij się sobą i przestań o nim myśleć.
Jesteś jeszcze młodą, piękną i atrakcyjną kobietą.
Dlatego głowa do góry i piersi do przodu.

Dobry człowiek to ktoś, kto nie krzywdzi innych i ma świadomość konsekwencji własnych decyzji...

Gdybyś szła do przodu, to nie byłoby żadnych rozmyślań i poszukiwań sensu w tym, że podmiot liryczny pisze do Ciebie maile, a po co on pisze, a co on ma na myśli, a co nim powoduje, a dlaczego, a z jakiego powodu ...
A ciągle jest.

I do myślenia powinno dać Ci Ivy zdanie Moni ...
Nie jest dobrym człowiekiem ktoś kto kłamie, oszukuje, zdradza, wykorzystuje, manipuluje i długo by tak wymieniać.
Takie postępowanie i cechy pozostają w jawnej sprzeczności z byciem dobrym człowiekiem.

Ivy czytam uważnie.
To wspominanie wspólnie spędzonych chwil, ten zajefajny seks to dla mnie nic innego jak rozdrapywanie ran.
Nie wierzę, że nie chcesz już aby z żony zrezygnował i był z Tobą.
Zresztą jak sobie dobrze kojarzę to w którymś poście napisałaś, że byś go przyjęła.
Ale OK, skoro zajmujesz się sobą to bardzo dobrze.

Ivy, widze, ze walczysz tu sama z tymi dobrami radami, jak niektorzy inni na ich wlasnych watkach

Ja osobiscie uwazam, ze idziesz do przodu, na przyklad na postawie takich zdan:

Zrezygnowanie z wlasnej wspanialosci to spory krok do przodu.
A ze sie jeszcze mysli i wspomina i czasem znow gubi we wlasnych iluzjach? Zupelnie normalne w procesie zdrowienia.

Ja uwazam dokladnie jak Ty:

Oczywiscie! Zawsze lepiej jest zostawiac dobre wspomnienia niz zle. Ma to zasadniczy wplyw na nasze samopoczucie.
Nie ma powodu wyrzucac dobrych wspomnien. A zwlaszcza wspomnienia o dobrym seksie, bo to bedzie Cie skutecznie chronic przed zlym seksem, masz szanse juz nigdy nie zadowalac sie kiepska jakoscia. To jest duzy przyrost wartosci dla wlasnego zycia.

Uwazam tez za dobra postawe, nie zwalac brudow na bylego….
Tylko moze jeszcze brakuje tego samego w stosunku do jego zony. Bo na razie piszesz o niej to, co zazwyczaj pisuja zdradzone zony o kochankach swoich mezow. Zamienilas sie tylko miejscami.

Nie, nie jest to zle, tylko wrecz przeciwnie, to jest dobre i tak powinno byc, tylko lepiej nie w ten sposob, ze definiuje sie innych /inne jako wybrakowanych, zeby samemu na ich tle blyszczec.
Lepiej, zeby to bylo niezalezne od jakichkolwiek porownan, bo wtedy jest trudniejsze do zachwiania.

Mysle jednak, ze to jest po prostu jedna z faz, przez ktore sie przechodzi.
Na razie on nie jest jeszcze calkiem odwartosciowany, wiec trzeba gdzies przeniesc ta do niego naleza czesc i do tego celu sluzy zona.
Tez nie mysle, ze trzeba widziec czarno-bialo i ze on nie musi byc zlym czlowiekiem. Kazdy czlowiek ma dobre i zle strony.
Tylko mysle, ze bedzie dobrze dopiero wtedy, gdy bedziesz to widziec juz w wyrownanej formie w stosunku do ich obojga. Jak zwykle, potrzeba na to czasu.

Jestem za wspieraniem pozytywnych elementow w takich procesach, w ktorych juz widac zaznaczajacy sie przelom, jak tutaj, a nie tak bardzo skupianie sie na tych negatywnych (podobnie jak na tym innym watku, gdzie walczylysmy ze swoimi zdaniami).
Dlatego trzymam Ci szczerze kciuki na to, zebys jak najszybciej odzyskala poczucie komfortu w zyciu i spotkala kogos, z kim bedziesz szczesliwa. A ten epizod niech bedzie po prostu lekcja zycia, ktora byc moze byla potrzebna, zeby wlasnie moc spotkac kiedys tego wlasciwego, moze szybciej, niz sie mysli.

Marajka, dzięki. Tak zaczęłam się zastanawiać co ja właściwie takiego złego napisałam o tej żonie. No nie lubię jej, to fakt, ale nigdy jej za bardzo nie lubiłam. Jest rozpuszczona, lubi rywalizować i uważa że należy jej się wszystko nawet kosztem innych. To moje zdanie osobiste, ale ona przecież nie może być takim złym człowiekiem, na pewno jest wspaniałą matką i dobrą żoną, przecież musiała trzymać czterech chłopów w ryzach przez tyle lat. Może jestem i trochę niesprawiedliwa w stosunku do niej, ale też poza tymi okazjami kiedy spotykałyśmy się w gronie znajomych w przeszłości to wiem o niej tylko tyle co on mi powiedział. A nie mówił źle, nawet to że go biła usprawiedliwiał jej emocjami. To jest tak naprawdę elegancka, zadbana kobieta i chciałabym tak wyglądać w jej wieku, a to co napisałam o swojej przewadze to już wyjaśniłam. Jak tam naprawdę jest między nimi to w to nie wnikam. Niech im się wiedzie. Ja jej lubić nie muszę.

Marajka, w tej chwili mam włączony tryb "empatia" i jest mi tej kobiety straszliwie żal, bo wyobrażam sobie co ja bym czuła na jej miejscu. I też nie wiem co bym zrobiła, bo moge się zarzekać teraz że ja to bym na jej miejscu go z domu wywaliła, że u mnie nie ma wybaczenia zdrady i tak dalej, ale wiemy że to tylko teoria a jak by było w praktyce to ja nie wiem. I mam nadzieję nigdy nie znaleźć się na jej miejscu.

Nie

Znaczy nie gotowa, he he...

Tam się zaraz wściekają... ivy dobrze, że potrafisz w miarę racjonalnie podejść do oceny tego człowieka i poczucie doznanych "krzywd" nie przesłoniło Tobie jego zalet, które jak każdy człowiek, on niewątpliwe również posiada. Życzę Tobie tylko, aby z biegiem czasu, wystudzeniem emocji i nabraniem dystansu do tego "związku", ilość tych Twoich  fajnych wspomnień drastycznie nie zmalała. Szkoda by było U mnie niestety wraz z upływem czasu te kiedyś "fajne wspomnienia" jakby zdecydowanie straciły na fajności...

Chodziło mi o to, że u mnie jak poluźniła więź emocjonalna, to powróciła również jasność widzenia, która pozwoliła mi na w tych "miłych wspomnieniach" dostrzec rysy. Po prostu niektóre wydarzenia, czy gesty nie do końca były tym za co je wcześniej uważałam. Na przykład pewne  "porywy romantyczności" okazały się być zwykłą zasłoną dymną dla romansu, która miała uśpić choćby moją czujność. Długo nie zdawałam sobie z tego sprawy. Takim właśnie sposobem z biegiem czasu nastąpiła u mnie znaczna redukcja miłych wspomnień.
Oczywiście u Ciebie tak być nie musi.

Odgrzewam starego kotleta. Po prostu miałam weekend otwierania oczu.
Bardzo chciałam podziękowac wszystkim którzy się w moją historię zaangażowali i oficjalne przyznać że bylam głupia i naiwna a wszystko co pisałam przedtem tylko to potwierdza.

Wszyscy mieliście rację. Wszyscy. Zakochałam się w oszuście, który liczył pewnie na to że przygoda na boku pomoże mu odzyskać żonę. Nie będę opisywac szczegółów, powiem tylko że widziałam się z nim w piątek, rozmawialiśmy normalnie, po przyjacielsku, tak jak kiedyś, a wczoraj dowiedziałam się od znajomej osoby parę faktów, conieco skojarzyłam sama i porównałam z tym co mówił do mnie. Nie, nie liczyłam na nic z jego strony, dla mnie to już był temat zamknięty, mieliśmy zostać przyjaciółmi, ale po tym co się dowiedziałam żadnej przyjaźni już nie będzie. Cała moja wiara, całe szczątkowe zaufanie zostało ostatecznie zdruzgotane, zrównane z podłogą, rozpadło się w pył który nie wiem czy kiedyś opadnie. Nie płaczę choć oczy mam mokre.
Nie boli mnie to że wrócił do żony ani to że on nadal próbował się ze mną kontaktować ani to że było fajnie ale się skończyło. Boli mnie to że mnie okłamał w pewnej sprawie choć wiedział że jest to coś czego ja znieść nie mogę. Ja tej wiedzy nie chciałam, nie prosiłam o nią, nie szukałam, sama się nawinęła. Nawet nie potrafię wyrazić jak zraniona się czuję i jak bardzo zdradzona i nie chodzi tu wcale o zdradę fizyczną. Nie chcę go już widzieć, nie chcę z nim rozmawiać, nie chcę żadnej pamięci o nim.
Nie wiem czy sama sobie kiedykolwiek wybaczę, jest mi bardzo wstyd że byłam taka naiwna i że mu wierzyłam. Tak bardzo chciałam mu ufać.
No i co ja mam teraz zrobić? Znam te wszystkie etapy które się przechodzi po stracie, już byłam na drodze do wybaczenia a teraz wszystko zatoczyło koło i znowu... Ile jeszcze razy mam przez to przechodzić? Nie chcę z nikim kontaktu, nie chcę żadnych związków, żadnych mężczyzn wokół mnie, nie wierzę już nikomu.

Nie wiem, może wypłakanie się pomoże mi. Miało być pięknie a wyszło jak zwykle, czyli byłam kolejną durną ci*ą która dała d*py staremu gnojowi. Mieliście wszyscy cholerną rację, to wszystko schemat, kolejna naiwna głupia kochanka uwierzyła w różowe motylki. Nie ma miłości dla kobiet w moim wieku, są tylko układy i interesy a wszyscy faceci to świnie tylko niektórzy potrafią to dobrze ukrywać. Przepraszam z góry facetów który się nie czują świnią, ja ostatnio tylko z takimi mam do czynienia.

Ivy, co masz zrobić ?
Potraktować poważnie to co teraz napisałaś,przestać liczyć na ro,że będzie inaczej,przestać żyć nadzieją.
Nie ma i nie było sensu utrzymywać z nim kontakt.
Właśnie dlatego.
I właśnie dlatego miałaś nie odbierać jak dzwoni.
Po to,żebyś nie czuła się nic nie warta,nie pisała głupot o życiu w samotności.
A sobie wybacz . Musisz sobie wybaczyć.

Ivy- a ja swietnie rozumiem twoj stan...

Po odejsciu mojego exa, takimi epitetami sypalam, ze uszy wiedly....pod swoim adresem...
Troche mi zajelo " przyswojenie nauki", i zrozumienie, ze nie wszyscy faceci sa tacy sami...ale dalo sie.
Udalo mi sie facetow po prostu polubic...da sie.
Mam takie powiedzenie- patrz, obserwuj na spokojnie,

" bo goowno zawsze w koncu na wierzch wyplynie"

Tylko wazne, zeby go nie przegapic....

Pokrzycz sobie, poublizaj, zwymyslaj lustro, z czasem zlapiesz dystans....
( do swojej naiwnosci)

Ivy,
głowa do góry, na swiecie jest dużo fajnych mężczyzn.
Niestety są i kłamcy, wyspecjalizowani w robieniu dobrej atmosfery, która jest zasłoną dymną ich krętactw.
Przebolej, zapomnij i zacznij od nowa . I dobrze, że stosunkowo szybko to się rozwiązało.

Horses, z tą ilością fajnych mężczyzn na świecie to mam jednak trochę inne zdanie. Wszyscy fajni niestety są już zajęci a i tak część z nich to dranie. No ale nic to, przeboleć trzeba.

Tu widzę problem niestety. Ja to już wszystko przerabiałam po rozstaniu z eks małżem, to poszukiwanie siebie, odkrywanie siebie na nowo, przypominanie tego co jest dla mnie ważne, przyjemne. Jakoś nie wyobrażam sobie żebym mogła to zrobić jeszcze raz bo wydaje mi się że wszystko już znalazłam. Jestem już chyba całkowicie ukształtowana jako świadoma osoba, więc takie "zrobienie czegoś dla siebie" nie ma tu zastosowania bo ja już wszystko robię to co lubię i co mi sprawia przyjemność. Ale szansę sobie dam jak najbardziej, przecież jak nie ja to kto? Potrzebuję chyba tylko wyciszenia i samotności przez jakiś czas więc dobrze że będą te święta, pobędę sobie chwilę sama ze sobą. Na razie wciąż przeszywa mnie ból i to dosłownie mnie przeszywa przez sam środek trzewi, na samą myśl jak zostałam zraniona.
Czy już nigdy nie zaufam? Nie wiem, może ja jestem z tych naiwnych co właśnie ufają za bardzo? Ale fakt boję się zaufać, boję się pokochać, boję się że zostanę zraniona ponownie. No ile razy można???

Autorko, wczoraj weszlam na Twoj watek i przeczytalam calosc dzisiaj. Refleksja od poczatku ta sama: od kiedy maz wrocil do zony czy poprzez wspolne zamieszkanie (co tu mialo miejsce i nie wazene kto faktycznie sie do kogo sie wprowadil) czy przez odnowienie bliskich kontaktow, stalas sie kochanka i albo moglas przyjac te role i byc ta trzecia ( nie polecam, chociaz w szczegolnych okolicznosciach moze byc to jakis wybor, u Ciebie ich nie widzialam), albo natychmiast wycofac sie. To nie zona ta zla kobieta byla, ale kochanka, ktora przez dlugi czas pozostawala w zyciu malzenstwa, czyli... Ty. Pytasz, czy sobie wybaczysz soje postepowanie. Wybaczysz, jesli przynasz, jaka byla w tym Twoja rola, a nie jego. On niech sobie robi swoj wlasny rachunek sumienia. Ty zrob swoj, bo nie uleczysz sie z czegos, do czego sie nie przyznasz. A pozniej sobie wybacz i idz godnie przez zycie i nie krzywdz wiecej ani siebie ani innych.

Wiem. Tylko że on mi to tak przedstawiał że mogłam myśleć inaczej. A może mi się tylko tak wydawało. W czerwcu/lipcu prowadziłam dziennik emocji, w postaci listów do niego. Przeczytałam to wszystko wczoraj. To co myślę i czuję dziś nie różni się zbyt wiele od tego co tam wyczytałam. Powinnam była to zostawić od razu, nie powinnam była kontynuować tego romansu. On mi cały czas dawał nadzieję, mówił że jeszcze chwilę, że jeszcze tylko to, że jeszcze tylko tamto, że on jej nie kocha, że ona sama to zrozumie i go zostawi. Ja w to wierzyłam, wiesz dlaczego? Bo tak właśnie było w moim małżeństwie. Walczyłam o nie dopóki nie zrozumiałam że mąż mnie już nie kocha i nie chce ze mną być. Tylko że tam nie było innej osoby. Może teraz się usprawiedliwiam, ale wciąż nie uważam że zrobiłam coś złego, ja nie wkroczyłam w niczyje małżeństwo świadomie, a to co się działo naprawdę zaczęłam sobie dopiero uświadamiać bardzo niedawno. Chciałam się z nim rozstać wiele razy, za żadnym razem się nie udało z powodu obietnic. Wiem, jestem miękka pała, wciąż jestem. Myślę że sobie poradzę ale nie mogę go więcej widzieć. Zupełnie. Co będzie łatwe, zaraz przeczytasz dlaczego.

Marajka, dzięki za te słowa, przeżyję i będę żyć, mam nadzieję szczęśliwa. Ja normalnie jestem optymistką, tylko czasami mam chwile zwątpienia. Nie chcę nawet myśleć o żadnym kolejnym związku, nie chcę się też zamykać na życie. Mam w perspektywie wiele nowych rzeczy do zrobienia, dziś rano zdałam sobie sprawę ile czasu ja zmarnowałam i wciąż marnuję na zamartwianie się i myślenie o nim, na tęsknocie za "miłością", a przecież taka "miłość" wcale nie jest mi do szczęścia potrzebna.

Sama jestem sobie winna że doprowadziłam do tego co jest teraz. Wiedziałam jak się sprawy mają, że on kończy pracę z końcem listopada, a że kontakt mieliśmy w zasadzie tylko przez jego służbowego emaila i jego służbową komórkę to wiedziałam że ten kontakt będzie musiał się urwać, bo on nie będzie ryzykował. Owszem, miałam iskierkę nadziei że może jednak... ale o tym już wiecie. W każdym razie dałam sobie sama czas do końca listopada i teraz właśnie ten koniec listopada nadchodzi. Spotkam się z nim jeszcze raz w piątek. On wie że to jest ostatnie spotkanie, ale chyba nie do końca zdaje sobie sprawę co to znaczy. Otóż on wyjeżdża za dwa tygodnie, z żoną na ponad dwa miesiące, daleko. Taka podróż życia. Uznałam to za doskonałą okazję do całkowitego wyleczenia bo nie dam rady już dalej, pomimo tego co się stało nadal go kocham ale miłość miłością a życie życiem, wiem że można się odkochać. Chcę się z nim spotkać żeby ostatecznie wyjaśnić sobie pewne nie zakończone sprawy, a przy okazji uświadomić mu że koniec to koniec, bo on nadal wypisuje jakie to jego uczucia są głębokie, że popełnił pomyłkę zostając z żoną ale musi teraz cierpieć i takie tam bzdury.
Pewnie nie uważacie że to dobry pomysł ale ja nie miałam żadnej ostatecznej rozmowy ze swoim eks mężem i do dzisiaj mu nie mogę wybaczyć pewnych rzeczy dlatego że nie zostały mi one wyjaśnione. Nie wiem, może i w tym przypadku tak będzie, ale jak nie spróbuję to się nie dowiem. Muszę się z nim spotkać, a i on powiedział że nie może wyjechać na tak długo bez otwartej rozmowy. Dla niego to pewnie będzie "do zobaczenia po powrocie", dla mnie niestety "żegnaj". Pierwszy punkt zemsty, Marajka...

Ivy..kochana Ivy. oszukujesz siebie samą ... dopisujesz kolejne spotkania, kolejne argumenty...kolejne powody by wyjaśnić, wytłumaczyć..no melodramat z Twojej strony .. a z jego ? czyste skurwy... wyrachowanie i wykorzystywanie ..do tego kłamstwa 
Największa zbrodnia jakiej człowiek może się dopuścić to próba zamachu na własny rozum... Naprawdę chcesz zamordować własną inteligencję ????

Ty po prostu zniknij... z jego życia . Wiesz , tak ładnie powiedziała to Zuza w Przyjaciółkach- ja dla Ciebie umarłam...

pozdrawiam

Ivy- bede brutalna...

" ja chce, zeby on wiedzial, ze znikam..."

A po jaka cholere?
Czemu ty sie martwisz, co on wie/mysli/czuje...?

Ty ciagle szarpiesz emocjonalnie tego trupa, jakim sa twoje zludzenia...ciagle probujesz cos mu " udowodnic", sobie " udowodnic" , cos " wyjasnic", o czyms sie " przekonac"
Zupelnie bez sensu.....

Zgadzam sie z renata- koniec, to koniec- stanowczo i radykalnie.
Nie dosc czasu poswiecilas na zludne nadzieje?
Opozniasz tylko swoje psychiczne wygrzebanie sie z tego ukladu.....

Ivy
Nawet rozumiem to, że chcesz się pozbyć poczucia niedomknięcia.
Obawiam się jednak, że ono i tak pozostanie, nawet jakbyś odbyła jeszcze kolejnych dziecięć ostatecznych spotkań, bo to w tobie jest uczucie niedokończenia, niezapisania historii do końca, bo to w tobie nie wybrzmiało to, co sobie wymyślias i wymarzyłaś.

Ponadto on nie pozwala Jej zamknąć tego rozdziału.
Pytanie brzmi - dlaczego?
Bo liczy, że będą razem, czy też świetnie się czuje mając młodą adoratorkę.
Niestety jego poczynania wskazują na to drugie, a taka " zabawa" może trwać latami
i wcale nie musi być w niej seks, bo tu o poczucie wyjątkowości i adorację chodzi.

Dziewczyny, to wszystko prawda, co piszecie. I wazne, zeby to bylo napisane, bo dzieki temu Ivy ma szanse widziec, jak to wyglada dla innych z zewnatrz, bo ona sama jeszcze na zewnatrz nie do konca jest.
Tylko.......  ja sama wiem, jak to jest, gdy jeszcze tla sie jakies ostatnie iskierki. Mysle, ze czasem tak po prostu jest, ze nawet gdy glowa juz zrozumiala, to te iskierki czlowieka nadal pchaja w ta sama strone i czasem tak musi byc, ze trzeba dotrzec najpierw do samego dna, zeby moc sie od niego odbic i wyplynac znow na wierzch.
Takie wlasnie mam wrazenie w tym przypadku, dlatego rozumiem, co pisze Ivy, chcac probowac cos wyklarowac. Jesli nie sprobuje, to zostanie z ta mysla, ze to dlatego nadal tkwi jak zadra, bo nie wyjasnila pewnych rzeczy. Tak samo jak z exem.
To co prawda raczej nie jest prawda, czy przyczyna, ale tak sie czasem mysli i warto podjac dlatego chocby probe, zeby stwierdzic, ze bylo sie w bledzie, ze wyjasnienia nie przynosza tego wyzwolenia, ktorego sie spodziewalo (no ale mimo to nie mozna wykluczyc, ze moga byc choc troche pomocne).

Ivy, jesli tak jest, to popatrz na to mozliwie swiadomie i nie zwalczaj tej tendencji, tylko pozwol, zeby niespelnienie zabolalo jeszcze ciut mocniej, nie uciekaj przed tym w racjonalizowanie i proby wytlumaczen, tylko czuj! Rana jeszcze sie jatrzy i potzebuje czasu na wygojenie. Na to zwykle nie pomagaja zadne tlumaczenia, tych potrzebuje glowa, ale serca one nie uzdrawiaja.
Znasz to uczucie niespelnionej nadziei na milosc z innych sytuacji w swoim zyciu? Gdy czekalas i czepialas sie drobnych znakow, bylas o czyms zapewniana, co przeczylo rzeczywistej sytuacji, w ktorej zostalas zostawiona? Jesli to takie silne uczucie, to pogrzeb troche w swoim zyciu, wyglada to na stare emocje, splatajace sie z obecnymi. Moze ciagniesz w tym jeszcze niezalatwione resztki z rozwodu, albo jeszcze cos wczesniejszego.

Resztki wypalaja sie tym szybciej, im wiecej do siebie dopuscisz, nie usilujac niczego tlumaczyc. Wtedy czasem zdarzaja sie objawienia i wyzwalajace zrozumienie samo przychodzi. Czuj i nie uciekaj przed niczym ani nie probuj niczego robic, co mialoby na celu zlikwidowanie tego  niechcianego uczucia. To jedyny skuteczny sposob na przerobienie tego, co boli - dac sie temu wypalic.

Wielokropku, tu wcale nie chodzi o tego pana i jego checi, moze nie do konca zrozumialas, co chcialam przekazac.

Trudno mi powiedziec, co przyniesie spotkanie.
Ale jesli piszac o tym zlym, co ono moze przyniesc, masz na mysli dalsze rozczarowanie, to byloby w tym przypadku lekarstwem, a wiec niczym zlym. Czasem jest to potrzebne, nawet jesli lekarstwo jest gorzkie. I nie da sie tego przeskoczyc, jesli taka potrzeba istnieje.
Czasem jakies ukryte uczucia i emocje szukaja takich sytuacji, zeby w koncu moc wydostac sie na zewnatrz.
Upokorzenie? Moze to jest wlasnie takie stare ukryte uczucie, ktore dzieki takiej sytuacji nareszcie moze byc poczute i pozegnane. Nie powinno sie przed tym uciekac ani tego unikac.
Wiekszosc naszych emocji jest starymi wzorcami reakcji, nabytymi w dziecinstwie. Pozniejsze sytuacje zyciowe tylko je aktywuja i daja szanse skontrolowania, czy sa jeszcze adekwatne na dzien dzisiejszy. Czemu tego nie wykorzystac, zamiast dac sie nieswiadomie nimi miotac?
Unikac tylko dlatego, ze boimy sie wlasnych uczuc? Lepiej wykorzystac szanse zmierzenia sie z nimi i poznania ich, poznania siebie i zycia bez strachu.
Bo to otwiera droge do bycia szczesliwym samemu z soba.

Ivy widac chce sie konfrontowac ze soba sama.
Zle byloby, gdyby po takim spotkaniu nadal czepiala sie jakichs iluzji.

Ivy, trzymam kciuki na dobra droge.

Kocham Was!
Napiszę PO (jeśli w ogóle będzie).

Trzymaj sie ivy...
Poplacz, pokrzycz, moze cos potlucz...
Im silniej przezywasz, tym ( jest szansa) ze szybciej ci przejdzie....

Dziękuję Wam. Nie wiem czy się trzymam czy nie, pewnie wiecie jak jest to co będę opisywać. Co chwilę ryczę jak głupia, na jakiś czas się uspokajam i tak w kółko. Wiem że zrobiłam dobrze, nie ma innej drogi.
On nie spodziewał się tego co mu powiedziałam. Myślał że wszystko pozostanie tak jak jest, robił jakieś plany z prezentem świątecznym i takie tam różne inne. Nie spodziewał się że to co usłyszał będzie takie ostateczne.
Trudno. Pozbieram się, wypocznę. Taka mi nawet myśl przyszła do głowy - niech żałuje tego co stracił, ale... czy mnie to powinno obchodzić? Muszę się skupić na sobie.

Nie mam za wiele o czym pisać. Pustka straszna, staram się o tym nie myśleć. Skoki sobie oglądam.