Żona go zostawiła a teraz wróciła, nie wiem co robić. - Netkobiety.pl

Ivy,
gdybym to ja była na miejscu tamtej kobiety to pomyślałabym tak.
Skoro oddałam  mu obrączkę, a on mi ją zwrócił,
skoro kazałam mu wyprowadzić się do tamtej kobiety, a on nie chciał i wolał zostać ze mną......
to to oznacza, że chce walczyć o małżeństwo. Tak to wygląda.

A tak wewnętrznie to co czujesz? Czujesz, że on chce
kontynuować romans i nie odchodzić od żony?
odejść od żony do Ciebie i formalnie załatwić rozwód ?
czy zakończyć romans?

On jest jednak szczery wobec Ciebie, więc raczej będziesz mogła odpowiedzieć sobie na te pytania.

Horses, dokładnie tak samo uważam, słowo w słowo a nawet więcej. I dokładnie to samo mu powiedziałam, kiedy zapytał czemu ona tak postępuje, czemu po prostu nie zrozumie i sama nie odejdzie (!) On po prostu wysyła jej sprzeczne sygnały.

A tak na marginesie - mój eksio zwrócił mi właśnie (przez syna) obrączkę i pierścionki które mu oddałam, po dwóch latach! No i fajnie, będę miała na chleb jak kasy zabraknie :-)

Gdyby chciał odejść to to "nieznane" nie miało by aż tak wielkiego znaczenia.. gdyby to małżeństwo tak bardzo mu uwierało...

Zdaje sobie sprawę, że po tylu latach jest dużo wspólnych tematów, ale nazywać to aż aktem desperacji.. nie bardzo rozumiem ja teraz?? Rodzice mojej koleżanki rozwiedli się po 35 latach, moi po 25.. da się, da!! Czy to było desperacja? W końcu stwierdzili, że nie ma sensu się szarpać i poszli do sądu.. a jak się ludzi ciągle kłócą to wyprowadzka wydaje się najsensowniejszym rozwiązaniem. Cały czas nie rozumiem, w czym problem, dzieci małoletnich tam nie ma!!!

I tu masz odpowiedz.. PAN wyprowadzić się nie chce!!!! Ona mu kazała a on "pokornie" został w domu, temat ucichł? jakiego chcesz jeszcze dowodu? Czy w takim razie to ona ma mu wystawić walizki za drzwi? Takiego rozwiązania oczekujesz? Bo już chyba "tylko" tyle zostało skoro ona mu mówi, żeby się wyprowadził a on zostaje w domu ( do tego jeszcze ta szopka z obrączkami)

Czyli jak uslyszysz deklarcje o on będzie ciągle w domu mieszkał to według Ciebie kochanką już nie będziesz?
Na prawdę chcesz życ w takim układzie? Jeszcze chwilę temu inaczej tutaj stawiałaś sprawę!! Kochana, zaniżasz standardy!!! I tutaj to Ty sama Siebie nie szanujesz!!! Bo Ty też jedno najpierw mówisz a potem robisz, to jak ma on brać Ciebie "poważnie".

Ale jak taki układ Ci odpowiada to jaka nasza tutaj rola? Ja mam wrażenia że oczekujesz poklepania po ramieniu a tak na prawdę boisz się przyznać ze jesteś w czarnej...

Mam koleżankę, która 8 lat tkwiła w takim układzie, bo PAN nie był w stanie wyprowadzić się z domu. Ten to chociaż miał dobrą wymówkę, dzieci. No ale na początku też się zarzekała.. i co.. ucichło, przyklepało się.. i żyli sobie tak w "zgodzie" 8 lat w trójkącie!!!! Szczęśliwie dla mojej koleżanki to żona jednak nie wytrzymała i wniosła sprawę do sądu.. Taki z niego facet!!!! Biedny misiu.. szkoda gadać!!!

Jak sama widzisz nie Ty pierwsza nie ostatnia, ale czy na prawdę chcesz dla Siebie takiego życia?

Napisał jednego sms-a. Nie uważam tego za brak konsekwencji z mojej strony, ja się nie odezwałam, on po tym smsie też już nie. Doopa z przodu i doopa z tyłu - zgadzam się ale nic na razie zrobić nie mogę poza kompletnym odejściem, a tego nie chcę. Nie wymyślam też żadnych scenariuszy na jutro, będzie co będzie. Cóż gorszego może się stać od tego co teraz jest? Rozstanie? Jak się zastanowić to w ostatecznym rozrachunku to byłoby najlepsze wyjście nie najgorsze, chyba...

Kochanka, nie zrozumiałaś mnie. Nie nazywam aktem desperacji decyzji o rozstaniu czy rozwodzie, tylko wyprowadzkę z dnia na dzień. Jak usłyszę deklaracje to poczekam, ale czekać w nieskończoność nie zamierzam, nie mam już 20 lat, on też nie. Inny punkt odniesienia.

Horses, tak wewnętrznie to czuję że on nie chce kończyć tego romansu, chce odejść od żony ale się boi że jak mu ze mną nie wyjdzie to zostanie sam. Nie jest mnie pewien, mówiłam o różnicy wieku. On jej nie kocha, on po prostu się boi. Ona nie wie albo udaje że nie wie że się nadal spotykamy, nie wiem co jej kłamał jak zostawał u mnie na noc, on by wolał żebym ja jej powiedziała prawdę a ja w żadnym wypadku tego nie zrobię. Może istnieje gdzieś jakiś złoty środek, nie wiem. Nie chcę się mieszać w ich wewnętrzne sprawy, chcę mieć tylko w końcu jasną sytuację - albo się z nią rozstaje albo nie.

Ale, czy on jasno powiedział, że chce być z Tobą?
Domysły to domysły, a dorosli ludzie ze sobą rozmawiają na takie tematy.
Myślę, że powinnaś z nim szczerze o tym porozmawiać.
Czego on chce i jak to widzi, a nie czego Ty chcesz.
Ty już wiesz czego chcesz, teraz kolej na niego.
Wprost pogadać. Powodzenia
Ps mysle, że on doskonale wie czego chce, ale Ty nie za bardzo się pytasz, a on tez za bardzo nie chce mówić

Mam takie niedobre uczucie Ivy, że on doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że to czego on chce ... jest kompletnie nierealne i nieosiągalne dla niego.
I dlatego się tak bidny wije teraz.
Wszak najlepiej jest zjeść ciastko i ciągle je mieć.

Nie wiem co mam napisać. Pokomplikowało się wszystko jeszcze bardziej. Wyjaśniam.
Po powrocie on wciąż nie wiedział czego chciał. Ale ja wiedziałam i mu powiedziałam. Poprosiłam go o pomoc w projekcie nad którym myślałam już od dawna, ale on nie wierzył że rzeczywiście się tym zajmę, myślał że tak sobie gadam. Robota trochę męska a on się na tym zna więc czemu miałam go nie poprosić. Ale zabezpieczyłam się i wcześniej poprosiłam o pomoc jeszcze kilku wspólnych kolegów, w razie jakby co. Oczywiście się zgodzili, faceci bardzo lubią pomagać kobietom w męskich zajęciach. Ale M. był w szoku że nie był jedynym którego poprosiłam.
Powiedziałam mu też że być może u niego nic się nie zmieniło, ale u mnie tak. W związku z tym że opcję wspólnej przyszłości uznaję za nieaktualną, postanawiam się skupić na sobie, na swoim projekcie, nad tym co zamierzam zrobić w ciągu następnego roku. Żyć z dnia na dzień, zacząć wszystko od nowa, sama. A on może sobie mnie kochać ile tylko będzie chciał, ja jestem w stanie przeżyć w takiej huśtawce jeszcze kilka miesięcy, a potem prawdopodobnie poznam kogoś bo nie wiadomo co się w życiu zdarzy a nie zamierzam siedzieć i patrzeć jak życie ucieka mi przez palce.
On oczywiście bez zbędnego gadania wziął się za robotę i pomaga mi cały czas. Okazało się że on nie porzucił myśli o wspólnej przyszłości, ale ja nie chcę z nim o tym rozmawiać, każdą wzmiankę gaszę. Nie dzwonię pierwsza, nie piszę, nie zabiegam o dotyk, chcę tylko żeby mi pomógł dokończyć projekt a potem to już sobie poradzę sama.
Niestety, życie bardzo szybko pokazało figę. Kiedy mu powiedziałam że zamierzam żyć swoim życiem bo różnie bywa i mogę jutro umrzeć, żartował żebym nie ważyła się umierać jutro, że przeciez mam zatańczyć na jego grobie. Dosłownie, dwa dni później brat jego żony znalazł się w szpitalu w stanie krytycznym z pękniętym guzem mózgu. Właściwie to były trzy guzy. Tamta kobieta jest w rozpaczy, to jest jej jedyny brat, byli ze sobą bardzo blisko, M. też, traktował go jak brata. Powiem szczerze że załamałam się tą nowiną, bo to oznacza dla mnie tylko ponowne zacieśnienie ich więzów, przecież on nie może nie wspomóc żony w rozpaczy. Zresztą, siedział w szpitalu z rodziną ponad 36 godzin, dzisiaj po pracy też tam jedzie. Nie wierzą że brat przeżyje, dzisiaj miał kolejną operację, nie wiem co się dzieje. To jest ogromny szok, stało się to nagle. M. dzwoni do mnie kiedy może, jak mówi, żeby usłyszeć mój głos, a ja mu wsparcia odmówić nie mogę, człowieczeństwo zobowiązuje. Powiedziałam że  modlę się za nich wszystkich (choć religijna nie jestem, ale wiadomo o co chodzi), to będą naprawdę ciężkie chwile dla mnie też, bo w głębi duszy to modlę się żeby oni do siebie emocjonalnie nie wrócili.
No i tak się to porobiło, kurcze jak w dramacie jakimś.

Witaj Ivy,

Współczuję tej sytuacji. Niestety z przyczyn bardzo smutnych i niezależnych od nikogo przejdzie chyba to wszystko w stan dłuższego zawieszenia, przedłużającej się dla Ciebie niepewności, a nawet tak jak piszesz narastających obaw o emocjonalne zbliżenie pomiędzy Twoim przyjacielem a jego żoną. W tej sytuacji taki scenariusz faktycznie staje się prawdopodobny.

Niestety raczej nic nie możesz zrobić, żeby ten stan zmienić. Odsuwanie się od niego teraz gdy dzwoni i potrzebuje wsparcia byłoby okrutne. Tak jak piszesz człowiekowi w potrzebie nie można odmówić wsparcia. Oczywiście nie mam tu na myśli jakiegoś intensyfikowania kontaktów, ale po prostu to żebyś była gdy tego potrzebuje. Tak jak jesteśmy dla przyjaciela, gdy jest mu ciężko i chce się wyżalić.
W takiej sytuacji możesz jedynie czekać, aż sytuacja u nich trochę się uspokoi, no a później... Co później między nimi, między Wami...
Chyba pozostaje jedynie czekać i wypracowywać w sobie jakiś rodzaj spokojnego dystansu, takiego stanu ducha, w którym zdajemy sobie sprawę że owszem, czegoś mocno pragniemy, ale są sprawy, okoliczności, zrządzenia losu,które spełnianie naszych pragnień uniemożliwiają i na które zupełnie nie mamy wpływu. I może tak właśnie ma być, może to właśnie prowadzi nas dalej. Najważniejsze aby to się działo w zgodzie z sobą samym.

Nie jesteś głupia Ivy i nie powinnaś tak o sobie myśleć. Nie raz czytałam tu Twoje wypowiedzi i myślałam o Tobie "mądra babka, umie przeanalizować swoja sytuację, wie czego chce"
Czasem wkurzałam się, gdy widziałam, że dajesz się jednak ponieść emocjom i siebie przesuwasz na dalszy plan, mimo tego że gdzieś głęboko w środku zdajesz sobie sprawę że to nie tak powinno być. Ale kto z nas nie daje się ponieść emocjom.... Nie ma chyba takich
Wtedy to co się działo, w mojej ocenie oczywiście, zależało również od Ciebie i Twoich działań, ale teraz sytuacja jest inna. Mam takie przekonanie, że teraz to nie jest czas żeby mocno akcentować swoje potrzeby, stawiać warunki czy odcinać się kompletnie. Teraz jest czas, żeby cicho być, wysłuchać, wesprzeć jeśli z tej drugiej strony jest taka potrzeba. Ale nie budować w sobie dużych nadziei, zachować taki spokojny i łagodny dystans w swoim wnętrzu. Czas pokaże Ivy...

No i jeszcze jedno. W każdym wieku człowiek może pokochać, czy to oznacza, że jest głupi....

Twoja wypowiedź to typowa racjonalizacja. Podziwiam za cierpliwość i brak wymagań wobec 'szczerego' kochanka.

A jaka była jego reakcja na Twoje słowa ... ?

Witaj Ivy,
Może wreszcie przyszedł czas na ostateczną decyzję, ale niestety wygląda na to, że nie możesz jej oczekiwać po nim. On zwodzi, kręci i przedłuża. To już taka jego natura, przynajmniej tak to wygląda po tych miesiącach niemożności. Nawet jeśli by teraz decyzję o odejściu od żony podjął, to przypuszczam, że niewiele to by zmieniło a to z dwóch powodów.

Po pierwsze nie wydaje mi się, żeby ta decyzja miała jakikolwiek wymiar takiej ostatecznej, w dalszym ciągu podszyte by to było brakiem pewności z jego strony, coś takiego "a spróbuję, a jak się nie uda to wrócę do żony". Pewnie, że żona mogłaby go już nie chcieć, ale kto to wie. Bardziej chodzi mi tu o nastawienie do tej decyzji, że to tak naprawdę żadna decyzja tylko taka próba. Jego słowa o tym, że musi tą decyzję podjąć ale jeszcze nie wie kiedy, pokazują, że to jest coś co chce od siebie odsunąć, że mu z tą koniecznością określenia się bardzo niewygodnie. No a skoro takie jest nastawienie, to jak później Wasz związek miałby funkcjonować. Bo przecież, żeby było dobrze to nastawienie powinno być typu "nie mam zamiaru czekać dłużej ani chwili, chcę być z Tobą i uczynię wszystko co w mojej mocy żebyśmy byli szczęśliwi, bo jesteś dla mnie najważniejsza".
 
Po drugie i chyba nawet ważniejsze, to w Tobie jest już rana, pęknięcie, zadra. Zawiódł Twoje zaufanie i nawet gdyby teraz się zdecydował być prawdziwie z Tobą, to tego co się działo chyba nie da się zapomnieć i gdzieś zawsze z tyłu głowy będzie świadomość jak zostałaś potraktowana. Bo potraktował Cię podle. To jest tylko moje zdanie, ale wydaje mi się że po tym czego przez te ostatnie miesiące doświadczyłaś, to już nie byłby Twój wymarzony związek i nie ma sensu się oszukiwać.

Bardzo trafne były słowa o tym, że nie pozwolisz mu się bawić swoim życiem. Tak trzymaj Ivy. Zmierzaj z podniesionym czołem do przodu.
Prawdopodobnie będzie jeszcze dość długo bolało ale daj sobie czas.

Edit. Ivy, czy Ty nie masz już tego bałaganu zwyczajnie dość...

To znowu ja. Wiem, powiecie, durna baba, co ona tu jeszcze robi...
A w tej właśnie chwili jest mi po prostu niedobrze. On co tydzień pisze, ostatnio byliśmy razem na kawie niby przypadkiem, bez zobowiązań bo przecież nie jesteśmy już razem. Nie rozmawialiśmy zupełnie o nas. Nic, zero. Potem cały weekend przepłakałam. A dzisiaj co? Dzisiaj on mi pisze że domyślał się że takie spotkanie wzbudzi na nowo tamte emocje, że jest rozdarty między miłością do mnie i poczuciem lojalności które pokazuje żonie (CO????), że ona walczy o to żeby on w końcu pokazał jej swoje uczucia do niej, a on nie ma żadnych uczuć i nie wie co zrobić. Że myśli o wspólnym naszym życiu cały czas, gdzie byśmy mieszkali, co byśmy robili - i twierdzi że to są akcje które pokazują że mu na mnie zależy. (Jakie k... akcje ja się pytam???). Ale w tej chwili on ma dużo rzeczy do zrobienia, musi wziąć urlop, pojechać do syna (syn się żeni w przyszłym roku). Za miesiąc kończy pracę. I że wtedy dopiero jego przyszłość się okaże. Że nie może mi powiedzieć nic na temat czasu, ale może gdybyśmy rzeczywiście zamieszkali razem to zmieniłabym zdanie. Bo ja wcześniej mu pisałam przecież że to koniec, że ja już nie widzę wspólnej przyszłości. 
Odpisałam mu że domyślam się że pojadą wspólnie z żoną, wakacje sobie pewnie zrobią, że niech sobie planuje przyszłość tak jak chce i że w ogóle nie wiem co on chce powiedzieć w tym emailu i nie chcę wiedzieć, niech nie odpisuje. Życzyłam mu udanej przyszłości i niech się trzyma swoich planów. No to on dopisał jeszcze że gdyby mu ktoś powiedział że nie będzie mógł się ze mną już nigdy kochać to on nie miałby już po co żyć.
Ja nie powiem jak się po tym wszystkim poczułam, bo dostałam takiego ataku paniki że do tej pory mnie trzyma i jest mi fizycznie niedobrze. Nie odpisałam więcej, chociaż świerzbiło mnie żeby mu powiedzieć co o tym wszystkim myślę. Ale - z psycholog ustaliłam że nie będę podejmować decyzji w stanie wzburzenia więc nie wiem jak ale się powstrzymałam. Nic nie odpisałam. Ja zupełnie nie wiem jak to wszystko interpretować, może jakiś facet mi to wyjaśni jak krowie na rowie bo ja baba jestem i mam milion pomysłów, a co jeden to gorszy. Jak on może pisać mi takie rzeczy wybierając powrót do życia z inną kobietą pod jednym dachem, planując wakacje z nią, pewnie śpią w jednym łóżku i mają nieziemski seks, bo przecież tak jest jak się pary schodzą ponownie, prawda?
Ja go naprawdę pokochałam. Pewnie jakby teraz do mnie przyszedł i powiedział że rozwiódł się z żoną byłabym najszczęśliwszą osobą pod słońcem. Jak przestać o nim myśleć? Jak znaleźć w sobie siłę żeby zakończyć to wszystko raz na zawsze? Przecież on mi znowu rozbudza nadzieje. HELP!!! Niech mnie ktoś uszczypnie!!!

Nie tak dawno napisałaś:

Wiesz wszystko. I podjęłaś decyzję, by dalej utrzymywać z nim kontakt.

Nie rozumiem tego, ale też nie muszę

Ja wiem ze macie racje. Tylko to co sie ze mna dzieje to... po prostu nie spodziewalam sie. Zawsze powtarzalam tak jak oldorando, ze nie ma powrotow, jemu tez to mowilam. I nigdy nie bylo. Czy kolezanka, czy facet, czy ktokolwiek. A teraz sama przed soba, bronie sie rekami i nogami, chociaz jemu staram sie przekazywac to tak jakbym nie miala juz zadnej nadziei. Bo kurcze, nie mam! Jechalam wlasnie z pracy samochodem, lzy laly sie strumieniami a ja wylam jak zwierz. Powtarzalam sobie - zero kontaktow, nie odpisuj, nie rozmawiaj. Koniec. A z drugiej strony tak bardzo mi tego zal, ja sie nie umiem z tym pozbierac. Ja go naprawde pokochalam, nie przypuszczalam ze bede mogla az tak, w tym wieku. Ja nie wierze ze on ma zle intencje, ja mysle ze on jest tak samo zagubiony jak ja. Nie wiem, pewnie zle myśle. Wolalabym zeby to on przestal sie w ogole odzywac, zeby powiedzial mi ze mnie nie kocha, ale on mi tego nie powie bo to byloby klamstwo. Tak powiedzial. Ja wiem co musze zrobic, ale to bardzo bardzo boli. Nigdy wczesniej nie rozstawalam sie z milosci.

Nie, nie musisz z nim zrywać. Możesz dalej łudzić się i snuć marzenia z wami w rolach głównych. Możesz dalej zamykać oczy na rzeczywistość, na niej nie zrobi to żadnego wrażenia.

Żal Ci go? A nie siebie?
Może przestań udawać szlachetną i zajrzyj pod spód tego żalu. Myślę, że goreją tam całkiem silne emocje i nie tak społecznie akceptowane. A wówczas przywitanie się z rozumem nie będzie tak trudne.

Zebys mu postawila oltarzyk w domu, i wielbila codziennie przed snem...
Wszak jest " dobrym czlowiekiem", nalezy mu sie...

I tak zrob.
Postaw oltarzyk, ( fizycznie, czy metaforycznie- nie wazne)
Pielegnuj to swoje uczucie, az sama bedziesz miec dosc...
A w miedzyczasie, urwij kontakt, zeby ci jego nagabywania w adoracji nie przeszkadzaly...

Pomimo sporej dawki ironii( prosilas sie o to!)
Jest w tym troche mojego wlasnego doswiadczenia- kiedy lapie sie na tym, moj oltarzyk, jeszcze stoi...
A le bez kontaktow- platonicznych, wirtualnych, glosowych-.....zadnych!!!!!!

No wlasnie dlatego zapytalam bo kiedys rozmawialam z kolega i on mi powiedzial ze facet to jest prosty mechanizm, mowi tak jak mysli, bez podtekstow. Dlatego nie wiem czy my kobiety sobie same ńie dorabiamy jakichs teorii. Bron buk nie pomyslcie ze ja sie z Wami nie zgadzam bo dobrze prawicie, ale tak dla wlasnej ciekawosci, bo chyba kolega jako facet to sie zna. A moze ja na jakis dziwny egzemplarz trafilam.
Oldorando, dzieki za sarkazm a rada bardzo zyciowa.

Tak Wielokropek, znam. To sa tez jego slowa sprzed kilku miesiecy.
Ustawiacie mnie powoli do pionu.

Bo... boje sie stracic to co mam. Czyli co mam? G..no wlasciwie. Ale bylismy kiedys przyjaciolmi. Nie da sie do tego wrocic.

No ale co? Co radzisz w tej sytuacji poza tym ze trzeba sie odciac definitywnie? Ja widze w Twoich uwagach pewna metode, na to samo probowala mnie naprowadzic pani psycholog, zebym sama doszla do wniosku dlaczego tak sie  dzieje w mojej glowie a nie inaczej. No ale jak Ty uwazasz, dlaczego ja tak sobie pozwalam?

No wlasnie chodzi mi o to co sie domyslasz, bo moze ja nie wiem czegos co powinnam, moze nie zauwazam rzeczy oczywistych?

Oj, zeby tak naprawde nic mi go nie przypominalo, to musialabym sie wyniesc na drugi koniec świata, zostawic wszystko i zaczac zycie od nowa. A ja dopiero niedawno sie rozwiodlam, za duzo tego wszystkiego. Moze wystarczy jak nie bede odpowiadac na proby kontaktu.
Mysle ze gdyby w przyszlosci sie rozstal z zona to jakos by mńie znalazl pomimo milczenia.

Tak, to prawda. Nie umiem postawic granic. Bylam przez lata wykorzystywana w malzenstwie i zawsze bronilam sie przed prawda. Myslalam ze to juz poza mna, uwierzylam ze kocham siebie. Widocznie jeszcze nie bardzo.
Spotkania z psychoterapeuta wiecej nie bedzie. Musze sobie radzic z tym co mam. Ten moj zwiazek dla mi bardzo wiele i nie zamierzam zalowac ze w ogole byl. Nie wiazalam sie z facetem w zwiazku, wiazalam sie z mezczyzna w separacji, szykujacym sie do rozwodu. Widocznie nie bylo nam pisane.

Prawo do czego? Powaznie pytam. Do milosci? Owszem. Do stawiania granic? To tez. Do niego? Nie mam prawa, prawo ma zona.

Prawo do decydowania o sobie ma tylko on sam.
Ty masz prawo poprzez jego decyzje ocenić jego postępowanie.

Niektórzy lubią trzymać dwie sroki w garści.

No tak. Ale to swinstwo jest wobec tych dwoch srok.
No nic, wyplakalam sie sporo dzisiaj, juz od dawna nie plakalam to mi sie nalezalo. Czuje sie o niebo lepiej. Atak w ogole to jakies chorobsko mnie chyba lapie. To tez nie najlepiej wplywa na nastroj.

Niektorzy lubia miec swiadomosc, ze sa kochani...Przez kogos, z kim nie zamierzaja sie zwiazac.

To ty decydujesz, czy pozwolisz mu przywiazywac sie do siebie...
Czy bedziesz zyc nadzieja ( ktora on podsyca), czy " zajmiesz sie soba"
Czy pozwolisz mu te nadzieje w sobie podsycac...

I nie wazne, czy on uwaza, ze robi cos zlego, czy nie..
Ty dobrze wiesz, ze to zle dla ciebie, ze ciebie to obciaza( bo to ty ryczysz, myslisz i piszesz....)

Podam ci przyklad z doopy...:
Dajmy na to, ze poznalam kogos, kto uwielbia pajaki.
I on bardzo potrzebuje dzielic te pasje z kims..
I wciaz neka mnie pajakami, zaskakuje, pokazuje, przekonuje...
A ja dostaje arachnofobii, snia mi sie, obsesja u mnie narasta.

Mam prawo powiedziec STOP, koniec- tak dalej byc nie bedzie....
( nawet, jesli on chce dobrze, jesli on nie widzi w tym nic zlego, jesli on robi to z czystym sumieniem, i jest, skad innad " dobrym czlowiekiem")
Ja mam prawo bronic sie, a on musi to uszanowac. Jesli nie szanuje , to niech zabiera owady i spada z mojego zycia...

Przyklad idiotyczny( pierwszy z brzegu), ale probuje lopatologicznie....

Zludzenia, ivy, zludzenia- to mozesz stracic.
Tego sie trzymasz...Na to liczysz...
To on ci daje, podsycajac nadzieje...

I tylko ty mozesz z nich zrezygnowac....
( albo dalej na nie liczyc...)

Ivy, kochana . Pan widzi że żona nagle zapragnęła go z powrotem jak Ty się pojawiłaś!
Przecież to  łechce jego ego ! Ty go chcesz, ona go chce ..a on taki pan i władca ...on rządzi .

Ty powinnaś być zła na niego, bo CIEĘ OSZUKAŁ !
Spotkałaś wolnego niemal faceta który miał tylko dokonać formalności ! Złożyć pozew.

I zamiast użalać się nad miękkim siuskiem, Ty się wkurz kobieto ! Szanuj siebie !
Nie odbieraj maili od niego , nie odpisuj. !
Zasługujesz na porządnego faceta z zasadami, a nie byle co bez kręgosłupa !.

Weź  się w garść , świat jest piękny  , czeka na Ciebie

Ludzie kierują się różnymi powodami by być z drugim człowiekiem, najczęściej jest to jednak strach przed nowym, nieznanym.
Oczywiście mowa o takich przypadkach jak ten tutaj.
Ivy, ja Ci życzę byś już nigdy nie spotkała takiego jak ten pan, bo to nic dobrego . Wierzę że dasz szczęście  poważnemu mężczyźnie, który będzie cały dla Ciebie i tylko Ty będziesz mu w głowie. Tego życzę Tobie