Fatalne zauroczenie, fatalnie nie w porę. - Netkobiety.pl

Dzięki jeszcze raz. Konkret z Ciebie babka z wypowiedzi wnioskując. Idę odszukać mojego mentalnego kuta*a, żeby zacząć działać rownie konkretnie;)

Alebuba, Ty nie za mąż powinnaś się wybierać ale sobie w głowie poukładać.

Na serio, tak fantastycznie się jest napawać własnym pasożytnictwem: "Jaka ja zajebista jestem bo zawsze jakiś łoś wyciągnie mnie z problemów"? Nie jesteś dzieckiem i decyzje życiowe powinnaś podejmować sama za siebie, jak i ponosić ich pełne konsekwencje. Ja Cię przepraszam, ale z obecnym nastawieniem to bardziej sponsor by Ci się przydał niż mąż. Przynajmniej jakoś by to uczciwsze było.

Zostaw narzeczonego, dla jego własnego dobra, zanim zrypiesz mu kilka lat.

refleksje powinny nam pozwolic na to by siebie zrozumiec, swoje potrzeby i błędy, oraz przestac je popelniac
bezrefleksyjni ludzie sa jak roboty i nie warto wchodzic z nimi w uklady, nie zrozumieją

Póki co nikt mnie tu dzielną nie nazwał, wręcz przeciwnie. Nie wiem nawet jak mam to skomentować. Jeśli tacy ludzie jak ja nie mają nawet prawa prosić o pomoc na forum, to mam się wypieprzyć w kosmos? Często robię z siebie biedactwo- WIEM- tchorzliwe i cwane. Ale TEMAT główny to co innego. We wtorek ide do psychoterapeuty- wieczorem sie odmelduje. Poki co opuszczam wątek, bo o ZGROZO- (wlaczam motyw biedactwa) - jako osoba inteligentna, pracujaca w osrodku akademickim, uwazana za przebojowa, ktora doszla do wszystkiego SAMA po prostu buntuje sie przeciw swojemu obrazowi teraz. Wyszlo, ze jestem suką, nie radzę sobie z życiem i muszę jak wariatka szukać pomocy w gabinecie. Proponuję chwycić za słuchawkę i spróbować Ci umowic sie do psychoterapeuty- rozplakalam sie po samej rozmowie w celu umowienia wizyty, bo to mi wewnetrznie do mnie nie pasuje. I tak- kieruje uwage na siebie- we wszystkich postach tutaj, bo wiem ze to JA jestem problemem. Narzeczony w niczym nie zawinil. Powiedzial mi wczoraj, ze moze pojsc ze mna na terapie, ale nie widze sensu, zeby ciagac go po jakichs gabinetach, skoro z nim okej wszystko. Nie podoba mi sie to wcale. Już milknę i do wtorku.

Alebuba, nie chodzi o to, że nie widzę potrzeby Twojej terapii. Ależ widzę i życzę Ci owocnych spotkań.

Niestety, co mnie w Twoich postach martwi to to, że tak naprawdę nie rozumiesz, albo nie chcesz przyjąć do wiadomości, że osobą najbardziej skrzywdzoną w tej sytuacji wcale nie jesteś Ty, ale Twój biedny narzeczony, po którym pojechałaś jak po łysej kobyle. Dlatego mam poważne wątpliwości co do szczerości Twoich zapewnień o chęci zmiany. Trochę mi przypominasz coniektórych panów na forum, piszących, że byli niewierni/ chlali/ bili, ale tak naprawdę to nie była ich wina, bo kochanka ich uwiodła, koledzy nachodzili z wódką a żona prowokowała.

Excop, tylko, że to nie jest głównym problemem.

Absolutnie kardynalnym problemem jest to, że Autorka nie kocha narzeczonego, wykorzystuje go i myśli, że w tym wszystkim jest ofiarą To jej zauroczenie to nawet nie jest istotne.

Prawda jest taka, że ta sytuacja jest na Twoje życzenie, skoro nie "tylko" był mały flirt a i spotkanie z tym facetem. Skoro był flirt, pewnie jakaś fascynacja, to gdybyś była uczciwa wobec narzeczonego to choćby wtedy powiedziałabyś sobie "O, niebezpieczny grunt, nie pójdę na to spotkanie, był flirt, czuję się atrakcyjna, ale dalej nie zabrnę, bo kocham narzeczonego". To by było jeszcze w miarę ok... No bo jesteś dorosłą osobą i wiedziałaś, że takie spotkanie z kimś, z kim flirtujesz do niczego dobrego raczej nie zaprowadzi. Jakbyś była uczciwa, to dobrze wiesz, że byś na nie nie poszła. Sama się na spotkanie zdecydowałaś, pamiętaj o tym, to efekt Twojej decyzji.

Co do drugiego akapitu, to wiadomo, to jest Twoje życie i nie można dać jednoznacznej odpowiedzi. Niewątpliwie jednak powinnaś choćby przerwać przygotowania do ślubu. No bo jeśli nie, to będziesz naprawdę mocno zakłamana. To prosty krok, by zrujnować życie Twojemu narzeczonemu i sobie. Rację ma w sumie zrozumiećkobiety, że skoro Twój facet już jest dla Ciebie jak kolega, to może już nic z tego tak naprawdę nie będzie... No chyba, że się pogubiłaś albo on jest dla Ciebie już kolegą, a trzyma Was nie wiem przyzwyczajenie.. Niemniej postąpiłaś źle, niedojrzale i sama wiesz, że tak nie postępuje kochająca osoba. No więc chociaż tego ślubu nie bierz i zastanów nad sobą, uporządkuj wszystko. To teraz priorytet moim zdaniem. A potem zobaczysz co dalej.

Edit: A i doczytałam teraz, że narzeczonemu powiedziałaś, wybaczył, zerwałaś z tamtym kontakt i twierdzi, że jest ok. Nie mów tylko, że on nadal chce teraz brać z Tobą ślub? Nawet jeśli tak, to oszczędź Wam tego, zwłaszcza w tym momencie, bo nie wiesz naprawdę czego chcesz. Moim zdaniem powinnaś choć na razie zerwać z narzeczonym (nawet jak on chce być z Tobą), bo musisz sobie wszystko uporządkować. No ale powiem Ci niestety, że Twoje niektóre posty brzmią tak, że Ty jakbyś była z narzeczonym, bo jest "bezpieczną przystanią", a tamten facet chyba jednak nie chce deklaracji... Jeśli tak jest i jeśli poleciałabyś do tamtego, jakby tylko szepnął słowo i zapomniałabyś o narzeczonym, to wtedy moim zdaniem nie ma o czym mówić i w takiej sytuacji powinnaś jak najszybciej zerwać z narzeczonym, bo nikt nie zasługuje na to, by być drugą opcją z braku laku. No, ale może źle odebrałam to co piszesz, oby... No bo to tym bardziej wtedy o Tobie źle świadczy, że nie umiesz być uczciwa, tylko jakby kalkulujesz bycie z kim bardziej Ci się opłaca i wtedy wcale narzeczony nie jest dla Ciebie tą najważniejszą osobą, tylko zastępczym facetem, a to jest wstrętne No, ale może ja źle rozumiem heh.

Mr Spock, nieważne jaki narzeczony jest. NIC nie jest powodem do tego, żeby go OSZUKIWAC i sobie nim pogrywać. Jeżeli Alebuba nie jest z nim szczęśliwa, to powinna się z nim rozstać.

A mnie się wydaje, że narzeczony zawsze był taki sam, tylko, że Autorka po prostu liczyła na to, że będzie jej wygodnie by za niego wyjść, bez większego problemu, a tu d**a bo trafił się ktoś bardziej atrakcyjny. Sorry, ale w żadną wielką miłość do narzeczonego nie wierzę.

Pomijając tą "nagłą" atrakcję, wydaje mi się bardzo wyrachowanym by pogrywać na uczuciach faceta, tak na wszelki wypadek. Na serio, chciałbyś być traktowany jako opcja na odwal, bo nic lepszego nie podlazło?

No dobra to znów ja dodam swoje pięć groszy.
Otóż nic nie jest tylko czarne, lub tylko białe.
Droga autorko zadałam Ci te pytania nie bez przyczyny i nie odpowiedziałaś mi tak jak bym chciała, a to ważne by na nie dokładnie odpowiedzieć tak jak zadałam je. Więc nadal czekam.
Bo mnie nie interesuje jakim jest on facetem, ale co TY CZUJESZ będąc z nim i jak się czujesz.

zwykly objaw hipergamii
do 30-32 roku zycia mocno daje w kosc

hipergamia to wymiana na lepszy model, gdy taki sie pojawi w zyciu kobiety i wyrazi mocne zainteresowanie tą kobietą (zblizy sie do niej, adoruje, drazni sie z nia seksem jak np facet z opowiesci autorki tematu)

Ech, to nie jest wyraz hipergamii, ale wyrachowania, braku szacunku do inych ludzi i nieumiejetnosci tworzenia emocjonalnych wiezi.

Za faceta sie powinno wychodzic bo sie go kocha, tak z zalozenia malzenskiej przysiegi, a nie dlatego, ze sie nie chce byc sama/ nikt lepszy sie nie nawinal/ jest wygodnie, bo wtedy to nie jest malzenstwo, tylko OSZUSTWO i dysfunkcja.

To prawda, ale przytoczone były ankiety, w których 80% kobiet twierdziło, że NIE wyszły za mąż z miłości.

Chciałam się odmeldować, że niestety ale przesunęłam wizytę na czwartek lub piątek (jeszcze mam otrzymać potwierdzenie) z powodu obowiązków zawodowych:/ Zastanawiam się jak mam się przygotować do tej wizyty. Czy ktoś korzystał z pomocy psychoterapeuty i może podpowiedzieć. Sama zaczelam sie zastanawiac nad tym jak nasz zwiazek wygladal przez te lata. Mysle, ze na poczatku - pierwsze 2 lata bylo super. Mysle, ze tak naprawde kiedy zaczelismy sie skupiac na zarabianiu pieniedzy na to nieszczesne wesele- oddalilismy sie a seks wszedl w faze zaniku. Czasem tylko raz w miesiacu a i tak nie przuchodzilo mi do glowy, ze cos jest nie tak, ze tak rzadko. Charakterami mysle, ze sobie odpowiadamy, nigdy sie razem nie nudzilismy, sluchalismy sie. Teraz czuje, ze mnke to juz nie cieszy i nie wystarcza. Zastanawiam sie czy to bylo zaniedbanie milosci czy faktycznie jej nie bylo. Zaczelam wiecej myslec o moim narzeczonym, obserwowac go. Mam ochote sama sobie strzelic w twarz za to wszystko co nam zafundowalam.

Dzięki.

Sorki, że wtrącam się w dyskusję ale miałam podobną historię.
Przed ślubem poznałam fantastycznego faceta i dopadło mnie straszliwe zauroczenie. On by niemal ideałem a ja zakompleksioną dwudziestolatką
Fizycznie też nigdy do niczego nie doszło....

To było coś takiego co przytrafiło mi się tylko raz w życiu
No i co... dylemat, ból głowy nieprzespane noce. Ostatecznie wytłumaczono mi, że to chwilowe, że to minie i że przed ślubem tak się właśnie robi dziewczynom, bo to te wątpliwości...

Koniec tej historii jest taki, że byłam najsmutniejszą panną młodą a rok po ślubie już mieszkałam sama.

Ta historia uświadomiła mi, że nie kocham męża i nie ma co go bardziej krzywdzić.

Ot tyle...

Czyli odkładacie na bok plany małżeńskie, ale wciąż pozostajecie razem?
Myślę, że podjęliście słuszną decyzję.
Gratuluję Ci rozwagi i poczucia potrzeby bycia uczciwą wobec partnera.
Jemu zaś zrozumienia Twoich rozterek i cierpliwości.
A co dalej?
Macie szansę na ponowne spojrzenie na łączące Was więzi.
Może warto pozostać bliskimi sobie osobno, niż nieszczęśliwymi razem?

Ja mam chroniczny lęk, że jeszcze bardziej coś spierdolę. Wczoraj rozmawialiśmy parę godzin. Powiedziałam mu, że boję się że przez ten mój egoizm może nigdy nie będę dobrą żoną/partnerką, MATKĄ przede wszystkim. Powiedziałam, że nie mam motywacji żeby się dla niego starać, chociażby żeby głupie kanapki mu robić do pracy. On stwierdził, że ja się boję uwierzyć w siebie. Boję się, że nie stać mnie na dobre życie i podświadomie chce się pakować w gówniane sytuacje- żeby mieć jak u siebie w domu. Zapytał czego chcę od życia. Powiedziałam mu o bezpieczeństwie, wsparciu, zaufaniu, rozmowach, stabilności. On stwierdził, że już to wszystko mam i to się nie zmieni! "Uwierz w siebie! Uwierz, że zasługujesz na dobre życie!"-tak to wyglądało.

Chciałam jeszcze napisać, że on boi się rozstania. Kiedy zdjeliśmy ten pierścionek on powiedział, że czuje że to wszystko zmierza do końca. Ale powiedział to w tym sensie, że on się tego boi i tego nie chce.

Mały odsetek potrafi i chce? Czyli ta cała reszta to fikcja? ... Ludzie żyją z przyzwyczajenia i wygody latami? Źle z nami, zwierzętami.

Myślę, że terapia musi mi pomóc kontrolować tą sferę seksualności głównie. Nie jestem bez winy tu. Wiem, że działam na facetów, wielenrazy słyszałam, że jestem pociągająca czy seksowna. Obawiam się, że tak się do tej myśli przywiązałam, że uczyniłam z niej jakby atut i coś co świadczy o mojej wartości. Tymczasem znaczy to tyle tylko, że ktoś chętniej by mnie przeleciał niż na przykład tą Panią która stoi obok mnie na przystanku. Dałam się zmanipulować przez sferę seksualną-to pewne.

Myślę, że podobnie to zadziałało. On mi pokazał "na siłę" jakie ma zajebistenpasje, czym się zajmuje, jaki jest niezależny i zaczął drażnić się seksem. A ja czując, że to trująve jednak chciałam w to wchodzić. Myślę, że wewnętrznie jestem człowiekiem bardziej godnym zaufania itd. niż on. Zaczęło mnie denerwować, że on nie widzi jaka jestem super i skupia się na moim tyłku. Może to poczucie nędzności swojej przy nim i chęć udowodnienia, że jestem coś warta mnie zwiodły. A przecież nie powinno mi zależeć na udowadnianu tego komuś obcemu. Ja znam osoby, które wiedzą kim jestem i dla których jestem ważna.

Trudno radzić komuś jeśli tak mało się wie o danej osobie.

Mogę mówić tylko o sobie- może to gadanie pomoże
Ech... od czego tu zacząć...
Po roku znajomości zaręczyłam się. Jakoś zimą. Miesiąc czy da później narzeczony zabrał mnie do takiego lokalu z dyskoteką, który to prowadził jego znajomy. Średnio przepadam za dyskotekami więc tylko czasem towarzyszyłam koleżance w wygibach (bo ja nie wiem czy tańcem nazwać to można) częściej siedziałam i rozmawiałam sobie ze znajomymi narzeczonego- oczywiście i on tam był.
W pewnym momencie weszła grupka mężczyzn, kobiety jęknęły- okazało się, że często tam bywają.
Popsuł się nam samochód i owi mężczyźni pomogli go odpalić. To była fantastyczna maszyna... duży fiat, biały... wszystko tam trzymało się na słowo honoru ;)Masakra...
Za tę pomoc narzeczony zaproponował alkoholizację, umówiliśmy się i po tygodniu doszło do spotkania. I tak poznałam osobę, w której to zauroczyłam się okrutnie.
Przegadaliśmy cały wieczór, jakoś tak nie zauważając, że są inni. Potem było jeszcze wiele spotkań- wszystkie w towarzystwie narzeczonego. Sami byliśmy tylko tańcząc lub w jakichś tam chwileczkach kiedy to towarzystwo gdzieś rozchodziło się.
Jakoś tak w maju czyli trzy miesiące przed moim ślubem ów mężczyzna zaczął mówić inaczej, czyli o uczuciach wobec mnie. Mimo, że cała byłam "ugotowana" to i tak było to zaskoczenie. Ja mogłam się zakochać, ale żeby ktoś we mnie ?? Wierzyć się nie chciało...

W czerwcu zerwałam zaręczyny. Stwierdziłam, że tak będzie lepiej...
Trzeba dodać, że miała bardzo chorego ojca.
I ten ojciec jak to usłyszał, wziął leki od ciśnienia i powiedział, że jeśli nie zmienię zdania łyknie.
Brzmi debilnie i teraz zaśmiałabym mu się w twarz. Ale wtedy głupia byłam.
Ostatecznie wyszłam za mąż.
To była zła decyzja. Bez względu na to czy byłabym z tym facetem czy nie, to sam fakt, że ktoś inny stał się tak bliski dowodził, że nie kocham narzeczonego. Nie można być z kimś bez miłości.
Wcześniej czy później ktoś będzie cierpiał a najczęściej oboje.
Dlatego też od lat jestem po rozwodzie.

Decyzje o byciu z kimś przez całe życie powinny być naprawdę przemyślane.
Ja żałuję, że nie miałam dzisiejszej wiedzy wtedy, lata temu.

Ten krótki czas małżeństwa był bardzo zły. No ale jak miało być dobrze...

Dobrze, że masz szansę na jakiś ruch. Ja nie miałam

Jeszcze się okaże, że tu lepszą terapię dostaniesz niż u tej kobiety.:P
A prawda jest taka, że decyzja jest ogromnie trudna. Bo z jednej strony jeśli wybierzesz tego nowego, to możesz zawsze chcieć szukać tego lepszego, a zawsze się jakiś "lepszy" znajdzie, który nas zacznie kusić. A prawdziwe uczucie polega na tym, że się dba całe życie o swój związek, a nie wchodzi w nowy, gdy jest tylko okazja.
No ale z drugiej strony może po prostu tej narzeczony nie jest odpowiedni dla Ciebie i faktycznie ślub z nim może się okazać ogromnym błędem.
I tak źle i tak nie dobrze... Kilka dni zastanawiałam się co Ci doradzić, bo narzeczonego masz naprawdę świetnego! Mimo, że go to boli wszystko bardzo to daje Ci dużo czasu, nie naciska, cierpliwie czeka, do tego daje Ci jeszcze cenne rady. Widać, że mu zależy przede wszystkim na Twoim szczęściu! Naprawdę łatwej decyzji nie masz.

Czuję, że stoję w miejscu:/ Miałam dziś iść znowu do terapeutki na drugą wizytę, ale ją choroba wzięła i mi przesunęła wizytę na za tydzień. Czyli suma sumarum znowu 2 tyg. w plecy:/ Snuję się i myślę non stop.

Masz u mnie dużego plusa za ten post (po nicku widzę, że jesteś mężczyzną, dobrze myślę?), aczkolwiek nie uważam, żeby największe pożądanie trwało tylko przez 2-3 lata (to raczej zależy od człowieka).
Pożądanie musi występować w związku, bo inaczej nie ma pary zakochanych, gdyż nie ma składnika miłości fizycznej. ;p

"nie ma ciągle tego samego poziomu energii miłosnej czy seksualnej i że nie wypełnia się tego innymi ludźmi".

Faktycznie. Po czasie może nastąpić spadek, ale potem znowu pojawi się ożywienie, a nawet wzrost. To wszystko zależy od ludzi, którzy są razem, od kreatywności, wyobraźni i wielu, od całej masy innych czynników.

Ja Ci napiszę jedno: też byłam w związku bardzo udanym. Ale ciągnęło mnie do innego. I teraz z tym innym jestem i choć jest dużo trudniej, to jestem szczęśliwsza. Nie wiem czy to dobrze, czy to źle. Bo nie wiem czy to oznacza, że będę zawsze szukała tego "lepszego" czy nie, ale wiem że tak szczęśliwa to ja nie byłam nigdy.

To może zamieszkaj osobno, stań się singielką i korzystaj z życia.

Też mi się wydaję, że go nie kochasz. Łączy was raczej przyjaźń i tyle. Jeśli Ty nadal nie czujesz się bliżej narzeczonego, nie pragniesz przy nim pozostać, tylko częściej myślisz, że to nie miłość, to naprawdę tak jest. Wydaje mi się, że jak teraz uczucie do niego Ci nie wraca, to już nie wróci wcale.

Po wczorajszej wizycie u terapeutki w porządku. Wróciłam do domu i zebrałam się w sobie. Zdecydowaliśmy, że do końca lutego S. znajdzie mieszkanie i się wyprowadzi. On przeczuwał taki koniec, przez to moje życie jakby obok i zawieszanie się. Przykro mi strasznie, ale wiem że tak będzie lepiej. Boję się samotności jak cholera, ale uświadomiłam sobie, że tak będzie uczciwiej. Może jak przejdę terapię stanę się lepszą osobą.

moze zamiast szukac winy w swojej niedoskonalosci szukaj winy w niedoskonalosci ludzi? to co nam wpajaja z ksiazek filmow czy opinii spolecznej czyli milosc romantyczna nie istnieje, jets tylko chemia, pozadanie, przywiazanie, przyzwyczajenie ktore mijają
wiekszosc odchodzi gdy pojawi sie ktos lepszy, kogo mocniej sie kocha bo na to wplywi nie mamy > chyba ze bysmy nie mieli innego wyboru i nie poznawali nowych osob
podswiadomosc czlowieka dziala tak ze nudzimy sie tym co mamy, nie doceniamy tego co dobre, podswiadomosc szuka cierpienia, zazdrosci, starania sie za tym czego miec nie mozemy, szukania drugiego dna, tego ze mogloby byc lepiej, a jak juz mamy to co dobre to boimy sie utracic ale tylko do znudzenia
inni nie rozstaja sie bo nie znalezli nikogo lepszego wiec moralizuja ze "da sie kochac 20 lat i jestem tego przykładem"
paradoksanlnie najsilniejsze zwiazki tworza przeciwienstwa
slaba osoba z silna
z niska samoocena z ta z wysoka
ta z nizsza samoocena cierpi mocniej wiec np trzyma sie jak bluszcz, dostaje kolatania serca i czuje ze zyc nie moze bez drugiej osoby, ze sobie nie poradzi
ta z wysoka czuje sie potrzebna tej z niska
jak sie spotykaja dwie osoby z niska samoocena to sie zaczna nienawidzic z powodu tego ze sami siebie nie akceptuja, nienawidza
dwie osoby z wysoka samoocena szybko sie nudzą i nie fascynują
nie ma milosci, to tylko egoizm, proba zagarniecia tego co dla nas przyjemne, szczesliwe a pozniej proba zatrzymania tej osoby by nie zdradzila, nie odeszla
przeciez milosc polega na tym by drugiej osobie było lepiej, by była szczesliwa
tak wiec powinnismy sie cieszyc ze odchodzi do kogos lepszego
ale nie, bo nam samoocena spada i troszczymy sie o wlasna dupe

zapomnialem o najwazniejszym, checi podporządkowania drugiej osoby, sprawdzanie na ile mozna sobie z nia pozwolic
czy to nie objaw wielkiej milosci? by ktos był i robił tak jak my chcemy? by był ideałem i dawał szczescie? a jesli nie to szukanie dalej?