porzucony razem z dziećmi - Netkobiety.pl

tak nie tylko ja sądze sporo osób to dostrzega

widzisz a jednak , dla niej najważniejesze jest teraz jej szczęście .Wypłynął zniej cały egoizm  . Wiem że ciężko to pojąć ale tak jest.

Powiedz mi w jakich okolicznościach odbywaja się spotkania? Jej z dziećmi?

Bo się miota. Nie wie co zrobić. Może ma wyrzuty sumienia?
Czytam Ciebie. Jesteś tu już chwilę. Gdybyś był złym człowiekiem, wyszłoby to już. Ty naprawdę cierpisz.
Wiem, że to wszystko jest dla Was bardzo świeże. U mnie naprawdę była przemoc.
Brałam wszystko na siebie. Na własne barki. Sądziłam, że dla dobra Dzieci. Tak bardzo się myliłam...

Sponiewierana bardzo tobie współczuje i dziękuje za ciepłe słowa . Co ona ma ma do miotania , ja rozumuje tak : jest czyn i skutek -proste jak drut , sama sobie to zgotowała  to i musi to strawić 2 razy jej szansę dawałem . Jakby miała sumienie to by z szansy skorzystała. Więc teraz może do siebie i do swojego ego mieć pretenje że jej pół mózgu wyparowało ,Powiedziała  że wiało rutyną w naszym związku ale do cholery to jest normalne rutyna z czase zawsze sie pojawia. Z tym że ja zawsze jej okzywałem uczucia a to ona była chłodna .Nawet sobie nie zdaje sprawy że poczasie i z nowym kochasiem też ją dopadnie rutyna no ale nie przekona się dopóki nie stanie się to faktem .Bądź co bądź ja zaczołem na nowo i może spotkam kobiete która mnie pokocha całym sercem jak i ja ją ,otwieram nowy rozdział

I cieszę się, gdy ktoś podnosi się na nowo. I wierzę w to, że któregoś dnia natrafisz na wspaniałą kobietę. Bo takie istnieją. Może i jestem naiwna, ale gdyby nie moja wiara w Miłość, nie istniałabym...

I jeszcze jedno. Nie ukrywaj swoich pragnień przed dziećmi. Moje dziewczynki wiedzą jedno: ważne bym była szczęśliwa. Z kim? Nie będą w to wnikać. I to nie tak, że szykuję sobie furtkę na kolejne związki. Nie... Jestem nazbyt zajęta i niestety wymagająca.

Tak. Masz rację mówiąc o bólu mojej duszy. Dawno temu zamknęłam się w sobie> Sądziłam, że robię to w imię dobra Dzieci. Myliłam się. I dlatego łzy cisną mi się do oczu, gdy czytam na tym forum, że ktoś decyduje się ratować związek dla dobra pociech. Nie wiedzą co czynią.
Byłam jak twierdza. Bezpieczna... Bo osłonięta niewidzialną powłoką, którą sama sobie utkałam. Wpuściłam jednak do siebie człowieka, który zadrwił z moich uczuć. Popełniłam błąd. Trudno. Nie żałuje jednak, bo gdyby nie on, umierałabym... Zostałabym wreszcie unicestwiona.

wioem co masz na mysli i rozmumiem  to doskonale ,przerzża ile człowiek może mieć w sobie bólu i nikim sie z nim nie dzielić ,a jednocześnie chce krzyczeć na całe gardło

Obrzydzenie, po prostu.

Arial daj czasowi czas... Widocznie wszystko co do tej pory się wydarzyło nie zostało porządnie przetrawione... Dobrze, że nie ładujesz się desperacko w nowe relacje. Odczekaj do momentu aż poczujesz gotowość. Jesteś młody więc chyba nie czujesz presji wieku (co moim zdaniem w każdym wieku nie powinno mieć miejsca).

Błogiego? Czyli ten stan daje Ci profity. I świetnie. Nie martw się na zapas. Co ma być to będzie. Kiedyś spotkasz kobietę do której poczujesz coś zupełnie odmiennego niż do całej reszty

Podziwiam ojca ktory tak poswieca czas swym dzieciom .
Super i gratulacje , ze sobie radzisz .
Samemu jest ciezko podołac opiece nad dziecmi , ale pomaludku sie wszystko da i ulozy .

czas goi rany i zabliznia . Wiec z czasem napewno znajdzie sie osoba ktora odwzajemni uczucia  . tego niemozna wykluczyc i z gory zakładac .

Jestem z Tobą - też mnie to czeka

Astral... Strasznie mi przykro. Kobiety takie nie są. Nie wiem, kim wobec tego jest Twoja żona. Na rozprawie bądź prawdziwy... Wielu z nas jest przy Tobie....

Nawet jeśli będziesz sie potykał o podstawione przez kogoś nogi.... Nawet jeśli zwątpisz we wszystko co widzisz.... Nawet jeśli cały świat sprzeniewierzy się przeciwko Tobie - nigdy nie zapomnij kim jesteś...

Witaj Astral i wszyscy w tym wątku. To w którym Ty jesteś teraz miejscu,ja będę pewnie za parę miesięcy. Sytuację mamy dość podobną, tzn. ja w domu sam z dwójką chłopców 7 i 13 lat, a moja jeszcze obecna żona, strasznie zakochana, wyprowadziła się do starszego o ponad 15 lat kochanka i jeszcze podpisała umowę najmu mieszkania na siebie :-(. Tak w skrócie, ja mam 40 lat, ona 35. Małżeństwem jesteśmy 14 lat. O całej sprawie w 100% dowiedziałem się w ostatnie mikołajki, super prezent :-(. Wcześniej widziałem różne sygnały, tak z 1,5 miesiąca to trwało, zanim odkryłem prawdę.Jak wszystko wyszło na jaw, to huśtawka nastrojów i sytuacji w domu. Rodzina, znajomi, jej koleżanki mówiły Piotrek daj spokój, bo święta, bo dzieci, będzie ok. Dziś wiem, że trzeba było tego nie słuchać. Końcówka roku dała mi tak popalić, że nie życzę tego nikomu. Jej wyznania, gdy została przyparta do muru, gdy widziałem film z monitoringu z jej udziałem, że facet nie jest jej obojętny, że musi sobie poukładać w głowie. A ja głupi we wszystko wierzyłem :-(. Kochałem (kocham ) ją nad życie, bo tak naprawdę, ciągle wierzę, że to jest wartościowa osoba, tylko zagubiła się w tym wszystkim :-(. W każdym razie, jej zapewnienia, że będzie o nas walczyć trwały z przerwami po kilka dni. 4 stycznia ostatecznie się przekonałem, jak ta walka wygląda w jej mniemaniu, drugi telefon do kontaktów z tym g...m, schowany przede mną :-(. Kazałem jej się wyprowadzić z domu i wytłumaczyć dzieciom dlaczego to robi. Nie miała odwagi porozmawiać ze starszym synem. Sam musiałem mu powiedzieć. Teraz w skrócie napiszę dla kogo ona poświęciła dotychczasowe, życie. Facet po 50, goły i bosy jak święty turecki. Rozwiedziony po ponad 20 latach małżeństwa, z jego winy. Zdradzał żonę na lewo i prawo, bił ją. To są informacje od jego byłej żony, bo ją odszukałem i z nią rozmawiałem. Będąc z nią w związku, po 10 latach zrobił dziecko innej kobiecie. Ogólnie ma opinię babiarza i człowieka nie godnego zaufania. Nie ma mieszkania, kasy, urody, wiedzy. Nie ma nic, no może oprócz tego, że potrafi manipulować kobietami, ma dar uwodzenia :-(. Znali się wcześniej z moją żoną z 5 lat i teraz nagle się w niej zakochał, nie wiem czy mam płakać czy śmiać się z tego. Ok wracam do sedna 4 stycznia, żona wyprowadziła się do niego, a raczej sąsiadki jego kolegi, u którego mieszkał. Po 3 dniach skruszona wróciła. Płakała, przepraszała, pytała czy ją przyjmę, a ja cały szczęśliwy, że przejrzała na oczy ją przyjąłem. Sielanka trwała 1,5 tygodnia :-(. 19 stycznia wyprowadziła się znów, jutro będzie 2 tygodnie jak z nim mieszka w wynajętym przez nią mieszkaniu. Owszem on za nie zapłacił, ale pieniędzmi córki, które mu przysłała z zagranicy :-(. Na tą chwilę, żona odsunęła się od wszystkich osób, które jeszcze miesiąc temu były dla niej ważne, rodziców, babci, brata, bratowej, koleżanek, nie wspominając o mnie. W tej chwili ja jestem jej największym wrogiem, usłyszałem, że tak naprawdę ona mnie nigdy nie kochała. A drugie dziecko to nie owoc naszej miłości tylko jej zachciewajka, bo chciała mieć drugie dziecko, szok, po prostu szok jak się coś takiego słyszy. Do chłopców przyjeżdża prawie codziennie, ale to są wizyty po średnio 2 godziny. Nawet wtedy kiedy ma wolny dzień to nie trwają dłużej :-( Sam jestem zły, że tak mało czasu im poświęca, mówię jej, że jak będzie tak dalej robić, to oni ją znienawidzą. Wiem, że kasy w tej chwili nie ma, więc sam kupuję prezenty, i chowam przed chłopcami, żeby jej dać jak przyjedzie, żeby mogła im dać, że to niby od niej. Głupi jestem wiem, ale tak bardzo ją kocham, że nie chcę żeby dzieci się od nie odwróciły, bo wtedy naprawdę straci wszystko. Ciągle mam nadzieję, że się ocknie i zacznie myśleć logicznie, ale z dnia na dzień kiedy nie ma jej przy mnie staje się mi coraz bardziej obojętna. Boję się tego dnia w którym obudzę się rano i powiem sobie dość, to koniec i złożę pozew o rozwód. Szkoda, że w życiu nie ma opcji przewijania, żebym mógł już być w tym miejscu w którym jesteś Ty Astral. Pozdrawiam. Piotr.

Renesans to, że starszy mógłbym zrozumieć, gdyby był w stanie zapewnić jej lepsze życie. A tak nie jest, to jest zwykły babiarz, bez majątku, mieszkania, wykształcenia, czegokolwiek. Przez 14 lat naszego małżeństwa moja żona nie martwiła się o nic. O kasę, o zapłacone rachunki, o to żeby lodówka była zawsze pełna i nie miała dylematu co zrobić dzieciom na obiad, o wakacje dla dzieci. 3 lata temu, żona poszła na wywiadówkę do starszego syna przed zieloną szkołą, wróciła i powiedziała, że trójka dzieci nie jedzie, bo rodzice nie zapłacili. W jeden dzień załatwiłem kasę, żeby ta trójka pojechała, chociaż ich nie znałem, bo dzieci to dzieci i wiem jakie by były komentarze w stosunku do tej trójki od innych gdyby zostały na miejscu. Nigdy jej nie uderzyłem, nie zwyzywałem, dawałem jej odczuć jak jest dla mnie ważna. Teraz wiem, że to mój błąd. Należało dawać z siebie tyle ile się dostawało w zamian. W każdym razie na ten moment ciągle mam nadzieję, że ona się obudzi z tego złego snu i wszystko będzie jak dawniej, prawie jak dawniej :-(. Kocham ją i żal mi jej jak sobie życie marnuje :-(

Tyle czasu jak pewnie każdemu przeciętnemu człowiekowi. Ja wiem, że z upływem lat każde uczucie przygasa, zamienia się w coś innego, niepowtarzalnego. Co jest znane i doceniane tylko i wyłącznie przez tych dwoje ludzi, którzy coś sobie przysięgali. Moja praca, poświecenie dla rodziny, nigdy nie były w sprzeczności z uczuciem do żony, one się w moim mniemaniu wzajemnie uzupełniały. Bo skoro ja byłem jej wierny, nie dawałem najmniejszych podstaw do zazdrości, podejrzeń o cokolwiek, to oczekiwałem tego w zamian. Tu nie chodzi o względy materialne, chodzi o to, że ona została perfidnie zmanipulowana i tego nie widzi, Ja, można powiedzieć jestem po części osobą trzecią, ale wszystkie informacje jakie mam na temat tego człowieka, pochodzą od innych kobiet, które miały z nim do czynienia. Dlatego tym bardziej nie potrafię zrozumieć tego co zrobiła moja żona. Kiedyś opowiedziała mi swój sen. Jeśli dobrze pamiętam to był on taki. Na jednym brzegu rzeki stałem ja, tam był spokój, cisza i miłość. Na drugim było kłamstwo, niepokój, ból. Już nie pamiętam co ona wtedy wybrała, chyba mnie, ale pewny nie jestem. :-(. Jak i tego co z nami dalej będzie. Wątek nowy może i bym założył, ale pierwsze 90% wypowiedzi byłoby takie jak do Astrala, więc po co?

Piotr bardzo przykre, jak widać podejmuje decyzje samodzielnie nie słuchając i nie pytając o zdanie innych.
Pozostaje Ci więc chyba tylko czekać- jeśli chcesz by sama przekonała się o swoim błędzie i jesteś przekonany o jej błędnej decyzji.
Jeśli jednak nie chcesz czekać i nie chcesz wybaczyć, odpuść sobie i zostaw ją tam gdzie jest.
Pozałatwiaj sprawy formalnie i układaj życie od nowa.

Przepraszam że piszę o tym wprost jakbym nie rozumiała Twego żalu, bólu i szoku. On tak szybko nie mija jednak on niczego nie wnosi. Wiem sama po sobie.
Liczy się Twoja decyzja co zechcesz z tym zrobić. Nie oglądając się na nią, bo jak rozumiem zawsze byłeś w tej kwestii osamotniony.

Czas sprawi że wszystko zblednie, że się wyciszy. Teraz warto byś trzymał fason choćby dla dzieci.
Zajrzyj w siebie Piotr i zobacz co tam  chowasz w środku. Dobry czas aby coś więcej dla siebie zrobić.

Piotr jeśli planujesz zostać tu na dłużej załóż proszę swój wątek .
To nic że napiszemy to samo co do Astrala. Ale będą to słowa kierowane do Ciebie ...

Piotrze... Jestem tą, której wielu może zarzucić, że porzuciłam dzieci - swoje dzieci. Tyle, ze to nieprawda. Ja też odeszłam od byłego, bo poznałam kogoś. Ale nie odeszłam z nim. Odeszłam od potwora, zboczeńca i psychopaty. Minął rok. A wciąż mam z nim do czynienia. Niestety w różnych okolicznościach i nie mam na to wpływu...

Wracając do dzieci. Nie napisałeś nic o nich (chyba, że przez nieuwagę nie doczytałam   ). Nawet jeśli dzieci są przy Tobie, czeka Ciebie kilkanaście ciężkich miesięcy. Będziesz miał dużo czasu na wędrówkę w przeszłość - po całym minionym życiu. Z nią u boku. Obudzisz wspomnienia i z pewnością coś w nich znajdziesz, na co spojrzysz inaczej.  Tym bardziej, że kochasz tę, którą zwiesz jeszcze żoną. Jej zachowania nie pojmuję, ale oceniać nie będę. Bo waszego życia nie znam.

Chyba nie potrafię Tobie nic doradzić. Pocieszyć tym bardziej. Bądź jednak pewien, że za rok będziesz już w kolejnym etapie życia. Dalej... Wyżej...

Renesans... Strażniczko Ty moja Wciąż rozmawiam z dziewczynkami. Kurcze, mimo tego wszystkiego, czasem zaskakuja mnie swoimi wypowiedziami. Zwłaszcza ta duża Glista

trzymam kciuki . powodzenia

Astral życzę Ci siły i wytrwałości.

Pływamy w podobnym bagnie wiem jak ciężko utrzymać głowę na powierzchni.
ps. też nie potrafię patrzeć w tej chwili na inne kobiety

Pomysł dadzą Ci dzieci, zobaczysz. Tato a co to jest, a jak się to robi, a do czego to służy. Zobaczysz, z dzieciakami będziesz mieć fajną relację i ciepły dom. O ile oczywiście teraz o to zadbasz i będziesz walczył o Was. Z czasem wszystko będzie lepiej.
Powodzenia!!!

Cieszę się, Astral, że podniosłeś się i zaczynasz nowe życie.
Nie wątpię, że spotkasz kogoś, kogoś, kto pokocha  Ciebie i wspólnie stworzycie dom i rodzinę dla Twoich dzieci.
Trzymaj się mocno.:)

Astral... Czytałam Twoje wypowiedzi w którymś z wątków o Samotni. Doskonale rozumiem każdą Twoją tęsknotę za kimś bliskim.

Poczujesz się lepiej, gdy Twoje dzieci dostrzegą ją w Tobie. Prawdą jest, że nasze pociechy są całym naszym życiem, ale jest jeszcze inna prawda. One kiedyś nas opuszczą i tak naprawdę przyjdzie moment, w którym stwierdzą, że muszą zrobić wszystko byś był szczęśliwy, bo kochany inaczej.

Jesteś młodym człowiekiem. Przejdziesz przez to wszystko. Sam po sobie widzisz, że rok temu było znacznie gorzej. Zresztą tamte emocje, które wylewałeś tutaj sprawiały, że łzy pojawiały się niejednej tu osobie.

Spotkasz kogoś, kto zechce dzielić z Tobą resztę życia. Jest gro ludzi, którym życie nie ułożyło się tak jak marzyli. I tacy ludzie- po różnych przejściach - potrafią docenić każdą chwilę w słońcu i deszczu.

Powodzenia i proszę, nie zamilknij już na tak długo, dobrze?

Witam jutro czeka mnie kolejna rozprawa ,zobaczymy co mi wytnie była.

Astral, odezwij sie po rozprawie jeśli oczywiście będziesz miał na to siłę. I wiedz, że czytamy Ciebie. A jeśli chodzi o świadków na rozprawie, rozłóż ich na łopatki. A jeśli nie będzie Tobie to dane, nie martw się. Wszystko i tak wróci na swoje miejsce. Nie ma nic za darmo. Zapłata wróci.

Zdradź jak odnajdują się w tym wszystkim dzieci, bo mało co o nich piszesz a one niestety (bądź stety) są przynajmniej obserwatorami wszystkiego.

Witam cała rozprawa przebiegła pomyślnie ,jednak na koniec radca prawny żony ( tak wynajeła radcę prawnego a ja mam Adwokata) wniósł o przebadanie dzieci przez psychologa by ustalić z kim będą dzieci. Dzieci cały czas są ze mną i mają się dobrze ,mówią mi że nie chcą mieszkać z mamą i z panem, który zabrał nam mamę.Chcą mieszkać ze mną a mamę odwiedzać. Jestem spokojny o psychologa. Przez  to sprawa sie nie skończyła lecz kolejna rozprawa po przebadaniu dzieci bedzie roztrzygająca .Co do świadków to zeznawali moi siwiadkowie których nie zdąrzono przesłuchać na poprzedniej rozprawie. Ja miałem aż 9 świdków ona tylko 4 z czego 3 z poza naszego miejsca zamieszkania. po pporzednie rozprawie 90% było na moją korzyść. Teraz było wszystko na moją korzyść.Można powiedzieć że teraz wszystko w rekach sędziego bo na przyszłem rozprawie bede ja przesłuchiwany i moja była . Jestem Bardzo pozytywnie nastawiony.Wielkie dzięki za wasze wparcie ,jesteście wielcy

Dzień dobry Astral Dobrze, że się odezwałeś i że Twoje samopoczucie jest znacznie lepsze aniżeli rok temu. To znaczny krok do przodu. Martwi mnie trochę, że radca prawny zawnioskował  za przebadaniem dzieci przez psychologów. To wprawdzie nie jest nic strasznego, ale ja wciąż nie wiem od Ciebie jak dzieci Twoje to przechodzą.

Myśmy mieli badania w RODKu, bo niebieska karta. Dla mnie osobiście te rozmowy były ponownym przejściem przez wszystko co dotychczas przeżyłam. Dzieci przepłynęły przez to. Młodsza skwitowała badania jednym słowem: spoczko a Starsza: musiałam to wszystko z siebie wydusić. Mnie z kolei chyba wtedy otworzyły się oczy, na mnie samą, bo skończyłam na terapii dla współuzależnionych od osób spożywających nadmiernie alkohol. Chociaż tyle. I wciąż się uczę - asertywności.

Nie wiem na co liczy Twoja małżonka. Dokonała wyborów kierując się własnym dobrem. Miała do tego prawo. Nie powinna jednak na siłę zabierać dzieci. Tak się nie da. Niech one same dokonują trafień. O jedno Ciebie proszę. Cokolwiek by się nie działo, nie zabraniaj dzieciom wyrażać swoich opinii, ani o Tobie, ani o niej, dobrze? Bo to tak jakby zabronić im mówić.

I niech dzieci rozwijają swoje zainteresowania. Niechże żyją swoim życiem. Moje Dzieciątka rozwijają się kwitnąco a sytuację mamy znacznie trudniejszą. I nie zapomnij o sobie I zapamiętaj moje stwierdzenie: WSZYSTKO SIĘ KIEDYŚ UŁOŻY. MUSI...

Odpowiem poetycko : Wróci wiosna , dzeszcz spłynie na drogi . Ciepłem słońca serca się ogrzeją .... Tak być musi bo ciąge się tli w nas ogień , wieczny ogień , który jest nadzieją ...