porzucony razem z dziećmi - Netkobiety.pl

Również kibicuję. Dobro dzieci leży ci na sercu, jesteś z nimi związany. Wbrew pozorom nie wszyscy sędziowie są "kartoflani".

No właśnie pakują zabawki i zmieniają piaskownicę, takie czasy

To nie "takie czasy", ani nie przetrącono ludziom kręgosłupa moralnego.
Najpierw taki "kręgosłup" trzeba mieć, aby dało się go przetrącić.
Kto mial zasady, ten je zachowa. Niezależnie, czy żyje teraz, czy żył za komuny.

Astral czytałam ten topic i sama dopowiadałam w myślach jaki będzie kolejny krok Twojej jeszcze żony. To jest jakiś schemat, ludzie są tacy przewidywalni. Mnie też wszyscy radzili żeby złożyć pozew jak najszybciej(nie rozumiałam dlaczego) Ano dlatego, że mężuś jednak zdecydował, że chce się "pobawić" w dom. I pewnie gdyby nie szybka reakcja plątałabym się teraz ze swoimi myślami i uczuciami. Nie mogę jednak uwierzyc, ze zostawila dzieciaki. Pozdrawiam i trzymam kciuki

Nawet nie wiesz jak Cie rozumiem. Ale nie da się uciec. Od życia nie da się uciec. Pomyśl sobie co byś teraz robił i w jakim byłbyś stanie gdyby dzieci jakimś cudem były razem z nią. Widzisz jaką one Ci dają siłę? Teraz może nie jest najgorzej, bo trochę czasu już minęło. Ale wiem jak bardzo ciężko jest funkcjonować w tym zawieszeniu. W sądzie też kolorowo nie jest, ale kiedyś przecież to się skończy.

Kiedzyś to napewno się sokńczy ,najgorsze są chwile zwątpięnia w siębie  oraz strach co będzie jutro i czy temu podołam.

Dasz radę. Potrzebujesz czasu. I radzę, żebyś nie miał do niej żalu. Poczucie krzywdy, jakie w sobie nosisz, niszczy Cię od środka, prawda? To minie. staniesz jeszcze na nogi.

Prawda? W tv zawsze to jest inaczej przedstawiane. Tam mają czas na wszystko. Praca, dom , dzieci i jeszcze wypad na miasto. Albo ciężarna zasuwa na zmywaku i potem zostaje szefową kuchni. Ech telewizja kłamie. Oszukali nas

nie bronie kontaktów z matką dzieci mają świadomość że to jej wina iż nasza rodzina się rozpadła .Ja natomiast staram się im zapewnić wszystko ale wiem że dla nich już nic nie bedzie wporządku ale czas zaleczy rany .

Czyżby? Jesteś pewien, że to tylko jej wina...

Nic nie dzieje się bez przyczyny.

generalnie nie mogę znaleść u siebie winy a po drugie gdy odchodziła poraz drugi to powiedziała że tak naprawde  to nigdy mnie nie kochała a była ze mną bo nie miała alternatywy i że zawsze byłem dlaniej przyjacielem .PO przemyśleniu tego wszystkiego jeszcze raz stwierdam że ma racje ,tyle że ja kochałem ją nad życie i robiłem wszstko by nasza rodzina była szczęśliwa .Jej szło sprytnie to udawanie szczęścia i to że niby mnie kocha ,moim zdaniem mogła odejść na samym początku byłoby łatwiej

Musisz odnaleść nadzieję i nie ważne że  nazwą Ciebie głupcem. Smiało opisz swą historę

Sponiewierana a może chciałabyś porozmawiać przez mail? Zawsze to trochę prywatności. Ja też mam ciężką historię i przyznam, że nie mam odwagi pisać o tym na forum. Nawet mam obawy, że nie jeden by mi nie uwierzyl hehe

Też mam za sobą chwile ogromnego zwątpienia gdy chciałem przestać oddychać ale to nie jest rozwiązanie. Trzeba stanąć na nogi, wystawić głowę znad czarnej chmury, podnieść czoło do góry, tam pojawi się słońce. To trudne. Znam to. Teraz potrafię się uśmiechać choć daleko do tego co wcześniej, ale tak trzeba, jesteśmy silni.

Sponiewierana być może największym Twoim, naszym błędem jest mierzenie innych ludzi swoją miarą. Postępujesz właściwie, więc czego innego możesz się spodziewać od innych. Masz dobre intencje, serce na dłoni wiec dla Ciebie to jest standard i oczywistość. To wydawałoby się takie proste prawda? Szczerość za szczerosć, lojalność za lojalność. Zderzenie z rzeczywistoscią okazuje się okrutne. Ktoś bezwzględnie wykorzystuje hmm... tę dziecięcą naiwność. Nie uważam tego za wadę. Ja wierzę w ludzi i pewnie za to dostanę kopniaka w rzić od losu nie raz jeszcze.

To nic. To minie. To tak jakbyś trafił na deszcz podczas wędrówki. A on przecież minie. I albo wyschną ciuchy na Tobie w Słońcu albo trafisz na innego wędrowca, który grzeje się przy rozpalonym przez siebie ognisku...

Czytam Wasze posty, myśle o sobie, o tym co wydarzyło się w moim życiu i dochodzę do wniosku jak bardzo to jest przerażajace, że wprowadzamy się w stan beznadziejnosci, nicości z powodu osób , które nie są tego warte. Nie są warte tego, żeby przez nie cierpieć, nie spać , nie jeść , nie móc pracować. To My jesteśmy wielcy bo żyjemy, istniejemy i na swój sposób walczymy z bólem. Ja walczyłam o swoje małżeństwo 8 lat. Przegrałam, ale wiem, że zrobiłam wszystko. Mam 40 lat i "przegrałam" z 25-latką. Wcześniej pomimo zdrad wybaczałam bo wiedziałam, ze nie jestem idealna. Dzieci małe, ja 32 lata na jego wniosek rozwiedlismy się. Po 2 latach wrócił. Pomimo obaw zeszliśmy się. Po kolejnych 2 latach ślub , jego pomysł. Pół roku temu odkryłam zdradę. Chciałam odejść ale jeszcze jedna szansa - terapia małżeńska. Tamto skończył , podobno. Kilka spotkań i zrezygnował , zła terapeutka. Pójdzie sam. Potem było źle, chciał odejść , była rozmowa z dziećmi. A potem pełne odrodzenie związku , ja tez na terapii, dziewczyna z problemami z dzieciństwa. Uwierzylam, że będziemy dalej rodziną, super małżeństwem . Do moich 40-tych urodzin, kiedy to jej rodzice przyszli do naszego domu porozmawiać z nim o przyszłości ich córki. Wyczucie chwili co? A on przyszedł i nie patrząc na mnie oznajmił , że poważnie myślą o swoim związku . I wtedy poczułam wiele ale zrozumiałam jedno ten człowiek na mnie nie zaslugiwał. Niedojrzały emocjonalnie, duże dziecko, tchórz , facet bez twarzy. Pomimo całej tragedii poczułam swoją wartość  i tego nikt mi nie zabierze. Proszę Was uwierzcie w to, że jesteście pelnowartosciowymi, wspaniałymi, dobrymi i czułymi ludźmi, pełnymi empatii i dobra i nie dajcie się zniszczyć tym drugim.

I co jeszcze?! Mrok... Też jest potrzebny. Czy Ty tęsknisz za nią? Czujesz sie samotny? Naprawdę chciałbyś po tym wszystkim z nią teraz spędzać wieczór?

Racja, nie wolno pozwolić pociągnąć się w dół. Można dać szanse jeden raz, drugi i wystarczy. Ja zawsze kierowałam się sercem  nigdy nie słuchałam osób trzecich . Wyszło jak wyszło. Ale w końcu dotarły do mnie głosy ludzi, którym naprawdę na mnie zależy. Którzy mają podobne doświadczenia. Może powinniśmy się uczyć tylko i wyłącznie na swoich błędach, ale ja nie chcę. Intuicja mi podpowiada, że nie ma sensu. Już tyle razy mi przepowiedziano co się wydarzy i się sprawdziło. Szkoda mi życia, nie jestem egoistka wrecz przeciwnie. Uważam, że moje dziecko straciło wiele na wiecznych walkach rodziców. Muszę to naprawić. Zresztą nawet gdybym jakimś cudem zdecydowała się na przyjęcie męża obawiam się, że już nigdy nie widziałabym w nim mężczyzny.

Astral pustka jest miejscem na nowe. wszystko w swoim czasie. Nie szukaj na siłę, bo Twój wybór może okazać się kolejną porażką

miło że ktoś wie o co chodzi a samotność doskwiera najbardziej

wszystko co piszesz to racja ,ja nie myślee o niej tylko boje się ciągłej samotności .Zaczołem na nowo żyć lecz obawy ciągłej samotności czasami wracają

Tak czytam Twój wątek.. i powiem szczerze, że kiedy tak piszesz o strachu przed samotnością, że masz dość swojej marnej egzystencji, że doskwiera ci brak kobiety... itd. można odnieść wrażenie, że masz co najmniej 50 lat. A Ty masz dopiero 29!!!!! Całe życie przed Tobą. Owszem teraz może być ciężko, ale zwykle jest ciężko przy rozstaniach, trzeba się przestawić na inną rzeczywistość, gdzie nie ma tej drugiej osoby. I zawsze pojawia się obawa, czy pojawi się ktoś nowy w naszym życiu, kto zapełni pustkę i kiedy. Ale Ty nie jesteś sam - masz dzieci. Na nową miłość przyjdzie czas... musisz tylko zrobić dla niej miejsce w samym sobie. A to że masz dzieci, i będziesz miał rozwód, może nawet działać na Twój +. Z czego może jeszcze nie zdajesz sobie sprawy.

Napewno sie wszystko jakoś poukłada ale nie ważne jakbyśmy  byli twardzi każdy ma chwilę słabości. i wczoraj weczorem u mnie sie to aktywowało. A tak jestem peły pozytywnej myśli na lepsze jutro i bardzo dziękuje za wsparcie z waszej strony jestećie wielcy

Tego chyba nikt nie wie bo to zależy od argumentów jakie posiadają strony. Czasem może iść bardzo szybko ale o tym decyduje sędzia na rozprawie.

Ja z  dziećmi mam bardzo dobre relacje jak była pani kurator z sądu to jej powiedziały że wolą ze mna mieszkać niż z mamą . Miałem problem ogarnąc ciuchy córki ale sobie poradziłem .dzieciaki widzą sie zmatką i są chentne na spotkania z nią  lecz zawsze wolą do mnie do domu wrócić.Moja była mieszka u kochanka 2 km od mojego domu,dzieciaki nie bardzo się tam czują.Ja nie rozmawiam z byłą chyba że chodzi o dzieci ona dla mnie przestała istnieć wymazałem ją. dzieci bardzo są rozbite lecz staram sie znimi jak najwiecej czasu spędzać bawić rozśmieszać by nie nie myślały o tym ,dobrze wiedzą że to matki wina i nie mogą zrozumieć dlaczego nas zostawiła... Ja im tłumaczyłem że to nie ich wina

Tłumacz im, że to nie ich wina do znudzenia. I nie zapominaj przy tym dodawać, że mama je także kocha...

Nie radziłem się psychologa sam im to wytłumaczyłem ,że mama ich kocha a tylko mnie przestała kochać i pokochała pana k . to tak w skrócie z dobre 45 min im tłumaczyłem .Ona buduje swojeszczęście kosztem nieszczęścia dzieci i one są tego świadome widze to po nich.Syn jest zrażony do matki a jak ja musze po pracy do miasta iść  to w oknie czeka bo się o mnie boi że ja nie wróce. Całą swoją miłość skierował na mnie bo matka go zawiodła a ja  nigdy. córka również oddaliła się od matki ale nie tak bardzo jak syn, stała się do mnie bardzie wylewna niż przed tem A we mnie względem niej wewnętrznie coś pękło w taki sposób iż czasem zapominam że byłem z nią razem dosłownie jakbym miał amnezje. To chyba dobrze bo niechciane emocje zgasły

Astral
tak to naturalne ze masz amnezje tez mam :-).

co do dzieci, wiesz one sa na nią wściekłe ale ja kochają. Moj się tez wypial na dzieci 2 lata temu a teraz mu sie zmieniło i dzieci chcą do niego chodzić.  Tak więc różnie może być i nie graj nigdy dziećmi bo one kochają mamę i tatę.

subtelna róznica polega na tym, czy odeszłaś Od męża,
czy Do kochanka.

Jeżeli odeszłaś Do, wtedy dzieci mogły czuć "solidarność", współczucie do zdradzonego ojca.
Jeżeli odchodziłaś Od, nie mająć uprzednio przygotowanej "opcji zapasowej", wtedy sytuacja jest zupelnie inna, solidaryzują się z Tobą...

Nie miej pretensji o wybór dzieci.
To ich wybór.

Sama robię wszystko w mieszkaniu. Położyłam panele. Pomalowałam ściany. I sama zarobiłam na wymarzoną starą komodę z duszą.
Być może uda mi się jeszcze w tym roku wyodrębnić łazienkę z kuchni. Póki co wanna w niej straszy. Kamienica...
Z racji pracy mam kontakt z ludźmi, którzy mogą wykonać te prace teraz a płatność rozłożą mi na kilka rat (niezbędny sprzęt już zakupiłam - chleb ze smalcem wcale nie jest taki straszny miesiącami).

Zjej czynów idzie zaobserwować że spotkania z dziećmi to tylko pokazówka i  że dzieci nie są jej na ręke