Jak ratować małżeństwo? - Netkobiety.pl

Uważam, to za najodpowiedniejsze. Sama żyje z Mężem po zdradzie. Emocje jakie targają chwilę po "prawdzie" są wielkie, postępuje się irracjonalnie. Nie wie sie co jest dobre dla nas, co złe. Dlatego najlepiej poczekać, aż emocje miną. Ja - chwilę po odkryciu zdrady, wyrzuciłam z domu. Pozwoliłam wrócić - i nie żałuje podjętej decyzji.

Moją opinię poznałaś. Parokrotnie dałem ci do zrozumienia, co tobie i o tym, co zrobiłaś, myślę. Czułbym się jednak, tak zwyczajnie, po ludzku ze sobą źle, gdybym źle ci życzył. Powtarzam, tu nie chodzi o ciebie, tylko o moje samopoczucie. My się nie znamy i generalnie jesteś mi obojętna.  Odczuwam za to sympatię do osoby, którą skrzywdziłaś. Sympatię niejako z "urzędu", ale też bez przesady. Emocje znacznie opadły.

Widzę jednak pewne, drobne odstępstwo od normy tj. czytając inne opowieści zdradzających, u ciebie widać większą, desperacką wręcz, wolę do zmiany siebie. Możesz też świetnie grać, jak wspomniałem, nie znam cię. Ok, ale do rzeczy. Zapewne wiesz, że bardzo często jest tak, że człowiek tuż przed śmiercią odczuwa poprawę, niekiedy znaczącą, a niekiedy jest mu tak normalnie, inaczej niż zwykle, ale jednak lepiej. Co to ma do twojej sytuacji? Już odpowiadam: Nie rozbudzaj swoich nadziei, nieznajoma. Myśl realnie. Twój mąż nawet za dziesięć lat, któregoś sobotniego, letniego i pięknego, jak obrazek poranka, może przy śniadaniu powiedzieć: "To mnie przerasta. To koniec". Tak funkcjonujemy. Zdarzają się jednostki, które wybaczają zdradę, ale nie spotkałem (za siebie też mówię) żadnego faceta, który by zapomniał. Tu jest potrzebna mądrość. Kto mądry niech zatem liczbę bestii przeliczy. Twoją "bestią" będzie strach, przed wspomnianymi powyżej słowami. Co się z tobą stanie? Nie wiem. Co będzie z waszym związkiem? Też, nie wiem. Natomiast wiem jedno. Wam obojgu będzie od tej pory towarzyszył bardziej lub mniej zakamuflowany lęk. On będzie się bał, że znów go zranisz, ty będziesz się bała samotności, życia bez niego. Strach to mała śmierć.

Taka, według mnie jest twoja kara. Czy sprawiedliwa? Czy zbyt okrutna? Sama sobie odpowiedz...

Dobranoc mimo wszystko.

Doom przede wszystkim i pomimo wszystko odbieram Cię bardzo pozytywnie. Co jest najważniejsze właśnie tutaj - nie znamy się, dlatego mogłam pisać szczerze, od serca.
Grać, nie gram - co by mi to dało? Przyszłam tu po radę, nikt mnie nie zna, nie muszę się nikogo obawiać - jedynie krytyki. Ale mogę być sobą
Ale zaryzykowałam, napisałam. Chciałam pokazać jaka jestem, otrzymać radę.
Oczywiście rozumiem jeśli ktoś uważa, że to jakaś gra, że udaję i stwarzam pozory kogoś kim nie jestem. To jest tylko forum i pisać mogą różni ludzie. Z resztą nie na jednym forum byłam i przekonałam się jacy fałszowi potrafią być ludzie.
Dla sprostowania - fora były związane z kobietami które czekają na partnerów odbywających karę w Zakładach Karnych, bądź tymczasowo aresztowanych.
No i jakiś czas temu tu się pojawiłam...

Nie o forach miałam pisać.
Wracając do tematu, potrzebowałam jakiejś rady i czytając wiele wątków pomyślałam - gdzie mogę szukać informacji jak nie tutaj? Wśród osób, które same były zdradzone, które czują to co teraz mój mąż czuje, które będą w stanie wskazać mi drogę, powiedzieć jak mam postępować i co dalej robić.
Gdybym pisała nieszczerze oszukiwałabym sama siebie, a tego nie chcę. Chcę mieć przynajmniej wyobrażenie jak mam dalej postępować, a najlepiej wiedzieć co mam robić. Póki co wydaje mi się, że wiem.
Jak to jest, co z tego będzie - tylko czas pokaże...

Tak byłam egoistką, nie dostrzegałam wielu rzeczy. Nie dostrzegałam tego, że mąż teraz potrzebuje wsparcia, zainteresowania, silnej kobiety, która weźmie na barki konsekwencje tego co zrobiła. Użalałam się tylko nad sobą - jaka to ja jestem biedna i pokrzywdzona. A tak nie jest. Teraz wiem, że to ja powinnam mu pokazać jak bardzo żałuję swoich czynów i jak bardzo chce się zmienić, naprawić to. Oczekiwałam nie wiadomo czego, skupiając się tylko na sobie i swoim poczuciu winy...

Czy desperacko chcę się zmienić? Wątpię. Najzwyczajniej chcę tylko tego aby wrócić do normalności. Do tego jaka jeszcze byłam rok temu. Na nowo wzbudzić w sobie wartości, które kierowały moim życiem. Niestety zatraciłam samą siebie...
Byłam zupełnie inna i dziś już wiem, że taka powinnam być, taka chcę być.

Wcale też nie uważam, że to źle, że mąż czasem daje mi popalić. Ma do tego prawo i to będzie dla mnie nauczką...
Nawet jeśli zdecyduje się tak na 100% dać nam (mi) szansę, to lęk będzie mi zawsze towarzyszył... Zawsze będę się bała, że jednak on nie będzie w stanie ze mną być...

Smallangel strach może nie będzie odczuwalny na codzień, ale jednak będzie. Gdzieś chyba zawsze będzie ten lęk...

Mój mąż kiedyś, dawno temu nie był święty. Wie co to zdrada, bo sam zdradzał - nie mnie. Mi zawsze był wierny. Od samego jednak początku bałam się, a co się okazało, to ja zrobiłam to świństwo, nie on... Ale to napisałam odnośnie tego lęku. Może na codzień go nie było, ale przychodziły chwile, kiedy jednak myśli nie dawały spokoju...

Boję się tego co będzie. Boję się przyszłości, ale chce Walczyć i jak pisałaś - dopóki on będzie obok, będę miała nadzieję...

Dziękuje jeszcze raz, dziękuje za wszystkie dobre i złe komentarze. Te "złe" zmotywowały mnie do zmiany myślenia, te dobre dodają siły do działania.

Czy mogę tu czasem wyrzucić złość i żale? Żeby nie robić tego w domu, nie nakręcić się niepotrzebnie i wyrzucić złe emocje?
Może wypłakać się?

Truskaweczko czy czytalaś wszystkie posty?

Nie chcę się powtarzać, ani absolutnie mieć Ci za złe co napisalaś, bo faktycznie masz rację... Ale mam wrażenie, że czytałaś tylko początek, albo wyrywkowo.
Ale chyba nie czytałaś tego co dalej pisałam- co myślę, czego się nauczyłam, czego oczekuję i co chcę zmienić w swoim życiu...

Czy oczekuję zaufania od męża? Nie, bo mam świadomość, że po tym wszystkim ostatnią rzeczą jest zaufanie z jego strony.
Czy mogę coś więcej powiedzieć? Nie, nie mogę bo i tak wiem, że jestem winna i nie chcę usprawiedliwiać siebie. Zrobiłam źle, po wszystkim postępowałam źle. Żałuję, chcę naprawić, zmienić się...
Czy to ważne dla czytających - też nie. Jesteście obcymi osobami, obiektywnie patrzącymi
Czy dla mnie ważne - tak, bardzo ważne. Każde słowo, każda opinia.

Edit: Pisałam w tym czasie kiedy edytowałaś. Doczytałam...

Jeżeli dojdziecie do harmonii w związku - strach odejdzie na bok. Tylko na to potrzeba czasu i pracy dwóch stron. Teraz nie możesz pisać co będzie potem, bo o potem nie jesteś wstanie myśleć . Naprawdę da się żyć bez strachu, potrzeba zbudowania swojej pewności siebie, poczucia wartości (oboje, bo oboje ją w momencie zdrady tracicie), a wtedy ... cóż życie jest piękne .

Jasne, że tak. Lepiej tu niż w domu. Mężczyźni nie lubią zrzędzących, gadających (ciągle), wkurwiających bab .

truskaweczka19

Ja kiedyś też mówiłam, że zdrady nie wybaczę - wybaczyłam. Mówienie a życie - to dwie różne kwestie. Każdy ma własna granicę wytrzymałości - to co dla Ciebie jest niemożliwe, wcale niemożliwe nie musi być dla kogoś innego.

A ktoś inny, to znów powiedział z przekąsem, że "chłop w chałupie, to jak wrzód na ..."
Potem powstaje lamentowe gadanie w stylu "dałam mu 5 zł na piwo i wystawiłam za drzwi. Nie było go u Pani?!?"

Jak apetyt rośnie w miarę jedzenia, tak wraz z wiekiem - i stażem - zmienia się prawie wszystko. Pewne sprawy z czasem wywołują w człowieku "mdłości".

Kobieta wyobraźnia bywa bardzo niebezpieczna. Mistrzosko potrafimy się nakręcać, a potem nie umiemy nad tym zapanować.
Dlatego spokojnie nieznajoma85.

smallangel co prawda to z innego wątku, ale dało do myślenia

Widzisz - ja zdradziłam, skrzywdziłam tak bardzo kochaną mi osobą. Mój mąż chce mi się odpłacić, może nie teraz, nie za miesiąc - on to może zrobić i za rok...
Dużo rozmawialiśmy na ten temat.
Z jednej strony go rozumiem. On najzwyczajniej w świecie chce, żebym poczuła się tak jak on. Wie, że mnie skrzywdzi, zrani, ale z drugiej strony chce, żebym wiedziała co on czuł w tym momencie i żebym przez taki wstrząs już więcej nie chciała tego robić, że jak będę znała to uczucie, to nie posunę się więcej do tego kroku.
Chce mnie ukarać za to co sama zrobiłam.
Tyle, że jak sam powiedział - na razie nie podjął ostatecznej decyzji i nie chce tego robić pod wpływem emocji. Emocje to najgorszy doradca.
On jest bardzo mądrym facetem, myślę, że tego nie zrobi - tak przynajmniej mi się wydaje. Ja też już więcej nie chcę go ranić, nigdy więcej nie chcę go zdradzać. Potwornie żałuję tego co zrobiłam i zdaję sobie z tego sprawę, że teraz wszystko zależy przede wszystkim ode mnie. Że to głównie ja mam walczyć o nas, o naszą przyszłość.
Przygotowałam się na wiele, zdaję sobie z tego sprawę, że nie będzie łatwo - ale czy to ma być łatwe? Czy moje postępowanie może tak przejść bez echa?

wierny_tomasz bardzo Ci dziękuję za tego posta, takie "słowa" bardzo mnie motywują do działania i zaczynam mocniej wierzyć w "Nas".

Tak powiedziano mi wiele brzydkich słów, dostałam kopa jakich mało - ale wcale nie mam nikomu tego za złe.
Tego chyba potrzebowałam, bo to mnie zmotywowało

Jestem wdzięczna za dobre rady, za odzwierciedlenie uczuć osoby zdradzonej, bo oceniając mnie, w jakiś sposób pokazali mi co może czuć mój mąż.
Pokazali mi to jak wiele błędów popełniam, jak bardzo skupiłam się na sobie - nie na mężu, który został skrzywdzony.

Staram się szybko uczyć, nie zawsze mi to wychodzi, ale nad każdym "słowem" zastanawiam się kilka razy.

Próbowałam postawić się w sytuacji męża - nie umiem, nie potrafię. Na samą myśl robi mi się słabo.

Zabrzmi banalnie
Ale moje postanowienie od jakiegoś czasu to nigdy więcej. Nigdy więcej krzywdzenia w taki sposób najbliższych.
Nie obiecuję, że będę potulna i pozwalała sobie na wszystko co mąż postanowi, bo mam swoje zdanie, ale chcę być fair...Chcę abyśmy potrafili tak jak do niedawna dojść do kompromisu, nie raz przez sprzeczki, ale jednak kompromisu. Żebyśmy potrafili dogadywać się tak jak do tej pory, kochali się tak jak do tej pory...

Przypomina mi się znów moja babcia. Jest niesamowicie mądrą kobietą. Potrafi być zarówno wyluzowana, jak i cholernie poważna. To jest kobieta anioł...
Od zawsze babcia stawia mnie i mojego męża za wzór małżeństwa.
Było mi źle po mojej zdradzie słuchać słów babci
A w czym jest złoty środek - w tym, że wszelkie problemy rozwiązywaliśmy sami, bez osób trzecich. Cokolwiek by się nie działo, żadne z nas nie poszło do mamy, ani taty na skargę - nie oszukujmy się, ale wiele związków tak robi
My po prostu zawsze byliśmy sami sobie i pomimo, że mieszkaliśmy wcześniej u teściów, potem u mamy, a dopiero od ok 2 lat sami, to nikt nigdy nie wiedział o tym, że między nami było źle
Ceniłam sobie to, że nikt nie wie, że nie ma "doradców" - to chyba jednak było ważne. Bo zawsze rozmawialiśmy, wyjaśnialiśmy sobie nieporozumienia.

mnie ciekawi jedno, ciągle piszesz o poprawie i innych pierdołach a nie zrobiłaś najważniejszego czyli nie odstawiłaś alkoholu, to najlepiej pokazuje jak chcesz naprawić ten związek, ciągle tańczysz nad liną zawieszoną nad przepaścią i twierdzisz że tym razem nie spadniesz.
i tu trzeba zwalić również winę na alkohol bo obie zdrady były właśnie gdy byłaś pod wpływem! niewielkim, ale zawsze i wiedząc o tym Ty dalej pijesz? dziwię się że mąż jest idiotą i dalej jest z Tobą, bo ja bym od razu odszedł, ciągle mówisz o chęci zmian itd a nie zaczynasz od podstaw czyli od rzucenia alkoholu...

bo rozumiem jeden wybryk po alkoholu, ale że po wyjawieniu prawdy nie minęło nawet kilka miesięcy a Ty już jak gdyby nigdy nic idziesz na imprezę, pijesz a potem znowu zdradzasz.
jak chcesz się zmienić i przestać zdradzać to zacznij od odstawienia alkoholu!

Nie mam z tego żadnej satysfakcji, ale jak widzisz wychodzi na moje. Facet wciąż walczy, dokonuje przewartościowania i myślę, że przygotowuje siebie i ciebie do decyzji, stąd zdanie "nie wiem, czy cię jeszcze kocham..." Stąd szukanie dziury w całym, jak to ujęłaś. Powoli wszystko w nim dojrzewa, a teraz szuka usprawiedliwienia swojej decyzji. On ją musi czymś uzasadnić. Jeden poważny argument już ma.  Ja myślę, że on tego nie udźwignie.

Zacznij sobie powoli układać życie od nowa.

Doom póki jeszcze mogę, będę walczyć o nas.
Jeśli nam się nie uda, on tego nie udźwignie - nie mam prawa zmuszać go do związku...
Ale nadzieja umiera ostatnia...

Szika zaglądam. Ostatnio mało kiedy, bo czasu brakuje, ale staram się przynajmniej część wątków nadrobić. Przynajmniej te, które mnie zainteresowały, w które się zaangażowałam.

Przede wszystkim moja droga wykazałaś się odwagą jakiej wielu brakuje. Ale o tym może później.
Pozwolę sobie wypowiedziec swoje zdanie na temat zdrady, znam ją z autopsji, w moim małżeństwie doszło do zdrady podwójnej w jednym czasie. Oboje z mężem chcieliśmy ratować małżeństwo, pół roku jeździliśmy na terapię, potem kontynuowałam terapię już tylko ja. Zatem bardzo prosze osoby, które sprowadzają ten trudny problem do jednej płaszczyzny winy o niekomentowanie mojej sytuacji i mojego zdania, jest ono wyłącznie wynikiem moich doświadczeń i jest skierowane do Autorki watku.
Otóż ja się zgadzam z tym, że zdrada zawsze ma swoje przyczyny. W ocenie moralnej jest wielką krzywdą dla partnerów (obojga), to nie podlega dyskusji, jest krzywdą dla związku. Tu ja rozgraniczam zdradę (za przeproszeniem) małolatów od zdrady w wieloletnim małżeństwie. Młodym ludziom kregosłup moralny dopiero się kształtuje, dorośli, ze stażem w małżeństwie zdradzają z zupełnie innych powodów, inaczej i inaczej to przezywają.
ZAWSZE jest jakaś przyczyna, ZAWSZE zdrada oznacza, ze w związku jest coś nie halo i OBOJE są za nią odpowiedzialni.
Mam wrażenie, że Autorko bardzo mocno idealizujesz swojego męża, gro osób tutaj jak czytam wykazuje empatię dla Twojego męża, właściwie to nikt tutaj nie poruszył tematu jego odpowiedzialności. Ja gdy dowiedziałam się, że zostałam zdradzona, to przede wszystkim zadawałam sobie pytanie co JA zrobiłam nie tak, że mój mąż zdradził? Odpowiedź uzyskałam dopiero po długim czasie, w emocjach oczywiście nie byłam w stanie zbyt wiele zobaczyć. Oboje ponosiliśmy za zdrade odpowiedzialność, ale żeby to zobaczyć, trzeba było wielu godzin z terapeutą, potem wręcz lat, żeby to tak dobrze zrozumieć o poczuć.
Z tego co przeczytałam dla Twojego męża jest tu wiele współczucia, zrozumienia, szacunku, Ty się wręcz biczujesz swoim poczuciem winy i całą ODPOWIEDZIALNOŚĆ bierzesz na siebie. Otóż nic bardziej zgubnego... napisałas gdzieś że chcesz wrócić do tego co było wcześniej, chcesz być ZNÓW sobą. Otóż nie uwazam, aby był to cel, przed zdradą nie byłaś sobą, bo to nie Ty. Teraz dopiero powinnaś siebie odnaleźć, poznać. Dobrze Koleżanka napisała, dopóki nie dotrzesz do przyczyn zdrady dopóty będziesz na nią ponownie narażona. Baty, krytyka i kop tutaj nic nie da, albo niewiele i będzie pełnić rolę powierzchownego rozwiązania problemu a problem jest znacznie głębiej i trzeba do niego dotrzeć.
Pewnie pisze chaotycznie, ale tu się nie da w jednym poście na forum wszystkiego opisać.
Tak w skrócie to, że Ty się zastanawiasz co masz zrobić to świadczy o Twojej mądrości i miłości do męża. Ale sama tego nie rozwiążesz, możesz to pokazać swojemu mężowi, pisze to z pełną odpowiedzialnością, Twój mąż TEŻ musi się zastanowić co spieprzył w Waszym związku, że doszło do zdrady!
Inaczej nic z tego nie wyjdzie. On teraz bedzie ofiarą, a Ty bedziesz zyć w strachu, On bedzie miał argumenty, a Ty bedziesz się czuła winna i będziesz mu WYNAGRADZAĆ... sorry ale to jest sytuacja kiedy jedno z partnerów góruje nad drugim i ma przewagę, a w ten sposób  nic z tego związku nie będzie, nie da się tak na dłuższa metę zyć.
Intuicyjnie wyczuwam, że jestes osobą skłonną do nadodpowiedzialności. Bierze się to z dzieciństwa, z rodziny dysfunkcyjnej. Jak Cię czytam powyżej to forumowicze spełnili tutaj schemat, po który tutaj przyszłaś. Potrzebowałas krytyki, obwiniania i ogólnie lania, mająć poczucie odpowiedzialności za sytuację masz pozorne poczucie mocy, że od Ciebie zależy rzeczywistość. Chętnie bym z Tobą porozmawiała na temat Twojego dzieciństwa, Twoich rodziców, ale to nie na tutaj, nie w tym watku, nie na tym forum, ale jak Cię czytam to rysuje mi się obraz jak byłas wychowywana, w co wyposazyli Cię rodzice. Fakt, że wcześnie wyszłaś za mąż też nie jest bez znaczenia, może się mylę, ale wydaje mi się, że z domu uciekłaś. Ale to tak jak pisałam nie na tutaj...
Och strasznie mnie poruszyła Twoja historia, jestes bardzo inteligentną i wrażliwą osobą, bardzo Cie szanuję i jest mi wstyd za tych wszystkich, którzy podejrzewają Cie tu o aktorstwo i tak okrutnie Cie ocenili. Ja się z Tobą identyfikuję i Cie rozumiem, nie chcę aby to zabrzmiało pysznie, ale może nawet lepiej niż Ty sama siebie. Bardzo chciałabym Ci pomóc.

szika, to co piszesz o odpowiedzialności zdradzonego za zdradę to namolne próby przerzucenia odpowiedzialności za swoją decyzję na partnera.
Decyzje niekonsultowana, podjęta w samodzielnie, w ukryciu przed drugą osobą, oraz co najważniejsze,
jedna z kilkudziesięciu innych możliwych do podjęcia decyzji.
Dlaczego zdradzacz wybrał właśnie decyzje o zdradzie, zamiast kilkudziesięciu innych możliwych rozwiazań ??
Piszesz o przyczynach zdrady leżących po stronie ofiary, jego odpowiedzialności za zdradę ...
to brzmi wprost śmiesznie...
Przyczyny kryzysu, są zazwyczaj po obydwu stronach.
Ale decyzja o takim czy innych zachowaniu na kryzys, jest zależna tylko i wyłącznie od podejmującego decyzję.

Dlaczego podjąl właśnie decyzje o zdradzie, co znim jest nie tak, jak sie zachowuje po tym fakcie, zależy od danej osoby, jej psychiki tego na ile chce odrzucic oszuistwo i byc szczera.
Tylko zdradzacz jest odpowiedzialny za swoją decyzje o zdradzie zamiast innego zachowania.

Drzazga,

ale psychologowie nawet mowia o tym, ze po zdradzie partner, ktory zostal zdradzony, wykorzystuje zdrade do manipulacji - zaczyna rzadzic w zwiazku i stawiac warunki. Jedzie na poczuciu winy zdrajcy i narzuca wszystko.
Tak to rowniez wyglada u Nieznajomej.
Ok, zdradzila. Ale moze przeczytaj o tym, co wyrabial maz przed zdrada.
Nie tlumacze zdrady. Nie o to chodzi. Zdrada oczywiscie jest zla.
Ale maz tez nie jest dobry i na pewno nie stanie sie dobry tylko dlatego, ze zostal zdradzony.
A tak sie zachowuje.
Poprzez zdrade jego winy nie zostaly wymazane.

Szika dziękuję za wypowiedź.

Czy idealizuję męża? Nie, nie idealizuję.
Nie jest ideałem, ma swoje wady jak każdy, ale jest dobrym człowiekiem. Każdy kto nas zna tak uważa. Ja też.
Nie uważam, aby on był odpowiedzialny, winę ponoszę tylko ja. Za bardzo "rozkręciłam się", zbyt szybko chciałam nadrobić ostatnie lata spędzone w domu.To ja sama się w nim zamknęłam, mąż mi nigdy niczego nie zabraniał. Gdybym chciała, mogłabym wszędzie wyjść - nigdy nie był zazdrośnikiem.
Jedynie czego mi brakowało, to jego obecności. Ale i tu nie mam prawa doszukiwać się winy, bo mamy trudną sytuację finansową, a on robi wszystko aby nam niczego nie zabrakło...

Za wcześnie jeszcze na jakieś wielkie zmiany, ale już jakieś są wyczuwalne. Przestałam się "biczować", bo nie tędy droga. Z resztą i mężowi też nie odpowiadało, kiedy byłam taka krucha, użalająca się nad sobą i... upodlona. Dlatego nawet kiedy mam gorszy humor, po prostu staram się tego nie okazywać.

W tym coś jest i zdaję sobie z tego sprawę

Moja mama, babcia - najwspanialsze kobity na świecie. Szczególnie babcia, która jest silną, ale kochaną kobietą. Mało takich mądrych ludzi na świecie jak ona.
Mama... zagubiona, czasem bezradna, ale równie wspaniała. Jednak gdyby nie dziadkowie - zginęlibyśmy.
Dziadek - byłam jego ulubioną wnuczką, miał problemy z alkoholem, był uparty, zawzięty. Stawiał na swoim, ale ja u niego zawsze miałam fory. Kochał i mnie i męża - zmarł 2 lata temu.
No i ojciec... alkoholik, agresywny, cierpiący na depresję. Początkowo nerwica, potem depresja. Leczył się psychiatrycznie, ale silne leki psychotropowe popijał alkoholem. Znęcał się nad nami.
Pił i bił... Panicznie się go baliśmy...
Po 2 nieudanych próbach samobójczych za trzecim razem mu się udało... Zmarł gdy miałam 11 lat.
Mama pomimo wszystko go strasznie kochała, została sama z czwórką dzieci w wieku od 4 msc do 12 lat - bezradna i zagubiona... Babcia pomogła jej stanąć na nogi.
Nie płakałam za ojcem. Może to zabrzmi dziwnie, ale w jakiś sposób poczułam ulgę... Za to niesamowicie szkoda mi było mamy, nie mogła poradzić sobie z tą stratą i na okrągło starałam się być wsparciem dla niej.

Szika odpowiadając teraz na Twój drugi post. Trochę źle interpretujesz, ale nie jestem w stanie tutaj wszystkiego napisać, bo wyszła by mi z tego całkiem spora opowieść, a i tak nie wiem czy zdołałabym choć najważniejsze fakty uchwycić.

Na chwilę obecną moja przeszłość to jedno, a to co się dzieje to drugie. Oddzielam te dwie kwestie grubą krechą.

Drzazga,

mnie nie chodzi o to. Nie umiem ocenic kto jest winien i w jakiej czesci za zdrady Nieznajomej. Ale za to, co jej maz robi teraz jest odpowiedzialny w 100%.

Oczywiscie, sama wiem, jak to jest, jak sie dozna zdready ze strony najblizszej osoby. Ale dzieki temu wiem rowniez, ze gdyby moj maz zachowywal sie jak Nieznajoma - tzn. wzial swoja wine na siebie i chcial rozmawiac - ja tez zachowalabym sie inaczej i inaczej niz maz nieznajomej.
Trudno generalizowac w takich sprawach, bo kazda jest inna - tak jak inni sa za kazdym razem aktorzy.
kazdemu zdarza sie zbladzic. W przypadku recydywy to inna sprawa. Ale zdaje mi sie, ze Nieznajoma zasluguje na wybaczenie. Nie wiem tylko, czy jej meza na to stac.
Ocena forumowiczow nie ma znaczenia - moja rowniez. Nie o ocene chodzi.
Nieznajoma pisze, ze podda sie decyzji meza, ale poki deczji nie ma robi wszystko aby byc razem. I to mi sie podoba.
Piszmy  o tym, co teraz, a nie o bledach, ktore popelnila bo czasu nie cofnie!

Drzazga co Ty z tym linczowaniem czy obarczaniem winą? gdzies Ty to wyczytał? Ubolewam nad brakiem rozumienia po raz kolejny.
Nieznajoma nic na siłę. Nie można komuś pomóc kto przed pomocą sie broni, kto woli trzymac się swojej "równowagi" bo tak komuś świat lepiej "leży".
Byłaś najstarsza z rodzeństwa? A czy nie było tak, że nadstawiałas własny tyłek aby ojciec nie bił rodzeństwa czy mamy? Nie musisz odpowiadać.
Ja przez to przeszłam. Ja byłam zdradzona. Mój mąż był winny, tak był winny. Ale ja za zdradę byłam RÓWNIEŻ odpowiedzialna. Niestety, przykre to ale prawdziwe. Nie wypowiadam tu swoich wydumanych teorii, ale to do czego doszłam w terapii i nie uwazam, że to błąd. Dzięki temu wybaczyłam męzowi, wybaczyłam sobie. Ot poprostu, nie poszłam schematem, a zawalczyłam o małżenstwo, ale i o swoją i męża godność. Dziś, choć nie jesteśmy razem, bardzo się szanujemy. Zawsze będe Go na swój sposób kochała, bo jest ojcem naszych wspaniałych dzieci. Jest i był dobrym człowiekiem, mogę na niego liczyć w potrzebie a on na mnie. Mogliśmy być razem i wiem, że by nam się udało, niestety ja podjęłam decyzję, że już nie chcę. Nie potrafiłam znieść tego, że obdarzył inną kobietę uczuciem, ja powiedziałam "koniec", w moim odczuciu uwolniłam go od siebie, bo miałam wobec niego nierealne oczekiwania, żeby przestał kochac tamtą. Cóż trudno się mówi. Sa i pozytywy tego rozstania, bo stanęłam na nogi jako samotna kobieta i finansowo i zawodowo, a i z wychowaniem dwojga nastolatków, którzy zostali ze mną sobie poradziłam. Dziś jestem znacznie silniejsza. Więcej rozumiem. Bardziej rozumiem siebie. Wiem też jakie "grzechy" w małżeństwie popełniłam, wielu z nich na wtedy nie byłam w stanie dojrzeć, dziś je widzę w pełnej okazałości. Mój mąż powiedział mi, że byłam wspaniałą żoną, wziął całą winę na siebie, a to nie tak, to nie było uczciwe obarczyć go winą za wszystko. Ja tak uważam.
Naszego dzieciństwa nie da się odkreślić grubą krechą. To tak jakby odciąć drzewu korzenie, nawet jeśli stoi to byle wiatr je przewróci. Nie da się. To w co wyposażyła nas rodzina idzie z nami przez życie choć bardzo tego nie chcemy i wydaje się nam, że to już za nami. Nie twierdzę, że kazdemu konieczna jest terapia, ale wielkim krokiem jest uświadomienie sobie tego i pogodzenie się z tym. Zaakceptowanie tej części siebie, która jeszcze jest małym dzieckiem i potrzebuje rodziców, miłości, uwagi, czasu. Zostaje głód. Nawet jesli próbujemy zjeść cukierka to i tak głód jest, głód, który może zaspokoić tylko prawdziwy chleb.
Ale sie rozpisałam. Nie chodzi mi o to abyś przestała się winić, to poczucie winy jest konstruktywne o ile prowadzi do zmian. Kwestia świadomości w jakim kierunku co masz zmieniać? Jak ma się zmienić Twoje zycie? No sorry ale nie dam sobie powiedzieć, że jestes bezduszną idiotką, co to dupy daje na lewo i prawo, bo to jest socjopatia. Socjopatką nie jesteś.
Chodzi mi o to, że zmiany musza być po OBU stronach, Twój mąż także musi spojrzeć na siebie w jakiś sposób krytycznie. Wiem, ze to trudne, mężczyźni bardzo się przed tym bronią, dlatego najlepsza byłaby terapia dla małżeństw. Jesli tylko Ty bedziesz się starała, odwdzięczała mu się że z Tobą został, wynagradzała mu krzywdę, to nie rokuję Waszemu małżenstwu. Zginiesz w nim...

Mam wrażenie, że On już decyzje podjął - zostaje z Tobą, bo Cię kocha. Dlatego nie rozpamiętuje. Silny emocjonalnie jest. Nie wracaj do tematu chyba, że sam będzie tego potrzebował. Przywołuj teraz pozytywne obrazy.

Swoją drogą planujesz pójście do pracy, by pomóc finansowo? To byłoby dobre dla Was.

Witam.
Jestem nowa wiec z góry przpraszam ze jakies błędy. Zalogowałam sie bo mam spory kłopot z mężem. Jednym słowem potrzebuje dobrej rady. Moja historia jest moze nie tyle długa co skomplikowana. Najlepiej wiec bedzie zacząć od początku. Poznałam mojego męża przez przypadek gdyż jego brat był moim kolegom. Jakoś tak to wszystko szybko poszło i bardzo szybko zamieszkaliśmy razem. Rok póżniej urodził sie nasz syn. Ja byłam w domu a wtedy moj partner pracował. Dodam że jest już po jednym rozwodzie i też ma syna. Gdy nasz syn skończył 10 miesięcy poszłam do pracy. Dwa lata po zamieszkaniu razem wzieliśmy ślub. Jakoś to wszystko dało sie poukładać. Pracowaliśmy w jednym zakładzie wiec zmienialiśmy sie przy opiece nad synem pracując na przeciwnych zmianach. We wrześniu 2012r moj mąż uległ wypadkowi w pracy. Miał złamany kręgosłup, krwiaki w głowie ale na szczęście chodzi bo ma czucie. I w sumie nawet sprawnie sie porusze tylko nie może podnosić nic powyżej 2kg. I problem pojawił się gdy zaczeło brakowac pieniędzy bo leczenie kosztuje. Mieszkamy z moja mama wiec koszty utrzymania nie sa ogromne. Lecz zawsze brakuje a on nie widzi problemu. Obecnie jest na zasiłku rehabilitacyjnym. Siedzi w domu i jak ja jestem w pracy zajmuje sie synem. Cały problem w tym że wogole ze soba nie sypiamy, brakuje nam pieniędzy co powoduje wieczne kłótnie, a najgorsze w tym wszystkim jest to ze jakoś jak brak pieniezy to on na piwo i papierosy zawsze znajdzie kase. Ostatnio doszło do kłutni i w pewnym momencie mnie popchnoł i to juz było za wiele. Kazałam mu sie spakowac i wyjsc wkońcu ja jestem u siebie (u swojej mamy). A on na to że nie i wyszedł. Nie chce rozmawiac i jak tylko wracam do domu to mnie unika lub wogole wychodzi bez słowa i nawet nie wiem gdzie. Dodam jeszcze ze co do wierności z jego strony z czasów przed ślubem to nie jestem taka pewna. Pojawia sie jeszcze jeden problem. Syn ma ponad dwa lata i przyjąć moga go tylko do prywatnego przedszkola ktore kosztuje 500zł i mnie na niego nie stac. Wiec jesli mąż by sie wyprowadził nie mam opieki dla synka gdy jestm w pracy. Co mam robić chciałabym ratować małżeństwo chociażby dla syna ale nie wiem czy warto. Wychowywanie w niezdrowej atmosferze nie jest dobre. Prosze poradzcie mie coś...pozdrawiam

Nieznajoma85 - uważam (to moje zdanie), że wyjazd nie jest dobrym wyjściem - nie teraz. Teraz powinniście być Razem - a nie osobno. Za dużo jest jeszcze żalu - to może być zdradzieckie. Zaczynasz pracę - dacie sobie radę. To pensja więcej.

a niemozecie wyjechac razem w takim razie? skor oTy pracy nie masz, albo masz tylko dorywcza? ja uwazam ze ogolnei zwiazki na odleglosc to klapa niestety, a zwlaszcza w takiej sytuacji.

Razem nie możemy wyjechać, bo mamy dzieci. Jedno poszło do szkoły, drugie jest malutkie. Do tego języka w ogóle nie znam.

Czy związki na odległość to klapa? No niekoniecznie. Nasze małżeństwo w dużej mierze opierało się na rozstaniach. Jak już wcześniej pisałam był za granicą, jeździł w delegacje, siedział w Zakładzie Karnym.
Co prawda ten moment nie jest odpowiedni, ale mam nadzieję, że będzie tak jak było zawsze.
Mąż też nie jedzie na nie wiadomo jak długi czas. To ma być kilka miesięcy. Wyjdziemy z długów, wróci i będzie już w domu. Może i ja znajdę stałą pracę, wtedy wszystko będzie łatwiejsze dla nas.

Tak na prawdę pierwszy raz mąż jest tak długo w domu - aż 2,5 roku. Wcześniej bywało tak, że był tylko kilka miesięcy w domu i jechał w delegację. Wracał, potem znów wyjeżdżał i tak w kółko.
Teraz, kiedy pojedzie obojgu nam będzie wyjątkowo ciężko, bo raz - przyzwyczailiśmy się do tego, że mąż jest w domu, a dwa - po tych wszystkich wydarzeniach, no nazwijmy rzeczy po imieniu, po mojej zdradzie obojgu nam będzie towarzyszył strach. Mi, że mąż wyjdzie z założenia "oko za oko, ząb za ząb" i będzie chciał się zemścić. Jemu, bo będzie się obawiał, że znów go zdradzę.

Już nie będę wracać do poprzednich postów, ale ktoś kiedyś pytał o przyczynę zdrady, były też różne przypuszczenia dlaczego mogłam zdradzić. Dziś już wiem co było powodem, jednak nie chcę pisać tego tu, publicznie.
Wiadomo, przede wszystkim winę ponoszę ja sama, bo zdrady nic nie tłumaczy. Ale również mąż przyczynił się do tego, że stało się jak się stało. Minimalnie się przyczynił - ale jednak...
Generalnie wspólnie doszliśmy do takich wniosków...

czlowiek_znikad u nas nie było kryzysu przed zdradą. Właśnie najgorsze jest to, że to był jeden z najpiękniejszych okresów naszego życia. Po zdradzi jakieś 1,5 miesiąca było ciężko, na samym początku mieliśmy się rozstać, ale powoli, małymi kroczkami odbudowujemy to, co zawaliłam w ciągu jednaj chwili...

Witaj nieznajoma
Fajnie, że się pojawiłas, ja dopiero dzis tu zajrzałam. Kochana to "minimalnie" to już coś Zaczynasz patrzeć i widzieć... trzymam wielkie wielkie kciuki za Was

człowiek_znikąd toś Ty też z tej bajki? witaj

odpisałam Ci na Twój list
jeśli chodzi o DDA to własnie tu nie potwierdza się to co napisałaś... nie jesteśmy odpowiedzialni za to co nam w dzieciństwie zrobiono, nie mieliśmy na to wpływu... to nie nasza wina, że nie nauczono nas zdrowego życia, rozumienia siebie, kochania siebie... od nas zalezy czy zechcemy przerwać ten zaklęty krąg czy może nadal będziemy powielac błędy naszych rodziców... warto się temu przyjrzeć bliżej jesli już nie dal samej siebie to dla dzieci, nie chciałabys aby Twoje Dzieci w przyszłości przechodziły przez podobne przykre doświadczenia, prawda?

Tak wyszlo Ale Ty jestes juz dalej, ja dopiero w powijakach...

Mimo ze poczatkujacy, ale to juz wiem. Dobrze ze przestajesz sie tym usprawiedliwiac, ale czy przeszlas proces dojrzewania emocjonalnego? Bo samo postanowienie nie dziala. Duch wprawdzie ochoczy, ale cialo mdle, a wlasciwie w tym przypadku nie wyleczone emocje.

Rozumiem że jest chociaż trochę lżej jak można chociaż ten 1 procent winy komuś przekazać...
Ale nie rób tego... jeżeli teraz pozwolisz sobie na osadzenie gdzieś w umyśle że jakieś zachowanie męża mogło być powodem (choćby w 1%) Twojej zdrady - to jaka masz pewność że kiedyś znowu się nie zapomnisz bo Twój umysł da Ci inne usprawiedliwienie?

Ty zdradziłaś dwukrotnie, drugi raz w momencie kiedy byliście w trakcie walki o związek zaraz po Twojej pierwszej zdradzi. Chyba sama rozumiesz że to nie był "jednorazowy" błąd i że masz do zdrady... predyspozycje(?)... Nie zostawiaj sobie żadnej furtki na przyszłość jeżeli nie chcesz tego powtarzać...

nieznajoma85- co u Was?

To dobrze nieznajoma.

A jak tam Twoja praca nad soba ? nad Twoimi "slabosciami"   ??

pozdrawiam Cie i zycze trwania w szczesciu

Chyba za bardzo się wyciszyłam, wręcz nie mam ochoty na sex, co odczuwa mój małżonek...

Poza tym...
Potrząśnijcie mną, bo...
Bo nie wiem jak to określić. Wciąż jakieś poczucie winy, wciąż biczowanie się...
Nie, nie non stop, ale są chwile kiedy wyrzuty sumienia żyć nie dają...
Tak jak dzisiaj...
Do tego mam wrażenie, że oddalamy się od siebie z mężem. Może nie koniecznie przez ubiegłoroczne przeżycia, ale przez moją pracę, brak czasu dla siebie, zmęczenie i...
Nie mam ochoty na sex... Widzę jaki on chodzi poirytowany, znam ten jego stan.
Nigdy, przenigdy nie chciał abym robiła coś wbrew sobie, zawsze mówi że jest ok. Ale ja widzę że nie jest. Znam go, widzę to po nim.
Dzisiaj przeszliśmy (w końcu) poważną rozmowę. Od dawna nie mieliśmy na to czasu, ani chęci...

Obawiam sie ze masz racje. Ja po niemalze dwoch koszmarnie ciezkich latach chyba przegralam walke z wlasnymi emocjami. Pomimo nieustajacych staran mojego meza nie daje rady przeskoczyc wlasnej psychiki... wczoraj poprosilam zeby sie wyprowadzil.