Związek z osobą niewierzącą - Netkobiety.pl

Niczego takiego nie napisałem.

Kobiety różne są .

A wielu młodych mężczyzn, których znam ma mniej cech typowo męskich od ich partnerek .
Nie pojmuję dlaczego tak dużo młodych kobiet musi prosić się swoich menów o seks.
Poznałem 24-latka, który przez 2 m-ce wakacji kochał się ze swoją partnerką tylko 3 razy (a spali w jednym łóżku), inny uważał, że to dziewczyna powinna zapłacić za hotel i restaurację. Takich "anomalii" jest wiele, dlatego uważam, że znaleźć dziś porządnego mężczyznę nie jest łatwo.

Umówmy się - tradycja to nie to samo co uczestnictwo w obrządku religijnym. I czego tu nie rozumieć? Już ci mówię, skoro nie wiesz. Otóż przysięga małżeńska ma charakter zobowiązania obopólnego. To jest jej sens - że oboje małżonków przysięga przed Bogiem, w którego wierzy i według zasad którego żyje (a przynajmniej się stara). Ta przysięga dla osób wierzących ma charakter ponadczasowy. Stawiają na szali własną duszę. W przypadku podjęcia takiego zobowiązania w formie jednostronnej to jest to zwykła szopka i niewiele znaczące przedstawienie. Absolutnie nic ono nie wnosi i nie wiąże się z jakimkolwiek zobowiązaniem. Bo to tak, jakby z wagi odciąć jedną szalkę i twierdzić, że wszystko działa jak powinno. Ale czy tak faktycznie jest? Czy jednostronne zobowiązanie będzie uczciwe? Czy też ma jedynie uciszyć sumienie osoby przysięgającej?

Nurtuje mnie jednak jedno pytanie, zwłaszcza do osób wierzących: skoro Bóg jest wszechmogący, wszechwiedzący i miłosierny...to jak życie z osobą, którą się szczerze kocha - nawet bez ślubu -  może być grzechem? Czy dla istoty doskonałej taki banał może mieć jakiekolwiek znaczenie w obliczu szczerego uczucia? Bo to zakrawa na jakiś absurd póki co. Bóg - istota ze wszech miar idealna, ponadczasowa, doskonała, wszechobecna i wszechwiedząca......miałaby się przejmować niewiele znaczącą ceremonią? Przecież nie o to w tym chodzi. Chodzi o szczere uczucie i zobowiązanie płynące z serca i przecież to się liczy w ostatecznym rozrachunku, prawda?

Zgodzę się z tym ale jeśli ja byłbym tym facetem (chodzi o moje podejście do problemu) w tej sytuacji to mimo swoich zasad bym je nagiął i pozwolił uszczęśliwić partnerkę. No i także mimo jakiegoś wewnętrznego rozdwojenia starałbym się nie okazywać tego. Życie faceta od tego nie zależy więc dlaczego w takiej jednorazowej sytuacji nie dać się ponieść?

Co innego jeśli ktoś nie godzi się np na dziecko a partner tego pragnie. Ta sytuacja będzie rzutowała na całe życie. A ślub? Dla jednej osoby magiczny dla innej nie ale chyba da się to przeżyć ;D

Lepiej żałować, że się coś zrobiło niż żałować, że się tego nie zrobiło

W tej sytuacji chyba nie będzie zwycięstwa obydwu stron. Mniej szkody będzie wg mnie wtedy jak ślub jednak się odbędzie I tego Ci życzę Pumelko ;d

YOGI bear nie wiem czy kiedyś brałeś któryś ze ślubów, ale przysięga JEST INNA. W USC nie ma mowy i wierze, jest o miłości, wzajemnym szacunku, ale nie musisz przysięgać w jakiej wierze będziesz np wychowywać dzieci.

On też nie będzie musiał. Ma tylko zapewnić, że nie będzie zabraniał Pumelce nakłaniać ich dzieci do Kościoła.

Ślub kościelny brałem. Zakładam jednak, ze przy ślubie opisanym przez Pumelkę treść przyrzeczenia jest inna, niż przy normalnym kościelnym. Ja nie musiałem zapewniać, że nie będę zabraniał dzieciom wiary w Boga.

W którym z postów Pumelka napomknęła coś o dzieciach. Z czego ja rozumiem, że prawdopodobnie dzieci mieć nie może (albo jest to bardzo utrudnione), więc temat antykoncepcji odpada - Pumelko jeśli źle zrozumiałam od razu przepraszam.

W związku z tym nie sądzę, żeby różnica poglądów, aż tak im w życiu przeszkadzała.

yogurt to powiedz mi (bo Ty kompletnie nie zwracasz uwagi na pewien fakt) jak autorka ma przystępować do komunii św., jak przyjmować księdza itd. Wymagasz on niej, żeby uszanowała ateizm partnera, ale nawet w minimalnym stopniu nie wymagasz tego od partnera autorki.

Jednostronna przysięga może dla Ciebie będzie szopką, może dla partnera autorki też, ale dla samej Autorki będzie to ważne, gdyż pozwoli jej żyć zgodnie z naukami kościoła.

I ja cały czas powtarzam. Mogą wziąć dwa śluby, Oficjalnie cywilny, a tylko dla autorki kościelny.

Pomieszanie z poplątaniem. Religia najwyraźniej pomyliła sie z tradycją. Pumelka nie jest płochym dziewczęciem w wieku lat 18stu, a dorosłą kobietą w wieku lat 30stu, która chce wyjść za maż i założyć rodzinę - zgodnie z obowiązującą ją i jej rodzinę tradycją.

O ścisłym przestrzeganiu wiary katolickiej mowy nie ma - bo szczerze wątpię, że przedmałżeńskiego seksu nie było, antykoncepcji nie było i tak dalej. Czyli jednak nagiąć swoją "wiarę" do aktualnych potrzeb można. To samo jest z partnerem Autorki - taki całkowity "antychryst" z niego nie jest, bo i wigilię obochodzi i do kościółka na uroczystości rodzinne też zagląda.

Tutaj chodzi o nacisk trzydziestolatki na ślub. Po pół roku czasu. Dla jednych długo, dla drugich krótko, a tego kwiatu pół światu, młodszego, starszego, bardziej lub mniej "wierzącego". Jak dla mnie - problemem jest zobowiązanie i moim zdaniem nacisk na białą kieckę i kościelne dzwony jest tylko pretekstem do stawania okoniem - co właśnie robi partner Autorki.

Można pojechać dwutorowo - cośtam w wierze katolickiej o miłości piszą, że taka cierpliwa, że nie zna czegośtam i w ogóle. Czyli jeśliby Autorka szczerze kochała po katolicku swojego wybranka - toby czekała do usranej śmierci aż on się zdecyduje. Każdy jednak swój rozum ma, wie że latka lecą, zegar biologiczny tyka a babcia starszą osoba jest - i w takiej sytuacji WSZYSTKIE chwyty dozwolone.

Drugi tor jest taki, że jak facet się uprze na kobietę, to z lacza pójdzie na koniec świata, obrzeza sie trzy razy i fujarą chrzanu nakopie - żeby kobietę sobie "przypisać". Taka prawda, znana nie od dziś.

Deliberacja nad tym kto z czego ma zrezygnować - przypomina dopinanie kontraktu biznesowego. Z aneksami. I tutaj dla wzmocnienia argumentów podawane są emocjonalne wycieczki w stylu: "każda dziwczynka od urodzenia marzy o bialej sukni", "każdy człowiek ma prawo do wolnosci przekonań religijnych, badź ich całkowitego braku - i należy to uszanować", "babcia staruszka" i tym podobne dyrdymały, które w obliczu prawdziwego, gorącego uczucia nie mają ŻADNEGO znaczenia. Ponieważ kiedy ludzie się kochają naprawdę - rozwalają każdą przeszkodę stojącą im na drodze, zamiast je mnożyć, żeby udowodnić czyje na wierzchu.

Kompromisu w tym przypadku nie ma. To tak jakby Autorka chciała jechać nad morze, jej partner w góry i w ramach kompromisu spotkali się pod Łodzią - i każde nieszczęśliwe. Facet po prostu chce sobie pobzykać na wolności, a ona stoi mu okoniem - więc w ramach dopinania kontraktu - facet negocjuje rok niezobowiązującej swawoli, a potem się zobaczy.

Proponuję Autorce rozpocząć poszukiwania osoby o podobnych poglądach - czyli wybiórczy katolicyzm - i posiadania nadziei że miłość też nadejdzie i dogranie w alkowie nadąży. Albo - poszukać prawdziwej miłości - i wtedy wszystko "samo" poleci.

Przysięga małżeńska w kościele jest taka sama dla obojga!

"Ja.....biorę sobie Ciebie.....za żonę/męża i ślubuję CI miłość, wierność i uczciwość małżeńską, oraz że CIĘ nie opuszczę aż do śmierci" Wierzący dopowiada- tak mi dopomóż bóg i wy wszyscy święcy, niewierzący pozostaje przy przysiędze.
Oboje nie ślubują bogu, czy księdzu, tylko sobie nawzajem. Wierzący PROSI swojego boga o pomoc w dotrzymaniu przysięgi, niewierzący nie, bo w boga nie wierzy.
Jednostronny ślub to tylko nazwa i odnosi się tylko do tego, że osoba wierząca prosi boga o wsparcie i przyjmuje komunię, a ta druga, niewierząca nie.
Jesli niewierzący nie odwołuje się do boga, to znaczy, że jego przysięga małżeńska nie ma znaczenia? Nie rozumiem o co tu chodzi.
Dla mnie, nieuczciwością jest, gdy ateista udaje katolika dla świetego spokoju. Gdy odwołuje się do boga, w którego nie wierzy i przyjmuje sakramenty, które są dla niego szopką.

Dla mnie, ateistki i dla mojej córki, ateistki, czyjaś wiara w boga nie jest szopką!
Nie jesteśmy ateistkami walczącymi z wiarą innych, ani z kościołem.

Uważam, że wiara niczego złego nie uczy o ile jest prawdziwa. To ludzie wypaczają jej sens. Znam wielu takich "katolików", którzy mają pełne gęby boga, latają codziennie do kościoła, a ich życie to bagno, bo łamią wszystkie zasady.

Co do chrztu dzieci. Córka i zięć podpisali przed ślubem zobowiązanie, że dzieci będa wychowane w wierze katolickiej.
Oznacza to, że córka nie będzie się sprzeciwiać ich ochrzczeniu, chodzeniu na religię, komunii itd.
I nie będzie, ale to ich ojciec weźmie na siebie ich religijne wychowanie, nie ona, z przyczyn oczywistych. Bo jak można dać komu coś, czego się nie ma?
Napewno w ich domu dzieci będą zadawać pytania, gdy już do tego dorosną. Bóg i kościół nie będą taką oczywistą drogą, jak w tych domach, gdzie wszyscy mają te same przekonania. Czy to źle?
Dla mojej córki chrzest dziecka to nie problem. To tylko otwarcie drzwi. Czy dziecko pójdzie przez nie drogą wiary, czy z tej drogi zawróci, to sprawa dziecka, gdy już będzie samodzielnie podejmować decyzje.
Zięć też ma takie poglądy, nie jest katolickim oszołomem, co to chciałby przerobić wszystkich na swoje kopyto. Za kogoś takiego moja córka by nie wyszła za mąż. Jej mąż też nie ożeniłby się z osobą, dla której jej ateizm byłby sprawą najważniejszą pod słońcem. Tacy ludzie nie są zdolni do kompromisów. Bigot i wojująca ateistka? To nie do pogodzenia.
Dla męża córki ważne było, by wziąć ślub w kościele. Dla córki ważne było pragnienie męża, ale też to, by pozostać przy swoich poglądach. Dla niego ślub cywilny, to było za mało. Dla niej, udawanie katoliczki to za dużo. Spotkali się na takiej uroczystości jaką opisałam. Złożyli SOBIE NAWZAJEM przysięgę, która dla niego jest sakramentem, dla niej przyrzeczeniem.
Ta cała reszta, przyjmowanie księdza po kolędzie, udział w mszy niedzielnej czy świątecznej, to wydumane problemy dla kogoś, kogo cudza wiara nie parzy. Teraz mieszka z nami moja matka. Przez wiele lat odmawialiśmy przyjęcia księdza po kolędzie, gdy dzwonili do furtki ministranci. Wczoraj otworzyłam furtkę, dla niej. Bo tego potrzebowała. My z mężem trzymaliśmy się z boku. Dla nas to sprawa bez znaczenia, dla matki ważna.
I tak pewnie będzie w domu mojej córki. Pewnie będzie się o tym rozmawiać, dzieci będą zadawać trudne pytania, ale to dobrze. Napewno myślenie dzieciom nie zaszkodzi, a wręcz przeciwnie.

A to co piszesz Catwoman o narzucaniu swoich przekonań, jak choćby naturalnych metod antykoncepcji, czy presji na chodzenie do kościoła, czy seksu "po bożemu" (?), to dotyczy bigotów i oszołomów, a nie normalnych ludzi, dla których wiara w boga wyraża się w szacunku i miłości do bliźnich.

Moja babcia była głęboko wierząca i nigdy nie powiedziała mi złego słowa na temat mojego braku wiary. Mówiła tylko, że mnie kocha i modli się za mnie i za siebie. I najważniejsze, żebym była dobrym człowiekiem.

Dlaczego tak nie lubicie tego faceta ?

Każdy normalny mężczyzna boi się ślubu.
Dla kobiety to głównie wyraz miłości i oddania, dla mężczyzny, to przyjęcie na siebie OGROMNEGO zobowiązania i ODPOWIEDZIALNOŚCI.

To chyba dobrze, gdy zastanawia się: czy temu podoła.

I wcale ten lęk przed ślubem nie oznacza braku miłości i oddania (z jego strony).

Nie zauważyłem, by Pumelka pisała coś o problemach z poczęciem dzieci. Myślę, że ma się z tym dobrze i wierzę, że IM się uda .

No wiesz, jak się wyobrażenie o wspólnym życiu kończy na samej ceremonii zaślubin, to można mieć obawy: panna młoda czy pryszcz jej nie wyjdzie w dzień ślubu na dekolcie, a pan młody czy nie pomyli przysięgi

Pumelko,
Bóg nie ucierpi, jeśli odrzuci się pewną "formę" (mam na myśli religię czy kościół) a może... to jakiś zwrot w Twoim życiu duchowym? Celowo nie napisałam "religijnym". ........

Zależy, co tak naprawdę góruje nad człowiekiem. Jakoś od razu ciśnie mi się na mózg -jak już przy kwestiach wiary jesteśmy- cytat Jezusa "Przykazania boże zaniedbujecie a ludzkiej tradycji się trzymacie" (chodziło o obrządki, nakazy, zakazy).  Tradycję da się ominąć, bo to kwestia sentymentalna. No chyba, że ktoś kurczowo trzyma się sentymentów.

To on jest ateistą, czy antyklerykałem?

To jakaś parodia i twój durny wymysł. Tak czy tak żyjesz z nim w związku. Tak czy tak mieszkacie razem, uprawiacie seks. I jakoś to ci nie przeszkadza w uczestniczeniu w życiu Kościoła?

Pumelko, a czego oczekujesz od swojego partnera? Tak w przyszłości. Jak wyobrażasz sobie jego, jako życiowego partnera.

Nie będzie mogła przystępować do komunii - bo będzie żyła w grzechu.
Jedyna różnica. Bo chodzić do kościola może, przyjmować księdza po kolędzie też, nic nie stoi na przeszkodzie.

W sumie tak jak teraz - ale teraz jest bez papierka z USC więc jak się spowiada, a wcześniej szczerze żałuje za grzechy - to generalnie może komunię brać. Do następnego razu.

Generalnie masło maślane - ale taka procedura.

Pumelka,
Ja w tym wszystkim myślę, ze jest to dobry czas na to, byś przemyślała sobie swoje.... życie, swoje priorytety i to jak wyobrażasz sobie całkiem dorosłe życie z drugą osobą.

Rozumiem Przerabiałam to swego czasu

Nie mam zamiaru wypominać swojego poświęcenia(przynajmniej się postaram) , jeśli już zgodzę się na taki ślub jaki on chce to po długim zastanowieniu i jeśli będę tego pewna.
Nawet jeśli odpuszczę ze ślubem to nie znaczy ,że przestanę być wierząca, i to co jest dla mnie ważne odrzucę.
Nie mam zamiaru się całkowicie podporządkowywać nie mam takiego charakteru .
Och, to ciężka sprawa i wiele bym dała żeby nie musieć o takich sprawach "rozmawiać" w taki sposób.
Jednak życie to nie sielanka.
Jakby człowiek wiedział,że się przewróci to by usiadł.

Ha ha, no tak nie da się ukryć,że swoje metody na Was mężczyzn my kobietki mamy i to dość skuteczne .
Masz racje YOGI bear, że wałkowanie tematu każdego dnia może przynieść więcej szkody niż pożytku.
Na chwilę odpuszczę. I ja, już mam dość takiej huśtawki i buczenia każdego wieczoru w poduszkę.

Zrobi się jakąś fajną kolacyjkę przy świecach, wskoczy w fajną kiecke....:), pogada na spokojnie i może będzie lepiej.

Catwoman, możesz być pewna że tak zrobię.
Dam radę, jestem twarda . Dzięki...

"Autorka grzeszy, ale jest w sytuacji wielu osób. Natomiast, na jej obronę, to nie ma chyba w Biblii adnotacji, że seks przedmałżeński jest grzechem," --no to grzeszy czy nie grzeszy , zdecyduj się

A jak już mowa o ilości- to jest ŻADNE usprawiedliwienie, że inni robią tak samo, bo relację przed Bogiem każdy zda osobiście, face-to-face.

Gwoli ścisłości

Nikogo nie usprawiedliwiam i nikogo nie osądzam, uważam, że to czy Autorka sypia ze swoim chłopakiem czy też nie- jest tylko i wyłącznie sprawą jej sumienia, jej poznania, jej podejścia do religii i jej podejścia do Boga (bo te dwie ostatnie kwestie wcale nie muszą się ze sobą łączyć) natomiast nie lubię, gdy ktoś mówi "Bo większość tak robi" - niech to nie będzie usprawiedliwieniem osoby dojrzałej.

osobiście jestem ateistką i mogę powiedzieć, że Kościół daje tylko dobre samopoczucie duchowe i nic więcej; czasem jest to ważniejsze niż pieniądze, zdrowie; Ksiądz na każdym kroku wyciąga rękę po pieniądze, a jak coś sie chce od księdza, to ksiądz nie może... tak więc bycie katolikiem i płacenie składki na Kościół po prostu sie nie opłaca

marchewa91, osoba niewierząca nie wypowiada podczas ślubu żadnej formułki, nie oddaje czci Bogu, po prostu uczestniczy ciałem i tyle.

Nikt ci nie powie co masz zrobic.. to Ty wiesz co dla ciebie jest wazniejsze, czy milosc czy wiara.... tylko wybierajac sama wiare, hajtajac sie z katolikiem nie masz pewnosci ze za x lat on nie stanie sie tyranem i najlepszym wyjsciem bedzie rozwod (co tez nie jest zgodne z wiara katolicka. Chyba ze jestes z tych dziewczyn ktore beda trwaly przy takim czlowieku do smierci, mimo ze je bije, zneca sie nad toba i dziecmi - a to i tak delikatna wersja- tylko dlatego ze tak nakazuje wiara). Znam pare w ktorej ona jest katoliczka, a on protestantem i oboje wzieli slub cywilny. Zadne nie zmuszalo albo nie probowalo przekonywac drugiego do swojej wiary. Za to brat tego znajomego przeszedl na wiare katolicka dla zony.

marchewa21, bo te wszystkie gadania jaki to seks przed slubem jest zly itp. a o mieszkaniu nie wspomne są wymyslem ksiezy ktorzy wcale w tej materii nie sa wzorcowi bo albo maja romans, albo dzieci, albo ukryta zone. I jak tu takiemu wierzyc? a tacy najbardziej prawią kazania takie żę hoho... malo jest księży ktorzy są nimi z powołania. Kazdy jest madrzejszy od drugiego. Powiem wiecej, ksiadz do slubu w kosciele nie jest wcale potrzebny (i tak mowi wielu normalnych ksiezy i to jest zgodne z nasza wiara), do tego potrzeba tylko i wylacznie dwoch ludzi i Boga. To ludzie wzajemnie skladaja sobie i Bogu przysiege, a jesli jest nieszczera to sama w sobie jest niewazna i o tym nie musi decydowac zadnej ksiadz. Duchowny jest TYLKO świadkiem i TYLKO PO TO żeby podpisac papierek ze takie cos mialo miejsce i tylko takie jest ich zadanie. Nie ma żadnego znaczenia jesli nie zalezy ci na popisaniu papierku. Tak samo jak ksieza nie maja prawa brac pieniedzy za sluby, chrzty, pogrzeby, a co robia? biora i to wcale nie male sumy!! co to za przyklad wzorowej wiary? robia zwykla szopke i tyle... znam ksiedza ktory od biednej rodziny potrafil wyciagnac wiecej kasy bo dali mu "za mało". Tępie takich ksiezy i najchetniej bym im nagadala gdybym tylko znalazla sie w takiej sytuacji...

Widzę,że Autorka się wypowiada to może napisze nam co z nią i jej mężczyzną?
Dodam od siebie,że moja siostra przeczytała co napisaliście i niestety nie trafiło do niej,że błąd popełnia.

Ktoś kto tak bardzo różni się od nas w tak fundamentalnych sprawach nie może dać nam szczęścia.

Są zakochani więc wydaje się im,że ze wszystkim sobie poradzą.
Ona zrezygnowała ze ślubu kościelnego i wezmą ślub cywilny na jego warunkach!

Za kilka lat moja siostra będzie tego żałować ale to już jej kłopot...my ją ostrzegaliśmy...jest dorosła i za błędy musi sama płacić i ponosić konsekwencje.

Błąd!
Osoba niewierząca wypowiada tę samą przysięgę, ale bez słów "?Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci." - czyli bez końcówki przysięgi.

Partnerzy przysięgę składają sobie, a dodatkowo osoba wierząca, prosi Boga o "pomoc" w jej dotrzymaniu.

Brałam ślub jednostronny, więc mam wiadomości z pierwszej ręki

Jeśli sprawy te nie są zostawiane na później lub zamiatane pod dywan, a wszystko co różni, jest kwestią milczenia, to faktycznie nie będzie szczęśliwego finału, bo w końcu to się zacznie sypać.

Jeśli jednak partnerzy świadomi są swoich odmiennych przekonań, dyskutują opracowując kompromisy i rozwiązania, to absolutnie nie ma się czego obawiać.

Żyję kilka lat z ateistą, jesteśmy teraz małżeństwem, planujemy powiększenie rodziny. No i on daje mi wiele szczęścia

Pumelka, ksiądz albo minął się z prawdą albo źle go zrozumiałaś. Śluby jednostronne nie odbywają się często, więc ksiądz może mieć po prostu za mało wiedzy. Pamiętam jak to było u nas, gdy księża scenariusza przebiegu takiej uroczystości w swoich księgach, bo nie byli pewni, jak to ma dokładnie wyglądać.

Podczas ślubu Młodzi zawierają sakrament małżeństwa, składając sobie przysięgę. Ksiądz jest świadkiem. Jak to sobie wyobrażasz, że Ty składasz przysięgę, a Twój chłop stoi i patrzy, jak ciele?
Określenie jednostronny ślub, nie oznacza, że tylko strona wierząca składa przysięgę, bo przecież to nielogiczne, skoro mają sobie Młodzi przysięgać

No to możesz go trochę podszkolić w temacie
My mieliśmy ślub na licencji i odbywał się właśnie w małej mazurskiej parafii. Ksiądz też był w tej tematyce zielony i właśnie posiłkował się wiedzą pisaną, aby nauczyć się postępowania z wybrzydzającymi, którzy to uparli się na ślub jednostronny

Jeśli kiedyś wrócisz do tematu ślubów jednostronnych, nakłaniam do znalezienia dobrego, mądrego księdza powołaniem. My szukaliśmy długo, zanim znaleźliśmy takiego, który zamiast nawracać mojego faceta, chciał nas zrozumieć i pomóc w niełatwym zadaniu.

..... toteż jest możliwość małżeństw "mieszanych". Gdyby nie chodziło o zwiększenie ilości wiernych no i zarobku na ślubie, Kościół odsyłałby do USC.