Związek z osobą niewierzącą - Netkobiety.pl

Chyba nie muszę odpowiadać LeeBee, bo Gołąbka zrobiła to za mnie.

Przedstawiłam mu sytuację, wyjaśniłam jak by taki ślub wyglądał, wie że nie będzie musiał wypowiadać przysięgi, nie będzie oddawał czci Bogu,nic nie będzie robić ma tylko stać i ładnie wyglądać (teraz oczywiście trochę żartuję, bo nie o to mi przecież chodzi!) ale jego to nie przekonuje.
Nie ma zamiaru słuchać i patrzeć na coś w co nie wierzy.

Nie o to mi chodziło, napisałem to ironicznie. Znam sytuację z poprzednich postów i problem w tym, że zbyt późno ustalono, jak takie sprawy widzą obydwie strony. Przypominam, że ślub cywilny to prawne usankcjonowanie związku dwóch osób i żadna ze stron nie robi nikomu łaski że się na niego zgadza. Ślub kościelny to ceremoniał religijny.

Ja specjalistką od tematu nie jestem, ale ktoś obeznany wcześniej pisał, że ateista przysięga też, że zgadza się na wychowanie dzieci w duchu katolickim, na co on się ewidentnie nie zgadza.
Może o to chodzi?

Ateista na nic nie przysiega. Ateizm, to z Greki-niewiara w Boga/boga/bogow, a nie religia (a- zaprzeczenie, theos-bog), wiec zalezy od konkretnej osoby jak swoj poglad na nieistnienie istoty duchowej przekazuje innym. Mam dobrego przyjaciela, kompletnego ateiste, ktory co Niedziele na msze chodzi, bo muzyka mu sie podoba
Matt, co do wychowywania dzieci, to faktycznie moze byc problem, ale jezeli np. chrzest dla naszego ateisty nie ma zadnego znaczenia (no bo przecie dziecie mu nie splonie jak go ta woda swiecona dotknie), to w sumie nie ma przeciwwskazan, zeby potomstwo bylo ochrzczone, a potem uswiadamiane liberalnie, tzn. ani nie zachecane, ani nie zabraniane czytania Biblii, informowane o innych pogladach filozoficznych itd.

Ostatecznie również uważam, że w takim przypadku najlepszym rozwiązaniem jest rozstanie i poszukanie partnera:
- równie gorliwie wierzącego
- może nie tak gorliwie wierzącego, ale nie robiącego problemu  - w zależności na czym Autorce zależy.

PS. Ja ogólnie to mam wrażenie, że niektórym się wydaje, że jak ktoś jest ateistą, to może śpiewać "Hava nagila" na środku muzułmańskiego dywanika modlitewnego w środku chrześcijańskiej mszy, bo przecież mu "wszystko jedno", bo to dla niego "szopka". I przysięgać też może, że np. jutro będzie różowym Teletubisiem, albo będzie wychowywać swoje dzieci na katolików, kiedy wcale nie zamierza na to pozwolić, bo przecież w boga, przed którym przysięga, nie wierzy.

No ale ateista też ma swoją godność osobistą, swoje zasady i może jednak mu nie jest wszystko jedno, czy robi z gęby cholewę, czy nie...

No oczywiście, ze ma! W końcu po coś się OPOWIEDZIAŁ. Nie jest mu wszystko jedno.

Niby tak, ale w sumie mozna dzieci wychowac w wierze katolickiej, jednoczesnie uswiadamiajac, ze sa ludzie, w tym tata, ktorzy maja inne przekonania.

No właśnie u mnie nie można.
U faceta Pumelki ewidentnie też nie.

Ja nie uważam wychowania w wierze katolickiej za coś pozytywnego, z czym nie mam problemów, partner Pumelki raczej też nie, bo w przeciwnym razie byłoby mu pewnie wszystko jedno.

mortisha, uwierz mi że wolałabym osobę innego wyznania niż niewierzącego.
Ileż razy mam powtarzać,że nie przeciągam go na stronę wiary!
Ja się zgodziłam już na jego warunki czyli nie robimy hucznego weseliska,bo to również nie odpowiada mam w NOSIE WESELISKO I TABUN GOŚCI!!!!
Zgodziłam się na ślub cywilny ale proszę o odrobinę zrozumienia i mnie i tego czego ja pragnę.
A pragnę ślubu kościelnego przy świadkach bez TEGO CAŁEGO CYRKU.
Zależy mi,żeby na ślubie była moja najbliższa rodzina i jego ukochana babcia,która marzy żeby zdążyć (ma 93lata) zobaczyć jak jej wnuczek,którego wychowała na cudownego człowieka układa sobie życie z kobietą która go kocha.

Jeśli dla Ciebie biała suknia to szpan to Twój problem.

Jeszcze jedna sprawa, osoba niewierząca nie uczestniczy w naukach przedmałżeńskich!
I proszę nie poruszajcie już tematu chrzcin ewentualnego dziecka.

No ja wiem, Ty użyłaś określenia "w miłości do Boga".
Którego boga? Na czym ta miłość miałaby polegać?

Takie pytanie mam do Was - zgodziłybyście się na to, żeby Wasze dzieci wychowywano na sposób muzułmański/w miłości do Allaha, gdybyście mogły je jednocześnie uświadomić, że są inne postawy?

Jakby co, to teoretycznie biała suknia jest symbolem dziewictwa, więc o ile nie jesteś ciągle dziewicą, powinna być kremowa... ;-)
To oczywiście jeśli podchodzisz do tej tematyki poważnie, a nie dla szpanu. ;-)

Vian, szczerze mowiac, ja mysle, ze indoktrynowanie malych dzieci jest zupelnie bezsensowne, bo co pieciolatek moze zrozumiec o naturze poswiecenia ekspiacyjnego? Sama chyba bym czekala z chrztem i naukami religijnymi do takiego wieku, kiedy potomstwo moze ogarnac sprawy duchowe i samo zadecydowac czy chce wiedziec wiecej czy nie.

Vian do piekła wsadzają Cię wyznawcy religii, a nie Bóg Nie daj się tam wsadzić nikomu.

I jak ta historia się zakończy?
Po co się tak szarpać!?
Facet Autorki to mięczak i tyle.

nawet nie mialam pojecia ze osoba niewierzaca moze brac slub i sa takie odstepstwa od normalnego obrzadku, uwazam ze to duze udogodnienie!
czy w zwiazku nie powianno isc na kompromis?
ona
zrzygnowala ze slubu z pompa,
ustapila i moze byc slub taki dla niewierzacego(aby mu bylo jak najlepiej)
pewnie zgodzilaby sie na slub cywliny wczesniej

a on?? w czym on ustapil? w czym on sprobowal zrozumiec i dogadac sie? gdzie jego checi , proba?? wlasnie prob mi brakuje, jest jakis taki oslany upor przy swoim i tyle i owszem jesli on choc ciut nie ustapi to nie ma szans dalej w tym trwac a rozumiem cie ze ci to wazne
ja naprawde chdoze do kosciola zadko..wrecz sporadycznie)2-4razy w roku) ale slub koscielny byl dla mnie wazny
mialam slub cywilny z pewnym panem i napewde nie zrobil na mnie wrazenie, czysty konkret, ale zrobilam to i nie czulam ze to na zawsze...rozwiodlam sie szybko i nie mialam poczucia ze cos nie dotrzymalam itd..
a pozniej poznalam faceta choc innej religii to jednak on ustapil i ja tez np wesele bylo po prawoslawnemu a slub w kosciele, kurcze my tez miesiacami wojowalismy i teraz jestem pare lat po slubie i naprawde nie zawsze byl miod ale po tym ze kocham meza po tym ze mamy dzieci jest gdzies w kolejce nastepny powod aby walczyc o zwiazek, mianowicie przysiega w kosciele.
ja rozumiem autorke ze nie moze z tego zrezygnowac, mysle ze i tak ustapila a on nic i tu nie widze sprawiedliwosci
   poza tym on widzac jej proby dogadania sie, to ze jej zalezy to jeszcze i ta babcia, kurcze nie moze staruszcze zorbic przyjemnosc? nie rozumiem(ale ja jestem ograniczona)

co do dzieci. nie pamietam ale jestem pewna ze jest do podpisania 3papierki, nie pamietam jednego ale
     jedno jest ze dziecko wychowa sie w wierze katolickiej(w prawoslawiu jesli bierze sie slub w cerkwi jest tak samo, wiec zakladam ze kazda religia tak ma)
    a drugie ze osoba katolicka bedzie w swojej wierze i nie bedzie jej wspolmalzonek nie odciagac od religi
te dokumenty podpisuja obojga malzonkow
     a wydaje mi sie ze trzecie to to ze zwiazek malzneski jest zawary nie pod przymusem i jakimkolwiek warunkiem

Zgadzam się z Tobą. Rozumiem, że ktoś może być niewierzący, ale niewejście np do kościoła na ślub znajomych, bo się nie wierzy? To według mnie dziwne zachowanie. Tak samo pamiętam jak znałam dziewczynę, która jak stwierdziła, że nie wierzy, to nawet na chwilę nie chciała wejść do Kościoła w żadnej sytuacji. Ja np nie jestem prawosławna, a nie jest dla mnie problemem wejść do cerkwi itp. Podobnie jak autorka zaś jestem wierząca i nawet jeżeli nie we wszystkim zgadzam się z Kościołem i dla kogoś to by było dziwne, że i tak chcę ślubu kościelnego, to trudno.

Dla każdego ważne jest co innego. Z tym, że ja wybrałam sobie partnera, dla którego ślub kościelny nie jest problemem, bo ja raczej też nie umiałabym z niego zrezygnować, to dla mnie ważna kwestia. Dlatego wiadomo, najlepiej jest znaleźć kogoś, kto podziela nasze poglądy. Mój partner nie wierzy tak jak ja, ale wiem, że dla niego ślub kościelny to nie problem, po prostu nie dostaje spazmów jak wejdzie do Kościoła, w tym względzie nie ma nic przeciwko ślubowi kościelnemu i nigdy się ze mną w tym temacie nie kłócił, dlatego widać, że dla niego to nie jest sprawa nie do przeskoczenia, wiele o tym rozmawiamy i dla nas to będzie kolejny etap w przyszłości. Inaczej jest u Was, dlatego jest Wam tak ciężko dojść do porozumienia, a może i lepiej się rozstać, bo z jednego punktu zapalnego (ważnego jakby nie patrzeć) powstaną inne.

adlernewman - ja cię proszę: przeczytaj to głośno, bo chyba nie słyszysz jak to absurdalnie brzmi. Jedno z drugim stoi w jawnej opozycji. Jak ktoś nie chce wychowywać dzieci w wierze ucząc je i pozwalając samemu podjąć decyzję, to jak może jednak wychowywać w wierze ucząc o ataistach itp? Przecież to bezsens....

Swoją droga pojawił się wątek niewchodzenia do kościoła. Ja to rozumiem i zasadniczo sam tak robię. Dlaczego? Otóż bycie w kościele w czasie mszy oznacza uczestnictwo w niej. Ja mogę sobie wejść, pozwiedzać itp. Ale dlaczego mam uczestniczyć w czymś, co jest sprzeczne z moimi zasadami? A nie jestem ateistą - jestem raptem agnostykiem....

Wracając do tematu Pumelki - zgodziła się na ślub cywilny. O losie....no poważnie? POWAŻNIE? To dość śmieszny argument biorąc pod uwagę, że on i tak musiałby się odbyć. No chyba, że mówimy o ślubie konkordatowym. Poza tym osoba niewierząca też jest zobligowana do odbycia nauk przedmałżeńskich.

Rozstanie chyba faktycznie będzie najlepsze.

A jak zapatrujesz się na kwestię chrztu?

Yoghurt, chyba wiem, o co Adler chodzi. I muszę nie zgodzić się z Tobą.
Bo o ile jestem przeciwna chrzczeniu dzieci, to jeszcze nie wiem, jak będzie z moim własnym. Generalnie, to nie chciałabym, żeby było ochrzczone, mój chłopak może je uczyć paciorka, chodzić z nim do kościoła, itd. Nie zabronię mu tego. Czy dzieciaka nieochrzczonego nie da się wychowywać w wierze? Uważam, że można tak postąpić, ono potem dokona wyboru.

Ale jeżeli chłopak uprze się, bo będzie bał się reakcji rodziny (wiem, że tak może być) i będzie stawiać na szali związek (tak, wiem, że to nierozsądne), to zgodzę się na ten chrzest, z tym, że postawię warunek- ma wychowywać dziecko w wierze, ma z nim chodzić do kościoła i uczyć modlitw, nie mam zamiaru godzić się na chrzczenie dzieciaka tylko pro forma- "Bo co rodzina powie?". Jednocześnie ja będę dziecku wyjaśniać, czemu nie chodzę do kościoła i dlaczego się nie modlę. Samo dojdzie kiedyś do swoich przemyśleń i albo zostanie przy wierze, albo nie.

W zasadzie ja od dziecka zastanawiałam się nad istnieniem Boga, tzn. wydaje mi się, że już jako dziecko nie wierzyłam w Jego istnienie, modlitwy do niewidzialnej istoty były dla mnie czymś irracjonalnym. Potem zaczęłam się zastanawiać nad tym, co zostało napisane w Ewangelii i utwierdziłam się w swoich przekonaniach. Najśmieszniejsze jest to, że w tym samym czasie moja mama też zaczęła przeżywać podobne rozterki. Obie byłyśmy wtedy na różnych kontynentach.
Po powrocie z Ameryki postanowiłam pokazać swój bunt w tej kwestii, a spotkałam się ze zrozumieniem ze strony mamy. Może moje dziecko też będzie przeżywać podobne rozterki?

Vian - o tym samym mówiłem, ale za przykład z islamem to bym ci postawił piwo

Można opowiadać o różnych religiach, samemu np powiedzieć w co wierzymy, ale to dziecku pozostawić wybór. Taki przykład. Choć ta kwestia wydaje mi się skomplikowana i sama nie wiem jak dokładnie postąpię w tej kwestii, ponieważ wydaje mi się trudnym zadaniem, by jednak "nie przemycać" zbyt wiele swoich poglądów na tę kwestię na dziecko.

To była tylko moja odpowiedź na Twój post, na to, że po prostu można wychowywać dziecko w ten sposób, wtedy faktycznie ma większe prawo wyboru. Jednak już wiem o co Ci chodziło, o to, że wierzący ma wychować dziecko w wierze katolickiej i jest to prawda, uznałaś po prostu, że dziecko nie ma wtedy prawa wyboru. No teoretycznie tak, choć myślę, że są przypadki, gdzie mimo wszystko dziecko szybko się buntuje i rodzice widzą, że nie ma sensu do niczego go zmuszać, bo to nie o to w tym wszystkim chodzi. A co do wychowywania w wierze, to tak sobie myślę, że można przecież mówić dziecku o Bogu (jak się wierzy), ale nie robić nic na siłę, tzn nie brać na siłę dziecka do kościoła itp, jeżeli samo będzie chciało, to pójdzie i jest to wolny wybór już bardziej.
Pozdrawiam.

Może jestem głupi, ale nie rozumiem zahamowań ateisty przed PASYWNYM uczestnictwem w religijnych obrządkach.
Ateista nie prowadzi wojny z Kościołem, on tylko się z nim nie utożsamia.
Jeżeli nie wierzy w Boga, to wszystkie obrządki związane z kościelnym ślubem będą dla niego pustym, nie mającym większego znaczenia rytuałem.
Myślę, że jeżeli kocha się drugą osobę, to można dla jej dobra i szczęścia trochę poudawać.
Prawdopodobnie udawanie takie przećwiczył już w kontaktach z jej rodziną .

Mam znajomego świadka J. Bardzo go lubię i choć ogólnie czuję niechęć do "świadków" w masie, to koledze nigdy tego nie okazałem.
Mój przyjaciel kandydował w wyborach samorządowych z ramienia partii, na którą mam ogromną alergię . Poprosił mnie o wywieszenie w mojej firmie plakatów wyborczych. Miałem z tym ogromny problem, ale wywiesiłem je, bo PRZYJACIEL MNIE O TO POPROSIŁ.
Uważam, że prawdziwa przyjaźń lub miłość jest ważniejsza od niechęci do takich kompromisów.

A jeśli chodzi o późniejsze ochrzczenie wspólnych dzieci, to w tej czynności nie widzę żadnego ograniczania ich światopoglądu.
W momencie, gdy dojrzeją mogą bez konsekwencji porzucić religię w której zostali wychowani i przyjąć inną, lub żadną.
Dlaczego nikt nie pomyśli o losie dziecka w szkole, w której wszyscy podają się za katolików?
To może wykluczyć go z grupy rówieśników i spowodować ogromne traumy .
Właśnie odrywanie dziecka od kolegów w imię głoszenia własnych poglądów (których te dzieci zupełnie nie rozumieją) jest totalnym egoizmem i ograniczeniem wyboru.

Problem indoktrynacji?
Niemcy przez 10 lat wychowywani byli w przeświadczeniu, że są rasą wyższą, a prymitywne narody wschodu powinny zostać wymordowane w imię czystości rasy ludzkiej.
W 1945-tym zniknął Hitler i po kilku latach ci zatwardziali naziści zaczęli coraz bardziej otwierać się na świat.
Mój śp. znajomy opowiadał, że walczył w AK .
Po dokładnych wyjaśnieniach okazało się, że służył w Afrika Korps .
Nie zostało w nim śladu po nazistowskiej indoktrynacji.

I żeby wszystko było jasne: nie chodzę do kościoła (choć przyjaźnię się z kilkoma księżmi) i jako jedyny na mojej klatce schodowej nie wpuszczam do domu "kolędy".

Pumelko: jeżeli Twój mężczyzna kocha Cię i jest z Tobą szczęśliwy, to większą stratą będzie dla niego utrata Ciebie, niż zmuszenie się do "zawieszenia na kołku" swojej niechęci do Kościoła na jeden dzień. Bądź tylko delikatna i pozwól mu wycofać się ze swego zacietrzewienia "z twarzą" .

Cieszę się, że opisane przez Ciebie dziecko nie miało w szkole problemów z powodu nie uczęszczania na lekcje religii.

Swoją wypowiedź oparłem na doświadczeniach własnych, zdobytych podczas pracy nauczyciela w szkole podstawowej i opowiadaniach koleżanek wykonujących nadal ten zawód.
W niektórych szkołach katechety boją się nie tylko dzieci, ale nawet nauczyciele !!!
I nie chodzi tu tylko o ograniczenie przekleństw w pokoju nauczycielskim .
Niektórzy katecheci potrafią zaszczuć takie dziecko. Traumy, o których napisałem, są tak duże, że niekiedy oprócz pomocy psychologa, konieczna jest nawet (farmakologiczna) pomoc psychiatry.
To nie jest dobre .

Moje rozumowanie jest proste: chrzest niemowlęcia nie zabrania dojrzałemu człowiekowi odciąć się od Kościoła, daje mu tylko możliwość uczestniczenia w nim. Nie jest więc ograniczeniem.

Działania niektórych postaci Kościoła są złe, ale sam sens religii uczy człowieka dobra.
Nie widzę nic złego w 10-ciu przykazaniach i wierze w to, że ktoś nas kocha i w sytuacji beznadziejnej możemy się do Niego zwrócić. Taka wiara może jedynie pomóc.

I proszę mi wybaczyć, ale nie wierzę w świadome decyzje podejmowane przez kilkuletnie dziecko.

Yogi, bardzo dobrze to ujales. Zupelnie sie z Toba zgadzam.

Bylam sama wychowywana w wierze katolickiej (chrzest, komunia itd), ale jakos nikt mnie na cale zycie nie zindoktrynowal, ba w wieku 18 lat przeszlam na metodyzm (odlam protestantyzmu), a teraz naleze do kosciola anglikanskiego.

Jakas wielka krzywda mi sie nie stala przez te pare Zdrowas Marja, ktore klepalam jako dziecko bez zadnego zrozumienia. Moi rodzice nie byli bardzo zagorzali (mama jest agnostyczka, ojciec wierzy bardziej w tradycje niz Boga), ale do kosciola oboje chodzili, ksiezy na kolede wpuszczali, a nawet, o zgrozo, przyjaznili sie z lokalna parafia.

Jak pisalam wczesniej, jest roznica pomiedzy brakiem zaangazowania w dana religie, a fanatycznym sprzeciwem- jedno nazywa sie ateizm, drugie bigoctwem, i wydaje mi sie, ze w przypadku chlopaka Autorki, tu jest pies pogrzebany.

Ktoś zapytał dlaczego uważam chłopaka Autorki za mięczaka.

To bardzo proste.

Z tego co przeczytałam rozmawiają o ślubie więc z tego wnioskuję,że ja kocha i zapewne żyją razem.
Gdy się kogoś kocha i żyje się z tym kimś to się odpowiada również za tą osobę nie tylko za siebie.
Dziewczyna pisze,że w pewnych sprawach odpuściła, a co on zrobił?
Jeśli ktoś wyciąga rękę, a ona najwyrażniej to zrobiła to trzeba ją przyjąć i pójść na ustępstwa czego chyba nie zrobił.

Poza tym czasami w życiu jest tak,że musimy zrobić coś na co nie mamy najmniejszej ochoty.

BO TAKIE JEST ŻYCIE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Jak mówiłem ~20 lat temu nikt nie chciał udzielić ślubu moim rodzicom, bo ojciec miał wtedy nie po drodze z Kościołem. Jawnie żądano wysokiej łapówki. Udało się tylko dzięki znajomościom. Widać albo się zmieniło co nieco, albo co parafia to inna polityka. Ale to też mi przypomina zawirowania dalekiej znajomej z jej ślubem. Chciała wychodzić za mąż w parafii ukochanego, ale jej proboszcz nie chciał jej iść na rękę. Na szczęście proboszcz parafii jej partnera zajął się sprawą i była to w sumie scenka dość komiczna, bo to on udzielał im ślubu, ale w jej kościele. Poprosił jedynie o kilka litrów benzyny lub transport. A kasa powędrowała do kieszeni tego drugiego. Parodia po prostu.

Szczerze mówiąc nie rozumiem idei ślubu kościelnego z osobą niewierzącą. No zabijcie mnie, ale nie widzę w tym jakiejkolwiek sensu.....

A czego tu nie rozumiec? Autorka jest wierzaca, zalezy Jej na tym, ze slub jest przed Bogiem, a nie tylko przed urzednikiem. To nie jakies widzimisie. Dla niej oznacza to prawdziwa powage decyzji. Jezeli partner ja kocha, powinno mu bylo byc nieobojetne co jest dla Niej duchowo istotne. Ona w koncu robi ustepstwa- nie ciagnie go codziennie do kosciola, nie stara sie nawrocic, wiec on moglby tez troche Jej pojsc na reke.

No, OK, ale jak inaczej?

Chyba lepiej, ze niewierzacy sobie przed oltarzem postoi nudzac sie, a dziewczyna blogoslawienstwo otrzyma, niz Autorka bedzie sie czula niezamezna (przynajmniej w oczach Boga) w imie jego abstynencji religijnej?

Kochani wygląda to tak na tą chwilę.

Mój chłopak stwierdził,że na tą chwilę nie jest w stanie mi obiecać tego, że pójdzie ze mną do ołtarza ale nie wie co będzie za rok, że może zmieni zdanie .

Może ja jestem NAIWNA ale nie aż tak!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Pewnie już wiecie czego się obawiam?

Za rok usłyszę,że jednak nie zmienił zdania.
To wszystko jest bez sensu!

I WIECIE, CHYBA NIE MA SENSU WAŁKOWAĆ TEGO TEMATU I TAK JUŻ MI POMOGLIŚCIE.

To prawda. Może wyjdę na 'egoistkę', ale też tak sądzę. Wydaje mi się, że dużo ciężej zrezygnować z czegoś, co naprawdę jest dla nas ważne- np wiara. Wiem, że inna ranga, ale podobnie mecz piłkarski- nie lubię, ale z partnerem byłam parę razy. Wiem, że sprawiło mu to radość. Jest to inny przypadek, ale też chodzi o sprawienie, by druga osoba była szczęśliwa w jakiś sposób, choć dla mnie np mecze to nuda. Tak samo dla kogoś powiedzmy ślub w kościele to szopka, nie podoba się, ale myślę, że można to zrobić. Choć oczywiście wszystko zależy od przypadku, jak ktoś ma silne "uczulenie" na kościół to może to i dla niego trudne.

LeeBee, masz sporo racji, i z tego co widzę to wiele osób nawet niewierzących bierze ślub kościelny dla drugiej strony. Dla nich często to żaden wysiłek, też piękna chwila (tylko mniej duchowa religijnie), a też pewna tradycja jak obchodzenie świąt.

Ciężka sprawa....
Jeśli rozmowa nic nie pomaga może spróbuj go przekonać, że Wasz ślub będzie inny... i to dla Ciebie ważne .
Rezygnować z kogoś jeśli jesteście szczęśliwy przez brak chęci na ślub kościelny ....ciężka decyzja.
Pamiętaj, że w tych czasach ciężko kogoś znaleźć .