Związek z osobą niewierzącą - Netkobiety.pl

To ciężki temat. Jeden ateista zgodzi się w imię miłości, aby tylko druga połowa była zadowolona a drugi mając świadomość tego że na starcie dzieci będą ukierunkowane światopoglądowo przez grupę wyznaniową nie zgodzi się na to. Jak pisałem kwestia charakterów i kto kogo przekona.

Wyjście podane przez derkez jest najsłuszniejsze: o takich rzeczach rozmawia się na początku znajomości, aby z góry ustalić jak to w przyszłości mogłoby wyglądać i czy obie strony to akceptują, a jeśli nie- rozstanie przyjdzie łatwiej i przyniesie minimum problemów.

Przeczytaj syla pierwszy post tego tematu. Jemu to nie jest obojętne.

Pumelka, mnie tylko dziwi, że Wy się takich rzeczy o sobie dowiadujecie TERAZ. Planujecie ślub a ciągle nie mieliście ustalonej kwestii chrztu itd...

Vian, zapewne wiesz jak to jest gdy się jest zakochanym.
Nie myśli się o tym co będzie za rok czy dwa.
Jest tu i teraz. Z czasem to zakochanie mija i zostaje miłość chęć bycia razem,stworzenia rodziny i to jest moment gdy zaczyna się rozmawiać o ślubie,dzieciach itd.
Poza tym o ślubie zaczęliśmy rozmawiać teraz i tak naprawdę nie mówiłam,że ślub jest jakby w trakcie planowania.
Każda zakochana kobieta zaczyna myśleć o ślubie i tak właśnie było ze mną.
Zaczął się temat ślubu i wyszły na wierzch poglądy mojego partnera.

W każdym razie lekko poza konkursem na przyszłość doradzam większą odpowiedzialność, a mniejsze lecenie na żywioł, czy jesteś zakochana czy nie, bo na tym forum pełno tematów nieszczęśliwych kobiet, które dopiero X czasu po ślubie z wielkim zaskoczeniem okryły, że mąż jest jakiś tam czy chce czegoś tam.

A Ty bardzo lekko do tego podchodzisz - wczoraj wielka miłość i ślub, dzisiaj się rozstajecie... Takie hop siup wszystko u Ciebie jest.

Dobrze, że on nie okazał się wierzący i mogli łatwo pójść na żywioł...

Potem byśmy mieli temat jak zmienić faceta w kogoś innego, bo rozwód nie wchodzi w grę, w końcu oboje są katolikami. ;-)

Pumelka, masz rację: "Czasami największym dowodem miłości jest danie wolności ukochanej osobie żeby mogła ułożyć sobie życie z kimś kto ma takie same poglądy."

Wiem, co czujesz,  bo przez to samo przechodziłam.

Mnie tam na logice nauczyli, że jak się chce wziąć ślub w przyszłości, to się o nim myśli i tym samym - powoli planuje. ;-)

Nie no, spoko, po prostu zdziwiły mnie dwie rzeczy - pierwsza, że założyłaś temat o ślubie z facetem, a nie masz pojęcia, jak on zapatrywałby się na chrzest Waszych dzieci, który jest dla Ciebie bardzo ważny i druga - że błyskawicznie przeskoczyłaś od wielkiego zakochania, ślubu, kompromisów itd do rozstania.
I tyle.

Dla Ciebie to spoko i normalne, dla mnie raczej niedojrzałe, no ale to Twoje życie, więc luz blues.

Catwoman, no ale mnie właśnie chodzi o to, dlaczego o pewnych KARDYNALNYCH dla mnie rzeczach nie myśli się od razu. Nie rozumiem tego. To tak jak ja bym się związała najpierw z 85-latkiem, założyła temat o ślubie z nim, a gdzieś po drodze doszła do wniosku, że z niego nie będzie pożytku w łóżku, i bach! stwierdziła, że się rozstaniemy. Ale to z miłości do niego, bo będzie sobie teraz mógł znaleźć miłą, 80-letnią panią.

Dla mnie po prostu oczywiste jest, że pewne rzeczy się ustala ZANIM się z kimś w ogóle zwiążę, na etapie poznawania się, bo one są dla mnie bardzo ważne i jak w tym miejscu się nie zgodzimy, to logiczne, że dalej nie da rady. A nie taka kolejność od zadniej strony z wyjaśnieniem, bo byłam zakochana i wtedy każda kobieta myśli o ślubie. Nieprawda, niektóre są dojrzalsze i zanim pojawi im się w głowie neon "ślub" to chcą poznać faceta, z którym się spotykają.

Ale Pumelka nie ma 16 lat tylko 30 - przecież właśnie dlatego nazywa się to niedojrzałością.

Jeszcze lepiej jak przez 14 lat nie ustaliła z partnerem podstawowych dla siebie rzeczy.

Catwoman, daj spokój.
Ja nie chcę Punelki obrażać, chociaż ona ewidentnie tak to odbiera, a jedynie zwrócić jej uwagę, że mogłaby zmienić coś w swoim podejściu do związków, bo takie nie jest za ciekawe. Gdyby jej obecny partner był mniej negatywnie nastawiony do ślubów, to może by się pobrali, ona by zaszła w ciążę i co? I chrzest, a ojciec dziecka stawia veto.  Może zresztą skoro nie wie, jaki jest jego stosunek do chrztu ich ewentualnych dzieci, nie wie też innych rzeczy, które mogłyby się okazać kluczowe. I co wtedy? Temat, jak zmienić podejście męża do chrztu dziecka..? ;-)

Od zawsze marzy o ślubie, ok. Niech sobie marzy, kto jej broni?

Przecież ja piszę coś całkiem innego - że zanim zacznie myśleć o ślubie z konkretnym mężczyzną, zanim w ogóle poważniej się z nim zwiąże, powinnam poznać jego zapatrywanie na najważniejsze dla siebie sprawy. Ty się z tym nie zgadzasz?

A jakie to ma znaczenie? Czy się spotykali tydzień czy rok - nadal powinna poznać jego poglądy w najważniejszych kwestiach. Jednej osobie zabierze to dzień, innej rok, to przecież jest bez znaczenia, jak długo...

Vian, temat dotyczył ogólnie związku z taką osobą, a ślub to jedna z tych najważniejszych kwestii którą chciałam tu poruszyć.
Równie dobrze mogłabym napisać o niechęci mojego partnera do ochrzczenia dzieci, o niechęci do chodzenia za mną do kościoła w święta, do przyjmowania księdza itd, itd.
Wybrałam jednak jeden aspekt mojego związku i na tym się skupiłam w pierwszym poście!
I jeszcze jedno Vian żeby zaspokoić Twoją ciekawość.
Mój związek trwa pół roku i nie wiem jak Ty ale ja po tygodniu czy miesiącu znajomości nie rozmawiam z facetem o ślubie i dzieciach.
Może Ty akurat tak robisz, ale ja akurat jestem na tyle rozsądna,że tak ważne sprawy jak ślub i dzieci zostawiam na etap kiedy w związku pojawia się miłość i zaangażowanie.
Chyba jak większość mężczyzn i mój nie jest wyjątkiem i myślę,że gdy kobieta zaczyna po miesiącu znajomości rozmawiać o ślubie ten ucieka gdzie pieprz rośnie ale to już inna historia.
I bardzo bym prosiła abyś powstrzymała się od komentarzy o mojej dojrzałości.

Pumelka,
Dziękuję za wypowiedzenie się.

No własnie ja wcale nie uwazam, żeby to było rozsądne.
Wiążę się z facetem, po pół roku się zakochuję - ba! KOCHAM - i DOPIERO WTEDY się pytam, czy w ogóle kiedykolwiek chciałby ślub albo dzieci, skoro to dla mnie kwestia pierwszej wagi i bez tego nie wyobrażam sobie związku?

W WTEDY dopiero rozstanie, jak on by powiedział, że nie chce w ogóle żadnego ślubu albo w ogóle nie chce nigdy dzieci (a Ty sobie bez tego życia nie wyobrażasz)? Bez urazy, takie podejście dla mnie jest głupie, bo nie dość, ze sobie sprawiłaś cierpienie i straciłaś miesiące czasu, to jeszcze sprawiłaś to jemu.

Lol, ale mnie nie chodzi o oświadczyny w rodzaju "Wyjdź za mnie i bądź ojcem moich dzieci" po 2 dniach znajomości, tylko o dowiedzenie się, co w ogóle na ten temat myśli. Miałam paru mężczyzn w życiu i jakoś żaden nie uciekł w połowie rozmowy, a w każdym przypadku po paru pierwszych spotkaniach wiedziałam, jakie wartości są dla niego najważniejsze, czy jest raczej konserwatywny czy liberalny, co ceni, czego oczekuje od kobiety.

Jak Wy z tym czekacie aż się zaangażujecie, to nie dziwcie się, że potem się okazuje, że do siebie nie pasujecie w łóżku, bo on chce raz w tygodniu, a Wy 2 razy dziennie, albo że palcem nie kiwnie żeby Wam pomóc w domu. Może byście tego uniknęły, gdybyście po prostu zapytały się o to ZANIM się poważnie zwiążecie.

Czytałam bardzo uważnie. Dokładnie napisałaś to:

Dość jasno z tego wynika, że za dokładnie tej kwestii (chrztu) sobie nie ustaliliście...

Kościół nie zabrania wiązania się z osobami nie wierzącymi, ślub kościelny może zawrzeć taka para jak katolik i ateista, problem w tym, że podczas ceremonii zaślubin kwestie przysięgi wypowiada osoba wierząca, a druga jest obecna ciałem i duchem. Trochę to dziwne, szczególnie w Polsce, ale trzeba być tolerancyjnym i otwartym , dodatkowo aby uściślić przysięgę wypowiedzianą przez obydwu partnerów, można udać się do urzędu na ślub cywilny.
Ja z moim partnerem rozważamy taką formę, jednak, suknię i bycie księżniczką, można mieć też podczas cywilnego ślubu - nic na siłę. Szczęście daje związek na lata tak na prawdę.

Catwoman, ślub tak ale cywilny,dzieci jak najbardziej,ale bez chrztu oczywiście (to jego plan).

Wypowiedzi Vian komentuję ostatni raz,bo wyciąga wnioski błędne i na podstawie kilku słów napisanych przeze mnie. Mogłybyśmy tak do końca świata i nic konstruktywnego z tego nie wyniknie.
I będę wdzięczna jeśli Droga Vian przestaniesz zabierać głoś w tym temacie.
Nie znasz mnie,ani mojego partnera,nie znasz naszego życia, nie słyszysz rozmów więc nie możesz wiedzieć kiedy dokładnie zaczęły się rozmowy o ślubie i dzieciach i całej reszcie spraw ważnych w związku i litości skąd wiesz kiedy się w nim zakochałam!?
Każdy ma swoją miarę i pewne rzeczy robi w tedy kiedy uzna,że nadszedł na to czas.
I skąd pomysł,że w ogóle nie rozmawialiśmy o sprawach fundamentalnych na początku związku?
Owszem rozmawialiśmy...
Pisząc,że sprawy takie jak dzieci i ślub zostawiam na czas kiedy pojawia się zaangażowanie miałam na myśli to ile dzieci chcemy mieć,w jakiej wierze wychowamy nasze potomstwo,kiedy ślub,jaki itd,itd rozmawialiśmy gdy uznaliśmy,że nadszedł czas na poważne zmiany.

Podejście partnera co do tego, że dzieciom trzeba dać wybór uważam za bardzo odpowiedzialne. Przecież dzieci nie będą wychowywane jak zwierzątka, poznają czym jest etyka, zobaczą świat przez pryzmat tego jaki jest naprawdę a nie tak, jakby to chciał im ukazać kk. Kościół jest pełen hipokryzji, myśle że z roku na rok coraz mniej osób będzie decydować się na pozostawanie w jego szeregach, bo obłuda po prostu wylewa się na lewo i prawo.
Sam wiem jak wyglądały lekcje religii i była to zwyczajna indoktrynacja.

Ja uważam temat za zakończony i każdemu z osobna dziękuję za każdą podpowiedz

loveaellie - całe Wojsko Polskie pości w piątki z przymusu, także to raczej dowolna interpretacja twojego księdza, a nie jakiś przykaz z góry. Tym bardziej, że moja matula jest wierząca, regularnie chodzi do kościoła itp, a w piątki mięsa nie je - nawet jak ma na nie ochotę.

Pumelka - szczerze mówiąc nie wierzę za bardzo w twoje słowa. Ewentualnie twoja rozmowa z partnerem faktycznie wygląda jak próba wymuszenia uległości. Nie wyobrażam sobie, aby ktoś, kto tak dojrzale podchodzi do kwestii wychowania dzieci i ich przekonań/religii wychodził trzaskając drzwiami i ucinał w ten sposób dyskusję.

Kan. 1249 - Wszyscy wierni, każdy na swój sposób, obowiązani są na podstawie prawa Bożego czynić pokutę. Żeby jednak wszyscy przez jakieś wspólne zachowanie pokuty złączyli się między sobą, zostają nakazane dni pokuty, w które wierni powinni modlić się w sposób szczególny, wykonywać uczynki pobożności i miłości, podejmować akty umartwienia siebie przez wierniejsze wypełnianie własnych obowiązków, zwłaszcza zaś zachowywać post i wstrzemięźliwość, zgodnie z postanowieniami zamieszczonych poniżej kanonów. Kan. 1250 - W Kościele powszechnym dniami i okresami pokutnymi są poszczególne piątki całego roku i czas wielkiego postu. Kan. 1251 - Wstrzemięźliwość od spożywania mięsa lub innych pokarmów, zgodnie z zarządzeniem Konferencji Episkopatu, należy zachowywać we wszystkie piątki całego roku, chyba że w danym dniu przypada jakaś uroczystość. Natomiast wstrzemięźliwość i post obowiązują w środę popielcową oraz w piątek Męki i Śmierci Pana naszego Jezusa Chrystusa. Kan. 1252 - Prawem o wstrzemięźliwości są związane osoby, które ukończyły czternasty rok życia, prawem zaś o poście są związane wszystkie osoby pełnoletnie, aż do rozpoczęcia sześćdziesiątego roku życia.

Z Kodeksu Prawa Kanonicznego.

Ale to w końcu podczas rozmowy, czy kłótni??

Ja rozumiem, że temat budzi emocje między Wami, czasami nie te najlepsze, ale jeśli rozmawia się spokojnie i mądrze, czyli tak aby znaleźć kompromis to nie ma szans na trzaskanie drzwiami.

Jeżeli nie chcesz kompromisu to oszczędźcie sobie zachodu i małżeństwa i związków. Do pewnych rzeczy trzeba dojrzeć.

Związek to nie urabianie kogoś pod siebie, czy zmuszanie.

Salvame, rozmowa która kończy się kłótnią.
Nie twierdzę,że każda rozmowa na ten temat kończyła się trzaśnięciem drzwiami!
Jak to w związku bywa nie zawsze jest różowo i emocje biorą górę tym bardziej gdy za wszelką cenę próbujemy coś naprawić a napotykamy na mur.

Przecież gdyby mi nie zależało żeby ten problem rozwiązać nie było by tych wszystkich rozmów i już dawno bym odeszła.

Nie zgadzamy się tylko w tej jednej sprawie i tylko dlatego nadal ze sobą jesteśmy.
Problemy są po to żeby je rozwiązywać i ja chcę to zrobić.
Tyle na ten temat...

Nie no, teoretycznie (..!) mógł jej to swoje zdanie np. wykrzyczeć, prawda? ;-)

Po prostu fakt, że sie rozsądnie podchodzi do jednej kwestii nie znaczy, że do innych też, tak samo jak fakt, że dla mnie Pumelka nierozsądnie podchodzi do kwestii, kiedy rozmawiać o najważniejszych dla siebie kwestiach z przyszłym partnerem, nie znaczy, że do każdej podchodzi równie nierozsądnie.

Pogubiłam się... To do mnie w ogóle?
Chyba się gdzieś nie zrozumieliśmy, albo coś nadinterpretowałeś w moich postach...

No tak, ale nie miałam na myśli tylko kontekstu wiary, a po prostu zachowania w różnych sytuacjach. Ja uważam się za osobę rozsądną i inteligentną, co nie znaczy, że ZAWSZE się tak zachowuję i do czegoś tam nie mam nierozsądnego czy zwyczajnie głupiego podejścia. Pewnie mam, tylko jeszcze tego nie zauważyłam.

Pumelka, a ja Cię rozumiem.
Co prawda sama jestem osobą niewierzącą, ale uważam że uczucia czy wiarę drugiego człowieka trzeba szanować (czyli zarówno Ty jak i Twój partner w równym stopniu powinniście się akceptować). Mój mąż swego czasu ostentacyjnie pokazywał jak to nie toleruje Kościoła, na tyle że nawet nie chciał wejść do kościoła podczas ślubu bliskich nam osób. Zapytałam czy na przykład do kościoła prawosławnego też by nie wszedł. Nic nie powiedział..

Dla mnie uczestnictwo w czyjejś uroczystości zaślubin (nie ważne jakiej wiary) jest ważne i z szacunku dla tych dwojga uczestniczę w tym wydarzeniu. Z reguły stoimy z boku. Mój mąż doszedł to tego samego wniosku. Jesteśmy tam dla kogoś a nie dla księdza.

Pumelka a może by tak cywilny,  żeby było zgodnie z prawem, a na przykład za tydzień w Kościele przed księdzem dla Ciebie.

Tylko jeśli Twój partner na takie bardzo anty podejście, to z pewnością nie będzie to łatwo pogodzić. Już pomijając ślub, chrzest..... Co ze świętami co roku? Ty będziesz siadać do Wigilii, a Twój mąż przed telewizor?

Niestety myślę, że żeby takie małżeństwa się udały trzeba mieć ogromny szacunek i akceptację wiary drugiej osoby. Trzeba wyzbyć się pogardy do światopoglądu drugiej osoby.

EDit: A niestety na ten moment Ty się upierasz przy sakramentach swoich i dzieci, a Twój partner jest całkowicie przeciwny. I mamy zamknięte koło

LeeBee,mój partner nigdy nie wyśmiewał moich poglądów odnośnie wiary i ja również nie dałam odczuć jemu,że jest kimś gorszym dlatego,że nie jest wierzący.
Mam szacunek do jego poglądów, nie proszę aby chodził ze mną do kościoła, nie chce to nie idzie.
Co do świąt to muszę powiedzieć,że w nich uczestniczy (zasiada do Wigilii,łamie się opłatkiem i tyle).
Do kościoła mój partner wchodzi w dwóch przypadkach...
-ślub kogoś bliskiego i pogrzeb (w tedy stoi z boku i nie oddaje czci Bogu)
-zwiedzanie kościoła
Jeśli chodzi o ślub cywilny i póżniej ślub kościelny nic z tego!
W grę wchodzi tylko cywilny.

Ktoś mi zarzucił,że próbuję go przerobić na własną modłę i namówić na ślub kościelny.
A czy to nie jest też tak,że on próbując namówić mnie na ślub cywilny nie próbuje namówić na swój plan?
To można Kochani odwrócić więc nie uważajcie,że ja jestem ta zła, bo niewierzącego chcę nawracać.

Pewnie dla niej to jest rozwiązanie dobre, a że facet ma gdzieś kościół to wiadomo,że na coś takiego nie pójdzie.