Mam 23 lata i stanowczo mówie - nie będe miała dzieci bo nie chcę..... - Netkobiety.pl

Nie znajdziesz mojej wypowiedzi, w ktorej napisalem, ze zajmowanie sie zwierzetami jest glupie. Nie chcialem Cie obrazic, co wiecej znam osobe, ktora za darmo udziela sie w schronisku (moze to Ty :-) ) i jestem dla Niej pelen podziwu, chociaz nigdy jej tego nie powiedzialem - szanuje osoby ktore uczciwie i ciezko pracuja, a szczegolnie jesli potrafia cokolowiek zrobic bezinteresownie.

Jeszcze raz - uwazam ze glupie jest porownywanie macierzynstwa z zajmowaniem sie psem.  Podobnie (dla mnie) nie na miejscu jest porowanie "ofiary" jak ponosi ksiadza z obowiazkami matki. To inna bajka, a w tym miejscu = off topic.
Dalej nie moge zrozumiec, dlaczego przywolujesz psy, w watku o macierzynstwie.

Mam 2 dzieci, nie mam i nie malem psa, bo 1) nie potrzebuje 2) nie moglbym mu poswiecic czasu.

Kocham moje dzieci, ale nikogo bym nie namawial do robienia nastepnych.

TEO, ja nie uznaję słowa poświęcić
uznaję słowo - WYBÓR

wybieram, decyduję, dążę do realizacji moich celów

nie wierzę w poświęcenie.
dziecko to nie jest poświęcenie, to WYMIANA

ja daję dziecku okreslone, potrzebne mu wartości, usługi, opiekę, wsparcie, pomoc
ono daje mi poczucie spełnienia, pierwszy usmiech, słowo mama i fakt, że zawsze będziemy ze sobą związani

nie wierze w poświęcenie

to tak jak z wolontariatem - nie jest bezinteresowny, jest bezpłatny - cos nam daje...

czy myslisz, że sadie wychowywałaby biedne psy, szukała im domu, poświęcając się dla nich? robi to, bo czerpie z tego satysfakcje, ma poczucie, że robi coś dobrego i się spełnia

każda opcja, w której zakłądamy, że dla dziecka się poświęcamy jest relacją nierówną - obciąża zarówno rodzica, jak i dziecko
nie wyobrażam sobie , żebym kiedykolwiek powiedziała mojemu dziecko - winnyś mi wdzięczność za to, że sie poswięcałam dla ciebie i cię wychowałam! żadam od ciebie szklanki wody na starość.....

ja naprawde nie poświęcałam się dla mojego dziecka
czerpałam i czerpię wiele radości z bycia z nim - choc jest zbuntowanym nastolatkiem. ale ja rozumiem, przez co teraz przechodzi i wiem, że to kolejny etap jego rozwoju. nie pozwoalam mu łamać granic, które wyznaczyłam - ale ja ich tez nie łamię. nie wyzywam go, nie poniżej, nie stiosuje psychologicznych metod wywierania wpływu.
mówię mu - jestem, gdy mnie potrzebujesz będę cię wspierać, gdy będziesz tego potrzebował - ale jesteś odrębnym człowiekiem i sam musisz dorastać...

mam samodzielne odpopwiedzialne dziecko.

nie poświęciłam się, żeby takie yło
byłam sobą i ono tez jest sobą
pępowinę przeciął lekarz, zaraz po porodzie - od tego czasu żyjemy osobno, dwie odrebne istoty ludzkie

Nie. Nie taki wzorzec przyjęła i nie o to jej chodziło. Przecięcie pępowiny oznacza, ze przyjmujemy do wiadomości, ze nasze dziecko jest oddzielnym człowiekiem ma swoje życie, ma prawo do poglądów i do własnych wyborów. Zostawianie je samopas nie jest dobrym rozwiązaniem. Endi chodziło o mądre wychowanie z poszanowaniem odrębności.

A tu już wchodzimy w to co dla kogo jest priorytetem, ponieważ nie pwiedziane, że Endi uważa karierę zawodową za swój priorytet. Poza tym jak się ma małe dziecko to nie jest równoznaczne z zapuszczeniem się, wyglądaniem jak 100 kg szlora itp. Można wyglądać fantastycznie kilka miesięcy po porodzie, czuć się świetnie i atrakcyjnie. Po to dobre i przyjazne ludziom firmy wymyśliły urlop macieżyński, a dla bardziej chętnych i wychowawczy. Nic nie trzeba poświęcać. Wszystko da radę zrobić, ale trzeba chcieć i wiedziec jak.

Zgadzam się z EndAluzja- pierdzielenie o tym,że psa jest trudniej wychować niż dziecko szczególnie gdy pisze to ktoś kto nie ma punktu odniesienia jest trochę i śmieszne i straszne.
Mam i dziecko i miałam psa,który był mądry,posłuszny i przewidywalny.
Z mojego doświadczenia mogę stwierdzić,że ludzie,których znam zajmują się psami (swoimi lub cudzymi) bo budzi się w nich coś w rodzaju macierzyńskiego instynktu i w ten sposób próbują go uciszyć.Albo nie mają dzieci a mają ogromną potrzebę karmienia kogoś,wychowywania i generalnie opieki albo te dzieci są już dorosłe a im się wydaje,że jak sprawią sobie psa to mają dla kogo żyć.
Znam też panie po pięćdziesiątce,którym związki się rozpadły a one żałują,że nie zdecydowały się na dziecko.
Właściwie to powiem tak: nie znam osób czy małżeństw nie żałujących,że nie mają dzieci.I jest to dla mnie zastanawiające.Czyżby tacy nie istnieli?Czy w wieku pięćdziesięciu,sześćdziesięciu lat przychodzi czas na taką refleksję?

Nie oznacza to,że nie rozumiem ludzi w wieku dwudziestu paru czy trzydziestu lat,którzy dziecka absolutnie mieć nie chcą.Sama zostałam mamą po trzydziestce:) i uważam,że nie należy się z tym spieszyć

Najmocniej przepraszam Autorkę i Moderację za to, że pociągnę jeszcze trochę ten offtop o psach, no ale nie zdzierżę. Wychowanie psa, a w szczególności takiego, jakimi zajmuje się Sadie (i chwała jej za to), czyli porzuconego, okaleczonego, zastraszanego i bitego, na znów wesołego, potrafiącego zaufać człowiekowi i go pokochać, a co za tym idzie, wyruszyć znów w świat w poszukiwaniu nowej "rodziny", TO JEST CHOLERNIE CIĘŻKA PRACA. I śmiem twierdzić, że trudniejsza niż wychowanie normalnego, zdrowego dziecka. I tak jak piszecie Sadie, żeby nie porównywała, skoro nie ma dzieci, to ja proszę, żebyście nie porównywały, dopóki nie popracujecie z psami tak, jak ona.

Gdyby ktoś zechciał mi zarzucić brak argumentów, czy doświadczenia - jestem matką i mam 3 psy. Samca z ADHD, suczkę kopaną i bitą przez poprzedniego właściciela, i samca porzuconego na pewną śmierć po 8 latach wiernej przyjaźni.

A żeby moja wypowiedź nie pozostała jedynie offtopem - wychowuję dziecko bez pomocy rodziny i opiekunek, nie uczęszcza również do żłobka, a mam czas na pracę zawodową, wolontariat przy psich adopcjach, teatr, operę, kino, sport i wyjścia z koleżankami na piwo. Da się. I niczego się nie "wyrzekłam", żyję nadal pełnią życia, a dziecko wzbogaciło moje życie w sposób, o którym nie potrafię pisać, bo to jest magia

A niemowlaki często śpią. Więc można w międzyczasie zrobić makeup. Można karmić piersią to nie trzeba myć butelek. Można wziąć w nosidelko i polatac po sklepach z wyprzedazami. Można iść na joge i fitnes z dzieckiem- moja koleżanka chodzi z trzymiesięczną kalinka. Można mleko gromadzić w zamrazce. Więc jakby co to jest czym nakarmić. A od 3 miesiąca moze być kaska na wodzie.
Można się zdrzemnac w ciagu dnia przy jednej drzemce dzieciaka i potem mieć wiecej energii wieczorem.
Można iść na 8 godzin do pracy a potem przeznaczyć intensywne 2-3 na bycie z dzieckiem. A nie żadne prasowanie układanie gotowanie. Te dwie trzy godziny to czas który skupiają na dziecku- i to o wiele wiecej niż poświęcają często matki które nie pracują bo one ciagle są zajęte domowymi czynnościami i obowiązkami. Raz w tygodniu moze przychodzić pani Zosia która wysprzata nam mieszkanie. Np w piątek. Ale za to w weekend leżymy długo w łóżkach. Odpoczywamy o cieszymy się sobą...

BaboOsiadła- pozwole sobie tu się z Tobą nie zgodzić- też miałam psa bitego i głodzonego cholernie bojącego się ręki wyciągniętej do pogłaskania. Jako licealistka i studentka byłam wolontariuszką w schroniskach.Dałam radę a w momentach gdy moje dziecko co noc budziło się kilka razy z przeraźliwym krzykiem z powodu nocnych koszmarów a rady psychologów jakoś nie działały to chwilami płakałam razem z nią.I trwało to prawie dwa lata.Pracowałam też w domu dziecka i wiem jakie przeżycia mają za sobą dzieciaki stamtąd a co za tym idzie jaki te przezycia mają wpływ na ich zachowanie.

Może to kwestia podejścia emocjonalnego? Gdy moje psiaki chorują, siedzę przy nich nocami, tulę, głaskam, ale nie szaleję tak, jak w momentach, gdy mojemu dziecku coś dolega (na dźwięk jej płaczu mam ochotę wyskoczyć z okna i roztrzaskać łeb o chodnik, żeby nie patrzeć na jej cierpienie). Bo samej PRACY chyba jest tyle samo...

Brr, mnie nawet na mysl o dzieciach niedobrze sie robi. Zwierzaki, czemu nie- futerkowe, fajne, zeby maja, dorastaja w ciagu roku i mowic nie potrafia. Zdaje sobie sprawe, ze wiele kobiet chce miec potomstwo ale dla mnie, jak dla autorki posta, to by byla po prostu masakra. A takie gadanie "dorosniesz to zdanie zmienisz" czy "poznasz odpowiedniego faceta to bedziesz chciala" jest bez sensu. Po pierwsze nigdy dzieci nie chcialam i nagle w polowie trzydziestki nic mi sie nie zmienilo, po drugie jestem z fantastycznym gosciem i jakos mi to jajnikow nie aktywuje.

Za wiele kobiet rodzi dzieci pod presja otoczenia. Mysle, ze spoleczenstwo powinno byc bardziej liberalne w stosunku do tych ktore wiedza, ze po prostu nie chca byc w ciazy, nie chca rodzic, instynktu nie maja.

Mam takie samo zdanie na ten temat. Dla ścisłości - mam 40 lat i jestem świadomie bezdzietna. Obserwowałam kolejne pokolenia w mojej rodzinie i stwierdziłam, że sama mając niedosyt miłości, nie będę mogła dać jej tyle mojemu przyszłemu dziecku, ile będzie potrzebować. A kiedy słyszę tekst, że "trzeba mieć opiekę na stare lata", to pytam - czy mam urodzić dziecko, żeby wychować człowieka, czy dla siebie opiekuna?

Ano to fakt Dziś nie trzeba liczyć na slepy los Można być w szczęśliwym, bezdzietnym małżeństwie jak ja :D

Taaaaa z ta Matka-Polka jest problem, troche nam na bruździła.
Nie sadze , by kazda marzyła o byciu Matką-Polką, wiecznie w ciązy, z żylakami na nogach, obrzmiałymi kostkami, zaniedbana w rozciapanych butach (tak oczami wyobraźni widze model Matki-Polki)  wiekszosc dziewczyn jak napisałyście slepo naśladuje inne, bo tak musi byc- chłopak, ślub , dziecko, bo jak mozna nie chcieć dziecka, przeciez to wbrew naturze- jakis kobiecy potwór- druga mama Madzi z Sosnowca.
Nasze pokolenie to juz troche wyparło mit Matki-Polki-poradziłyśmy sobie z nią ale nasze matki miały przekichane.
Wychodziły za maz w dużo młodszym wieku, zaraz rodziły dziecko bo tak trzeba, nie wazne czy chciały , czy były gotowe- obowiazkowo rok po subie kazda w ciazy albo i wczesniej, nikt nie słyszał o depresji poporodowej a istniała.
Zawsze cieszyłam sie, ze przynajmniej po wzgledem polityki wychodzenia za mąz/ rodzenia potomastwa te czasy sa znosniejsze ale mogłoby byc lepej, jak napisałyście.

Tu się zgodzę w 100%. Mam 22 lata i na dziecko nie jestem gotowa. Przeraża mnie ta odpowiedzialność, ciąża sama w sobie, zmiany w życiu o 180 stopni.  Nie czuję się na tyle dojrzała i odpowiedzialna sama za siebie, aby wziąć odpowiedzialność za życie i wychowanie innego, małego człowieczka. Może kiedyś się to zmieni... może... Mimo to, jestem pewna, że nie zrobiłabym aborcji. Ogromna większość niechcianych ciąży, jeszcze przed rozwiązaniem zamienia się w małe szczęście i promyczek w szarej codzienności. To musi być piękne.

Porównywanie wychowywania psa do wychowywania człowieka jest dla mnie niedorzeczne. Skoro już mówicie o tych psiakach po przejściach, to porównujcie je do dzieci na tym samym "szczeblu": porzuconych, bitych, z rodzin patologicznych.  Zwierzęta dzałają bardziej instynktownie, wiele z ich gestów "miłości" to po prostu instynkt. Kocham psiaki, moją sunię, owczarka "świętkrzyskiego" znaleziono na wysypisku smieci gdy miała 3 miesiace. Jest kochana, cudowna, dla mnie najpiękniejsza, najmądrzejsza, najwspanialsza- mimo iż nie rasowa. I stąd wiem, że wychowanie psa a dziecka nie jest porównywalne. Pies choruje najwyżej kilka razy w życiu, nie trzeba się martwić o jego wykształcenie, nie ma własnego zdania ani sam nie podejmuje decyzji. Nie kłóci się, je (przeważnie ;p) co mu się poda, nie buntuje się, nie kłóci. Nie przychodzi na ciężkie rozmowy o dojrzewaniu, pierwszej miłości i zawodach z nią związanych. Zwierze jest zwierzęciem, a człowiek człowiekiem. Jak można porównać te dwie istoty?

Dla kobiety, która pragnie dziecka te boleści i rzyganie to chwilowa niedogodność.

Matka, która traktuje dziecko jak dopust boży i pasożyta, to nieszczęście. Dla dziecka.
Dlatego uważam, że aborcja ze względów społecznych powinna być dopuszczalna.

Niech dzieci mają tylko ci, którzy je witają z radością.

Wiesz co zgadzam się, że aborcja powinna być dozwolona tylko boję się traktowania jej jako srodek antykoncepcyjny. Niestety znam wiele dziewczyn w moim wieku które olewają antykoncepcję bo w razie zajscia mogą usunąć...

Dziecko miec mozna nawet w wieku czterdziestu kilku lat a aborcja nie ma wplywu na pozniejsze posiadanie dzieci.

Niestety, jest tak, jak piszesz, Country.Girl.
Ja uważam, że wszyscy chcą zacząć od, ze się tak wyrażę, d*py strony. Zamiast zastanawiać się nad legalizacją aborcjii państwo i społeczeństwo powinno położyć wysoki i szczególny nacisk na antykoncepcję, na uświadamianie, jak się zabezpieczać, na jej rozpowszechnianie i zdecydowanie ułatwiony do niej dostęp.

Autorko wątku- ja mam dwójkę, Ty nie chcesz mieć dzieci. Uważam, że Twoje świadome wyznanie jest lepsze, bo wiesz, ze na chwilę obecną/lub w ogóle, to czas pokaże, nie chcesz i wierzę, ze będziesz szczególnie zapobiegać.

aldernewman mówisz o aborcji ot tak, jakby nic wielkiego się nie stało. "Dwa razy wpadlam i BARDZO szybko usunelam, w calkowitej swiadomosci, ze zadnych malych pasozytow na utrzymaniu miec nie chce."  Jak mniemam, twoje zabezpieczenia przed dziećmi jest wielce wątpliwe, skoro udało Ci się wpaść dwa razy.
O takich sytuacjach jak Twoja mówię, aborcja to ingerencja w organizm, która może nieść za sobą przykre skutki- dlatego lepiej położyć w naszym kraju nacisk na antykoncepcję i ułatwić dostęp do tej skuteczniejszej, niż dopuszczać, by ludzie bzykali się przerywanym i liczyli dni płodne. Uważam, że gdyby zalegalizowano aborcję a antykoncepcję w takim stanie, w jakim jest, pozostawiono.. nie wiadomo, do jakich tragedii i późnych aborcji mogłoby dojść i ile kobiet trafiłoby w końcu na kozetkę do psychiatry, bo nie mogłyby sobie poradzić ze skutkami swoich czynów.

Aniu jak pisałaś masz 23 lata to nie jest chyba najlepszy wiek na dzieci dla Ciebie.
Pisze to jako facet który bardzo długo nie chciał słyszeć o dziecku. Do 30-tki ucinałem wszystkie rozmowy na ten temat. Nie widziałem się w roli ojca. Aż spotkałem kobietę z którą dość szybko pomyśleliśmy że chcemy tego. I tak bardzo jak kiedyś nie widziałem się w roli ojca tak teraz jestem od 4lat szczęśliwym tatusiem Mamy dwoch synów i nie ma dla mnie fajniejszego czasu jak wspólne zabawy ,gry i rozmowy z nimi. Mówiąc szczerze nie wyobrażam sobie życia bez nich. Juz prędzej bez żony niż bez tych dwóch kochanych szkrabów.
Chyba każdy musi dojrzeć do takiej decyzji i trafić na odpowiednia osobę z którą chce mieć dzieci.
Ale wracając do twojego wątku myślę że masz na to spokojnie jeszcze z 8-10 lat 
Nie ulegaj presji. Sama powinnaś poczuć że to jest ten odpowiedni dla Ciebie moment. Jeśli spodkasz odpowiedniego faceta i oboje uznacie że dziecko będzie dopelnieniem waszego związku.
Oczywiście jeśli faktycznie chcesz je kiedys mieć. Jeśli nie chcesz mieć dzieci to też powinna być przemyślana i racjonalna decyzja ale i partner musi podzielać twoje zdanie. Takie rzeczy są nieodwracalne. Nie można mieć trochę dziecka. Albo się je ma i robi sie wszystko aby je wychowac i zapewnić byt albo sie go nie chcę i robi sie wszystko aby go nie mieć.
No i jeśli chodzi o presje na posiadanie dzieci - nie każdy musi je mieć i ludzie którzy świadomie nie chca mieć dzieci nie są w niczym gorsi ani lepsi. To musi być indywidualny i świadomy wybór.
Ja nie zachęcam ani nie odradzam. Jednak moje doświadczenia z ojcostwem są bardzo pozytywne ( mimo wielu wyrzeczeń i utraty czasu który kiedyś miałem dla siebie). Kiedy patrze na moich chłopców to jakbym widział małego siebie. Nieba bym im przychylił aby mieli lepiej niż ja ( mimo że wcale nie miałem źle) .Zwyczajnie dla swoich dzieci chce sie jak najlepiej. A moje rozmowy ze starszym synem (ma4 lata) coraz bardziej mnie zadziwiają. Jest bardzo inteligentny, ciekawy świata i otwarty. Niesamowite jak potrafi widzieć świat. Uwielbiam spędzać z nim czas i rozmawiać.

McMiodek, ty mowisz o terminacji jak o niesamowicie ciezkiej procedurze chirurgicznej. W rzeczywistym a nie urojonym swiecie to jest zabieg trwajacy 10-15 minut, ktory polega na zassaniu plodu z macicy w przy pomocy specjalnej pompki. Troche pozniej krwawienia, kiedy sie zgrubiala tkanka macicy zluszcza (jak w menstruacji) i tyle. Powazniejszy zabieg jest tylko wtedy jak sie czeka do jakiegos 16-24 tygodnia, bo szyjka macicy musi byc rozwarta farmakologicznie i caly ten cyrk trwa dwa dni, ale kto przy zdrowych zmyslach czeka tak dlugo? (chyba, ze aborcja jest na tle zdrowia matki czy dziecka i kobieta sie pozno o defektach dowiedziala).

Ja nigdzie nie powiedzialam, ze aborcja POWINNA byc najbardziej stosowana metoda kontroli. Wrecz przeciwnie. Zabieg jest kosztowny dla systemu opieki zdrowia i szczerze mowiac czasochlonny bo nie zawsze klinika jest blisko. Niestety nawet przy stosowaniu antykoncepcji (a ja zdecydowanie stosowalam) jest margines bledu i wpadki sie zdarzaja. Jest bardziej odpowiedzialnie zakonczenie ciazy i usuniecie plodu niz urodzenie dziecka, ktore sie albo porzuci albo nigdy kochac nie bedzie.

Prawda jest taka, ze jak ktos jest zapominalski to tabletki antykoncepcyjne nawet nie pomagaja. Jedna nie wezmiesz i caly cykl do bani. Tabletka 72 po tylko dziala jak czlowiek sie zorientowal, ze zawalil z antykoncepja i, ze moze byc w ciazy. Nie jak kompletnie zapomnial, ze nie wzial raz piguly.

Teraz mam spirale i o tym muslec nie musze.

A co do statystyki, kolezanko, nie 2 ale 1 raz na 100, jezeli skutecznosc jest 99%

Tu się nie zgodzę, a nie chodzi juz tylko o fizjologie, co potwierdziła Country.Girl, ale o psychikę. Moja przyjaciółka jest pielęgniarka i jeszcze na studiach spotkała się z ukraińskimi praktykantkami. Tam płód nie jest traktowany jako mały człowiek, nowe życie i aborcja jest czymś normalnym. Baa, nawet w społeczeństwie, usunięcie ciąży nie powoduje oburzenia. Wiele młodych kobiet dokonuje aborcji kilka razy i nie widzi w tm nic złego. Gdy znajdą odpowiedniego partnera i chcą załozyć rodzinę, nie mają z tym najmniejszego problemu.

Z Polkami jest inaczej. W naszym katolickim kraju aborcja jest traktowana jak zło. Wiele kobiet jej dokonuje nie mając oparcia w nikim, czasem zmuszone przez kogoś, a efektem jest blokada psychiczna i brak możliwości zajścia w kolejną ciążę, mimo iż się tego chce.

Country.Girl, czy widziałaś jak wygląda aborcja? Jak wygląda usunięty płód? Tak lekko o niej mówisz.

Mam 21lat i kategorycznie dzieciom mówie - NIE!
Na razie nie,bo nie wykluczam ich kompletnie w swoim zyciu bo jakos nie wyobrazam sobie miec kota czy pieska na starosc zamiast swojego dziecka i wnuczat, z ktorymi moglabym spedzac swieta, bawic je. Nie wyobrazam sobie nie zostawic jakiegos "sladu" po sobie, potomstwa na tym swiecie, ale tez szanuje i rozumiem decyzje kobiet tych,ktore tego nie chca.
Planuje, teoretycznie oczywiscie, zeby pierwsze dziecko urodzic za ok 10lat. Nie spieszy mi sie, chce teraz poswiecic w pelni czas dla siebie, zrealizowac to co mam do zrealizowania, a po tym dopiero po czesci poswiecic sie dla kogo innego, bo tak jak ktos juz tu napisal, dziecko nie oznacza poswiecenie wlasnego zycia, dziecko nie oznacza wielorybiej sylwetki. Jesli ktos chce pozbyc sie kilogramow pozostawionych po ciazy, czy zapobiegnieciu w jej trakcie rozstepom, to jest w stanie to zrealizowac. Natomiast nie rozumiem jednej kwestii - " Wole adoptowane azeby nie tracic swojej figury "... ech

Ja LEKKO piszę o aborcji? W którym miejscu?

Ja też nie chcę mieć dzieci, ale tylko biologicznych, i dla mojego otoczenia jest to chyba jeszcze większy szok niż bym nie chciała ich w ogóle.
Mam 25 lat i kilka lat temu dowiedzialam się, że nie mogę mieć dzieci z powodu wady serca. Potem miałam zabieg, wszystko się unormowało i już mogę mieć, tyle że pod większą kontrolą lekarza. W pierwszej chwili jak się dowiedziałam że mogę, to chyba że trzy dni płakałam z radości, ale potem przyszła refleksja... moja ciąża pewnie będzie trudna a ja zawsze miałam jakieś perypetie zdrowotne i mam ogromną niechęć do lekarzy. Nie wyrobiłabym psychicznie..., do tego jakby moje dziecko coś po mnie odziedziczyło, to bym sobie tego nie darowała. Także w grę wchodzi tylko adopcja, ale moje otoczenie bardzo negatywnie na to reaguje. No i boję się, czy jakikolwiek facet tak łatwo odpuści posiadanie własnego dziecko, które teoretycznie jest możliwe.

Ja pier...nicze. To jest własnie tolerancja w naszym narodzie. Jesli ktos nie chce miec dzieci to najwyraźniej nie ma instynktu macierzyńskiego więc po co się poswięcać w imię tradycji i obyczajów (jako że każda kobieta powinna mieć dzieci)??

Witam ,ja w twoim wieku tez nie myslam o dziecku ,owszem jak bylam mlodsza moglabym je miec, puzniej mialam moment ze jak kolezanki zachodzily w ciaze to im wspolczulam ... Kiedy z partnerem rozmawialismy o dzieciach to ja sie trzeslam ,dostawalam nerwicy ze bachory za okno wyrzuce... koszmar !!! same mysli doprowadzaly mnie do bialej goraczki i nerwicy, akatkow zlosci !!!!
Teraz mam 25 lat i mysle inaczej, rok temu bylam gotowa podjac decyzje o macierzynstwie ,pewnie dzisiaj bym rodzila hehehe ale partner nie chcial.
Wokol na siwat przychodzily same dzieci i teraz na chwile obecna niektre kolezanki tez sa w ciaze. Mojemu mlodszemu bratu urodzil sie synke i wtedy tez zapragnelam dziecka ,bylam gotowa zalozyc rodzine ale nie wyszlo .....
No i znowu zmienilo sie mi nastawienie ze na chwile obecna nie chce miec dzieci
Roznica taka ze na sama mysl nie czesie sie jak kiedys heheh
Jak bym zaszla w ciaze bylabym spkojniejsza napewno, choc nieco roczarowana bo polubilam byc sama ze soba i bez obowazkow wiekszsych.
Jak mam ochote sie zjac dizeckiem to jade do brata
Musisz poczekac na swoj momet w zyciu ,nie kazda kobieta jest gotowa do roli matki w wieku 20- paru lat, czasami nas kobiety tez przeraza macierzynstwo jak i facetow
.... Choc dziiaj moja psychika i tak jest lepiej przygotowa niz wieku 23 lat jak w twoim przypadku
wiec wszystko przed nami

Country- nie bulwersuj się tak, bo jakbyś popatrzyła na mój post, to napisane jest tam, że rozumiem kobiety, które nie chcą mieć dzieci, nie czują tego instynktu, czy potrzeby. Gdzie ja pisze,że nie mam szacunku?
Po drugie- napisałam tu o kobietach nie tych, które tego nie chcą,bo nie potrzebują tylko o tych,które mogłyby mieć,a nie chcą ze względu na rozstępy! To jest dla mnie niedorzeczne i głupie!
Pozdrawiam