Samotność po 50, jak odnaleźć sens dalszego życia? - Netkobiety.pl

...."wzięłam do ręki.Katarzyna Michalak ;Sekretnik''.Jestem w trakcie czytania,jest to przepis na nasze życie,na to w jakiej sytuacji się akutrat znajdujemy,świetna książka."....
Tej nie znam ale znam Sekret R.Byrne (nie wiem czy dobrze napisałam nazwisko). To niesamowita książka. Książka która bardzo mi pomogła w trudnym okresie życia. Nie czyta się jej jak powieści. 2 strony i czas na przemyslenia, nastepne kartki może za dzień.... Zmieniła moje nastawienie do życia, świata, ludzi. moich problemów. Nauczyła mnie pozytywnego myślenia, po przeczytaniu jej i po przeanalizowaniu inaczej zaczęłam patrzeć na mojego byłego. Czy wybaczyłam???? Tak naprawdę nie wierzę że można  do końca wszystko wybaczyć, ale można zacząć żyć inaczej, życzę mu teraz wszystkiego dobrego, spokoju....a to chyba dużo.

Cicho, pusto, sennie... Witam koleżanki pięknym, jeszcze w miarę ciepłym porankiem.  Patrzcie dziewczyny: dobiega końca kolejny rok. A jak urozmaicony....:).
Czekam na grudzień, jeden z piękniejszych miesięcy w roku.  Kiedy wkraczam w okres przygotowań przedświatecznych, w duszy mam spokój i radość. Ta radość od zawsze jest niezmienna, bo jest radością małej dziewczynki oczekującej na spełnienie życzeń:). Właśnie w grudniu pozwalam malej Gosi na szaleństwo marzeń ,  co owocuje świętami pełnymi magii kolorów, zapachów, szeptów o niespodziankach i dużo, dużo śmiechu w moim domu. A później Nowy Rok i myśli pelne nadziei na lepsze jutro. Tak, zdecydowanie jestem fanką grudnia, choć nie powiem, ze nie lubię innych miesięcy. Każdy jest inny i co innego niesie ze sobą: inne mysli,  plany,  radosci.
W oczekiwaniu na grudzień, życzę Wam spokojnego i sympatycznego dnia.

Okres przedświąteczny jest dla mnie szczególnie trudny. Dawniej gdy maiłam rodzinę, mieszkałam na wsi, grudzień był cudownym przygotowaniem do świąt. Ubierane były drzewa w ogrodzie, dom, setki lampeczek. I ja i mąż uwielbialiśmy gdy wszystko było rozświetlone (ale tylko jeden kolor - biały). W domu też stroiki, świece.......kochałam ten okres. Teraz mieszkam sama w bloku i choć staram się aby pierwsze świąteczne dekoracje były już na mikołajki.......to wszystko jest nie to. Trudno samemu cieszyć się, bo synowie wpadną w okresie świat i koniec. Nie rozumię jednego. Tak wiele osób narzeka na samotność a tak trudno jest znaleźć kogoś naprawdę bliskiego. DLACZEGO?????

EVIKON a ja rozumiem co masz na mysli,po prostu wciąż wracasz myslami do chwili kiedy byłaś razem ze swoim mężem,i to jego Tobie brakuje.To co było nie wróci musisz zamknąć tamte drzwi,bo nie otworzysz nowych.Nam wszystkim tu piszącym nie jest w obecnej chwili lekko zwłaszcza w tym świątecznym czasie.Najważniejsze abyś codziennie mogła do swojego odbicia w lustrze usmiechąć się z czystym sumieniem i zauważać ludzi wokół siebie,może masz obok siebie sąsiada lub sąsiadkę których nikt nie odwiedza,zaproś na herbatę czasami wystarczy uśmiech kiedy mijacie sie na klatce.Nie wolno zamykać się w sobie i izolować.Tak to już jest ,że dzieci tylko do nas wpadają,bo pracują dlugo mają swoje rodziny ale przecież pamiętają,dzwonią.Cieszmy się z tego,że mamy dzieci a jeszcze jak są wnuki to już sama radość.Tak na marginesie,kochane moje dowiedziałam się że zostanę babcią,ale piekna nowina dla mnie i to w taki piękny czas taka nowina.Pozdrawiam i życzę wszystkim dużo dużo miłosci.

Teosia - moje najszczersze gratulacje będzie "fun" i uciecha.
Też rozumiem - tylko uważam, że można na to zaradzić własnym staraniem
Nie być samotnym, to żyć swoim życiem, nie życiem dzieci ani (wyłącznie) faceta. Wtedy czy jest, czy go nie ma, i tak się żyje PEŁNĄ PIERSIĄ i w radości dnia codziennego, bo życie krótkie jest
A jeśli samotność doskwiera, to się szuka miejsc, gdzie bywają inni.
U mnie (prócz wyżej wymienionych miejsc) jest biblioteka i punkt dziennego pobytu seniorów, oba miejsca opanowane przez osoby mające więcej czasu, obojga płci - żebyście widzieli co oni wyczyniają... chór, występy, tańce, wypady wieczorową porą na miasto podziwiam ich żywotność - śmiech nie milknie... nareszcie nie mają problemów małolatów (swoich potomków) na karku - najwyżej wraz z nimi mogą się bawić i cieszyć życiem (ci emeryci z "wcześniejszych" emerytur i mundurowi nawet 60 lat nie mają!)

Teosia,moje gratulacje,rzeczywiscie to jest piekny czas na taka piekna nowine,obysmy wiecej takich i innych szczesliwych i radosnych nowin uslyszaly.A samotnosc ,nieraz ja potrafimy ujarzmic,a nieraz niestety doskwiera.Trzeba ,tak jak radzi Anhedonia,wychodzic do ludzi,otworzyc sie na nich i probowac mimo przeciwnosci zyc normalnie.Pozdrawiam.

Na brak zajęć to ja nie narzekam, wręcz odwrotnie. Nadal pracuję zawodowo i to dużo (250 godz. miesięcznie czasem trochę mniej czasem trochę więcej), z ludźmi, wśród ludzi, jak mam wolny czas to jeżdżę na różne wycieczki często dalekie i bardzo ciekawe. Także Twoje uwagi Anhedonio w stosunku do mnie są zupełnie nietrafione (zresztą nie pierwszy raz). Widocznie nie mam szczęścia trafić na ludzi którzy myślą podobnie jak ja.

missnowegojorku,napisalas ,,ano,zyc trzeba,, z taka rezygacja,ze az sie usmiechnelam.Jestes jeszcze  mloda,skad ten czarny scenariusz na przyszle swieta.Nie zakladaj z gory ze bedziesz spedzac je samotnie.Jeszcze wszystko sie moze zdazyc.A co robisz tak na codzien,jak spedzasz czas,co Cie interesuje ?Napisz,moze tu,na forum,ktoras z dziewczyn podpowie gdzie ,,sie powinnas udac,,.Bo zadalas takie pytanie.      Evikon,a Tobie z czym sie kojarzy samotnosc,z brakiem pelnej rodziny na codzien w Twoim zyciu czy z brakiem mezczyzny ?    Piszesz ze starasz sie stworzyc inna rodzine, to chyba tak jak my wszystkie.Taka sama jak byla,to juz ona niestety nie bedzie,ale wierze ze rownie dobra.Przynajmniej u Ciebie.Bo ja jednak chce odbudowac nowe zycie na innych zasadach i zadnej powtorki z przeszlosci.Przynajmniej bede sie starala.A co bedzie,czas pokaze.Dobrej nocy zycze.

No tak,wszystkie chyba swiadomie lub podswadomie o tym myslimy.Ale jedne tak jak Ty,evikon,sa juz otwarte  i gotowe na nowy zwiazek a inne ,tak jak ja jeszcze o tym nie mysla.Jeszcze musza sie poskladac .Nie wszystkie elementy w tej ukladance zyciowej trafily na swoje miejsce.Ale przyjdzie czas i na to.Tylko chyba bardzo trudno jest spotkac kogos,kto z nami zbuduje te dobroc,spokoj , cieplo i szacunek.Piszesz ze jezdzisz na wycieczki,obracasz sie wsrod ludzi,to powiedz ile razy udalo Ci sie spotkac kogos naprawde wartego uwagi.Ale zycze Ci  poznania tego ktory zapelni te pustke w domu i w zyciu.Bo to tez bardzo wazny aspekt naszego zycia.                                                          Ubi Lex,co u Ciebie,odezwij sie,jutro juz 1 grudnia,ten magiczny czas coraz blizej,jak tam z przygotowaniami,narazie w fazie planow? Ter-Pon a co u Ciebie,lepiej.Pozdrawiam Was wszystkie.

A ja głupia myślałam, że to wątek o sensie życia po 50-tce a nie personalnie o Tobie. Nawet nie jesteś jego "twórczynią"... ja to dopiero mam szczęście
Pozdrawiam

Milu moja "samotność" trwa kilka lat. Początki były bardzo trudne (chyba wszystko zależy w jakim związku się było, jakie ma się wspomnienia- przez wiele wiele lat byliśmy naprawdę dobrym małżeństwem). Dlatego tak trudno było mi się pogodzić z tym co było a nie jest. Teraz jestem na etapie że mojemu byłemu życzę wszystkiego dobrego. Przeszłam wiele etapów w moim życiu, naprawiłam kilka "zawalonych mostów". Moje dzieci mówią mi że dawno nie widzieli matki w tak dobrej formie, pogodnej, pełnej życia...... ale oni nie są w stanie zajrzeć do mego serca, które jest pełne miłości do dzieci......ale jest też miejsce na coś nowego, ciekawego. Pytasz czy udało mi się spotkać kogoś wartego uwagi. Tak spotkałam wiele ciekawych osób. Ale jeśli chodzi o mężczyzn to często są to mężczyźni pozostający w związku a więc  może nas łączyć tylko rozmowa i to z pewnym dystansem (mam pewną zasadę której rygorystycznie przestrzegam). Wolni mężczyźni są różni, ale ja mam wymagania i nie toleruje bylejakości. Spotkałam również wiele ciekawych kobiet, ale w tym wieku zdecydowanie trudniej nawiązuje się jakąś przyjaźń. Pozostają jeszcze starzy znajomi.....ale to nie to, za dużo wspomnień których wolałabym nie rozpamiętywać. Mimo wszystko jestem dobrej myśli, dlatego że jestem na etapie pozytywnego myślenia o życiu i ludziach. Nikogo nie traktuje jak wroga i mam nadzieję że i ja tak będę postrzegana.

Witaj Alutka,tak ,ta przepadlosc jest teraz bardzo czesta,ale samotnosc samotnosci nierowna.Jakos tak sie teraz porobilo ze sporo jest kobiet w naszym wieku rozwiedzionych i samotnych.Ale czy przez to nieszczesliwych? Oto jest pytanie.Jedne sobie dobrze radza ze swoja samotnioscia a przed drugimi jeszcze daleka droga to zaakceptowania stanu w jakim sie znajduja.A Ty jak sobie z nia radzisz?Napisz cos wiecej o sobie,o swoim radzeniu sobie z problemami ,czego jeszcze oczekujesz od zycia.Pozdrawiam.

Nie rozumiem.
Nie przewidziałaś konsekwencji własnej decyzji - przecież to TY tak chciałaś... przedtem, przed rozwodem TEJ pustki nie było? Miałaś dobry kontakt z mężem? Miałaś w nim przyjazną duszę?

Gdybym miała w nim przyjazną duszę,chyba nie rozwiodłabym się,ale byliśmy już wiele lat niby razem,ale osobno,on spędzał czs ze swoimi kolegami-często pod sklepem z piwem,miał dla mnie czas?trudno to tak nazwać,okazało się po wielu latach,że to typ"duże dziecko",gdybym miała z nim dobry kontakt,gdybym mogła na nim polegać,bylibyśmy pewnie dalej małżeństwem,ale nie żałuję mojej decyzji,może to brzmi dziwnie,ale tak jest,zaczynam spełniać swoje marzenia,i mam nadzieję że tak będzie dalej

Witajcie dziewczyny chciałam życzyć wam wszystkim dużo zdrowia zapomnienia i pomyślności w dalszym życiu i samej radości na święta i cały rok.  pozdrawiam

witam pierwszy raz wypowiadam sie na forum ale jak czytam te opowiesci to cauje ze musze  opowiedziec swoja historie  mam 48 lat troje dzieci i meza  razem prowadzimy firme autokarowa itu jest pies pogrzebany zrobilam prawojazdy na autobus sprzedalismy dom zeby zalozyc firme podpisywalam wrzystkie kedyty maislam duzo nowych pomyslow ale juz wtedy moj maz robil sie zaborczy na wladze a moje zdanie sie nie liczylo byla kochanka byly przeprosiny  upadla firma maz postanowil od nowa zaczac dzialalnosc na czlonka rodziny i oczywiscie zawsze mi wygaduje ze to jest jego firma przy karzdej zwadzie mi karze isc do pracy do konkurencji bo to jest jego ion to stworzyl nie mam nic jestem pozbawiona wszystkiego praktycznie nie mam praw bo jestem dluznikiem teraz przed swietami bylo to samo wynocha do innej firmy jestem sama no i oczywiscie jestem pozbawiona jakichkolwiek pieniendzy jestem sama serce mi peka  ta historia miala jeszcze wiele innych zlych sytuacji ale

Piszesz bardzo chaotycznie. Nie mniej, z tego co udało mi się odczytać rozumiem, że firma która upadła była WASZA własnością. To że ty brałaś kredyty(zakładam, że masz z mężem wspólność majatkową), nie zwalnia męża od ponoszenia konsekwencji za długi w 50%. Jeżeli po upadku "twojej" firmy mąż tym razem załozył na swoje nazwisko kolejną firmę to przy powyższym założeniu odnośnie wspólności majatkowej, masz prawo do korzyści płynących z dochodów "jego" firmy. Postaraj się napisać spokojnie, z podaniem istotnych faktów, może wtedy cos ci doradzimy.

Witaj Milu. Wyjechałaś już czy też szykujesz się dopiero do drogi. Ja też życzę ci bardzo spokojnych Świąt wśród życzliwych i kochających Cię osób. I dużo odpoczywaj. Ciesz się wyjazdem i innym miejscem. I wracaj szczęśliwie po swoją "wygraną sprawę".

Cieszę się Milu, że tak z optymizmem podchodzisz do wyjazdu, Świąt i Nowego Roku. Bardzo się cieszę. To oznacza, że jesteś już całkiem inną kobietą:). U mnie Milu bez zmian. Dużo odpoczywałam, sporo myślałam o swoim życiu, ale nic nie zmieniło moich zapatrywań na sprawę. Doszłam do wniosku, że pomimo wszystko a może właśnie dlatego, mam w całkowitym pionie kręgosłup moralny, mam swoją dumę i trochę szczęścia w życiu:). Ze Świętami nie szaleję. Odkryłam przyjemność wyręczania się w różnych pracach młodszym pokoleniem. Obiecałam sobie (właśnie podczas tych swoich przemyśleń:))), że będę w tym roku "smakowała Święta". I nie koniecznie w sensie gastronomicznym:))). Wigilię spędzam wyjątkowo u mojego ojca i jego żony w ich domu. Pierwszy dzień Świąt to urodziny mojej starszej córki, ale i tak młodzież przybędzie do mamusi na poranne śniadanie. Posiedzimy, pogadamy. Później długi spacer i do wieczora muzyka:). Właśnie Mozart. Po kilku latach znowu mogę słuchać go spokojnie i z przyjemnością. Może kilka arii Marii Callas?? Zobaczymy. Takie leniwe, smakowite popołudnie z książką w ręku i muzyką w tle. Tego mi potrzeba. Drugi dzień? jeszcze nie zaplanowany. Myślę, że dam się namówić młodzieży na wspólne gry i zabawy. Na a od środy znowu do pracy. Niestety nie mam wolnego.
Raz jeszcze życzę Ci wszystkiego najlepszego na Święta i na Nowy Rok. Powodzenia miła koleżanko.

Znaczy się, "wcięlo" sylwestrowe i noworoczne wpisy? Trudno.
Raz jeszcze na ten Nowy Rok,  wszystkiego co najlepsze, niech dróżki naszego życia się prostują , niech będą oświetlone jasnym blaskiem, niech spokój, myśl dobra i roztropna będą naszym udziałem. Tego Wszystkiego życzę wszystkim tu zaglądającym. Pozdrawiam.

Cześć Milu:). Wróciłaś? Jak było u syna? Odpoczęłaś? Mam nadzieję, że duuużo się uśmiechałaś i miałaś same dobre mysli:) Pozdrawiam.

Jestem bardzo zadowolona Milu. To naprawdę były jedne z najlepszych Świąt od długiego już czasu. Tak jak sobie z grubsza zaplanowałam. Dużo spokoju, wokół mnie dzieci, radosny nastrój i piękna muzyka w tle. Dobra książka i trochę błogiego lenistwa . Sylwester też spokojny,  z przyjaciółką i pupilkiem córki. Podczytałam kiedyś dziewczyny (Żyworódkę i Anhedonię) i za ich przykładem spisałam życzenia i postanowienia noworoczne, spaliłam i wypilam z kieliszkiem noworocznego toastu:). Teraz będę czekała, co uda mi się zrealizować i które marzenia się spełnią.
Ech Milu, trochę tęskni mi się za wiosną, jak nigdy nie mogę doczekać się długich dni i tego wiosennego ciepłego powietrza. Wyjścia do ogródka i pogrzebania w ziemi. Jeszcze trochę.
Trzymam kciuki za Twoją sprawę. Wszak to już na dniach, prawda? Pozdrawiam Cię bardzo serdecznie.

. Żyworódko, bardzo się cieszę, że mogłam wypic swój toast zmieszany z życzeniami. To świetny pomysł. I nie dlatego aby siedzieć z założonymi rękoma i czekać na spełnienie życzeń. Ilekroć przypomnę sobię spis z karteczki będzie mnie motywował do ruszenia deee.... i mózgownicy aby szczęściu pomóc:))).  Z samego założenia nowroczne postanowienia są motywujące, są bowiem wyraźnym określeniem za czym tęsknimy, gdzie chcielibyśmy dojść czy też,  co osiągnąć.  A że z racji wieku i doświadczenia nie oczekujemy na cud, ze wszystkich sił staramy się dopomóc szczęściu.No chyba, ze życzymy sobie rzeczy od nas w żadnym stopniu niezależnych (jak choćby wygrana w lotto:)). Ale to życzenie ma akurat  u mnie ostatnią pozycję:)). Zdecydowanie wolę te, w których realizacji mogę sobie pomóc sama..
Ja też uważam, że po piędziesiątce sens i cel życia może być bardzo wyraźny. Tak jak z życzeniami. Wiele, bardzo wiele zależy od nas samych.
Pozdrawiam.

Ej tam Milu, nie bój się. Raczej twój były winien się trochę pomartwić.  Księga przysłów mówi:
" Kto dom swój niepokoi wiatr zbiera".  I pewnie z tego co mu się wydawało że Tobie zagarnie, wiatr mu się w rękach zostanie:))).
Dobrze będzie Milu. Pozdrawiam.

Bardzo Ci współczuję Milu straty bliskiej osoby.
Milu? Ty stara i niepotrzebna?  To tylko takie  odczucie (na szczęście:)), spowodowane niezamkniętym do końca jeszcze rozdziałem Twojego życia. To moje "dobrze będzie" (w które silnie wierzę), przyjdzie z dniami w których odzyskasz swój kawałek podłogi.Odzyskasz wtedy siebie i pełne bezpieczeństwo.
Milu, miewam i ja dni gorsze, smutne. Kiedyś rzucałam się w wir pracy aby nie myśleć i nie czuć. Ale one uparcie wracały. Dzisiaj myślę już inaczej.  Kiedy nachodzą mnie smutki lub tęsknoty, pozwalam im "przepłynąc" przeze mnie. Czasami siadam i nic nie robię,, czasami idę na bardzo długi spacer i pozwalam aby to co mnie męczy zawładnęło mną na jakiś czas . I to w końcu odchodzi samo by nie wrócic więcej. Mam już za sobą wiele takich smutków, żalów i tęsknot. I obserwuję, że coraz rzadziej mi się przytrafiają, że odeszły, a ja nie mam ochoty do nich wracać.
Ale wogóle, to jestem urodzoną optymistką.
Ja też z ogromnym utęsknieniem wyglądam słońca i przedwiośnia.To już tylko dwa miesiące. A później....  to dopiero będzie zycie:))))).
Milu święcie wierzę, że będzie dobrze. Że Ci się w końcu poukłada.
)Kiedyś, opowiem Ci jak moja "wiara" pomogła w "cudzie" i mój kolega (zatwardziały, stary kawaler)  się ożenił .Dzisiaj jest bardzo szczęśliwym mężem i ojcem.
Ja też pozdrawiam Cię ciepło. Wszystkie zaglądające tu koleżanki również.
Ciekawa jestem co u Ter-pon. Pewnie jest już po swojej operacji i czuje się lepiej.

Witam dziewczyny dziękuję za pamięć .nie byłam jeszcze na operaci idę 23 stycznia ,nie zaglądałam na stronę bo ciągle muszę robić różne badania ,ale już blisko nie mogę się doczekać.Mażę że wszystko będzie dobrze ,że pójdę do pracy,zacznę normalnie żyć.Pozdrawiam.

Witam koleżanki. Nie odzywałam się ponieważ życie znowu postawiło mnie na baczność i wymaga pełnej mobilizacji. Obie córki są chorę, jedna po drugiej. Ale to nie przeziębienia. Jedna gips na nodze, druga takieś tam nerwowości. Obiema muszę się zająć. Ale dam radę, bo kto ma dać radę, jak nie matka?
Milu i Ter-pon pomimo moich zmartwień pamiętam o Was i trzymam kciuki. Mocno.  Dacie radę.
Pozdrawiam ciepło.

Cześć Milu. Mam nadzieję, że najgorsze zgrożenie dla mojej córki minęło. Jest pod opieką lekarza, przyjmuje leki  a  w sobotę zaczyna terapię.  Tak Milu, to było załamanie nerwowe, jeszcze jest i nie wiem jak długo potrwa. Ale jest poprawa.  Lekarz psychiatra zdiagnozowała ją jako nerwicę lękową. Nie życzę nikomu, a już zwłaszcza żadnej matce tego, co widziały moje oczy i słyszały uszy. Nigdy i nikomu.  A ponieważ spędziłam w ciągu tych ostatnich 3 tygodni wiele, wiele godzin na rozmowach z córką powoli wyłania mi się obraz przyczynowo-skutkowy. Mam nadzieję, że trafi na dobrego terapeutę i da radę. Zwłaszcza, że ona sama bardzo chce, bo źle jej z tymi jej lękami. A to już jest mały sukces. Tutaj będzie potrzebna metoda małych kroczków i czasu, czasu i cierpliwości. Wiem, że damy radę, bo mnie cierpliwości i wiary nie zabraknie.
Milu, jak tam Twoja sprawa, czy już się odbyła? I jaki jej wynik? Myślę teraz sobie, i uśmiecham się do swojego wyobrażenia Ciebie stojącej wreszcie na mocnych nogach.  Bo jesteś silną kobietą. Skąd w nas tyle siły Milu? Czasami się nad tym zastanawiam. Chyba doświadczenia życiowe uczą nas, że nie wolno nigdy się poddawać i stawać z podniesionym czołem na przeciw wszystkim przeciwnością losu. Upadamy i podnosimy się na przekór wszystkiemu jeszcze silniejsze:). I tak jest dobrze Milu, tak trzeba.
Pomyślałam, że właśnie dzisiaj Ter-pon ma swoją wyczekiwaną operację. Życzę jej żeby się udała, żeby wreszcie i ona odżyła i poczuła w sobie siłę:). Bo ma dla kogo się starać:).
Pozdarwiam Cię Milu serdecznie.
Ter-pon zdrowiej kobieto i wracaj do domu.
Anhedonio, Żyworódko, Teosiu wszystkiego najlepszego.

Dzień dobry Milu.    W dniu, w którym odzyskasz całkowity spokój, kiedy poczujesz pod nogami ten swój kawałek podlogi, pewność i bezpieczeństwo, zobaczysz w pełnej okazałości ile siły miałaś w sobie by dotrzeć do zamierzonego celu. Pomimo zwątpień i dołów.
Będę trzymała kciuki Milu. Mocno.
Pozdrawiam ciepło.

Witaj an88na ,witaj Ubi Lex , jeszcze raz dziekuje,czekam na ten spokojny dzien,pewnie kiedys przyjdzie.Do uslyszenia ,pozdrawiam cieplo.

Witaj Ubi Lex, niestety sprawa jeszcze sie nie zakonczyla i pewnie potrwa, tak mysle ,do lata.Nastepny termin za trzy miesiace.Musze uzbroic sie w cierpliwosc.Pan z ktorym mam te sprawe  jest osoba z ktora nic nie mozna zalatwic polubownie,spokojnie po prostu normalnie sie dogadac.Jego chore projekcje i urojone pretensje na to nie pozwalaja.Wiec musze uzbroic sie w cierpliwosc i po prostu czekac.A ze nie jest to czekanie spokojne to druga strona medalu.Przeciez to tylko moj stres i moje nerwy,on ma sie dobrze.Jakos tak stracilam wiare w lepsze jutro,wydaje mi sie ze to sie nigdy nie skonczy.Chodze na terapie bo niestety tak jak napisalas ,przeszlosc wraca czy tego chce czy nie.Nieraz wystarczy cos zobaczyc,uslyszec,co automatycznie kojarzy sie z dawnym zyciem,i bec,ono wraca jak bumerang.Nie chce tego wiec walcze o siebie jak moge ale nie ukrywam ze jest trudno.A bylo juz tak dobrze.To tylko zludne nadzieje ze sie uporalam,ze zapomnialam.Jeszcze widocznie nie czas i pora na to.Jeszcze musze przepracowac wszystko od nowa,bez zaprzeczania ze tego nie ma,ze nie istnieje.I nie chodzi tu o dawnego partnera,on dla mnie nie istnieje,ani o to ze nie ma aktualnego.Do przepracowania jest kawal przeszlego czasu, zmiany sposobu myslenia i podchodzenia do faktow i problemow.Narazie jest to bardzo emocjonalne a tak dlugo sie nie pociagnie.Teraz ja Ubi Lex trzymam za nas kciuki, zebysmy sie pozbieraly do kupy i zaczely zyc normalnym zyciem bez balastu zaszlosci.Mimo wszystko gdzies tam na dnie duszy kolacze mi sie mysl ze bedzie dobrze,ze jestem silna i dam rade.Bo damy? Prawda ? Pozdrawiam Cie serdecznie i ter-pon rowniez.