Samotność po 50, jak odnaleźć sens dalszego życia? - Netkobiety.pl

Oj oj!  Widać że późno, a ja już śpię, bo piszę podwójnie!  Dobranoc!

Witam w ciepłe, słoneczne przedpołudnie!  U mnie źle...już się z małżonkiem nie dogadam. Stanęłam przed wyborem : mąż lub syn. Sytuacja nie do pozazdroszczenia. Ale ja wybrałam. Swoje zdrowie i godność. Syn, dorosły facet, narazie mieszka u nas. Gdyby był mały, zostałby ze mną. Ale jak ja wogóle mogę wybierać? Pragnę tylko spokoju,  a od dawna go nie mam.  Więc wsiadłam dziś na rower i ciężko pedałuję odreagowując stres/ to pomaga!/. Wysiłek fizyczny to najlepsza i najzdrowsza metoda na odreagowanie. Wysoki poziom adrenaliny spada do wartości prawidłowych. A nie wiem czy wiecie, że jak za długo ten wysoki poziom się utrzymuje, może nawet uszkodzić serce!  Wogóle silny stres jest zabójczy. Ciekawe jest też to, że jak emocje opadają, wtedy robi się niebezpiecznie! Wtedy organizm jest słabiutki i wszystko może "złapać". Każdą chorobę. Przepraszam za mój wykład, ale jak trochę popiszę, to tak jakbym się wygadała. A tego mi brak.  I tak moje panie, muszę się trzymać!  Niedobrze że jestem z tym wszystkim sama. Ale cóż, nie ma rady..  Życie jest jak pudełko czekoladek, nigdy nie wiesz co ci się trafi!  Miłej niedzieli wszystkim życzę!

Witajcie Kobietki. Za szybko, stanowczo za szybko minął łikend (jak pisze mój serdeczny kolega).
W ciągłym ruchu, korzystając z każdej mozliwej minuty na powietrzu spędziłam go bardzo aktywnie. I działka i rower i las. Martwi mnie, że w lesie malutko grzybów, jak w zeszłym roku.... Bo muszę wam kolezanki powiedzieć, że do tego wszystkiego co o mnie wiecie zajmuję się "szerokorozumianym zbieractwem":)))) tzn. zbieram wszystko co nadaje się do zabezpieczenia "tyłów", czyli długich zimowych miesięcy. Z racji szczupłości portfela, nienawidzę kupować czegoś co mogę sama z odrobiną wysiłku (a przy tym i przyjemności) zdobyć.  No cóż, jestem poprostu oszczędna, a rozum i doswiadczenie  podpowiada mi różnorakie rozwiązania.
Wczoraj również, układałam w skrzynkach jabłka ciesząc się,  że w listopadzie czy grudniu gdy zaproszę dzieciaki na obiad, na deser będą jabłka pieczone z rodzynkami, otulone kruchodrożdżowym ciastem:).:) Mniaam. Koleżanki, wiem, że każda z Was przeżywa swoje bolączki i wiem jak trudno wykrzesać z siebie choc odrobinę optymizmu ale proszę piszcie tu również o swoich drobnych radościach, nawet bardzo małych. Już samo pisanie o tym podnosi na duchu, daje wiarę i powera do działania. O swoich, drobnych radościach dnia codziennego.
Pozdrawiam i życzę słonecznego, ciepłego dnia.

Dzięki mila!  Trochę mi się życie pogmatwało, ale nic to!  Zdrowie jest, praca jest i humor /przynajmniej dziś/ też jest!  Więc nie ma co narzekać!  Ja ostatnio rzadziej piekę ciasta, ale muszę to zmienić, bo nie powiem,  ale zjadłoby się jakiegoś domowego łakocia... Na dobranoc powiem dowcip - zagadkę :  Czym się różni teściowa od słońca? -  Niczym!  I na to, i na to nie można patrzeć!  Dobrej nocy!  :-)

Mila, będzie dobrze!  Piszmy tu sobie nawet o duperelkach /sorry!/, ale wejście na ten wątek daje poczucie, że jednak można pogadać i wygadać się!  Pozdrawiam cię ciepło !  :-)

Witajcie,zazdroszcze Ci Ubi Lex ,Tobie zostalo tylko 6 tyg.i juz bedziesz mogla zapomniec o przeszlosci.U mnie niewiadomo jak dlugo to jeszcze potrwa i moze dlatego tak mi ciezko.Taki stan zawieszenia w prozni i tyle.Z Ciebie to naprawde swietna gospodyni,jakos tak umiesz ogarnac ,mimo przeciwnosci wszystkie sprawy domowe.Znajdujesz w tym przyjemnosc ktorej ja narazie nie moge w sobie wykrzesacAle ,,nic to Baska,, jak mawial Wolodyjowski,,obudze sie z tego letargu i zaczne zyc kazdym dniem,intensywnie,bez tego uczucia beznadzieii.Ogladnelam film ,,Jedz,modl sie i kochaj,,Troche to dla nas nierealistyczne ale niektore przemyslenia warte uwagi.Dzisiaj jest piekna pogoda,swoeci slonce,wiec mam nadzieje ze ten dzien dla mnie i dla wszystkich bedzie cudowny.Pozdrawiam.

Dziekuje Ubi Lex,zawsze umiesz znalesc odpowiednie slowa,kazda z nas zasluguje na szczescie   i spokojne ,poukladane zycie.I kazda z nas to znajdzie,tak jak Ty znalazlas.Tylko jednym trzeba wiecej a innym mniej czasu.Teraz jestem na etapie ksiazek Grocholi ,Szwaji itp.,takie proste,nieskomplikowane ,nie zmuszajace do myslenia .I dobrze,na powrot do bardziej ambitnych dziel przyjdzie pora.Trzeba jak dziecko zaczac znowu od bajeczek,w ktorych wszystko konczy sie dobrze i zawsze znajdzie sie ktos albo cos ,co nam w najwiekszym kryzysie pomoze.Odwrotnie jak w zyciu,niestety.W zyciu musimy my same o siebie zadbac i zawalczyc,i sily do tej walki zycze wszystkim,tak jak Ty Ubi Lex znalazlas.A ciasto upieke,pierwszy raz od jak nie wiem jakiego czasu.Pozdrawiam i milego,slonecznego dnia zycze.

Witajcie,no i topik zamarl.Margolcia,przepraszam ,zaczynasz kurs 17.10. ,zle doczytalam,wiec jeszcze troche  czasu zostalo,moze pomoze Ci sie otrzasnac i stanac na nogi.Takie wyjscie z domu i kontakt z innymi ludzmi dobrze robi.Moja kolezanka ostatnio zapisala sie na zumbe i mowi ze to kapitalna sprawa,podobno caly zly nastroj mija jak reka odjal.Ciekawe,musze nad tym pomyslec i sprawdzic czy w mojej okolicy cos takiego sie odbywa.Ja dzisiaj bylam na spacerze,takim prawdziwie jesiennym,slonecznym,z szeleszczacymi liscmi pod nogami.Bosko.I o dziwo,mimo ze poszlam sama , wcale nie czulam sie zle,zachwycaly jesienne kolory,zapach typowy dla tej pory roku.I przypomnialo mi sie dziecinstwo,zabawy w parku z innymi dziecmi i wlasnie te szeleszczace liscie ktore jakos tak dobrze mi sie kojarza.Lubie te pore roku a szczegolnie palenie resztek w ogrodach,ktore przygotowuje sie juz na zime.Fajny zapach z tych ognisk jest.Ubi Lex,jak tam samopoczucie przed Twoim waznym dniem,to juz przeciez blisko,co slychac u innych dziewczyn ,tak jakos wszystkie zamilkly.Pozdrawiam i przyjemnego wieczoru zycze.

Margolcia ,nie rezygnuj z kursu,to taka mala ,jedyna w tej chwili szansa zebys zaczela powoli ,malymi kroczkami cos zmieniac w swoim zyciu.Musisz zajac sie czyms innym niz tylko praca i siedzeniem w domu.A skad wiesz do czego ten jezyk Ci sie przyda.Przeciez masz syna w Irlandii,bedzie jak znalazl jak juz sie do niego wybierzesz.Bez znajomosci jezyka ,jast jakos nie tak w obcym kraju.Wiem bo jak bylam u mojego syna w Dublinie to wstydzilam sie bo nawet na poczatku kawy nie umialam zamowic.Wiem co to jest mega dol,jak trudno sie wtedy zyje,wejdz na blog ,,uciekam do przodu,, tam pisza kobiety ktore tez przechodzily traumy rozwodowe i mega doly ,ale wyszly z tego.Mnie czytanie tych blogow pomaga,sprobuj i Ty.Margolcia ,jak sobie same nie poradzimy,to kto to zrobi.Ja od rana ,kazdego dnia sobie mowie sobie,jestes silna,dasz rade,powtarzam to jak mantre.Trzeba na sile zaczac wracac do zycia ,chociaz sie nie chce,wiem.Badz silna i stan powoli na nogi.Pozdrawiam.

Witaj Ubi Lex,dobrze ze sie odezwalas,sprawa sie nie martw,ja to juz przechodzilam,nic strasznego.Jak obie strony chca rozwodu a dzieci pelnoletnie to sad nie robi problemu.Pytania sa standardowe,kiedy byl slub,jak sie ukladalo pozycie malzenskie,no i na koncu czy masz kogos i czy kochasz meza.I tyle,moj rozwod trwal z 20 min. Tez dalam bez orzekania o winie,nie wyciagalam za wiele brudow bo to sedzina zadawala pytania a ja tylko na nie odpowiadalam.Zobaczysz oco Cie bedzie sad pytal i na to tylko odpowiesz.Nie musisz sie za bardzo rozwodzic jak nie chcesz,skoro oboje zgadzacie sie na rozwod to nie ma co sie taplac w tym bagnie dalej.Dobrze ze nie jestes zestresowana bo ja bylam,ale nie taki diabel straszny wiec glowa do gory.Ja niestety jeszcze nie mam tego swojego kawalka podlogi,narazie jeszcze sprawa jest w sadzie i to troche potrwa.Ale juz sie tak nie przejmuje,jakos powoli mi wszystko odpuszcza.Pieknie opisalas  O Bozym Narodzeniu,swietnie sie to czyta,ja tez tak uwielbiam przygotowywac swieta.W tym roki chyba polece do syna.Pozdrawiam i odzywaj sie.Jestes taka optymistyczna.

Witaj Ubi  Lex, Vena pisze niesamowicie,prawda,jak znowu dopada mnie dol, to wchodze na jej blog i odrazu mi lepiej.Ja tez ,niestety,naleze do tego szacownego klubu co Ty i inne kobiety.I wiesz co,tez teraz jestem na etapie rozmow z tym malym dzieckiem,ktore w pozycji embrionalnej ukryte bylo gdzies we mnie.Wyciagam je z tej komorki ,w ktorej sie ukrylo i juz nie pozwole skrzywdzic.Jak dopadaja mnie pelne zalu albo bolu mysli,kiedy zaczynam siebie za wszystko obwiniac,to tlumacze temu zaplakanemu,zasmarkanemu dziecku,ile jest warte,przedstawiam inny punkt widzenia,taki troche z pozycii dobrego rodzica,i o dziwo to dziala.Poczytaj sobie ksiazke ,,Chce byc kochana,tak jak chce,, Katarzyny Miller i Ewy Konarowskiej,w niej w prosty sposob jest ten proces przedstawiony.Walczyc musimy,bo przeciez sie nie poddamy i nie zmarnujemy resztek zycia na rozpamietywaniu i zalosci.Pozdrawiam .

Wspaniale Margolcia,brawo za wykazanie inicjatywy,zapisanie Was na gimnastyke i zaliczenie pierwszych zajec.Widzisz,sama piszesz ze bylo super,wiec warto bylo wyjsc z domu,zrobic ten malutki pierwszy krok.Po nim przyjde inne,mam nadzieje ze o kursie angielskiego nie zapomnialas i tez go rozpoczniesz,uwiez mi ze napewno Ci sie przyda.Wiec coraz wiecej takich kroczkow Tobie zycze,dasz rade ,jestes silna,juz to pokazujesz.Pozdrawiam.

Witajcie Kobietki. Mila? Co tam u Ciebie. Sprawy choć trochę posunęły się do przodu? Margolcia, jak tam na kursie? Pewna jestem, że dajesz radę i jesteś na najlepszej drodze do "rozkręcenia się". Szczerze Ci tego życzę. Trzeba nam do przodu, do przodu.
Trzymajcie kciuki koleżanki,  jutro mój "wielki dzień":) Nie czuję strachu, niepokoju, w zasadzie nic nie czuję oprócz spokoju i pewności, że to jest to na co czekałam i  co definitywnie  zamknie ten rozdział mojego życia.
Odezwę się, gdy będę już całkowicie wolną i szczęśliwą kobietą:).
Pozdrawiam.

Ubi Lex ,napisz po sprawie jak poszlo,jestem ciekawa,moja dopiero bedzie,na poczatku listopada,denerwuje sie bo to nie sa latwe sprawy,ale musze przez to przebrnac.Niestety ,u mnie rozwod nie zamknal definitywnie tamtego rozdzialu w moim zyciu,musze jeszcze sie pomeczyc.Szkoda ze nie moge powiedziec,,jestem w koncu definitywnie wolna,naraszcie tak naprawde wolna,bez wycieczek w przeszlosc,,.Wiadomo,przeszlosc i tak pozostanie,nie da rady jej tak po prostu wymazac gumka,ale chcialabym ja oddzielic bardzo gruba krecha,raz na zawsze,kiedy to zrobie,nie wiem.

Witajcie dziewczyny i znowu dostałam  dziś kopa od życia starałam się o pracę cieszyłam się już kilka dni że teraz się uda i wyszło jak zawsze jestem za stara podziekowali i stwierdzili że potrzebują młodych.Iznowu bezradność jak długo wytrzymam niewiem

:)Znaczy się (jak mawiał "Znaczy Kapitan), znaczy się jestem już WOLNĄ kobietą. Dodam do tego, że szczęśliwą:). Moja ucieczka  do przodu przybierze pewnie jeszcze na sile. Ale chcę pędzić , poczuć sprawczą siłę swoich dobrych myśli i mojego życia. Chcę czuć wiatr we włosach, jak za młodych lat... Chcę po prostu żyć pełną piersią dla siebie i z sobą....Chcę kochać siebie, przeprosić i wynagrodzić małej Gosi wszystkie te lata, kiedy skurczona siedziała w moim wnętrzu i bała się. Teraz nie ma się już czego bać. Ufff... odczuwam ulgę. Ogromną.
Milu, pobiłam chyba rekord w orzekaniu rozwodu:). Raptem 9 minut:))). Byłaś ciekawa co były mąż (łał!!! co za zwrot nowy:)), odpowiedział sędzi na pytanie o inną kobietę. Otóż zgodnie z przewidywaniem moim, odpowiedział nie, ale było widać, że zaskoczyło go to pytanie. Jak odpowiadał nie, uśmiechnęłam się leciuteńko i zobaczyłam, że sędzia patrzy na mnie. Wyglądało na to, że ona doskonale wiedziała o co w tym wszystkim chodzi, bo kobitka taka mniej więcej w moim wieku i nie jedna już taką sprawę pewnie prowadziła. Ale, że w zasadzie byliśmy zgodni w zeznaniach, obyło się bez problemu. Ot i wszystko.
Żal mi tylko córki (starszej), która pojechała ze mną do sądu (choć prosiłam, żeby tego nie robiła). Bo najbardziej ona to przeżywała. Dla mnie to już było tylko usankcjonowanie sytuacji trwającej prawie 2 lata. Ona ciągle, do ostatniego momentu miała nadzieję, że to się nie zdarzy. Choć nie zaznała od ojca zbytniej miłości w dzieciństwie i latach wzrastania to jednak teraz po naszym rozejściu się, utrzymuje z nią częsty  kontakt. Przykro mi tylko, że okłamuje ją w różnych kwestiach, ale myślę, że i ona w końcu zrozumie, że ma mu powiedzieć: nie kłam!.
Odezwę się jeszcze, bo właśnie przyszła moja serdeczna koleżanka i mamy zamiar wypić po "kuśtyczku" naleweczki za pomyślność mojego nowego życia.
Dziękuję Wam za myślowe wsparcie. Nawet nie wiecie jak wiele znaczy dla mnie, że mogę tu do Was pisać. Pozdrawiam.

Ter-pon. Witam Cię i ja w naszym gronie. Żadna z nas nie ma recepty ani gotowych rozwiązań na problemy życiowe. Jednak z całego serca dajemy sobie tę odrobinę wsparcia i dobrych myśli. Rozumiem Twoje problemy, choć sama pracuję. Słuchaj, bardzo mało wiemy o twojej sytuacji rodzinnej. Może Twoje dzieci mają malutkie dzieci?. Jedna z moich koleżanek została "nianią: dla własnego wnuka. Też nie mogła znaleźć pracy mając 51 lata. Dlatego córka, która ma małe dziecko wróciła do pracy, ona zarejestrowała się jako opiekunka do dzieci i "pracując" za niewielkie wynagrodzenie u córki poprostu opiekuje się wnukiem. Córka oprócz  wynagrodzenia opłaca jej wszystkie składki, tak że i staż pracy ma zachowany oraz w przyszłości będzie mogła starać się o zasiłek dla bezrobotnych a później jak skończy 56 lat a pracy dla niej nie będzie będzie mogła przejść na zasiłek przedemerytalny. Nie pamiętam tylko jaki wiek Ty musisz osiągnąć aby mieć zasiłek przedemerytalny. Jutro sprawdzę to w pracy.
A może Twoja operacja będzie wymagała później długiej rehabilitacji i będziesz mogła starać się choć o okresową rentę. Napisz dokładniej o co chodzi oraz o swojej sytuacji rodzinnej (masz męza?, jesteś wdową osobą rozwiedzioną?). Postaramy się tu przynajmniej spróbować Ci pomóc. Ja mogę od strony praw osoby pracującej czy bezrobotnej, ale muszę znać szczegóły. Jeżeli nie chcesz tu na forum, podam Ci swojego e-maila. I pamiętaj proszę:jesteśmy tu po ,to by się wspierać i wzajemnie pomagać jeżeli to tylko możliwe. Dzięki dziewczynom na tym forum dzisiaj jestem uśmiechnięta pomimo, jak się zorientowałaś z mojego postu powyżej, dzisiaj się rozwiodłam.
Pozdrawiam i pisz.
Milu. "kuśtyczek" malinówki był przedni:). Chcę wrócic do przerwanej myśli o córce. Zastanawia mnie jeszcze dlaczego ojciec  ją okłamuje, utrzymując, że jest sam. Myślę, że dopiero teraz zaczęło docierać do niego, jaką wartością w życiu są dzieci. Dopóki miał je na co dzień obok, nie zwracał na nie uwagi wręcz warczał na nie. Może teraz, gdy widzi ją raz na pół roku zaczął rozumieć co znaczy krew z krwi. Może nigdy nie uświadamiał sobie, że je kochał (bo z tym miał zawsze kłopoty). Myślę, że w końcu zaczął uświadamiać sobie co spieprzył w swoim życiu, że one nie popierały go w tym i stąd te kłamstwa. Obawa przed utratą córki  i resztki tego co ona czuje do niego? Żal mi jej, bardzo, ale nie zabronię jej kontaktów. A może teraz, gdy już jesteśmy po, będzie mógł mówić jej prawdę o swoim życiu? Nie wiem. Czas pokaże.
Ja tymczasem odcinam się czarną (nie wiem dlaczego ten kolor:)), grubą krechą od tamtego życia. Przede mną nowe, na pewno  lepsze życie bo już o wiele więcej w nim samoświadomości.
Pozdrawiam. W listopadzie będę trzymała z całych sił kciuki za Ciebie, aby Ci się udało jak i mnie dzisiaj. Amen:).

To znaczy ile masz tych lat pracy? Piszesz, ze nie byłaś zarejestrowana jako pracująca w sklepie. A może tak spróbować dochodzić swoich praw u właściciela? Na czarno Cię zatrudniał? Pamiętaj, że do stażu pracy zawsze będziesz mogła doliczyć okresy nieskładkowe (wychowanie dzieci), nie więcej jednak niż 6 lat i nie więcej niż 1/3 okresów składkowych.
Czy zwracałaś się o pomoc do opieki społecznej? Czy żadne z Twoich dzieci zarówno własnych czy przysposobionych już się nie uczy? Czy mieszkasz i żyjesz sama? Jeżeli jest tak jak piszesz, masz prawo prosić dzieci o pomoc. Wiem, że to bardzo trudne, ale zobowiązane są Ci pomóc dopóki nie znajdziesz sobie jakiegoś zajęcia i nie zarobisz na własne utrzymanie. Pochodzisz z dużego miasta czy jak ja mieszkasz na wsi?

Witam w piękny październikowy poranek. Słonko u mnie za oknem prześwieca.Jest cicho i tak spokojnie:). Pięknie.
Milu, już wiem dlaczego wczoraj zastanowił mnie kolor grubej krechy. Gdzies w podświadomości nie zgadzałam się na kolor czarny . Dzisiaj doznałam olślnienia: nie czarny, który w naszej kulturze jest kolorem żałoby,   tylko czerwony i to jaskrawy. Jak w przyrodzie: kolor czerwony jest ostrzeżeniem dla wroga: nie tykać, jestem niezjadliwy, tak i dla mnie ta gruba czerwona krecha jest ostrzezeniem: nie wchodź bo tam cierpienie, żal  i uwstecznienie.
:)Jestem uśmiechnięta. To nic, że w portfelu smętne resztki po wrześniowej wypłacie. a do następnej jeszcze kilka dni. Wszak po to mam głowę by w domu nie zabrakło jedzenia. Tyle dobrych rzeczy można przygotować prawie z niczego. Zawsze zaczynam nowy miesiąc od regulowania zobowiązań comiesięcznych, a to co zostaje wystarcza na skromne życie dla mnie i młodszej  córki-studentki.  Dumna jestem z siebie, że nie muszę zaciągac żadnych "pozyczek", że daję radę, że żyjemy wcale nie najgorzej. I nie myślę o skromności naszego życia w kategoriach upokorzenia.   I dumna jestem z córki, która bardzo wydoroślała przez ostanie dwa lata, że mądrze poukładała sobie wszystko w swojej pięknej główce. Uwielbiamy obie wieczorne rozmowy o jej studiach, o życiu, jej miłości. O naszej rodzinie i o mnóstwie innych - rzec by się chciało duperelnych-  sprawach codziennego zycia. Bardzo często śmiejemy się głośno, serdecznie:). Nic tak chyba nie cemantuje naszych relacji niż okazywanie sobie wzajemnego  zainteresowania i miłości.
Zauważam coraz wyraźniej, zwłaszcza w ostanich miesiącach, że pozytywne nastawienia do życia daje wymierne rezultaty:). Zawsze, gdy mam jakieś problemy, znajduj się  rada. Nie wiem  skąd przychodzi do mnie, jakby Opatrzność czuwała. Może to Opatrzność naprawdę a może moja wiara, że dam radę.:).
Życie jest piękne Milu i bardzo się cieszę, że powoli i Ty to zauważasz. Dasz radę na pewno. Ze wszystkim. Bo powiedz sama, kto da radę jak nie my?
Pozdrawiam i spokojnego  dnia wszystkim koleżankom życzę.

Witaj Ter-pon. Do dobrze, że choć na chwilę poczułaś się raźniej. Rozumiem Twoje opory przed korzystaniem z funduszy syna z renty po ojcu. Ale takie jest życie. Musisz przełknąć tę gorzką pigułkę, bo inaczej się udusisz na własne życzenie.
To co piszesz o sobie to ciągle za mało by móc cos Ci radzić. Jeżeli nie chcesz tu opisywać proponuję abyś weszła i zalogowała się na: www.forumprawne.org.pl. Można tam uzyskać bezpłatne porady prawne z każdego zakresu. Opiszesz  swoja sytuację i poprosisz o poradę. Tylko musisz być dokładna w tym co piszesz, tzn. podać okresy od - do, gdzie był ubezpieczony mąż w ZUS czy KRUS, czy posiadasz np. gospodarstwo rolne i jako członek rodziny prowadziłaś go wspólnie z mężem.Wszystko co może się przydać w rozpatrywaniu sprawy. Wbrew pozorom, każdy szczegól ma ogromne znaczenie. Trzeba pisać tylko zgodnie ze stanem faktycznym, podając  chronologicznie zdarzenia i konsekwencje tych zdarzeń (np. renty po rodzicach przysposobionych dzieci czy Twoich  dzieci po ojcu). Jestem pewna, że uzyskasz odpowiedź pozwalającą Ci na podjęcie kroków by zawalczyć o siebie i swoją przyszłość.
Wiem, że pieniądze są bardzo ważne by żyć ale nie mniej ważnym jest byś uwierzyła, że dasz radę, że udźwigniesz. I raz jeszcze proszę, to nie wstyd, że poprosisz dzieci o chwilową pomoc.
Poza tym sama możesz bardzo wiele zrobić, by zapewnić sobie i synowi byt w zakresie chociażby  jedzenia i ubrania, bo na pewno to znasz skoro mieszkasz na wsi: przetwory na zimę i wiosnę, upiecz sama chleb, maka jest w rezultacie o wiele tańsza niż gotowy bochenek. Szukaj, nawet na allegro wyprzedaży materiałów z których jezeli potrafisz uszyjesz sobie za 10 zł nowa sukienkę. Można kupić za groszę i włóczkę z której zrobisz na zimę ciepłe swetry dla siebie i syna. Szukaj, szukaj w sobie pomysłów. Zastanów się co robisz najlepiej i idź w tym kierunku. Podążaj za swoimi wartościami a nie słabościami. Jak pisałam w poscie wcześniej: od kiedy uwierzyłam naprawdę, że podołam, świat zaczął mi sprzyjać. Życzę Ci tego z całego serca.
I nie pisz o starości:). Masz dopiero 49 lat. Ja mam 55 i nie czuję się wcale staro. Wbrew przeciwnie. Po kopie w deee, który otrzymałam od życia, poczułam jak na nowo krew w żyłach płynie szybciej i zachciało mi się chcieć.
Trzymaj się. Uciekaj Kobieto do przodu:), a osiągniesz co będziesz chciała. I pamiętaj, że osiagnięciem jest każdy, nawet najmniejszy pozytywny bzdet. One składają się przecież na jakość całego naszego życia.

Dziękuje za rade .Może jestem nie cierpliwa zawsze nie czekałam aż ktoś zrobi coś za mnie szlak mnie trafiał jak robota czy jakaś sprawa nie była załatwiona na czas.Może za wcześnie się poddałam ,bo gdzie pujdziesz mówią potrzebujemy młodych i dlatego wszystko widzę w czarnych kolorach.Pzdrawiam

)) Miałam Ci pisać dzisiaj o tym "kawałku podłogi", bo go doskonale widziałam i pomyślałam, że skoro pojawił Ci się - w końcu już prawie przed Twoją sprawą -  to wyobraziłam sobie jak stoisz w sądzie i tupnąwszy nogą na wszystkich zawołałaś: "mój jest ten kawałek podłogi". Zobaczysz będzie Twój, ja w to głęboko wierzę, tak jak głęboko wierzę w to co napisała Teosia: "Zarówno dobro jak i zło wracają do człowieka,każdy z czasem dostanie to na co zasłużył". I nie próbuję nawet  z tym dyskutować. :)Teosiu,  bardzo serdeczne pozdrowienia.
Widzisz Milu, jak teraz potrafisz już być szczęsliwa? Wszystko, każdy, najgorszy nawet ból mija, gdy tylko zaczynamy tego chcieć, gdy zwracamy się ku wartościom uniwersalnym, gdy otwieramy się na płynące z wszechświata dobro. Gdy zaczynamy zauważać drobne zdarzenia dnia codziennego i w nich odnajdywać radość:). Czasami jeszcze wracają do nas echa przeszłości ale  będa coraz słabsze i rzadsze. A gdy nie będą już w nas wzbudzały emocji to będzie znak, że zaakceptowałyśmy to wszystko co było i bez żalu i gniewu to pożegnamy.
Tak jak pisałam Milu, wiem doskonale co to znaczy "jechać na resztkach":))). Często taka sytuacja wcale nie wywoływała u mnie frustracji a jedynie jeszcze bardziej mobilizowała do działania. Myślałam dzisiaj, robiąc ostatnie przedzimowe porządki na działce, że w zasadzie całe życie byłam zaradną (w sensie gospodarczym) kobietą, a jedynie co kładło mnie niejako na łopatki to moja bezradność wobec byłego. Tak jakby ta moja zaradność kompensowała mi tamtą bezradność. Ech, tyle jeszcze o sobie  samej mam do przemyślenia, tyle w sobie do naprawienia.
Na dzisiaj już muszę kończyć. Idę na spacer z psem starszej córki, która pojechała do teatru.
Pozdrawiam serdecznie. Dobrej nocy koleżanki.

Witam wszystkie dziewczyny ,dziękuję Ubi Lex że tak mnie wspierasz bardzo to pomaga.Świadomość że ktoś też przeżywał takie problemy i sobie poradził to budujące.Mieszkam pod Wyszkowem,a do Warszawy mam 70km nie słyszałam o czmś podobnym był nabór do sprzątania ale było tyle chętnych że wybrali młodych.Jest szansa na pracę ale latem Lidl buduje bazę przeładunkową to trochę potrwa.Żebym była lepszej formie szukała bym pracy w Warszawie,boję się tych dojazdów bo to dla mnie dodatkowe zmęczenie,mojej głowie to by się nie spodobało.Mam nadzieję że po operaci wszystko będzie dobrze .Mam wtylniej zatoce klinowej jednej i w drugej ropę trudno tam się dostać ,lekarz w końcu podjął decyzję że będą otwierać te zatoki przez nos choć to bardzo ryzykowne bo nerwy wzrokowe noi resztki mojego mózgu,ale niech robią co chcą bo tak dalej nie da się żyć.Pozdrawiam

Witajcie,przeczytalam dzis wywiad,stary,sprzed kilku lat,z aktorem Maciejem Kozlowskim i on powiedzial pare zdan ktore mi sie spodobaly,moze spodobaja sie iWam ,,  Jezeli budze sie  z poczuciem integracji ze wszystkim co mnie otacza,to jest szczescie.Doswiadczenia zyciowe sa jak sezam Alibaby.Stoje i zastanawiam sie co z niego wziasc.I nie biore nic ,ide dalej.Bo jakie ma znaczenie,co zrobilem a czego nie.Przeciez to wszystko jest juz przesuniete w czasie i we mnie.To rzeczy do ktorych moge sie odniesc,wiec wplywaja na moja wyobraznie i wrazliwosc.Bo czymze jest zycie.Dostalem dar i sie nim ciesze.Wlasnie ta radosc popycha mnie do tego by dzialac.Nie oczekuje wiele.Zbyt duzo przezylem,by prosic o cokolwiek.Dziekuje za to co mam ,,   Piekne slowa i madre.  Ter-pon22, nie napisze nic wiecej ponad to co Ubi Lex juz napisala,zawarla wszystko co co mogabym Ci powiedziec,nic wiecej nie mozna dodac oprocz slow otuchy i wsparcia.I pamietaj 100 razy sie nie uda ale 101 tak.Wspolczuje operacji i choroby,pamietaj ze jestesmy z Toba.Milego dnia Wam zycze.

Dziękuję Ci Ter-pon. Dziękuję.
Teraz napiszę coś co nie jest dla mnie zbyt budujące  i wyjaśnię zaraz dlaczego. W głowie huczy mi teraz, tylko ta myśl jedna:
" Jeszcze trup nie ostygł, jeszcze leżał na marach w swoim dużym domu, a już wzrok gada szperał w zakamarkach izb pustych by porwać, uchwycić co się da najwięcej. To moje, to moje szeptały gadzie usta, i  uśmiech szkaradny przyoblekł pysk jego".
Ech dziewczyny. Milu. Jak dobrze zaczynam rozumieć Twoją sprawę..., Twoje emocje, choć nie znam szczegółów... I znowu zaciągnięto mnie siłą za czerwoną krechę:(
Wróciłam do domu, przed chwilą dzwoniła córka z zapytaniem kiedy kupiliśmy nieruchomość, którą  gad otrzymał jako część z podziału majątku.Bo gad pytał, bo gad rozgląda się za kupcem....I choć stanowi tylko 1/3 wartości tego przy czym ja zostałam,  miała być zabezpieczeniem przyszłości córek.  Ledwo dwa dni upłynęły od rozwodu, jeszcze wyrok nie jest prawomocny, a gad już kombinuje, żeby ją sprzedać, choć zachęcał córki aby tam jeździły i czuły się jak u siebie bo to dla nich przecież....
Boże, jak mam prosić starszą córkę by nie wierzyła gadowi, by olała to co mówi. Gad jest gadem i gadem zdechnie.Tyle we mnie obrzydzenia do niego, że aż mam ochotę zwymiotować. Najchętniej zabrałabym córki, sprzedała to co mi pozostało i uciekła w takie miejsce, gdzie o gadzie nikt nawet nie słyszał i żeby nie mógł nas znaleźć. Muszę jeszcze raz porozmawiać z córką. Prosiłam, że od dnia rozwodu nie chcę nawet wiedzieć czy widziały gada, czy rozmawiały, co u niego.Gad jest tematem tabu przynajmniej w moim towarzystwie. Młodsza już wcześniej starała się nie niepokoić mnie żadnymi wiadomościami, ale starsza wszystko by mu dała, bo gad taki biedny.., Rozumiem teraz dlaczego tak chętnie do niej wydzwania. Jeszcze może nią manipulować udając biednego misia...padalec.
Wiem dziewczyny, wiem. Podniosę się za chwilę, pogadam ze swoimi emocjami , wytłumaczę im skąd się wzięły i poproszę by odeszły, bym mogła znowu przekroczyć czerwoną linię i uciec od gada. Ja naprawdę chcę uciec. Coraz bardziej to do mnie dociera i w takich jak ta chwila chęć ta jest najsilniejsza. Uciec od gada za wszelką cenę, tak,  by nawet gadzie  echo nie mogło mnie dogonić.
Już mi lepiej, już ochłonęłam z pierwszego wrażenia. Już iść zaczynam w kierunku gdzie czerwona linia. Wieczór ukoi emocje a ranek przywita codzienną nadzieją. Pozdrawiam.

Dziewczyny współczuje wam koszmaru ja tego nieznam bo mój mąż zmarł ale wasze słowa mówią wystarczająco trzymajcie się walczci '' gadów''unas dosyć trzeba ich tępić

Teosiu. Ter-pon, Milu dzień dobty. Dziękuję Wam bardzo za wsparcie. Już wszystko dobrze. Już czerwona linia przekroczona znowu. Teosiu, Milu po Waszych historiach moja wydaje mi się nikła i nieważna, ponieważ ja miałam w ręku nezbite dowody zdrad i kłamstw gada. Miałam je przy sobie w teczce wchodząc na sale sądową i padalec wiedział, że nie zawacham się ich użyć gdy piśnie choć najmniejsze słówko w kwestii majatkowej. A że bardzo chyba dba o nietykalność kochanki, nie odważył się sprzeciwić takiemu podziałowi: 2/3 moje, 1/3 twoja. To była cena jaką zapłacił za rozwód bez orzekania winy. Zawarliśmy wcześniej ugodę pozasądową z takim podziałem, z zastrzeżeniem, że zarówno to co moje i co gada przejdzie na dzieci w niezmienionej postaci zwłaszcza, że młodsza córka po ukończeniu studiów chciała rozpocząć budowę domu na tej nieruchomości którą gad dostał. Bałam się bardzo, że sąd nie rozpatrzy mojego wniosku o podział majątku przy sprawie rozwodowej jeżeli miałoby to przedłużyć wydanie wyroku, dlatego też, przed złożeniem wniosku postarałam się o wszystko z najdrobniejszym papierkiem włącznie. I tu byłam wygrana, bo sąd miał wszystko podane na tacy i nie robił problemu.
Nie do końca byłam przekonana, że gad nie zacznie czegoś kombinować, nawet młodsza mówiła: mamcik, zobaczysz, tylko dostanie S.... natychmiast będzie chciał je spienięzyć. Madre dziecko, które stojąc obok więcej widzi i słyszy niż jej matka.
No ale już dosyć. Dosyć gada. Święcie wierzę w to, że zło które wyrządza dzieciom wróci do niego ze zdwojoną siłą,  a przez myśli przewijają mi się słowa wieszcza : "miałeś chamie złoty róg, miałeś chamie czapkę z piór, ostał ci się jeno sznur....".
Popatrzcie dziewczyny, choć jest pochmurno i wietrzno to znowu dokonał się cud: budzi się dzień by przynieść nam to co dobre i gorsze, dając nadzieję na lepsze. Każdego ranka o tym myślę. O wiele lżej teraz mi się żyje, gdy zaczęłam dostrzegać procesy przemijania, gdy zaczęłam rozumieć stwierdzenie : tu i teraz. I najważniejsze: przestałam się bać:). Otwieram się na przyszłość jak dziecko: pełne nadziei z bezbronną ufnością. I co tu dużo gadać: ja po prostu kocham życie.
Życzę Wam dobrego i lepszego od innych dnia. Pozdrawiam i raz jeszcze dziękuję.

Witam wszystkie panie  .

Ubi Lex, zatem życzę szerokiej drogi...a nawet i autostrady, na "nowej drodze życia".

Teosiu, psycholog dobrze Ci radziła i dobrze, że zastosowałaś się i przebaczyłaś. Co nie znaczy, że zapomniałaś/zapomnisz o krzywdach, których doznałaś. Bo karty historii nikt i nic nie odwróci, nie wymaże, nie usunie. Ale pozbyłaś się emocji, które Ci towarzyszyły - a, przynajmniej one zblakły i nie są już tak destruktywne dla zdrowia. Tak trzymaj!

Oczywiście, że podejmij jakąkolwiek pracę, bo przecież środki na utrzymanie musisz jakieś mieć.
Czy rodzina pomaga Ci finansowo?

Miłego dnia życzę wszystkim. 

Ubi Lex ,zadna z Ciebie guuupia,to forum jest po to wlasnie zeby bylo gdzie swoje emocje wywnetrznic.I po to tu jestesmy zeby kazdej po kolei ,gdy lapie doly i targaja nia nerwy ,pomoc.Wiec jak trzeba to krzycz,klnij,daj w pysk,wszystkie chwyty dozwolone,byleby pomogly.Mam nadzieje ze z tej wytyczonej przez nas drogi nie zboczymy,a jezeli to tylko na chwilke.Pozdrawiam wszystkie dziewczyny i rowniez milego wekeendu zycze.

Alez Teosia,my jeszcze bedziemy szczesliwe.bardzo,bardzo szczesliwe,zobaczysz,nawet nie mysl inaczej.Tylko nie dajmy sie temu smutkowi zjesc,bo to prawda ze ,, po nocy przychodzi dzien,a po burzy slonce,, i dlatego duzo,duzo slonca nam wszystkim zycze.   A z ta grupa wsparcia to niezla mysl,tylko te odleglosci,ktore dziela,niestety.

Witajcie w ten u mnie deszczowy poniedzialek.Spodobal mi sie ten cytat z P.Coelho ,, Madrosc ludzi jest szalenstwem w oczach Boga.Jesli posluchamy glosu dziecka,ktore mieszka w naszej duszy,oczy znowu nabiora blasku.A jesli nie utracimy wiezi z tym dzieckiem,to nigdy nie utracimy wiezi z zyciem ,,  i jeszcze jedno ,, nie mysl o szczesciu .Nie przyjdzie - nie zrobi zawodu  przyjdzie - zrobi niespodzianke ,,  i takich niespodzianek jak najwiecej nam zycze.Tych tylko szczesliwych.Milego dnia na przekor pogodzie dla wszystkich pan.

Ubi lex.mnie jego slowa tez mocno poruszyly.Tez urzekla mnie ich prostota i jednoczesnie geboka madrosc.Nie przepadam tak do konca za P.Coelho ale ten jego cytat o wewnetrznym dziecku do mnie przemowil,bo sama ciagle go wyciagam na powierzchnie i probuje postawic na nogi.
.A o Swietach Bozego Narodzenia mozna pisac i zachwycac sie nimi bez konca.Wiec pisz jak najwiecej bo to bardzo fajnie sie czyta.To temat rzeka nie do znudzenia chocby nie wiem ile razy walkowany.No i tu znowu odniesienie do tego naszego wewnetrznego dziecka bo jezeli chodzi o mnie to jestem jednym wielkim dzieckiem w tym okresie.Uwielbiam nawet glupkowate amerykanskie komedie w ktorych az kipi od ozdobionych swiatecznie domow.Ale ja sama uwielbiam tak przystrajac dom wiec ten kicz mi nie przeszkadza.A prezenty,wiadomo te dawane z glebi serca sa najcenniejsze.A chwile swiateczne spedzone z najblizszymi to rzecz nie do przecenienia,wrecz bezcenna.No i teraz ja sie rozpisalam,ale ten temat cieszy mnie tak samo jak Ciebie Ubi Lex,wiec sie nim cieszmy i piszmy. Pozdrawiam serdecznie wszystkie dziewczyny z forum.