Samotność po 50, jak odnaleźć sens dalszego życia? - Netkobiety.pl

Jestem tu pierwszy raz i ciekawa jestem waszej opini
Rozwiodlam sie juz baaaaaardzo dawno temu,
zylam w konkubinacie przez kilka lat.
niestety on odszedl i moge odwiedzac go na cmentarzu
,pozostaly wspomnienia ,zdjecia.
potem po wielu latach samotnosci poznalam innego
ale wystawilam go za drzwi bo pije i hazardzista.
Teraz jestem sama ciezko jest samotnej kobiecie,finansowo rowniez.
Nie mam sensu zycia,chociaz moze,,,,
mam syna opuznionego w rozwoju,
ja sie nim opiekuje od 30 lat
a teraz nadszedl czas ze on bedzie musial mna sie zajac
Mam borelioze,zaatakowala moje stawy
i mam ograniczone mozliwosci w poruszaniu sie i samodzielnej obsludze.
Jestem otwarta na rozmowy z wami kobietami po 50tce i nie tylko moze macie jakies jeszcze przemyslenia
Wiele z was radzi sobie swietnie z samotnoscia
ja nie umialam,bolalo mnie odejscie tamtego,boli teraz rowniez rozstanie z tym drugim
wobec ktorego chcialam byc cierpliwa i myslalam ze jak wytrzymam ta wekendy z nim
to jakos dam rade sobie zeby jakos zyc.
Tylko ze on nie traktowal mnie jak kobiete tylko kumpla.
Moze nie od poczatku ,dopiero po kilku latach zrozumialam ze on nie chce mnie
bo nie moze patrzec na mnie bo przytylam bo jestem smutna bo placze bez powodu bo mam urojona depresje
bo chodze do psychiatry ,bo wyladowalam w szpitalu.
Wszystko bylo zle.Sama zaczelam widziec jego dziwne zachowanie,
najpierw szukal zwady potem pytal o co mi chodzi.
A moze ja nie rozumiem czemu on po calym tygodniu pracy
przyjezdzal i pierwsz dwa dni poswiecal sie piciu piwa
czy ja mialam sie cieszyc z tego?Nie, nie cieszylam sie.
Tylko nie mialam odwagi mu tego powiedziec bo niechcialam go zrazic do siebie
Tyle mnie to kosztowalo ze depresja sie poglebial i dalej juz pisalam
Dopiero rozmowa z kims z zewnatrz pozwolila mi nabrac odwagi i powiedzialam dosc.
Jestem sama i samotna i  nie jestem z tego tytulu szczesliwa
Syn nie zastapi drugiego ramienia do oparcia.

Może jeszcze nie powinnam tu się wypowiadać bo jeszcze nie skończyłam 50 ale jeszcze trochę i skończę.

Ostatnie wydarzenia w moim życiu uświadomiły mi jak wiele mnie w życiu ominęło, nie mam dzieci, rozpadł się mój związek który chyba nigdy nim nie był tylko ja go tak postrzegałam.Mam przyjaciół którzy mają swoje rodziny,fakt odwiedzam ich i jestem tam mile widziana ,ale nie mogę za często ich odwiedzać.Mam rodzeństwo ,które teraz w miarę często przyjeżdza ale sądzę,że to ze względu na mamę z którą mieszkam bo od jakiegoś czasu nasze relacje są trochę mniej serdeczne.
Coraz częściej czuję się samotna, nie potrzebna nikomu i nachodzą mnie myśli co mnie jeszcze w życiu czeka i nie chodzi mi
o mężczyznę w moim życiu.

Witam wszystkie Panie. 

Teosiu, nieładnie, oj nieładnie...byłaś dzisiaj na forum, a zapomniałaś zajrzeć do swojego wątku i pozdrowić nas (przepraszam, że wypowiadam się za wszystkie Panie).
Jeśli możesz to dopowiedz, jak potoczyły się Twoje losy, a przede wszystkim jak radzisz sobie finansowo, czy znalazłaś pracę.

Pozdrawiam. 

Dopiero teraz tu trafiłam
Temat jakby dla mnie stworzony, ciekawe czy jeszcze ktoś tu zagląda ?

:)50 + 5, samotna od dawna, sama od 1,5 roku, za dwa miesiące rozwód.
Czytałam Kobietki Wasze posty, ponieważ zastanawiałam się czy i mnie może dopaść samotność w "pojedynkę"? Dzisiaj wiem, że  nie, ponieważ samotność w  związku jest gorsza od bycia samemu w pojedynkę. Tam ogranicza cię druga osoba, tu stanowisz o sobie.  Odważyłam się po TRWANIU w 27-letnim małżeństwie (porzucona dla innej),  zacząć żyć dla siebie. I pomimo, że moje dochody są raczej skromne oraz na utrzymaniu studiująca 20-letnia córka, uwierzyłam całą sobą, że powinnam i mogę , naprawdę mogę mieć i spełniać swoje marzenia.   Świadomość tego jest siłą napędową do działania. Kiedy myślisz o sobie, swoich potrzebach oraz o tym, co tak naprawdę ominęło Cię w życiu nie czujesz samotności.
Inny mężczyzna? Nie myślę o nim w kategorii: jest mi potrzebny by żyć" , jeżeli już, to raczej: jest mi potrzebny aby czasami było jeszcze przyjemniej:)))).I nie mam wianuszka znajomych i znajomych znajomych. Mam jedną, ale solidną koleżankę. Mam dwie córki z którymi mogę przegadać i noc całą. Mam mądrych i kochających mnie dwóch  "prawie zięciów". Mam psa który uwielbia  dalekie spacery, mam swoje robótki manualne, swoje książki i działkę. Jest teatr i koncerty.Wystawy.  Rok przeżywam zgodnie z jego porami:). W każdej znajduję mnóstwo zajęć i przyjemności.
Emerytura? za 6 lat. Już dzisiaj przymierzam się do myśli o uniwersytecie 3-go wieku.  Chętnie nauczę się się jeszcze lepiej tańczyć, wrócę do młodzieńczych marzeń o rysowaniu i malowaniu. Chętnie pozwiedzam i jeszcze się pouczę.
Najważniejszy to mieć marzenia i cele - swoje własne i dla siebie, które nawet maleńkimi kroczkami dadzą się realizować.
Pozdrawiam serdecznie Wszystkie Panie.
PS. I nie mieszkam w wielkim mieście, gdzie dostęp do wszystkich przyjemności zycia jest na wyciągnięcie dłoni.. Mieszkam w  małej miejscowości, takiej ok. 1000 osób i mam "daleko od szosy":). Bo nie o miejsce i łatwy dostęp do wszystkiego tu chodzi. Trzeba poprostu chcieć, by nasze życie było pełne i prawdziwe.

Dziękuję Mila. Myślę, że samotność to nie choroba a stan ducha- czy jak kto woli-  świadomości i naszego wyboru. Wynika ona z potrzeby obcowania z innymi ludźmi (wszak jesteśmy zwierzętami stadnymi) oraz całego mnóstwa uwarunkowań którym się poddajemy. Dzisiaj posiadanie mężczyzny u swego boku postrzegam jako miły dodatek do SWOJEGO życia, ale nie za wszelką cenę. Dlatego w poprzednim poście napisałam, że TRWAŁAM w małżeństwie.
Moja samotność w małżeństwie wynikała z braku możliwości "porozumienia się" na skutek braku  kompromisów i jedynie słusznych argumentów mojego męża.Uzalezniona od tradycji(?), wychowania(?) standartowego modelu rodziny(?),  nie potrafiłam zawalczyć o siebie samą, o własne, niezależne zdanie, o swoje potrzeby  w imię "dobra" rodziny, świętego spokoju i dla dzieci. Nie traktowałam siebie jako człowieka, a spychane w najgłębsze zkamarki świadomości moje potrzeby, rodziły frustrację wywołującą samotność. Zabrakło mi tego, co u mojego męża stwierdzałam w nadmiarze : odrobiny egoizmu.
Bardzo boleśnie przeżyłam rozstanie ale jednocześnie zaczęłam odczuwać ulgę, że to już koniec. Tak naprawdę dopiero wtedy zaczęłam dostrzegać błędy które popełniałam. Pozwoliła mi na to od dawna budząca i dopominająca się o swoje prawa samoświadomość.
Jak jest dzisiaj, wiesz z poprzedniego postu. Nareszcie mocno, obiema nogami stoję na ziemi:), , W pełni odpowiedzialna za siebie i swoje decyzje ale  świadoma również  zagrożeń jakie niesie życie. Czuję poprostu, że nareszcie jestem dorosłym człowiekiem i wolno mi oddychać pełną piersią:). Każdej Kobiecie będącej na rozdrożu życiowym, życzę, aby potrafiła odnaleźć  siebie, tak zwyczajnie: dla siebie samej.
Pozdrawiam

Kazda z nas bolesnie przezywa rozstanie,i chociaz potem odczuwa sie ulge ze to juz koniec to jednoczesnie jest obawa o to co bedzie dalej,jak sie nam los potoczy. Czy wygramy siebie czy odwrotnie ,zatopimy sie w samotnosci i wspomnieniach tego co bylo a juz nie jest.Jezeli tak jak piszesz Ubi lex dostrzezemy bledy,jakie popelnialysmy i wyciagniemy z nich wnioski,zaczniemy budowac nasze nowe zycie juz swiadomie stojac ,,obiema nogami mocno na ziemi,, .Choc przyznam ,ze nie jest latwo,jest to ciezka praca nad soba,nad zmiana tego co nas ukrztaltowalo w ciagu tych lat malzenstwa a co napewno nie bylo dobre ,bo inaczej bysmy sie nie rozwiodly.Ale uwazam ze warto,z kazdym dniem jest coraz lepiej,bo mialam tak glebokie doly  jak krater wulkanu,na szczescie w pore zrozumialam ze jezeli ja sama nie zadbam o siebie i sama sobie nie pomoge, to kto to zrobi? Anula 70, masz racje,czas jaki mamy nie jest samotnoscia,ktorej zreszta sie nie boje,jest czasem ktory wykorzystujemy tak jak chcemy i tylko od nas samych zalezy ile dobrego,,ugramy,, dla siebie i w jakim stanie psychicznym bedziemy witac kazdy nowy dzien,jaka samoswiadomosc w sobie odnajdziemy.I choc troche mi jeszcze daleko do radosci zycia Ubi Lex to wierze ,ze pewnego dnia ja uzyskam,bo wasze pozytywne posty ,Anula 70 i Ubi Lex,daja taka nadzieje,i oby jak najwiecej ich bylo.

Witam, zostal mi juz tylko podzial majatku,wszelkie inne sprawy mam  pozamykane,odcielam sie od przeszlosci calkowicie,nie ma do niej powrotu. Dla mnie w tej chwili liczy sie tylko dzien dzisiejszy i odnalezienie w nim siebie.Musze nauczyc sie byc tu i teraz,a to ,przyznam, jest trudne.Nie potrafie jeszcze w spokoju cieszyc sie z udanego dnia,pieknej pogody czy zwyklego spaceru.To trudna lekcja do przerobienia ale nie niewykonalna. Kazdego dnia,malymi kroczkami buduje swoj swiat i zycie na nowo w czym pozytywne myslenie bardzo pomaga.Jestem sama ale nie samotna,mam kochajace dzieci ,przyjaciol i znajomych,nie sa to moze tlumy ale na ich wsparcie zawsze moge liczyc.Ukladam te swoje rozsypane jak puzzle zycie ,w mam nadzieje, piekny obrazek i jestem sama ciekawa jaki on bedzie ,bo z kazdym dniem widze postepy.Wierze ze bedzie dobrze,czego sobie i wszystkim poszacym na tym forum zycze.

Witam ciepłym popołudniem .

Mila na wszystko przyjdzie czas nie narzucaj sobie dużego tempa bo to bez sensu .
mnie cieszyły małe rzeczy więc zaczęłam małymi kroczkami wchodzić i inny etap życia powolutku pozbywać się zbędnego balastu żali i pretensji i nie stało się to tak od razu o nie ale dałam sobie czas i szanse .
Mam malutkie grono przyjaciół za to sprawdzonych czasem boleje nad tym że nie dane jest mi iść na pewne imprezy bo chodzą tam same pary a ja nie jestem polującą harpią na cudzych partnerów bo tak niestety widza nas inne kobiety będące w związkach przykre ale prawdziwe .
Czasem i w urzędach samotne kobiety traktowane są jak trędowate i trzeba nieźle się nachodzić za pewnymi sprawami po pucować dużą ilość klamek i do jasnej anielki czasem udowadniać swoją wartość że jak sama to nie gorsza ot takie tam niedogodności a jednak potrafią uwierać jak diabli .

Tak bywa ale są też inne strony te jaśniejsze moje dzieci są bardzo wyrozumiałe dla mnie choć czasem martwią się że rzadko wychodzę z domu i że jak oni poukładają sobie życie to ja zostanę sama i zaharuje się na śmierć
Kochane dzieciaki .
No trochę się rozpisałam lecę  na spotkanie z przyjaciółmi dziś wolne od pracy więc mam czas bla siebie dzieci w rozjazdach .
Miłego popołudnia i dużo powodów do uśmiechu

:)Ech Mila, jak ja dobrze znam to o czym piszesz. I myślę, że zarówno Ty jak i ja jesteśmy na najlepszej drodze do wyzdrowienia:))). Mnie też bardzo podoba się życie które rozpoczęłam i i też  uczę się ciągle i od nowa siebie.
Kiedy już pogodziłam się z sobą samą, kiedy sobie wybaczyłam, zaczęłam robić "domowe" porządki. Pisałam  już o małych marzeniach i celach do zrealizowania ?... Otóż pomimo szczupłości mojego portfela, udało mi się zrealizować teraz w sierpniu, już jedno ze swoich małych marzeń dotyczących mieszkania. Przeniosłam się do innego pokoju, wyremontowałam go gruntownie i... urządziłam zgodnie z tym co  planowałam od przynajmniej 2 lat.  Kiedy teraz do niego wchodzę, to tak jakbym wchodziła do innej bajki. A ja przecież wchodząc do niego, wchodzę  do swojego nowego życia.:)))I to mi się bardzo podoba. Teraz planuję inną "bajkę" dla pokoju córki, która jeszcze ze mną mieszka. Naturalnie według jej pomysłu i gustu ale że tak powiem, "grosiki same zaczynają się odkładać na ten cel":))). A innych planów mam cale mnóstwo. Mam nadzieję, że czasu mi wystarczy na ich zrealizowanie.
I znowu w mojej głowie śpiewa Marek Grechuta :" bo ważne są tylko te dni których jeszcze nie znamy, ważnych jest kilka tych chwil, tych na które czekamy"....
Pozdrawiam wszystkie koleżanki.

Ubi Lex w tym roku czeka mnie wymiana okien i drzwi do mojego wyczekanego gniazdka a w przyszłym roku komunia najmłodszej masakra a młoda już doczekać się nie umie . Pierwsze święta Bożego narodzenia na swoim bajka ciasne ale własne długo czekałam ale warto było się pomęczyć fakt więcej pracuje co trochę niepokoi pociechy ale gdyby nie te chuchro zwane ich matką nie mieli by tego co mają i cenią sobie to dwójnasób
Sama ale nie samotna ciesze się każdą chwilą i tym co mam a to więcej niż byłam mężatką a majątek męża dla mnie w buty może to sobie wsadzić niech podzieli między dzieci ja nic nie chce dla siebie nawet nie zakładałam sprawy o podział majątku to co mam najcenniejsze i tak mam przy sobie
Dziewczyny malutkimi kroczkami dalej się zajdzie bo ma się czas na przemyślenia ja mam już to dawno za sobą i tempo było iście ślimacze ale dopełzłam i jestem dumna
Bo tu gdzie jestem teraz w końcu jestem szczęśliwa i zadowolona a może z czasem pojawi się ktoś kto podzieli moje zainteresowania no ale na to mam jeszcze dużo czasu
Miłego popołudnia i dużo słońca w mozole ślimaka byle do przodu

Miłego, spokojnego dnia koleżanki:),

Wierzę w to i  mam nadzieję Milu, że poukładasz to wszystko, że będziesz miała swoje miejsce, którego nikt Ci  już nie odbierze. To nic, że zaczynamy od nowa. Jesteśmy silne, siłą wiary, nadziei i  pracowitości. Odnalazłwszy siebie w nowej bądź co bądź sytuacji wiemy doskonale czego i jak chcemy. A do przeszłości nie warto wracać. Ja przynajmniej odcinam się od niej na tyle na ile jest to możliwe. Nawet własnym córkom zapowiedziałam, że po 23 października zabraniam im informowania mnie o tym co u ojca i informowania go o tym co u mnie. Koniec, szlus.
))) Lubię wspomóc się czasami wizualizacją  tego co się dzieje :  wyobrażam sobie swoje małżenśkie życie jako wieeeelkie ślubne zdjęcie. Ja idę powoli z ogromnymi nożycami  i tnę na równiutką połowę.:) Juz jestem blisko końca, a 23.X. po raz ostatni docisnę ostrza i w końcu zajmę się tylko sobą.
Wiem jak ważna jest wizualizacja tego o czym marzymy i do czego dążymy. Gdy zaczynam mieć jakiekolwiek watpliwości sięgam po książkę Josepha Murphyego "Potęga podświadomości".  Jak chcesz  to spróbuj ją przeczytać. Napisana bardzo przystępnym językiem pomaga (przynajmniej mnie), systematyzować i wyznaczać jasne  cele. Zmusza mnie -  niejako  przy okazji-  do zastanawiania się nad hierarchią tychże celów, bo wiadomo, że nie da się mieć wszystkiego od razu.
Zabieram się do pracy. Miłego i spokojnego dnia. A przede wszystkim powodów do uśmiechu.

Witam. 

Jak widzisz, byłaś w błędzie...a, po ostatnim Twoim wpisie wątek ożył i przyciągnął sporą grupę kobiet samotnych - Anula, Ubi Lex, Mila - ale takich, które nie odczuwają z tego powodu, tego ciągłego, dołującego poczucia samotności. Starają się żyć po swojemu, co dotychczas nie było im dane, kiedy były w związkach.

To przykre, że nadal pozostajesz bez pracy. Pieniądze są podstawą bytu, a sama praca daje satysfakcję i poczucie, że jest się jeszcze zawodowo przydatnym i potrzebnym.
Na pewno, to w głównej mierze jest powodem Twojego pesymizmu i braku pewności siebie.
Czy próbowałaś już wszelkich sposobów zatrudnienia, jakaś chociażby dorywcza praca? Pewnie tak, bo przecież, jakieś środki na życie musisz posiadać.
Na słupach widzę często ogłoszenia, że potrzebują opiekunki do dziecka, czy też starszej osoby, albo do posprzątania mieszkania, czy też jakieś chałupnictwo.

Inną kwestią jest to, że ciągle wiążesz swoje szczęście z byciem z partnerem.
Fakt, że zostałaś zraniona dwukrotnie, dwukrotnie porzucona, powinien być dla Ciebie przestrogą, że nie tędy Twoja droga.
Nic nie piszesz, że cokolwiek sprawia ci w życiu radość, zadowolenie, natomiast masz duży potencjał do dołowania się.
Może zmień swoje nastawienie i tak jak napisała :

Mam tę książkę i każdemu polecam.

Mila, doły każdego dopadają.  Niezależnie w jakiej sytuacji się znajduje, to zawsze są chwile zwątpienia, czy daleka jeszcze droga do celu i czy zdołam ją pokonać.
Myślę, że jesteś na obecną chwilę bardzo zmęczona, tym parciem do przodu, mnogością spraw, które musisz załatwić.
Potrzebny Ci odpoczynek, chwila relaksu, bez natłoku myśli "pilne", termin wykonania na już.
Będzie dobrze, na pewno nie cofniesz się, jeśli zrobisz sobie chociaż krótki przystanek.

Myśli mają to do siebie, że tkwią w nas i przewijają się często, bez chęci z naszej strony.
Nie obejdzie się bez projekcji zdarzeń, które przeżyłaś, ale potraktuj to jako coś, co minęło i już nie wróci, bo scenariusz na swoje życie "tu i teraz', masz już nowy.
Głowa do góry. Będzie dobrze. Musi.

Pozdrawiam wszystkie Panie. 

Dziekuje   Ubi Lex  ,zawsze potrafisz zmotywowac i pocieszyc.Na czarne dziury nie ma mocnych,przychodza kiedy chca .Jeszcze widocznie nie jest ze mna tak dobrze jak myslalam,jeszcze jakas niewyjasniona do konca sprawa z przeszlosci potrafi zdolowac.Nieraz to,, wszystko,, nie zalezy od nas ,nieraz musimy zdac sie na urzedowe zalatwienie spraw i czekac.I to czekanie jest najgorsze,wyobraznia zaczyna dzialac i klops,widzimy tylko czarny scenariusz. Ale zdanie jest genialne,bede musiala je sobie przepisac i powiesic na widocznym miejscu.Wiem czego chce i wierze gleboko ze to dostane,a z dolu,no coz,masz racje,musze sie wygrzebac ku sloncu i pogodnemu dniu.Nie cofne sie juz ,co najwyzej,na moment przystane,w pewnym momencie przeczolgam,ale tylko do przodu.Jestes madra kobieta Ubi Lex,potrafisz ubrac odczucia w odpowiednie slowa i dodac otuchy,ech,glupi ten facet ktory pozwolil odejsc takiej kobiecie.Ale to jego i jemu podobnych strata.Pozdrawiam .

Mila życie to jedna zagadka potrafi nas zaskoczyć w najmniej odpowiednim momencie ,
NIe jesteśmy jak ten Syzyf z czasem ten nasz uwierający kamyczek przetoczymy przez tę górkę i wtedy z satysfakcja popatrzysz jak dawne życie spada w dół a Ty nadal stoisz na wieszchołku inna silniejsza i pewniejsza .Każdego dnia pokonujemy swoje smoki czasem są to małe zwycięstwa czasem porażka (dołek psychiczny) ale nadal z nimi walczymy mamy motywacje każda inną ale jednak jest

Mila dostaniesz ten swój kawałek podłogi ja też w sumie wymiatam latami pozmiatane sprawy pod dywan na początku było ciężko jak cholera teraz jak by mniej śmieci i miotła jakby mocniejsza może do końca tego roku przejdę się po czystym dywanie i nie będzie już pod nim śmieci
Któż to wie ?
Miłego wieczorka moje drogie panie

Witajcie Anula i Samanthab,te pozamiatane sprawy pod dywan zawsze wyjda i nijak nie da rady zeby o nich zapomniec.Musimy je wymiec chocby dla wlasnego spokoju.Anula ,jak mnie dopadl ten moj dol ostatnio to tez mialam takie mysli,ze to sie nigdy nie skonczy,ze bez sensu jest to wszystko,ze mimo moich wielkich checi i wysilkow,do poprawy zycia,i normalnego funkcjonowania,ciagle bedzie tylko powielal sie jak kalka ten zly scenariusz.Jak u Syzyfa.A Ty prosze,zadalas temu klam i odwaznie twierdzisz ze ten kamien nie spadnie na nas z powrotem tylko przeleci na druga strone gory.I wiesz co ? ja Ci wierze,wyprostuje te moje zycie i juz.Samanthab ,czekamy na Twoja historie.Dobrej nocy dla wszystkich dziewczyn.

Witajcie w słoneczny poranek!  W życiu też słonko nie raz jeszcze zaświeci!  Bo tak sobie myślę, że nie ma co za bardzo narzekać. Jeszcze na początku ubiegłego wieku, kobieta po 50-tce, to szykowała się już pomału na "tamtą stronę".. A niektóre i 50-tki nie dożywały. Dziś babki w tym wieku, to niejednokrotnie kobiety zadbane, pełne energii i pomysłów na życie!  Jasne że są i trudne chwile w życiu. Ale trzeba się zastanowić że jeszcze spory kawałek życia możemy przeżyć szczęśliwe i spełnione! Trzeba tylko ruszyć się z fotela!  Ja planuję teraz zapisać się na jakieś ćwiczenia, żeby rozruszać swoje gnatki. Co prawda jestem szczupła, ale gimnastyka, a szczególnie w grupie, poprawia też nastrój!  A jest on u mnie obecnie nie za ciekawy... Krytykowanie mnie na każdym kroku przez małżonka, doprowadziło mnie po latach do tego, że mam zszarpane nerwy. Nasza dorosła pociecha /1 syn/, też ma trochę problemów, co i mnie stresuje. Zresztą i on też jest krytykowany przez ojca. Jeden na drugiego patrzy wilkiem.. Nawet jak syn obetnie włosy, zdaniem męża za krótko, też jest kłótnia. Rozumiem , żeby zrobił sobie włosy na cukier i ufarbował na jakiś beznadziejny kolor!  Ale że ma krótko, zwyczajnie obcięte?  A ja, według małżonka głupia i na niczym /prawie/ się nie znająca, bez mała wszystko robię źle. Nawet ostatnio za dużo gadałam z kuzynką, a on przeze mnie { ! } nie mógł dojść do głosu.. Ale to my we dwie prowadziłyśmy rozmowę i to na "babskie" tematy. Natomiast jak tylko z nim rozmawiam, też czas mówienia mam ograniczony!  Jak się na czas nie zamknę, mogę oberwać!  Gotuję też źle, bo nie tak jak on sobie dokładnie życzy.. Więcej nie będę wyliczać. Wystarczy. I tego małżeństwa też! To na razie tyle o mnie dziewczyny. Miłego dnia!  :-)

Ubi Lex - dzięki!  Mila, rower to moja pasja!  Sporo jeżdżę, a mam gdzie!  I są ścieżki leśne  i rowerowe, więc kilometry się kręci!  Taka jazda daje kopa i redukuje stres!  :-)

U mnie też blisko las, a ścieżek rowerowych sporo ostatnio powstało. A i jest blisko nowy basen!  Faktycznie, szkoda że nie możemy razem popedałować! To znaczy możemy, ale każda u siebie, ha ha!  Ja również cię pozdrawiam! :-)

Dzień dobry panie psiątki!  Ładna pogoda od rana, to i humor może też dopisze! Życzę  wszystkim miłego dnia!  :-)

Witam mile panie, a u mnie pogoda pod psem,pewnie bedzie padac,wiec z przejazdzki rowerem a nawet spaceru nici,mam nadzieje ze humor mi sie nie pogorszy,bo nie chce znowu miec dola,wiec zycze sobie i innym na przekor wszystkiemu radosnego dnia !

A co tu tak pusto? Gdzie uciekłyście?

Witajcie miłe Kobietki,
Pozwolicie, że się wetnę w ten wątek, który przeczytałam "od deski do deski" i zazdroszczę Wam energii, optymizmu, radości, żywotności. Jestem po rozwodzie 5 lat i to nie brak faceta stanowi mój problem, bo nawet będąc żoną byłam samotna...Od 2006 roku leczę depresję z różnym skutkiem, ale od dwóch miesięcy jest totalna porażka. Wtedy to mój młodszy syn (21l) razem ze swoją dziewczyną wyjechał do Irlandii. Zanim to nastąpiło, myślałam, że jak wyjadą, to nareszcie będę miała mój wymarzony święty spokój...i guzik! Dom jest smutny i pusty, nie ma do kogo ust otworzyć, nie ma sensu gotowanie obiadów, a łóżko chyba wymienię na przeciwodleżynowe, bo spędzam w nim każdą wolną chwilę. Odczuwam wręcz fizyczny ból na samą myśl, że mam coś zrobić, wyjść z domu. Najlepiej się czuję w łóżku pod kocykiem, otulona moimi psami. I niech nikt niczego ode mnie nie chce...

Mam leki. Dzisiaj nawet byłam u mojej psychiatryczki i dała mi nowe...zobaczymy.

Witaj Margolciu w naszym gronie Pań samych choć niesamotnych. Rozumiem co czujesz po wyjeździe syna. Wczoraj młodsza córka, która jeszcze ze mną mieszka wyjechała na wypoczynek. Zostałam zupełnie sama z psem. To nowe dla mnie doświadczenie. I też się zastanawiałam, jak wyglądać będzie moje życie gdy i ona się wyprowadzi (starsza córka nie mieszka ze mna od 2 lat). Mimo smutku -syndromu pustego gniazda, staram się ze wszystkich sił myśleć i działać pozytywnie. Codziennie powtarzam sobie po kilka razy: że i w dzień i w nocy wszystko mi sprzyja, że odnalałwszy siebie po nieudanym małżeństwie odnajdę i nadam sens mojemu życiu po rozwodzie. Ten sens nabiera powolutku kształtów, choć mam pod górkę, bo przeszkód na tej drodze całe mnóstwo. Ale staram się nie poddawać. Nie po to żyję by nie wierzyć, że jeszcze coś dobrego mnie spotka. Cieszą mnie małe, codzienne  rzeczy: przejażdżka na rowerze, praca na działce, własnoręcznie robione galaretki i inne przetwory na zimę, praca zawodowa, remont w domu,itp. , czyli wszystko to co robiłam przed rozstaniem z męzem, ale jednak teraz zupełnie inaczej na te czynności patrzę. Do każdej wykonywanej czynności odnoszę się z innej perspektywy - kobiety samodzielnej i wartościowej. Nie wykonuję ich jak w okresie małżeństwa "z automatu". Wiem jak bardzo trudno jest "przestawić się" na taki tok myślenia, jednakże nie chciałam, nie mogłam, pozostać w starych schematach myślowych...Wiedziałam, że MUSZĘ i POWINNAM dokonać takich zmian sama. Nie oczekiwałam na samoistny CUD . To cięzka praca ale warto jest się pomęczyć.Dla swojego zdrowia psychicznego, dla otworzenia nowej drogi ku przyszłości: lepszej, pełniejszej i tylko mojej.
Moim zdaniem, samotność jest jedynie stanem naszego umysłu i od  nas samych zależy kierunek w którym będzie podążać. Pisz tu jak najczęsciej, a zawsze któraś z nas wesprze Cię dobrym słowem. Pozdrawiam i życzę zmian pozytywnych:)

Ubi Lex ,dziekuje,nawet nie wiesz jak bardzo juz chce normalnie zyc,normalnie sie smiac,ale daje slowo,wyzdrowieje,bo szkodaby bylo zeby wasze madre rady,wsparcie ,poszlo na marne.Sama masz problemy,ale potrafisz podtrzymac na duchu i zawsze wiesz co napisac.Ja juz widze ten zakret,jeszcze tylko uregulowanie spraw ktore sa dla mnie w tej chwili najwazniejsze,i do przodu ,za zakret.Nie dopuszczam a przynajmniej staram sie nie dopuszczac,ze cos pojdzie nie tak,zmuszam sie do pozytywnego myslenia,bardzo sie zmuszam.Gdy tylko zaczynam dolujaco myslec,odrazu zle mysli zastepuje dobrymi,alez to ciezki kawalek chleba.Ale dzisiaj jest u mnie taki piekny,cieply i sloneczny dzien ze po prostu nie mozna sie smucic,I ten zapach,taki specyficzny,juz lekko jesienny,uwielbiam go.Przeciez ja tez mam dzialke o ktorej tak naprawde nie pomyslalam od jakiegos czasu,ktora przez problemy zaniedbalam,no nie ,musze sie obudzic i zaczac porzadkowac ,a zaczne od dzialki.Az sie boje jak ona musiala zarosnac.Ciesze sie ze ja mam,w tym roku juz tylko lekko ja uporzadkuje ale w przyszlym to ho,ho.Cieszmy sie wszystkim co nas dobrego spotyka,nawet drobiazgiem,to truizm,wiem ,ale prawdziwy.Pozdrawiam

mila27, ubi lex, cóż, leki mam już zmienione po raz enty. Wiem, że synowi tam będzie lepiej. Sama namawiałam go do wyjazdu...Starszy ma 30 lat, siedem lat po ślubie. Obydwoje z synową pracują, mieszkają na drugim końcu miasta i rzadko się widujemy, częściej rozmawiamy przez telefon. Poza tym nie należę do osób, które absorbują innych swoją osobą. Nie mam rodzeństwa (siostra zmarła 34 lata temu), Mama nie żyje, ojciec na drugim końcu Polski z nową damą..Mam znajomych, ale szczerze mówiąc nie chce mi się z nikim spotykać. Ale w ramach terapii zapisałam się na angielski. Byle nie był to słomiany zapał...

Margolciu. Bardzo dobrze Cię rozumiem. Ja też nigdy nie chciałam ,ani nie absorbuję swoimi sprawami innych. Prawdę powiedziawszy mam tylko jedną serdeczną koleżankę. Nikogo więcej oprócz garści znajomych z którymi utrzymuję dosyć luźne kontakty:). Ale ja po prostu lubię swoje towarzystwo i nigdy bycia samej nie odbierałam jako samotności. Jak pisalam wcześniej mam całe mnóstwo małych  zainteresowań. Choć są naprawdę małe i niezbyt spektakularne, to jednak wypełniają mi życie dając poczucie satysfakcji. Swoje obecne życie wypełniłam po prostu sobą:) dla siebie. Córki są dorosłe, mają swoje sprawy, swoje życie. Cudownie się z nimi rozmawia, kocham je nad życie, interesuję się nimi, ale właśnie dlatego, że są dorosłe i mają swoje sprawy, nie wypełnią mi sobą mojego życia (jak kiedyś gdy były małe).
To dobrze, że zrobiłaś mały krok do przodu. Bez względu czy uda Ci się ukończyć kurs czy nie, ten krok uczyniłaś i jak pisze czasami Mila powolutku jak ślimak dojdziesz do celu. A on jest przed Tobą jasny: wyjść z depresji. Nie zbaczaj tylko z raz obranej drogi: chęci wyjścia z choróbska.
Będzie dobrze, ja w to wierzę:). Pozdrawiam serdecznie.

Jesiennie dzisiaj i chłodno, ale w sercu ciepło i jasno. Czekam na jesienne kolory by móc nimi "nakarmić oczy i umysł" na cały rok:). Życzę Wam kobietki  dobrego dnia.

Witajcie babeczki!  Głowa do góry!  I to w pełni tego słowa znaczeniu! Mam taką książkę, która dowodzi, że postawa ciała decyduje o tym jak się czujemy.  I np. jak siedzimy na krześle, wyprostowane, nogi w lekkim rozkroku, głowa prosto,  lekki uśmiech na buzi, to wtedy.. czujemy się wyluzowane i gotowe podjąć każde wyzwanie. Jednym słowem - dobrze.  Natomiast, na tym samym krześle, usiądźmy lekko pochylone, głowa opuszczona, mina nie tęga.. I co? Kiepsko, prawda? Tak samo w pozycji stojącej, stańcie przed lustrem, wyprostowane, uśmiechnięte /wbrew wszystkiemu!/, w lekkim rozkroku, głowa lekko uniesiona i powiedzcie sobie głośno coś miłego, np. "dziś będzie dobry dzień!". Zobaczycie od razu różnicę!  Mila, ja też nie mam już rodziców, jestem jedynaczką, a reszta rodziny też nie żyje.. Został mąż i syn. Koleżanki porozjeżdżały się, kontakt się urwał. Tylko w pracy mam kilka babek do pogadania. I to też nie o wszystkim. Wiadomo, że w pracy nie podejmuje się osobistych tematów.. A teraz praca mi się kończy, bo firma się likwiduje. Tylko szefowa obiecała mi coś załatwić. Więc trzymam ją za słowo! Nie ma co dziewczyny!  Aby zdrowie było! Miłego popołudnia!

Witam wszystkie madre i wyzwolone kobiety.Bardzo się cieszę,że mój wątek znalazł u Was oddzwięk.Śledzę Wasze wpisy,dodają mi sił.Też mam doła od kilku lat a przerwami,najgorszy u mnie to brak pracy.Szukam intensywnia i niestety wiek i stan zdrowia eliminuja mnie z rynku a do emerytury 4 lata.Mam tyle marzeń chciałabym tyle rzeczy zrobić ale bez pieniędzy nie da się.Tak bym chciała żeby los zesłał mi przysłowiowy kufereczek stóweczek.Fajnie czyta się Wasze posty tyle w nich optymizmu i nadziei,piszcie chociaż tyle dobrego,że mogę poczytac.Pozdrawiam wszystkie samotne  i same z wyboru.