Śmierć męża - jak sobie poradzić? - Netkobiety.pl

Cieszę się że znowu jestescie! Nie jest łatwo. Ja też od Święta Zmarłych nie wiem co się ze mna dzieje. Chociaz to jest prawie  6 miesiecy nie moge powiedzieć że  jest lepiej.Nie wiem co się ze mna dzieje. Nie mogłam uwierzyć że go nie ma.Kupiłam mu piękne kwiaty było tylu znajomych miał tyle zniczy ale to wszystko wróciło....Samotne wieczory gdy widzę jego zdjęcie chce mi sie po prostu wyc z rozpaczy!Nie jestem w stanie funkcjonować normalnie pracować co się z nami dzieje?Wszystko się zawaliło nic nie jest normalne. Nie pomagaja dzieci i wnusia taka cudowna co bierze za raczkę i nie chce żeby odchodzić.Dlaczego to jest taki ból?
Pozdrawiam Marysiu!

Jest sobota rano wolny dzień a ja nie mogłam spać.Jeszcze jak czytam tak straszne rzeczy az ciarki przeszły mi po całym ciele.Tyle jest problemów, tyle kobiet/ coraz więcej młodych/cierpiących.Czy życie składa sie z samych problemów?Ja też myślałam że śmierć męża to najgorsze co mnie spotkało ale nie ono toczy sie dalej pojawiają sie nowe problemy.Ciągle coś się dzieje niedobrego a ja próbuje zyć.Z kazdym dniem jest coraz gorzej.Może tylko świadomośc że nie jest się samemu w tym cierpieniu przyniesie nam jakąs ulgę.Pozdrawiam!

Ja też uważam. że obecnie to nie jest życie. to jest wegetacja. Codziennie modlę się za mojego Męża i i bardzo chcę wierzyć że kiedyś będziemy razem.Fakt. że możemy tutaj na forum się wyżalić przed sobą przynosi może nie ulgę ale poczucie wzajemnego wsparcia. bo przecież najbardziej rozumie ten kto też cierpi.Tak bardzo mi brakuje mojego Męża. życie ograniczyło się. nie potrafię się już śmiać, nie wiem co będzie dalej, Za szybko nam odeszli. a teraz miało już być dobrze, dzieci odchowane. teraz byśmy mieli czas dla siebie. a tu się skończyło... Piszcie kochane.może to nam chociaż trochę pomoże.

Okropne są te wolne dni tak dłuży sie czas.Tyle myśli tyle do zrobienia a nie ma siły na nic.Wszystko odkładam na pózniej ale kiedy....Nie chcę mi się chodzić do pracy ale boję sie tez tego że jak zamkne sie w domu to nie będzie dobrze.Rodzina i przyjaciele są czasami kazdy ma jednak swoje życie.Ten kto tego nie przezył nie wie jakie targaja nami emocje i uczucia.Przecież chciałoby sie w miare normalnie zyć i funkcjonować a coś nie pozwala.Dzisiaj jade znowu na cmentarz póżniej do kościoła może przetrwam kolejny dzień?Też zadaję sobie pytanie kiedy mnie zabierze do siebie.

Witam.Jestem po raz pierwszy na tym forum.Mój mąż zmarł po ciężkiej chorobie 21.06.2010.Chorował 8 miesięcy na raka płuc z przerzutami do CUN.Już w momencie wykrycia nie dawano mu żadnych szans.Lekarze dawali mu zdecydowanie poniżej roku.To był dla nas ogromny szok!Leżał w szpitalu ponad miesiąc zanim stwierdzili rodzaj nowotworu.Dostał chemię a na naświetlania było już za późno...Guz rósł praktycznie w oczach.Byliśmy razem 14 lat mamy 10 letnią córkę.Po wiadomości o chorobie podjęliśmy decyzję o ślubie(żyliśmy na tzw. kocią łapę).Dziś właśnie byłby rok....Byłam przy mężu do końca jego dni i pomogłam mu przejść na "drugą "stronę.Mąż zmarł zgodnie z jego życzeniem w domu wśród bliskich.Tą decyzję podjął tydzień wcześniej. Później stracił świadomość...."Przebudził" się trzy dni przed śmiercią zaskoczony co się dzieje.Zapalił ostatniego papierosa zjadł ulubione ziemniaki i zasną na wieki.Na szczęście zdążyłam mu powiedzieć jak bardzo go kocham...Teraz minęły już cztery miesiące od jego śmierci a mi jest coraz trudniej żyć.Starałam się uciec w pracę ale i ona zaczyna mnie irytować.Nie umiem się pogodzić z jego śmiercią i mam żal do Boga że mi go zabrał.Denerwuje mnie dziecko wkurzają ludzie za słowa :weź się w garść czy masz dla kogo żyć.Co tak naprawdę oni wiedzą?Maciej nie był ideałem ale BYŁ!!!Teraz nie mam nawet z kim się pokłócić porozmawiać.Mam 33 lata Maciej miał 54.To nie jest wiek na umieranie!!na cmentarz chodzę codziennie i gadam do grobu ale nie umiem inaczej.To daje mi jakieś wytchnienie.W każdym razie z każdym dniem jest coraz ciężej...A ponoć czas leczy rany.A słowa :świetnie dajesz sobie radę czy jesteś dzielna tylko mnie dołują..Tak na dobrą sprawę nie mam wokół siebie nikogo z kim mogła bym pogadać tak szczerze i od serca.Powiedzcie skąd brać siły by dalej żyć bo tęsknota mnie wręcz zabija.

Ja mam wrażenie że ten cały żal i rozpacz siedzi gdzieś głęboko we mnie i tli się coraz bardziej.Czasami mam chęć walić głową w mur ale rozsądek podpowiada mi że to nic nie da.Szwagierka radzi mi abym poszła po antydepresanty do lekarza ale boję się że nie dam rady po nich pracować.zwłaszcza że pora roku nie nastraja optymistycznie.Najgorsze są wieczory gdy leżę w łóżku i staram się nie myśleć o tym co było...Wymyślam więc sobie pracę aby położyć się i zasnąć od razu ale nie zawsze mi to wychodzi.No i wtedy "wyję "do północy....nikt kto nie przeżył straty bliskiej osoby nie jest w stanie nas zrozumieć bo to jest trudne.Dla mnie problemem jest choćby podjęcie jakiejkolwiek decyzji bo zawsze myślę "a ciekawe co zrobiłby Maciej?"A tych decyzji jest po śmierci  bliskiej osoby coraz to więcej..Posłuchałam rady wujka Macieja żeby zmienić cokolwiek w sypialni w której zmarł mój mąż aby nie przypominała mi o tym co tam się zdarzyło.Owszem kupiłam nowe meble pościel ale i tak to już zawsze będzie mi kojarzyło się z jednym...Zresztą przez pierwsze dwa tygodnie nie byłam w stanie położyć się spać w sypialni a przez następne dwa spałam przy zapalonym świetle.Dobrze że zaczynało się lato.Marzeniem Maćka było dożyć wiosny.Gdy zmarł powiedziałam mu że dożył pierwszego dnia lata....Jedyną pociechą którą powtarzam sobie jak mantrę jest to że już nie cierpi...Innych słów nie ma.

Ja też wspominam każdy ważniejszy dzień, pamiętam jak obchodziłam ostatnie święta Bożego Narodzenia, jak bardzo się bałam czy to już ostatnie.Od postawienia diagnozy miałam tak ogromny ciężar w sobie i taki strach o każdy następny dzień wspólny dla nas.Wydaje mi się, że taka świadomość że grozi nam strata ukochanej osoby to tak jak powolne konanie, tyle dni i tyle bólu. Mieliśmy nadzieję do ostatnich dni, bardzo ją chcieliśmy mieć, ale lekarze przygotowywali nas na najgorsze, ale na to nie można się przygotować.Ja nic nie zmieniłam w domu, mało tego nawet nie pozwolę ruszyć niczego, wszędzie mam Jego zdjęcia.W szafie czekają Męża rzeczy, tak jakby on był.Bardzo chcę, żeby mi się śnił, nawet dzieciom się pytam czy śni się Tata, jeżeli tak to muszą mi mówić co i jak.Dla mnie to jest jak jakaś wiadomość od niego, jakbym miała telefon on niego.Nie mogę się pogodzić z tym, że już nigdy nie będzie tak jak przedtem.tak bardzo za nim tęsknię i ciągle czekam... i jakoś mija kolejny dzień.

Uniesiesz, bo tak na prawdę nie masz innego wyjścia.
To początek żałoby i Twoje reakcje są jak najbardziej naturalne, też przez to przechodziłam. Teraz przeżywam żałobę inaczej, spokojniej, panuję nad swoimi emocjami. Minęło w końcu 8 miesięcy.... Nadal jest mi jednak bardzo ciężko na sercu i nie pogodzę się z myślą, że moje dzieci będą prawie całe swoje życie wychowywane bez ojca, który je bardzo mocno kochał..

Witajcie kobietki. Alu ja też wpadłam na ten pomysł ale wiem że to jest nierealne!!!!Nie nie zwariowałaś tylko tęsknota podsuwa ci takie rozwiązania.Ja też oddałabym wszystko żeby Maciej do mnie wrócił.Ciężar jest ogromny ale za radą którejś z Pań próbuję cieszyć się z drobiazgów jak choćby z tego że nie chorujemy razem z córką.Dużo dało mi też to że mogłam się wczoraj wyżalić na forum i znaleźć osoby które czują to samo.To mnie mocno podbudowało.Pamiętam jak lekarz z opieki paliatywnej opiekujący się Maciejem, po jego śmierci powiedział mi że jego brak odczuję po ok.3, 4 miesiącach.I miał rację.Wtedy zaczynają puszczać emocje i adrenalina związana z pogrzebem i tą całą masą formalności.Ja zresztą cały czas jeszcze mam do załatwienia mnóstwo "papierów".Mój Maciek śnił mi się do tej pory trzy razy.Pierwszy raz 2 tygodnie po śmierci kiedy przyszedł się pożegnać.We śnie przytulił mnie i powiedział że jestem dzielna i że  dziękuje mi za wszystko.Drugi raz wtedy kiedy zaczęłam jeździć autem.pamiętam że był wtedy uśmiechnięty i taki jakby odprężony.Wytłumaczyłam sobie że jest mu tam u góry dobrze.Trzymajcie się dziewczyny.Ważne że mamy miejsce gdzie możemy się pożalić i poczuć że gdzieś obok jest ktoś kto czuje się tak samo jak my i nie jest dla nikogo z otoczenia "dziwadłem".

Witaj nas nie da się pocieszyć.Myślę że my same powinnyśmy próbować sobie pomóc choćby drobiazgami.Wiem na pewno że każda z nas powinna umieć dać sobie jakiś czas na przeżycie żałoby a przede wszystkim na pogodzenie się ze śmiercią naszych mężów. Myślę że powinnyśmy im w jakiś sposób "pozwolić" odejść choć nie oznacza to że mają zniknąć z naszych serc.Ja miałam takie uczucie w momencie kiedy postawiłam Maćkowi pomnik na cmentarzu na jego grobie.Wtedy pomyślałam że w ten sposób zamykam w jakimś sensie pewien rozdział mojego życia.Że dokończyłam jakąś sprawę że doprowadziłam ją do końca.Co nie oznacza że było mi łatwiej...Staram się na przykład wymazać z pamięci moment jego śmierci i to co się z nim wtedy działo.moment kiedy jego oddech zwalniał żeby w końcu ustać zupełnie.Bałam się tego strasznie ale cieszę się że przy nim byłam że nie umierał gdzieś w szpitalu sam bez bliskich.I wierzę  ze on czuł że jestem przy nim że trzymałam go za rękę...Przeczytałam na innym forum mądre słowa "ZROZUMIE KTO STRACIŁ".Jest w nich zawarte wszystko to co czujemy.

mój Artuś zmarł w szpitalu, tak sie cieszyłam jak jechałam do niego w sobote specjalnie wziełam mu laptopa zeby poczytał jak wszyscy znajomi go wspieraja, wyjechałam z domu wczesniej niz jak mu napisałam chciałam byc juz przed 9 rano i byłam nie pozwolili mi wejsc do niego a o 9:16 zmarł. Teraz czekam na wyniki sekcji bo przeciez z brzuchem było coraz lepiej a tu nagłe zatrzymanie krążenia. Artur chorował na chorobe Leśniowskiego-crohna to była bardzo ostra postac choroby. Po jego śmierci kiedy przeczytałam ostatni wypis ze szpitala a miało to miejsce w czerwcu...ze ja tego wczesniej nie przeczytałam, wydaje mi sie, że Artus nie mówił mi prawdy i ukrywał jak jest z nim źle, w wakacje mielismy remont i on tak sie spieszył. Nasze dziecko tak wiele straciło, ma 4 latka a juz taki bagaz, miał 2 latka jak zmarł Artura tata a teraz jego ukochany tatus. Wczoraj się mnie zapytał "mamuś to kiedy tatus do nas wróci". Artur był wspaniałym męzem i ojcem, każdej kobiecie życze takiego mężczyzny tyle dobroci i serca które miał w sobie, tego nigdy nie zapomne. Nie chce chodzic na cmentarz nie pomaga mi to, tam są tylko jego prochy i nic wiecej, on jest w naszym domu nie czuje jego obecnosci ale wiem ze jest obok, na komodzie stoi jego ulubione zdjęcie pali się świeczka i tak sobie z nim rozmawiam raz płacze raz smieje się. Najbardziej boli mnie widok ojców z dziecmi, dlaczego to mój syn stracił ojca?, pewnie nikt mi na to nie odpowie.

Witajcie moja córka ma 10 lat.Chorobę taty przeżywała razem z nami razem ze mną jeździła  co weekend do szpitala do Poznania.Była z nami kiedy Maciej tydzień przed śmiercią stracił świadomość i cieszyła się gdy trzy dni przed odzyskał ją na kilka godzin.Wtedy po raz ostatni przytuliła się do niego i podzieliła się z nim borówkami które oboje lubili.Później widząc co się dzieje wywiozłam ją do dziadków.Kiedy przejeżdżała ze szkoły obok naszego domu w południe w poniedziałek Maciej umierał. Przeżyła jego śmierć bardzo choć ja starałam się jej to przekazać jak najdelikatniej...Dlaczego BÓG ją tak bardzo doświadcza to nie wiem?Nie potrafię z nią o tym wszystkim rozmawiać płakać przy niej...Agata nie chce chodzić na cmentarz i za rada psychologa nie zmuszam jej do tego.Ale widzę że tęskni za Maćkiem bardzo.Co do chodzenia na cmentarz to jestem tam codziennie dla mnie jest to miejsce gdzie on jest tam nie ma tylko jego prochów on tam sobie śpi...I gadam do niego jak najęta daje mi to jakąś ulgę referuje mu cały dzień.

Trzymajcie się dziewczyny i głowa do góry,jesteśmy silne.Powtarzajcie to sobie najlepiej co 5 minut.

MILENO nasze myśli krążą cały czas koło naszych mężów i dlatego nie bardzo możemy coś zrobić.zdecydować, Ja też jestem bardzo rozkojarzona, Też przez cały czas myślę  i i spoglądam na zdjęcia, Nie wiem jak długo dam radę tak żyć. czy ta stagnacja kiedyś minie i nabiorę chęci do jakiegoś innego działania, Teraz moje życie ograniczyło się do trzech miejsc: dom. praca i cmentarz, Nie chcę nikogo odwiedzać i nikt nie musi do mnie przychodzić, jeżeli już odwiedzę to tylko najbliższą rodzinę i to tylko na chwilkę. bo już mnie gdzieś gna. Pozdrawiam Was wszystkie i trzymajcie się.

Boże jakie to wszystko smutne i bolesne.Alicjo nie miej żalu do siebie. że nie zostałaś przy mężu.Widocznie tak miało być. Najważniejsze było to że byłaś z nim duchowo. On to i tak wiedział.nieważne czy Cię widział. na pewno tylko Ty  byłaś w jego myślach do końca.Tak mi smutno i boleśnie. ja byłam przy śmierci.Dziękowałam Panu Bogu, byliśmy wszyscy z 3 synami.Moi synowie nie mieszkają z nami. studiują i pracują. ale jakoś udało się mi ich ściągnąć do domu na te ostatnie dni. Zresztą paliatywni mnie na to przygotowywali. Teraz najmłodszy mieszka ze mną.Mąż go przed śmiercią go o to prosił. tak bardzo myślał o mnie w tych ostatnich  dniach..... Boże jak mi ciężko. Piszcie, mi też to bardzo pomaga.

Mój mąż lubił drzemać w fotelu, oglądać sport, wędkować też byłam czasami zła. Teraz bardzo brakuje mi tego.Kiedyś tylko jeden raz chyba włączyłam sport bo pomyślałam że może przyjdzie obejrzeć?

Dzisiaj o 13.25 minie 2 miesiące od śmierci męża.Jest mi strasznie cięzko.Wczoraj byłam u niego na cmentarzu.Nie wiem dlaczego zaczęłam spacerować po cmentarzu.Wiecie że dopiero zobaczyłam jak tam jest moc pochowanych dzieci,nastolatków,młodych ludzi.To jest straszne co ten Pan Bóg z nami robi? Ile znajomych twarzy młodych.Wiek męża to co drugi prawie grób.To jest okropne.Bardzo za nim tęsknie.Taka piękna pogoda a on tam musi leżeć w tym ciemnym grobie.Tak nam wszystkim jest tu potrzebny.Zostawił tutaj swoje kruliki kórki,strasznie to lubił.Mówię do Boga czy tam dał mu jakieś zajęcie bo nie umiał siedzieć bezczynnie.Nienawidzę całego świata.

Witaj wiem aż nadto dobrze co czujesz.Ja na cmentarz chodzę codziennie daje mi to jakieś wytchnienie.No i stojąc nad grobem Maćka gadam do niego o wszystkim.Zawsze mu mówię że wiem że śpi (choć całe życie miał z tym problem)a ja mu głowę zawracam ale gadam.Dla mnie to nie jest puste miejsce.W miejscu gdzie leży Maciej jest mnóstwo pochowanych młodych osób zmarłych  głównie na zawał lub udar.No i w jego rzędzie na 10 grobów 8 osób zmarło na raka płuc.Maciej lubił łowić ryby więc myślę że tam ma  wielkie jezioro i siedzi i łowi.Ja mam taki zwyczaj że na każdy miesiąc bez niego daję mu jedną czerwoną różę jako symbol mojej miłości do niego,choć myślę że on wie że bardzo go kochałam i kocham nadal...Mnie też ostatnie dni wszystko i wszyscy drażnią.Do tego stopnia że nie odbieram nawet telefonów bo nie mam siły z nikim rozmawiać.Trzymaj się i pisz jak najwięcej bo to naprawdę przynosi ulgę.

Męką są dla mnie te wolne dni.Pamiętam jak na poczatku wróciłam do pracy i wszyscy cieszyli się ze piątek a ja wracałam z płaczem.Póżniej może troche było lepiej a teraz znowu nie wiem co ze soba zrobić.Wczoraj wszystko zaczynałam i nic nie potrafiłam skończyć.
Ja czsami też miewam przeczucia a wtedy gdy czuł sie żle jakby mi rozum odebrało.Nie było żadnej myśli że coś może się  stać że on może odejść.Wiedziałam tylko że muszę szybko jechać do szpitala.Właściwie nie zdążyłam a on jakby czekał na nasz przyjazd.Zmarł w momencie kiedy tam dotarliśmy.
Nawet na mentarzu nie mogę spokojnie posiedzieć tyle ludzi i mam wrażenie że patrza sie na mnie jak na dziwadło co po takim czasie siedzi i rozpacza.

Witaj Alicjo na pewno już tam siedzą i wędkują i przynajmniej z otoczenia Maćka jest tam z nimi z dziesięć osób.Więc tych krzeseł trochę by trzeba było....Staw przed domem to było zawsze marzenie mojego męża nie zdążył go spełnić.On zawsze brał ze sobą na ryby naszego psiaka i razem jechali.Co dziwne to nasza psina nadal go szuka i na słowo pan rozgląda się dookoła.A była w domu gdy Maciej zmarł jednak gdy go ubrałyśmy i położyłyśmy na podłodze to podeszła na próg pokoju  powąchała i odeszła ze zwieszonym ogonkiem...No i do tej pory jej miejsce do spania jest w naszej sypialni pod łóżkiem...a i regularnie chodzi ze mną na cmentarz.Ja wte wolne dni "wrzuciłam na luz" i tylko trochę ogarnęłam dom.Dopadła mnie jakaś taka apatia i nie mam ochoty na nic.
Trzymajcie się pa.

Mój mąż akurat nie wędkował, uwielbiał czytać książki. szczególnie historyczne i przygodowe. Potrafił je czytać po kilka razy. Ja ostatnio tez Zle się czuję, tak bardzo mi jest tęskno za nim. nie daję rady z tą samotnością. wczoraj to nawet byłam niedobra dla syna. mam napady fochów. jestem niewyrozumiała, nawet mój syn mi powiedział, że się zmieniłam. Co się ze mną dzieje.jak tak będzie dalej to wszystkich do siebie zrażę a ja przecież kocham moje dzieci. ja tylko tak bardzo tęsknię za Męzem. Nie wiem czy dam radę tak dalej żyć. Dlaczego go nie ma, przecież to nie jest wiek na umieranie. czy Pan Bóg się na mnie pogniewał i chciał mnie ukarać,Boże jak mi żle,POZDRAWIAM

W naszym przypadku postawiliśmy na szczerość nawet tą okrutną.Maciej od samego początku wiedział jaki jest jego stan i ile mu zostało życia. Dzięki temu mogliśmy pozałatwiać pewne sprawy które mają teraz swój ciąg dalszy.Przede wszystkim po 13 latach bycia razem wzięliśmy ślub dzięki czemu teraz mam z córką rentę rodzinną.Ale nie wszystko zdążyliśmy.....Moją metodą na samotność jest praca i jeszcze raz praca.Wynajduję sobie wciąż coś do zrobienia.To coś naprawiam maluję czyszczę przerabiam itp.musiałam nauczyć się bardzo wielu rzeczy
(np prowadzić samochód)pomalowałam pokój umeblowałam go.To pozwala na jakiś czas zająć czymś głowę i nie myśleć.Ja też czasami nie odbieram telefonów nie otwieram drzwi bo mnie to drażni.Myślę że to jest jakiś kolejny etap żałoby w który wkroczyłyśmy.Najpierw był żal rozpacz która teraz zmieniły się w złość.

Trzymajcie się pa.

MILENO. jesli moge coś powiedziec to l4 to zadne wyjście. ja byłam na nim 4 miesiace razem z urlopem nie był mnie w pracy jakies 5miesiecy. nie jest mi lepiej a wrecz gorzej, bo teraz jeszcze doszły klopoty w pracy....Współpracownicy sa na mnie źli że musieli tyle czasu pracowac za mnie...atmosfera taka że głowa mała...wczoraj czytajac to wszystko co napisałyscie poczułam w jakimś sensie ulge że chyba nie jestem samotnym dziwolągiem. wiele uczuc mam podobnych do was. wiele podobnych zachowań...Boje sie świąt ale postanowłam że spędze je sama, może to głupie ale serce chyba by mi pękło podczas wigilinej kolacji..często czuje zazdrość kiedy patrze na szczescie innych..My sie staraliśmy bardzo o dziecko,było to naszym marzeniem...jak się okazało to marzenie sie nie ziściło...pamietam kiedy dowiedziałam sie ze moja bratowa jest w ciąży zamiast sie ucieszyć ja wyłam w poduszkę...ot taki dziwny odruch...nauczyłam sie nakładac maskę na twarz zeby nikt nie wiedział co czuje, bo wówczas jest mniej zbędnych pytań..moja pani doktor mowiła ze mam głeboką depresje nie wiem bo antydepresanty na mnie nie działały lub nie tak jak powinny, bo i się tylko film urywał. Mówła także że nie zacznę życ dopóki nie pogodze sie ze śmiercia swojego narzeczonego...więc długoooo jeszcze nie bede żyć ...może nigdy.....pozdrawiam Was wszystkie

No właśnie ja też strasznie boję się świąt.Myślałam żeby nawet może gdzieś wyjechać.Żeby nie być tu gdzie On powinien być.Nie wiem ,nie wiem,nie wiem jak my to przeżyjemy.Ja naprawdę nie wiem jak mam żyć,jest mi strasznie ciężko.

...15lat temu pochowałam męża-zostałam sama w wieku 20lat z 3miesięczną córką-całą winę zwaliłam na Boga,że mi go zabrał....miał dopiero 27lat...Ale życie toczy się dalej-założyłam nową rodzinę-niestety koszmarnie trafiłam.... Nie ma dnia żebym nie myślała o tym co straciłam,o tym jak wyglądałoby moje życie gdyby on żył...Czasem myślę,że on widzi wszystko z góry i jest zły ,że zgotowałam sobie i córce taki los... Tak chciałabym żeby cofnął się czas.....:(

Ja też się boję. W tej chwili Świąt, bo nie mam powodu do świętowania. Chciałabym na ten czas uciec gdzieś daleko, zaszyć się gdzieś głęboko i nie mysleć. Ale podświadomie jednak czuję, że ta obawa przed Świętami to nic innego jak obawa wogóle o przyszłość.
Strasznie boję się samotności, co prawda mam dwójkę ślicznych, wspaniałych dzieci, ale same wiecie o jaką samotność mi chodzi...;(
Całe swoje życie powtarzałam, że nie ma nic gorszego na świecie niż samotność, nawet śmierć jest w pewnym sensie wybawieniem od tego stanu. No i proszę....muszę sobie teraz z tym radzić. Raczej kiepsko mi to wychodzi.
Tęsknię za Nim bardzo...

Przepraszam, że zamiast pocieszać, dołuję. Ale chyba mam gorsze chwile.
Trzymajmy się, mimo wszystko trzeba żyć dalej..............

Tak bardzo Ci współczuje, wiem jaki ból Cie ogarnia i że nic nie jest w stanie go złagodzić .Ale niestety życie toczy się dalej.Pozdrawiam serdecznie.Trzymaj się masz jeszcze syna dla którego musisz żyć.

Oni nie byli anołami i my też nie jesteśmy.Nikt nie jest idealny.Zapomina sie o tych złych chwilach więcej pamieta sie o tych dobrych.Nie byli chyba łotrami z którymi nie dało się żyć. Niektóre przecież przezyłyscie wspólnie wiele lat.A zyć z drugim człowiekiem to sztuka, zrozumieć go wybaczać.Człowiek całe życie się uczy na własnych błędach i zawsze wydaje się że coś jest nie tak że mogło być lepiej.
Nie byli chyba tacy żli skoro trudno nam się pogodzić z ich odejsciem.Bez nich zawalił nam się cały świat nawet nie pomaga obecność dzieci.

Nie ma ludzi idealnych. ani Oni a My tacy nie byliśmy. Każde zdrowe małżeństwo musi mieć nieraz ciche dni, jakby było tak wszystko idealne znaczyłoby to.ze brak uczucia w tym związku. że jesteśmy sobie obojętni. znacie przysłowie '' kto się czubi ten się lubi'' , Ja z moim mężem byłam prawie 31 lat. były różne problemy i zmartwienia. ale każdy dzień wspominam jako dar od Boga. że go miałam wspólnie z Mężem, To zrozumiałe. że pamiętamy tylko to co dobre. w sercu jak się kocha. zostają tylko miłe wspomnienia.
Okropne są te listopadowe ponure dni. szare i smutne. takie jak moje życie. trzymajcie się dziewczyny.

Lidzia ja straciłam Męża 5 miesięcy temu,Też za nim bardzo tęsknię,Nir mogę odnależć swojego miejsca w tej sytuacji,Jak narazie to to żyj bo muszę,bez planów.Czekam chyba na cud, co będzie dalej.Jestem taka ograniczona..Jest mi bardzo ciężko.Pa

Mamy każda swoje życie a ból każda z nas taki sam . Ja po 3 miesiącach od śmierci mojego męża w tygodniu chodzę z podniesioną głową i uśmiechem na ustach a przychodzi sobota niedziela to rozklejam się i co tydzień muszę się napić czegoś mocniejszego bo nie wiem czy na kolejny tydzień starczy mi sił . Nigdy nie lubiłam alkoholu a teraz .... bez tego ani rusz... Pozdrawiam

Witajcie dziewczyny.Trwoga mnie ogarnęła gdy przeczytałam wasze wpisy.Dlaczego wy uciekacie w nałogi!!!!!!!!!!!!!!!Papieroski alkohol leki.Mój Maciej zmarł dokładnie 5 miesięcy  temu.Wiem że nie chciałby widzieć mnie z butelką w ręku lub papierosem bo to nie jest żadne rozwiązanie.wręcz przeciwnie wstałby z grobu i solidnie mnie opieprzył.To nie jest żadne rozwiązanie a wręcz przeciwnie bo w którymś momencie stracicie nad tym kontrolę i stoczycie się.A tego na pewno oni by nie chcieli!!!!!!!!!!Musimy im pokazać że jesteśmy silne że dajemy radę.

Lidziu ogromnie ci współczuję.Ale pomyśl też o swoim synku on bardzo potrzebuje mamy bo taty już nie ma.Pomyśl jak ty byś się czuła gdybyś straciła tatę i miała mamę która chodzi stale zapłakana smutna....Pomyśl sobie że ptaszek który siedzi na drzewie to twój mąż że wiatr który cię owiewa to jego ramiona że słońce które świeci to jego uśmiech dla ciebie...
Pamiętaj on zawsze będzie obok ciebie i będzie otaczał cię swoją pomocą i opiekował się wami.

Trzymajcie się dziewczyny pa.