Rozwiodłam się dla innego mężczyzny,teraz to on zostawil mnie - Netkobiety.pl

A ja się dziwie, że używasz słów: pokonaliśmy/wytrzymaliśmy/daliśmy radę tak jakby nic się nie liczyło tylko i wyłącznie Wasze szczęście, Wasza miłość, ale na litość, jakim kosztem? Ta biedna kobieta o mało nie zabiła się, a Ty mówisz o niej jak o psychopatce, która chce zniszczyć Waszą cudowną miłość. Zapomniałaś dodać, że ten pan miał już swą kobietę życia, był mężem i ojcem. To oni codziennie pokonywali trudności, wspierali się, a Ty wyciągnęłaś swoje rączki po coś, co do Ciebie nie należało. To Ty zrujnowałaś komuś życie. Zabrałaś ot tak wszystko, niewinnej osobie. Ty byłaś w komfortowej sytuacji, bo Ty coś zyskałaś. A tej biednej kobiecie w jednym momencie odebrano sens życia. Więc nie dziw się proszę, że w takim momencie nie poradziła sobie z tym psychicznie.
Dobrze, że Twój kochanek opamiętał się. Mam nadzieje, że zrozumiał swój błąd. Teraz bardzo przeżywasz rozstanie z owym panem- teraz już wiesz jak czuła się jego żona, jak ktoś próbował odebrać miłość jej życia.
Popełniłaś jeden poważny błąd- dałaś się ponieść emocjom, a potem , to już była sekwencja błędów, za które dziś przyszło Ci zapłacić.

Wyrafinowana kochanka ?  to chyba oksymoron. 
Ja nie mówię, że to była tylko Twoja wina. Winni jesteście oboje, bo żadne z Was nie powiedziało STOP.  Poszliście do łóżka niewiele wiedząc o sobie.  Na pewno nie było to z miłości, raczej z fascynacji.  Nie chcieliście siebie nawzajem upokorzyć, że sypiacie z kim popadnie, bo przecież Was to nie dotyczy, Wy tak nie postępujecie. Jesteście odpowiedzialni i na usprawiedliwienie siebie przyjęliście opcje bycia ze sobą.
Żadne z Was się nie wycofało, baliście się niepochlebnej opinii na swój temat. I oto w ten sposób staliście się parą, która raczej sobie chciała udowodnić, że łączy Was uczucie. Zniszczyliście dwie rodziny, nie wypadło powiedzieć, że nie potrafiliście się opanować .  Chcieliście wierzyć , że to jest miłość ale nie udało się.  Bo jak można mówić o miłości po tak krótkiej znajomości?

Każdy ma prawo do szczęścia, oczywiście, że nie da się zbudować szczęścia na nieszczęściu innych. Autorka postu na pewno wyciągnęła wnioski, z tego co ją spotkało.
Nie rozumiem tylu niepochlebnych słów dotyczących samej autorki - czytając niektóre posty, odnoszę wrażenie, że to zawsze kobieta musi być "tą złą". Bo gdyby "nie wyciągnęła rączek" po "kochasia" krzywdząc tym samym jego żony to wszystko byłoby dobrze. Ale to zarówno "kochaś" jak i autorka w tym samym czasie "wyciągnęli do siebie rączki", burząc względny spokój i stabilizację dwóch domów. Względny, bo gdyby wszystko w ich związkach było w porządku, cała sytuacja pewnie w ogóle nie miałaby miejsca. Stało się. I się nie odstanie. Zło zostało wyrządzone. Nie ma co się koncentrować na dobijaniu autorki postu, przecież doskonale wie, że popełniła błąd i za ten błąd już zapłaciła, ba, płaci dalej, dopóki się na dobre nie pozbiera.
Gabrycha, trzymaj się, będzie dobrze !

Arania- zgadzam się w pełni! Pozdrawiam

Nigdy nie bylam zwolenniczka zemsty ale jak czytam MALe to mnie sama cholera bierze.Jak mozna wykorzystac drugiego człowieka w tak perfidny sposób!Twoj pierwszy chlopak,twoja pierwsza milość...Nic dziwnego że nie możesz się pozbierac dziewczyno...i jeszcze zarzuty jego zony ze go uwiodlas!On żerował na twojej naiwności,uczuciu a teraz wrocil do rodzinki i zrzucil wine na ciebie.SZOK!
Wiesz Mala jednak mimo chęci zemsty z twojej strony odpuść łajdakowi...on czuje sie zbyt pewnie...a ty co mozesz mu tak naprawde zrobić?może  Ktoś w przyszłości mu za to zaplaci...

Cześć Współczuję sytuacji, jednak teraz masz namiastke tego, co czuła tamta kobieta. Zajęłas sie swoim poczuciem bycia nieszczesliwa, czy przez ten czas pomyslalas, jak sie czula tamta kobieta, w której swiat wtargnelas bez wyrzutów sumienia i zabrałas jej to, co nie było Twoje? Nigdy się nie zbuduje szczęscia na nieszczęsciu innych. Mysle, ze zamiast siedziec i biadolić nad sobą, wyciągniesz z tego pozyteczną lekcje, ze inni maja tez uczucia i mozna ich zranic, ze tez cierpia. Zycze powodzenia na dalszej sciezce zycia. bys odnaslazla prawdziwe uczucie, ale bardziej prostą drogą. Mi tez kobieta odebrała mój świat. Przebaczyłam jej i mezowi. Od roku mam swoje  zycie. Nie skazuje jej na wieczne potępienie, wprost przeciwnie. Niech zyje i bedzie szczesliwa, jednak przekracza bariere mojej wyobrazni to, ze mozna w takiej sytuacji czuc szczescie wiedząc, ze ktos przez Ciebie cierpi. Pozdrawiam

Zapytam jeszcze tak przy okazji...czy Twój maz , byl az tak zly, że został potraktowany jak stary miś, który juz sie znudził i poszedł w kat z innymi zabawkami? Dobry uczynek, jak Kali komus zabrac krowy, a zły, to jak ktos Kalemu zabrac krowy. Niby śmieszne, ale jakze prawdziwe

Dużo tutaj o tych kradzieżach się pisze... ona ukradła jej (hmm wtedy i on jemu)...
Czy to nie jest głupie nieco, czy to przypadkiem nie odciąża odchodzących, tak by zmniejszyć u porzuconych to poczucie, że przestał mnie kochać? Łatwiej jest przyjąć, że ktoś inny podstępem tę miłość z niego wyciągnął niż, że w życiu się zdarza, że w związku jedno kochać przestaje (może nigdy nie kochało) i to tyczy się obu stron. Dziś mogę być porzuconym, a jutro porzucić (przecież łącznie z tą mnóstwo tu takich historii). Czasem to się zdarza i powody są różne...
Jak odpowiecie sobie na stare dobre pytanie: czy chciał(a)bym być z kimś kto mnie nie kocha?.... A jednak wbrew temu, później zaślepieni przeszłością walczymy o to "nie kocha", zapominając, że często zmienić się już tego nie da.
Z doświadczenia wiem, że nie wchodzi się w inny związek, gdy w tym, w którym się jest wszystko "działa". Nie da się "ukraść" wtedy nikogo. Najpierw coś nie gra, a potem pojawia się zdrada, sklejanie lub rozstanie. Za związek odpowiadają Ci, którzy go tworzą, nikt obok.

Żona tego od Gabrychy nic nie wywalczyła i nic nie wygrała. Życzę jej z całego serca, aby sobie to uświadomiła i zaczęła się zbierać. Na razie zapewne jest euforia z jego powrotu, ale wątpię, czy samo jego bycie wystarczy.
Podziwiam za to męża, który umiał uszanować wolność i pozwolił Gabrysi odejść. Trzymanie drugiego na siłę jest nie tylko niepozwalaniem mu na bycie szczęśliwym, ale przede wszystkim odbieraniem szczęścia sobie.

Widzisz nie zawsze wszystko jest takie łatwe. Czasem braki i że coś jest nie tak dostrzegamy za późno, czasem bez zdrady byśmy nie odeszli (bo jaki powód? - rozwalić małżeństwo, bo jest "niezgodność charakterów). Najlepiej byłoby spokojnie porozmawiać i odejść... czasem umiemy to zrobić w nastoletnim związku, a im jesteśmy starsi tym trudniej, a gdy dochodzą do tego przysięgi, wspólne sprawy i  do tego wiedza tajemna, że w związku bywa różnie, to czekamy,próbujemy rozmawiać, ale się nie da i....
Nie usprawiedliwiam. Nawet potępiam - w tym siebie. Ale już nie mówię nigdy, tylko się staram i mam nadzieję, że się uda.

Przed Gabrychą długa droga.

Trzymam kciuki. Masz siebie - pamiętaj.

Gabrycha- jesteś naprawdę mądrą kobietą. Wszyscy niestety popełniamy błędy mniejsze lub większe. Miało być kolorowo, nie udało się. Nie zapomnisz o tym wszystkim, ale myślę, że z pomocą np. psychologa wybaczysz sobie. Zdrada ma zawsze przyczynę i skutek jak widać. Odsunęłaś się "w cień" i to jest dobre, to pomoże Ci wyjść na prostą.

Cześć Gabrycha. Moze zbyt surowo oceniłam Ciebie.Umiejetność trzezwej oceny siebie i partnera oraz sytuacji, kiedy targaja Toba emocje, to sztuka. Nie ukrywam, ze Twoja sytuacja, działa na Ciebie i Twoja psychikę w sposób destrukcyjny. Błędy jednak są po to, by sie na nich uczyc i wyciągać wnioski. Czesto niestety popełniamy je, wciągajac w to osoby, które stają sie czynnymi statystami w tym epizodzie życia. Co do wybaczenia sobie. Prawdzwa pokuta jest wtedy, jak jest szczery zal. Nie ma co, psychicznym samobiczowaniem, robić sobie z zycia namiastke sredniowiecza. Kazdy z nas, w większym czy mniejszym stopniu popełnił w zyciu jakis bład i gdyby zycie polegało tylko na karaniu siebie za nie, to nikt by nie ruszył do przodu, nie naprawiał, nie szukal nowych rozwiazań. Nadal jednak pozostaję przy fakcie, ze trzeba zamknąc najpierw jedną sprawę a dopiero zabierać sie, za ukladanie innych i przyjecie nowych założeń i kroków...jednak ja nie mam takich doswiadczen, w ktorych musialam podejmować az tak wazne decyzje. Za mnie zadecydowała kobieta, z która był mój eks.Naprawdę ciezko jest niekiedy wczuć sie w sytuacje , w której sie nigdy nie było i radzic lub krytykować.Z  mojego doswiadzcenia, jedyne, co moge poradzić, to za wszelka cene odsunać sie od tego człowieka. Tu nie ma przyszłosći, skoro on nie potrafi jednoznacznie podejmować ważnych, dla zycia swojego i drugiej osoby, decyzji. Jezeli, podobnie, jak Ty, podJał ten zyciowy, wazny krok, jakim było odejscie od zony, jego dalsze kroki powinny już zmierzać w kierunku Waszej wspólnej przyszłosći. Jednak, co by nie mówić, Ty zamknelas cała swoja przeszłość dla niego. Podjelas kroki, które były zewsząd krytykowane, ale postanowiłas walczyc o swoje szczescie. Z siebie dałaś wszystko, on niestety dalej w fazie przejściowej. Mozliwe, ze w przyszłosći, wszelkie jego wazne decyzje, wyglądały by podobnie. To tylko spekulacje, jednak na podstawie tego testu życiowego, jaki on teraz miał do przejścia. Inna sprawa to fakt, ze nie straciłas wszystkiego. Piszesz, ze rodzina sie Toba zajęła. Nadal ją masz.Matka i przyjaciele, którzy starają się wspierać Ciebie w trudnych dla Ciebie momentach. Kiedy mój zwiazek sie rozpadł, myslałam, że zostałam tylko z córka. Moi rodzice niestety tez w podobnej sytuacji, co ja. Ojciec odszedł a moja mama...skąds znasz chyba podobny opis...histeryczka, zamykajaca sie w psychiatryku, ciagłe próby samobójcze, ataki na kobiete ojca, nawet bójki. Taka sytuację mialam okazje widzieć z boku, jednak majac pod opieką matkę, która zachowywała sie, niczym pięciolatka. Moi teśćie zostali ze mna, nie odsuneli sie. bardzo wtedy doceniłam, ze mam koło siebie ludzi, na ktorych moge polegać. To wiecej, niż kulejacy zwiazek bez przyszłośći. Jest wiele rzeczy, dla których warto życ Gabrycha. Facet, to tylko dodatek a tego, którego wlasnie ,,straciłaś", przyszłośći raczej nie widzę. Swojego miałam 15 lat i mnie zostawi  rok temu. Tez uwazałam, ze nastąpiła apokalipsa. Przeszłam przez to, bo zamiast gapić sie bezradnie w przeszłość, poszukalam, co zostało mi ,,teraz" i ruszyłam do przodu, Zsumowałam:, praca, szkola , wspaniali tescie i rodzina, pasje, zainteresowania, najwazniejsza dla mnie, córka, wschody slonca, zachody, ulubiona kawa co rano...cokolwiek, co cieszyło i zostało. Nazbieralam tego tyle, ze okazało sie, ze tak naprawdę, z mojego zycia zniknąl czynnik toksyczny a reszta? Pal licho, jutra jeszcze  nie ma, wiec co mam w nie inwestowac przejmowaniem sie? Brzmi prosto i banalnie, bo jak?,, Przeciez mój swiat się zawalił, nie mam nic, zostałam z problemami..." ale...co daje takie myslenie i podejście? Ciągłe pytania ,,dlaczego", ciągłe poczucie bezradnośći wobec sytuacji, ciagłe rozpamiętywanie i strach. Ułatwia Ci wyjście z ,,dołka"? Najprostsze rozwiazania, sa najtrudniejsze w wykonaniu, jednak najbardziej skuteczne Zyczę siły, cierpliwosci i szybkiego ułożenia sie wszystkich, tych spraw.

Droga gabrycha skoro w ten sposób zareagowałaś na moja odpowiedz, to juz wiem, ze posiadasz w sobie naprawde wielką siłe przebicia. Większosć ludzi, traci siły, by iść dalej i biernie siedząc, czekajac...właśnie na co? Tak naprawdę i w naszym cywilizowanym społeczeństwie tez obowiązuje prawo buszu. Tylko silni przeżywaja. Zostają Ci dwa wyjscia...wegetowac, czekajac na smierc, lub wstać i zyc  Mi rok temu,tu na tym forum, pewna wspaniala osoba, zaproponowała pewien film:) ,,The Secret"  Rhondy Byrne. Jestem z natury osobą, szperajacą raczej w naukach scisłych, przyrodniczych, dosć sceptyczna, jednak z duza dozą fantazji, która akurat wykorzystuję w wielu pracach, ktore pisze prywatnie dla ludzi. Polecam Ci jednak ten film, bo mi on pokazał pewne aspekty zycia, o których czesto nie myslimy lub, zwyczajnie odkladamy miedzy bajki. Dam tez gwarancje...działa:)! Nasz sceptyzyzm i normy, narzucone przez srodowisko, w którym żyjesz, często staja sie naszymi barierami, które w sposób swiadomy, lub mniej swiadomy, stawiamy sobie sami na drodze:) Z tego, co przeczytałam w Twoich powyzszych wypowiedziach, radzisz sie specjalisty. Uwazam, ze kazdy z nas powinien miec tego lekarza na liscie swoich wizyt. Ten film , mam nadzieje, moze stac sie czescia Twojej terapii i wniesć cos nowego w Twój swiatopogląd, czego z całego serca Ci zyczę. Pozdrawiam

Gabrycha jesteś wielka i twarda. I niezależnie od tego co mówią inni, niezależnie od błędów postawiłaś dość szybko sprawę uczciwie - jasno wobec siebie, męża i jego, w tym jego żony. A moim zdaniem to Twój duży atut. Owszem znalazłaś się w sytuacji kłamstwa i oszustwa, ale umiałaś to przerwać. To dobrze wróży na przyszłość.

I rozgrzeszenie będzie!!! Przebacz sobie. Czy nie masz prawa do błędów. Popełniłaś go - bądź to wiążąc się z mężem, bądź nieco później, co pociągnęło za sobą lawinę smutnych zdarzeń. Ale błądzić jest rzeczą ludzką. Po co byłoby rozgrzeszenie, gdyby nie było grzechów? Nie katuj siebie za to, co się stało. Ja wiem osobiście, jak to strasznie męczy-wykańcza od środka. Był błąd, przyznałaś się do niego, a teraz żyj dalej i nie mów "nigdy", a staraj się.

Gabrycha, niestety zawsze tak jest. Jeden dzień super, na drugi dolina. Nie uciekniesz od tego wszystkiego. Wspomnienia zostaną na długo, ale kiedyś z czasem zaczniesz żyć na nowo. Teraz być może wydaje Ci się to niemożliwe, nierealne. Ale przyjdzie taki czas (po tych wzlotach i upadkach psychicznych), że uznasz, że tak widocznie miało być. Ułożysz sobie życie na nowo, z bagażem doświadczeń, dzięki którym inaczej będzie na wszystko patrzeć. Dobrze, że chcesz być teraz sama, to jest najlepsze lekarstwo na to, żeby dojść do siebie i dostrzec co tak naprawdę jest dla Ciebie najważniejsze. "Czas leczy rany", przekonasz się o tym. :-)

Gabrycha czesć:) Własnie Ty masz łazic tam, gdzie do tej pory zalatwiałas wszelkie sprawy, bez wzgledu na wspomnienia i skojarzenia. To jak z rzuceniem palenia. Mi kuchnia sie zawsze kojarzyla, z palarnia. Co wchodziłam do niej, czulam glód kaszlaka, wiec po rzuceniu, specjalnie zaczelam robic wiecej ciast, deserków i bardziej skomplikowane rzeczy kulinarne( ku uciesze mojego eks) byle tylko te pomieszczenie zaczęło kojarzyc sie z innymi zastosowaniami.  Nie powinnas co prawda siedziec i wspominac , jak było, gdzie, kiedy, tylko zacząc traktować te miejsca jako element krajobrazu, w którym zyjesz. Co do samotnosći. tez do niej ucieklam, nie chcilam nikogo koło siebie, jednoczesnie czujac, ze potrzebuje kogos bliskiego. Wyslalam Ci link, mi film pomógł rozumiec to, czego juz swego czasu szukalam dawno temu, ale nie potrafilam tego okreslic, czym to jest. Gabrycha, masz jakies pasje? Nie musza to byc rzeczy wielkie, jak zbieranie markowych aut. Moze to byc cos całkiem prostego, jak zbieranie papierków po cukierkach (swego czasu zbierałam nawet to, teraz tez zbieram smieci) Pasje potrafia wciągnac czlowieka, pozwalajac zapominac na poczatku przez krótkie momenty, póżniej coraz dluzsze, az umysl przyswoi nową sytuacje i zacznie ja akceptowac, tak było w moim przypadku, pozdrawiam

Gabrycha - i ten brak skruchy powinien być dla Ciebie dotkliwym kopniakiem.On dokonał wyboru - wrócił do zony.Zapanuj na własnymi myślami - gdy nachodzą Cię jakieś "tkliwe" wspomnienia -natychmiast to przerwij mówiąc sobie "wybrał żone,nie mnie i bardzo dobrze".I możesz iść do ogródka wyrwać wszystkie chwasty albo zrobić ciasto pierogowe i rzucać nim po stolnicy albo tłuc wałkiem.

Zobacz ile osób jest przy Tobie -mama,przyjaciele.To prawdziwy dar...

Dziewczyny, moja mama ma do mnie żal za to, co się stało... bo ona mieszka na tej samej wiosce co moi teściowie, ale ok. Jakos i ona i teściowie i ja udajemy że wszystko ok. czyli że niby nic sie nie stało. Chodzi o mnie. Chyba  o tą moją cholerną dumę, bo kochane KOBIETKI ja już go nie chce, tylko dlaczego tak? Pytanie jak mógł mnie tak potraktować, ja dziś wstydzę się spojrzeć ludziom w oczy a on????? Jak on mógł wrócić, ja tego nie pojmuję, mój rozum tego nie ogarnia....jak? Mój mąż też wspomniał o tym żebyśmy spróbowali, ale ja powiedziałam że to nie ma szans....w końcu zacznie się wypominanie, żal, pretensje..ale przede wszystkim JA- ja wiem , co zrobiłam, i nie chce z moim mężem budować czegoś co opierałoby się na kłamstwie. Czy ja nie kochałam męża, kiedyś tak, ale nie na tyle zeby teraz podkulić ogon i wracać?A  on, może kocha tą swoją żonę. ( o żesz kur... nie wierzę w to po tym , co się wydarzyło) jak on może patrzeć jej w oczy> Czy to normalne?
Ja słyszałam jak on rozmawiał z nią po tym wszystkim, bez szacunku bez zaufania i najlepsze jest to że on dalej tam rządzi.... Co to za kobieta? kiedy ona się obudzi? kiedy obudzę się ja?

Zastanawiam się dziwczyny, jak to jest, że wcześniej poznając kogoś mamy radykalne przesłanki że to się nie uda, mamy mnóstwo sygnałów, róznych dziwnych, pokrętnych opowieści, że to się nie uda, wszystko niby wiemy a jednak włazimy w szambo najpierw do kostek a potem w nim pływamy i cudem udaje nam się wydostać i wypłynąć na powierzchnię. Dlaczego właśnie my kobiety jesteśmy tak naiwne że przyjmujemy każde miłe słówko, czuły gest, "wielką" obietnicę za pewnik a dla facetów czasem to nic nie znaczy, ot zwykłe słowa aby było miło. Ja też tak to przyjmowałam do czasu. Teraz wiem że była we mnie tak wielka potrzeba kochania, że zyłam ułudą zamiast rzeczywistością, że nie lubiłam i nie szanowałam siebie, że krzywdziłam siebie, że cierpiałam na własne życzenie. Proszę Was zacznijcie kochać i szanować siebie, na początku wyda Wam się to trudne ale naprawdę warto, jeżeli bedziecie lubić siebie i dobrze czuć się ze sobą, udadzą się Wam w przyszłości związki z facetami i nigdy juz nie powiecie, że jest dla Was całym swiatem i nie wyobrazacie sobie życia bez niego, bo to Wy bedziecie dla siebie całym swiatem, tak będzie.

Gabrycha, dziewczyny mają tu rację. Dodam, że jesteś młodą kobietą. Masz całe życie przed sobą. Nie wiesz co przyniesie Ci los, bo nikt tego nie wie. Ale wszystko jest w Twoich rękach. Tak jak piszą babki wyżej-faceci są ulepieni z innej gliny, oni odbierają pewne rzeczy zupełnie inaczej. Chociaż stałybyśmy na uszach to nie zrozumiemy ich myślenia. My się rozdrabniamy, oni nie i może mają z tym lepiej, kto wie. Nie myśl nad tym czy on żonę kocha czy nie.  Ja podtrzymuję swoje zdanie-że w życiu nie chciałabym być z facetem/mężem z litości itp., nie wytrzymałabym tego psychicznie. Uwierz mi Gabrycha-czas pomoże, zobaczysz, nie uciekaj od wspomnień i miejsc Ci znajomych, bo z tym też trzeba się uporać. Teraz Cię boli, serce jest rozdarte, mało co ma sens, ale staniesz na nogi. Zaczniesz doceniać życie w każdym jego aspekcie. Wszystko przed Tobą, nie teraz, nie jutro, ale niebawem :-)

Bedzie dobrze Gabrycha, powoli sie pozbierasz i staniesz a nogi.
Co do tego co sie stalo, nie sądzę by Ciebie traktowal jak zabawkę,raczej cię kochal, po prostu wybral lepsze zlo, sumienie, nacisk rodziny, nie wytrzymal, bo jak normalnie zyć po tym co zrobił żonie? Sumienie by go zjadło, mial sie nie załamać ale się załamał bo to tylko czlowiek, po tym co zrobil nigdy by nie byl z Tobą szczęśliwy.Po prostu nie byl w stanie zadać zonie ostatecznego ciosu, bo niezaradna,bo ma coś z głowa, Ty szybciej sobie poradzisz.
Sam napisal,że zonie zrobilo sie coś z głową, może cięzko choruje?Tan romans nie tylko Tobie zrujnowal psychike. Pewnego dnia popatrzył w lustro i zobaczyl kim tak napradę jest i co robi.
W zyciu czasami trzeba dokonywać bardzo ciężkich wyborow i nie wierz ,że tak sobie spadł na cztery łapy,w tej historii jest troje poranionych , skrzywdzil dwie kobiety ale siebie rownież, ale widocznie tak mialo byc.

Dawno już nie pisałam...a tyle się wydarzyło tyle zmieniło. Ogólnie rzecz biorąc jestem zadowolona.... tylko bardzo bardzo samotna. wróciłam do miasta z którego uciekłam. Ale okazało się że i tu można rozpocząć nowe, lepsze życie. Dostałam pracę n której tak bardzo mi zależało, rozwijam swoje pasje, poznaję nowych ludzi. Staram się żyć tak, jakbym nigdy nie zaznała krzywd. Czas kiedy żyłam bez marzeń i wspomnień odszedł, jest za mną . Zawalczyłam o siebie i o swoje szczęście. W końcu zamieszkałam sama, mam piękny widok za oknem....tylko płakać mi się che bo nie mam z kim się tym dzielić. Ale ok, tłumaczę sobie że samotność można przełknąć, ze da się z nią żyć, tylko piekielnie się boję, że tak będzie zawsze. Poznaję różnych ludzi, również mężczyzn, staram się sama siebie nie skrzywiać i nie patrzeć na facetów jak na chodzące zło, a;le boli mnie że Ci którzy mi się podobają zazwyczaj są już żonaci. Ostatnio stwierdziłam że fajni mężczyźni to już albo dawno poumierali albo są zajęci....ech. Nie chce być z gówniarzem, szukam dojrzałego normalnego faceta...właśnie, oto mój problem- szukam . A nie powinnam...ale tak bardzo nie umiem być sama. Ale chciałam powiedzieć że pan kochaś się ze mą skontaktował. Przez telefon opowiedział mi co się u niego dzieje...jak bardzo jest nieszczęśliwy > Nie powinnam z nim wcale rozmawiać ale ciekawość wzięła górę... powiedział mi że on nigdy nie przestał mnie kochać, że nie wie jak długo będzie pokutował za swoje czyny. Z żoną mu się nie układa a;le jakoś brnie przez codzienność, a swoje milczenie i brak zainteresowania moją osobą tłumaczy strachem. Rozumiecie! Mogłam umierać pod mostem a on wolał o tym nie wiedzieć bo się bał ! Pytał co u mnie, ja oczywiście rozświergotana ale bez przesady, powiedziałam że było bardzo ciężko, bo było ale że już jest ok że sobie radze i takie tam...na co on zaproponował mi współpracę....tzn. żebym 30 lipca pojechała z nim w pewne miejsce w celach służbowych, nie będę już opisywać o co chodzi dokładnie, ale potem zawahał się i stwierdził, że on nie wie czy da radę. że on nie wie jak się zachowa kiedy mnie zobaczy, że boi się że do niego wszystko wróci. A ja też nie wiem co robić. Bo zaczęłam sobie jakoś układać życie, a tu teraz spotkać się z nim. Jak spojrzeć mu w oczy? jak on spojrzy w moje oczy? A z drugiej strony, tak bardzo są mi potrzebne pieniądze. Ja się zgodziłam a teraz nie wiem czy mnie nie wyroluje. Nie wiem co robić. Jak postąpiłybyście na moim miejscu?

Gabrycha, przeczytalam cala twoja historie i mysle , ze gdybys teraz sie zgodzila , to dzialasz na swoja niekorzysc.
Wszystko, co przezylas, ta cala udreka i rozczarowanie , to wszystko WROCI! Spojrz na niego jak rozsadna kobieta, wylacz uczucia...i co widzisz ? to , co ja widze: faceta, ktory jest nieodpowiedzialny, nie umie sobie sam ze soba poradzic,niestabilnego Piotrusia Pana, niezdolnego do podjecia decyzji i wytrwaniu przy niej, zadajacego bol.

Chcesz takiego ?

Kochana - ściskam Cię mocno i dziękuję Ci za ten Twój spokój w opisywaniu bólu. Ja bym tak nie potrafiła

Hej, Gabrycha, też myślę, że robisz krok w tył odbierając od niego telefony i umawiając się choćby służbowo, czy z ciekawości? Po co Ci to? Widać, że wciąż liczysz na to, że do Ciebie wróci, znowu zamieszkacie razem i będzie jak dawniej-tak, dalej też będzie jak dawniej, tylko tym razem zostawisz dla niego piękny widok za oknem. Zasługujesz na miłość, czułość i ciągle siebie nie biczuj, że skrzywdziłaś jego żonę, dziecko. Daryj sobie te brednie, gdyby była taka wspaniała to dla Ciebie nie byłoby w ich związku miejsca. Dziecko raczej też nie jest szczęśliwe, gdy rodzice są nieszczęśliwi.

Droga Batrix. szególnie do Ciebie chciałam napisać. Powiedziałaś, że nie jesteś od oceniania, a jednak mnie oceniłaś. Ok. Nie chcę się tłumaczyć, ale Twoje powtarzanie-ogarnij się dziewczyno, trochę mnie poirytowało. Ogarnęłam się. Minęły cztery miesiące. A ja trwam. Wiem, że w Twoich oczach jestem tą złą, która rozpieprzyła życie drugiej kobiecie, ale uwierz mi, bywa w życiu tak, że sami nie jesteśmy w stanie przewidzieć swoich reakcji. Zachowałam się bardzo egoistycznie. Zapłaciłam za to. Bardzo bardzo wysoką cenę. Włóczyłam się jak pies, bez perspektywy na przyszłość, bez szacunku do siebie, bez grosz przy duszy, bez jakiejkolwiek nadziei. Wzięłam to na klatę. Gdybym, jak twierdzisz użalała się tak strasznie nad sobą, to do dziś żyłabym w nadziei  że on do mnie wróci, że wszystko będzie dobrze. Ale ja wiedziałam, że mogę liczyć tylko na siebie, dlatego stanęłam na nogi. A jeśli chodzi o jego Żonę, to uwierz mi, bałam się każdego dnia że ona zrobi sobie krzywdę, że stanie się coś czego nie będzie można odwrócić. Dlatego po tym jak wyjechałam, a on się ze mną kontaktował, stwierdziłam że już wystarczy, i dla niej i dla mnie. Uwierz mi gdybym chciała ją dobić, powiedziałabym jej o wszystkim c0o on o niej mówił, czego jej życzył. Na dyktafonie miałam ponagrywane różne bzdury, jako dowód jego perfidności. Ale stwierdziłam że ta kobieta tak dużo przeszła,że już nie można tak dłużej. Dlatego odeszłam w cień. Niech oni żyją dla siebie, dla dziecka, nie wiem, dla kasy, majątku. mam gdzieś po co i dlaczego. Bo ja tam miłości nie widzę. No ale jeśli chodzi o te nasze sprawy służbowe, to bardziej chciałam udowodnić coś sobie, niż kogokolwiek krzywdzić. To co Ty napisałaś jest pełne negatywnych emocji, i jeszcze kilka tygodni temu schyliłabym głowę i przyznała Ci rację. ale teraz przyszedł taki czas, że będę też bronic siebie. Bo ja przeszłam piekło. Ona przeszła piekło. On, cóż też poniósł konsekwencję, ale generalnie to spadł na cztery łapy. I to mnie wkurza najbardziej. Uważasz, że tylko kobieta jest winna-a to nie tak. Odpowiedzialność za to, co się stało ponosimy oboje- nie tylko ja. Ja wyciągnęłam po niego rączki-on po mnie też. Ja rozwaliłam jego małżeństwo, on moje też. On wrócił do domu-może to oznaka jego mądrości i odwagi- ja wzięłam rozwód i dla mnie to jest dowodem mojej mądrości i odwagi. ale my nie mieliśmy dzieci. Byc może to jest decydującym aspektem. W kazdym razie ja sobie wybaczam. Pomalutku. I mam prawo do bólu i smutku. Jak każdy człowiek. Piszesz że żaden facet mi nie zaufa-  skąd możesz to wiedzieć.

kazdy ma to, na co zasluzyl...

Masz rację Batrix. wiedziałam, co robię....chyba. Bo mój mózg tak nie do końca był sprawny. Niestety. Wiesz jak bardzo się sama sobie dziwię. Zawsze miałam jakieś zasady, szanowałam siebie. a tu, jak głupia , wlazłam z butami komus w życie i przy okazji zrujnowałam swoje własne. dziś juz nie wierzę w cos tak głeboiego Powiem Ci że z nim codziennosć była niecodzienna.jak jakaś gówniara zakochałam się w nim. Widziałam też jak on się męczył- powiedziałam więc odejdź- bo wdziałam jak myślami był w domu, zastanawiał się co tam sie dzieje, czy wszystko gra. Gryzło go sumienie, jednak nie potrafił zrezygnowć ze mnie, ech może to tylko chemia. Tak bardzo jednak kochałam, tak chciałam żeby miał spokojne sumienie, że mówiłam mu że ja usunę się , tylko niech mi powie prawdę czy kocha żonę i chce z nią być. Pragnęłam żeby tak szczerze ze mną porozmawiał.Bo juz oboje bylismy na granicy wytrzymałości. Ja tak w środku czułam że robię coś wbrew sobie i...moja mama raz powiedziała mi- dziecko nie zbudujesz szczęścia na czyimś nieszczęściu. Mówiłam-mamo, ja nie chcę żeby ktoś cierpiał. Ale zawsze ktoś by cierpiał. Ona bo stracił MĘŻA Ja bo zawsze byłabym ta druga i z wyrzutami sumenia. No więc w końcu on odszedł. Dziś mu za to dziękuję. I współczuję tej kobiecie. Nie wiem, może  z czasem zapomni. A ja, czy zasługuję na kogos kto mi zaufa...mam nadzieję że tak. Raz juz pośiwęciłam sie dla innego człowieka i chciałabym żeby ktos spojrzał na to w ten sposób, a nie jak na zdrajczynię która zawsze to może powtórzyć.

Czytając twój post miałam wrażenie że czytam o sobie już kilka lat nie jestem tą drugą[kochanką]okropne słowo a dalej pamiętam ten ból po rozstaniu tż rozpacz jak życ bez niego chociąż wiedziałam że ja  żle zrobiłam że on żle zrobił to dalej kochałam bo nie umiałam przestac i na przekór sobie zaciskałam pięści i nie zgadzałam się na spotkanie bo wiedziałam że wcześniej czy póżniej pęknę.zmieniłam pracę[pracowaliśmy razem]zmieniłam numer telefonu mieszkanie bo mnie nachodził boże jakie to było trudne ,a ci co piszą że czas leczy rany mają świętą rację dla mnie to było najlepsze lekarstwo i silna wola żeby sie z nim nie spotykac przez długi czas miałam o sobie jak najgorsze zdanie nie umiałam sobie z tym poradzic że ja mogłam tak postąpic ale w koncu wybaczyłam sobie samej i od tego czasu wszystko zaczeło wracac do normy na dzień dzisiejszy jestem szczęśliwą mężatką i pogodziłam się z moją przeszłością i nie wyrzucam sobie już moich błędów co pozwala mi spokojnie życ i byc szczęśliwą mam nadzieje że tobie również się to uda pozdrawiam

Gabrycha jeszcze Ci malo zycie dokopalo? Nie daj mu sie znowu zmanipukować.Dziewczyno, ty juz jesteś wolna, nauczylas się żyć bez niego, nie zmarnuj tego, za dużo Cie to kosztowało.O malo Cię to nie zabilo o malo nie zabilo jego żony, jak najdalej od tego wampira emocjonalnego, pseudofaceta  i tchorza.
A,że jesteś samotna? To właśnie przy nim czeka Cie samotność bo on nigdy sie nie rozwiedzie,on się boi, zrozum to wreszcie!
Wracając myslami do niego , kontaktując sie znim marnujesz szanse na ulozenie sobie życia, na normalne zycie.
A,że spadł na cztery łapy? Nie spadnie jeżeli ty dasz sobie szansę i z czasem ulozysz sobie zycie i bedziesz szczęśliwa bez niego i z kimś innym, nie daj się znowu wciągnąc juz raz zniszczył Ci zycie.

Piszesz,że nie dowierzasz, że ona go przyjęła po tym wszystkim co zrobił a sama duszę byś diabłu sprzedała żeby do ciebie wrócił.Co za hipokryzja.Nie byłaś nieświadoma, wiedziałaś,że facet ma żonę i dziecko. Jego rodzina przypłaciła to zdrowiem i złamanym życiem.Nawet jak facet się otrząśnie i wróci do rodziny, ona już nigdy tego nie zapomni i ich życie już nigdy nie będzie takie jak było.Dlaczego? Bo przyszedł złodziej i ukradł im ich życie. Masz rację, nie da się zbudować szczęścia na cudzym nieszczęściu i chociaż jest to prawda uniwersalna to zawsze jakaś szmata będzie próbować, łudząc się, że jej się uda. Za wszystko co się daje, złego lub dobrego, zapłatę odbierze się wielokrotną.Niech więc życie i przeznaczenie wyrówna z tobą i z twoim kochankiem rachunki za jego żonę , rodziców, teściów i twojego sponiewieranego męża i rodzinę. Nie zaznasz już spokoju a wszystko czego się dotkniesz wyda zatruty owoc.

Nie marnuj tego co masz. Będziesz potem żałowała, zobaczysz. Teraz umiesz już sama żyć, bez niego i tego się trzymaj. Samotność minie, poznasz jeszcze faceta, który będzie wartościowy i przede wszystkim wolny!!!!!

Trochę za mocno karmelina !

Chyba nie zapoznałaś się z całą historią i co autorka wątku sama o tym myśli, bo wyraźnie odnosisz się w swojej wypowiedzi tylko do pierwszego wpisu.
Sprawa wygląda tak, że nie "przyszedł złodziej", tylko facet podjął świadomie decyzję o odejściu od żony, a później wcale nie "otrząsnął się"
tylko po prostu nie potrafił stawić czoła konsekwencjom. Zauważ więc jego winę, w zaistniałej sytuacji oraz to, że gabrycha ma pełne prawo czuć się
skrzywdzona przez niego. Zaufała, że ją kocha i zrobi wszystko, żeby z nią być, a on równie świadomie jak wcześniej podjął decyzję, że jednak wróci
do rodziny i zrobił to wyraźnie pod presją okoliczności.
Teraz próbuje nawiązać kontakt ponownie (on, nie ona !) i w zasadzie niezbyt dokładnie wiadomo po co, w jakiej intencji.

Jeśli chodzi o twoje ostatnie zdanie - "Niech więc życie..." to porażasz swoją zjadliwością. Ładnie tak kopać leżącego ?

Karmelina. To się tobie spodoba. Zz2 jest takim dzielnym facetem który zradzal żonę a ponieważ jego żona to niezaradna malpeczka to się poświęcił płacze wychodząc na pole bo kocha inna i na pewno odejdzie ale dopiero jak jego żona biedna dzięki jego wsparciu się usamodzielni:)
PrzeprasZam zz2 ale tyle emocji we mnie wzbudziles.. Jak ojciec piotr zreszta... Rozsądkiem wrażliwością zrozumieniem i empatia. Ja przyznaje ze ich nie mam...
Wręcz przeciwnie. Nie będę tłumaczyć nieuczciwosci zdrady nielojalnosci kłamstw oszustw ladnymi słówkami.