..... Zdrada po 35 latach małżeństwa .....jak dalej zyć....... - Netkobiety.pl

Make, przeczytałam Twoją historię i podziwiam Twoją siłę. Chciałabym być tak silna i skuteczna. Pozbyłaś się z domu przyczyny swojej traumy, a to naprawdę dużo. To już pierwszy sukces.
Każdy z nas jest inny, ale wszyscy musimy przejść przez żałobę, jak przez drogę krzyżową. Bo to jest żałoba, po śmierci związku, po "śmierci" człowieka z którym brało się ślub, którego się kochało.
Różni nas sporo, bo mój kurewicz, po 30 latach małżeństwa, zakochał się pierwszy raz, co mi dało jeszcze bardziej do wiwatu i jeszcze więcej powodów do samobiczowania. Mimo, że w lutym minął rok, ja jeszcze nie mogę się na dobre pozbierać. Ale jestem na dobrej drodze (mam nadzieję).
Na początku, tak jak Ty, tylko rozpaczałam, wzięłam urlop, bo nie byłam w stanie pracować.
I tu masz rację. Po okresie wycia i zadręczania się trzeba zacząć coś robić. Na początek, coś co nie wymaga od nas bystrości. Cokolwiek, aby choć na chwilę zapomnieć.
Gdzieś przeczytałam, że mózg człowieka może zająć się porządnie tylko jedną czynnością. Przez długi czas mój mózg nie chciał w to uwierzyć, bez względu na to co robiłam, czy o czym myślałam, w tle miałam to co Ty teraz. Nie mogłam czytać książek (co było z jednym z powodów zdrady), nie mogłam się modlić, ani pracować, mogłam tylko płakać i rozpaczać.
Ale trening czyni mistrza!
Mogę przeczytać książkę ze zrozumieniem, mogę się pomodlić ze zrozumieniem, wreszcie mogę zaplanować na jutro zakupy (ale bez przesady świąteczny obiad jeszcze mnie przerasta).
Powtórzę to co pisali inni, tylko Ty jesteś ważna. Tyś sobie sterem i żeglarzem.
Szkoda, że nie masz pracy która ciągnęłaby jak naprężona smycz. Czy masz siłę sama wyjść z domu i znaleźć coś co Cię zajmie?
Jeśli jesteś z Warszawy, to chętnie pomogę.

Basiu,masz racje,że to jest jak żałoba ..... po śmierci związku, po "śmierci" człowieka z którym brało się ślub, którego się kochało...... Wspólczuję Tobie,przeczytałam wątek w którym opisujesz o sobie,u Ciebie minał rok. U mnie tez własnie bedzie niedługo rok, jak odkryłam te jego smsy do kolezanki,że ja kocha,a potem to poszło jak po sznureczku i wydały sie inne sprawy odnosnie jego osoby.Odnosnie wizyt u prostytutek i masażystek erotycznych.

Pytasz Basiu...... Czy masz siłę sama wyjść z domu i znaleźć coś co Cię zajmie?....Niestety nie mam siły,nigdzie wychodzic,nawet nie chce mi się iść do sklepu,żeby zrobic jakieś zakupy.najchetniej bym siedziala sama i cały czas płakala i myslała o tym co sie stało i tak sie dołowala.

Basiu ----  niestety nie jestem z Warszawy.Najbliżej mam do Kalisza ,czy Poznania.tam mam tez rodzine i często tam jestem.

Dziękuje Basiu za wsparcie i słowa otuchy.Ja też bardzo Tobie współczuje i serdecznie pozdrawiam.jesteśmy chyba w podobnym wieku,Ty też jesteś po ponad 30 latach malżenstwa.

Sciskam Was mocno,moje kochane,tyle mi dajecie wsparcia.

Widzisz,ja chcialam chodzic do psychologa,ktory jest w przychodni obok lekarza do którego chodze.Lekarz psychiatra do którego chodzę,powiedzial,że potrzebna mi jest dłuższa terapia i lepiej jak wyjadę do tego szpitala,to jest taki pobyt na zasadach sanatorium.Sa różne tam też ,zabiegi rehabilitacyjne jak np.masaże,ćwiczenia,muzykoterapia,oraz codzienna terapia z psychologiem.
Dostałam skierowanie,musiałam pojechać wstepnie,żeby lekarz powiedzial,czy z moimi dolegliwościami sie kwalifikuję na leczenie. Rozmawiałam z ordynatorem ,który po wysłuchaniu mnie,powiedział,że dawno nie było u nich osoby tak bardzo skrzywdzonej i zranionej,że przyjmie mnie i postara sie pomóc.

Tak,to takie sanatorium,gdzie lecza nerwice,czy cos w tym rodzaju,są tam osoby takie jak ja które nie mogą podnieść sie po zdradzie,osoby,którym zmarla najblizsza osoba,są zalamane itp.Ordynator tego osrodka mówił,że bede miala codzienna terapie z psychologiem,że rozumie,że sama nie poradzę sobie.Po swietach pójde jeszcze do swojego lekarza,powiem,żeby skierował mnie jeszcze na miejscu do psychologa,zobacze co powie.Wiesz ja byłam sama prywatnie u psychologa,bo juz nie mogłam sobie poradzic i balam sie tych swoich mysli.Duzo mi dała ta rozmowa,psycholog tez powiedział,że potrzebna jest mi dłuższa terapia,żebym odnalazła siebie, uwierzyła w siebie,że jestem osoba współuzależnioną która potrzebuje pomocy.

Dziekuje za mile slowa i pozdrawiam.

"olinderka -dziekuję za słowa otuchy,uważasz,ze mogę byc szczęsliwa ??????????? Na razie w to nie wierzę.Siedze sama w czterech scianach,boje sie swoich mysli,"

make wybacz ale to pytanie odnosnie szczęścia uwłacza Twojej kobiecosci, którą w sobie masz bo to nie z Toba jest problem, tylko Twój mąz ma problem.... masz cos sobie do zarzucenia? byłas niewierna? nie kochałas go? oszukiwałaś? byłas wredna i podstepna? i tak by tu wymieniać a na wszystkie pytanie odpowiesz: NIE

Ty nie może będziesz szczęśliwa ale będziesz szczęsliwa!!!

Ja tez chciałam sobie kiedys odebrac życie przez takiego jednego bencwała i byłam tego taka bliska ... i wrtedy mówiłam sobie że na nic dobrego nie zasługuje, że jestem do niczego, że swiatu byłoby lepiej gdybym odeszła.... a teraz z perspektywy czasu jak patrze na tamto wydarzenie to sama bym siebie do piekła wtraciła za takie mysli samobójcze....

bo na co by mi to było? upaść i sie nie podnieśc? tak mało złowiek sam dla siebie znaczy że byłby to w stanie zrobić? jak totalne dno bez jej?
o nie nie, świat jest taki piekny, dostaliśmy dar zycia, mamy 2 ręce, 2 nogi , wzrok, słuch.... więc korzystajmy z tego kazdego dnia patrząc choćby na ptaki na drzewie lub wachając bez, takie małe kroki do przodu sprawiają że wracamy na swoja drogę prowadzacu ku szczęsciu

bedziesz jeszccze szczęsliwa, gdy rana na sercu się zagoi to bedziesz sie smiała ze swojego cierpienia, obiecuje Ci to
ale niestety musi minąc duzo czasu zanim to sie stanie

przeczytaj prosze artukuł o seksoholiżmie:  http://sympatia.onet.pl/0,2278,1642579,1,artykuly.html

kasian833

piszesz;

.....Ty nie może będziesz szczęśliwa ale będziesz szczęsliwa!!!.....

.....bedziesz jeszcze szczęsliwa, gdy rana na sercu się zagoi to bedziesz sie smiała ze swojego cierpienia, obiecuje Ci to
ale niestety musi minąc duzo czasu zanim to sie stanie.....

Dziękuję za miłe słowa i wsparcie,obecnie trudno mi uwierzyć,ze kiedyś będę szczęśliwa,nie umiem sobie poradzić z ta sytuacją w jakiej się znalazłam,że znajdę swoje miejsce,swoje marzenia ,cel w życiu.

Dzięki za link o seksoholizmie,przeczytałam.

Obecnie mąż jeżdzi co tydzień na terapie,mówi o swoich  seksualnych wyskokach psychologowi,czy z tego wyjdzie nie wiem.
Jak dalej potoczy się moje życie ? Na dzień dzisiejszy nie umiem sobie tego wyobrazić,bo to nie takie proste,cały czas widzę go w ramionach innych,czuje sie zraniona,obdarta z uczuć,jest mi ciężko.Obecnie jestem zadowolona,ze nie mieszka ze mna,że nie musze na niego patrzeć.

Pozdrawiam serdecznie.

witam

Chciałam przeczytać ten artykuł, niestety pojawia się komunikat :

Nie znaleziono strony o podanym adresie.

Przepraszamy. Strona, której szukasz nie została odnaleziona. Prawdopodobnie została skasowana, zmieniono jej nazwę albo została czasowo usunięta.

Dziękuję

Teraz  otworzył się artykuł i przeczytałam.
Jakie te wszystkie opisy kobiet podobne do mojej sytuacji.

Ile czasu upłynie,kiedy będę mogła myśleć pozytywnie o przyszłości ? Czy będę miała swoje marzenia ?

Obecnie żyje jak automat,bez marzeń ,bez planów na dzień jutrzejszy.Cały czas z myślami o tym co się stało, z widokiem JEGO w ramionach innych,obdarta z uczuć, zraniona,jest mi ciężko.

Witam

Codziennie tutaj zaglądam i czytam,co u Was słychać.Miło mi,że pytasz co u mnie.
Staram się jakoś trzymać,nie zawsze mi to wychodzi,jest mi ciężko.Próbuję się czymś zająć.W sobotę,pojechałam na rowerze na działkę,do swoich kwiatków,spędziłam tam cały dzień,grabiłam,wyrywałam chwasty itp.....Fizycznie się zajęłam,gorzej z tymi moimi myślami,ciągle o wiadomym temacie.ON jeżdzi co tydzień na terapie (tak mówi ),czy potem idzie do prostytutki,czy na masaż nie wiem,On mówi,że nie,że chce z tego wyjść.

Ja staram się myśleć o sobie,o córce,wnuczku.Jutro córka ma zabieg artroskopie kolana,jak będzie badanie,okaże się czy musi mieć rekonstrukcje kolana,poważny zabieg.Tak nieszczęsliwie wykrecila noge w styczniu,że zerwała wiązadło.Jutro będzie wszystko wiadomo,po tym badaniu co dalej.W tej chwili myśle tylko o tym i trzymam za nią kciuki i jutro jadę do córki do szpitala.

Pozdrawiam serdecznie.A TY jak się czujesz karen ??? zaraz do Ciebie zajrzę,co nowego słychac.

witaj
jeśli jest chory to musi się leczyć a od ciebie zależy czy ty mu w tym pomożesz...?wiem ,że wasze małżenstwo trwa b.długo ale 10 lat oszukiwania???to zbyt duzo dla kobiety takiej jak ty...przemyśl sobie czy ty nie chciałabys zadbać o siebie?mąz dba o swoje potrzeby seksualne a nie o ciebie jesteś kobitą i pokaż mu to...mój po zdradzie zauważył we mnie to czego nie widział wcześniej...atrakcyjną kobitę i pełną seksu i wdzięku...może ty tez powinnaś coś zmienić w sobie niech zobaczy jaka jesteś naprawdę ...nie wiem zrób coś dla siebie zmień kolor włosów kup sobie nowy ciuszek i zobaczysz jak zareaguje
powodzenia trzymam kciuki

Dziękuję karen,Twoje słowa są takie prawdziwe,wiem,ze krzywdzę siebie tak mysląc.Własnie staram sie mysleć o sobie,chociaż,ja zawsze najwięcej myslałam o innych,chciałam dla innych dobrze.Zawsze słuzyłam pomoca,pomału planuje sobie zajecia,chociaz nie zawsze je do końca realizuje,ale zaczynam sie starac.Dziękuję,ża życzenia odnosnie córki.Byłam u niej w szpitalu,jest po operacji.Myśle teraz o niej,bo jest mi najbliższą osobą .Wiem,ze długa przed nia bedzie rehabilitacja,ale da rade,ma silna osobowość,ona bardzo mnie wspiera,gdyby nie ona już bym tutaj nie pisała,bo miałam juz straszny DÓŁ.Córka powtarza mi,ze ja ze swojej strony zrobiłam wszystko,że nie mam sobie nic do zarzucenia,że mam tez myśleć o sobie i zacząć NOWE ZYCIE.

Duzo mi daje pisanie tutaj i czytanie,oraz wsparcie jakie dostałam.

Pozdrawiam serdecznie.Cieszę sie,że jest u Ciebie lepiej,trzymaj sie.

make,
życzę Ci udanego i owocnego w pozytywne rezultaty dla Twojej psychiki pobytu w sanatorium, zdrowiej, odnajduj siebie i radość zycia, wracaj do nas usmiechnięta i silna

szczęśliwej podróży, pięknej pogody i dobrego towarzystwa!!

trzymaj się

Witajcie!

Czytajac Wasze posty nasuwa mi sie taka myśl  - nie ma znaczenia jak długo jestesmy lub byliśmy małżeństwem - zdrada boli tak samo. Patrząc z perspektywy mojego 25 letniego zwiazku ( zdrada w 24 rocznicę ślubu)  - jest podobnie do Was.
Są lepsze i gorsze chwile.  Przeszłam myslę prawie wszystkie etapy po zdradzie.   
Zaczynam dostrzegać,że  poddałam się przemocy psychicznej.  Ostatnio byłam w szpitalu i podczas rozmowy z psychologiem usłyszałam taką wypowiedź Pani psycholog " zawsze się zastanawiam i jestem zaskoczona, że mocne w życiu zawodowym kobiety, kobiety, które sobie dobrze radzą w życiu - w obliczu zdrady rozsypują się na kawałki"  - przemyśl to dziewczyno.

Ciagle myślę, nad jej słowami - zastanawiam się, dlaczego mi to zrobił?  A najciekawsze w tym wszystkim jest to, że nie chce mi dać rozwodu. Kiedy powiedziałam,że chcę rozwodu usłyszałam rób jak chcesz - ale jak doszło do konkretów to śpiewa inaczej.  Nie rozumiem tego faceta  - skoro ma młodą kochankę to niech posprząta po starym związku i niech da mi spokój - a wiecie czego on chce  , zacytuję " czekaj dziewczyno spokojnie, kochankę wziąłem sobie na chwile,  a potem wrócę do ciebie i bedziemy dobrym małżeństwem"  - a ja myslę sobie wtedy  -  nie doczekasz się tego nigdy dupku. 

Tak więc widzicie  - zdrada boli jednakowo, czy zdarzy się po 10, 20, 25 czy 30 latach.
pozdrawiam Was gorąco

Basiu - w moim życiu też jest ciężko. Jest mi może o tyle łatwiej że teraz jest za granicą i nie ma go od roku ze mną. Ale dopiero przed chwilą  mój syn (który mieszka z nim za granicą bo tam kończy studia) - powiedział mi,że tatuś znowu nie wrócił na noc do domu, a przed chwilą wyjechał "z przyjaciółką " na wycieczkę.  Czasem kiedy mam gorszy dzień i porównuję jak mnie traktował a jak traktuje kochnkę - to serce boli.  Ja dawałam - on brał, a teraz ona bierze a on daje. Nie mam nawet miłych wspomnień, została pustka.

Basiu piszesz " Tylko im się jest starszym, tym trudniej się pozbierać. Ja wiem, że mimo, że pozornie silna, całą swoją siłę do walki z przeciwnościami losu, czerpałam z pewności, że jestem kochana bezwzględnie. Gdy okazało się, że to nieprawda, wszystko runęło. I to nie dlatego, że nie mam już mężczyzny, a dlatego, że wszystko w co wierzyłam okazało się tylko moim złudzeniem." 

    Ja też wierzyłam że jestem szanowana, doceniana i kochana - a tu nagle dowiaduję się, że jestem okłamywana i poniżana. Zaproponowałam żeby mąż przyjechał do Polski, żeby porozmawiać - co prawda zgodził się,że to najlepsze rozwiązanie - ale do domu nie przyjechał. Docierają do mnie straszne rzeczy ( i wszystkie sprawdzone), chwilami to chciałabym umrzeć aby się za niego nie wstydzić , ale potem dociera do mnie sedno , dlaczego mam się ja wstydzić - nic złego nie zrobiłam.
Wierzę,że za dobro dostaniemy nagrodę a za zło przyjdzie nam zapłacić  - dlatego myślę, że kiedyś musi zapanować spokój w mojej głowie i musi przyjść jeśli nie zapomnienie to przynajmniej obojętność.

Myslę,że czas łagodzi ból, pomaga zapomnieć tylko trzeba czasu , a my go nie mamy, a może chcielibyśmy za szybko wszystko. Nie wiem - ale też chwilami nie mam siły.

Czytam , jakby to bytły moje wypowiedzi. Czytam , działam , szukam dodatkowych zajęć i dalej cierpienie , samotność  pustak , beznadzieja... Ile czasu jeszcze mi to zajmie? Make , tez jestem ciekawa co u Ciebie...

Makee. Dobrze ze napisalas. Bo
My tutAj się o ciebie martwimy i wspieramy.

Witajcie moje kochane

Zagladam na forum ,czytam co u Was.

Ja obecnie chodzę na terapie do psychologa. Teraz jest u mnie wnuczek 12 latek,pełen zycia. Przy nim czuje sie taka potrzebna.Jutro z wnuczkiem ,córką i zięciem jedziemy w góry do rodziny na ok tydzien, potem na tydzień jadę do córki.Od 5 wrzesnia,bedę sama w swoich czterech ścianach.Mąz mieszka na wynajetym mieszkaniu,mówi,ze jeżdzi na terapie.Chce wrócić. Ja patrząc na niego widzę jedno...jak kocha sie z prostytutkami.....nie moge uwolnic sie od tego obrazu. Co dalej ze mna będzie nie wiem.........

Pozdrawiam serdecznie.

Nie każ mu wracać, ale możesz umówić się z nim na kawę. Rozmawiaj wtedy jakie masz plany i szokuj szokuj kochana. Niech sam o siebie dba, a Ty Moja Droga zapisz sie na kurs III wieku, poznasz tam ludzi z pasjami. Chcesz się czuć potrzebna? Dobrą formą jest wolontariat, pomaga. Nie czepiaj sie córki, bo jestes jeszcze młoda i uważam, że szczęście jest tuż za rogiem.

W tej chwili nie mam na nic siły,chodzę do psychologa,żeby mi pomógł uwierzyć w siebie. Dużo mi dał pobyt w sanatorium i terapia. To nie takie proste po 35 latach małżeństwa dowiedzieć się o tym,ze mąż zdradzał mnie od ponad 10 lat z prostytutkami,oraz to że okazało się iż jest seksoholikiem,uzależniony od seksu i miłości,a obecnie zakochany w koleżance 20 lat od niego młodszej. Na wszystko potrzeba czasu. Ja staram się odnaleźć w tej nowej dla mnie sytuacji.Ja poświęciłam mu cale swoje zycie,byłam przy nim jak był poważnie chory wspierałam go,bezgranicznie mu ufałam.Moja przeszłość okazala sie jak z filmu jak z horroru.Ciągle mi się wydaje,że to koszmarny sen. Ja nie czepiam sie córki,każdy musi zyć swoim zyciem,jadę do niej jak się żle czuję i boje sie swoich mysli.Piszesz że...szczęście jest tuz za rogiem.....Ja niestety go w tej chwili nie widze,nie mam marzeń,a przyszłość jest dla mnie czarna.Liczę,że terapia u psychologa mi pomoże ,że bede mogła funkcjonowac,ale ile minie czasu nie wiem.

Pozdrawiam serdecznie.

Szukam cały czas rozwiązania. Nie spieszę się. Czas pokaże.
Musimy być szczęśliwe nie MA takiej opcji, żeby NIE!

Witam

Grejs ,tak bardzo chciałabym uwierzyc w to ,że bede jeszcze szczęsliwa !!!

Na razie jest mi ciezko.Byłam tydzień w górach z córka,zieciem i wnuczkiem.Potem tydzień z wnukiem,bo młodzi wyjechali do Zakopanego,a zaczeła sie szkoła,ja opiekowałam sie wnuczkiem.W sumie wnuczek podczas wakacji,był ze mna ponad 4 tygodnie.Czułam sie lepiej taka potrzebna.Teraz wróciłam do siebie do domu,do pustego mieszkania,do czterech scian.Dzisiaj byłam na kolejnej terapii u psychologa,która powtarza,ze muszę mysleć o sobie,robic sobie małe przyjemności,poszukać jakiegos zajecia. A ja ??? niestety nie potrafie się na niczym skupić.Najlepiej to potrafie się dołować i rozmyślać o mojej okropnej przeszłości.Nawet do sklepu nie chce mi się iśc.Ja nie umiem,żyć tak sama dla siebie.Rodzina daleko,a tutaj pustka,przerażajaca cisza.......Jest mi bardzo smutno,dlaczego,ON tak mnie zranił....dlaczego zmarnował mi życie.........Czy moje życie bedzie się teraz tylko składało z wizyt u psychiatry,psychologa i łykaniu tabletek ?????? Jak długo dam radę tak zyc ????

Ja tak nie chcę,chcę zyć normalnie,ale nie potrafie wykrzesać siły na nic...........

Make, długo to u Ciebie trwa! Musisz coś zrobić!
Może psycholog nie taki... nie wiem Coś musisz zrobić! Wątek założyłaś 14-tego marca.
Minęło 6 miesięcy jak pierwszy raz tutaj napisałaś.
Czytasz coś w naszym temacie?

                          Pisz

Make. Czytam Twoje posty od początku i powiem Ci, że w pierwszej kolejności to znajdż sobie pracę. Obojętnie co to będzie, byle wyjść do ludzi. Ja zostałam zdradzona po 39 latach małżeństwa, jestem rok sama, bo wyrzuciłam go. Przeszłam obłęd, ale chce mi się wstać, chce mi się ładnie ubrać i lecieć do swojej pracy. Pozdrawiam Cię serdecznie i życzę wyjścia z dołka. Maria.

Witam

Ja mieszkam w małej miejscowości,cięzko z praca.Pracowałam 24 lata,obecnie jestem na rencie chorobowej.Z chęcią poszłabym do jakiejś pracy,np.opieka nad dzieckiem,czy cos innego,ale nic nie ma w mojej okolicy.Wspólczuję Tobie,że też zostałaś zdradzona po tylu latach małżeństwa.Gratuluję ,że sie pozbierałas,jestem pełna podziwu dla Ciebie.

Pozdrawiam serdecznie i dziekuję za wsparcie.

Make, a może tak...
Jeśli jesteś na rencie i masz jakieś pieniądze - może po prostu wyjdź z domu, by komuś pomóc. Rozglądnij się - może ktoś koło Ciebie będzie wdzięczny za Twoją pomoc?

Jak zwykle w PUNKT! Make tylu ludzi samotnych i potrzebujących jest dookoła, trzeba tylko poszukać. Może rodzina wielodzietna gdzie można pomóc choćby w odrabianiu lekcji, jakieś świetlice socjoterapeutyczne, dzieci niepełnosprawne, Domy Pomocy Społecznej, wszędzie potrzeba wolontariuszy. Mogą się nawiązać nowe znajomości i więzi i przestaniesz się skupiać na własnym nieszczęściu - bo tyle jest spraw i troski, które umykają naszej uwadze, gdy widzi się tylko własne. Wyjdź do ludzi...
Powodzenia

Droga make......bardzo Cię rozumiem.....takich jak ty kobiet jest tysiące to moja historia przed 2 miesięcy:
Mój wspaniały i kochający Pan w jednej sekundzie stał się tyranem....wszystkie długie lata życia ....poszły w bloto...powiedział ze zakochał się w 23 letniej dziewczynie i teraz rozumie co to szczęście....../ma on 52 lata/ .......dziewczyna jest w wieku jego córki .......powiedziałam mu co powiedzą dzieci ...mówi to nie ważne....ja się tylko liczę....
Nie mogę sobie z tym potwornym bólem poradzić......tak to strasznie boli ...dlatego Was bardzo rozumie....
Biorę też leki żeby nie dostać świra.......upodlił mnie i upokorzył.....Jeździ teraz zakochany dziadek po hotelach.....i udaje bonza...zobaczymy jak się skończy kasa....a już zaciąga kredyty w bankach żeby ją zadowolić.......jak się tylko nadarzy okazja to mu takie rogi doprawię ....takie duże jak stąd do Paryża...

Witam

Wyjazd jak pisałam wyżej :

......Córka moja mnie i mojej siostrze zafundowała wyjazd weekendowy do takiego małego spa.Cieszę się bardzo.....

Niestety nie doszedł do skutku.

Z moimi jelitami jest już lepiej.

Musze się moje kochane pochwalić,wczoraj zrobiłam mały krok odnośnie zadbania o siebie i zrobienia coś tylko dla siebie. Poszłam na aerobik.Jestem z siebie bardzo zadowolona,że się przełamałam.Dzisiaj trochę bolą mnie mięśnie, nie pamiętam kiedy tak intensywnie ćwiczyłam.Próbuje siebie zmuszać do jakichkolwiek wyjść,nie jest łatwo,ale próbuje.Byłam także wczoraj na spacerze.Postanowiłam,że będę chodziła na ten aerobik,nawet mi nie przeszkadza,że chodzą tam młode dziewczyny,a ja jestem najstarsza.Po zajęciach dziewczyna prowadząca powiedziała,że bardzo ładnie ćwiczyłam,pytając gdzie nabrałam takiej wprawy.A ja nigdy wcześniej nie chodziłam na aerobik.
Jestem dumna ,że dałam radę. Chciałabym nie poddawać się i chodzić tam dwa razy w tygodniu w poniedziałek i środę.Trzymajcie za mnie kciuki !!!!!!!!!!! Muszę zacząć małymi krokami walczyć o siebie !!!!!!!!

Pozdrawiam Was moje kochane.

Dziękuję,dziękuję kochana za wsparcie .Nawet sobie nie wyobrażasz ile to dla mnie znaczy.
Zrobiłam pierwszy mały krok,do tej pory siedziałam tylko i płakałam.
Czytam Was codziennie.Dożo mi to daje.Widzę jakie jesteście silne.Podziwiam Was.A ja w rozsypce.
MUSZE ,MUSZĘ zacząć coś robic,jest mi bardzo ciężko,ale MUSZĘ bo zwariuję w tych czterech ścianach.

Dziękuję za wsparcie.

Make. Ale to nie jest kwestia muszę coś zrobic. Widzisz jaki link sObie wybralaas?? MAKE to znaczy robić działać wykonać.
To znak:) wybralas login który cie określa:)) to.... START!!!!

Taki login wybrałam nieświadomie. Podniosłaś mnie na duchu,może to faktycznie jakiś znak.

Dziękuje serdecznie i pozdrawiam.