Dzieci wychowane w patologii w późniejszym życiu też do niej 'dążą'? - Netkobiety.pl

Tak masz rację. Niedawno uświadomiłam sobie ,że zrobiłam dla niego studia. Szczerze mówiąc ja tego nie lubię, ja to zrobiłam dla niego,aby zwrócić jego uwagę. Nie pomogło. Tak , masz rację to wszystko jest związane z ojcem ,że muszę być najlepsza , najmądrzejsza. Ale jak się tego wyzbyć?

Mam nadzieję,że bardzo bardzo dużo z niej wyniosę!

Czasem mam wrażenie ,że za dużo gadam mojemu terapeucie . Wygaduje głupoty, które nie mają sensu, a on się męczy słuchając to.

Pierwszym i najtrudniejszym krokiem na pewno będzie zaakceptowanie faktu , iż NIE MASZ NAJMNIEJSZEGO WPŁYWU NA NAŁÓG OJCA. Nie ma innej drogi jak pogodzić się z tym , że on jest alkoholikiem i uznać jego prawo do takiego wyboru (bo to jest jego wybór) oraz własne prawo do tego aby się od jego picia odciąć i uniezależnić. On piłby nawet gdybyś była potrójnym mistrzem olimpijskim w dziedzinie, którą trenujesz albo zdobyła 10 fakultetów . To nie ma znaczenia. spróbuj przyglądać sie temu poczuciu winy i odpowiedzialności za jego picie. szukaj wspomnień, które najbardziej to reprezentują i je obserwuj. Myśl o tym co wtedy czułaś, jak się zachowywałaś i jednocześnie zbieraj jak najwięcej myśli obecnych. Spisuj je np w formie pamiętnika, albo pisz na forum. Wyłapuj je i identyfikuj. to są tylko myśli, nie moga zrobić ci krzywdy, a dadzą ci piękny i wyraźny obraz tego w jakim miejscu jesteś.

Gdy poczujesz złość lub zazdrość nie uciekaj od tych emocji, ale sie z nimi przywitaj i zareaguj na nie. opisz je a potem powtarzaj sobie - NIE MAM WPŁYWU NA NAŁÓG MOJEGO OJCA , NIE MIAŁABYM GO NAWET GDYBYM BYŁA IDEALNA.  To zabierze trochę tej presji, odciąży cię . Jesteś wystarczająco dobra we wszystkim co robisz. nie musisz się z nikim ścigać i nic nikomu udowadniać. nikomu.

A terapeuta sie nie przejmuj. On już niejedno słyszał i zapewniam cie, że jest w stanie udźwignąć również twoją historię. Nie wygadujesz głupot. Mówisz dużo i spontanicznie, a to bardzo dobrze

A czy to ważne?
Po co skupiasz się na analizie innych? Ona też ma swoje problemy, rany, swoją byc moze niewesołą historię. Sami siebie nie jesteśmy w stanie zanalizować, zgłebić i przewidzieć do końca, dlatego tym bardziej nierealne jest to w przypadku innych osób.

Zwróciłaś na niego uwagę tylko dlatego, że jest podobny do ojca z wyglądu. To podobnie działa również na poziomie emocjonalnym, tzn być może będziesz widzieć tylko facetów przypominających ojca z charakteru...będziesz budować relacje oparte na strachu (jak relacja z ojcem).  no chyba, że to przepracujesz, do czego jesteś na dobrej drodze Ulecz siebie, zmień sposób myślenia o sobie, a ten problem zniknie. Jak przestaniesz bać się ojca, to żaden inny  mężczyzna również nie będzie cie przerażał.

Po to żeby nie analizować siebie
prosty mechanizm oparty na strachu.... bo co ja zobaczę gdy w siebie zajrzę. ....
a najprawdopodobniej zobaczysz przestraszone i skrzywdzone  dziecko , a nie groźną bestię

A nie możesz spotykać się z terapeutą online, np na skype?

szkoda... ale pewnie przetrwasz nie takie rzeczy już przetrwałaś.
Jakby co, jest jeszcze to forum w razie kryzysu
jasne, zarób kasę. Inwestujesz w swój rozwój Brawo !!!

Moja siostra była u terapeuty,ale w innej miejsc. włączyła się u mnie zazdrość,że może  trafiła na lepszego terapeute, może lepiej życie jej się ułoży. Teraz daje jej znów jej złote wskazówki czego ja to nie wiem. Jestem taaka wielka i mądra.

Nie panuje JESZCZE nad tym. Po fakcie sobie uświadamiam po co ja to robię?

Tak! chciałam panować nad nią , przyznaję się. Mama wróciła z pracy, Przebiegły moją głowę myśli: ,,przecież ona się Tobą nigdy nie interesowała, to Ty zawsze zabiegałaś o jej uwagę. Aż łzy napływają do oczu. Pamiętam jak robiłam wszystko w dzieciństwie,aby dostać uwagę. A ona na to: jestem zmęczona, u babci jest zła sytuacja, a u wujka źle się dzieje w biznesie. A sąsiadka tamto. Tama dziewczyna ma super figurę,a ten chłopak? buzia jak malinka. Tamta dziewczyna jest bystra i mądra. A JA ?!

Zmiany nie przyjdą od razu. Ale będzie coraz lepiej.

a ile masz lat? (być może pisałaś, ale umknęło mi gdzieś)

Byłaś poniżana, czyli czas przeszły. Teraz już nie musisz być. Każda relacja międzyludzka ma swoje odbicie w naszej relacji z samym sobą. Nie obejdzie sie więc znowu bez pytania - w jaki sposób teraz poniżasz siebie? Odpowiedz na nie szczerze,  bez względu na to jak brutalny  będzie  to wniosek. Tak to wygląda moja droga...rozdrapywanie ran i nieustanna obserwacja siebie. Nie jest łatwo , wiem...ale warto.
Jestem z tobą wirtualnie. Często o tobie myślę i trzymam kciuki za twoja niełatwa drogę oraz za twoje lepsze życie. Pisz jak najwięcej.

hej! mam 22 lata. Dziś rozpoczynam wakacje ( koniec egz.) Moje plany na dziś: siłownia, wyjazd za granicę, kupno auta, poszukiwanie pracy, wyprowadzka do innego miasta Meeega optymistyczny plan jak dla mnie!

hej, dziś jest jakiś mega spokojny dzień u mnie. Coraz częściej myślę o wyprowadzeniu się z domu . Jakoś szczególnie się nie boję. Wierzę w to ,że sobie poradzę . W końcu będę mogła tworzyć SWOJE WŁASNE ŻYCIE.

hahhaa, tak i owszem jeżeli mają pustkę w głowie

Sama jestem z takiej rodziny iiii..... nie mam męża alkoholika, sama nie spożywam alk., jedynie okazjonalnie typu imprezy urodzinowe, wesela.

Nie ma reguły, naprawdę... współczuję dzieciom z rodzin patologicznych, gdzie nie udowodnili na co ich stać, nie pokazali, że mają własne zdanie. Jeżeli alkohol zniszczył małżeństwo a na tym ucierpiały dzieci, więc cała rodzina, dzieci powinny od tego uciekać i starać naprawić się błędy rodziców, a nawet pomóc im z tego wyjść, w niektórych przypadkach alkoholizm jest chorobą. Na pewno nie brnąć w to dalej bo przecież widziały, pewnie tak jak i ja, co się dzieje w upojeniu alkoholowym, jak bardzo to wszystko niszczy. Miłość nie ma przy tym wszystkim jakichkolwiek szans.

Ze zrozumieniem?
mój psychiatra po śmierci mojego narzeczonego, który okazało się, ze był w abstynencji kiedy się poznaliśmy zmarł przez alkohol, stwierdził, ze jestem Dorosłym Dzieckiem Alkoholika poprzez moje postępowania w dzieciństwie i po fakcie , do psychiatry trafiłam przez trzykrotne próby samobójcze.
Minęło 5 lat odkąd zmieniłam podejście do życia.
Wyszłam za mąż, za naprawdę super faceta, mam dobrą pracę, studiuje resocjalizację. Także wiem co to znaczy DDA nie tylko z uczelni.

Opiszesz coś więcej? Jak wyglądała Twoja droga? Jak radziłaś sobie z problemami?

świetnie mamy podobne dzieciństwo i wiek lat 18. tylko ja nigdy nie próbowałam się zabić. To samo: lodówka pusta,ale był smalec, musztarda. Obiad był u ciotki. W domu rzadko przebywałam. W wieku 22 lat ( 5 mies. temu) powiedziałam stop. Poszłam na terapie DDA wyjechałam sama do Holandii, mam sporo wniosków nie o Holandii,ale o sobie! Teraz znów chcę wyjechać, znów poznawać siebie. Siostry też mnie nienawidzą. Mamy kontakt, ja należe do gr. złych sióstr. Nie przejmuje się tym idę do przodu. Poznałam holendra , ok ma łep na karku. Radzi sobie z problemami sam nie przy pomocy papierosów czy alkoholu.

W 100% na pewno sobie nie radzę. Staram sie obserwować swoje emocje, gdzieś w środku szukać odpowiedz. szczerze mówiąc jestem na początku drogi. Ale z jednej str. jestem ciekawa efektów, jak dojdę do wyższego poziomu haha . Czasem mam wrażenie ,że za chwilę stanę się za silną kobietą dla niektórych facetów. dziś byłam na siłowni. Jeden facet ćwicząc spoglądał na mnie ze skwaszoną miną. Nie wiem czy to projekcja? Nie wiem jak odebrać jego zachowanie. Tak jakby wyczuł,że jestem silna, a nie dziewczynka z 4 mies. ?

Jaki masz powód by odnaleźć siebie?
Przecież nie zagubilas się w tym wszystkim?

Masz kogoś na kogo możesz liczyć?

Ja nie mam
Nie potrzebuje chyba
Jest mi dobrze tak jak jest
Mogę liczyć zawsze na męża, bądź na jego rodziców

Nie potrafię nawiązać bliskich kontaktow z kimkolwiek
Jako dziecko byłam wysmiewana, seplenilam. Czyli roznilam się od innych
Bylam inna niż wszyscy
Później zauwazyli u mnie, że bardzo duzo potrafię, że dobrze się uczę, wyzywali mnie od kujonow - a ja bylam dumna z tego bo w ogóle nie siedziałam przy książkach
Wstyd mi było że mam taką sytuację w domu,  co rowniez bylo widoczne dla moich rowiesnikow

Spaliłam mosty.

Dziś patrząc na to wszystko stwierdzam fakt,  że fajnie mi samej ze sobą :-)  naprawdę
Nie potrzebuje ludzi, ktorzy by mnie pociągneli w dół więc też i dlatego wolę byś sama. A ja uwielbiam spokój :-)  chodzę własnymi ścieżkami bo tak jest mi lepiej.

Witam wszystkich
Jestem na nogach od godz. 6:00 Kocham to! Czemu chcę się odnaleźć ,bo wiem jeśli będę mieć kontrole na sobą mogę zrobić jeszcze więcej. Nie mam wsparcia. O znajomych ciężko,bo ja cały czas się zmieniam. Cały czas od technikum. Moja siostra bliźniaczka nawet została w tyle i coraz mniej mamy wspólnego. Ja też jestem indywidualistką, chodzę swoimi ścieżkami. Moim zdaniem to zaleta nie bać się inności. Co do tego faceta. Nie wiem , może rzeczywiście się wystraszył,że mogę być za silna, mało uległa, niezależna. Hmm , czekam na silne który nie będzie się mnie bał Moja cała rodzina ciągnie w dół, ja chcę uciec jak najszybciej z Polski.
Czasem się zastanawiam,aby tego chłopka nie analizować, wiem mega egoistyczne. Ja muszę dbać o siebie swój rozwój. Pamiętam ,że na początku wylał z siebie całą historię co do byłej dziewczyny. Niby go zdradziła. Miała innego w Polsce etc.
Psiumcio- gratulację ! Jesteś silną kobietą. Złamałaś łańcuch rodzinny który ciągnie się od pokoleń.
Cyngli- psychiatra ? może za ostro? Z czym sobie nie radzisz? Masz rację człowiek to istota stadna,lecz trzeba wpierw tylko sobie zaufać reszta to dodatki

Witam, czas na moje refleksje. Mianowicie holender mnie obraził. Napisał,że jestem głupia zachowuje się jak stara babcia . No coż moja odpowiedź była spokojna. Nie życzę sobie takich żartów w swoją osobę . szanuje się. Mam nadzieję,że to nie było zbyt ostre tylko mądre i asertywne. Czy czuję się źle ? Na początku tak. Teraz cieszę się,że obroniłam swoją osobę SAMA. Czy moje poczucie własnej wartości jest niższe ? Nie. Wiem,że muszę iść do przodu,aby mieć spokojną starość. Muszę odkrywać siebie.Zmieniać siebie nie świat ludzi. Intuicja mi podpowiada ,że ten holender jest niedojrzały, mam dziwne przekonania. Jednakże po co to oceniać? Życie toczy się dalej. Ja ma siłownie, swoją dietę, nową pracę, nowe doświadczenia. Może spotkam osobę o podbnych wartościach co moje ? Kto wie

Dlatego wiem, że powielam schemat... oczywiście są wyjątki i nie wszyscy się w takie coś wpakują. Mój były już facet uważał się dosłownie za Boga. Wszystko wiedział najlepiej, a ja miałam się podporządkować. Też był z patologicznej rodziny, wyrwał się z domu, pracuje, kupił mieszkanie, nie pije, czasami może piwo. Jednak zachowanie wyniósł z domu. Jego matka zawsze mi powtarzała, że facet to facet i musi sobie pokrzyczeć. No raczej nie. Kiedy słyszałam jak jego ojciec krzyczy do matki to nie wiedziałam co mam robić, nie hamował się wcale, a najlepsze jest to, że ona nic na to nie mówiła, po prostu tego słuchała i prawie żadnej reakcji z jej strony. to było po prostu straszne. Tego samego wymagał ode mnie mój partner, żebym schylała głowę i go słuchała. Nie zdawałam sobie sprawy ze swojej sytuacji, dopiero związek z nim otworzył mi oczy. Przystawałam na takie traktowanie i myślałam, że to we mnie jest problem. Powiem jeszcze tylko, że moje zachowanie w stosunku do partnera było zupełnie inne, chciałam żeby był szczęśliwy i nie miałam pretensji o nic. Wydaje mi się, że powielam zachowanie mojej matki, która robiła wszystko żeby tylko tato nie był zły.
Mam nadzieję, że nigdy już nie spotka mnie taka przykrość jak ten związek ;(

Chyba potrzebujesz, to fakt. A jak to u Ciebie wygląda Alicjo, wydaje Ci się, że trafiasz ciągle na facetów tego samego typu? Czy nie podoba Ci się żaden, który pod ten typ nie pasuje?

Brawo że to zauważyłaś Terapia na pewno pomoże.

Swoją drogą patologiczne zachowania nie muszą się wiązać tylko z zachowywaniem się źle w stosunku do innych ludzi. To przecież może też dotyczyć zachowań, które są dla nas destrukcyjne.

Nie można w ten sposób szufladkować ludzi. Znam wiele osób pochodzących z patologicznych rodzin, które w życiu osiągnęły bardzo dużo.

qcoe.. masz rację nie można w taki sposób szufladkować ludzi, na moim przykładzie można zobaczyć, że można dużo osiągnąć, mieć dobrą pracę, planować kupno mieszkania itd... Jednak jeśli chodzi o związek to totalne dno. Mój były chłopak też dużo osiągnął, nie stoczył się pomimo, że pochodzi z takiej rodziny, jednak zachowanie pozostawia wiele do życzenia. Na zewnątrz wszystko super, lubiany, pomocny, wszyscy go dobrze postrzegają. Jednak ciężko sobie wyobrazić jakie piekło z nim przeszłam dlatego myślę, że on też powiela schemat wyniesiony z domu... Zakochałam się bardzo i wybaczałam wszystkie obelgi kierowane w moim kierunku. Nie mieliśmy poważnych problemów, wszystko toczyło się o głupoty typu, że nie zauważyłam toalety w kinie czy że nie podałam mu łyżki do obiadu albo bluzy nie odwiesiłam na wieszak, albo najlepsze papier toaletowy w toalecie powiesiłam nie w tą stronę. To nie było zwykłe zwrócenie uwagi... zaraz po tym następowała fala krytyki, która podcinała mi nogi i ręce i nie miałam już siły z tym walczyć, obelgi, które dawały mi do zrozumienia, że nic nie umiem i jestem totalnym zerem, a wszystkie inne są lepsze. Chciałam być dla niego najlepsza dlatego też starałam się robić wszystko tak jak 'należy'. Nadal mi ciężko o nim zapomnieć, wiem, że to chore i destrukcyjne ale jak widzę jak komentuje zdjęcia innych dziewczyn na portalach i jak je komplementuje to chce mi się płakać. Robiłam wszystko żeby był zadowolony, a on po prostu mnie ciągle niszczył... dlatego uważam, że wyniósł to z domu, a ja powieliłam schemat i zakochałam się w kimś takim... Boże co za porażka. Na pewno będę szukać terapeuty, ktoś musi mi w końcu uświadomić, że to moja wina.

Burzowy.. może u Ciebie jednak też jest jakiś problem, którego Ty nie dostrzegasz, a terapeuta pomoże to zobaczyć?
Jeśli chodzi o typy ludzi, z którymi jak stwierdziłeś poradziłby sobie ktoś kto ma je w dupie to mój były na pewno nie by sobie na to nie pozwolił. Byłam osobą z wielką energią i zawsze na wszystko miałam ochotę, a on po prostu wyssał ze mnie całą moc i wręcz wymagał żebym się zachowywała tak czy tak. Byłam optymistycznie  nastawiona do świata, a on jakby tego mnie pozbawił. Także jeśli trafi na kogoś kto ma go w d...e to na pewno z tym kimś nie będzie, ale tez trafił na mnie gdzie ulegałam prawie wszystkim jego zachciankom, a i tak mnie zostawił... po prostu ciężko mi zrozumieć czego on tak naprawdę szuka. Miał już 4 podobno fajne dziewczyny i żadnej nie utrzymał na dłużej. Przepraszam, że tak wszystko opisuję ale muszę gdzieś o tym opowiedzieć.

Dziękuję Wam wszystkim za odpowiedzi.

Obawiam się, że u mnie jest podobnie i będę uderzać w stronę tylko takich, którzy na początku w jakiś sposób mi zaimponują, a później pokażą swoje prawdziwe oblicze. Raczej nie szukałam kogoś komu chciałabym pomóc, ale jak pisałam wcześniej brnęłam w związek, który dawał mi odczuć, że muszę robić wszystko żeby partner był zadowolony, czasem wbrew sobie. Podobnie jak moja matka. Cieszę się, że odpowiedziałeś na mój komentarz, trochę lepiej się teraz czuję. Często mam różne wahania nastroju... raz myślę, że dobrze, że mnie zostawił bo jak miałabym z nim żyć skoro nie czułam się szczęśliwa, z drugiej strony zaczyna brakować mi tchu bo nie ma go obok i nigdy już nie będzie i dlaczego tak mnie traktował? Zdaję sobie sprawę, że dziewczyna bez zaburzeń nawet nie myślała by w tą stronę co ja, ale cóż nie skasuje tego pstryknięciem palca.
Wiem, że było dużo wątków o takich chorych związkach, jednak trafiłam tutaj i cieszę się, że ktoś odpowiedział
Obojętny na pewno nie będzie, był moją pierwszą poważną miłością i zarazem tak strasznie destrukcyjną. Pomimo tego, że rozumiem skąd wzięły się moje zachowania i jego, nie rozumiem jak dorosły człowiek może tego nie zauważyć, że krzywdzi drugiego. On mi w twarz mówił, że mam go słuchać, a jak nie to pakować się i wyp......lać. Nie mieści mi się w głowie taka obojętność na ludzką krzywdę.
Przyznaję, że po pewnym czasie słuchania takich obelg sama nazwałam go raz ch...em i frajerem, jednak do teraz jest mi za to wstyd.

Muszę tu wylać swój żal bo trochę mik to pomaga. Z osobami z DDA czy DDD bardzo ciężko jest żyć. Bardzo żałuję swojego związku, doprowadził mnie do jakichś stanów depresyjnych. Chciałam być dla człowieka wszystkim, a byłam po prostu nikim. Teraz tylko analizuje i myślę co zrobiłam nie tak, że on mnie traktował w taki sposób. Na początku mówił, że jestem miła, mądra, wykształcona, sympatyczna i właśnie takiej dziewczyny szukał.. Później zaczęły się problemy, wina ciągle moja, żadnej rozmowy, krzyczał, wyzywał, poniżał... Z miłej i sympatycznej osoby stałam się człowiekiem obojętnym, przestałam mieć własne zdanie, robiłam już wszystko tak jak on chce byleby nie było wojny. Co dziwne te wojny, krzyki i obelgi nadal były z pretensjami, że jestem niezdecydowana i nie wiem czego chce. Nie wiedziałam, nie wiedziałam już co jest dobre, a co złe. Rozstaliśmy się, jednak błagał żebym wróciła wiec wróciłam. Było dobrze może 2 miesiące ale później zaczęło się to samo. Krytyka, krytyka i jeszcze raz krytyka. Nie miałam siły, sama zaczęłam już używać brzydkich słów w stosunku do niego i wiecie co? To ja teraz byłam ta zła. Nie odpuścił mi ani jednego słowa, które do niego wypowiedziałam, ale tych przykrych może było z 3 czy 4. Nie wiem, po prostu nie wiem z kim ja się związałam... Na początku związku to w ogóle zostawił mnie dla innej i pojechał z nią na wakacje, później wrócił i chciał już być ze mną bo tamta go niby skrzywdziła, później pisał z nią jeszcze przez jakiś czas i jeszcze się dziwił, że ja mam pretensje, później w nocy pisał z innymi dziewczynami, żadnej rozmowy nie widziałam, wszystko usuwał, przyznaję, że to zmienił i już tak nie robił ale co ja sobie myślałam to nie wiem. Jak jakiś mój znajomy do mnie napisał co tam słychać była awantura na cały weekend bo przecież ciągle do mnie ktoś pisze. Cały czas słyszałam jakie to inne dziewczyny są fajne i ładne i zgrabne... Namieszał mi tak w głowie,  a ja głupia nadal to ciągnęłam. Najpierw chciał dziewczynę, miłą, sympatyczną, pomocną, później jak komuś chciałam bezinteresownie pomóc to mówił, że jestem naiwna i mnie wykorzystują. Miałam mieć charakter i swoje zdanie, jak je miałam to przecież źle bo to kobieta powinna słuchać faceta... nawet mu przeszkadzało to, że kolor inny mi się podoba niż jemu. Najlepsze było jak się ze mną pokłócił i wysłał zdjęcie swojej kochanki z podpisem, że ona przynajmniej chodzi w sukienkach. Kiedyś też podczas kłótni mi powiedział, przywołując tu swoją kochankę, że :"Nawet głupia Dagmara potrafiła przepraszać za nic, a Ty? Ty tego nie umiesz!. Mówił mi ciągle, że on tyle dla mnie robi bo przyjeżdża do mnie z Niemiec, nie wiem umyje mi samochód, zmieni filtry, oleje itd co związane z autem... a ja go nie doceniam. Pisząc to naprawdę nie wiem co mnie tak długo przy nim trzymało. Doceniałam to, że ciężko pracuje, jeździ do Niemiec, wszystko i o nic się praktycznie nie czepiałam. To i tak słyszałam, że porządna dziewczyna to powinna pakować swojego chłopa do Niemiec i robić mu jedzenie... Wiecie co, naprawdę nie mam siły bo parę razy zrobiłam ale on po prostu nie chciał!! wolał kupować na miejscu i ciepłe. Zawsze było wszystko odwrócone przeciwko mnie. Nie wiem po co to wszystko w ogóle tu piszę bo tak czytając to bzdury to każdej dziewczynie kazałabym uciekać.
Sytuacji podobnych do powyższych było mnóstwo ale chyba wypiszę je sobie na kartce i w chwilach zwątpienia będę czytać na głos.
Wy też mielibyście do kobiety żal jeśli po rozstaniu chciałaby zająć się sobą i poszła do trenera personalnego?? Miałam okropną wojnę o to, że poszłam i wysłałam zdjęcia w staniku i majtkach. Jejku przecież to tylko trener, który widzi takie coś na co dzień. Powiedzcie mi po prostu, że to nie moja wina to rozstanie bo czasami zaczynam wariować.

Dziękuję za odpowiedzi. Znów mi pomogłeś
Spotykaliśmy się może dwa miesiące ale coś mu nie pasowało i po prostu się przez jakiś czas nie odzywał. Co się później okazało był przez chwilę z nią.. ale to też jakaś patologia bo miała faceta i niby okłamała mojego ex, że nie ma. Ile w tym prawdy sama nie wiem. Z resztą przez cały okres naszego związku nie dawała mu spokoju i zawsze wysyłała prezenty na urodziny. To też było dziwne.

Zgadzam się z Tobą w 100%, miałam obraz jaki jest już na samym początku, a i tak pozwoliłam sobie go kochać. Nie mam z nim już kontaktu i na pewno nigdy nie będę mieć. Po prostu dziwię się jak można być takim człowiekiem. Powiem więcej, jak zaczął spotykać się ze mną mówił, że ma jeszcze dziewczynę ale to się niedługo skończy. W sumie mu nie wierzyłam bo jaki facet tak robi... na pewno żaden normalny. Dlatego też nie zdziwiłabym się jakby się okazało, ze mnie tak łatwo wyrzucił z domu bo pojawiła się inna. Tak, związałam się z nim na własne życzenie więc teraz nie mam się co dziwić, że ze mną mógłby zrobić to samo.