Dzieci wychowane w patologii w późniejszym życiu też do niej 'dążą'? - Netkobiety.pl

Twoje oczekiwania są trochę nieadekwatne do tego, co może zaproponować specjalista.
Ty oczekujesz, żeby ktoś ci powiedział jak masz żyć, co robić - konkretnie, bo sama tego nie potrafisz.
Co rozumiesz pod pojęciem "pomoc" ?

Co ma tobie wytłumaczyć?

Nie, nie wytłumaczy, to nie jest jego rola. Źle to interpretujesz.

jeżeli nie umiesz wyrobić sobie właściwego nastawienie (czytaj - determinacja do pracy własnej, a nie terapeuty), to pobądź sie jakiegokolwiek i po prostu na nic sie nie nastawiaj.
Na razie rządzą tobą nadzieje i oczekiwania, a to dobrze nie rokuje.

No jasne - idź! Ale z otwartym umysłem, a nie z głową naładowaną własnymi pomysłami

Okej nastawiam się na gadanie. Chodź nigdy nie opowiadam, zawsze słucham ;]

(...) Zdarza się, że osoby przychodzące na terapię, mają dobre chęci, ale czują się zablokowane, nie wiedzą o czym mówić.
Często słyszę od klientów wątpliwości takie jak:
-Nie wiem czy to jest dobra odpowiedź
-Nie wiem czy to w ogóle jest ważne…
-Pani pewnie wyda się to głupie…

Tymczasem terapia to nie jest lekcja, na którą trzeba być odpowiednio przygotowanym.
Tu chodzi o to, aby poznać i odkryć siebie na nowo.
Dlatego nie ma tu gotowych schematów, a w wypowiedziach klienta najważniejsza jest szczerość.
Może będzie to pewne uproszczenie, ale tu właśnie cenne jest mówienie tego „co ślina na język przyniesie”
To właśnie z takich wypowiedzi, które nie są kontrolowane przez umysł, terapeuta może wyciągnąć najwięcej.
Na ich podstawie można poznać podświadomość – dojść do tych emocji i przekonań, które powodują problemy.
Dlatego jak najbardziej na miejscu będą tu zdania takie jak:
-Od jakiegoś czasu chcę o tym powiedzieć, ale krępuję się i nie wiem jak zacząć
-Czasem mam takie bezsensowne myśli
-Chciałbym wiedzieć, co pani sądzi na temat….
-Chciałbym to poprawić, ale nie wiem jak.
-Nie chcę już o tym rozmawiać, denerwuje mnie ten temat
-Denerwują mnie pani pytania
-Pani to pewnie myśli, że…

Zadanie klienta to po prostu dzielić się swoimi myślami i emocjami, takimi jakie są w tym momencie.
Zadanie terapeuty to pomóc klientowi się w tym odnaleźć na nowo.
Im bardziej szczery i autentyczny jest klient, tym więcej dostarcza wskazówek, do pracy z nim. (...)

zostałaś już poddana terapii

Hej,
Mam sporo czasu,a więc mam kolejne analizy. Obserwuje swojego ojca( też był DDA) Nie dostał miłości od matki, jedynie agresje. Agresja była spowodowana bezsilnością na niepełnosprawne dziecko. A mianowicie mój ojciec nie widzi nikogo tylko siebie. Tylko dba o swoje interesy. Ma swoją działalność mimo iż przynosi same straty. U nas w domu jedynie płaci na rachunki,a tak to nie mamy nic. Jedzenie kupuje dla siebie, czasem nawet samochodu nie chce pożyczyć. Wszystko dla siebie garnie. Wczoraj nawet sam odbierał pieniądze ,bo podobno my kradniemy. To jest chore. W domu siostra mnie okłamuje, bierze moje rzeczy a mimo to w zamian nic nie mam. Dziś usłyszałam,że bierze plecak,bo ja jej biorę pieniądze ( nie pracuje) a ona kupuje jedzenie, chodź mama i jeszcze jedna siostra dbają o jedzenie.

Właściwie masz rację. To traktować go jak powietrze?

Dzięki za kolejne słowa wsparcia, bardzo tego potrzebuję. Dziś słyszałam jak nas obrażał,bo nie mógł znaleźć koszuli. ehh

Czytałam o terapii i podobno nie jest taka prosta. Tylko jak wiadomo wszystko zależy ode mnie no i także od specjalistów. Na razie jadę tego 17.06 do ośrodka

Ogólnie rozmawiałam z moją mamą na ten temat i jakoś zmieniła do mnie stosunek. Ja chyba byłam zastępczynią ojca dla niej. A teraz jakoś odcina się, zresztą to ja pierwsza zaczełam

Z jakich względów chcesz próbować "tam"?

Chcę się wybrać tam, ponieważ miałabym bliżej, jednak mogę trafić na znajomych a to nie było by fajne.
Czyli mimo iż podejmuję pracę nad sobą ( terapie) tak i tak będę robić to samo? Będę trafiać na alkoholików? Jak ja mam gadać z tym psychologiem, ja wszystko mu gada swoje odczucia itp. może za dużo może nie daje mu się wykazac?

Nie wiem czemu,ale panikuje boję się o przyszłość. Czytam w necie ,że ciężko z tego wyjść i się dołuję..

Terapeuta uważa ,że poradzę sobie z tym , bo chcę to zmienic. Sama się zgłosiłam dojeżdżam 40 km,więc chyba mi zależy Mysle tak ,bo w domu siostry mama kpią z tego itp. ściagaja mnie w dół. Chyba nie bede rozmwiac z siorami na ten temat.

Jak mowie mamie jak to wygląda to denerwuje sie,że jej nie szanuje tak sie nie robi itp. Np. pokazałam rodzinie ,że mam siłownie chcę coś dla siebie. Zaczyna sie wytykanie ,że jem lepiej nie sprzątam a jeżdże na siłkę. Mama mówi,że jestem chamska ,że opowiadam terapeucie o tym co się dzieje u nas w domu, wiec lepiej z nimi nie bede gadać na ten temat. Tez uwazam to wszystko co sie dowiaduje za dobrą nowinę. Moja siostra mówi ,że teraz jestem taaaka mądra (kpina) Jednak też chce iść ,bo chc mi dorównac. Nie wiem co sie dzieje z naszymi schematami w domu.

Dzięki za słowa otuchy, wsparcie Każdy kąsi mnie ,bo chce się wyrwać z tej patolii.

Nawet po terapii ?

Czyli jednak jakaś iskierka nadziei jest

Pochodnie odpalilas, a nie jakaś malutka świeczkę z ledwo zipiacą iskierką

Tylko ogien utrzymywać

Życzę Ci jak najlepiej, jednak samo czytanie niewiele pomoże. Owszem, to dobry początek jednak wyjście ze współuzależnienia to ciężka przeprawa.

Trzymam za Ciebie kciuki, żeby wszystko się udało. W mojej dość bliskiej rodzinie też był problem z alkoholem. Wiem, że poradzić sobie z tym jest bardzo ciężko, ale to jest naprawdę możliwe. Wszystkiego dobrego!

No tak ten psycholog to nie jest zwykły psycholog. Lepiej jeśli nie będę pisać kim jest z zawodu Cieszę się,że dostałam od Was tyle wsparcia . Teraz wszystko zależy od mojej ciężkiej pracy i konsekwencji . No tak moja mama jest obrażona ,że razem z nią już ni ubolewam nad ojcem alkoholikiem tylko zamykam się w swoim pokoju. Nie podoba jej się,że nie chcę pomóc przy robieniu potraw na impreze ( impreza tak pewnie skonczy się smutkiem, bo ojciec coś odwali) Po prostu stawiam się. Jedna z moich sióstr jest niby za mną i też chce iść na terapie. Nie ufam jej jak to DDA raz robi tak raz tak. Raz jest za mną raz mnie obgaduje przed matką.

I dobrze, oby tylko na czytaniu nie pozostawać

Zaczynanie porządków od dawania sobie przyjemności
Kończy się czesto,  brakiem porządków

Powodzenia

hej, jestem po kolejnej wizycie u psychoterapeuty. Źle się czuję jestem zła na siebie na swoją sytuację w domu. Ogólnie na swoją osobę. Czuję się beznadziejna. Boję się nowego i nie wiem czy dobrze robie. Nie wiem co chcę w przyszłości robić nie wiem kim będę. Nie wiem nic.

Chyba działa,ale zostałam chyba wyrzucona z rodziny. Mama się czepia o byle co. Siostry kpią, śmieją się ze mnie poniżają itp. Siedzę w pokoju jak samotnik.

Jedno zasadnicze pytanie jak mam wyjść do ludzi jak nie mam gdzie? Mieszkam na zadupiu i w okolicy albo mochery albo patola

jestem znowu zła na maxa! Nie będę mieszkać na tym zadupiu do końca życia na bank! Nie będę dojeżdżać Jestem młoda i nie mam zamiaru tutaj gnić! Mam pociągiem jeździć do miasta i spacerować po parku ? bez jaj

Zawsze miałam tak,że nie pokazywałam złości, byłam zdania ,że lepiej zabić to w środku niż wylać na ZEWNĄTRZ. Teraz wylewam wszystko na zewnątrz. Jeśli siostra mówi : Zebrałaś zieloną fasolkę? Mówię na to: Nie pasuje to nie jedz! . One chyba nie wiedzą co się dzieje,że ja pierwszy raz od jakiegoś czasu potrafię odpyskować. Dobrze robię? Lubię zieloną fasolkę to jem! Doszłam do wniosku ,że zawsze chciałam mieć pod kontrolą to co robią siostry o czym rozmawiają itp. Teraz stwierdzam,że nie warto, nie jestem w stanie. Najważniejsze: NIE mam kontroli nad ojcem, siostrami, matką i jeszcze pare rzeczy by sie znalało

To co w takim razie mam jej odpowiedzieć jak się czepia byle czego? Zła fasola, zły nóż do obierania itp. jesteś najlepsza w tym domu ( kpina)

To co mam nic nie odpowiadać jak mi dokopuje i tłumić to znów w sobie?

widzisz, ze złością jest tak, że po pierwsze zawsze gdy jest niekontrolowana i nieprzepracowana to obraca się przeciwko nam , a po drugie jej źródła leżą  właśnie w nas samych , a nie w otoczeniu. Człowiek lub sytuacja na która sie złościmy jest elementem spustowym, przyciskiem, który dotyka czegoś bolesnego w naszej podświadomości i uruchamia lawinę emocji. Innymi słowy - złościmy się na samych siebie, ale posiadamy masę mechanizmów ochronnych, które nie pozwalają nam zachowywać sie destrukcyjnie i krytycznie wobec siebie (pomijając oczywiście zaburzenia typu ciężka depresja, myśli samobójcze itp.) Złość jednak musi zostać uzewnętrzniona dlatego skupia sie na tym co jest pod ręką ( w twoim przypadku miejsce zamieszkania, członkowie rodziny niepopierający twojego procesu). Oczywiście , że ta złość na siebie jest irracjonalna i bezsensowna, ale dotarcie do niej daje wyraźny obraz tego z czym sie zmagamy. Ja też byłam zła na wiele rzeczy i ludzi ...na alkoholizm rodziców, na alkohol w ogóle,  na zadupie na którym również swego czasu mieszkałam, na życiowych partnerów, na życie w ogóle.... na wszystko i wszystkich. Potrzebowałam długiej terapii, by zrozumieć z czego wynika ta złość . u mnie była to poczucie winy i odpowiedzialności za alkoholizm rodziców ,  za ich nieudane życie, za ich wybory oraz fakt, że jako dziecko nienawidziłam własnej matki, co w dorosłym życiu zaowocowało ogromna nienawiścią do siebie. Co to jest u ciebie? Nie będę zgadywać. To twoja robota na terapii.

Twoja złość jest więc dobrą wiadomością, jest sygnałem, tropem. Po prostu sie jej przyglądaj i nie dawaj sie jej ponosić, aby nad tobą nie zapanowała.

Nie robisz ani dobrze ani źle. Postępujesz zgodnie z tym co jest ci dostępne na dzień dzisiejszy. inaczej nie potrafisz. Nie oceniaj siebie, w ogóle wstrzymaj się na razie od ocen czegokolwiek. Obserwuj i jeszcze raz obserwuj siebie. Każda psychoterapia ma na celu zmianę przekonań o samym sobie. Jeżeli przestaniesz się wściekać na siebie, to nie będziesz się również złościć na swoje otoczenie, bez względu na to czy będzie to zadupie, czy metropolia

Porzucenie pozornej kontroli nad innymi ludźmi jest pierwszym krokiem do odzyskania kontroli nad własnym życiem. Gratuluję więc robisz postępy