Jak i gdzie poznać dziewczynę w 2025 roku? - Netkobiety.pl

paslawek napisał/a:

SamotnaWilczyca napisał/a:

Popraw wygląd i zacznij inicjować kontakty (gdzieś tam wieczorem przy okazji wyjścia ze znajomymi - w pubie itp.). Twoi znajomi nie rozmawiają z dziewczynami?

Ostateczna podsumowująca, dobra rada (skądinąd nawet słuszna), ostateczne "starcie" z Autorem ?
nie
next generation

Ja bym chłopakom doradzil zeby rozwazyli taka opcje zeby spróbować poderwac dziewczyne. To sie moze udac

Muqin napisał/a:

Neuroatypowi nie stają się w związku  ludźmi uwiązanymi do partnera, który to partner im deficyty uzupełnia. Mają deficyty w np. odczytywaniu i nazywaniu emocji, swoich i cudzych - ale to pozostaje niezmienne, mają i już. Trochę się tego podobno można  nauczyć, ale tak naprawdę tacy nauczeni i tak funkcjonują na zasadzie zgadywanki w znacznym stopniu.  Wiążesz się z osobą ze spectrum - nie oczekuj, że ta osoba odczyta twoje emocje. Da się z taką osobą stworzyć związek i to udany ? Da się. Po prostu się wie, ze trzeba powiedzieć, co się czuje i to w miarę prostymi słowami, żadne domyślanie się w grę nie wchodzi. Komunikacja werbalna wprost i spoko.

Zastanowiłam się nad tym fragmentem. Widać, że masz dużą wiedzę, starasz się pomóc i czujesz temat.
To co napisałaś w tym poście może stanowić klucz do osób takich jak Raka.
Bo niby wszyscy chcą pomóc, ale na zasadzie : my mu powiemy co ma robić a on niech się dostosuje, bo to on dzwoni.
Ty pokazujesz inną perspektywę i może warto to rozwinąć, wytłumaczyć innym, że on nie potrafi dzwonić na tym "aparacie".

Raka zawsze mówi, że musiałby dostać szansę.
Ty dodajesz, że  nie każdy neuroatypowy  jest  w stanie odczytać emocje.

Więc to może tak wyglądać, że nie odczytuje intencji poznawanych dziewcząt/osób, o ile te intencje nie zostaną wyrażone wprost.
Problem w tym, że kobietom wbija się do głowy, że to one mają być zdobywane, to one nawet powinny stawiać pewien opór, żeby nie wyjść na łatwą/desperatkę. W sytuacji gdy dziewczyna ma do czynienia z taką osobą nie dojdzie do żadnego zbliżenia stanowisk, do bliższego poznania, bo każde będzie czekać na ruch drugiej strony.
Jakie widzisz najlepsze rozwiązanie w takim przypadku?

rakastankielia napisał/a:

Terapia nie nauczy mnie flirtować ani nie poprawi mojego wyglądu. Skoro umiem nawiązywać znajomości, to znaczy, że nic innego problemem być nie może.

Popraw wygląd i zacznij inicjować kontakty (gdzieś tam wieczorem przy okazji wyjścia ze znajomymi - w pubie itp.). Twoi znajomi nie rozmawiają z dziewczynami?

paslawek napisał/a:

UserNew napisał/a:

Myślisz, że zasługuje na talon?

Na ten "klasyczny"

Jaki to jest klasyczny? Powiedz, bo nie wiem i inni też mogą nie wiedzieć

paslawek napisał/a:

rakastankielia napisał/a:

Co znaczy "popraw wygląd"? Nawet jeśli zmieniłbym fryzurę, styl ubioru itd. to nadal niewiele by się zmieniło w ocenie mojej atrakcyjności, a jednocześnie nie byłbym do końca sobą. Gdybym np. zaczął chodzić na siłownię, to zanim cokolwiek byłoby widoczne, minęłoby sporo czasu. Ja się sobie podobam, a efekty potencjalnych zmian byłyby niewspółmierne do wysiłku i kosztów, bo napakowany przeciętniak nadal nie będzie przystojniakiem.

PRZEGRALIŚCIE
Raka - forum 10  : 0
jak zwykle was nabrał i wykiwał
teraz czas na pieśń zwycięstwa

"ale jo nie bede ale jo nie bede "

Ja tu z nikim nie walczę ani nikogo nie nabieram. Ten wątek jest całkowicie poważny. Jego tematem nie jest "co raka może w sobie zmienić, żeby znaleźć dziewczynę", tylko "gdzie szukać dziewczyny i jak zagadać, by ją sobą zainteresować – tajniki flirtu i podrywu".

Jego tematem nie jest "co raka może w sobie zmienić, żeby znaleźć dziewczynę", tylko "gdzie szukać dziewczyny i jak zagadać, by ją sobą zainteresować – tajniki flirtu i podrywu".

A jak trafi na ladyboys?

Ela210 napisał/a:

ja już nawet nie dla Raki to piszę, bo wiadomo, beton.
ale pewnie taki temat to niejeden inny ktoś w jego sytuacji poczyta.
(...)
no i największa sprzeczność u Raki : powodem jego nieszczęść jest wygląd podobno.
ale sam ocenia swój wygląd dobrze
wiec to dziewczyny są ślepe i uważają ze są powyzej jego poziomu.
więc rozjeżdza się im spostrzeganie wzajemne siebie.
może to aż tak proste.

Problemem Raki, jak zapewne i również niektórym jego podobnym, jest całkowite zabetonowanie się w swoich własnych przekonaniach. Nie pozwalają sobie absolutnie na żadną krytykę ani nie dopuszczają do siebie żadnej myśli, że mogą gdzieś jednak popełniać błędy. Na zdrowy rozum, jeśli przez x lat próbuje się nawiązywać relacje, po czym w żadnym wypadku nie wychodzi nic z tych prób, to jednak przeciętny człowiek zaczyna się zastanawiać, czy może jednak nie postępuje niewłaściwie. W dodatku nie przyjmują do wiadomości pewnych realiów czy zjawisk, powszechnych wśród ludzi, niezbędnych do wytworzenia czy utrzymania relacji. Kolejnym problemem okazuje się fałszywe pojmowanie niektórych podstawowych aspektów społecznych oraz zachowań, jak choćby w przypadku oceny czyjejś atrakcyjności czy obserwacji obcych osób, które nas potencjalnie mogą zainteresować. Ciężko tylko owe przyzwyczajenia zmienić, nawet w dość długim okresie czasu, więc ciężko wróżyć sukcesy na przyszłość.

hipergamia to nie jest zjawisko takie wprost. Można nic nie wiedzieć o mężczyżnie a jednak z postawy, sposobu zachowania się wyczujesz kogoś bardzo pewnego siebie.
więc nie chodzi o sam fakt zasobów męskich.

jeśli Raka ma jednak jakieś neuronietypowosci może mieć trudniej i my mu tutaj nie pomożemy za bardzo, ale terapia i otwarcie się na podobne sobie kobiety już tak.
a tych jest chyba całe mnóstwo w dzisiejszych czasach.

ChuopskiChłop napisał/a:

Ela210 napisał/a:

hipergamia to nie jest zjawisko takie wprost. Można nic nie wiedzieć o mężczyżnie a jednak z postawy, sposobu zachowania się wyczujesz kogoś bardzo pewnego siebie.
więc nie chodzi o sam fakt zasobów męskich.

jeśli Raka ma jednak jakieś neuronietypowosci może mieć trudniej i my mu tutaj nie pomożemy za bardzo, ale terapia i otwarcie się na podobne sobie kobiety już tak.
a tych jest chyba całe mnóstwo w dzisiejszych czasach.

Po prostu jest prawdopodobnie neuroatypowy i do tego nie wpasował się w kanon obecnie obowiązującej urody, i dlatego jest u niego tak jak jest. Jak ma słaby kształt twarzy to nawet siłka mu bardzo nie pomoże, najwyżej zostanie gymcelem. Mordercze kombo, to fakt, i w sumie jedyna sensowna rada to jest to co pisałem wcześniej (i w sumie też Wilczyca o tym wspomniała mówiąc o Azjatkach) że musi jak już szukać kobiety z niskim statusem i niskimi możliwościami życiowymi, plus do tego najlepiej też neuroatypowej albo skrajnie aspołecznej.

Trudne w chuj no ale jest to jakieś wyjście.

Prędzej się zgra neurotypowy/a z neuroatypowym niż para neuroatypowa. Tak z praktyki życia.

rakastankielia napisał/a:

No nie, ja bardzo chętnie przyjmę krytykę. Ale co mogę robić źle, skoro jestem odrzucany zanim jeszcze dojdzie do rozmowy? Gdyby faktycznie zaczynały ze mną rozmawiać i potem stwierdzały, że jednak nie są zainteresowane, to w porządku, ale tak się nie dzieje.

Nie ze ja tu jakiś problem rozwiążę, ale mogę spróbować pokazać coś z innej strony. Z góry cię, Raka, przepraszam, że to, co poniżej, może przypominać formą wykład - kompletnie cię nie znam i co gorsza mam ciut belferskiego skrzywienia.

Jeśli jesteś odrzucany zanim dojdzie do rozmowy to w grę może wchodzić tak zwana "mowa ciała".

Wszyscy dokonujemy pierwszej oceny osoby, którą pierwszy raz na oczy widzimy, w ciągu mniej więcej 30 sekund od zobaczenia tej osoby. Oceniamy wygląd i mowę ciała, przy czym proces jest taki, że mózg błyskawicznie przetwarza jakieś niewiarygodne liczby danych, ale wypluwa z siebie tylko takie mocno intuicyjne coś jakby karteczkę z ostatecznym wynikiem bardzo skomplikowanych obliczeń. Widzę kogoś i decyduję:  "zdecydowanie tak, raczej tak, nie wiem, raczej nie, zdecydowanie nie" . Opcja "nie wiem" jest bardzo, bardzo rzadka. Nie tylko ja, każdy tak ma, to podobnież od praprzodków mamy, ocena typu "wróg czy przyjaciel" tylko bardziej skomplikowana. W przypadku dobierania się w pary  mówimy o ocenie także z poziomu biologii "nadaje się na partnera czy nie". Opartej na własnych kryteriach, z których istnienia osoba oceniająca w ogóle sobie sprawy nie zdaje. 
Dokonując tej oceny w 30 sekund dokonujemy między innymi także atrybucji czyli przypisujemy komuś jakieś cechy wyłącznie na podstawie tego, co widzimy. Idiotyczne, ale to się dzieje, naprawdę. Oczywiście te cechy przypisujemy mocno "w ciemno" i popełniamy w tym momencie ileś tam tak zwanych błędów atrybucji, bo nasz mózg pracuje tylko na jakiejś puli danych. Błędy atrybucji korygujemy (nie całkiem świadomie), jak danych pojawi się więcej czyli jak dojdzie do rozmowy na przykład. To są sytuacje, gdy na początku jest "raczej tak" albo "raczej nie" i korekta idzie w obie strony.

Osoby ze spectrum miewają inną mowę ciała niż neurotypowi. Mogę rozwinąć temat, ale to na życzenie.
Możliwe, że u ciebie, Raka, w grę wchodzi właśnie mowa ciała inna od neurotypowej. To by mogło być może tłumaczyć odrzucanie nim się rozmowa zacznie. Wiesz, zwykle nikt ani siebie ani bliźnich wnikliwie nie analizuje pod kątem mowy ciała, bo i po co. Nad mową ciała zastanawiają się osoby co to im zależy żeby zrobić odpowiednie wrażenie, żeby im mowa ciała zgrała się z tym, co mówią i pomogła przekonać odbiorcę. Skoro twoim problemem zdaje się być pierwsze wrażenie może w mowie ciała pies pogrzebany?
Żeby nie było - to jest z mojej strony li tylko jakiś pomysł. Może kretyński a może wcale nie. Nie wiem, wrzucam żeby coś nowego się pojawiło.

Hej, bardzo dziękuję za ten wpis. Myślę, że masz sporo racji, często bierzemy pod uwagę czynniki, o których nawet nie myślimy i mowa ciała zapewne ma znaczenie. Z drugiej strony jednak jest wiele osób z różnego rodzaju zaburzeniami, które mimo to są w związkach, więc rodzi się pytanie, jak one tego dokonały? Moje ZA jest w stopniu lekkim, więc nie przeszkadza mi aż tak bardzo w codziennym funkcjonowaniu.

rakastankielia napisał/a:

Hej, bardzo dziękuję za ten wpis. Myślę, że masz sporo racji, często bierzemy pod uwagę czynniki, o których nawet nie myślimy i mowa ciała zapewne ma znaczenie. Z drugiej strony jednak jest wiele osób z różnego rodzaju zaburzeniami, które mimo to są w związkach, więc rodzi się pytanie, jak one tego dokonały? Moje ZA jest w stopniu lekkim, więc nie przeszkadza mi aż tak bardzo w codziennym funkcjonowaniu.

ZA to bardzo zróżnicowane jest przecież, a w wersji tzw. lekkiej często wręcz nie jest nawet diagnozowane, jeśli ktoś ma na przykład wysoki iloraz inteligencji, dom rodzinny sensowny i ogólnie sobie radzi. Wielu dorosłym ZA nawet do głowy nie przyjdzie by się zdiagnozować, po prostu są jacy są, często brani za introwertyków albo po prostu wielce oryginalnych ludzi. Zresztą - ludzie ze spectrum byli "od zawsze", diagnozuje się od relatywnie niedawna, od połowy XX wieku.

Ta ocena 30 sekund plus atrybucja z jej błędami to jest fakt potwierdzony wystarczającą liczbą badań różnych, żeby spokojnie uznać, że tak po prostu jest. Wszyscy to robimy, chcemy czy nie.

Masa ludzi neuroatypowych czy z zaburzeniami jest w związkach, to oczywiste. Podobnie jak iluś ludzi neurotypowych oraz bez zaburzeń w związkach nie jest. Niniejszym odkryłam kolejną Ameryke, hura!

Mam takie pytanie - czy twoim zdaniem bycie w związku można określić słowem "dokonanie" ? Jak dla mnie dokonanie to jest coś, co ja zrobię czy tam osiągnę własnym sumptem, własnym wysiłkiem i własnymi siłami. Ja skończyłam szkołę, ja skończyłam studia, ja przetłumaczyłam ileś tam tekstów z jednego języka na inny itd.
Ileś związków też mam "na koncie". Ale nigdy bym nie rzekła, że wejście w związek czy bycie w tymże to moje dokonanie, bo kurczę, do tego trzeba dwojga. Jakąś wersją "dokonania" może by było uparte tkwienie w nieszczęśliwym związku latami, ale dokonanie jednak kojarzy się pozytywnie czyli też odpada.

Gdybym powiedzmy postanowiła zawrzeć związek małżeński to jeszcze ... szukam, znajduję ale - w tym momencie biorę dowolnego chętnego akurat do zawarcia związku małżeńskiego, reszta mnie nie obchodzi, byle facet był stanu wolego i ten związek chciał z dowolnych powodów ze mną zawrzeć. Jakiś jeden by się znalazł, gdybym była taka zupełnie bezkrytyczna i za cel do realizacji bym sobie zawarcie związku małżeńskiego ustawiła. To by od biedy chyba można uznać za moje dokonanie, choc pewnosci nie mam.

Raka, może nie patrz na wejście w związek jak na coś, czego możesz dokonać. To jest coś, co się zdarzy w twoim życiu  lub nie. Oczywiście życiu można pomagać, po prostu żyjąc, robiąc różne rzeczy w tym to, co się lubi, bywając tu czy tam, poznając ludzi.

Ja swojego pierwszego męża od strony rachunku prawdopodobieństwa zasadniczo  nie miałam prawa poznać, tyle po drodze się zdarzyło przypadków, że strach. Ja się w ostatniej chwili zdecydowałam podjąć wakacyjna pracę taką a nie inną bo ta, co to ją miałam nagraną się wściekła w ostatniej chwili, on był z innego miasta i też wcale nie planował być tam, gdzieśmy się spotkali tylko zupełnie gdzie indziej.....a wyszedł nam z tego gustowny ślubny kobierzec.

Mowę ciała możesz rozważyć, a nuż coś jest na rzeczy skoro wychodzi ci, że nie robisz odpowiedniego pierwszego wrażenia.

No to za przeproszeniem g...nie diagnoza. Rzetelna to ileś sesji, ileś testów itd. Tym niemniej możesz być człekiem z tzw pogranicza czyli wprawdzie diagnostycznie neurotypowy, ale blisko spectrum. Chcesz wiedzieć jak jest  - zafunduj sobie rzetelną diagnostykę.

Jak do czegoś czyli zaistnienia związku doszło...co związek to historia.

Jak się ustawisz bezkrytycznie i ustalisz cel pt. zawarcie związku małżeńskiego to sukces jako mężczyzna masz gwarantowany. Umiałbyś być całkowicie bezkrytyczny?

Raka - uczciwie i realistycznie - ty potrzebujesz czegoś na kształt "instrukcji obsługi" określonej sfery życia społecznego pt, flirt czy tam wstępny taniec godowy gatunku Homo Sapiens. Takiej instrukcji zaś nie ma. Nie istnieje. I nie da się jej napisać.  O ile w podgrupach naszego gatunku  typu plemię XYZ i owszem, jest instrukcja dla członków plemienia, o tyle w twoich/naszych realiach...zapomnij. Ileś osób powie coś zasadniczo w jakimś zakresie prawdziwego, ale danych będziesz miał za dużo, a i tak po ich przetworzeniu powstanie kosmiczny bałagan, a nie cokolwiek noszącego cechy spójności. O ile w ogóle jakoś by się te dane sensownie dało przetworzyć, w co osobiście wątpię.

"Mowa ciała" - wpisujesz to w wyszukiwarkę i się dowiadujesz. Zarówno teoria jest jak i praktyczne wskazówki oraz instrukcje i materiały poglądowe. Samouczków nie wykluczam. 

Historia miłości bywa niczym biały szkwał- wcale się na nic nie zanosi i dopada znienacka.
Każdy się tego uczył, nie wszyscy jednakowo zdolni oraz - nie wszyscy się nauczyli. Odczep się mentalnie od tych "wszystkich" na początek. Masa ludzi ma z tym problemy, masa ludzi wybiera fatalnie i może od nich to się lepiej nie uczyć?

Nie, akurat żadni ludzie ci tej mowy ciała nie potwierdzą, bo wiedzy nie mają. Tu albo fachowiec albo własnymi siłami. Przeciętna kobieta działa tak, jak pisałam - ocena 30 sekund plus atrybucje. Ma kompetencje, ale praktyczne. Natura jej dała, jak KAŻDEMU człowiekowi. Ona ma dostępny tylko wynik końcowy i nawet może nie wiedzieć, że jej mózg ocenił w międzyczasie między innymi twoją mowę ciała. Ona w ogóle może nie wiedzieć, ze dokonuje oceny 30 sekund, że popełnia błędy atrybucji. Ja mam tu wiedzę decydowanie większą od statystycznej kobiety i jestem  niereprezentatywna. O mowie ciała wiem tyle, że jest, że jest istotna i może odrobinkę więcej, ale odrobinkę.

Głównie kobiet, dlatego że jako priorytet stawiają wygląd. Kierują się emocjami, a nie rozsądkiem. Mężczyźni zazwyczaj wyboru nie mają i biorą, co jest.

Ok, ale nadal taka osoba chyba jest w stanie się wypowiedzieć, nie tylko ogólnie, dlaczego podjęła akurat taką decyzję, a nie inną.

Mam tu na myśli, że ja dbam o sylwetkę więc tego też bym wymagał od potencjalnej partnerki.

A gdyby ona jakoś szczególnie nie dbała o sylwetkę, ale byłaby gotowa zadbać, gdybyś jej w tym pomógł? Gdyby nie znała się za bardzo na treningach, byłbyś gotowy ją w to wprowadzić? Czy raczej z góry nie byłbyś zainteresowany?