Plaża nudystów - Netkobiety.pl

Nie chodzi tylko o to co jest napisane na forum, ogólnie internet jest nastawiony na nakręcanie tej wojny. Obojętnie gdzie się spojrzy, czy to YT, czy jakieś memy, czy strony pokroju Onet lub WP czy nawet reklamy są wyładowane tymi treściami. Wcale nie trzeba być zwolennikiem teorii pillowych żeby być nimi bombardowanym. Twój związek brzmi wręcz nieprawdopodobnie biorąc pod uwagę te treści. Nieśmiały introwertyk powinien być całkowicie niewidzialny dla kobiet, tak facet wręcz nie istnieje jako potencjalny partner chyba, że jest bogaty. Podobnie z tobą, nie pośpieszałaś, dałaś przestrzeń by powoli i spokojnie się rozwijało. Według współczesnej propagandy taka kobieta nie powinna istnieć. Nie raz też się natknąłem na twierdzenie, że tą tak zwaną "dziewczynę z górnej półki" czyli ładną, szczupłą i zadbaną może mieć tylko ulta chad, bogaty i mega pewny siebie. To takie wmawianie facetom, że jeśli nie ma idealnego sześciopaka na brzuchu albo kilku milionów na koncie to nie zasługuje na ta ładną, szczupłą i zadbaną dziewczynę. Ja zawsze myślałem, że od drugiej powinno się wymagać tego co samemu się reprezentuje ale czy na prawdę tak jest?

Też mnie martwi, że kiedyś z dnia na dzień forum zniknie i te fajne rozmowy się skończą bez możliwości ich wznowienia. Taka jest cena anonimowości i ktoś może nie chcieć ujawniać swojej tożsamości nawet jeśli fajnie się pisze na forum.

Jest jeszcze gorzej niż myślisz w pewnych rejonach internetu takich jak Wykop albo BraciaSamcy ale tam nawet ja się nie zapuszczam. Ja jeszcze nigdy nie spotkałem dziewczyny, z którą zawsze miałbym o czym gadać, i z którą po czułbym się po prostu dobrze, luźno, bez żadnego ciśnienia, i która jednocześnie podobałaby mi się z wyglądu. Z tą jedną przyjaciółką mam dobry kontakt i właśnie zawsze znaleźlibyśmy jakiś temat do rozmowy ale ona po pierwsze jest już po ślubie i ma dziecko, po drugie ani trochę mi się nie podoba z wyglądu. Kiedy się przez prawie 29 lat nie spotkało nikogo takiego to na prawdę ciężko nie stracić nadziei, że to się może jeszcze udać. Nie raz już słyszałem od różnych ludzi historię taką jak twoja, że po prostu spotkali kogoś kto niemal idealnie do nich przypasował, a dla mnie brzmi to totalnie nieprawdopodobnie. Ostatnio w trakcie pracy słuchałem sobie treści z kanału na YT Lekcje Miłości, z każdym kolejnym przesłuchanym filmem byłem coraz bardziej wkurzony. Chciałem chociaż w teorii dowiedzieć się czegoś na temat miłości, a zamiast tego zepsułem sobie nastrój.

Możliwe, że warto. Poczekajmy na wypowiedź co sądzi o tym wszystkim co piszemy osoba, której ta kwestia dotyczy.

Więc mimo wszystko twoja sytuacja była inna niż moja. Ty już miałaś doświadczenie, wiedziałaś co i jak w tej kwestii. Ja zaczynałbym całkowicie od zera i obawiam się, że znaleźć dziewczynę w podobnym wieku, której nie będzie przeszkadzało, że 30 letni facet zaczyna od zera będzie mało prawdopodobne. Niestety ale bycie w porządku nie ma żadnego znaczenia, widziałem zbyt wielu porządnych facetów, którzy od zawsze są sami by w to uwierzyć. Najgorszy drań prędzej znajdzie dziewczynę niż porządny facet. To prawda, że nie wiadomo co nas czeka tylko problem w tym, że ja już zaczynam mieć dość tego czekania. Coraz słabiej sobie radzę z tymi pragnieniami, coraz trudniej mi tłumić emocje i ukrywać, że brakuje mi czegoś czego nawet nie znam. Myślałem, że im będę starszy tym bardziej zobojętnieje i te potrzeby powoli zaczną zanikać, a mam wrażenie, że stają się coraz silniejsze. Teraz mam taki okres, że znów chciałbym nic nie czuć, wyzbyć się wszelkich emocji. Prędzej czy później to powinno minąć, jak zawsze. Miałem pierwsze spotkanie na psychoterapii, szczegóły opisałem w moim wątku.

Na długi post odpowiem później, a na razie tylko ta kwestia relacji. Mrs.Happiness bardzo fajnie wyraziłaś swoje przemyślenia, aż miło czytać coś tak szczerego i uczciwego. Przez krótką chwilę miałem cichą nadzieję, że jesteś wolna ale jak widać mój los pozostaje niezmienny. Dosłownie każda dziewczyna, z którą kiedykolwiek się dogadywałem była zajęta. Dlatego też do dziś żałuję, że mi nie wyszło z tamtą od jedynej randki, to było jak wygrać na loterii, to mogła być szansa jedyna na całe życie. Ale cóż, nic z tego nie wyszło, a patrząc z perspektywy dnia dzisiejszego to już odległa przeszłość. Prawdziwej relacji z kobietą raczej nic nie zdoła zastąpić i dlatego jest tak ekstremalnie trudna do zdobycia. Samo znalezienie wolnej dziewczyny w dzisiejszych czasach graniczy z cudem, a żeby jeszcze się z nią dogadywać i żeby się podobała z wyglądu chyba nawet nie chcę wiedzieć jak małe jest tego prawdopodobieństwo.

Dobrze nam się rozmawia na nasze wspólne tematy i póki co fajnie by było przy tym pozostać.

Ok, przeczytałam o terapii. Dobrze, że ją rozpocząłeś. Skup się na niej, ja nie będę się do tego odnosić, bo nie będę z siebie robić mądrzejszej od terapeutki i nie chcisłabym niepotrzebnie ci namieszać w głowie. Ale oczywiście trzymam kciuki za tę terapię, żeby zaczęła przynosić pozytywne skutki.
     Tak, moja sytuacja jest nieco inna, bo miałam przed mężem jeden, krótki związek. Wyszłam z tego mocno poturbowana psychicznie, jak i fizycznie, podupadłam na zdrowiu, czego skutki odczuwam do dziś, bo biorę leki, przez które rodziłam przez cesarskie cięcie i nie mogę karmić piersią przez owe leki. Był to w latach nastoletnich mój bardzo dobry kumpel, z którym spotkałam się po wielu latach i który szybko zaczął zabiegać o związek. Po czym ja się zakochałam, a on stwierdził, że jednak nic nie czuje i nara . Ale wcześniej przez ponad miesiąc mnie traktował bardzo olewatorsko, mało się odzywał, wykręcał się od spotkań pisząc mi, że np coś go boli itp. Przed
związkiem z nim też zawsze mi się wydawało, że chciałabym mieć jakiekolwiek doświadczenie z facetami, nawet te złe, a po tym wszystkim zmieniłam zdanie. Teraz już jest mi on zupełnie obojętny, nawet uda mi się śmiać z tego, jaka byłam głupia. Czy to przygotowało mnie do kolejnego związku? Nie wiem. Myślę, że niekoniecznie. Pamiętam, jak na początku w pewnym momencie zaczęłam projektować na obecnego partnera pewne zachowania byłego. Gdy on z jakiegoś powodu nie mógł nagle się spotkać lub odwołał spotkanie właśnie ze względu na złe samopoczucie, to ja już miałam w głowie, że on podobnie jak ex, już się mną znudził i szuka pretekstów, by mnie nie widzieć i pewnie zaraz mnie zostawi. Musiałam sporo sobie w głowie poukładać. To w teorii jest tak, że im więcej masz za sobą relacji, tym jesteś bardziej w nich obeznany.
     Ja się zgadzam z Happyness. Może na początek napiszę, że nie chodziło mi o swatanie. Raczej myślałam o tym, żebyście też na privie sobie gadali, bo bylibyście fajnymi kolegami, a może nawet przyjaciółmi. Ty kogoś masz, więc jak najbardziej rozumiem, że w grę wchodzi pisanie raczej na forum, niż mailowo czy na messengerze. Nie chciałam Was urazić, a jeśli kogoś wkurzyłam, to szczerze przepraszam, nie było to moją intencją. Shini, masz tak zakrzywiony obraz samego siebie, że też uważam, że na tym etapie nie stworzyłbyś związku. I do tego, co napisała Happyness dodam, że wydaje mi się, że Ty byś nawet nie zauważył, że jakaś dziewczyna jest Tobą zainteresowana. Zobacz, napisałam Ci, że jesteś w porządku. Normalnie ktoś by pomyślał, że to miłe i takie tam, a Twoja reakcja jest taka, jak widać. Od razu stwierdziłeś, że to niczego nie zmienia. Dlatego, gdy jakaś dziewczyna zaczęłaby się Tobą interesować, zacząłbyś to negować, albo byś stwierdził, że udaje, że czegoś chce, albo desperatka, nie było nikogo lepszego, to wzięła Ciebie. A jakbyś już zaczął tworzyć jakiś związek, to tak jak pisze Happyness, przymykałbyś oko na wszystkie jej krzywe akcje, albo na każdym kroku dopatrywałbyś się u niej złych intencji, tak jak ja kiedyś u mojego męża. Mnie się udało samej ułożyć sobie wszystko w głowie. Ty, bez terapii,byś sobie nie dał rady, dlatego cieszę się, że się za to zabrałeś. Nie zniechęcaj się.

Wszyscy widzicie we mnie dużo więcej dobrego niż ja sam widzę. Zawsze myślałem, że ludzie widzą mnie gorzej niż mi się wydawało. Jeszcze długo będę się zastanawiał dlaczego wszyscy piszą, że trzeba najpierw ogarnąć swoje wewnętrzne problemy, a dopiero potem wchodzić w związki. Patrząc z mojej perspektywy nawet wiedząc, że związek będzie toksyczny lepiej byłoby w niego wejść z samego faktu, że trafiła się jakakolwiek możliwość na związek. To co piszecie jest całkowicie logiczne ale dla mnie wygląda to tak, że ktoś taki jak ja nie może sobie pozwolić na taki luksus bo jest już bardzo późno. Terapia może wymagać nawet lat, a im więcej ich na karku tym mniejsze będą szansę na znalezienie dziewczyny, a już są bardzo małe. W tej chwili najbardziej mnie martwi to, że po prostu nie zdążę, że nawet jeśli wszystko pójdzie idealnie to będzie już za późno. Może dzięki terapii uda mi się zmienić to postrzeganie.

Mrs.Happiness dzięki za kolejną szczerą odpowiedź, na prawdę nie sądziłem, że ktoś mógłby mnie tak dobrze postrzegać. "Da się mnie lubić" albo "biję na głowę gości z portali", nie spodziewałem się takich rzeczy. Patrząc z czysto logicznego punktu widzenia to całkowicie normalne, że miłość wcale nie przenosi gór. Niestety ja nie jestem w stanie tak pomyśleć nawet jeśli wiem, że tak jest to mój umysł i tak każe mi myśleć, że ta miłość i związek byłyby lekarstwem na wszystko. Właśnie dlatego za tak ważne uznaję doświadczenie bo ono pozwala uwolnić się od tego typu myślenia. Tak samo z prozą życia, nawet wiedząc, że ona się pojawi nie potrafię jej sobie wyobrazić. Miłość w pierwszej kolejności kojarzy się z tym, że jest słodko, przyjemnie itd.

Lunka czytając twój post odnoszę wrażenie, że jednak cię to przygotowało. Do kolejnego związku podchodziłaś z wiedzą wyniesioną z poprzedniego. Widzisz jakie ja mam teraz podejście do tego. Choć mam prawie 29 lat wyobrażam sobie związek jak nastolatek. Chciałbym nadrobić to co robią nastolatkowie w swoich pierwszych relacjach romantycznych choć wiem, że szanse na to są w tym wieku już niewielkie. Ty byłaś podejrzliwa i wyczulona na wszelkie zachowania choć trochę podobne do byłego ale przynajmniej miałaś realny pogląd czego mi brakuje. Co do kwestii nie widzenia czyjegoś zainteresowania moją osobą to się zgadzam, powiem nawet więcej. Możliwe, że kiedyś był ktoś mną zainteresowany, może nawet istniała jakaś dziewczyna, której się podobałem, a ja nie mogłem tego zauważyć bo nie dopuszczałem do siebie myśli, że to w ogóle jest możliwe. Właśnie dlatego mi nie wyszło z tamtą jedyną dziewczyną. Choć na prawdę mi się podobała i dobrze się dogadywaliśmy to ciągle miałem poczucie niższości. Ona była jak bogini, a ja jak zwykły, słaby człowiek. Jednocześnie chciałem z nią być i uważałem, że na to nie zasługuję. Ona była super zdolna, szła na studia medyczne, a ja nie chciałem jej przeszkadzać i marnować jej czasu. Dopiero teraz wiem, że ona po prostu czekała na mój ruch, że nawet mogłem się jej podobać, że właśnie wtedy kiedy odpuściłem powinienem pokazać największe zaangażowanie. Masz rację, gdyby podobająca mi się dziewczyna okazała zainteresowanie to byłbym tak zdziwiony, że chyba sam sobie próbowałbym udowodnić, że to niemożliwe. Z tym przymykaniem oka jest podobnie. Nawet tamta "bogini" gdyby zaczęła odwalać jakieś krzywe akcje to pewnie większość z tego bym jej wybaczał. Nie było tego widać w moim poście ale ucieszyłem się kiedy napisałaś, że jestem w porządku ale taka jest prawda, że to nie ma znaczenia w kwestii relacji damsko-męskich. Miałem nie jedną koleżankę, która też mówiła, że porządny ze mnie facet, a były w związkach z facetami, którzy koło porządnych nawet nie stali o czym same nie raz mówiły.

bagienni_k to nawet nie chodzi o to, że jest trudno uwierzyć w siebie i swoją wartość. Ja najpierw muszę w ogóle zrozumieć co to znaczy, że da tak się da i od zera nauczyć się jak to zrobić.

Spoko zapraszam do mojego wątku.

Może i tak być, ciężko powiedzieć co jest tego źródłem ale jak na razie mi przeszło. Wierz mi, że próbowałem już wielu różnych sposobów na rozładowanie stresu ale żaden nie przyniósł długotrwałych efektów. Ten stres jest po prostu zbyt duży i ma zbyt wiele źródeł by jakieś proste sposoby mogły sobie z nim poradzić.

Bo nie potrafię zmienić nawyków z tym związanych. Jestem zbyt przyzwyczajony do obecnej sytuacji i nie wiem jak to zmienić. Nie potrafię znaleźć czasu nawet na zrobienie zakupów spożywczych, a co dopiero gotowanie. Nie ważne ile razy próbuję ostatecznie i tak wracam do pierwotnego stanu.

Ja chyba jeszcze nigdy nie kupiłem gry po cenie premierowej. W ogóle najwięcej ile kiedykolwiek wydałem na grę to 150zł i to był właśnie Elden Ring. Lies of P kojarzę, nie grałem i też czekam na promocję. Skoro już jesteśmy przy grach tego typu to mogę polecić tytuł Code Vein. To też soulslike tylko w klimacie anime czyli coś dla nas. Na jakie jeszcze gry czekasz? Obojętnie czy na premierę czy na promocję. Z gier po premierze jak na razie czekam na: Horizon Forbbiden West, Stellar Blade na PC, Final Fantasy VII Remake z jakąś ładną promocją, dodatek do Elden Ring. Z przyszłych, które dopiero nadchodzą to: Tides of Annihilation, Phantom Blade Zero, The Elder Scrolls VI, Hogwarts Legacy 2 i absolutne must have czyli Wiedźmin 4 oraz moje growe alma mater czyli Remake Gothic.

To dobrze, że nie masz tego problemu. U mnie stan się utrzymał i już prawie wyczyściłem całą grę na 100%, brakuje kilku drobiazgów.

Dobrze, że jesteś gadułą, bardzo fajnie mi się rozmawia i oby tak pozostało jak najdłużej.

Co do kolejności SAO to:
1. Sword Art Online
2. Sword Art Online II
3. Sword Art Online Movie: Ordinal Scale
4. Sword Art Online: Alicization - na tym się zaczyna pełnoprawny 3 sezon
5. Sword Art Online: Alicization - War of Underworld
6. Sword Art Online: Alicization - War of Underworld - The Last Season

To jest główna seria, oprócz niej jest jeszcze sporo dodatkowych odcinków nie mających zbyt wiele wspólnego z główną fabułą, one są bardziej parodią. Zaliczają się do nich:
1. Sword Art Online: Extra Edition
2. Sword Art Online: Sword Art Offline
3. Sword Art Online: Sword Art Offline - Extra Edition
4. Sword Art Online II: Sword Art Offline II
5. Sword Art Online Movie: Ordinal Scale - Sword Art Offline

Dalej mamy dwa filmy będące powtórką historii z pierwszego sezonu ale z perspektywy Asuny. Przypominam, że w pierwszym sezonie zaraz po uwięzieniu wszystkich w grze był przeskok o 2 lata. Te filmy są historią Asuny przez te dwa lata.
1. Gekijouban Sword Art Online: Progressive - Hoshinaki Yoru no Aria
2. Gekijouban Sword Art Online: Progressive - Kuraki Yuuyami no Scherzo

Na koniec zostaje seria poboczna, spin-off:
1. Sword Art Online: Alternative Gun Gale Online
2. Sword Art Online Alternative: Gun Gale Online II

I to tyle, chyba nic nie pomyliłem.

Przechodząc dalej do tematu romansów to Toradorę, Lovely Complex i Kamisama Hajimemashita oglądałem, pozostałych nie. Do Skip Beat się przymierzałem ale ostatecznie nie obejrzałem, o Ouran Koukou Host Club tylko słyszałem. Jeszcze mi się przypomniał jeden dość specyficzny romans Nazo no Kanojo X, to dziwny i wyjątkowy tytuł, kojarzysz? O mam jeszcze jeden ciekawy tytuł Sankarea, kojarzysz?

Koe no Katachi polecam, ciekawe czy na ciebie zadziała tak jak na mnie. Co do Clannad to też nie rozumiem fenomenu, obejrzałem całe, było w porządku ale nie jakieś wybitne.

Wiem, że jest niezdrowe niestety dowiedziałem się o tym o wiele za późno. Kiedyś kierowałem się myśleniem, że lepiej nie czuć nic niż same złe emocje, jaki był tego efekt to już wiesz.

Tego, że Szeherezada odda życie Titusowi się nie spodziewałem mimo, że nawet z wyglądu byli podobni. W ogóle to był ciekawy zabieg fabularny. Gyokuen, a raczej ta, która przejęła jej ciało już myślała, że udało im się pozbyć jednego z Magich, a tu taki numer. Mi najbardziej podobała się ostateczna walka z Ill Ilah i Medium, tylu użytkowników ekwipunku dżinów używających różnych ciekawych mocy, przybycie Sindbada i ten wielki magiczny krąg na końcu to było coś niesamowitego. Mi w Hakuryuu najbardziej podobał się jego wygląd w pełnym ekwipunku, Judar jeszcze był spoko. Morgiana to bezapelacyjnie najlepsza bohaterka tego tytułu i szkoda, że nie ma własnego dżina bo to też z pewnością wyglądałoby epicko ale i tak bardzo ją lubiłem za sam jej charakter. Co do tytułów, które wywołały u mnie wiele emocji to nie licząc tych wymienionych na mojej liście najlepszych: Elfen Lied, Kimi no Na wa, Little Witch Academia, Mahoutsukai no Yome, Jigoku Shoujo, Violet Evergarden, Darling in the Frankxx, Dororo, Plunderer, Re:Zero , Fumetsu no Anata e, 86, Vinland Saga, Kusuriya no Hitorigoto i na razie to tyle

Spoko tu też chętnie się dowiem co sądzisz o wstawionych przeze mnie piosenkach.

52 odcinki i dawno nie oglądałem tak starego anime, warto sprawdzić w wolnej chwili.

Z horrorów, które wymieniłaś oglądałem wszystkie i faktycznie były nienajgorsze. Another to takie Oszukać przeznaczenie w wersji anime, a Tasogare Otome x Amnesia miało na prawdę fajny klimat. Jeśli chodzi o horrory godne polecenia to zacznijmy od absolutnych legend czyli: Higurashi no Naku Koro ni, Hellsing, Berserk, Evangelion. Mniej legendarne ale całkiem dobre tytuły to: wspomniany wcześniej Elfen Lied, Puella Magi Madoka Magica, Danganronpa, również wspomniany Tokyo Ghoul, Koutetsujou no Kabaneri, Shiki, Corpse Party, Jigoku Shoujo, Happy Sugar Life, Gantz, Deadman Wonderland, Gakkougurashi!. Na koniec jeszcze dodam tytuł, który jest mocno niedoceniony ale mi się bardzo podobał, Claymore. Co prawda to jest bardziej dark fantasy niż horror ale na tej liście też może się znaleźć.

Te najbardziej odmóżdżające ecchi ogląda się głównie dla rozluźnienia, rozładowania stresu, dla elementów komediowych, a fanservice jest tego najważniejszym elementem. Najgorzej jak tytuł ma dużo tego fanservicu i jednocześnie cenzurę, oglądanie czegoś takiego to jakiś dramat. Patrzenie na tak nierealne i tak wyidealizowane kobiece ciała to też dramat tylko dla umysłu ale i tak się ogląda. Z ecchi jest trochę jak z paleniem papierosów, każdy wie, że to szkodliwe ale i tak mnóstwo ludzi pali. 

Ja zabrnąłem zdecydowanie za daleko jak sobie przypomnę niektóre rzeczy jakie widziałem. Teleturnieje są niezłe, widziałem raptem kilka i wszystkie były mega dziwne i śmieszne. Ta cenzura w Japonii byłaby niezłym tematem do badań. Jednocześnie tak wszystko cenzurują i robią najbardziej porąbane treści chyba z całego świata. Japońskie porno to już jest najwyższy poziom, nigdzie indziej nie widziałem tak porąbanych rzeczy jak w niektórych filmach, w tym hentai.

Shini, Mrs. Happyness w zasadzie napisała wszystko to, co ja chciałam, dlatego nie będę tego powtarzać. Rozpocząłeś terapię, myślę, że warto poruszyć te tematy u terapeutki. Tak, swój bajzel w głowie będziesz prawdopodobnie sprzątał długi czas, ale to nie oznacza, że na ZDROWY związek nie będziesz gotowy wcześniej. Ale jednak dobrze uporządkować przede wszystkim swoje poczucie wartości, gdyż te szoruje po dnie i na tę chwilę jesteś łakomym kąskiem dla toksycznej kobiety. A na tym wyszedłbyś znacznie gorzej. I jeszcze jedno. Ciągle żyjesz przeszłością. Mogłeś zrobić to, mogłeś zrobić tamto, mogłeś inaczej zachować się względem tamtej dziewczyny itp. No, mogłeś. Mogłeś zrobić wszystko inaczej. Ale wybrałeś tą ścieżkę, na której jesteś teraz. I rozmyślanie, co mogłeś zrobić inaczej nic ci nie da. To wszystko było i minęło. Twoim głównym zadaniem teraz jest to, by poprawić jakość swojego życia tu i teraz. Patrz jednak w przyszłość, bo tylko na to masz realny wpływ. Przeszłość już się wydarzyła i tego już nie zmienisz.
     Bardzo wkręciłeś sobie, że musisz mieć niewiadomo jakie doświadczenie, żeby umieć zbudować związek. Wszystko pokręcisz, żeby pasowało do twojej tezy. Bo ja serio, nie wiem gdzie ty widzisz, że poprzednia moja relacja w jakikolwiek sposób przygotowała mnie do obecnego związku, skoro byłam gotowa ten związek sama storpedować, bo coś mi się skojarzyło z byłym. Tamto doświadczenie wręcz wywarło na mnie negatywny skutek. Ci mi dało to, że do teraz mam problemy zdrowotne, bo mój układ nerwowy nie zniósł wtedy stresu? Co mi dało to, że na hasło "przepraszam, ale jednak dziś nie dam rady się spotkać, bo..." ja od razu miałam w głowie czarne scenariusze, że najpewniej czeka mnie powtórka z rozrywki? No nic mi to nie dało. To, że ja nie uciekłam z obecnego związku to tylko i wyłącznie efekt tego, że potrafiłam sobie przemówić do rozsądku, że to jest inny człowiek, niż tamten i nie jest jego zamiarem mnie krzywdzić. Ja wiem, że ty to sobie i tak przetłumaczysz, żeby pasowało do twojej teorii, ale to już twoja sprawa. Nie będę cię przekonywać, że jest inaczej.

    Mrs. Happyness, no tak, spotkałam wtedy takiego gamonia, ale inni mają gorzej. Np Ty miałaś. Bo to, co odwalał mój były to pikuś przy tym, co odwalał ten Twój. Wyczuł Twój słaby punkt i Cię tym szantażował, bo to w sumie był szantaż emocjonalny. Ważne, że się z tego uwolniłaś. A co do nowego związku, to też trzymam kciuki, by się wszystko ułożyło.
    Na Nosferatu nie wybieram się do kina. Mam półroczne dziecko i nie zostawię go na tyle czasu, zwłaszcza, że mieszkamy w małym mieście, gdzie kino upadło wiele lat temu i musielibyśmy jechać do miasta oddalonego od nas o ok godzinę. A to sporo czasu. Obejrzę na pewno, gdy film trafi już do streamingu. A znalazłaś czas na Vikinga?

Shini, ty wcześniej pytałeś mnie o rożne filmy i książki, a ja się do tego zapomniałam odnieść. Nie dlatego, że to olałam, a dlatego, że po prostu zapomniałam. Ja czasami nie wiem, jaki mamy dzień tygodnia . Jeśli jesteś zainteresowany kontynuacją tych tematów, to przypomnij mi proszę o jakie tytuły pytałeś, a odpowiem. I zerknij na jeden w tematów, o których pisałam Happyness, czyli o pewnego rodzaju hołd, który Stephen King oddaje Obcemu w powieści Łowca snów. Jestem ciekawa, czy ci się to podoba

Shini, prawda jest taka, że nikt nie jest ogatnięty tak na 100%. Nie ma przecież ideałów. Ty na pewno musisz podnieść samoocenę. Co do reszty, to nie chcę nic pisać. Mam wykształcenie pedagogiczne, a nie psychologiczne, nie chcę się wymądrzać na nie moje tematy. Terapeutka po kilku spotkaniach na pewno będzie wiedziała, nad czym musisz popracować. A kiedy będziesz gotowy na związek? Myślę, że jakoś to sam poczujesz. Wierzę, że jesteś wkurzony, ale nie skupiaj na tym całej energii.
    Ja związkową ekspertką nie jestem, ale mam w pracy dwie koleżanki, które od szkoły średniej były tylko ze swoimi mężami. Takich historii jest sporo, czyli sa się być z jednym partnerem. Mnie by nie interesowała za bardzo przeszłość partnera. Jakby mi powiedział, że przede mną nie był w poważnym związku, to by mnie to obeszło. Każdy jest inny. Komuś to może przeszkadzać albo i nie. I dobrze, że jesteś miłym człowiekiem. Taki pozostań. Ja też jestem dla innych miła i też mi się za to oberwało nie raz. Czarne myśli też mam bardzo często. Mam tendencję do takiego samobiczowania się. To strasznie męczące, dlatego też cię rozumiem. Wiesz, mi w tamtym czasie nałożyło się na siebie kilka takich stresujących sytuacji. Zaczynałam nową pracę, miałam problemy zdrowotne (kobiece sprawy), potem doszło rozstanie. Mój organizm tego nie wytrzymał. Zaczęłam tracić przytomność co jakiś czas. Co powodowało dodatkowy stres i wpadłam w takie koło. Ze dwa razy w miesiącu albo lądowałam na SORze, albo przyjeżdżało do mnie pogotowie, przebadali i zostawiali w domu. Dopiero leki to zatrzymały. Stres bywa naprawdę zabójczy. Zapewne stąd twoje problemy żołądkowe.

Aaa faktycznie, pytałeś o tę serię i chyba Van Helsing? Próbowałam oglądać ten Underworld, ale nie spodobał mi się. Nie lubię wampirów i chyba ta stylistyka filmu mi się nie spodobała. Dlatego odpuściłam sobie tego typu filmy. Co do zombie, to uwielbiałam te filmy jako dziecko, ale takie wiesz, wczesna podstawówka. Uwielbiałam Powrót żywych trupów. Potem mi się to mocno odmieniło. Zaczęły mnie te filmy nudzić. Ale w pewnym momencie obejrzałam Rec, to może nie było typowe zombie, ale jednak film o zarażonych. Dwie pierwsze części lubię, potem to już tragedia. Lubię książkę Kinga "Smętarz dla zwierzaków", filmy też nie są złe. Bardzo mnie pozytywnie zaskoczył "zombieexpres" Oryginalny tytuł jest inny, sprawdź sobie. Film koreański z tego co pamiętam. Świetny. A ostatnio obejrzałam sobie 28 dni później i 28 tygodni później, też mi się podobały, niedługo wychodzi nowa część. I jeszcze skusiłam się na film "Smutek", jakiś azjatycki. Wiedziałam z recenzji, że jest mocno gorowy, ale nie spodziewałam się, że aż tak. Ciężki bardzo, obrzydliwy. Żałuję trochę, że go obejrzałam, ale cóż. Liczę, że w końcu o nim zapomnę.

Tak Jack, bo przecież tak dobrze mnie znasz, że wiesz, że to było w latach nastoletnich. I wiadomo, że te moje koleżanki zdradzają i w ogóle. Ja zapewne za jakiś czas też zacznę zdradzać swego męża, bo przecież te forum to najświętsza prawda objawiona.

Napisz co poza samooceną, to co widzi ktoś inny może być pomocne przy terapii, może szybciej nakieruje mnie na konkretną kwestię.

Ja znam nawet więcej niż dwa związki, w których oboje są dla siebie pierwszymi partnerami, a dziś są dawno po ślubie i mają dzieci. Im dłużej siedzę w tym temacie tym bardziej zaczynam zauważać, że kobiet mających podobne podejście co ty jest więcej niż się wydaje. Z tym byciem miłym też jest ciekawa kwestia bo tutaj piszesz, że to dobra cecha, a ostatnio na YT w proponowanych wyskoczył mi film o tytule "Przestań być miłym facetem". Ty miałaś kilka mocno stresujących sytuacji w krótkim odstępie czasowym, a ja mam małe dawki stresu przez cały czas. To trochę jak z piciem, wypijesz dużo na raz i zaliczasz zgona albo pijesz po trochu codziennie i cały czas jesteś pod wpływem. Ja nigdy nie miałem aż tak żeby stracić przytomność czy żeby trzeba było jechać na SOR z tego powodu. U mnie to jest takie "Za dużo by żyć, za mało by umrzeć". Problemy żołądkowe to jedno ale na przykład teraz będę mieć dość stresujące wydarzenie i od razu mam katar, ból gardła, głowy, a muszę być na to w idealnej formie.

Ja właśnie lubię tematykę wampirów ale nie takich jak w Zmierzchu bo tam to była parodia wampirów. Underworld mi się podobał i tamte wampiry były w miarę spoko przedstawione. Jednak zdecydowanie bardziej wolę wampiry w anime. Val Helsing też mi się podobał, zarówno sam klimat Transylwanii, a Dracula był świetny. Gra Resident Evil Village ma sporo nawiązań do tego filmu. Przechodząc do zombie też zawsze uwielbiałem filmy z ich udziałem. Co ciekawe chyba pierwszy film o zombie jaki obejrzałem to była pierwsza część Resident Evil. Z serii "Żywych trupów" obejrzałem chyba wszystkie filmy. Rec był na prawdę dobry mimo, że z początku wyglądał jakby był niskobudżetowy. A może był? W każdym razie podobał mi się motyw patrzenia z perspektywy kamerzysty i samo to jak się zaczęło. Niby zwykła przypadkowa sytuacja zmieniła się w totalną rzeźnię. Moment kiedy zarażona dziewczynka zaatakowała, gość zaczął uciekać i wyskoczyła na niego starucha był mega. Albo to jak zostawili babkę przykutą do schodów, a potem jej tam nie było. Dalsze części to były bardziej komedie niż horrory. Panna młoda w sukni ślubnej latająca  z piłą łańcuchową i pan młody w zbroi to było nawet ciekawe. W czwartej części ta akcja z małpą i sposób rozprzestrzenienia zakażenia też były mocne. "Smętarz dla zwierzaków" to był całkiem dobry horror, nawet bym powiedział, że jeden z lepszych jakie oglądałem. "zombieexpres" oglądałem, co prawda to było parę lat temu i już średnio go pamiętam ale wiem, że wtedy mi się podobał. 28 dni i tygodni też oglądałem i też były w porządku. "Smutek" nie oglądałem, sprawdziłem teraz na szybko i faktycznie wygląda dość obrzydliwie, jest trochę podobny do "Grindhouse Planet Terror". Ja mam inny film, o którym wolałbym zapomnieć, obejrzałem tylko pierwszą część i nawet nie próbowałem kolejnych. Nie chcę nawet pisać pełnego tytułu więc napiszę połowę "Ludzka...". Skoro już jesteśmy przy horrorach i obrzydliwościach to kojarzysz serie "Droga bez powrotu" i "Wzgórza mają oczy"? Jeśli już wcześniej o nich coś pisaliśmy to mój błąd, o tej porze nie ma czasu na dokładne przeszukiwanie wcześniejszych postów. Masz jeszcze jakieś filmy, które zapadły w pamięć? Albo jakąś ciekawą kwestię z filmu, o którym już rozmawialiśmy?

Jak już chyba wszyscy na forum wiedzą próby przekonywania cię do czegokolwiek są całkowicie daremne ale odpowiem. To wybrany przeze mnie temat i do tej pory nikt nie miał żadnych problemów z tym co o nim pisałem. Co więcej znalazłem nawet osobę, z którą świetnie się dogaduję w tym temacie. Co jeszcze więcej okazuje się, że może być więcej tematów, na które się tu dogadam nawet jeśli według ciebie ich nie rozumiem czy traktuję płytko. Tylko według ciebie te sylwetki są groteskowe i karykaturalne, dla mnie są wyidealizowane i tyle w temacie. Nie mam pojęcia na jakiej podstawie twierdzisz, że twoje zdanie jest ważniejsze czy bardziej prawdziwe niż moje i raczej się tego nie dowiem. Dla mnie są wyidealizowane bo postacie w anime są tworzone bez niemal żadnych niedoskonałości w wyglądzie. Przykładowo uczennica liceum z anime miała wymiary 99-58-90, takie miała Rias Gremory z jednego z najbardziej znanych ecchi, nawet idealne wymiary dla modelki nie są aż takie. Dalej są idealne włosy, skóra bez nawet najmniejszej skazy, duże oczy, a nie raz jeszcze wręcz anielski charakter. To oczywiste, że takich kobiet nie ma w realu, to narzuca totalnie nierealne wzorce piękna bo często wygląd tych postaci jest po prostu fizycznie, biologicznie, anatomicznie niemożliwy. Jeśli coś takiego nie jest "wyidealizowaniem" to już nie wiem co by nim było. Dla porównania mogę dać postać supermana z filmu "Człowiek ze stali" granego przez Henrego Cavilla. Ten superman nie tylko wygląda idealnie ale jeszcze ma supermoce, jest niemal bogiem w ludzkiej postaci, to taki obraz człowieka idealnego, bez żadnych słabości, ograniczeń czy fizycznych niedoskonałości. Czym jest jego postać jeśli nie wyidealizowaniem?

Jack, w latach nastoletnich był moim kolegą. Po przecinku napisałam, że spotkaliśmy się po wielu latach. Czyli, w domyśle, byłam już wiele lat po czasach nastoletnich.

Shini, ok, jak coś mi jeszcze przyjdzie do głowy, to mogę napisać. Na początek na pewno niska samoocena, strach przed zmianami w życiu i ten stres, o którym wspominasz.
    Dla mnie bycie miłym to pozytywna cecha i z takimi ludźmi lubię gadać i przebywać. Od chamów mnie odpycha i szybko ucinam rozmowy. Nienawidzę szczerze, jak ktoś tylko szuka pretekstu, żeby się do kogoś przyj...bać i mu dowalić, jak jeden użytkownik tutaj, domyślasz się który . Naprawdę nie widzę sensu, by z kimś takim gadać, dlatego trochę mnie dziwi, dlaczego mu odpowiadasz. Filmików tego typu na yt nie oglądam. Ty takich szukasz, czy w podobnej tematyce, dlatego takie filmy już ci tam stale wywala. Ja po porodzie czytałam trochęvo depresji poporodowej, bo miałam dość długie chwile, w których ryczałam jak bóbr, to potem miałam zasypany yt filmikami o depresji. Nie wiem, czy jest sens oglądać tego typu treści.
     Pierwszą część Zmierzchu obejrzałam, bo byłam ciekawa, o co tyle krzyku. I nadal nie wiem. Szkoda mi tych aktorów, bo zostali zaszufladkowani przez te role, a oboje są zdolni. Zwłaszcza Patinson mi się podoba, widziałam z nim wiele ciekawych filmów, np Lighthouse, czy Tenet, ostatni Batman. A teraz czekam na "Mickey 17", nowy film od reżysera Parasite, który bardzo mi się podobał. A wampirów jakoś tak nie mogę polubić. Teraz czekam na nowego Nosferatu, lubię też Miasteczko Salem, ale tylko książkę. Filmy nie są zbyt udane, a ten ostatni, co wyszedł dla Maxa to już w ogóle tragedia. Lubisz Draculę od Copolli? To próbowałam niedawno obejrzeć, ale mnie nudził. Próbowałam też obejrzeć 30 dni mroku, bo miał dobre recenzje, ale też nie dałam rady. Za to lubię serię Co robimy w ukryciu, film i serial. To takie wampiry na wesoło. Jak nie widziałeś, to polecam.
Tak, Rec chyba jest filmem niskobudżetowym, jak każdy found footage. Tak, też mi się podobała ta akcja z babką. Spodziewałam się, że się na nich rzuci, ale i tak się wystraszyłam. W drugiej części podobało mi się, że było pokazane wszystko z perspektywy tego księdza i wojskowych, a z drugiej strony były te dzieciaki i strażacy. Chyba zwłaszcza tych dzieciaków mi było szkoda, bo z nudów zrobili taką głupotę i skończyli tragicznie. Trójka to już sama siebie sparodiowała, przez to nie potrafiłam już na poważnie traktować czwartej części. Wątku z małpą nie pamiętam, a chyba nie mam chęci wracać do tego filmu. A co powiesz o amerykańskiej wersji Rec, czyli o Kwarantannie? Z hiszpańskich horrorów wrażenie zrobiły na mnie też Sierociniec i Labirynt fauna, zwłaszcza ten drugi uwielbiam.
    Z filmów o wampirach lubię też Od zmierzchu do świtu, ale tylko tą pierwszą część. A o zobmie  Zombieland. Planet terror też jest dobry, porównanie do tego filmu "Smutku" nieco nietrafione, bo jednak smutku nie oglądałeś. Planet terror to przy nim lekki film rozrywkowy. Smutek to jest chory film, a jedna z końcowych scen to jedna z bardziej obrzydliwych rzeczy, jakie widziałam. Ohyda. Ludzie doszukują się tam drugiego dna, że to brutalny komentarz na dzisiejsze czasy i tak, jest w tym sporo racji. Jak cię takie sceny nie ruszają, to powinien ci się spodobać.
Wiem, o jakim filmie piszesz. Mój maż go obejrzał. Chyba dwie części. Jego nudził . A ja sobie te dzieło darowałam. "Drogę bez powrotu" chyba oglądałam pierwszą część i nie była taka zła, spodziewałam się jakiegoś wielkiego gniota, a nie był najgorszy. "Wzgórza mają oczy" też oglądałam pierwszą część i tylko tą nową wersję. Dość mocny film. Mało już z niego pamiętam, bo dawno go widziałam. Mam słabość do serii Piła. Durne to, a oglądałam wszystkie części, czekam na 11. Ale części 1,2 i 4 są moimi ulubionymi i lubię do nich wracać.
A napisz, którą wersję Smętarza ogladałeś? Nową czy starą? W nowej części jest spora zmiana w tej historii. 
   Film, który mocno też zapadł mi w pamięć, to Robactwo. Taki trochę Rec, ale zamiast zarażonych, biegają pająki. Na pewno znajdziesz go w necie. Albo Opętanie Żuławskiego, Climax też był dziwny. Jak coś sobie jeszcze przypomnę, to będę pisać.

Jakiego rodzaju jest to biżuteria? Napisz coś więcej

Jeśli chodzi o filmy animowane - to nie jest to, co tygryski lubią najbardziej. W sumie jest jedna seria filmów animowanych, które kocham całym sercem - to Szrek,  a 1 i 4 część  uważam za arcydzieła.
Po sukcesie Szreka poszłam do kina na  jeszcze kilka takich filmów, część mi się podobała, a potem odeszłam od tego gatunku filmowego. Ostatni film częściowo  animowany na jaki poszłam do kina to była bajka Piękna i Bestia z 2017 roku, czyli wiele lat temu

To może być problem z organizacją czasu.
Jak ktoś na co dzień od wielu lat ogarnia sobie zakupy i gotowanie, to wydaje się banalne (bo jest) - zawsze ma się w domu coś z czego można zrobić awaryjne danie (nie na darmo się mówi, że kobieta potrafi zrobić z niczego awanturę, kapelusz i sałatkę:D), a jak gotujesz regularnie i masz w głowie przepisy i pomysły na szame, to i zakupy idą prościej, bo wiesz co i w jakich ilościach kupić.

Pamiętam swoje początki, mnóstwo czasu zajmowało mi wymyślenie co będę jeść, tworzenie listy zakupów, a potem dopilnowanie, żeby pozostałości produktów z gotowania się nie popsuły.
Z czasem to weszło w krew.

Może dla Shiniego łatwiejszy byłby jakiś system?

Usiąść w jeden dzień i rozpisać sobie kilka sensownych obiadów, śniadań i kolacji. I zaplanować, że np. w poniedziałek, wtorek, środę będzie jadł zestaw nr 1, w czwartek, piątek zestaw nr 2, w sobotę niedzielę zestaw nr 3. I potem rotować te stałe przepisy przez np. trzy miesiące. A po trzech miesiącach można sobie wymyślić grupę innych zestawów, żeby nauczyć się też czegoś nowego.

Na tej podstawie można łatwo ułożyć listę zakupów - są sklepy, które dowożą bezpłatnie przy uzbieraniu zakupów powyżej określonej wartości albo można poświęcić tę godzinę/dwie osobiście i kupić produkty na cały tydzień.

Gotować też można na kilka dni - ja tak robię, to oszczędza sporo czasu. Dania typu kopytka, pierogi, uszka można mrozić, więc można je robić w ilości "hurtowej" schować do zamrażarki i wyciągnąć w jakiś leniwy dzień;)

No i planowanie posiłków pomaga też w utrzymaniu zbilansowanej diety, bo jak wiesz co będziesz jeść, to jest mniejsza szansa, że wleci jakiś fast food.

Dla mnie to była super strategia na początek.
Teraz nie planuję już z dużym wyprzedzeniem, ale staram się tak zarządzać spożywką, żeby nic się nie marnowało i żeby jeść różnorodnie.

Dobra micha to podstawa zdrowia i sił życiowych, więc myślę, że poprawa tego aspektu życia podniosłaby Shiniemu jego jakość zauważalnie.

Lunka86 Każdy już pisał tu z Shinim o gotowaniu.

Mrs.Happiness ta twoja biżuteria to plecionki, czy faktycznie bawisz się w domową jubilerkę?

to mi przypomniało Kill la Kill. Fabuła komiczna, ale kreska sama w sobie bardzo przypadła mi do gustu. Ma swoje momenty.

Jak mógłbym być zły z takiego powodu. Poświęć na to tyle czasu ile tylko potrzebujesz, nigdzie nam się nie spieszy. Dziwni ludzie są najfajniejsi.

Czuję się w miarę dobrze, oczywiście zawsze mogłoby być lepiej ale teraz nie jest źle. Stres jest cały czas ale na chwilę obecną nie jest tak duży by jakoś szczególnie utrudnić życie.

Teraz akurat oglądam drugi sezon Gun Gale Online. Nie jest może jakieś super ale źle też nie, po prostu kolejny tytuł z listy. Gintamy nie oglądałem ale oczywiście znam. Nigdy jakoś nie udało mi się zabrać za ten tytuł, chyba z powodu skupiania się na krótszych tytułach i braku czasu na taki długi. A ty co sądzisz o tym tytule?

Nie odebrałem go negatywnie, po prostu nie miałem wcześniej czasu by na niego odpowiedzieć. Jutro postaram się ponadrabiać odpowiedzi na wcześniejsze posty.

Też się zastanawiałam nad kupnem z tym, że ja zawsze staram się kupować największe parkiety z dodatkami, deluxe, ultimate edition itd. A to już zwykle wychodzi jeszcze drożej.

Ja nigdy nie miałem powodu by uczyć się gotować, to nigdy nie było potrzebne ani też mnie niezbyt ciekawiło. Tak na prawdę zacząłem się w ogóle interesować tym tematem dopiero niedawno bardziej zmuszając się do tego. To było i wciąż jest takie przekonanie, że po prostu muszę to umieć bo kiedyś mi się to przyda ale nie teraz przez co nie mogę się za to zabrać. Nie mam żadnej motywacji by się za to zabrać. Prawda jest taka, że większość ludzi uczy się tego bo nie ma innego wyboru, bo sytuacja ich do tego zmusza. Kilka dań potrafiłbym zrobić, kilka innych pewnie też gdybym postępował według przepisów z internetu. Gorzej z zakupami bo tego też nigdy nie robiłem i po prostu nie wiem co kupować i w jakich ilościach. Nie potrafię znaleźć sposobu by się do tego zmotywować. Co do układu, o którym piszesz to jak najbardziej odnalazłbym się w takim, spokojnie mógłbym się zająć nawet wszystkimi innymi obowiązkami domowymi. Nawet jeśli na chwilę obecną czegoś nie potrafię to wydaje się proste do ogarnięcia w przeciwieństwie do gotowania, które wydaje mi się niemal niemożliwe do ogarnięcia. Wkurza mnie to, że nie jestem w stanie sobie ogarnąć diety pasującej do treningu, tego co chciałbym tym wszystkim osiągnąć i właśnie do problemów z układem pokarmowym. Wiem, że część rzeczy, które na co dzień jem nie jest zbyt zdrowa, że niektóre z nich są dla mnie niekorzystne czy wręcz mogą szkodzić ale i tak jem bo przecież muszę jeść choćby po to by mieć energię na pracę i trening. Wiem, że to brzmi absurdalnie ale po prostu nie potrafię sobie z tym poradzić i czuję się w tej kwestii totalnie bezsilny.

Organizacja czasu, potrzebnego do wykonywania rozmaitych czynności czy zajęć, nie wydaje się zawsze tak prosta. Jednak w przypadku gotowania, niejako jesteśmy zmuszeni, aby opracować sobie pewien schemat, dostosowany do codziennego trybu życia. Jeśli zdarza mi się przebywać okresowo w domu rodzinnym, to akurat jedną z   tych rzeczy, jakiej się podejmuję sam dla siebie, jest właśnie gotowanie. Raz, że jadam nieco inaczej od reszty domowników, dwa, że nie wyobrażam sobie, aby ktoś mi podstawiał pod nos talerz z gotowym jedzeniem. Dochodzą do tego także niedomagania zdrowotne, przez które pewnych produktów nie mogę jeść, inne muszę znacząco ograniczyć. Zatem o charakterze jadłospisu decydują ograniczenia z jednej strony oraz pomysłowość z drugiej

Jeśli chodzi o gotowanie, to ja nauczyłam się gotować, bo chciałam, a nie dlatego, że musiałam. Wiadomo, że u Shiniego to jest już przyzwyczajenie do tego, że np po powrocie z pracy ma już zrobiony obiad i nie musi sobie tym zawracać głowy. Dlatego uważam, że to całe gadanie, jak to ciężko się do tego zabrać itp, że musiałby być sam w kuchni, to zwykłe wymówki, chyba nawet przed samym sobą. Nie chce się i tyle . Może brzmi to złośliwie, ale takie nie jest. Po prostu taka jest prawda. Bo ja bym postawiła na swoim, że chcę sama gotować i koniec. A niech mi tam matka patrzy na ręce. Też uważam, że własne zdrowie to już wystarczająca motywacja, by zacząć przygotowywać samodzielnie posiłki. Jak rok temu wyszła mi cukrzyca ciążowa, to w jedną chwilę zmieniłam nawyki żywieniowe, bo musiałam ja być zdrowa, żeby mój syn rozwijał się prawidłowo. Zrezygnowałam ze wszystkiego, co lubiłam, a nie mogłam zjeść nawet zupy, bo po zupach cukier szybował mi w górę jak szalony. Teraz mi się przypomniało Happyness, że kiedyś pytałaś mnie o ksylitol i stewię. Stewia jest zdrowsza, bo to jest roślina. Po ksylitolu niektórzy mogą dostać np rozwolnienia. Nie można też dawać np psom nawet kawałka ciasta z ksylitolem, bo może mu zaszkodzić, a dzieciom można go podawać, jak skończą 3 lata, a stewię można dawać szybciej. Co do smaku, to jeszcze nic nie powiem, bo dopiero zamówiłam stewię i będę testować
    Taaak, kocham Gnijącą pannę młodą. Tak jak Miasteczko Halloween. Często do nich wracam. Jedne z najlepszych animacji. Co do BoJacka, to mi się bardzo podoba. Czy spodoba się Tobie, to nie wiem. To dość specyficzny serial. I trudny. Pamiętaj, że pierwszy sezon jest bardziej komediowy. Widać, że twórcy jeszcze podeszli do tematu ostrożnie. Dopiero w kolejnych sezonach wchodzą mocno w psychikę bohaterów, a każdy z nich ma swoje własne demony i problemy, zaburzenia. Ja się tam nie raz popłakałam, bo tak mi grał na emocjach.
     A z filmów animowanych bardzo lubię też Nowe szaty króla, ale nie takie, w których to "król jest nagi", ale taki, w którym nasz król zostaje zamieniony w lamę. Świetna komedia. No i animowana Mulan jest super. Film już był słaby. Nie obejrzałam Króla lwa w nowej wersji, jakoś to do mnie nie przemawia. O Mufasie nie wiedziałam, jakoś mi umknęło. Ale skoro to taka wersja,  jak nowy Król lew, to też zapewne odpuszczę.
    Oj ja już sama trochę sobie zaspojlerowałam, jeśli chodzi o Nosferatu. Musiałam zobaczyć chociaż, jak on wygląda. Bardzo podoba mi się też akcent, który Bill Skarsgard specjalnie wyćwiczył. Tym bardziej nie mogę doczekać się filmu. A Viking nie ucieknie

Zaprosiłaś Mrs.Happiness, zatem jestem.
Jestem paskudnie zmęczona. 
To, co się dzieje w moim życiu od czasu śmierci mojego Brata pokazało  jak bardzo emocjonalnie jestem w czarnej dupie i.... jak bardzo nie trawię swojej matki.
Jestem zmęczona myślą,  że Go nie ma. Zmęczona płaczem, żalem,  pytaniami.
Zmęczona moją matką. Zmęczona chyba życiem chwilowo.
Terapia  - chodzę. Jest lepiej,  ale mogłoby być lepiej. I to moja wina, że stoję w miejscu, nie robię zadań, które terapeutka mi zadaje. Itp itd.
Znów wracam na terapii do dzieciństwa, do moich emocji względem tej baby, co niefortunnie mnie urodziła.
Żałoba.. czy się kiedyś kończy? Z jednej strony chciałabym wrócić na treningi tańca, to coś co kocham.  Z drugiej.. czy powinnam? Z kolejnej, jak tańczyć, gdy w środku wszystko leży.
Utknęłam gdzieś między tęsknotą za Bratem a niewyobrażalnym żalem, że mnie zostawił.
Ostatnio przed zaśnięciem widzę Go leżącego w prosektorium. 
Eh Młody, Młody...

Motocyklistko, bardzo Ci współczuję i mocno ściskam. Nawet nie jestem w stanie sobie wyobrazić, jak strasznie cierpisz. Dobrze, że chodzisz na terapię, ale jeśli nie masz czasami siły robić tego, o czym mówo terapeutka, to przecież nic się nie stanie, jak chwilowo odpuscisz. Zgadzam się, że potrzebujesz odpoczynku. Żałoba kiedyś się skończy, każdy przeżywa ją po swojemu. Jeśli czujesz, że taniec może Ci pomóc, to spróbuj.

Najbardziej lubię komedie i musikale.
Z obydwoma gatunkami jest trudność, bo naprawdę dobrych filmów w tych gatunkach nie ma zbyt wiele.
Moje kultowe musikale to Chicago, Skrzypek na Dachu, Hair,  Cabaret. Poszczególne utwory z tych filmów puszczam sobie co jakiś czas na YT.
Ostatnio byłam na Emilii Perez - też wspaniały.  Cieszę się, że złapałam go w kinie, bo w Tv to już nie będzie ten film.

W ostatnich latach było kilka naprawdę dobrych polskich komedii. Cieszę się, że nasze kino daje radę, bo to nie jest łatwy gatunek.
Z takich, które oglądałam kilka dobrych razy to: Tylko mnie kochaj, Fuks, a z kina amerykańskiego  uważam za jedne z najlepszych "Nic nie widziałem, nic nie słyszałem" i  "Nic do stracenia". To tak na szybko

Wspaniale, że masz męża, który daje Ci wsparcie. Tego nie da się przecenić. Coś o tym wiem Taki człowiek rozprasza lęki, budzisz się i wiesz, że kogoś masz, że jest na tym świecie oddana Ci osoba.
Nigdy nie przeżyłam tak wielkiej straty jak Ty, gdy Cię czytam to niemal boli.
Gdy ja straciłam bliską osobę miałam olbrzymią potrzebę mówienia o tym. Samą mnie to zaskoczyło. Nigdy wcześniej  tak nie opowiadałam o jakiejś mojej stracie. Teraz gdy ktoś straci bliską osobę staram się go wysłuchać, dać mu możliwość mówienia. Nie namawiam, bo ktoś może mieć inaczej, natomiast ułatwiam, gdyby miał jak ja.

Motocyklistko przeżyłaś wiele ciosów, bardzo mocnych ciosów . Tak sobie pomyślałam, że ten dobry mąż po prostu  Ci się należał. Człowiek musi dostać coś wspaniałego od życia. Jest jakaś granica cierpienia.

Motocyklistko Ciężko sobie nawet wyobrazić, przez co przeszłaś. Niezmiernie Ci współczuję, każda ludzka tragedia przyprawia o łzy. Masz u boku swojego męża, od którego otrzymujesz codzienne wsparcie, więc bądź silna i wytrwała, masz przy sobie kochającą osobę, dzięki której będzie Ci  z pewnością łatwiej.
Po burzy zawsze przychodzi słońce!