Plaża nudystów - Netkobiety.pl

W pierwszej chwili, patrząc po tytule wątku, byłem przekonany, że dotyczy on bezpośrednio i dosłownie tegoż miejsca:D
Cóż, najwyraźniej ponosi mnie wyobraźnia : ) Bywały na NK podobne miejsca, gdzie można było się poczuć niejako w pełni wolnym, oddając się swoim przyjemnościom czy zwyczajnie się relaksując.
Pewnie się zaglądnie od czasu do czasu.

A po co taki clickbait?

Uważam, że Twój clickbait, Happiness, może okazać się świetną i interesującą koncepcją. Dowolna tematyka, różni adwersarze. Jestem otwarty na tego rodzaju inicjatywy. Pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że ten wątek nie zamieni się z czasem w pole brutalnej i prymitywnej wojny.
Ale pomimo wszystko jestem optymistą. Jestem za, oboma rękami i nogami.

Julka, tu możesz rozmawiać o czym chcesz, o tym co Ci w duszy gra. O sprawach poważnych i tych niepoważnych.

Powstał ciekawy wątek więc idziemy dalej z tematem.

Nie jestem w stanie spojrzeć od tej strony, dla mnie ta kolejność jest odwrotna. Nie patrzę na takie coś jak na pomoc tylko jak na umożliwienie w ogóle ruszenia się z miejsca. Z tym robieniem czegoś przez 19 lat też nie mogę się zgodzić porównując to do mojego przypadku. Ja przez całe dotychczasowe życie czyli 28 lat nie osiągnąłem nic, nic co w jakikolwiek sposób mógłbym po sobie pozostawić czy co choćby mogłoby być dowodem mojego istnienia. Ja cały czas mam wrażenie, że mocno odstaje od tych "normalnych" ludzi, zaczynam się do tego przyzwyczajać i sam nie wiem czy to dobrze czy źle. W kwestii tej normalności tak na prawdę chciałbym doświadczyć jedynie miłości, chciałbym wiedzieć jak to jest kochać i być kochanym. A najgorsze w tym wszystkim jest to, że jednocześnie bardzo bym chciał tego doświadczyć i równie mocno się tego boję. To największa nieznana w moim życiu. Nie czuję potrzeby praktykowania innych rzeczy, które robią "normalni" ludzie. Oczywiście przed niektórymi nie da się uciec, na przykład praca. 

Ja akurat w pełni rozumiem jak dorosła osoba może się bać pójść na rozmowę o pracę, rozumiem też jak ktoś może się bać nawet wysłać zgłoszenie. A z drugiej strony załatwianie spraw urzędowych nie jest dla mnie żadnym problemem. Nie przeczę, że mnóstwo ludzi ma tak jak piszesz ale ja akurat do tego niezbyt pasuję. Wydaje mi się, że mam na odwrót i właśnie zacząć jest najtrudniej ale jeśli to jakimś cudem się uda to dalej już jakoś dam radę. Tak miałem na przykład ze studiami, przed ich rozpoczęciem i w pierwszych tygodniach nie mogłem sobie nawet wyobrazić, że je ukończę. Jednak jakoś to szło, na początku średnio, z czasem coraz lepiej, a ostatecznie ukończyłem je z całkiem znośnym wynikiem. Z większością rzeczy mam podobnie, jak już zacznę to raczej się udaje skończyć, a nawet bym powiedział, że trudniej mi jest coś przerwać niż to dokończyć.

W tego typu sytuacjach myśli zawsze były mniej więcej takie "Nie ważne co mi się stanie byle tylko nikt się nie dowiedział". Zawsze bardziej bałem się konfrontacji i kary niż fizycznych obrażeń, do dziś to się nie zmieniło. Nawet na treningach mam z tym spory problem. Od najmłodszych lat trenuję różne sztuki walki, teraz kickboxing, ogólnie mam w tym parę ładnych lat doświadczenia, co prawda ze sporymi przerwami ale jednak. Mimo to dosłownie boje się kogoś uderzyć. Na sparingach z moim doświadczeniem i osobiście uważam, że niemałymi umiejętnościami powinienem wygrywać praktycznie z każdym kto ze mną trenuję, a przegrywam z ludźmi trenującymi od miesiąca.

Sądzę tak bo już raz tego próbowałem i niezbyt się udało. Po pierwsze od razu stałbym się kimś w rodzaju służącego będącego na każde zawołanie. Po drugie o prywatności nie ma nawet mowy. Nadal byłbym kontrolowany i musiałbym się ze wszystkiego spowiadać, dokąd idę, na jak długo itd. Na każdym kroku to ja musiałbym się dostosowywać. Jedynie tylko z samodzielnością nie wiem jakby było.

Tu ponownie ja to widzę na odwrót. Dla mnie łatwiej poradzić sobie z wewnętrzną krytyką choć bardziej powinienem napisać zaakceptować ją i jakoś z nią żyć. Ucieczka czy ten wyjazd na drugi koniec świata wydają się całkowicie nierealne. Faktycznie teraz wiem, że wirus był od bardzo dawna ale ta wiedza ani trochę mi nie pomaga dojrzeć możliwości zwalczenia go, czuję się totalnie bezsilny w tej kwestii.

A to z kolei jest rzecz, której nie rozumiem. Nie rozumiem jak przedstawione przez ciebie przykłady można rozpatrywać w kategoriach wyboru. Nie mogę nie jeść bo umrę, nie mogę nie iść do pracy bo nie będę miał pieniędzy w efekcie czego w dalszej perspektywie też umrę. Jedynie ten przykład z napisaniem posta faktycznie jest wyborem i to robię bo chcę. Mimo iż to tylko jeden przykład to faktycznie nie jest to ZERO ale 0.1% to niewielka różnica. Sam fakt życia też nie uważam za wybór, natura nas do tego zmusza, a kiedy życie jako stan staje się zagrożone automatycznie uruchamiają się pierwotne instynkty mające zapobiec temu zagrożeniu. Dlatego też uważam, że samobójcy to bardzo silni ludzie bo przetrwanie jest najsilniejszym instynktem chyba każdego żywego organizmu, a wygrać z nim może tylko ktoś jeszcze silniejszy. Co nie znaczy, że osobiście pochwalam takie rozwiązania, rozumiem bo sam kiedyś byłem blisko ale ostatecznie nie dałem rady. Sznurki niezbyt pasują do ostatniego fragmentu ale dodam, że nawet jeśli na prawdę są to ja ich nie dostrzegam.

U mnie było całkowite przeciwieństwo, wieś i pełna kontrola. Przekonać matkę do jakiegokolwiek wyjścia to było spore wyzwanie nie raz wymagające interwencji reszty rodziny, a nawet jeśli już się udało to zawsze było po kilka telefonów. W kwestii alkoholu mam podobnie co ty. Może nie aż tak, że w ogóle go nie tykam ale najmocniejszy i jedyny o jakim mogę powiedzieć, że lubię się napić to wino. Raz mi się zdarzyło mocniej upić i widząc całkowity brak jakichkolwiek pozytywnych skutków doszedłem do wniosku, że to głupota. Innych używek nigdy nawet nie próbowałem no chyba, że treści +18 w internecie też zaliczają się do używek. Jeszcze co do imprezowania to zawsze myślałem, że to nie mój klimat, że tego nie lubię, że to atrakcje dla patologii, a teraz coraz częściej mam myśli, że to była po prostu zazdrość bo ja też chciałem tego spróbować ale nie mogłem. Jednocześnie mam świadomość, że nawet gdybym zaznał tego całego "wyszalenia się" to sporej jego części pewnie bym pożałował.

Jedną próbowałem i niezbyt się udała. Za miesiąc zaczynam kolejną i zobaczymy co z tego wyjdzie.

Bardzo głęboko, znacznie głębiej niż sam myślałem.

Żeby skorzystać z takich okoliczności trzeba wiedzieć, że są sprzyjające. Akurat przykład z loterią niezbyt pasuje. Nie znam nikogo kto nie wiedziałby co zrobić z pieniędzmi wygranymi na loterii. Ja mam kilka pomysłów od ręki co bym z tym zrobił, a pierwsze i najważniejsze to kupiłbym mieszkanie żeby móc zacząć się uczyć samodzielności itd. Wolałbym zginąć z rąk tej mafii ale spróbować zmienić swoje życie dzięki tym pieniądzom niż wciąż nie móc się ruszyć z miejsca. Kasa umożliwiająca taką zmianę swojego życia byłaby warta więcej niż obecnie to życie.

Tak, ja tak uważam. Są tylko dwa sposoby by ktokolwiek cię zapamiętał. Albo stworzyć swoją rodzinę i następne pokolenia albo dokonać czegoś wielkiego tak by znacznie więcej ludzi cię pamiętało. To jest jedyny dowód, że w ogóle się istniało. Nie wiem jak myślą o sobie inni ludzie ale ja osobiście myślę, że moje życie na chwilę obecną jest nic nie warte. Jeszcze nic nie osiągnąłem, nikogo nie uratowałem, nikomu nie pomogłem, nikomu nie sprawiłem choć malutkiej cząstki szczęścia, na odwrót też nie, nigdy nie zrobiłem nic złego. Nie jestem ani bohaterem ani złoczyńcą, ani nawet sługą jednego z nich. Nie jestem nawet poboczną postacią w żadnej historii, jestem całkowicie nikim, nawet mnie nie ma w żadnym scenariuszu. Gdybym był postacią ze świecznika na pewno miałbym nieporównywalnie większe możliwości by uczynić to życie lepszym i pełniejszym. Niestety nie jestem i na chwilę obecną nie wiedzę żadnych możliwości do tego. Jeszcze nigdy nie czułem się jakbym żył.

Ponownie moja sytuacja jest tu wręcz odwrotna. Ja ucząc się miałem spokój, ciszę i nigdy nie brakowało na te książki czy jakiekolwiek inne formy do nauki. Rodzice wydali tysiące na dodatkowe lekcje z wielu różnych przedmiotów szkolnych, a ja oprócz tego też nieraz godzinami siedziałem nad książkami czy przerabiając to czego się uczyłem na tych dodatkowych lekcjach. I wszystko było na marne, wszystkie te pieniądze, cały poświęcony czas był całkowicie bezwartościowy bo i tak ledwo mogłem się czegokolwiek nauczyć. Nie ważne jak długo i jak bardzo się starałem max co udawało mi się osiągnąć to przeciętność czyli ocena 3. A gość, który miał pamięć fotograficzną potrafił nie chodzić do szkoły przez miesiąc albo dzień w dzień jarać zioło, ogólnie na wszystko miał wywalone a i tak miał same piątki ze wszystkiego, dodatkowo ojciec profesor załatwił mu bardzo dobrą pracę. Zawsze wszyscy mnie cisnęli do nauki ile tylko mogli, a to i tak nic nie dało. Ostatecznie poszedłem na studia i je skończyłem z jednym z lepszych wyników tylko po to by też okazały się bezużyteczne. Dla mnie chyba dosłownie jedyny sukces jaki przychodzi mi do głowy to, że po wielu próbach i ogromnej ilości stresu jaki przez to doświadczyłem udało mi się zdać prawo jazdy. Ale przecież to ma prawie każdy z czego większość ludzi je zdaje za pierwszym razem więc mały sukces to może i jest ale osiągnięcie żadne.

Dla nikogo to nie ma wartości więc w jaki sposób miałoby mnie dla mnie samego?

Ja też uważam, że to wszystko mnie sporo kosztowało, a i tak nic nie dało więc za co miałbym siebie pochwalić? Za to, że poświęciłem mnóstwo czasu i pieniędzy rodziców na coś co ostatecznie okazało się bezużyteczne? Nie miałem ani krzty talentu do niczego więc jakiekolwiek inwestowanie we mnie okazywało się wyrzucaniem w błoto czy to pieniędzy czy czasu.

Używanie słowa "silny" w tej kwestii jest mocno nie na miejscu, przynajmniej w moim przypadku. Zawsze ze wszystkich sił starałem się stać silny i za każdym razem zadziałało odwrotnie. Wciąż pamiętam jedno zdanie, którym kiedyś się kierowałem. "Najsilniejsi są najbardziej samotni" przez co myślałem, że im bardziej samotny i odizolowany będę tym silniejszy się stanę dzięki czemu jakaś dziewczyna to zauważy i albo będzie ze mną mimo tego albo mnie z tego wyciągnie, jak wiesz to nigdy się nie zdarzyło. Zamiast stać się silny stawałem się coraz słabszy, a psychiczne skutki samotności widać do dziś. Pod względem fizycznym byłem silny, dosłownie podnosząc ciężary na siłowni, trenowałem sztuki walki, biegałem po 20km i to też kompletnie nic nie dało no może poza tym, że miałem 5 z WF. Nawet będąc jednym z większych jak to się mówiło "koksów" w szkole i tak żadna dziewczyna nawet nie chciała na mnie spojrzeć. Teraz zresztą też mam formę nienajgorszą, tak na prawdę teraz chyba mam lepszą niż kiedykolwiek choć 20km teraz bym nie przebiegł, z pewnością mam też pewną wiedzę w zakresie treningu ale to też nie ma żadnego znaczenia.

Doprowadzanie do końca tego co się zaczęło jest czymś godnym docenienia czy wręcz pozazdroszczenia? Nawet bym tak o tym nie pomyślał. Z drugiej strony wiem, że to obecnie mam i co zawsze uważałem za oczywiste dla wielu ludzi na tej planecie jest czymś nieosiągalnym. Mam dach nad głową, obie ręce i nogi, żadnej ciężkiej choroby, do kogo się odezwać, nie siedziałem w obozie pracy ani nawet w więzieniu, mam jakąkolwiek pracę, mam laptopa, telefon i internet by móc napisać tego posta i jeszcze wiele innych. Mnóstwo ludzi nie ma nawet co jeść, suchego miejsca do spania czy dostępu do toalety. Choćbym nie jak się starał to nie potrafię docenić tego tak bardzo jak doceniliby to ci, którym tego wszystkiego brakuje. Wielokrotnie się zastanawiałem nad pójściem na wolontariat do jakiegoś hospicjum czy tym podobnego miejsca by zobaczyć ludzi w o wiele gorszej sytuacji niż ja i dzięki temu może chociaż myśli samobójczych bym się pozbył ale nawet tego nie jestem w stanie zrobić z powodów tych samych co przy zmianie pracy czy wyprowadzeniu się.

Nie często tylko zawsze dostawałem opieprz. W ogólne nie istniało coś takiego jak możliwość porażki i wyciągnięcia z tego nauki. Do dziś mam przez niemal paniczny strach przed podjęciem odpowiedzialności. Jak tylko pomyślę o wzięciu na siebie jakiejś większej odpowiedzialności od razu mam flashbacki z tych wszystkich kar. Na przykład z jazdą samochodem. Zaraz po zdaniu prawa jazdy jeździłem jeszcze samochodem rodziców i miałem wypadek. Nikomu nic się nie stało, samochód też nie był jakoś bardzo rozwalony ale tyle krzyku i pretensji ile się wtedy nasłuchałem spowodowało, że teraz nie wsiądę za kierownicę nie swojego samochodu. Moim mogę się rozbijać ile wlezie ale jest mój i nikt nie może mieć do mnie pretensji. W pracy nie wsiądę za kierownicę busa choć gdybym nim jeździł to mógłbym trochę więcej zarobić ale nie zrobię tego bo za bardzo się boję, że go rozwalę. Sparingi są na zasadzie rund z prawdziwej walki, trwają najczęściej 2-3min, a potem zmiana na inną osobę. Nigdy nie odpuszczam jak już zacznę i zawsze wytrzymuję do końca rundy ale dość często wygląda to tak, że się tylko bronię i od czasu do czasu spróbuję coś zaatakować ale to prawie zawsze jest lekko by przeciwnik ledwo poczuł. Nigdy z nikim się nie biłem poza treningiem, było kilka sytuacji ale zawsze się wycofywałem właśnie ze strachu, że ktoś się dowie i znów będzie kara.

Bardzo możliwe, że masz rację z tym czarnowidzeniem i wewnętrzną krytyką. Nawet nie zainteresować kobietę tylko żeby w ogóle zauważyła, że istnieję. Już na początku liceum doszedłem do wniosku, że nie ma sensu nawet próbować zagadywać do dziewczyn bo nie ma żadnej możliwości by to się udało, w końcu jestem introwertykiem, samotnikiem, tym cichym gościem z klasy więc muszę stać się taki super by to dziewczyna zagadała pierwsza, to jest to co pisałem wyżej o stawaniu się silnym poprzez samotność. Co do pracy to teraz problem leży już na samym początku, już na etapie szukania tej pracy i wizji rozmowy, przedzierania się przez etapy rekrutacji i tego całego "sprzedawania siebie". Ale te problemy zdrowotne też mają tu znaczenie. Kompletnie nie rozumiem dlaczego częste korzystanie z toalety powoduje drwiny, to jest totalny absurd ale tak jest i już nie raz tego doświadczyłem. Z zaufaniem też jest słabo, przed wiele lat żyłem w przekonaniu, że nikomu nie można ufać. Trwało to tak długo i weszło do głowy tak mocno, że sobie też nie ufałem.   

Z tym jedzeniem to całkiem ciekawy przykład. Niby prawda, że nawet kilka dni mógłbym nie jeść i jeszcze nie umrę ale to też wymagałoby wyprowadzenia się. Matka nie pozwoliłaby mi nie jeść, oczywiście mógłbym postawić na swoim bo jestem silniejszy fizycznie ale wtedy pewnie by wzywała policję albo karetkę, że chcę się zabić czy coś. W pracy podobnie, nie mogę po prostu powiedzieć, że nie chcę mi się dziś pracować i wziąć wolne albo wciąć to wolne bez podania przyczyny bo wszystko jest w obrębie rodziny więc i tak wszyscy by się dowiedzieli.

Niby racja z tymi wyborami, z których nie zdajemy sobie sprawy ale nawet wiedząc to ciężko traktować te wybory jako coś znaczącego. Czym jest wybór co zjeść na śniadanie czy jakie anime akurat oglądać? Jakie to ma znaczenie? Znaczący byłby wybór, który mógłby coś zmienić, czy to sytuację życiową jednej osoby czy losy całego świata. To prawda, że każdy ma ograniczenia ale są one bardzo nierówne, tak samo jak możliwości.

Co do samobójstw to mógłbym długo pisać bo pisałem na temat pracę dyplomową, sam kiedyś byłem blisko i znałem człowieka, który popełnił samobójstwo. Mniej więcej wiem jak to jest nie widzieć żadnego rozwiązania poza śmiercią i rozumiem to, pamiętam nawet co o sobie pomyślałem wtedy kiedy było blisko, że jestem tak wielkim przegrywem, że nawet zabić się nie potrafię. Spora część ludzi ze środowiska inceli miało przynajmniej jedną taką sytuację. Post już jest długi więc darujmy sobie wykład i ograniczę się do dwóch kwestii. Po pierwsze osobiście nie uważam, że dla rodzin samobójców to jest aż tak ciężkie bo gdyby otrzymali od tych rodzin wsparcie, pomoc, a czasem zwykłą obecność mogliby tego uniknąć. Z drugiej strony czyli po drugie ten człowiek, którego znałem na co dzień nie przejawiał nic co mogłoby na to wskazywać. Nikt się nie spodziewał, a na dodatek był w chyba najszczęśliwszym czasie bo niedługo po ślubie, miał w miarę dobrą pracę, kończył budowę domu, a żona była w ciąży. I to jest najbardziej zastanawiające, jakim sposobem on zdołał to ukryć przed rodziną. To jest ciężki temat i w każdym przypadku wygląda to inaczej. 

No właśnie z tym przesadzaniem jest problem, który może mieć katastrofalne skutki. Co do picia to pewnie zabrzmi żałośnie od kogoś w moim wieku ale mam takie małe marzenie by kiedyś z dziewczyną wypić sobie we dwoje butelkę jakiegoś dobrego wina, nie w jakieś drogiej restauracji tylko w domu na przykład oglądając film.

Rzadko się widuje kogoś kto nie widzi porno jako czegoś jednoznacznie złego.

Dla mnie najlepszą imprezą byłby taki wieczór we dwoje jak opisałem wyżej albo jakiś wyjazd też we dwoje. Wszelkie grupowe atrakcje nie kojarzą mi się zbyt optymistycznie bo od razu pojawiają się myśli, że zostałbym z tej grupy wykluczony lub w najlepszym wypadku byłbym na jej uboczu. Coś w stylu tego jednego gościa, który siedzi sam i pije kiedy inni tańczą, całują się itd. Niestety bez tego upijania się czy seksu w klubowej toalecie teraz nie mam doświadczenia ani w kontaktach międzyludzkich ani seksualnego i coraz częściej mam wątpliwości czy nie powinienem w przeszłości się do tego nawet zmuszać byleby mieć to doświadczenie. Nigdy nie byłem na takiej domówce jak opisujesz więc ciężko mi się do tego odnieść.

Oczywiście, że tego się nie przewidzi i tu pojawia się problem, o którym ciągle piszemy, paraliżujący lęk przed podjęciem działania. Wszystko co nieznane staje się niemal niemożliwe do zrobienia.

Proponowałem mu to nie raz ale nie jest tym zainteresowany. Pracę i inne aktywności typu siłownia ma 5min drogi na piechotę od mieszkania więc nie opłaca mu się nigdzie przeprowadzać.

Wiem co przez to rozumiesz i po części się zgadzam, że tak może być. Po części dlatego, że ja widzę to inaczej, jak dla mnie to w opisie historii brata nie było żadnej pomocnej dłoni od losu. W pracy to była po prostu zmiana jednej opcji na drugą, dla niego to było z deszczu pod rynnę. Ja to rozumiem i gdybym miał wybierać to wybrałbym pierwszą opcję. Nie ma nic gorszego niż w pracy nie mieć nic do roboty, czas wtedy niewiarygodnie się dłuży. To z kanapką to już faktycznie przesada, ja nie raz szedłem bez kanapek bo też nie było z czego zrobić ale wtedy zwykle po prostu kupowałem coś gotowego na miejscu albo po drodze. Tak szczerze to dla mnie największym absurdem i jednocześnie rzeczą, która daje mi po mordzie jest fakt, że on mimo tego wszystkiego ma żonę i dzieci. Ja wiem jak wygląda rachunek za prąd, załatwiam wszystkie swoje sprawy w urzędach, dzwonie i umawiam lekarza i nie straszę nikogo samobójstwem, a nie jestem nawet blisko jakiejkolwiek relacji z dziewczyną.

Nie chodzi o to jaką wartość ma fakt, że ktoś mnie zapamięta tylko, że to jedyne co ma jakąkolwiek wartość w dłuższej perspektywie. Teraz mogę mieć jakieś małe przyjemności typu pograć w grę czy obejrzeć anime ale to nie ma żadnej wartości, żadnego znaczenia i w żaden sposób nie zmieni niczego. To nic więcej niż zużywanie i tak mocno ograniczonego czasu z czego nie ma żadnych efektów czy korzyści. Dopiero całkiem niedawno zauważyłem, że ja robię to wszystko nie dlatego, że lubię tylko dlatego, że jestem przyzwyczajony i nie wiem co innego mógłbym robić albo wiem ale jest za duży lęk. O ile z anime jeszcze nie mam tego problemu i potrafię czerpać z tego przyjemność to z wieloma innymi rzeczami już nie jest tak dobrze. Nawet z treningiem zaczynam tak mieć. Przez ostatnie tygodnie w większości byłem chory więc z treningami było słabo, teraz już jest w miarę dobrze ale wcale nie czuję motywacji czy chęci do treningu, a jedynie jakieś poczucie obowiązku.

Widzę tylko powiedz mi czy to cokolwiek zmieniło w twoim życiu? W moim jeszcze może coś zmienić ale tylko w moim. Na nikogo innego to nie ma żadnego wpływu, dla każdego użytkownika tego forum jestem tylko jednym z wielu nieznajomych, o którym zapomną zaraz po przeczytaniu albo napisaniu posta. Nie ma nikogo dla kogo całe moje istnienie miałoby jakieś większe znaczenie, a ja na chwilę obecną nie jestem w stanie zrobić nic by to się zmieniło.

Tu już nie chodzi o oczekiwania innych tylko o moje własne, których nie jestem w stanie spełnić. Gdybym miał lepsze oceny, poszedłbym na lepsze studia i teraz miałbym lepszą pracę, może nawet umożliwiającą samotne wynajęcie mieszkania. Ja nie mam zastrzeżeń co do mojej pracy w tamtym czasie tylko do mojego braku jakiegokolwiek talentu. Nie chodzi o brak paska na świadectwie tylko o obecne efekty jego braku. Ci, którzy mieli ten pasek nawet jeśli nie osiągnęli niczego wielkiego i tak są na lepszej pozycji niż ja. Jednak wolałbym być tym lekarzem na NFZ i zarabiać powyżej minimalnej niż tym pomocnikiem stolarza na właśnie minimalnej. Niby jestem jednym z tych przeciętnych, a jednak nie jestem w stanie żyć tak jak oni.

Jak miałbym tak postrzegać studia skoro do niczego mi się nie przydały? Nawet jeśli momentami było fajnie i ciekawie to w dłuższej perspektywie to była jedna wielka strata czasu. Studia były zaoczne więc łącznie kosztowały niemałą sumę, a zupełnie nic nie dały. Odkąd je skończyłem dyplom leży na półce i do niczego się jeszcze nie przydał. Podobnie z pracą, co to za znaczenie czy mi się coś udało czy nie skoro nie mam z tego zupełnie nic. W tej pracy nie będzie ani awansu, ani premii, ani większej podwyżki na tą chwilę ani nawet uścisku prezesa. Niestety ale powiedzenie "nie ma po co się starać" pasuje aż za dobrze mimo iż ja mam jakiś dziwny odruch by właśnie się starać co powoduje tylko frustrację bo się staram, a nic z tego nie ma. Jest jakaś satysfakcja ale nie utrzymuje się zbyt długo.   

Wiem o jaką siłę chodzi i też właśnie taką miałem na myśli. Wiem też, że byłbym z góry na przegranej pozycji, to zawsze było dla mnie całkowicie oczywiste. Żeby być na wygranej pozycji musiałbym stać się swoim całkowitym przeciwieństwem. Człowiekiem skrajnie pewnym siebie, przebojowym, głośnym, nie zważającym na zdanie innych, tym "bad boyem". Musiałbym stać kimś kogo zawsze unikałem i uważałem za coś złego. Wiem, że to najprawdopodobniej bardzo błędne myślenie ale nie mam jak pomyśleć inaczej z powodu bardzo niewielkiego doświadczenia w relacjach międzyludzkich. Dla mnie na obecną chwilę to właśnie tak wygląda.

Tu ponownie mamy to samo czyli, że to nie ma żadnego znaczenia. Nie jestem w beznadziejnej sytuacji ale to wciąż niczego nie zmienia. Z pewnością mam możliwości, o których te 2,5 miliona ludzi może tylko pomarzyć ale jakie to ma znaczenie skoro nie jestem w stanie tego ani docenić ani nawet zauważyć choćbym bardzo się starał. Właśnie o to chodzi, ja to wszystko wiem i nie mogę skorzystać z tej wiedzy.

Tu nie trzeba wiele dodawać, mieliśmy podobne sytuacje z tym, że u mnie na odwrót było na przykład chodzenie do lekarza. Cokolwiek się stało to od razu panika jakbym był umierający. Z tym zepsuciem czegoś było tak samo przez co do dziś mam spory lęk przed użyciem siły. Podświadomie wolę by coś się nie udało, nie zadziałało niż ryzykować uszkodzenie tego bo od razu mam flashbacki jak z wojny właśnie z tym ciągłym krzykiem. Co najciekawsze teraz nikt się nie przejmuje takim rozbiciem szklanki więc dlaczego kiedyś to był tak wielki problem?

Oczywiście, że są takie kobiety i osobiście znam związki gdzie oboje są introwertykami. Znałem ludzi, którzy mieszkając razem potrafili cały dzień spędzić w osobnych pokojach, przez cały dzień nawet ze sobą nie rozmawiać i nie był to dla nich żaden problem. Tak samo jak widziałem pary, które razem grały w gry czy oglądały anime i uważałem to za coś absolutnie cudownego. Szkoda tylko, że nigdy nie spotkałem takiej dziewczyny, która by mi się podobała i byłaby wolna. Chodzę na różne eventy typu konwenty czy targi ale to kolejna rzecz, która nie ma znaczenia bo nie jestem w stanie nawet zagadać do żadnej dziewczyny. Wszyscy tam się wydają ultra ekstrawertykami mimo iż na pewno jest tam wielu introwertyków. Jedyna osoba, którą poznałem na takich wydarzeniach to dziewczyna w moim wieku, podoba mi się ale oczywiście od dawna jest zajęta. Nie mam pojęcia jak ci ludzie, których widziałem w związkach się odnaleźli i jak wyglądały początki ich relacji ale patrząc z boku to się wydaję totalnie nieprawdopodobne.

Byłem u nie jednego gastrologa i robiłem wiele badań, z tego co wiem to jeden był prawdziwym specjalistą i zarówno on jak i każdy inny stwierdzili tak samo, że tu nic się nie dzieje. Także albo problem leży w głowie albo tak jak piszesz jest jakiś składnik, na który mogę być uczulony. Pytałem o wizytę do alergologa to albo za pół roku albo prywatnie za niemałą cenę, jutro będę szukał dalej.

Wiele razy mówiłem, że trzeba zmienić dietę i wiele razy podawałem przykłady różnych nowych dań, nawet po wprowadzeniu części z nich nic się nie zmieniło. Najprawdopodobniej trzeba by było całkowicie zmienić wszystkie nawyki żywieniowe już na etapie zakupów spożywczych, a to mógłbym zrobić tylko sam, dosłownie sam. Musiałbym zacząć całkowicie od zera, robić zakupy tylko dla siebie i eksperymentować danie po daniu, wizyta u dietetyka pewnie też byłaby niezbędna bo kompletnie się na tym nie znam. Skłamać i powiedzieć, że w pracy coś zjadłem to chyba jedyne co mogłoby się udać.

Jak już wcześniej wspominałem można porobić coś przyjemnego ale to właśnie nie ma znaczenia i daje coraz mniej przyjemności. Żeby móc w pełni wykorzystywać wolny czas po pierwsze samemu trzeba być wolnym od wpływu czy nawet wzroku innych ludzi, po drugie nie można mieć takich lęków. Nawet teraz kiedy gram albo oglądam anime często mam poczucie winy bo kiedyś to była tylko i wyłącznie nagroda za naukę czy zrobienie czegoś dobrze czyli rzadko się zdarzała. Nie zliczę ile razy w latach szkolnych mówiłem, że kiedy tylko będę dorosły i będę mieć swoje pieniądze to będę mógł grać czy oglądać ile tylko będę chciał. Teraz tak mogę i nie czuję nawet połowy tej przyjemności, którą czułem wtedy. To wciąż się kojarzy z krzykiem i z pretensjami. Kupując nową grę jestem pod presją, że muszę ją jak najszybciej skończyć mimo iż teraz nikt nie będzie za to na mnie krzyczał. Często mam myśli, że robię coś złego, niewłaściwego, coś czego nie powinienem robić.

W kwestii samobójstw właśnie to, że nie widać po kimś jego sytuacji jest największym problemem w kwestii pomocy tej osobie. Szczególnie, że wciąż przyznawanie się do tego typu problemów jest negatywnie postrzegane przez znaczną część społeczeństwa, zwłaszcza jeśli chodzi o mężczyzn. Jeśli facet się przyzna do problemów psychicznych i myśli samobójczych to od innych facetów usłyszy, że jest przegrywem i nieudacznikiem, a dla kobiet już całkowicie przestanie istnieć jako mężczyzna, może właśnie tego obawiał się ten mój znajomy.

Użyłem słowa "żałośnie" bo to są tak małe i tak proste rzeczy, że większość nastolatków ma to dawno za sobą, a ja nie. Poza tym jednym mam jeszcze kilka takich drobiazgów ale mam też świadomość, że powinienem tego wszystkiego doświadczyć 10-15 lat temu jeszcze w latach szkolnych, a teraz powinienem mieć dużo większe marzenia. Takie też mam ale o nich myślę w kategoriach czegoś całkowicie nierealnego o czym właśnie można tylko pomarzyć.

Tu pojawia się problem kiedy określić, że za mocno się wkręciło. Sam już miałem przykład sytuacji gdzie ta rozbieżność między tym co widać na ekranie, a tym co widać w realu jest bardzo duża. Oglądając utrwala się pewne obrazy, które "działają", a które są fizycznie niemożliwe do osiągnięcia w realu. Czytając moje posty z pewnością trafiłaś na te opisujące moją wizytę w salonie masażu erotycznego. I tam właśnie był tego dobry przykład, nie byłem w stanie "skończyć" i najprawdopodobniej było tak dlatego, że patrzyłem się w sufit, a nie na to co dawało mi satysfakcję. Po prostu pozycja była taka, że nawet jeśli masażystka była całkowicie naga i bardzo ładna to nawet nie było jak na nią patrzeć nie mówiąc już o jakichś konkretniejszych pozycjach. A to i tak najbardziej optymistyczny scenariusz bo mogą też być inne powody przez, które nie mogłem skończyć i nawet o nich nie wiem. Powiem szczerze, że tego też nieźle się obawiam jak już kiedyś się uda wejść w ten związek, że nie ze swojej świadomej winy nie będę w stanie zadowolić dziewczyny i przez to związek od razu się rozpadnie.

Happiness jeszcze nie wie, w jakie sidła się pakuje
Można przejawiać całkiem sporo wyrozumiałości czy nawet współczucia dla czyjejś ciężkiej sytuacji, lecz z czasem tego typu dyskusja staje się całkiem bezowocna. Kiedy rozmówca potrafi niemal na wszystko znaleźć kontrargument, druga strona zacznie mieć zwyczajnie dość takiej zabawy. Sam to tutaj kiedyś przerabiałem z pewnym użytkownikiem, zdaje sobie sprawę jak bardzo frustrujące się to potem stało.
A tymczasem nowy rok, czyli nowe wyzwania, nowe zmagania, tylko bez postanowień :⁠-⁠)

Trafne spostrzeżenie. Gawędzicie tu sobie z Shinim, widzę, że dajesz mu rady, pocieszasz, itd. A teraz zastanów się, czy jest w tym jakaś wzajemność? Czy Shini choć raz zapytał Cię co u Ciebie, jak spędziłaś sylwestra, czy potrzebujesz pomocy, pocieszenia? Czy odniósł się w jakikolwiek sposób do postu nr 25, choćby ze zwykłym "trzymam kciuki, że wytrwasz!", "dasz radę!". No właśnie.

Z treningiem historia jest jeszcze taka, że ja wręcz muszę coś trenować z powodu zdrowia. Mój tryb życia wygląda tak, że w pracy jest dużo dźwigania, noszenia, trzymania itd, a poza pracą w większości siedzę, wiele godzin z rzędu. Bez treningu ledwo mógłbym się ruszyć, plecy i nogi wysiadają więc muszę mieć dużo intensywnego ruchu i rozciągania. Tu nie chodzi o to czy chcę czy nie tylko muszę by jakoś funkcjonować.

O chlebie po japońsku wiedziałem od dawna i ogólnie o Japonii wiem dużo więcej. Książki mam zaczęte 4 i nigdy nie mam czasu by poczytać dalej ale z tym też się zmuszam bo przecież każdy powinien czytać książki. One też zostały mi strasznie obrzydzone jeszcze w latach szkolnych bo ciągle wszyscy zmuszali do czytania nie mówiąc nawet po co ani co daje czytanie. Teraz staram się do tego przekonać ale idzie to opornie.

Dopóki nie napisałaś tego posta i dopóki Bert44 nie wspomniał o tym ponownie ja nawet nie zauważyłem, że dla ciebie nie jestem obojętny. Serio nie sądziłem, że pisanie na forum też może być formą zainteresowania kimś. Co do Jacka to aż dziwne, że jeszcze się tu nie pojawił ale to pewnie kwestia czasu.

Jak miałbym nie czuć się gorszy skoro nie mam nawet tych najprostszych rzeczy, które ma zdecydowana większość? Gdybym miał chociaż coś innego w zamian co by równoważyło to jeszcze ale nie mam. Nie mam celu, talentu, dziewczyny, doświadczenia związkowo-seksualnego, dobrej pracy ani perspektyw na nią, niczym się nie wyróżniam, niczego nie osiągnąłem, nie mam swojego mieszkania ani pieniędzy na nie i jeszcze na dodatek już czuję, że zdrowie powoli zaczyna się sypać, a i jeszcze nie mam nawet włosów. Ciężko przy czymś takim nie czuć się gorszym.

Jeszcze gorsze może być oskarżenie o molestowanie zwłaszcza, że znaczna część dziewczyn robiących cosplay nie ma nawet 18 lat, a niektóre stroje są łagodnie mówiąc skąpe. To po pierwsze, a po drugie znaleźć tam choć jedną dziewczynę, która nie jest cały czas z kimś to niezłe wyzwanie. Samotnych facetów widywałem wielu na takich wydarzeniach ale samotnej dziewczyny jeszcze nie widziałem. Chociaż nie, raz widziałem i nawet przez chwilę patrzyliśmy się na siebie ale nie udało się zagadać, nie mogłem się ruszyć z miejsca. Dosłownie jedna taka osoba na tysiące bywających na takich wydarzeniach. I jeszcze jedno, lęk nie jest przed odrzuceniem tylko przed byciem wyśmianym za nieumiejętność wyduszenia z siebie słowa, do momentu odrzucenia nawet nie dochodzi.

Właśnie o to chodzi, że takie sprawdzanie czy eksperymentowanie z różnymi już nawet nie daniami tylko z elementami składowymi różnych produktów byłoby możliwe tylko mieszkając samemu. Musiałbym to robić całkowicie sam i całkowicie od zera zaczynając już od etapu zakupów. W sumie to nawet jeszcze wcześniej zaczynając bo tych zakupów też nie wiedziałbym jak zrobić by sprawdzać te różne składniki. Kompletnie się nie znam na kwestii żywieniowej więc jak już pisałem bez wizyty u dietetyka raczej nie da rady. Po prostu nie wiem nawet od czego zacząć, jaki zrobić pierwszy krok.

Wiem, że wielu chłopaków ma tego typu sytuacje ale to raczej jest akceptowalne tylko młodych chłopaków. Ja już taki młody nie jestem i raczej są małe szanse na to, że dziewczyna w podobnym wieku nie wymagałaby pełnej sprawności w tym zakresie. A to nie jest tak, że to my sami wywieramy na sobie tą presję by zadowolić tą drugą osobę? Myślisz, że znalazłaby się dziewczyna, której nie przeszkadzałoby, że facet w moim wieku nie tylko nie ma doświadczenia ale jeszcze ma problem ze sprawnością?

Eventy wyglądają mniej więcej tak, że jest ogromny tłok, różne stoiska do kupowania i z jedzeniem, jakaś strefa relaksu i inne atrakcje w zależności od danego wydarzenia. Na jednym konwencie były nawet koncerty, w tym prawdziwej japońskiej piosenkarki, a poza tym są głównie pokazy na przykład sztuk walki, cosplay czy jakieś skecze o tematyce danego anime. Targi to trochę inna sytuacja bo tu jak sama nazwa wskazuje ma to charakter typowo zakupowy. Jest mnóstwo stoisk z różnymi dziwnymi rzeczami takimi jak twoja ręcznie robiona biżuteria, ostatnio kupiłem nawet miecz. Właśnie takie sytuacje jak stanie w kolejce też są bardzo trudne. Na takie wydarzenie zwykle do samych biletów jest mega kolejka, raz stałem ponad 2h i nigdy nie udało mi się do nikogo zagadać, po prostu za duży paraliż i nikogo samotnego. W galeriach jest to samo, kilka razy widywałem ładne dziewczyny, które mi się podobały ale jeszcze nigdy nie udało mi się zagadać. Kilka razy pochodziłem dosyć blisko ale jeszcze tak by mnie nie widziała i zawsze w pewnym momencie się zatrzymywałem i nie mogłem zrobić kolejnego kroku.

Odpowiedzi na to dlaczego rzadko odzywam się w innych tematach pojawiły się same, Priscilla i bagienni_k na ich udzielili. W każdym temacie prędzej czy później daję się złapać na jakąś prowokację czy jakieś pytanie i zaczynam pisać o sobie mimo iż na początku nie miałem takiego zamiaru. Nawet jeśli odpiszę komuś na jego temat, udzielę rady czy odniosę się do jakiejś kwestii to zaraz pojawia się ktoś kto pisze coś bezpośrednio do mnie, a ja się na to łapie. Potem to ja wychodzę na tego złego, który rozwala wszystkie tematy. W tym wątku piszę o sobie bo taki był pierwotny cel rozmowy, którą zaczęliśmy jeszcze w poprzednim wątku. Jeśli stało się to męczące to daj znać i zmienimy temat. Niestety mam problem z tym, że zaczynam pisać o sobie nawet nie zauważając kiedy, a kilka osób z forum to wykorzystuje. To się dzieje automatycznie, a kiedy już zauważę to zwykle jest za późno i stąd te historie, że rozwalam tematy dlatego wolę jak najbardziej ograniczyć pisanie w wielu tematach. Ja na prawdę nie zamierzam nikogo wykorzystywać ani kraść energii jak wiele osób mi tu zarzuca. Na prawdę chciałbym jakoś zmienić tą sytuację i szukam każdej możliwej informacji, która mogłaby mieć na to wpływ. To prawda, że forum jest moim głównym źródłem interakcji z innymi ludźmi i bez niego nie miałbym z kim nawet pogadać na co dzień. A dlaczego nie spytałem "co u ciebie" itd? Przyczyna jest prosta, bo nawet o tym nie pomyślałem. A nie pomyślałem bo mnie nikt nigdy nie zapytał o coś takiego. Nigdy w życiu nie usłyszałem od nikogo czy wszystko w porządku, czy potrzebuję pomocy, a już zwłaszcza pocieszenia. Gdzie, skąd miałem się tego nauczyć i tym bardziej wykształcić nawyk interesowania się takimi rzeczami? Z wyjątkiem sytuacji gdy byłem chory nikt nigdy się nie interesował tym co czuję, czy jest dobrze, czy coś mi doskwiera. Nie robię tego specjalnie czy z narcyzmu tylko bo tak zawsze wyglądało moje otoczenie, tylko to znam.

Mrs. Happyness, w kwestii słodyczy, to ja się zgadzam z Julią. Lepiej raz dziennie zjeść sobie coś słodkiego, niż nie jeść wcale, bo w końcu przyjdzie taki moment, w którym tak mocno przyjdzie Ci chęć na słodkie, że rzucisz się na wszystko, co znajdziesz w domu i zjesz na raz. Ze słodkim też zawsze miałam problem, aż zaszłam w ciążę i dostałam cukrzycę ciążową. W jednej chwili rzuciłam słodycze, zastąpiłam je owocami, które mają niski indeks glikemiczny, czyli zanim coś sobie kupiłam, to sprawdzałam, ile ma cukru. Czyli można zastąpić słodycze fruktozą, jeśli się znajdzie odpowiednią motywację . Teraz już bez cukrzycy czasami pozwolę sobie na jakieś ciastko czy czekoladę raz na jakiś czas, ale jeśli chce mi się czegoś słodkiego, to wybieram np jogurt. Za to nie słodzę kawy zwykłym cukrem, tylko ksylitolem. Mam w planach wypróbować jeszcze stweię.
Co do Shiniego, to sama w pewnym momencie zaczęłam z nim rozmowę, ale jest tak, jak napisało tu kilkoro stałych użytkowników tego forum, czyli wszystko jest negowane, wszystko jest na nie, każda rada zła, na wszystko ma chłopak swoją odpowiedź. Taki to trochę wampir energetyczny. Ja sobie dałam już spokój z pisaniem mu czegokolwiek, bo nie widzę sensu.

Każdy ma swoje słabości. Ty sam piszesz, że lubisz jeść pikantne potrawy, tak jak mój mąż. On wszystko doprawia chili. Co do słodyczy, to często wpływ na to mają hormony. A, że cukier uzależnia, to koło się zamyka .

Happiness Absolutnie nie mam zamiaru nikogo stąd wyganiać, głównie z tego powodu, że nie jest to mój wątek. To Twoje podwórko, więc Ty tu rządzisz
Jednak nie mogę po prostu nie zauważyć, że skala tego zjawiska zaczyna przybierać już niepokojące rozmiary. Każdy jest w stanie kogoś wysłuchać czy porozmawiać, ale właśnie już w pewnym momencie, kiedy ta osoba staje się zbyt natarczywa, wkraczając z przytupem ze swoim życiem w następne miejsce, powoli poszczególni rozmówcy rezygnują z uczestnictwa w dyskusji. Miało to miejsce już wiele razy na tym forum, muszę przyznać, że nie było to przyjemne, kiedy po raz kolejny żadne argumenty do kogoś nie docierają. Może właśnie dlatego tutaj inni nie chcą się zbytnio angażować, właśnie z uwagi na Kolegę(może jednak jest inaczej). Może sam wykaże nieco refleksji i chociaż w ramach wzajemności, zacznie się też sam interesować podobnymi tematami u innych osób, gdyż przejmowanie każdego niemal wątku i zalewanie go podobnymi treściami na swój temat działa odstraszająco. Nie dziwię się zupełnie Bertowi44 czy Priscilli że zaczynają tracić cierpliwość.

Ja mam coś, co mi leży na sercu. Moge tu?

Pewnie znacie te internetowe porady: musisz najpierw pokochać swoje życie, znajdź nowe Hobby, wyjdź na miasto, znajdź nowych znajomych.

Tylko że ja to wszystko robie: nauka na nartach w górach, wypad do kina do jednej metropolii z koleżanką i jej kolegą, w piątek wypad do innej tylko po to, żeby napić sie drinka z nową koleżanką na dachu wieżowca.  I co?

Zauważyłam że robie to wszystko po to, by wypełnić pustke, ale mi sie nie udaje.

Pomagajac jednej osobie w potrzebie i otrzymujac w zamian wdziecznosc poczujesz sie bardziej szczesliwa i spelniona niz wydajac miliony na te aktywnosci, ktore wypisalas.
Ale pomaganie to nie aktywnosc tylko umiejetnosc.

1. Nie kazdy problem, ktory objawia sie jako prywatny, taki jest.
Wiele problemow jest generowanych spolecznie.
Problemy generowane spolecznie mozna rozwiazac tylko rozwiazaniami spolecznymi.

2. Ludzie, ktorzy potrzebuja pomocy najbardziej sa czesto niebezpieczni.
Tonacy brzytwy sie chwyta, wiec normalne jest, ze osoba, ktorej pomagasz moze chciec wykorzystac twoja pomoc w stopniu wiekszym niz sama oferujesz a nawet chciec Cie skrzywdzic.
Dlatego pomagac trzeba malymi krokami, planowac wlasne bezpieczenstwo, byc cierpliwym, duzo myslec, uczyc sie i nie tworzyc sobie generycznych teorii o tym, ze ludzie sa zli gdy zostaniemy skrzywdzeni.

Happiness Jasne, nie mam zamiaru na nikogo polować Atmosfera się wytworzyła, stało się. Shini niestety dał się sprowokować a teraz lawinowo odpowiada na każdy komentarz w dokładnie identyczny sposób. Niemniej rozumiem też ludzi, biorących udział w dyskusji z osobami takimi, jak Shini. Prędzej niż później większość z nich się podda i złoży broń. Nie tak dawno sam to przerabiałem na, powiedzmy, dużo bardziej skomplikowanym przypadku. Z mojej strony raczej wolę odnosić się do jakiejś konkretnej kwestii czy problemu, zamiast cały czas odpowiadać jednej osobie. Postaram się jakoś wtopić w rozmowę bez zbędnych przytyków. Wiadomo, że wszyscy nie muszą się dobrze dogadywać ze wszystkimi, jednak, mimo tego, da się chyba jakoś zachować pozory normalności

Co do forum, to powiedzmy, że była to chwilowa przerwa świąteczno-noworoczna, zaglądam tu i ówdzie raczej regularnie. Skoro to takie swobodne miejsce to tym bardziej będzie przyjemniej dorzucić coś od siebie od czasu do czasu.

Priscilla Dobrze to ujęła: nikt nie lubi specjalnie kręcić się ciągle w kółko, aby ponownie wracać do tego samego miejsca. Każdy zbyt ceni sobie swój czas, aby poświęcać go na bezcelową wymianę zdań, gdzie jedna strona cały czas skupia się wyłącznie na sobie i swoich przekonaniach, pozostając zamkniętym na argumenty reszty uczestników. Samemu nie chcę zbyt mocno wdawać się w takie dyskusje, bo mam przykre doświadczenie w tym zakresie, jednak być może coś mnie jednak zainteresuje.