Plaża nudystów - Netkobiety.pl

Klaryssa Otóż to! Właśnie o to się w tym wszystkim rozchodzi.

Te wszystkie tzw. "argumenty", jakie wymieniłaś, padają właśnie najczęściej pod adresem kobiet, które świadomie rezygnują z macierzyństwa. Nie oszukujmy się, to kobietom się najbardziej "obrywa" za takie decyzje. Tutaj biologia jest nieubłagalna, więc facet może pomyśleć o ojcostwie jeszcze w wieku, kiedy jego rówieśnicy są już dawno dziadkami.
Wszystkie powyższe "powody", dla których należy się zdecydować na dziecko brzmią oczywiście absurdalnie, nawet jeśli czyta je osoba, która jednak dzieci posiada. Wewnętrzne potrzeby, wynikające częściowo z instynktów, częściowo z wyższych uczuć i pragnień bycia rodzicem ciężko jednak tłumaczyć w ten sposób. Która rozsądna kobieta decyduje się urodzić dziecko kierując się którymś z powyższych rodzajów "motywacji"? Chyba, że w przypadku znacznie obniżonego poczucia wartości może dojść do sytuacji, kiedy kobieta będzie mierzyć swoją atrakcyjność w oczach faceta przez pryzmat dziecka..
Cały problem pojawia się wtedy, kiedy ludzie są wartościowani oraz oceniani przez pryzmat swojego podejścia do rodzicielstwa. Dla niektórych grup społecznych czy starszych pokoleń nic innego nie stanowi tak mocnego argumentu, przejawiającego za "jakością" danej jednostki, jak właśnie bycie rodzicem.

Mnie nigdy jakoś specjalnie upływ lat nie dotykał, już nawet urodzin nie obchodzę. Cieszę się życiem a nie patrzę na metrykę

Tak, jak piszesz: czasy się zmieniły a co za tym idzie, również priorytety. Osobiście nie ma prawie w ogóle w gronie znajomych ludzi, którzy nie studiowali lub przynajmniej przez pewien okres, po odbyciu edukacji szkolnej, nie zajmowały się pracą, karierą lub samorozwojem lub nawet rozrywką. Jeśli kobiety decydują się na dzieci czy nawet na małżeństwo, to zazwyczaj jest to bliżej 30stki, najwcześniej koło 26 roku życia. Obecnie kobieta ma dostęp do edukacji, może robić karierę, jeśli chce, więc takie podejścia wścibskich ciotek, które patrzą jedynie na to, czy ta lub tamta młoda dziewczyna ma już "kawalera" czy też "kiedy w końcu pojawią się dzieci?" brzmią, jak żałosne archaizmy, upchnięte gdzieś w starych archiwach, jako źródło historyczne. Sam nigdy sobie nie wyobrażałem sytuacji, gdzie to kobieta nie pracuje i jedynie "zajmuje się domem". Jeśli zatem miałbym oceniać, to już prędzej mogę stwierdzić, że człowiek dzięki swojej pracy, pasji czy rozwiniętego życia osobistego okazuje się dużo bardziej mi bliższy niż ktoś, kto swoje życie sprowadza jedynie do czuwania jedynie nad tzw. "ogniskiem domowym". Jednak oceniać nie będę, świadom tego, jak bardzo ludzie są różni oraz jak różnorodne miewają oczekiwania od życia.

A jednak czasy się zmieniły. Można było utrzymać więcej dzieci, bo po pierwsze dzieci na takim gospodarstwie pracowały. Po drugie nikt takich dzieci nie posyłał na studia wyższe, nie uczył języka obcego, czy nie płacił korepetycji z matematyki. A to niestety sporo kosztuje. Czyli teraz dziecko, jesli idzie na studia to koszt na 25 lat minimum. Wcześniej to był tani pracownik, pracujący jedynie za wikt i opierunek.

Bardziej by już pasowało określenie "robiły" niż pracowały.
Inaczej wyglądało wtedy wynagrodzenie, gdzie zamiast kasy dostawało się to, co dzisiaj jest traktowane, jako wręcz podstawowe potrzeby, typu dach nad głową i jedzenie czy opieka. Dlatego owa "nadprodukcja" dzieci stanowiła swoistą polisę ubezpieczeniową, na wypadek, gdyby część z nich jednak nie dożyła dorosłości, choć raczej rodzice nie myśleli dokładnie w tych kategoriach. Dzieci pochodzące z rodzin chłopskich nie miały ani możliwości ani nawet świadomości, że można inaczej to swoje życie zorganizować.
O ile w mojej rodzinie babcia pochodziła z chłopskiej rodziny to już dziadek(jej mąż) wywodził się z inteligencji, gdzie jego ojciec(mój pradziadek - rocznik 1889) był szychą w Związku Polskiego Nauczycielstwa Ludowego(prekursor ZNP). Mieli "jedynie" czwórkę dzieci..

Dzisiaj, jeśli się spojrzy na koszt utrzymania dziecka, to można się czasami zastanowić nad tym, czy aby nie lepiej ta środki przeznaczyć jednak na co innego..

To był sarkazm. Wszyscy wiemy o co chodzi i dlaczego tak jest. To konsumpcjonizm kreowany przez korporacje. Przecież wiadomo, że telefon trzeba zmieniać co rok-dwa, nowy tv co 3-5 lat, a większość sprzętów AGD i tak się sypie zaraz po upływie gwarancji. Nie stać cię na nowe narty albo rower? Weź na raty. I tak ze wszystkim. W efekcie większość ludzi jest ciągle zadłużonych i pracuje, aby to zadłużenie spłacać. Wieczny kierat w chomącie długu. W powszechnej kulturze zapierdolu, żeby ~90% tego co się zarobi oddać innym. Czy to w formie rat za kredyty i inne płatności, czy w formie podatków i opłat. Subskrypcja na życie. Nowoczesne niewolnictwo. A jeszcze skurwysyny robią zamach na gotówkę.....

Jakiś czas temu ciekawą analizę czytałem, że współczesny człowiek klasy średniej pracuje nawet ok 1/3 więcej niż.....chłop pańszczyźniany. Czy prawdziwa? Nie wiem. Ale argumenty były mocne.

Droga donikąd, bo biedni są utrzymywani z podatków klasy....średniej. Bo bogaci prawie nic nie płacą. Droga do idiokracji.

Powiem ci coś, czego nauczyłem się jak współpracowałem z caritasem czy fundacjami zajmującymi się pomocą najbiedniejszym. Ci biedni realnie mają do dyspozycji 2-3x tyle co ci z klasy średniej. Jak nie więcej. Ale sami nie muszą na to zapracować, bo dostają z państwa lub właśnie z organizacji pomocowych. I to jest ogromny problem, bo skala zjawiska dusi organiczny rozwój i chęć dorobku.

w Niemczech niestety także najłatwiej maja biedni (lub fałszywie biedni). Klasa średnia ma najtrudniej a bezdzietni w dodatku jeszcze płacą wyższe składki ubezpieczeniowe.

W oczekiwaniu na pełny powrót gospodyni mam jedną ciekawą rzecz, która zaczęła mnie zastanawiać. Ostatnio natknąłem się na artykuł dotyczący pierwszej randki, dokładniej były to rady co do pierwszej randki. Artykuł był skierowany do kobiet i jedna z rad zaczęła mnie mocno zastanawiać. Głosiła ona by się nie przejmować za bardzo, nie stroić jakoś bardzo formalnie/elegancko, nie narzucać sobie presji, ogólnie nie przygotowywać jak na jakiś uroczysty bankiet czy galę, żeby podchodzić do tego na luzie. Brzmi sensownie gdyby to była rada skierowana do mężczyzn, w końcu to oni muszą się najbardziej wysilić, pokazać z jak najlepszej strony, nie okazać słabości, robić wszystko by dziewczyna nie uciekła i wybrała właśnie jego. Przy tym jak wielki wybór mają kobiety we współczesnych czasach i ilu kandydatów na to miejsce mogłyby znaleźć na pstryknięcie palcem ciężko uwierzyć, że one w ogóle się czymś przejmują idąc na randkę. Mam rację w takiej wizji czy całkowicie się mylę? Jak to wygląda z kobiecej perspektywy?

Miałam wczoraj wpaść i właściwie byłam na moment, ale ostatnie dni tak mnie wypompowały, że ciężko było mi zebrać myśli, a napisanie czegoś sensownego graniczyło z cudem. W związku z tym tylko obserwowałam z ukrycia. Dzisiaj jest nieco lepiej, choć nie na tyle, by odpowiedzieć na wszystko, co zostało tu poruszone. Pozwólcie zatem, że ograniczę się do paru kwestii, na które mój odmawiający posłuszeństwa mózg zdołał sklecić jakąś odpowiedź. Resztą zajmę się innym razem, jak naładuje mi się pasek życia.

Gdybym obejrzała go w dzieciństwie, być może też czułabym do niego jakiś sentyment, jednak po raz pierwszy widziałam go dopiero w zeszłym roku. Pochłonęłam dwie części w odstępie kilku dni, bo chciałam dać mu szansę, ale żadna mnie nie porwała. Jak dla mnie, to dialogi były w większości jałowe, dużo przewidywalnych scen i praktycznie zerowe napięcie, nawet gdy pasażerowie ginęli jeden za drugim z rąk obcego. Zdaję sobie sprawę, że stare filmy rządziły się innymi prawami, w wielu z nich bohaterowie rozmawiali ze sobą w podobnie drętwy sposób, a fabuła jak na tamte czasy mogła być nietuzinkowa, lecz nie potrafię ocenić go inaczej, niż poprzez pryzmat mojego filmowego doświadczenia. Uważam, że generalnie bardzo mało jest dobrych horrorów. Twórcom rzadko udaje się zbudować atmosferę grozy, a przy okazji zadbać o interesującą oraz spójną fabułę. Widziałam już mnóstwo produkcji z tego gatunku i na palcach jednej ręki mogłabym wymienić te, które mi się szczerze podobały.

Jedną z nich byłby zdecydowanie serial The Hunting of Hill House.

Założę się, że niewielu widzów po obejrzeniu horroru zastanawia się, jak mogły wyglądać dalsze losy bohaterów, którzy przeżyli bliskie spotkanie ze złem. Czy udało im się podnieść po czymś tak potwornym i wrócić do normalności, wiedząc, że gdzieś tam czyhają mroczne siły. Ten serial w ciekawy sposób odpowiada na te pytania, ukazując między innymi życie rodziny po doznanej przed laty traumie. Wyparcie, poluzowanie więzi, sekrety, problemy psychiczne. Dawno nic z tego gatunku mnie tak nie ujęło. Właściwie chyba nigdy. Nawet tajemnica mrocznego domu, mimo że wątek jest dość oklepany, została przedstawiona w taki sposób, że chciało się odkrywać kolejne elementy układanki i czerpało z tego przyjemność. Kilka postaci zaskarbiło sobie moją sympatię i kibicowałam im do samego końca. Niektóre sceny oglądałam z zapartym tchem i nie mogłam się doczekać, aż odpalę następny odcinek. Świetnie połączyli w nim elementy horroru oraz dramatu. Nawet gdyby wszystkie wątki nadnaturalne uznać za wytwór wyobraźni bohaterów, to nadal byłby bardzo dobry serial.

Podsumowując mój wywód. POLECAM.
A jak już się tak rozgadałam na temat świata filmu, to dlaczego nie przepadasz za kryminałami?

Dlaczego nie obchodzisz urodzin?
Pytam, bo rzadko spotyka się osoby, które odpuszczają sobie świętowanie tego dnia.

Osobiście znam całkiem sporo kobiet, które wolą zajmować się dziećmi w domu, niż pracować. Część z nich zaszło w ciążę jeszcze na etapie szkoły ponadgimnazjalnej, albo niedługo po jej zakończeniu. Nie miały żadnych większych ambicji, by robić karierę, czy kontynuować edukację, więc taki styl życia im pasuje. Zwłaszcza, że alternatywą byłby najpewniej zapiernicz do emerytury w jakichś marketach, albo innej fizycznej robocie. Moim zdaniem więcej par decydowałoby się na taki klasyczny model rodziny, gdyby sytuacja finansowa im na to pozwalała. Jednak nie jest łatwo wyżyć z jednej pensji, jeśli partner zarabia najniższą krajową lub niewiele ponad. Nawet z tymi plusami, czy innymi benefitami, to wciąż za mało, by zapewnić godny byt kilku osobom.

Na wielodzietność duży wpływ mogły mieć także nauki kościoła, który uważa antykoncepcję za grzech, twierdząc, że przeczy ona głównemu celowi małżeństwa, jakim jest spłodzenie potomstwa. Jeśli człowiek jest głęboko wierzący, to dla niego może być wystarczającym argumentem przeciwko korzystaniu z gumek, tabletek, czy innych metod zapobiegania ciąży. Kolejna sprawa, że gdy ktoś mimo wszystko decydował się na antykoncepcję, musiał się w nią zaopatrzyć, a przecież seks dopiero od niedawna przestaje być tematem tabu w naszym społeczeństwie. Niejeden pewnie wstydził się pójść do apteki czy kiosku po prezerwatywy, wiedząc, że sprzeda mu je sąsiadka, kuzynka, albo inna znajoma osoba i wieść o tym, że żyje nie po bożemu, może roznieść się na całą okolicę z prędkością światła. W naszych czasach, jak ktoś ma przed tym opory, to pójdzie sobie do biedry, czy innego marketu i skorzysta z kasy samoobsługowej. Albo złoży zamówienie przez internet. Pełna anonimowość.

Moim zdaniem to, że teraz młodzi rodzice chcą zapewnić dzieciom coś więcej niż pełną michę i dach nad głową, jest zmianą na lepsze. Oczywiście są wśród nich również tacy, którzy traktują to jako jedną z wielu wymówek, by nie rezygnować z wygodnego życia bez zobowiązań, ale takie mają prawo, przynajmniej dopóki nikt nie wprowadzi przymusu posiadania potomstwa, albo wysokich opłat za jego brak. Choć od ładnych paru lat przewija się w polityce temat wprowadzenia bykowego, więc kto wie, co przyniesie nam przyszłość. Nie byłabym szczególnie zaskoczona, gdyby jakiś wariat przepchnął ten podatek, wszak w naszym pięknym kraju bezdzietni ludzie z klasy średniej zawsze muszą mieć pod górkę.

Ale do jakich czasów się odnosisz? Przedwojennych? Bo później nie było z tym problemu.

Ehhh, to mieliśmy już tą rozmowę przy okazji dyskusji o rynku porno. Nawet przed wojną w PL wydawano odpowiednik playboya. Mam okolice 40stki, a pamiętam jak mieliśmy po kilka lat (7-8) i kupowaliśmy w kiosku prezerwatywy, a potem napełnialiśmy je wodą i zrzucaliśmy z balkonu itp.

Tak samo tematy tego typu były poruszane w Bravo.

Tu masz reklamę jeszcze przedwojenną.

Były jeszcze Erosy, Venery, Vio, Primeros itp.

To ja mam wrażenie, że jest odwrotnie. Ludzie nie mieli takich problemów przy wchodzeniu w społeczne interakcje. Każdy ośrodek wczasowy organizował dancingi czy inne tego typu, a potem się tylko szło wzdłuż lasu i co drugi krzak chodził.

Ludzie chętniej ryzykowali, bo raz, że chłopcy/faceci mieli o wiele więcej testosteronu, a dwa, że nikt się nie przejmował, że przypadkiem ktoś go nagra i wrzuci to do netu itp.

Masz racje. Interakcje byly jakies... latwiejsze?

Nie wiem czy łatwiejsze, bo ja nigdy nie miałem z tym trudności. Były po prostu bardziej naturalne? Tylko pojedyncze i turbo aspołeczne jednostki miały z tym problem. Reszta mniej lub bardziej dawała radę.

Może chodzi tu o sam proces? Bez smartfona i socialów, było więcej czasu na przemyślenie swojego zachowania lub przegadanie go z kimś bliskim, komu ufaliśmy, na zaadaptowanie się do sytuacji i przetrawienie uczuć. Teraz to wszystko ma być teraz i natychmiast i zamiast słuchać się bliskich, to (zwłaszcza młodzi) bardziej ufają scamowym guru w internetach?

No właśnie.

I ten brak tożsamości dzisiejszych, młodych ludzi aż rozwala. Kiedyś było oczywiste kto jakie ma poglądy na życie, były różne subkultury i to się trzymało. Teraz każdy płynie z modą. I widzisz, że nie rozmawiasz z człowiekiem, tylko z jakąś przetwornicą internetowych trendów. Ramoneska i laczki z futerkiem....aż mi żyłka chodzi.

Bardzo, ale to bardzo rzadko się komuś obrabiało dupę. Najwyżej poszło się na solo (do pierwszej krwi lub poddania), a potem wygrany stawiał oranżadę/piwo w czasach licealnych. Nie wiem czy to było lepsze, ale właśnie nikt nie kisił się w nadmiarze emocji. Konfrontowaliśmy się bezpośrednio i rozstrzygaliśmy spory. Mimo wszystko dawało to poczucie wzajemnego szacunku. I nawet jak ktoś nie pałał do siebie sympatią to życie nie toczyło się wokół konfliktów i animozji. Czasem się było górą, a czasem dołem. Ale człowiek uczył się, że na tym polega życie. Z porażek należy wyciągać wnioski i iść dalej. A jak się wygrywa to nie czyni cię to lepszym człowiekiem od innych, tylko szczęśliwszym.

Kiedyś powstał taki fajny film, zrealizowany przez antropologa o....metalu (muzyce). Polecam. To miało tytuł "Metal: A Headbanger’s Journey" i z tego co widzę, to jest dostępny na cda.Tamta mentalność to coś o 180stopni innego niż obecna u młodocianych.

A spotkania z dziewczynami? To jak mówisz. Emocje były, ale zdecydowanie pozytywne. Człowiek nie mógł się doczekać. A dziś? Bardziej niż tym, żeby było miło i przyjemnie, to się ludzie martwią tym jak wypadną w oczach innych. Zdecydowanie bez sensu.

To jest chyba uniwersalne bez względu na czasy.

Film polecam, bo to nie tyle o muzyce jest co o subkulturze i podejściu w czasach przed socialmediami do wzajemnych interakcji i funkcjonowania społeczności. Fajne przypomnienie i jednocześnie niezły kontrast do tego, co się obecnie dzieje.

Koniecznie daj znać co myślisz w kontekście naszej rozmowy tutaj.

Określiłbym to jako fundamentalna zmiana płaszczyzny, w której ludzie się poznają oraz komunikują na co dzień. Świat wirtualny stwarza pewne określone udogodnienia, zapewnia jaką taką anonimowość. Podąża się znacznie łatwiej za trendami, często zupełnie na ślepo, bez żadnego przemyślenia, dając tym samym przyzwolenie choćby na upowszechnianie hejtu oraz tworzenie się układzików, czy grup wzajemnej adoracji, sprzysiężonych przeciwko innym, prowadzących między sobą durne gierki.
Sam przeżyłem dzieciństwo w latach 90-tych, więc wiem, co znaczyło wspólne, całodniowe nieraz włóczenie się po polu(tak, nie dworze ), połączone nieraz z efektem w postaci poobijanych kolan czy łokci. Dotyczyło to, rzecz jasna, wczesnego etapu. Później bywało różnie, ale jeśli już się ludzie spotkali to nie mieli wtedy żadnych "rozpraszaczy"  odciągających ich od skupienia się na swoich towarzyszach. Osoby w trakcie kontaktów między sobą, siłą rzeczy, musiały niejako praktykować na sobie wzajemnie, więc od początku poziom tych interakcji nabierał tempa.

Happiness Jeśli miałaś cięższy okres, życzę zatem szybkiego powrotu do normalności!

Odnośnie kobiet odnajdujących się jedynie w tzw. domowym zaciszu: dużą rolę odgrywa tutaj z pewnością środowisko i perspektywy, jakie ma przed sobą dana osoba, nie mówiąc już o aktualnej sytuacji życiowej, wymagającej choćby samodzielnego utrzymania się. Inaczej to wygląda w rozmaitych ośrodkach, szczególnie kiedy porównuje się większe miasta z tzw. prowincją. Całkowita rezygnacja kobiety z podjęcia pracy i zarobku, niezależnie już gdzie by miała pracować, jest osobiście dla mnie całkowicie egzotycznym zjawiskiem. Pomijając obserwację osób z mojego otoczenia, zwyczajnie ciężko mi sobie wyobrazić taką dziewczynę, która nie przejawia żadnych marzeń czy ambicji poza "prowadzeniem domu". Skoro wchodzę z kimś w związek, oczekuję równowagi, wzajemności i zdrowego balansu. Rozumiem, że są takie osoby, które wolą siedzieć w domu, poświęcając się innym zajęciom czy opiece nad dziećmi i domem. Nie czułbym się jednak komfortowo wiedząc, że tylko ja w tym układzie dbam o dobro wspólne, jakim jest rodzina. Nie ma dla mnie kompletnie znaczenia tutaj fakt ile zarabiam, jako facet. Skoro jestem z kimś w związku, oznacza, że ta osoba powinna w miarę równym stopniu w ten związek zainwestować.

W kwestii obchodzenia urodzin: już w wieku szkolnym przestało mnie to cieszyć. Nie wiem do końca co miałoby być ciekawego czy tym bardziej szczęśliwego w celebrowaniu kolejnej kreski, jaka mija na kalendarzu? Okazja do spotkania czy wspólnie spędzonego przyjemnie czasu może się przecież nadarzyć w każdym, dowolnym momencie. Nie pojmuję do końca tego klimatu czy zachwytu nad przeróżnymi rocznicami, ważniejsze jest dla mnie codzienne okazywanie komuś uczuć a nie skupianie się na tych "wyjątkowych" okazjach. W przypadku rocznicy czy czyichś urodzin, fajnie oczywiście razem spędzić taki wieczór, ale nie jestem zwolennikiem swoistego wywyższania takich okazji ponad codzienność..

Jack, mi nie chodziło o dostępność, tylko mentalność ludzi i wstyd przed dokonaniem zakupu. Wiem, że tabletki antykoncepcyjne wprowadzono na rynek jeszcze w latach sześćdziesiątych, a prezerwatywy były w obiegu dużo wcześniej. Co nie znaczy, że każdy po nie sięgał. Póki nie pracowałam w sklepie, to nie miałam świadomości, jak wiele osób czai się, by położyć na taśmie gumki, czy jakiś żel intymny. Klienci wciskali je gdzieś pod inne produkty, żeby przypadkiem ktoś w kolejce nie zobaczył. A przecież teraz seks dosłownie wylewa się na nas z ekranów, więc teoretycznie powinniśmy być z nim oswojeni. Swoją drogą, może kojarzycie te wszystkie miejskie legendy sprzed lat o babciach z kiosków, które rzekomo przebijały prezerwatywy szpilką. Matka mi opowiadała podobne historie, gdy byłam dzieckiem i zawsze powtarzała, że nie ma zaufania do tej metody antykoncepcji. Brzmi absurdalnie, ale z drugiej strony takie akcje się naprawdę zdarzają. Kolejna sprawa, to masa samozwańczych mistrzów, którzy są przekonani, że zawsze uda im się wyciągnąć na czas, więc po co wydawać kasę, albo sobie zmniejszać doznania.

Bardzo dziękuję. Na razie sytuacja się ustabilizowała i mam nadzieję, że tak pozostanie.

Dlaczego uważasz, że tylko pracujący mężczyzna dba o dobro rodziny? Kobieta, która zajmuje się dziećmi, również inwestuje we wspólny dom, tylko inaczej. Czasem ciężko pracować we dwoje, jak się nie ma z kim zostawić maluchów, a partner ma taką pracę, że większość dnia spędza poza domem, wyjeżdża regularnie na kilka tygodni, albo latami siedzi na obczyźnie, żeby się trochę dorobić. Ktoś powie, że można przecież wynająć nianię, ale to nie jest tani interes. Trzeba by mieć w perspektywie naprawdę spoko pracę, żeby to się opłacało, bo przecież bezsensu byłoby całą wypłatę przeznaczać na to, żeby obca kobieta zajmowała się potomstwem. Inna sprawa, że co to jest za życie, gdy się z żoną tylko codziennie mijacie w drodze do pracy, bo jak ona ma poranne zmiany, to bierzesz popołudniowe, żeby ktoś dorosły zawsze był w domu.

A co z prezentami? Lubisz je dostawać, czy są Tobie obojętne?

No nie wiem, czy mogę się z tym zgodzić. Odkąd pamiętam, dziewczyny zawsze obrabiały sobie wzajemnie tyłek. W klasie miałam kiedyś kuzynki, które na co dzień zachowywały się jak najlepsze kumpele, a jak wracało się z którąś do domu sam na sam, to jechała po tej drugiej jak po łysej kobyle. Wiele psiapsiółek było nimi tylko na pokaz i w gruncie rzeczy nawet się specjalnie nie lubiły. Do tego wieczna zazdrość, bo ta ma ładniejsze ubrania, więcej kasy od starych, za tą ugania się najfajniejszy chłopak w szkole, albo jest lubiana przez nauczycieli. Trzymanie się blisko kogoś, kto się dobrze uczy, żeby móc od niego ściągać na sprawdzianach, czy spisywać pracę domową, po czym śmianie się z tej osoby za plecami, że kujon i dziwak. Popularni chłopacy często nie byli nic lepsi. Nie dość, że źle traktowali tych słabszych fizycznie, to również brzydkie, otyłe, czy bardzo nieśmiałe dziewczyny padały ich ofiarami. Udawali zainteresowanie, wręczali walentynki, pisali liściki, zaczepiali, a potem robili sobie z nich pośmiewisko. Rzecz jasna, większość z tego była inicjowana wyłącznie ku uciesze gawiedzi i może nawet odczuwali wstyd za samych siebie, ale czego się nie robi, żeby być dostrzeżonym przez innych. Szczerzy ludzie, który otwarcie okazywali swoje intencje, to zawsze był towar deficytowy.

Tak, mi też w sklepie pod domem sprzedawali papierosy dla mamy. Kasjerka mówiła tylko, żebym schowała je do kieszeni zanim wyjdę. Nie zmienia to faktu, że dzieci zawsze były wolne od wielu dylematów i trosk, które realnie dotykają osób dorosłych, bo na tym etapie jeszcze nie podchodzą do życia na poważnie. Jeśli wpadły im w ręce gumki, to wlewały do nich wodę, albo napełniały je powietrzem jak balon i miały z tego powodu radochę. Nikt się specjalnie nie zastanawiał, do czego one właściwie służą, ani że można się z ich powodu wstydzić. Podobnie jak małe dziewczynki nie krępują się biegać po plaży z gołym tyłkiem, a dorosłe kobiety nierzadko mają opory przed tym, by pokazać się w bikini.

Zależy gdzie mieszkałeś. W dużych miastach w porządku, było łatwiej, ale jak pochodziłeś z dziury zabitej dechami, gdzie każdy znał każdego, to sytuacja się komplikowała. Nie było nawet zbyt wielu kiosków, tylko kilka na całą miejscowość, a komunikacja miejska prawie nie istniała, więc nie mogłeś regularnie podróżować, żeby bardziej anonimowo kupić prezerwatywy. Mój ojciec jako nastolatek chodził kilka kilometrów na piechotę do szkoły średniej, bo pociągi z jego wiochy jeździły dosłownie kilka razy na dobę.

Domyślam się, że wiele kobiet też ma bardzo luźne podejście do antykoncepcji, choć pewnie spora część z nich po prostu liczy, że zajdzie w ciążę i uda się złapać faceta na dziecko. Różne rzeczy się słyszało wśród znajomych i rodziny. Pomijając fakt, że mnie ogólnie nie interesował nigdy seks bez zobowiązań, to nie wyobrażam sobie, jak ludzie mogą iść do łóżka z zupełnie obcym człowiekiem i rezygnować z zabezpieczenia.

Co więcej, nadal się zdarzają takie krzywe akcje, także lepiej uważać, gdzie się zaopatruje w prezerwatywy, bo można się później mocno zdziwić. Jak parę lat temu czytałam tego typu historie ze świata, to często sprzedawczynie argumentowały swoje zachowanie chęcią zwiększenia populacji. Była też jedna taka, co bredziła o poprawieniu puli genowej. Bodajże jakaś rosyjska farmaceutka, co w trakcie mistrzostw świata w piłce nożnej sprzedawała dziurawe gumki zagranicznym kibicom.

Happiness Może się źle wyraziłem: absolutnie nie umniejszam wkładu kobiety w dbanie o rodzinę czy dom, co więcej sam starałabym się robić wszystko, aby także brać w tym udział, gdyż niejako to mój obowiązek, jako jednego z filarów całej rodziny. Po prostu to zjawisko rezygnacji kobiety z życia zawodowego jest mi tak obce, że ciężko mi przytoczyć czyjeś opinie odnośnie powodu takiej rezygnacji. Każda z osób w moim otoczeniu pracuje lub chociaż przez jakie czas pracowała, z uwagi na to, że właśnie chciała osiągnąć sukces czy spełniać swoje marzenia zawodowe lub nawet rozrywkowe. W ogóle moi rówieśnicy hajtali się w okolicach 30stki, nie wcześniej.
Natomiast, jeśli o mnie chodzi, czułbym się niekomfortowo z tym, że to ja wyłącznie pracuję na nasz budżet, na nasze wspólne życie. Zatem dużo bardziej jestem w stanie zaakceptować to, że często rozmijamy się z partnerką na codzień( ale uczestniczę aktywnie w wychowaniu dzieci czy dbaniu o dom) niż to, że to ja zarabiam a żona dba o całą resztę. Być może mam nieco odmienne odejście, bo w rodzinie zazwyczaj były babcie czy dziadkowie, którzy się zajmowali swoimi wnukami podczas nieobecności rodziców.

Odnośnie prezentów, tym bardziej nie rusza mnie ta otoczka związana z ich otrzymywaniem i dawaniem. Kompletnie jest mi obojętne obdarowywanie się upominkami, dla siebie dam sobie funduje potrzebne rzeczy.  Prezentów dla samego obdarowywania nie uznaję. Zwyczajnie dużo większą wagę przywiązuje do tego, aby bliska mi osoba codziennie widziała i czuła(głównie moim działaniem ), że mi na niej zależy.
Im bardziej to całe "prezentowanie" przybiera  postać, gdzie upominki nie mają zbyt praktycznego zastosowania(syndrom gadżeciarstwa), tym więcej we mnie niechęci do tego typu zwyczajów.
Tak już mam, mocno pragmatyczne podejście do życia

Może u chłopaków faktycznie było inaczej, nie wiem, z oczywistych powodów nie miałam nigdy bezpośredniego dostępu do typowo męskiego towarzystwa. Bazuję jedynie na tym, co sama widziałam i paru podsłuchanych rozmowach brata z kumplami, choć te dotyczyły w głównej mierze ich podbojów seksualnych, sportu, albo gier. Przy dziewczynach na pewno zachowywali się inaczej, zwłaszcza, gdy chcieli którejś zaimponować. Choć faktem jest, że czasem faceci dali sobie po mordzie, nawet przy świadkach, a następnego dnia znów trzymali ze sobą sztamę. Zawsze wydawało mi się to dziwne. Nie potrafiłabym się zaprzyjaźnić z dziewczyną, która rzuciła się na mnie z łapskami. 

Nie wiem jak inni, bo nikogo nie pytałam o te sprawy, gdy byłam dzieckiem, ale do pewnego wieku wiedziałam tylko tyle, że używają ich dorośli ludzie i że dzięki nim nie mają więcej potomstwa. Ten poziom wiedzy w zupełności mi wystarczał. Bazując na ówczesnym zachowaniu moich rówieśniczek oraz tym, że część z nich nie wiedziała nawet, jak wygląda prezerwatywa, pokuszę się o stwierdzenie, że miały podobnie. Dodatkowe pytania najpewniej zaczęły się u nas pojawiać wraz z dojrzewaniem, choć prawdę mówiąc, nie pamiętam, ile miałam lat, kiedy zaczęłam się interesować głębiej tematem antykoncepcji. Pewnie dość późno.

Trzeba by popytać wśród ludzi, którzy faktycznie żyli w tamtych czasach, bo my możemy się tylko domyślać, albo bazować na podstawie tego, czy i jak mówiło się o seksie w najbliższym nam otoczeniu. Moja rodzina nie była specjalnie otwarta, a matka często wpajała nam, że wszystko poza klasycznym stosunkiem jest obrzydliwe, więc ciężko nazwać ją sensownym źródłem wiedzy. Ojciec z kolei nigdy nie poruszał tego tematu. Generalnie zauważyłam, że wiele kobiet w wieku zbliżonym do moich rodziców, które zaszły w pierwszą ciążę przed ślubem, reaguje bardzo nerwowo, kiedy ktoś do tego nawiązuje. Zwłaszcza te, co się kreują na zagorzałe katoliczki. Myślę, że to też jest pewna wskazówka, skoro tak ciężko im przyznać wprost, że nie były dziewicami.

Wiadomo, że nie, bo zaraz by się znalazł ktoś, kogo to obraża.
Zresztą wielu kultowych seriali i filmów również by już nie nakręcono.

Powodów może być mnóstwo. Moim zdaniem, o ile kobieta nie wykorzystuje dzieci jako wymówki, by latami siedzieć w domu na dupie, a mężczyzna w pełni świadomie zgadza się na taki klasyczny model rodziny, to wszystko w porządku. Ważne, żeby nikt nie czuł się w tym układzie wykorzystany. Nie ma jednego sposobu na życie, więc nie mnie oceniać, który jest bardziej właściwy. Sama wolę być niezależna finansowo, ale przyznam, że mogłabym wziąć pod uwagę, by przez kilka lat opiekować się maluchem, żeby zapewnić mu jak najlepsze dzieciństwo. Choć to tylko pod warunkiem, że razem z partnerem mielibyśmy wystarczająco pieniędzy, żeby niczego nam nie brakowało przez ten czas i żeby on również mógł uczestniczyć w życiu dziecka, a nie zaharowywać się na śmierć.

Niestety nie każdy ma taką możliwość. Sporo ludzi jest w podobnej sytuacji do mojej młodszej siostry. Rodzice jej partnera nie żyją od lat, a naszym nikt o zdrowych zmysłach nie powierzyłby dziecka. Więc siłą rzeczy jest na kilka lat uziemiona w domu, choć często mówi, że chciałaby już pójść do pracy. Kocha swojego synka, ale widzę, że momentami się naprawdę męczy. Trzeba mieć konkretną mentalność, żeby lubić niemal każdego dnia tkwić w czterech ścianach i większość czasu wykonywać te same czynności.

Zauważyłam, że wielu mężczyzn tak ma.
Ja bardzo lubię dawać prezenty, również te bez okazji.
Oczywiście sama też chętnie jestem osobą obdarowywaną.
Poza tym od wielu lat kupuję sobie coś na każde urodziny.
W tym roku chciałabym na trzydziestkę polecieć do Hiszpanii.

Ciekawe czy były jakiekolwiek rzetelne i aktualne badania na ile to się sprawdza, taki model wydaje się ryzykowny - immanentnie dla funkcjonowania rodziny jak mi się wydaje, ale moge się mylić rzecz jasna.

Wcześnie położyć o 2 w nocy..? To kiedy Ty zwykle chodzisz spać?
Grubo, ja wysiadam całkowicie koło północy. Zawsze byłem typem "skowronka", wybitnie dzienny tryb życia prowadzę.
Wolę zawsze wstać wcześniej, bo dzień dłuższy

W kwestii opieki nad dziećmi: każdy stara się pogodzić ze sobą obowiązki zawodowe z życiem prywatnym, na tyle na ile jest to możliwe. O ile tylko facetowi(bliższa mi perspektywa) to nie przeszkadza, to może i nawet utrzymywać rodzinę. Jednak nie wiem czy każdy, nie tyle dysponuje odpowiednimi warunkami finansowymi, co raczej wyraża ochotę na wziąć na siebie tą odpowiedzialność. Zresztą może i by mógł czy też chciał, ale właśnie im celuje wyżej tym większa szansa, że jednak trafi na kobietę, której zależy na rozwoju osobistym i karierze(chyba, że ma charakter typowej utrzymanki). Mówimy tutaj cały czas o dobrowolnej rezygnacji przez kobietę przez większość życia z pracy a nie przerwy wynikłej z urlopu macierzyńskiego czy okresu ciąży. Zanim partnerzy zdecydują się na dziecko, to jednak przez jakiś dłuższy czas oboje pracują, więc środki na życie i utrzymanie są zapewnione. Sama Happiness twierdzisz, że Twoja siostra już miała dość i chciała wrócić do pracy, więc jednak tego typu schemat wydaje się występować dużo częściej, gdzie kobieta, poza chęcią stworzenia rodziny i bycia matką, ma jednak jeszcze inne cele życiu. Dlatego wcześniej stwierdziłem, że nie zgodziłbym się na tą rolę jedynego żywiciela rodziny, gdyż miałbym poczucie, że jestem wykorzystywany jako wół roboczy. Nie potrafię inaczej, tak samo zresztą nie wyobrażam sobie być całkowicie na utrzymaniu żony czy partnerki. Nie każdego stać na opiekunkę czy też rodzice nie chcą powierzać opieki nad dziećmi obcej osobie. Wiadomo Akurat w mojej rodzinie dziadkowie byli na miejscu, aby przejąć choć część opieki nad swoimi wnukami, kiedy oboje rodzice na co dzień pracują.

Odnośnie dawnych sposobów załatwiania porachunków wśród rówieśników, to jednak bezpośrednia konfrontacja czy rozmowa zawsze wydawała mi się rozwiązaniem dużo bardziej uczciwym, porządnym czy właściwszym, niż spiskowanie lub obgadywanie kogoś za plecami. Dlaczego? W tym pierwszym przypadku istniała dużo większa szansa, że choć zbliżymy się do rozwiązania problemu. Obgadywanie, knucie i manipulacja dla samego knucia jawi mi się, jako całkowicie bezsensowne, chamskie i zwyczajnie obrzydliwe. W każdym razie, dużo bardziej naturalne wydaje się wyjście na przysłowiową "solówkę", po czym, po zejściu emocji udanie się wspólnie na piwo, aby spróbować się dogadać.
Co do prezentów: łatwiej mi było już komuś coś kupić niż specjalnie się cieszyć z podarunku, jaki ja dostaje. Poza tym, dużo istotniejsze są dla mnie CZYNY, niż symbolika, związana z podarunkami. Chociaż.. jak już dawać, do bardziej bez okazji, na co dzień, jako stałe świadectwo faktu, żę zależy mi na kimś. Skupianie się głównie na rocznicach, świętach czy innych tzw. " okazjach" jest dla mnie zbyt "oklepane".

Hiszpania? Piękny kraj! Byłem dwa razy, dawno temu. Na samym południu, w Andaluzji(okolice Malagi, Cordoby i Kadyksu).
Wyjazd o charakterze przyrodniczo -krajoznawczym w studenckiej grupie. Całe szczęście odbyło się to na jesienie, nie w środku lata.
(Espana - que bien! )

Shini.

Piąteczka "Obcy" w szczególności 2 czesc piekna klasyka

Nigdy nie szukałam informacji na ten temat, więc są to wyłącznie moje przypuszczenia, ale skoro funkcjonował wcześniej przez wiele pokoleń, zarówno w rodzinach zamożnych, jak i tych z niższych warstw społecznych, to nie może być tak zupełnie do niczego. Jakby nie patrzeć, dopiero od niedawna promuje się mocno niezależność finansową kobiety, rozwój, karierę, edukację. Dawniej nikogo nie dziwiło, że tylko mężczyzna przynosi pieniądze do domu, teraz z niepracujących matek robi się leniwe pasożyty. A tak naprawdę, to aktualnemu modelowi również daleko do ideału. Oczywiście są osoby, którym doskonale się sprawdza, ale wielu ludzi nie radzi sobie zbyt dobrze z takim stylem życia. Kontynuują go, bo nie mają innego wyjścia. Ciężko w tych czasach utrzymać kilka osób z jednej pensji.

System działał sprawnie całe setki lat, to prawda.
Jednak, chcąc nie chcąc, dożyliśmy zupełnie innych czasów. Czasów, gdzie nawet na zabitej dechami wsi, kobiety aktywnie uczestniczą w prowadzeniu gospodarstwa, oczywiście w rozumieniu pracy, która ma przynieść zyski, choćby przez sprzedaż płodów rolnych. Gdzieś, kiedyś nastąpił przewrót, którego konsekwencją było to, że kobiety uświadomiły sobie w końcu, że mogą w życiu zdziałać coś więcej niż wychowywanie dzieci i sprawowanie pieczy nad domem.
Dzisiaj wśród klasy średniej argument ekonomiczny może się wydawać słusznym powodem przejęcia prze oboje małżonków sterów nad budżetem domowym.
Chyba, że facet okaże się na tyle majętny, że sam będzie naciskał na partnerkę, aby ona odpuściła, bo przecież z jego dochodami sobie poradzą. Ok, musi tylko znaleźć taką, która będzie gotowa, z własnej woli, zrezygnować z życia zawodowego. O to właśnie, mam wrażenie, jest najtrudniej, choć wcale mnie to nie martwi, wręcz przeciwnie Zatem, jeśli nawet osoba taka w pewnym sensie się rozwija, to jest to już zupełnie co innego, niż czerpanie dochodu z tegoż rozwoju, gdyby pracowała zawodowo.

Właśnie o ten wizerunek mi się rozchodzi. Czy ktoś, kto chciał się kreować na zagorzałego katolika, chodziłby bez krępacji do kiosku po prezerwatywy. Trochę mi się to nie klei.

Domyślam się, że niektóre rodziny są bardziej otwarte w tych kwestiach. Choć chyba niewiele, bo w domach moich bliższych koleżanek było raczej podobnie. Nierzadko rozmowa o seksie ograniczała się do tekstu, żeby nie wróciły do domu z brzuchem. Albo darcia się, że jeszcze przyjdzie czas na chłopaków i mają się skupić na nauce. Nikt nie siadał z dzieckiem przy stole, by na spokojnie podjąć temat.

Odejmij jedną godzinę, bo forum funkcjonuje w przyszłości.
Nie ogarnęli, że była zmiana czasu z letniego na zimowy.

Choć faktem jest, że praktycznie od zawsze kładę się późno spać. Może dzień mam krótszy, ale za to noc dłuższą. Jak musiałam wstawać do pracy na rano, to oczywiście jakoś się zmuszałam, ale było to wbrew mojej naturze. Pisałam tu przy okazji rozmowy o starzeniu się, że moje ciało z biegiem lat znosi ten styl życia coraz gorzej, więc próbuję się powoli przestawiać. Gdyby nie moje problemy z częstym wybudzaniem się, to pewnie byłoby łatwiej.

Wiesz, facet też może na tym układzie skorzystać, wszystko zależy od warunków, które między sobą ustalą i jakie oboje mają priorytety. Ważne, żeby ich wizja życia była zbieżna. Nie każdej kobiecie zależy na karierze. Są wśród nas takie, którym marzy się duża rodzina, siebie zaś widzą w roli opiekunki domowego ogniska. To daje im spełnienie. Mężczyzna z kolei nie musi się martwić gotowaniem, praniem, sprzątaniem, zakupami. Wraca z pracy i może zjeść ciepły domowy obiad, a potem odpocząć. Żona w domu, nie muszą się tylko mijać codziennie w drzwiach, czy rzucać sobie w biegu parę słów. Dzieci zaopiekowane. Nie brzmi to jakoś strasznie.

Widzisz, to ja generalnie mam takie podejście, że nie chciałabym oddawać małego dziecka pod opiekę zupełnie obcej osoby, ani też obarczać nim swoich rodziców. Nawet gdyby byli normalni. Uważam, że skoro ktoś odchował już własne potomstwo, to należy mu się trochę odpoczynku w życiu. Jasne, można od czasu do czasu poprosić o pomoc, zostawić na jeden wieczór, czy weekend, ale nie nadużywać czyjejś dobroci. Sama bym nie chciała na starość siedzieć w cudzych pieluchach.

Dla mnie byłby to pierwszy raz. Bardzo się tym ekscytuję, nie ukrywam.
Zwłaszcza, że wreszcie mogłabym przetestować umiejętności językowe w praktyce.
Jeszcze nie zdecydowałam, którą część będę zwiedzać. Tyle tam pięknych miejsc.
Na szczęście zostało mi kilka miesięcy, by się zastanowić.

A co lubisz oglądać i czytać? Masz jakieś ulubione książki, seriale, albo filmy?

Myślę, że gdyby nie finanse i presja społeczeństwa, to byłoby ich więcej. Oczywiście jest jeszcze kwestia ryzyka, o którym wspominasz, ale zawsze można się tak ugadać, żeby kobieta była w miarę zabezpieczona. Jeśli nie podpisywali intercyzy, to gdyby zażądał od niej rozwodu, musiałby oddać połowę majątku, a jeszcze mogłaby wnieść o alimenty na siebie z uwagi na obniżenie poziomu życia. Inna sprawa, że wszystkiego w życiu nie przewidzisz, więc i nie na wszystko się przygotujesz.

Sama zdecydowanie preferuję niezależność finansową, z której mogłabym zrezygnować co najwyżej na krótki okres czasu. Nie chciałabym przez resztę życia musieć kogoś pytać, czy mogę sobie coś kupić, albo wyjść z koleżanką na kawę. Generalnie nie lubię operować cudzymi pieniędzmi. Nawet na randkach, które opłacał partner, nigdy nie brałam jakichś drogich rzeczy. Dziwnie bym się z tym czuła. Inaczej się sprawy miały, gdy sama płaciłam, wtedy sobie nie żałowałam. Aczkolwiek zarówno w rodzinie, jak i wśród znajomych, mam takie pary. Nie żeby było ich bardzo dużo, ale trochę jest. Choć póki co są w większości młodzi, a dzieci małe, może w przyszłości uznają, że nie chcą dłużej ciągnąć tego układu. Czas pokaże.

Przerażający.
Wychodzi na to, że jesteśmy (jako zbiorowość) hipokrytami i bardzo mało otwarci - mamy i potrzebujemy (tak mi się wydaje) takiej kotary. Jasne, że sprawy intymne są własne ale ta kotara to nie poszanowanie granic.

Chyba jednak wolę wierzyć, że nie wszyscy byli tak zakłamani, bo w przeciwnym razie faktycznie obrzydliwi hipokryci z tych naszych rodaków. Wiem, że sporo wśród nas takich, jak moja matka, którzy chodzą co niedzielę do kościoła, powtarzają jak ważna jest wiara, książeczki do nabożeństw znają na pamięć, a nie mają skrupułów, by zdradzić partnera, czy krzywdzić rodzinę, ale przecież normalni, szczerzy ludzie również istnieją. Podobnie jak ci głęboko wierzący, dla których katolicyzm to coś więcej niż zasłona dymna. Według mnie nawet mocno rozwiązłe osoby, o ile nie robią z siebie później cnotliwych, są w porządku. Nie cierpię tylko tego typu dualizmów i tworzenia sobie skrajnych alter ego. Zwłaszcza, że większość takich ludzi, których spotkałam na swojej drodze, jest bardzo wyrywna w ocenianiu oraz krytykowaniu pozostałych.