Plaża nudystów - Netkobiety.pl

Wpadłam jeszcze napisać, że ostatnio po przeczytaniu kilku postów na temat stosowania przemocy wobec dzieci pierwszy raz od dłuższego czasu zaczęłam więcej o tym myśleć, jak również wspominać własne przeżycia i uznałam, że szczerze nienawidzę ludzi, którzy znęcają się nad swoim potomstwem. Wolałabym nie pielęgnować w sobie tak negatywnych uczuć, ale nie potrafię spojrzeć na nich inaczej, niż z głęboką pogardą. Rozumiem oczywiście, że dorosły może mieć gorszy dzień, albo czuć się bezradny, gdy bardziej cywilizowane sposoby zawiodły, więc podnosi głos, czy daje maluchowi klapsa. Nie są to zachowania, które popieram, jednak staram się nie być przesadnie ostra w ocenie, bo zdaję sobie sprawę, że nikt z nas nie jest idealny. Przy czym nigdy nie pojmę, jak można w regularny sposób i z premedytacją wyżywać się na dziecku, dla którego dom powinien być przede wszystkim bezpieczną przystanią. Mam nadzieję, że z każdym rokiem takie zachowania będą coraz mocniej piętnowane przez społeczeństwo i wspólnymi siłami wyplenimy te popieprzone metody wychowawcze. 

Kolejna rzecz, która mnie odpala w tym temacie, to bierność otoczenia. Ile razy się słyszy, że jakieś dziecko było katowane, przypalane papierosami, molestowane, zaszczuwane, a wszyscy dookoła odwracali wzrok, dopóki nie stała się tragedia. Potem nagle wielkie zaskoczenie i tłumy na pogrzebie, ale póki żyło, to nikomu nie chciało się ruszyć dupska, żeby zareagować. Miałam takiego kolegę w klasie, który też miał w domu nieciekawie. Matka chlała, sprowadzała fagasów, gromadka dzieciaków była zdana sama na siebie. On był najmłodszy z braci. W pewnym momencie doszło do tego, że nie mieli zimą prądu w domu. Na tej samej ulicy mieszkała jedna z nauczycielek, więc nie wierzę, że skoro do nas dotarły słuchy, co się tam wyprawia, to ich jakimś magicznym sposobem ominęło. Chłopak nie miał za bardzo książek, zeszytów, bardzo często był nieprzygotowany do lekcji. Zamiast się nim jakkolwiek zainteresować, to oczywiście wielcy pedagodzy wystawiali mu kolejne jedynki. Finalnie nie zdał jednej klasy, a że rok młodsi od nas uczniowie mieli inną podstawę programową, to musiałby zaczynać gimnazjum od nowa. Skończyło się więc tak, że trafił do hufca pracy. Ciekawe jak ich zdaniem miał w ciemnościach odrabiać prace domowe, albo za co kupić sobie przybory szkolne, gdy matka wszystko przewalała na wódę. Podobnie było z kolegą, który odreagowywał sobie życie z patologicznymi rodzicami poprzez różne dziwne akcje, włamywał się do sklepów, niszczył cudze mienie, wdawał się w bójki, przez co kilka razy skończył w poprawczaku. Jego też wszystkie lokalne instytucje spuściły w toalecie.

Takich sytuacji jest znacznie więcej, co mnie czasem naprawdę mocno dołuje.
Wiem, że to nie jest przyjemny temat, a mnie samej daleko w nim do obiektywności.
Jednak podobne historie niezmiennie mnie poruszają i zapragnęłam wypuścić te myśli na wolność.

Mam tak samo, dokładnie tak samo
Lepiej bym tego nie napisała

Ja nie czytam kilometrów tekstu. Dlatego nie mam poczucia, że zmarnowała swój czas i energię.
Czytam jak coś mnie zainteresuje, jak mam ochotę, jak chcę komuś poświęcić swój czas bez poświęcania się.
Pierwsza zasada - nigdy się nie poświęcaj. Poświęcenie można sobie w buty włożyć
Jak się poświęcasz to potem oczekujesz zapłaty za poświęcenie. Więc może trzeba kogoś najpierw zapytać, czy on chce, byśmy się dla niego poświęcali, zanim mu wystawimy rachunek za poświęcenie.
I na tym polega błąd, że ludzie oczekują zapłaty za poświęcenie, którego nikt od nich nie chciał.

Happiness Skoro wywołałaś mnie do tablicy, a propos potencjalnych nowych tematów, to pozwolę sobie poruszyć pewną kwestię.

Jesteśmy na anonimowym forum.
Wiadomo, że nieco łatwiej przychodzi nam dzielenie się ze sobą swoimi problemami i rozterkami. O ile powszechnym zjawiskiem stało się zwierzanie z ciężkich czy skomplikowanych sytuacji życiowych, z uwzględnieniem spraw związkowych, emocjonalnych i społecznych, o tyle zawsze mnie ciekawiło jak bardzo ludzie reagują na niedomagania stricte zdrowotne, tj. dotyczące chorób oraz schorzeń czysto fizycznych. Mam tu na myśli szczególnie podejście do własnych, trudnych doświadczeń ze swojego życia, gdzie trzeba się było zmierzyć nie tylko z chorobą, ale z niewątpliwie wadliwym systemem służby zdrowia w kraju.
Inaczej mówiąc: czy i jak bardzo łatwo/trudno przychodzi Wam mówić czy zwierzać się z tych ciężkich momentów, w jakich się kiedyś znaleźliście, kiedy dopadł/a Was kryzys zdrowotny?
Mogę stwierdzić na podstawie sytuacji z mojego życia, że pewne epizody, które wydają się wstrząsające, przebiegały nadzwyczajnie spokojnie. W tym roku minie 20 lat odkąd zachorowałem na złośliwy nowotwór. Wtedy, mając 18 lat, był to potężny szok, który pozbawił mnie na chwilę całkowicie zdolności do racjonalnej oceny sytuacji. O dziwo jednak, trwało to właśnie chwilę: na samym początku niemal eksplodowałem złością. Nie płaczem czy rozpaczą, ale wręcz wściekłością. Natomiast po upływie może kilku godzin przyszło nagłe otrzeźwienie, taki swego rodzaju impuls gdzieś z tyłu głowy, że trzeba się ogarnąć i "chwycić tego byka za rogi". Oczywiście okazało się, że czeka mnie katorżnicza praca. Droga, jaką przeszedłem z pewnością nie należała do łatwych: operacja, chemioterapia z jej wszystkimi następstwami a potem rekonwalescencja, gdzie powoli dochodziłem do siebie oraz nadrabianie zaległości w szkole - to wszystko mnie trochę przeorało, tym bardziej, że cały czas musiałem pozostawać pod pełną kontrolą lekarską. Jednak po czasie uświadomiłem sobie, że wywalczyłem coś, co było i jest dla mnie najcenniejsze a mianowicie ŻYCIE. To, co mnie w dalszym ciągu ukształtowało, to poczucie, że nie ma w zasadzie nic cenniejszego, więc potem każdy możliwy problem czy zagrożenie nie może mi zaszkodzić a pokonać można to bez najmniejszych trudności. Nie wygląda to rzecz jasna tak dokładnie, jednak w dalszym ciągu niejako odnoszę wszystko to, co mnie spotyka i z czym muszę się zmierzyć, do tego przeżycia. W rezultacie we wszystkim odnajduję pozytywne aspekty, co dalej napędza mnie do działania. Doszedłem do wniosku, że skoro można wygrać ze śmiercią, to można i z wszystkim.
Będę wdzięczny za ewentualne głosy krytyki.

Nie ma czego krytykować. To prawda, pewne przeżycia i doświadczenia zmieniają nas, zmieniają nasze spojrzenie na świat, zmieniają nasz system wartości.
Jednym z takich doświadczeń jest pokonanie śmiertelnej choroby albo otarcie się o śmierć. Potem już nic nie jest takie samo.
Miałam nawiązać do tego Twojego doświadczenia, gdy napisałeś mi w wątku paslavka, " że jeszcze dużo wody musi upłynąć...." wiesz o co chodzi prawda? Otóż podobnie jak otarcie się o śmierć, urodzenie dziecka zmienia perspektywę

A gdybyś miał wcisnąć coś w weekendy, to która opcja wydaje się najbardziej interesująca?

Rozumiem. Daleko już zaszedłeś? Bo ja nadal jestem na początku, więc jeszcze nie wiem co myśleć.
Jeśli chodzi o pozostałe, to dwa tytuły kojarzę, ale żadnej z nich nie czytałam. Poleciłbyś którąś z nich?

Cieszę się, że teraz to widzisz i nie starasz się na siłę przeczyć faktom.
Jestem ciekawa, więc zapytam. Jak się z tym czujesz?

On ma po prostu specyficzne metody. Mi się Wasze rozmowy kojarzyły z:

Wykapany Jack, nie sądzisz?

Shini, dlaczego miałabym chcieć ich pokonać? Czy całe życie musi się kręcić wokół rywalizacji?
Nie tylko utalentowanym ludziom wolno się rozwijać i marzyć.

Jeśli czujesz potrzebę, aby poznać lepiej ten język, to się go ucz. Może nie będziesz nigdy tak dobry, jak ten kolega, ale na obecnym poziomie już spokojnie dogadasz się z obcokrajowcami, czy obejrzysz film po angielsku. Te wyższe poziomy tak naprawdę różnią się głównie bardziej wyszukanym słownictwem. Zresztą, co tu wiele mówić, ilu naszych rodaków nie potrafi się dobrze wysłowić po polsku. Sądzisz, że gdyby skierować ich na egzamin certyfikujący, to otrzymaliby najwyższą notę, jak ledwo są w stanie sklecić poprawnie kilka zdań? A przecież całe życie tu mieszkają, obcując z językiem na co dzień. Idąc tym tokiem myślenia, skoro robią dużo błędów gramatycznych, interpunkcyjnych, czy stylistycznych, to nie powinni się w ogóle odzywać, bo przegrywają z tymi, którzy mają zasady poprawnej pisowni oraz wymowy w małym paluszku.

Swoją drogą, kiedyś przez chwilę uczyłam się japońskiego. Było to w okresie, gdy najbardziej intensywnie oglądałam anime. Pewnie większość fanów przechodziło ten etap. Nadal mam w domu kilka książek do nauki, ale chyba trzeba będzie się z nimi pożegnać, bo raczej do niego nie wrócę.

Z jakiej apki do nauki korzystasz?

No tak, ale w aktualnym układzie wystarcza. Może nie jest idealny, jednak daje możliwość spełnienia więcej niż podstawowych potrzeb, więc warto to docenić. Inna sprawa, że według mnie spokojnie znalazłbyś sobie lepszą pracę, gdybyś spróbował. Pisałeś, że masz blisko do centrum, czyli początkowo mógłbyś dojeżdżać z rodzinnego domu. Wiadomo, że zabierałoby to trochę czasu każdego dnia, ale miałoby przełożenie w lepszych pieniądzach. Jeśli chodzi o zawód stolarza, to moim zdaniem w ostatnich latach nabiera prestiżu. Dość często widuję w social mediach konta ludzi, którzy nagrywają proces tworzenia własnych mebli i mają setki tysięcy wyświetleń. Podobnie jak ci, co pokazują renowację jakichś rozlatujących się staroci. Weź też pod uwagę, że fachowców jest jak na lekarstwo, a rynek pracy cały czas się zmienia. Niemówione, że za kilka lat to właśnie takie zawody będą najbardziej pożądane i wysoko opłacane. Już teraz mówi się głośno o deficycie, bo nie ma chętnych, by uczyć się w szkołach zawodowych. Gość naprawiający zmywarki wziął dwie stówy za to, że w kilka minut wymienił jakiś uszkodzony kabelek. Także ja bym nie była zbytnio hop do przodu w ocenie.

Za mało się obracasz w towarzystwie kobiet, żeby mieć okazję podsłuchać takie rozmowy. Jak mi nie wierzysz, to wpisz sobie w internecie takie hasło, czy kobiety lubią łysych mężczyzn, to sam zobaczysz. Prowadzone były na ten temat liczne badania i ankiety, z których jasno wynika, że wiele z nas uważa łysych za atrakcyjnych, albo nie zwraca uwagi na brak włosów, o ile facet nie zostawia sobie jakichś smętnych resztek czupryny, bo wygląda to mega dziwnie.

Bo ubranie nie zmienia cudzego charakteru, jest tylko opakowaniem konkretnej zawartości. Jednak zdecydowanie może dać komuś przewagę w momencie, gdy widzi się z kimś po raz pierwszy w życiu. Dobrze wystylizowany człowiek mimowolnie przyciąga spojrzenia. Według mnie moda męska nie jest specjalnie skomplikowana, projektanci dużo mniej kombinują, bo co innego pokazać modela w sukience na wybiegu, a co innego przekonać przeciętnego zjadacza chleba, żeby założył kieckę. Takie codzienne outfity są w gruncie rzeczy bardzo proste. Wystarczy mieć minimalne wyczucie stylu, żeby wyglądać dobrze. Jakbym miała doradzić w ciemno, to bym powiedziała, że najważniejsze to dobierać odpowiedni rozmiar i nie eksperymentować za dużo z wzorami, czy kolorami, jeśli nie ma się w tej kwestii doświadczenia. Tyle, jeśli chodzi o kompletne podstawy. Daleko temu do fizyki kwantowej. Ciut trudniejsze, ale równie ważne jest, by kupować materiały dobrej jakości i przewiewne, żeby skóra oddychała, a nie gotowała się w plastikowej koszulce. Nie mylić z droższe, bo wiele marek z wysokiej półki sprzedaje poliestrowe i akrylowe szmatki. Wełna, kaszmir, angora, bawełna, len, wiskoza, tencel. Im więcej w składzie, tym lepiej.
Uff, się żem rozgadała o ciuszkach jak rasowa fashionistka.
Kończę zatem. Idę dalej.

Nie wszyscy wyprowadzali się z partnerami. Niektórzy wyjeżdżają na studia albo za pracą i dzielą mieszkanie nawet z kilkoma nieznajomymi, bo nie stać ich na samodzielny wynajem. Opcja mało atrakcyjna, zwłaszcza dla kogoś, kto mocno ceni sobie prywatność i porządek, ale czasem brak alternatyw. Poza tym pamiętaj, że związek może się w każdej chwili rozpaść, więc tak czy siak wypadałoby dążyć do finansowej niezależności, by w przypadku rozstania nie musieć wracać do rodziców z podkulonym ogonem i czekać aż pojawi się kolejna dziewczyna. Generalnie opieranie ważnych życiowych kwestii na drugim człowieku jest mocno ryzykowne.

Tak, naprawdę wierzę, bo sama na takich bywałam i towarzystwo było mocno zróżnicowane. Już wspominałam, że daleko mi do tak zwanych normalnych ludzi, ale na powodzenie nie narzekałam. Lubiłam rozmawiać i zawsze angażowałam się w dyskusję. Podobnie jak wiele moich koleżanek. Kluczem do sukcesu na portalach jest dystans. Nie można sobie narzucić na wstępie żadnej presji, bo na pewno wiele razy przeżyjesz rozczarowanie. Najlepiej uznać to za ciekawy eksperyment oraz możliwość poznania nowych osób. Jeśli tak potrafisz, to polecam. Co do ostatniego pytania, to od lat nie korzystałam, więc nie wiem, jak to aktualnie wygląda. Kiedyś większość była darmowa z możliwością dokupienia płatnych funkcji.

Sama rozmowa nie zostanie uznana za molestowanie, podobnie jak uśmiechnięcie się. Wiekiem będziesz się martwił, jak już uda się z kimkolwiek nawiązać kontakt. Na razie nie wybiegaj myślami za daleko. Tak samo z tym ocenianiem. Jak się dziewczynie spodobasz, to drobne potknięcia nie będą miały znaczenia. Istnieje spora szansa, że ich nawet nie zauważy. Nie twierdzę przy tym, że każda z nas jest miła i otwarta. Nigdy nie masz pewności, na kogo trafisz, ale bezsensu zakładać z góry ten gorszy scenariusz, skoro dobry jest równie prawdopodobny.

Źle do tego podchodzisz. Nie jestem specjalistą, podkreślam raz jeszcze, żeby mnie nikt nie oskarżył o szerzenie nieprawdziwych informacji, ale moim zdaniem najłatwiej znaleźć przyczynę problemu, gdy eliminujesz pojedynczo. Czyli wszystko inne zostawiasz jak jest, ale przez wyznaczony czas zamiast przykładowo jasnego pieczywa jesz ciemne, albo przerzucasz się na sucharki. Jak absolutnie nic się nie zmienia, wracasz do poprzedniej wersji i wyrzucasz z diety nabiał. Mamie chyba jesteś w stanie powiedzieć, żeby nie dodawała czegoś do obiadu przez kilka dni. Zalecenia lekarza, pamiętaj. Skoro uważasz, że i tak musisz jeść to, co ona ugotuje, to trzeba spróbować się z nią dogadać. Jak zobaczysz, że współpracuje, to taka mała rada, podziękuj. Niech wie, że jej zaangażowanie zostało docenione, to chętniej przystanie na podobne eksperymenty w przyszłości.
Jak coś, to polecam taką metodę, ponieważ u mnie się sprawdziła.
W razie co możesz ją sobie dowolnie zmodyfikować.

To ja zapytam inaczej. Dlaczego miałoby ich nie być?
W chwilach, gdy nachodziły mnie jeszcze podobne rozkminy, zawsze kończyły się myślą, że skoro istnieje ktoś taki jak ja, kto ma konkretny bagaż doświadczeń i jakiś tam zestaw cech, to najpewniej na świecie są ludzie podobni do mnie. Może nie identyczni, ale zbliżeni zarówno wyglądem, charakterem, jak i przeżyciami. Wszak natura lubi się powtarzać. Nie istnieje tylko jedna szatynka, czy jedna osoba z brązowymi oczami. Miłych ludzi też jest znacznie więcej. Te cechy nie zostały zarezerwowane wyłącznie dla mnie, więc czemu z pozostałymi miałoby być inaczej? Podważając to, musiałabym uznać siebie za kogoś wyjątkowego i niepowtarzalnego, a to byłoby już zarozumialstwo.

Nawiązując do tego, co napisałam wyżej. Tak zupełnie szczerze.
Jak sądzisz, jaka byłaby Twoja własna reakcja, gdyby dziewczyna z jakiegoś powodu nie dała rady odbyć stosunku?
I pytanie numer dwa, czy chciałbyś mieć za partnerkę kogoś, kto w tak krępującej sytuacji zareagowałby śmiechem, wpędzał w poczucie winy, albo robił coś równie podłego?

Super! W ciągu dnia zerknę, co tam wrzuciłeś.

No dobrze, skoro mówisz, że tak jest, to nie mam powodu tego negować.
Widać masz dość specyficzne towarzystwo. Zdarza się.
Nigdy nie czułeś potrzeby, by zadawać ludziom takie pytania?

Miałam kiedyś się zabrać za to anime, ale jakoś zawsze odkładałam ten moment w czasie.
Rozumiem, że Tobie się podoba, skoro jesteś na bieżąco?

Dlaczego?

Spoko, nie brzmi to niemiło. Pytaj o co zechcesz. Najwyżej nie odpowiem, jeśli nie będę miała ochoty. Niestety mój brat nie jest człowiekiem skłonnym do refleksji. Wiele razy dawałam mu do zrozumienia, że jego codzienne narzekanie męczy mnie psychicznie, ale nic sobie z tego nie robił, albo stwierdzał, że jak coś mi nie pasuje, to mam sobie znaleźć inny środek transportu. Taka to była z nim dyskusja.

Teraz, gdy napisałeś o tym, jak wyglądają Twoje rozmowy z ludźmi w rzeczywistości i że zwykle wszystko w sobie dusisz, to dużo lepiej rozumiem, dlaczego zachowujesz się w ten sposób na forum. Często bywa, że jak ktoś taki znajdzie wreszcie medium dla swoich bolączek, to mu się potem ulewa w niekontrolowany sposób. Moja matka miała tak po alkoholu. Najwięcej o jej dzieciństwie dowiedzieliśmy się, gdy była pijana. Na trzeźwo nie potrafiła się przed nikim otworzyć. Sądzę, że to podobny mechanizm.

Absolutnie nie masz za co mnie przepraszać. Nie zamierzam narzucać żadnej presji w naszej relacji, piszę tu, ponieważ mam na to ochotę. Prawdę mówiąc, nieszczególnie przepadam za jakąkolwiek formą sztucznej uprzejmości. Wystarczająco jej mamy w prawdziwym życiu, tutaj można sobie darować. Jeśli w przyszłości będę miała o cokolwiek żal, czy źle się z czymś poczuję, to zaręczam, że to zakomunikuję. Nie jestem z tych, co każą się domyślać. Na pytanie chętnie odpowiem, ale tylko pod warunkiem, że chcesz poznać odpowiedź, a nie dlatego, że tak wypada. Ze mną możesz być brutalnie szczery.

No, to mi pasek respektu trochę wzrósł. Sweet.
Zawsze to jakaś rekompensata za to, że nie mogłam spać dziś w nocy.
Na resztę postów chętnie odpowiem za kilka godzin, bo zaraz rzucę się w objęcia Morfeusza.
Tak na marginesie. Wam też tak wiało całą noc? Normalnie jakby jakie licho wypuścili na wolność.

Oczywiście, że się mylisz. Chęć posiadania potomstwa jest zakodowana w genach każdego organizmu żywego. Owszem - możemy decydować. Ale tak realnie, to rzadko kiedy ma to miejsce. Człowiek podlega takim samym prawom jak każdy inny organizm żywy na tej planecie. Jak są warunki - rozmnażamy się. Jak ich nie ma - przestajemy.

Chęć rywalizacji jest związana z testosteronem. Większość osób z rywalizacji czerpie przyjemność. Nawet scrabble są punktowane. Nobla też nie dają za dobre chęci tak samo jak pucharów sportowych nie rozdają za sam udział. Frazesy tego pokroju w 99% pochodzą od ludzi, którzy nie zaznali satysfakcji z wypracowanej wygranej.

A abstrahując już od tego, to jest to stale grany przez Shiniego schemat w kolejnych, przejmowanych przez niego wątkach.

A ten fragment zawiera wewnętrzną sprzeczność logiczną. Nie żyjemy w próżni. To co opisałeś nie jest dojrzałą niezależnością, ale brakiem ambicji. To nie jest coś złego. Ale jednak nie jest to też nic pozytywnego.

Toż to czysta utopia przy braku moderacji. A po drugie poświęcamy tu jednak trochę czasu.

Mam podobne podejście.

To znaczy, byłoby oczywiście bardzo miło, jakby rady podziałały, ale nie jest to żaden wymóg konieczny, żebym miała ochotę z kimś dalej rozmawiać. Poza tym, jak słusznie zauważyłaś, nie wiadomo, jak dana osoba by się czuła, gdyby wcieliła je w życie. Może byłoby gorzej. Nie jestem nieomylna, w dodatku ten człowiek może ukrywać jakiś istoty fakt, znajomość którego zupełnie zmieniłaby postać rzeczy. Ludzie często zatajają niewygodną dla nich część historii, albo nie biorą pod uwagę, że ona też ma znaczenie, jeśli chce się adekwatnie ocenić sytuację.

Aczkolwiek rozumiem, że ktoś może mieć inne podejście i spoko, nic mi do tego.

No i to ja rozumiem!
Jak pewnie zauważyłeś, oboje wczoraj przyszliśmy z dodatkowym tematem, więc fajnie, na nudę nie będziemy narzekać.
Co prawda, obie kwestie są raczej negatywne i wiele osób unika poruszania ich, ale dla mnie to żadna przeszkoda.
Tak czy inaczej, cieszę się, że postanowiłeś się trochę uzewnętrznić.

Mogę się tylko domyślać, co czułeś, gdy usłyszałeś, że masz raka. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, jak wygląda nasza służba zdrowia. Sama kilka lat biegałam po lekarzach, zanim mnie wreszcie zdiagnozowano i daleka jestem od stwierdzenia, że było to przyjemne doświadczenie. Niemniej, w tej historii nie widzę niczego, co mogłabym skrytykować. Wykazałeś się odwagą, choć byłeś wtedy zaledwie młodziutkim chłopakiem. Stanąłeś z chorobą twarzą w twarz i szczerze doceniasz, że udało się wygrać tę nierówną walkę. Moim zdaniem świadczy to o sile charakteru.

Sama nie wiem. Komuś bliskiemu raczej nie mam problemu powiedzieć, że źle się czuję, czy trochę mu pomarudzić z tego powodu, ale reszty otoczenia najczęściej nie informuję w ogóle, albo bardzo zdawkowo, jeśli już ktoś wprost zapyta, bo usłyszał, że byłam na wizycie u lekarza, albo jakimś badaniu.

Ale jednak postanowił zapytać o pewne rzeczy, zarówno mnie, jak i Ciebie.
Czyli zdarza się, że jest zainteresowany drugim człowiekiem.

Chęć rywalizacji jest w porządku, dopóki nie osiąga patologicznych rozmiarów. Jak człowiek zaczyna konkurować we wszystkim z całym światem, to ściąga na siebie tylko ogrom frustracji, a przecież jest z góry skazany na porażkę, bo zawsze znajdzie się ktoś bogatszy, atrakcyjniejszy, czy bardziej utalentowany od niego. Shini niestety przekracza granice normy w tej kwestii, przynajmniej ja tak uważam. Dlatego staram się w rozmowie pokazywać mu alternatywny sposób myślenia. Nie ukrywam, sama czuję frajdę, jak przykładowo wygram z kimś w planszówkę, ale potrafię zachować dystans, gdy to ja jestem na przegranej pozycji i nadal czerpać satysfakcję z gry.

Zgadzam się z Agnes w tej kwestii. Jasne, gdyby forum było nadal moderowane, to uniknęlibyśmy tak dużego zalewu wszelkiej maści trolli, czy świrów życzącym nam śmierci, ale z drugiej strony każdy sam decyduje, z kim wchodzi w dyskusję. Niektóre posty i tematy można bez problemu unikać, jeśli coś nam w nich nie pasuje.

Tutaj. A co, nie widzisz tych wszystkich kotłujących się golasów?

Tia.....

Żeby to była jeszcze prawda....

Większość sobie to w taki lub inny sposób racjonalizuje. A prawda jest taka, że podlegamy tym samym mechanizmom co i reszta zwierząt. Świadome są jedynie pojedyncze jednostki. Nie jako ogół społeczności ludzkiej.

Chyba zapomniałeś, że w biednych krajach dzieci są również zasobem. To tania siła robocza i przedmiot handlu.

I tu się z tobą zgadzam. To są dwie skrajności. Ale przekroczenie granicy wbrew pozorom nie jest takie łatwe. Żyjemy w czasach, że jeśli ci nie było coś zapewnione przez rodziców, to niestety, ale w wyścigu szczurów uczestniczyć musisz. Inaczej nie masz szans na zarobki, które umożliwią ci ekonomiczne bezpieczeństwo. A co w sytuacjach, kiedy do szczęścia ktoś potrzebuje czegoś więcej niż przeciętność? A co jeśli cenię sobie zdrowie i chcę jeść ekologiczne, nieprzetworzone jedzenie zamiast najtańszych parówek o składzie 'pies zmielony razem z budą i gumofilcami właściciela'? Co jeśli chcę zobaczyć cuda tego świata na własne oczy, a nie na ekranie tv/komputera?

I tu pojawia się zgrzyt, bo wyboru nie masz wtedy za bardzo żadnego. I albo bierzesz się do roboty i zapierdalasz w tej karuzeli, albo klepiesz biedę wiecznie przekonując siebie samego "ja wcale nie potrzebuję".

Jemu się zmienia w zależności chyba od tego, którą nogą wstanie. Raz twierdzi, że rodzice nigdy niczego go nie nauczyli i niczego od niego nie wymagali, nie inwestowali w jego rozwój, a kolejnym razem, że nie ma życia, bo albo musiał się uczyć (dzięki czemu jest jedynym w rodzinie z wyższym wykształceniem) albo jeździł na zawody sportowe gdzie wygrywał medale.

O ile przykład z destynacją wakacyjną trafiony, o tyle z wyborem branży nie. Wybierając drogę rozwoju zawodowego musisz przeliczyć czy wybór lub zmiana kariery ci się opłaci. Bo to inaczej takie gadanie jak połowy posiadaczy wypożyczalni VHS w latach 90tych, którzy twierdzili, że to złoty biznes, bo filmów do oglądania nigdy nie zabraknie.

Jeśli tak uważasz, to wskaż proszę fragmenty moich wypowiedzi, które świadczyłyby o tym, że tak sobie gadam, a robię inaczej. Nie dalej jak wczoraj dałam do zrozumienia jednemu agresywnemu użytkownikowi, że dla mnie przestaje istnieć i więcej mu nie odpisałam. Póki nie przeprosi, nic się w tej kwestii nie zmieni. Zresztą prowokowana byłam tu już wielokrotnie na przestrzeni lat i jakoś nigdy nie udało się wyprowadzić mnie z równowagi. Niektóre tematy są ewidentnie zmyślone. Krąży między nami uporczywy troll, który ma za dużo czasu, ale również specyficzny styl pisania, przez co w gruncie rzeczy jest dość łatwo rozpoznawalny. Wolałabym, żeby forum było moderowane, ponieważ mogliby wyłapywać takie ananasy i je stąd katapultować, jednak nie widzę najmniejszego sensu w wykłócaniu się z wariatami. Przyznam bez bicia, że czasem nawet świadomie wchodzę z nim w dyskusję. Nierzadko z ciekawości, czym jeszcze nas uraczy ten amator tanich dramatów. Innym razem dlatego, że ktoś może naprawdę borykać się z podobnym problemem i skorzystać z rad. Kolejna sprawa, że nigdy nie ma całkowitej pewności, czy ktoś nie oszukuje. Nie lubię zawracać sobie głowy czymś, na co nie mam żadnego wpływu, ani jak tego zweryfikować.

Z tym się niestety zgodzę. Pamiętam, jak jeszcze w szkole średniej oglądaliśmy dokument o Indiach.
Opowiadano w nim, że niektóre rodziny specjalnie płodzą kilka dzieci więcej, żeby je sprzedać i za otrzymaną kasę wykarmić pozostałe.
W takich chwilach naprawdę doceniam, że mieszkam w zupełnie innej rzeczywistości.

Mnie się wydaje, że Shini to rozgranicza na tej zasadzie, że owszem, dali mu edukację i opłacali treningi, ale nie inwestowali w jego rozwój emocjonalny, czy taki czysto życiowy. Rozumiem, że dla kogoś może to być równie ważne, bo bez tego ciężko mówić o samodzielności. Nie każde dziecko, jak mu się wprost nie powie, że ma coś wokół siebie zrobić, to z własnej inicjatywy zacznie interesować się takimi sprawami. Niektóre muszą mieć nad sobą osobę, która kontroluje ich postępy i popycha do działania. Kolejna sprawa, że nadopiekuńcze matki zdecydowanie mają swój udział w nieporadności wielu dorosłych. Zostaw, mamusia ugotuje. Nie sprzątaj, bo i tak zrobisz to źle i będzie trzeba poprawiać. Tu masz czyste majteczki i kanapki na jutro do pracy. Nic dziwnego, że potem chłop nie potrafi nawet jajecznicy usmażyć jak należy.

Wiem, ale ja nie traktuję rozmowy z nim jak próbę udzielenia pomocy. Po prostu sobie dyskutujemy. Może jakieś słowa weźmie sobie do serca, może nie. Każda opcja jest w porządku. Jeśli zaś chodzi o presję, to nie wiesz tego. Widać, że ma problem z mówieniem o swoich potrzebach, więc raczej nikt go o nie nigdy nie pytał. Na żywo jest cichy, wycofany, stara się nie zwracać na siebie uwagi. Nie ma w ogóle pewności siebie i czuje jakąś chorobliwą presję, że wszystko musi być zrobione idealnie, albo w ogóle nie ma sensu się za to zabierać. Boi się postawić własnej matce, choć jest dorosły i zarabia na siebie. Ze szwagrem też nie za bardzo sobie radzi, inaczej już dawno zażądałby podwyżki. Psychiatrą nie jestem, ale widzę tu człowieka, który na pewnym etapie życia został wepchnięty w takie a nie inne schematy myślenia i boleśnie odczuwa tego konsekwencje. Faktem jest, że teraz świadomie je pielęgnuje, jednak nie wzięły się one z kosmosu. Oczywiście mogę się mylić, jednak w taki sposób go na ten moment odbieram.

Domyślam się, nie wygląda na człowieka, który jest skłonny do refleksji, a tym bardziej przeprosin.
Tak czy inaczej, była to moja ostatnia dyskusja z nim. Szkoda zużywać klawisze na takiego typa.

Jeśli ktoś zaczyna, tak jak Shini, widzieć wszystko w czarnych barwach, to niestety na niewiele się zda nasza pomoc czy nawet dyskusja na pewne drażliwe tematy. Będzie czuł się wiecznie zagrożony, aby tylko nie wyjść z bezpiecznej kryjówki, bo zazwyczaj nowość oznacza "nieznane" a tym samym coś niepewnego, budzącego lęk.

Byłbym ostatnim ignorantem twierdząc, że nie podlegamy w żadnym stopniu biologicznym prawom czy wielu naturalnym zjawiskom spotykanym w przyrodzie. Sporo ludzi o tym zapomina. Natomiast nie zgodzę się z tym, że większość z nas, ludzi żyjących w społeczeństwie, jakby nie patrzeć rozwiniętym, jest pochłonięta jedynie "myślą" o spłodzeniu potomstwa. Nie ma co się uciekać tutaj do wpadek czy rodzenia dzieci w króliczym tempie, spotykanym nieraz właśnie wśród warstw społecznych o niskim poziomie życia żyjącym z zasiłków. Miałem na myśli ludzi, którzy chcą i mają wybór, dotyczący tego czy, kiedy i dlaczego chcą mieć te dzieci. Oprócz wrodzonych zachowań oraz instynktów posiadamy jeszcze pewien filtr zwany świadomością i zdolnością do podejmowania decyzji oraz przewidywania skutków swoich działań. Mamy po prostu narzędzia, służące świadomej i przemyślanej kontroli nad własnym życiem. Jak z tego korzystamy, to inna sprawa.

W tym wszystkim chodzi o to, aby nie oceniać innych przez pryzmat dzietności lub jej braku. Póki ci bezdzietni z wyboru pozostaną wybrakowani w oczach innych, nic się  nie zmieni. Zanim kolejny raz, gdzieś na rodzinnym spotkaniu ciotka-klotka zapyta młodego człowieka o to, kiedy w końcu się ustatkuje(pod kątem małżeństwa i dzieci), niech dwa razy się zastanowi nad tym a zamiast tego spyta, co tam w pracy słychać czy też co ciekawego ostatnio się zdarzyło w jego życiu...
Dzieci zasobami - racja, lecz raczej nie w naszym kręgu kulturowym.

W kwestii rywalizacji: wszystko się rozbija o priorytety. Mogę, lecz nie muszę uczestniczyć w wyścigu szczurów. Nie muszę brać wszystkiego garściami, rezygnując z jednego dobra na korzyść drugiego. Kto powiedział, że na każdym kroku czy etapie muszę być najlepszy we wszystkim, będąc w posiadaniu najwyższej jakości dóbr?
Wpadamy tu często w schematy, gdzie albo traktujemy otaczający świat w sposób jednoznaczny na zasadzie: "jeśli jeżdżę rowerem czy tramwajem do roboty, mogę uchodzić za kogoś, kto nie ma prawka i auta?" Znam przykład, gdzie osoba blisko 50-tki, mimo braku auta czy własnego mieszkania, oszczędza na tyle, pracując w oświacie(!), że stać ją na oglądanie owych cudów świata, zazwyczaj położonych poza Europą.
Coś za coś..

Odnośnie rozwoju zawodowego i "branży": dawno temu swoją ścieżkę wybrałem i konsekwentnie się jej trzymam. Pewnych stanowisk czy zawodów unikam, gdyż wiem doskonale, że mnie to zupełnie nie kręci. Zarówno charakter pracy, jak i PRZEDMIOT, którego to dotyczy leżą kompletnie poza moimi zainteresowaniami. Podałem przykład z IT, gdyż w życiu nie zachęci mnie nawet perspektywa znakomitych zarobków, jeśli wiem, że cały czas w robocie siedzę na tyłku, zajmując się czymś, co kompletnie mi nie leży. Już prędzej bym wybrał tą budowlankę w charakterze pracownika fizycznego. Niemal 80 % swojego życia przepracowałem, chodząc na świeżym powietrzu i mam zamiar utrzymać ten trend a przynajmniej poruszać się w mniej lub bardziej wąskiej dziedzinie, jeśli mówimy o głównych źródłach zarobku. Wiem, czego oczekuję od życia i nie zamierzam wprowadzać pod tym względem znaczących zmian.

Happiness Odnośnie poruszonego przeze mnie tematu zdrowotnego czy też swoich własnych przeżyć, to akurat sam byłem zaskoczony dość sporo tym, jak dobrze trafiłem z opieką medyczną w moim przypadku. Nie wiem, czy to wynikało z mojego wieku czy zwyczajnie spotkało mnie szczęście, że zaopiekował się mną wyrozumiały personel, ale nie mogę mieć większych zastrzeżeń co do sposobu, w jaki byłem traktowany, jeśli popatrzeć na to z perspektywy czasu. Cała opieka szpitalna, w szczególności nadzór ordynatora nad moim przypadkiem sprawiły, że byłem szczerze zaskoczony całą sytuacją. Kiedyś nawet, na końcowym już etapie leczenia, po przejściu kilku serii chemioterapii, stwierdzili, że dużo lepiej zniosłem wszystko psychicznie niż fizycznie. Wiem na pewno, że regeneracja fizyczna organizmu zajęła mi sporo czasu, co też odczułem na sobie bardzo wyraźnie.
Natomiast nigdy nie sprawiało mi trudności, aby dzielić się tym wszystkim z wieloma osobami wokół mnie, nie tylko tymi najbliższymi czy najbardziej zaufanymi, ale nawet dopiero co poznanymi. Nie odczuwałem jakoś żadnego skrępowania dzieląc się tymi czy innymi szczegółami, dotyczącymi rozmaitych zdrowotnych perypetii.

Bo w większości nie są. Tylko on nawet nigdy nie próbował nawet CV nigdzie wysłać, ani nie próbował podjąć nawet bezpłatnych kursów i szkoleń. Skończył studia bez choćby jednej, realnej próby konfrontacji z rynkiem pracy. Nie pracował nigdzie poza tym składaniem mebli u szwagra. Nie dlatego, ze nie mógł. Dlatego, że nigdy nawet nie spróbował.

Umówmy się - jak odpierdalasz treningi na odwal to nie wygrywasz zawodów. Starty są dość kosztowne, bo kluby nie mają pieniędzy, są mocno niedoinwestowane. Nawet jeszcze nie tak dawno temu czytałem o jakiejś polce, europejskiej mistrzyni czy tam v-ce w karate czy czymś podobnym jak zbiórkę robiła, żeby mogła na zawody pojechać. Lebiegi z podejściem 'robię, bo mi kazali' nikt nie wyśle na żadne zgrupowanie, na żadne zawody.

A o co mieli go pytać niewyedukowani rodzice na podwarszawskiej wsi? Czy chce mu się lekcje odrobić?

Masz rację, ale jednocześnie to nie jest typ rodzica, który po tak ogromnych inwestycjach (w tym finansowych, bo jak pisałem wyjazdy na zawody nie są tanie) pozwoliłby takiemu dziecku marnować czas na japońskie bajki i pracować za najniższą krajową po rodzinie. Dlatego w jego bajaniach nic się nie spina kiedy znasz np realia właśnie wspomnianych zawodów sportowych itp.

To nie w tym rzecz kompletnie. Chodzi mi po prostu o to, że co kilka miesięcy zmienia mu się wersja w zależności od tego na jakiego rozmówcę trafi.

Wiem. Też już z nim poruszałam ten temat. Szkoda, bo uważam, że bez problemu znalazłby coś lepszego niż praca fizyczna za byle jaką kasę, ale jak nie ma odwagi spróbować, to go i wołami nie zaciągniemy. Chyba problem w dużej mierze tkwi w tym jego przekonaniu, że trzeba być najlepszym, żeby podjęcie wysiłku miało sens. Zobacz, jak rozmawiał ze mną. Nawet w kwestii nauki języka pytał, po co to robię, skoro inni mają większy talent i nigdy ich nie pokonam.

Na tym się nie znam, więc nie będę na siłę robiła za adwokata diabła. Zresztą Shini sam mówił, że rodzice włożyli kupę kasy w różne zajęcia dodatkowe. Nie zgodzę się tylko z tym, że musi nam zależeć, żeby chcieć wygrać. Jak ktoś ma tak silną potrzebę bycia the best we wszystkim i jeszcze panicznie boi się zawieść czyjeś oczekiwania, to może wystarczyć, by pracować dużo ciężej, niż gdyby nie czuł żadnej presji.

To nie zdejmuje z nich odpowiedzialności. Zrobili sobie dziecko i powinni byli zadbać o to, by z rodzinnego domu wyszedł jako samodzielny mężczyzna. Choć oczywiście używanie tego jako wymówkę przez resztę życia byłoby prostą drogą do zmarnowania go. Rodzice nie ogarnęli kilku ważnych spraw, w innych odwalili fuszerkę, ale kiedyś trzeba to po prostu zaakceptować i ruszyć dalej, zamiast przeżywać wciąż na nowo. Zawsze mogło być gorzej, a tak ma przynajmniej studia. Niby mało wartościowe, jednak nie wiadomo, czy kiedyś nie okażą się przydatne. Czasem bez tego papierka nie przyjmą człowieka na jakieś stanowisko, albo nie wyrażą zgody na awans, nawet jeśli spełnia wszystkie inne wymogi.

Shini chyba nie wspominał, od jak dawna ogląda anime, ani czy nie był kiedyś w tej kwestii kontrolowany. Przynajmniej ja nic takiego nie widziałam. Może rodzice odpuścili jak poszedł wreszcie na ich wymarzone studia i dobrze sobie tam radził? Nie wiem. Jestem w stanie uwierzyć, że mogli go mocno cisnąć do pełnoletniości, a potem dać mu większą swobodę, gdy uznali, że posłali go na uczelnię, więc spełnili swój obowiązek. Ciężko powiedzieć. Shini generalnie sporo pisze, ale powiedzmy sobie szczerze, takich szczegółów pada z jego strony bardzo mało.

Tymczasem ja musze spełnić swój życiowy obowiązek i skoczyć na zakupy.
Jak wrócę, to postaram się odnieść również do pozostałych postów.
Widzę na horyzoncie całkiem ciekawą dyskusję, więc już zacieram rączki.
Niech mi ktoś przypilnuje drinka z parasolką.

Dokładnie tak, pełna zgoda.

Więc oboje pozostajemy przy swoim zdaniu.

Fajny dom, czułaś się kochana, nie sprawiałaś problemów, dbali o ciebie zadaniowo to są właśnie odpowiedzi na pytanie dotyczące źródła omawianej cechy. Zostałaś tego nauczona lub sama się nauczyłaś poprzez obserwację ludzi wokół, tak czy inaczej miałaś umożliwiające to warunki. To teraz chociaż spróbuj zrozumieć, że nie każdy tak miał.

Oczywiście, że z moją inteligencją emocjonalną nie jest najlepiej w końcu przez jedną połowę dotychczasowego życia nikt nawet nie wspominał o emocjach, a przez drugą sam ze wszystkich sił starałem się pozbyć wszelkich emocji czego efekty są już znane na forum.

Rodzice faktycznie nie robili tego co trzeba albo robili ale w niewłaściwy sposób ale byli przekonani, że robią to wszystko dla mojego dobra. Jeszcze do niedawna faktycznie ich za to winiłem, a teraz już wiem, że nie mogę ich za to winić bo nie robili tego umyślnie. Tak na prawdę jedyne co można im zarzucić to brak wiedzy i brak pomyślunku czyli najprościej ujmując głupotę. Winić los za to, że urodziłem w takim miejscu, czasie i środowisku to jak winić powódź za to, że nadeszła.

Ulga była krótkotrwała.

Przeceniasz mnie, nie jestem aż tak wyrachowany ani przebiegły. To nie jest żaden skomplikowany plan na zyskanie atencji tylko prawdziwe problemy, z którymi nie potrafię sobie poradzić.

To prawda, że czuję się samotny ale jakoś przeżyłem 28 lat tej samotności, a na forum jestem znacznie krócej.

Ciężko znaleźć jedną konkretną odpowiedź ale wydaje mi się, że najbliższe było to, że nie chcę być sam. Kiedyś chodziło o spełnianie oczekiwań rodziców, a teraz w większości chodzi o znalezienie dziewczyny. Ciągle nie mogę się pozbyć przekonania, że jeśli stanę się jakimś ultra chadem to dziewczyny jako pierwsze będą do mnie zagadywać. Wiem, że to kompletna bzdura i to nigdy się nie wydarzy ale przekonanie jest bardzo mocno utrwalone. Gdzieś w tym jest też strach dlatego chciałbym stać się tak silny by nikt nie chciał nawet próbować ze mną walczyć, a tak na prawdę to ja się boję tej walki.

Ja też nie oczekuje żadnego prowadzenia za rękę tylko wskazania drogi i pomocy w wykonaniu pierwszych kroków. Coś w stylu "Za pierwszym razem pokarzę ci jak to się robi, patrz i się ucz". Kiedyś nie miałem tej chęci, pojawiła się w zasadzie niedawno.

To najlepszy dowód na to, że nie da się pomóc komuś, kto nie jest gotowy tej pomocy przyjąć.

Jeśli to w rzeczywistości bajki, to prędzej czy później zauważę, że coś jest nie tak.
Póki co wolę sama wyrobić sobie zdanie.
Zresztą jakieś tam już mam, bo jeden jego temat przeczytałam w całości.

Zostanę przy swoim zdaniu w tej kwestii. Ludzie, którzy odczuwają silną presję i chcą sprostać czyimś oczekiwaniom potrafią zachowywać się w mega irracjonalny sposób. Shini mówił, że rodzice zapisali go, bo miał problemy z agresją, co samo w sobie mogło przełożyć się na tak dobre wyniki. Miał gdzie się wyżyć. Kolejna sprawa, że są wśród nas również tacy, co bardzo boją się przegrać, czy pokazać słabość przy innych. Sama trochę jestem taką osobą. Już w dzieciństwie wiele razy miałam takie sytuacje, że się zraniłam, czy upadłam i nawet nie pisnęłam, żeby tylko nikt się nie dowiedział, że mnie boli. A jak byłam zaczepiana przez różne dzieciaki, to choć bardzo nie lubię przemocy fizycznej, zawsze z automatu się broniłam. Nigdy nie poddałam walki, nie płakałam, nie uciekałam i inni bardzo szybko nauczyli się, że nie jestem materiałem na ofiarę. Z takich bardziej błahych rzeczy, to ponad rok chodziłam na karaoke, zanim odważyłam się zaśpiewać coś solo. Strach, że coś mi nie wyjdzie był zbyt silny. Podczas gdy jacyś goście na pełnej bombie i bez grama krępacji wyli tak, jakby im słoń nadepnął na ucho. Nie było w tym zbyt wiele logiki, bo w porównaniu z nimi mam naprawdę dobry głos, ale cóż. Dlatego co nieco wiem o tym, jak pokręcony potrafi być umysł. Aczkolwiek faktem jest, że trzeba to jakoś przezwyciężyć, albo zaakceptować własne ograniczenia. Nie ma innej drogi.

A gdybyś wziął pod uwagę, że u niego chorobliwe pragnienie bycia podziwianym i najlepszym połączyło siły z bardzo niskim poczuciem wartości, finalnie tworząc człowieka, który z jednej strony czuje, że nie da rady osiągnąć nic więcej, a z drugiej chce wszystko z górnej półki i nic pomiędzy go nie interesuje, to nadal brzmiałoby tak nieprawdopodobnie? Pisałam kiedyś, że widzę u Shiniego pewne cechy osobowości narcystycznej. Między innymi to miałam wtedy na myśli.

Może tak, może nie. Zależy na czym im tak naprawdę zależało.
Równie dobrze jego matka w głębi duszy też może odczuwać strach przed samotnością i podświadomie sabotowała jego rozwój, żeby jak najdłużej był od niej zależny. A skoro chcieli mieć dziecko, które ma studia, to mogli patrzeć na niego jak na maskotkę rodziny. Osiągnęli cel, mają czym się chwalić, więcej im nie trzeba do szczęścia. Trzeba by tych ludzi choć raz spotkać, żeby wyrobić sobie o nich jakieś zdanie. Shini też niewiele mówi na ich temat.

Akurat w tamtym momencie chodziło mi o dyskusję z Bagiennikiem.
Co się zaś tyczy Shiniego, to wiem, że dla wielu osób na forum jego temat jest jak zdarta płyta.
Mnie nie męczy rozmowa z nim, więc nie mam nic przeciwko, żeby sobie tutaj pisał.
Nieważne, czy liczy na pomoc, czy po prostu chce sobie pogadać.

No, śmiesznie to brzmi, nie przeczę. Nic nie oplułam, ale się uśmiechnęłam.
Jak sobie pomyślę, że ja wyszłam z domu z jedną walizką.
Czemu nikt mi nie chciał dać dziesięciu baniek?

Nie no, co Ty, tato.
Ty w ogóle może uważaj na siebie, bo ten przybrany syn niesforny do grobu Cię wpędzi.
Swoją drogą, masz prawdziwe dzieci? Pytam z ciekawości.

A kiedyś też twierdził, że zapisali go bo miał problemy z pewnością siebie.

Do tej pory twierdzi, że boi się wyprowadzić cios.

Generalnie to twoją argumentację rozumiem i byłaby ona prawdziwa gdyby nie specyfika męskich sportów, w szczególności kontaktowych. Tu żeby odnieść sukces jaki rzekomo Shini odniósł, to potrzebna jest silna motywacja wewnętrzna, zewnętrzna oraz połączenie talentu z ciężką i konsekwentną pracą.

Testosteron. Ot i różnica. Dlatego napisałem wcześniej, że twoją argumentację rozumiem i ona mogłaby być prawdziwa, ale w wypadku dziewczynek czy udziału w konkursie artystycznym czy czymś tego pokroju. Nie w odniesieniu do zawodów sportów kontaktowych i to młodzieżówki.

Już abstrahując od Shiniego to takie kompilacja pozornie sprzecznych cech i oczekiwań jak najbardziej zdarzają się w praktyce. Kiedy przyjmują obraz tak skrajny, że aż patologiczny, to podpada to pod kryteria diagnostyczne takich lub innych schorzeń psychiatrycznych. I to się leczy.

Jesteś chyba trzecią osobą, która to pisze. I to byłoby jakieś tam uzasadnienie jakby Shini miał ~dekadę mniej w peselu.

Pisał sporo swego czasu, tylko też mu się wszystko rozjeżdżało w zeznaniach. Raz jego ojciec był alkoholikiem, raz kompletnie wycofanym i nieobecnym kolesiem kompletnie zdominowanym przez matkę, a jeszcze innym normalnym, przeciętnym facetem. Takim typowym Ojcem wychowującym syna kolejnymi 'bojowymi zadaniami'. Z opisami jego matki podobnie - od takiej niepozornej babeczki, stereotypowej kury domowej, która pilnuje swoich obowiązków jak Częstochowy jako jej wkładu w dobrobyt do apodyktycznej terrorystki, która na nic mu nie pozwalała. Te historie się zmieniały w zależności od kierunku gdybań jego interlokutorów.

Luz. Jedyne emocje jakie tu odczuwam to rozbawienie. Czasem połączone politowaniem.

Nie, dzieci mieć z żoną nie możemy, ale często robimy na zastępstwo po rodzinie.

Co stoi na przeszkodzie by toczyło się tu kilka rozmów na różne tematy? Ja piszę tu w zasadzie tylko z Mrs.Happiness i czasami odpowiadam na posty twoje lub Priscilli, teraz najwięcej o mnie pisze mój największy fan czyli Jack. Jak pisałem to kwestia czasu aż się pojawi, on nie odpuści żadnej okazji by się poznęcać, przypominać po kilkadziesiąt razy kiedy gdzieś się pomyliłem ale, że posty dzielące na przykład rok różnicy nie do końca się zgadzają. To z medalami aż mnie śmieszy bo dosłownie w tym momencie patrzę na nie, wiszą pół metra ode mnie. Przypominam, że autorką wątku jest Mrs.Happiness i jeśli ona napisze, że ja mam pisać mniej, całkowicie zmienić temat albo w ogóle spadać to zastosuję się od razu. 

O co dokładnie pytasz? Czy mam rodzeństwo? Jeśli tak to odpowiadam, mam starszą siostrę. Myślę, że co do rodziców to każdy tu miał po trochu racji. Wymagania były do czasu ukończenia szkoły i pójścia na studia, potem było już tylko jedno, żeby skończyć te studia. Na tym wszelkie wymagania wykraczające poza wykonywanie jakichś fizycznych pracy koło domu czyli tych "bojowych zadań" ojca się kończyły. Na pierwszą sztukę walki, którą było karate faktycznie kazali mi iść bo według jakichś badań i testów u psychologa byłem nadpobudliwy i to miało właśnie służyć temu by się wyżyć. Po jakimś czasie się okazało, że nawet mi się to podoba i sam już zacząłem się w to angażować. Jeździłem na większość zgrupowań i zawodów, oczywiście z rodzicami bo byłem w podstawówce. Zawody dla dzieci wyglądały tak, że można było zdobyć złoty medal walkowerem bo dzieciak będący przeciwnikiem w finałowej walce dostał bólu brzucha i zrezygnował. To nie były żadne gale KSW tylko zabawa dla dzieci. Po kilku latach musiałem zrezygnować z karate z powodu dość ciężkiej kontuzji, a w późniejszych latach już sam próbowałem innych sztuk walki, rodzice jedynie płacili i wozili. Porównywanie do innych było na porządku dziennym odkąd pamiętam aż do końca liceum. Myślę, że strach ze strony matki, że bym ją opuścił też odgrywa tu sporą rolę. Nie raz wprost mówiła, że nawet sobie nie wyobraża mojej wyprowadzki, ona na prawdę jest szczerze przekonana, że nigdy się nie wyprowadzę. Nie wiem czy jest w ogóle świadoma tego. Wymagania niby dawno się skończyły ale ciągły stres i presja zostały do dziś. bagienni_k jeśli masz jeszcze jakieś pytania to daj znać.

Z tego względu, że u mnie w domu(na szczęście!) nie miało miejsca zbyt wiele tego typu wybryków ze strony rodziców, do końca nigdy nie wiem, co tak naprawdę chcą oni osiągnąć, jeśli sami trzymają przy sobie swoje dziecko przez długi czas. Zresztą to wszystko działa w obie strony i się nawzajem napędza. Dziecku wygodnie jest pod maminą spódnicą, żyjąc pod jednym dachem z kimś, kto w razie najmniejszych problemów podsunie gotowe rozwiązanie. Z drugiej strony rodzic zaspokaja pewne potrzeby kontroli nad dzieckiem, bo wmawia sobie, że tak powinno być, gdyż "ma do tego prawo". I na tym się kończy argumentacja.
Dawniej, kiedy jeszcze byłem dzieckiem, próbowano mnie właśnie "wychować" w ten sposób, abym cały czas dorównywał, ścigając w osiągnięciach i aspiracjach moich starszych kuzynów czy znajomych. Zakrawało to o jakiś obłęd! "Popatrz K., Karolek czy tam Władzio skończył te czy te studia, robi to i tamto.." Noż kuźwa, Karolek jest Karolkiem, Władzio Władziem a ja to jestem ja. Przede wszystkim własna tożsamość i osobowość! Wzorowanie się na tym, co się widzi u innych, niejako kopiowanie trendów wydaje się całkowicie błędnym posunięciem. Mogę coś podpatrzeć, ale dopiero po gruntownym przemyśleniu ją zastosować.

Poczucie wartości.. Odkąd pamiętam, przeważał u mnie ten wewnętrzny element. Dlatego kompletnie nie obchodziło mnie to, co widziałem właśnie często naokoło: ciągłej pogoni za atencją i pragnieniem bycia uwielbianym, co niejako miało wyznaczać to, czy ktoś siebie akceptuje. Tendencja do zakładania profili na OF czy nawet odsetek modelek względem liczby modeli może zastanawiać, co różnic międzypłciowych odnośnie tego zjawiska, ale pewnych rzeczy nie przeskoczymy. Cóż, uprawianie modelingu to w pewnym sensie robienie cyrku ze swojego życia - taka jest moja opinia.
Ambicja i pragnienie sukcesu? Mają one szeroki zakres, każdy ma swój poziom czy cel, do którego dąży. Nie każdy może czy chce być Ellonem Muskiem. Takie są realia.
Ktoś wyżej napisał, że dużo bardziej cieszy go/ją sam fakt pokonania jakiejś trudności czy konsekwencja w dążeniu do celu, nie zaś bezpośrednia rywalizacja oraz triumf nad innymi. Mogę się pod tym całkowicie podpisać!

Obrazki różne mogą się jawić każdemu, ale jeśli chcemy tutaj prowadzić jakąkolwiek dyskusję, to nie podważajmy co chwila tego, co ktoś ma do powiedzenia. Z każdej strony padają argumenty, ale jak widać, ciężko się przebić do czyjejś świadomości bez wyłączenia własnych projekcji i wyobrażeń.

Nie dbam o to, co wielu innych ludzi kręci. Kręci ich presja, stres czy nie wiadomo jakie wyzwania - ok, sam mam nieco inaczej. Określiłbym siebie, jako umiarkowanego gracza a te wszystkie docinki ze strony rodziny należą do przeszłości, bo skończyły się kiedy poszedłem własną drogą, będąc zadowolonym z siebie, swojej ścieżki i pasji, jakie mi daje moja praca czy inne zajęcia. Najważniejsze było to, że miałem głęboko w 4 literach to wszystko, co sądzi o mnie rodzina czy niektórzy uszczypliwi znajomi. Ci pierwsi boleśnie się przekonali, że nie zrobią ze mnie idealnego modela na miarę swoich pragnień i szybko odpuścili temat.
W dodatku istnieje raczej zasadnicza różnica między wsparciem połączonym z motywacją a ustawianiem czyjegoś życia pod swoje dyktando, jak to ma miejsce w wątku obok, gdzie rodzice sprawdzają czystość mieszkania swojego synalka i jego kobiety(WTF?). Moim osobistym zdaniem, najlepsza presja czy motywacja, jaką można doświadczyć, to ta ze swojej własnej strony, inaczej rzecz ujmując tzw. samozaparcie. Dużo bardziej wolę coś udowodnić samemu sobie, niż pokazywać wszędzie naokoło, jaki to ja jestem zaje**ty..

W kwestii rywalizacji, wczoraj akurat miał miejsce u mnie przypadek, który dobrze to obrazuje, jak podchodzę do życia: jak co tydzień, wybrałem się z kumplem na partyjkę billarda. Grało się przez godzinę, gdzie ów "pojedynek" okazał się w miarę wyrównany. Cieszyła mnie gra sama w sobie, to, że mi się udaje doskonalić swoje zdolności, nie zaś to, że z tym gościem rywalizuję o wygraną a tym bardziej, jeśli wygrywam z nim mecz.
Przyjemnie się rozwijać, próbować czegoś nowego czy poszerzać swoje horyzonty. Jednak pozostańmy może choć trochę bardziej wyrozumiali wobec czyichś wyborów. Czy ktoś by tutaj zaczął Shiniego krytykować, jeśli on uznałby, że ta jego praca daje mu niepomierną satysfakcję? Można powiedzieć: co to za zajęcie, jak skręcanie mebli? Przecież można iść dużo bardziej "ambitną ścieżką", zamiast dłubać w drewnie czy skręcać te wszystkie części? Jakby go kręciło takie zajęcie, to sobie zakłada firmę stolarską i niech na tym zarabia. Idę jednak o zakład, że zaraz znaleźliby się tacy, którzy by to skwitowali czymś w stylu: " Co za nieudacznik, struga tylko meble, zamiast się zająć porządną pracą!"
To jest dla mnie właśnie ta różnica między ludźmi, która sprawia, że każdy ma to swoje życie i niech tym życiem żyje, byle nie było ono wymuszone. Jeden się odnajdzie jako prezes, inny jako stolarz, jeszcze inny jako nauczyciel czy kierowca.

Zatem ponownie - między Ellonem Muskiem a bezrobotnym Mietkiem żyjącym na zasiłku jest jeszcze sporo innych opcji.

No, nie, zanim odkopałam tę wypowiedź, to jednak trochę mi zeszło Nie traktuj  tego, co napisałam jako atak. Mnie też się wydawało do pewnego czasu, że tylko miło dyskutuję, bo jest  jednak rozdźwięk między tym, co chcielibyśmy, żeby było, a tym, co jest naprawdę. Osoby piszące w sposób kulturalny tak jak ty są tu zresztą na wagę złota. W zasadzie już o tym wspomniałaś, że dyskutujesz sobie z kimś i jest miło i przyjemnie aż tu dostajesz wirtualnym obuchem w głowę. Więc co robisz? Zaprzestajesz dyskusji? Ale ta dyskusja już była i ty z tym kimś dyskutowałaś.

Przesłanie Zofii Nałkowskiej "Ludzie ludziom zgotowali ten los" jest, jak się okazuje, ponadczasowe. Wprawdzie jej słowa odnosiły się do zupełnie innego okresu, czasów drugiej wojny światowej.
To co kiedyś stanowiło scenariusz filmów sci-fi, teraz staje się rzeczywistością. Można się z tego śmiać, ironizować, ale na niewiele to się zda.
Eksperyment Calhouna jest świetnym przykładem tego co nas może czekać jako ludzkość. Owszem, jego badania spotkały się z ostrą krytyką, ale każde testy naukowe były różnym poddawane ciśnieniom społecznym, a mimo to wiele z nich przetrwało i ma się bardzo dobrze.
W takim razie co nas czeka? Historia bardzo często lubi zataczać wielkie koło. Doskonale obrazuje to kronika wielkich imperiów czy mniejszych państewek na przestrzeni tysięcy lat. Pożyjemy zobaczymy.

Pomysl co będzie jak będziesz sie zbliżała do 5 a nie 3 na początku. Pamiętam czasy jak wszyscy w domu szli spać a  ja musiałem być na bieżąco z kinem. Parę godzin snu i funkcjonowałem jak młody Bóg.  Teraz usypiam pierwszy a moje corki wkurzja się że nie da się oglądać bo chrapie. Ciezkie czasy przed Tobą.

Ja nie za dobrze poruszam się w świecie ludzi z trudnych (bardzo trudnych) domów. A z Twoich opisów taki Mrs. Happiness był Twój. Ale powiem o koleżance z pracy. Z domu tak trudnego jak Twój. Znalazła chłopaka- fajny facet, są już parę ładnych lat razem. Została mamą. Jakieś 1.5 roku temu. Mówi że to czego najbardziej się bała i przed zajściem w ciążę i w trakcie ciąży i po urodzeniu to że będzie zła matką.  Dla mnie to jakis kosmos (wyszedłem z dość bezpiecznego domu). Ja nie potrafię do dziś zrozumieć tych obaw. Bo nie z tego świata jestem. Teraz mówi że strachy już za nią wie że jest dobra matką i ze da rade. Ale strach był potężny. A młodego widziałam lata w tych portkach z pielucha pod spodem i wygląda na szczęśliwego. Dość otwarty podał mi rękę na przywitanie

To może po prostu zmieniaj co jakiś czas, skoro wszystkie dają podobne wrażenia?
Co do basenu, to czy usługi takiego instruktora są jakieś szczególnie drogie? Sprawdzałeś?
Jeśli o mnie chodzi, to jakoś nigdy nie nauczyłam się pływać. Jestem istotą stricte lądową.
Innych pomysłów na ten moment nie mam. Jakby coś mi wpadło do głowy, to napiszę.

Lubię właściwie większość gatunków, choć fantastyka i literatura piękna są zwykle na górze listy.
Kiedyś miałam mocną fazę na kryminały, ale jak się tego dużo naczytało, to potem ciężko o zaskoczenie, bo wiele z nich jest napisana dość schematycznie.
Obcego widziałam dwie albo trzy części i średnio mi się podobały. Nie wzbudziło we mnie żadnych emocji.

A jednak, nie każdy, bo ja nie słyszałam.
Zaraz sobie przeczytam jej opis.

Cieszę się zatem, że się do tej radości przyczyniłam.
Najważniejsze, że finalnie dostrzegłeś ten fakt i już go nie negujesz.
Widzisz, czasem warto dla odmiany przyjąć dobry scenariusz.
No i być bardziej uważnym na innych, żeby nauczyć się odczytywać ich intencje. 

Myślę, że z początku mógł mieć nawet więcej niż malutką chęć pomocy. Podobnie jak wielu innych użytkowników. Nie dzielę z nimi tych emocji, ponieważ nie mam żadnych oczekiwań, ale rozumiem, że mogli poczuć frustrację, gdy tyle razy coś tłumaczyli, a jedyną odpowiedzią był opór. Istnieje szansa, że się mylę, ale bazuję na postach, które widziałam. Zresztą część z nich napisała wprost, dlaczego odpuścili: że byli zmęczeni wałkowaniem bez końca tego samego, albo uznali, że kłamiesz i się nimi bawisz.

Jeśli o mnie chodzi, to żadnej presji narzucać nie zamierzam.
Ty sam decydujesz, co robisz z informacjami, które tu piszę.

Mi też się zdarza porównywać, czy nawet komuś zazdrościć.
To normalne, ludzkie uczucia, o ile nie urastają do jakichś patologicznych rozmiarów.
Warto czasem spojrzeć na osiągnięcia drugiego człowieka i się nim zainspirować, ale to by było na tyle.
Dalej lepiej nie podążać tą drogą, bo łatwo zrobić sobie krzywdę.

Tak naprawdę zależy, co chce się robić i do jakiej firmy zaaplikować.
Niektórzy pracodawcy wymagają znajomości angielskiego tylko dlatego, że część pracowników to obcokrajowcy i siłą rzeczy trzeba umieć się z nimi dogadać.
Jeśli nie wiążesz przyszłości z językami, to moim zdaniem ten poziom na razie w zupełności wystarczy.
Duolingo nie jest najgorsze, ale mi się dość szybko znudziło.
Ty co sądzisz o tej aplikacji? Zauważyłeś jakąś różnicę?

A chciałbyś się tak na niej znać?
Też nie miałam na myśli zarobków, dlatego skupiłam się na ilości wyświetleń, które świadczą o sporym zainteresowaniu. Ludzie w komentarzach dosłownie piali z zachwytu nad niektórymi meblami, więc chyba możemy przyjąć, że nie patrzyli na tego stolarza jak na zwykłego robola i moczymordę. Poza tym, ile ja się nasłuchałam od różnych znajomych, jak ciężko znaleźć kogoś, kto zrobi ładną kuchnię pod zabudowę, nie za miliony i nie w odległej przyszłości.

W sumie zaciekawiło mnie, skąd wzięło się od razu skojarzenie z patusami.
Dlaczego pomyślałeś, że mówię właśnie o nich?
Szczerze, nawet przez chwilę nie pomyślałam o żadnych sebkach w ortalionie.
Mi chodziło o normalnych gości, tym kobietom raczej też, bo to były takie zwykłe ankiety, czy dyskusje na różnych portalach, nie żadne strony poświęcone blokersom. Wielu aktorów nie ma włosów, a laski za nimi szaleją i nazywają idealnymi mężczyznami. Jason Statham, Bruce Willis, Dwayne Johnson. Każdego z nich regularnie widuję w jakichś zestawieniach najseksowniejszych facetów.

Składy ubrań są ważne przede wszystkim z uwagi na komfort ich noszenia. Co innego odzież sportowa, bo tam poliester króluje, w dużej mierze dlatego, że nie wchłania wilgoci i jest tani. Jednak w codziennych stylizacjach najlepiej stawiać na naturalne bądź sztuczne materiały, które wymieniłam poprzednio. Syntetyki, takie jak poliester, czy elastan, akceptuję w niewielkich domieszkach, ponieważ poliester może wzmocnić trwałość ubrania, a elastan nadaje mu rozciągliwości. Generalnie, skoro w domu pierze mama, to na razie nie inwestowałabym za bardzo w ciuchy z wełny, kaszmiru, angory i tym podobnych, bo są drogie i wymagają delikatnej pielęgnacji. Dasz zły program, to później wyjmiesz z bębna sweter skurczony do rozmiarów dziecka z podstawówki. Zimą ubrania z grubszej bawełny wystarczą, o ile nie jest się zmarzluchem. No i to tyle. Lekcja druga zakończona.

Wiem, że moje doświadczenie to co innego, ale ja znam takie osoby.
Ta przyjaciółka, o której kiedyś pisałam, mieszkała przez kilka miesięcy z bodajże pięcioma innymi lokatorami.
Znała jedną dziewczynę, bo się przyjaźniły i razem przeprowadziły z innego województwa, ale pozostali to były totalne randomy dla nich obu.
Wiadomo, że część wraca po studiach do rodziców, to tak samo, jak osoby z akademików.
Jednak wielu zostaje, szuka pracy na miejscu i z czasem przenosi się do odrębnego lokum.

Nikt nie chce osoby, którą uważa za brzydką, co nie znaczy, że każdy zakwalifikuje do tej grupy tych samych ludzi. Dla jednej kobiety atrakcyjny będzie wysportowany brunet z zielonymi oczami, inna zachwyci się drobnej postury blondynem o chłopięcej twarzy, albo łysym gościem z tatuażami. Także nie ma reguły, więc ciężko ocenić, kogo wrzucić do tych dwudziestu procent. Jak mnie zaczepił gość, który dobrze wyglądał, ale od razu widać było, że w głowie wesoło hula wiatr, to zaraz lądował w koszu. Oczywiście była też masa oblechów, pewnie z połowa wiadomości zaczynała się propozycjami seksu lub zawierała zdjęcia siusiaka, aczkolwiek nigdy nie prowadziłam statystyk. Na fotce można było założyć pokój i pokazywać się na kamerce, taki live chat, to wieczorami pełno było wujasów, którzy bez krępacji dokonywali tam samogwałtu. Szczęście, że dało się to ocenić już po miniaturce i omijać zwyroli, ale sam fakt, że fujka do kwadratu. Mimo to poznałam tam na przestrzeni lat sporo fajnych i interesujących ludzi. Tindera nigdy nie miałam. Sympatia była kiedyś oblegana głównie przez starszych ludzi, albo podejrzane konta bez zdjęć. Badoo wspominam całkiem dobrze.

Tu bym się zatrzymała, ponieważ doszłam dzisiaj do wniosku, że może bezsensu jest poruszać tak wiele kwestii jednocześnie. To powyżej to jest zaledwie połowa tematów, o których rozmawiamy. Fajnie, że mamy o czym gadać, ale czasem jeden wątek rodzi trzy następne i zaraz zaczniemy się gubić, albo ślęczeć po pięć godzin nad swoimi ścianami tekstu. Łatwo się w ten sposób zniechęcić. Dlatego moja propozycja jest taka, że zapiszę sobie resztę tamtego postu i z biegiem czasu będziemy wracać do porzuconych tematów, jak zwolni się na nie miejsce. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. W razie co nie krępuj się powiedzieć.

Na koniec właściwie jeszcze oszukam system i przeskoczę kilka linijek. Skoro mówisz, że jesteś zainteresowany tą informacją, to chętnie się nią podzielę. Właściwie nic specjalnego się teraz w moim życiu nie dzieje. Weekend przebiega póki co bardzo leniwie, nigdzie dziś nie wychodziłam, bo pogoda tragiczna. Lubię lekki mróz, ale tak silny wiatr to już przesada. Jedynym plusem jest śnieg, pierwszy raz w tym roku napadało go więcej niż na centymetr. Zaraz skoczę wywiesić ostatnie pranie, potem dosłucham resztę piosenek, które wrzuciłeś. Zostały mi bodajże dwie. Jak starczy mi czasu, to nadrobię jeszcze kilka postów i może coś obejrzę, albo poczytam. Właściwie powinnam jeszcze ogarnąć powtórki z hiszpańskiego i angielskiego, nim znów będę zbyt zmęczona, by myśleć. Na szczęście nocny marek ze mnie, więc wciąż mam kilka godzin na realizację planów. A jak tam? Cieszysz się weekendem?

Shini. Nie miałem czasu przeczytac wszystkiego. Ustosunkuje się tylko do jednego: znajomosc języka a kariera. Jak chcesz być tłumaczem przysięgłym to masz racje tylko wysokie certyfikaty. W przeciętnej robocie gdzie masz się dogadać z obcokrajowcem to pracodawca oczekuje że się dogadasz. Ma w d..ie certyfikaty. To tylko narzędzie pracy. Wazna jest reszta. Znajomość języka na poziomie takim ze załatwisz sprawe wystarczy. A w trakcie pracy douczysz sie tego co Ci potrzeba.

Starzeją się tylko narody krajów rozwiniętych. Reszta przyrasta w absurdalnym tempie.

Z tym namawianiem na eutanazję to nie do końca tak. Legalne samobójstwo jest dopuszczone tylko w ściśle określonych sytuacjach i to w pełni uzasadnionych. Również w PL, choć mało kto o tym wie, bo u nas się to tak nie nazywa.

Ja również nie chcę być niedołężny i wolałbym taką drogę niż sztucznie podtrzymywaną wegetację.

Mam tak samo. Najpierw było takie typowe gadanie jak u licealistów i studenciaków, że oni to nigdy nie. Potem zmieniała się śpiewka na 'jeszcze mam czas, żeby kogoś sobie znaleźć na poważnie'. A potem to już wchodziła racjonalizacja, kiedy okazywało się, że zwyczajnie nie są w stanie mieć dzieci.

A co z tymi wszystkimi postami i linkami do blogów i kanałów you tube dawanymi ci na ten temat przez przynajmniej kilku innych użytkowników? Sam ci wiele rzeczy tłumaczyłem co do pielęgnacji brody i jej typu względem kształtu twarzy, bodaj Priscilla właśnie (a może SaraS?) coś o chinosach i kardiganach i innych tego pokroju też wrzucała i pierdyliony linków też tu padało co do stylu i typu sylwetki. Jak rozmawialiśmy o problemach skórnych, zapachu (pot i perfumy) i zaburzeniach testosteronu to też nie tylko ja ci to pisałem jak ważne jest patrzenie na metkę i skład. Bo niebieskie barwniki z tanich jeansów są kancerogenne, bo słaba oddychalność osłabia funkcję jąder i dziesiątki innych przykładów tu też padało, np dlaczego ważne jest aby możliwie wszystko co dotyka bezpośrednio skóry miało certyfikaty oeko tex 100.

To temat jeden z pierwszych i jeden z obszerniej wałkowanych przy wszystkich wątkach związanych z poradami dla inceli. A w większości tych rozmów na przestrzeni ostatnich dwóch lat brałeś udział.

Jak krew w piach. Ja pierdole, ile razy można to samo wałkować?

KOBIETY LUBIĄ MĘSKICH FACETÓW. Ale dla każdej ta definicja męskości będzie inna. Są takie co mają kisiel w majtach na widok gładkiego pływaka. Są takie co mają kisiel w majtach na widok wątłego poety/muzyka/artysty. Są takie co uwielbiają typ drwala. Są takie co uwielbiają muskulaturę, a są i takie, które to zwyczajnie obrzydza/wprawia w negatywne zakłopotanie.

W dodatku wiele cech występuje w różnych kompilacjach i te kompilacje mogą dawać odmienne wyniki.

Wysoki i szczupły = smukły.
Niski i szczupły = wątły
Owłosiony i z brzuszkiem = oblech
Owłosiony i dobrze zbudowany = typ drwala
Bajeczne włosy i delikatne rysy = zniewieściały

I tak można w zasadzie w nieskończoność.

Wiesz co, kilka miesięcy temu miałem taką rozmowę ze znajomymi, w większym gronie, przy okazji tematu napływu ukrańców, rąk do pracy i demografi właśnie. Tylko jedna parka miała dziecko - z wpadki.

Argumenty padały klasyczne - bo ekonomia nie taka i tym podobne. Ale jak podrążyliśmy głębiej to wyszło przede wszystkim życie w ciągłym strachu. Za czasów naszych rodziców (podobnie jak ty mam okolice 40stki) to pomimo realnego widma wojny atomowej, w przyszłość patrzono z nadzieją. Wiesz - wizje miast przyszłości, gwałtowny rozwój technologii i wciąż dużo miejsca na rozwój. Z jednej strony atomowa apokalipsa, ale z drugiej jetsonowie i gwałtowny rozwój technologiczny oraz humanitarny. Dzisiaj perspektywa życia jest u większości odmienna. Ile to już końców świata przeżyliśmy? Upadek ZSRR, Czarnobyl, milenijną pluskwę, kalendarz majów....przecież lata 90te i wczesne 2000 to masz nic tylko Armagedony, Pojutrza i podobne wizje. Dzisiaj niewiele lepiej - jakie media nie odpalisz tam wojna, głód, fale imigrantów, skażenie, a jak wystawisz ryja na dwór to betonoza i smog taki, że momentami człowieka aż zatyka jak przy gazie pieprzowym.

Osobiście myślę, że to kompilacja czynników. Bo mamy wszystko i nie mamy do czego dążyć i o ile nie wskoczymy w technologie rodem ze Star Treka, to niewiele się zmieni w naszych życiach. Nie mamy za czym dążyć. Nawet takie rzeczy, co za naszych rodziców były sezonowe jak mleko czy jajka lub owoce, to dziś mamy dostępne na skinienie palcem. To coś jak w tym eksperymencie mysiej utopii (Eksperyment Calhouna - ale myślę, ze jako biologowi to powinno ci się obić o uszy). Weszliśmy po prostu w czwarty okres rozwoju i tyle.

+ to co tradycyjnie się mówi - czyli właśnie ekonomia i brak realnych perspektyw rozwojowych w ujęciu globalnym.

PS. Zacznijmy od tego, że modowe magazyny ze stereotypowymi wizerunkami 'męskich facetów' nie są tworzone dla kobiet, tylko dla samych facetów. Tak jak (prawie) żaden facet nie czytuje vivy czy innego cosmopolitana, tak nie ma kobiet rozpływających się nad okładkami mens health.