Jak to poukładać - Netkobiety.pl

AnnaF napisał/a:

Nie wiem skąd Twoja agresja. Od niemal pół roku codziennie słucham o jego problemach, poprawiam mu cv, podsyłam czasem oferty pracy, karmię, wysłuchuję itd. To mało?

Nope, to szczerze mówiąc jest za dużo.
Wchodzisz w pozycję pocieszycielki, terapeutki, matki. A z matkami się nie sypia, z matkami nie ma ognia, namiętności i planowania przyszłości. Z matkami nie chce się ślubu, dzieci, ani wspólnego mieszkania jeśli ma się 45 lat.

AnnaF napisał/a:

Ok ale ile tak można?
dopóki kogoś nie pozna?
On ma 45 lat nie jest dzieckiem...

Pytasz o to, ile on tak może? Odpowiedzi są dwie. Po pierwsze, dopóki Ty będziesz na to pozwalać. Nie wiem czemu nie chcesz zrozumieć, że jemu jest dobrze tak jak jest teraz i nie chce niczego zmieniać.
Lub po drugie - dopóki nie pozna kogoś, z kim natychmiast będzie chciał zrobić wszystkie te rzeczy, których nie chce robić z Tobą. Wtedy się przekonasz, jak szybko przejdą mu traumy, strachy i bóle istnienia.

Dracarys napisał/a:

AnnaF napisał/a:

Nie wiem skąd Twoja agresja. Od niemal pół roku codziennie słucham o jego problemach, poprawiam mu cv, podsyłam czasem oferty pracy, karmię, wysłuchuję itd. To mało?

Nope, to szczerze mówiąc jest za dużo.
Wchodzisz w pozycję pocieszycielki, terapeutki, matki. A z matkami się nie sypia, z matkami nie ma ognia, namiętności i planowania przyszłości. Z matkami nie chce się ślubu, dzieci, ani wspólnego mieszkania jeśli ma się 45 lat.

AnnaF napisał/a:

Ok ale ile tak można?
dopóki kogoś nie pozna?
On ma 45 lat nie jest dzieckiem...

Pytasz o to, ile on tak może? Odpowiedzi są dwie. Po pierwsze, dopóki Ty będziesz na to pozwalać. Nie wiem czemu nie chcesz zrozumieć, że jemu jest dobrze tak jak jest teraz i nie chce niczego zmieniać.
Lub po drugie - dopóki nie pozna kogoś, z kim natychmiast będzie chciał zrobić wszystkie te rzeczy, których nie chce robić z Tobą. Wtedy się przekonasz, jak szybko przejdą mu traumy, strachy i bóle istnienia.

Też tak sądzę.

Facet od prawie roku spotyka się z nią 1-2 razy w tygodniu, nie chce z nią mieszkać, nie przedstawił jej dziecka, nie planuje z nią konkretnie przyszłości. W tej sytuacji jedyne wsparcie, jakiego mógłby oczekiwać, to może jakaś miła emotka od czasu do czasu.

Poza tym nie zawsze szukanie przyczyn danego zachowania ma sens. Może i jemu źle, może i ma trudny okres, ale nie zmienia to faktu, że na razie nie chce Ciebie w swoim życiu na stałe. Nie jesteś na liście jego priorytetów, niezależnie od powodów. Lepiej się z tym pogodzić i reagować adekwatnie do stanu faktycznego niż usprawiedliwiać i skupiać się na przyczynach.

SaraS napisał/a:

Dracarys napisał/a:

Nope, to szczerze mówiąc jest za dużo.
Wchodzisz w pozycję pocieszycielki, terapeutki, matki. A z matkami się nie sypia, z matkami nie ma ognia, namiętności i planowania przyszłości. Z matkami nie chce się ślubu, dzieci, ani wspólnego mieszkania jeśli ma się 45 lat.
Pytasz o to, ile on tak może? Odpowiedzi są dwie. Po pierwsze, dopóki Ty będziesz na to pozwalać. Nie wiem czemu nie chcesz zrozumieć, że jemu jest dobrze tak jak jest teraz i nie chce niczego zmieniać.
Lub po drugie - dopóki nie pozna kogoś, z kim natychmiast będzie chciał zrobić wszystkie te rzeczy, których nie chce robić z Tobą. Wtedy się przekonasz, jak szybko przejdą mu traumy, strachy i bóle istnienia.

Też tak sądzę.

Facet od prawie roku spotyka się z nią 1-2 razy w tygodniu, nie chce z nią mieszkać, nie przedstawił jej dziecka, nie planuje z nią konkretnie przyszłości. W tej sytuacji jedyne wsparcie, jakiego mógłby oczekiwać, to może jakaś miła emotka od czasu do czasu.

Poza tym nie zawsze szukanie przyczyn danego zachowania ma sens. Może i jemu źle, może i ma trudny okres, ale nie zmienia to faktu, że na razie nie chce Ciebie w swoim życiu na stałe. Nie jesteś na liście jego priorytetów, niezależnie od powodów. Lepiej się z tym pogodzić i reagować adekwatnie do stanu faktycznego niż usprawiedliwiać i skupiać się na przyczynach.

Ale podejście tego faceta wydaje mi się jak najbardziej zrozumiałe. Widzę tu kilka kwestii, których ewidentnie nie łapiecie:

1) Kwestia rozwodu. Jeśli ktoś jest w podobnym wieku i ma za sobą długie małżeństwo, które jeszcze zakończyło się w traumatyczny dla faceta sposób, to 11 miesięcy jest bardzo krótkim czasem na to by się upewnić że to jest to, że ponownie chce się wejść do rzeki o nazwie wspólne mieszkanie czy małżeństwo; całkiem normalne że takiemu komuś trzeba więcej czasu do namysłu i musi być bardziej pewny niż "debiutant", bo właśnie w odróżnieniu od debiutanta jest świadom wszelkich konsekwencji rypnięcia się małżeństwa czy związku o statusie "prawie małżeństwa", zwłaszcza z dziećmi. I nie ma zresztą co tu pie...ić o traumie i roztrząsać akurat tego aspektu sprawy, bo to kwestia świadomości konsekwencji, a nie traumy.

2) Poinformowanie dziecka. Jedyna babka z więcej niż jednym dzieckiem (spośród tych poznanych na portalu) poinformowała dzieci o poprzednim partnerze dopiero po circa 2 latach związku (z mężem też się rozstali podobno w niezbyt przyjemnych okolicznościach). Ja sam też jeszcze oficjalnie nie poinformowałem córki, choć intensywnie przygotowuję do tego teren (jak? Jest świadoma tego że wychodzę, nieraz w koszuli, zwłaszcza wieczorami, że przez znaczący procent czasu (kiedy jestem w mieście) mnie nie ma, że z kimś rozmawiam nie jak z kolegą, że z kimś dużo piszę na messengerze... myślę że mógłbym spokojnie postawić dolary przeciwko orzechom że dziś kwestia że się z kimś spotykam jest dla mojej córki tajemnicą poliszynela). Ale ta rozmowa zawsze jest bardzo trudna dla ojca i dlatego akurat to mi nie pasowało w relacjach Kaszpira: to zbyt wczesne wprowadzanie nowych kobiet w świat ich czy jego dzieci. I w takiej sytuacji zawsze trzeba myśleć o ryzyku związanym z tym że najbliższe człowiekowi osoby wzajemnie się nie zaakceptują. Bo ja z czymś takim żyłem przez ileś lat i jest to BARDZO wykańczające psychicznie, a jednocześnie człowiek nic z tym nie może zrobić, bo nie da się zmusić jednej strony żeby polubiła drugą, a główny zainteresowany jest wiecznie między młotem i kowadłem. A w wypadku rozwodnika mogą dojść jeszcze problemy stworzone przez byłą, ot tak ze zwykłej złośliwości.

Poinformowanie dziecka o partnerce/partnerze powinno mieć miejsce dopiero gdy wszyscy sa pewni że to NAPRAWDĘ trwały związek (tu też irytująca jest niespójność myślenia iluś osób wypowiadających się tutaj, które z jednej strony nie uznają 11-miesięcznego związku za trwały, a z drugiej wyrażają oburzenie że facet na tym etapie nie oferuje jeszcze wspólnego mieszkania i nie prosi o rękę.

3) Facet na tym etapie i po takich przejściach będzie się wstrzymywać z poważnymi deklaracjami w momencie kiedy ma bardzo niepewną sytuację zawodową, tym bardziej że dla wielu taka deklaracja wymaga otoczki "wjechania na białym koniu", a w tej chwili facet autorki chyba tego białego konia nie ma, co innego bardzo poważnie zaprząta mu myśli i jest to nawet dość zrozumiałe.

Ale podejście tego faceta wydaje mi się jak najbardziej zrozumiałe. Widzę tu kilka kwestii, których ewidentnie nie łapiecie:

1) Kwestia rozwodu. Jeśli ktoś jest w podobnym wieku i ma za sobą długie małżeństwo, które jeszcze zakończyło się w traumatyczny dla faceta sposób, to 11 miesięcy jest bardzo krótkim czasem na to by się upewnić że to jest to, że ponownie chce się wejść do rzeki o nazwie wspólne mieszkanie czy małżeństwo; całkiem normalne że takiemu komuś trzeba więcej czasu do namysłu i musi być bardziej pewny niż "debiutant", bo właśnie w odróżnieniu od debiutanta jest świadom wszelkich konsekwencji rypnięcia się małżeństwa czy związku o statusie "prawie małżeństwa", zwłaszcza z dziećmi. I nie ma zresztą co tu pie...ić o traumie i roztrząsać akurat tego aspektu sprawy, bo to kwestia świadomości konsekwencji, a nie traumy.

2) Poinformowanie dziecka. Jedyna babka z więcej niż jednym dzieckiem (spośród tych poznanych na portalu) poinformowała dzieci o poprzednim partnerze dopiero po circa 2 latach związku (z mężem też się rozstali podobno w niezbyt przyjemnych okolicznościach). Ja sam też jeszcze oficjalnie nie poinformowałem córki, choć intensywnie przygotowuję do tego teren (jak? Jest świadoma tego że wychodzę, nieraz w koszuli, zwłaszcza wieczorami, że przez znaczący procent czasu (kiedy jestem w mieście) mnie nie ma, że z kimś rozmawiam nie jak z kolegą, że z kimś dużo piszę na messengerze... myślę że mógłbym spokojnie postawić dolary przeciwko orzechom że dziś kwestia że się z kimś spotykam jest dla mojej córki tajemnicą poliszynela). Ale ta rozmowa zawsze jest bardzo trudna dla ojca i dlatego akurat to mi nie pasowało w relacjach Kaszpira: to zbyt wczesne wprowadzanie nowych kobiet w świat ich czy jego dzieci. I w takiej sytuacji zawsze trzeba myśleć o ryzyku związanym z tym że najbliższe człowiekowi osoby wzajemnie się nie zaakceptują. Bo ja z czymś takim żyłem przez ileś lat i jest to BARDZO wykańczające psychicznie, a jednocześnie człowiek nic z tym nie może zrobić, bo nie da się zmusić jednej strony żeby polubiła drugą, a główny zainteresowany jest wiecznie między młotem i kowadłem. A w wypadku rozwodnika mogą dojść jeszcze problemy stworzone przez byłą, ot tak ze zwykłej złośliwości.

Poinformowanie dziecka o partnerce/partnerze powinno mieć miejsce dopiero gdy wszyscy sa pewni że to NAPRAWDĘ trwały związek (tu też irytująca jest niespójność myślenia iluś osób wypowiadających się tutaj, które z jednej strony nie uznają 11-miesięcznego związku za trwały, a z drugiej wyrażają oburzenie że facet na tym etapie nie oferuje jeszcze wspólnego mieszkania i nie prosi o rękę.

3) Facet na tym etapie i po takich przejściach będzie się wstrzymywać z poważnymi deklaracjami w momencie kiedy ma bardzo niepewną sytuację zawodową, tym bardziej że dla wielu taka deklaracja wymaga otoczki "wjechania na białym koniu", a w tej chwili facet autorki chyba tego białego konia nie ma, co innego bardzo poważnie zaprząta mu myśli i jest to nawet dość zrozumiałe.

Ale podejście tego faceta wydaje mi się jak najbardziej zrozumiałe. Widzę tu kilka kwestii, których ewidentnie nie łapiecie:

1) Kwestia rozwodu. Jeśli ktoś jest w podobnym wieku i ma za sobą długie małżeństwo, które jeszcze zakończyło się w traumatyczny dla faceta sposób, to 11 miesięcy jest bardzo krótkim czasem na to by się upewnić że to jest to, że ponownie chce się wejść do rzeki o nazwie wspólne mieszkanie czy małżeństwo; całkiem normalne że takiemu komuś trzeba więcej czasu do namysłu i musi być bardziej pewny niż "debiutant", bo właśnie w odróżnieniu od debiutanta jest świadom wszelkich konsekwencji rypnięcia się małżeństwa czy związku o statusie "prawie małżeństwa", zwłaszcza z dziećmi. I nie ma zresztą co tu pie...ić o traumie i roztrząsać akurat tego aspektu sprawy, bo to kwestia świadomości konsekwencji, a nie traumy.

2) Poinformowanie dziecka. Jedyna babka z więcej niż jednym dzieckiem (spośród tych poznanych na portalu) poinformowała dzieci o poprzednim partnerze dopiero po circa 2 latach związku (z mężem też się rozstali podobno w niezbyt przyjemnych okolicznościach). Ja sam też jeszcze oficjalnie nie poinformowałem córki, choć intensywnie przygotowuję do tego teren (jak? Jest świadoma tego że wychodzę, nieraz w koszuli, zwłaszcza wieczorami, że przez znaczący procent czasu (kiedy jestem w mieście) mnie nie ma, że z kimś rozmawiam nie jak z kolegą, że z kimś dużo piszę na messengerze... myślę że mógłbym spokojnie postawić dolary przeciwko orzechom że dziś kwestia że się z kimś spotykam jest dla mojej córki tajemnicą poliszynela). Ale ta rozmowa zawsze jest bardzo trudna dla ojca i dlatego akurat to mi nie pasowało w relacjach Kaszpira: to zbyt wczesne wprowadzanie nowych kobiet w świat ich czy jego dzieci. I w takiej sytuacji zawsze trzeba myśleć o ryzyku związanym z tym że najbliższe człowiekowi osoby wzajemnie się nie zaakceptują. Bo ja z czymś takim żyłem przez ileś lat i jest to BARDZO wykańczające psychicznie, a jednocześnie człowiek nic z tym nie może zrobić, bo nie da się zmusić jednej strony żeby polubiła drugą, a główny zainteresowany jest wiecznie między młotem i kowadłem. A w wypadku rozwodnika mogą dojść jeszcze problemy stworzone przez byłą, ot tak ze zwykłej złośliwości.

Poinformowanie dziecka o partnerce/partnerze powinno mieć miejsce dopiero gdy wszyscy sa pewni że to NAPRAWDĘ trwały związek (tu też irytująca jest niespójność myślenia iluś osób wypowiadających się tutaj, które z jednej strony nie uznają 11-miesięcznego związku za trwały, a z drugiej wyrażają oburzenie że facet na tym etapie nie oferuje jeszcze wspólnego mieszkania i nie prosi o rękę.

3) Facet na tym etapie i po takich przejściach będzie się wstrzymywać z poważnymi deklaracjami w momencie kiedy ma bardzo niepewną sytuację zawodową, tym bardziej że dla wielu taka deklaracja wymaga otoczki "wjechania na białym koniu", a w tej chwili facet autorki chyba tego białego konia nie ma, co innego bardzo poważnie zaprząta mu myśli i jest to nawet dość zrozumiałe.

Osoba która poważnie myśli o drugiej osobie zaczyna po pewnym czasie "wdrażać" drugą osobę w pewne sprawy. Powoli poznaje rodzinę, znajomych i itd.
To jest całkowicie normalne. Związek też się rozwija i zmienia. Inaczej powinien wyglądać na samym początku a inaczej po roku.
Jak u pytającej NIC się nie zmieniło w ciagu roku to się nie zmieni ..

Ja bym zrozumiał niechęć przedstawienia malutkiemu dziecku naszej nowej partnerki. Ale nastolatkowi ?
Nastolatek jest świadomy i nie będzie szukał w tej kobiecie nowej mamy i itd , bo wie że ma mamę.

Tak naprawdę ten facet NICZYM nie ryzykuje.
Raczej sądzę że spotkania weekendowe są oparte na sexie i mu to pasuje i nie chce tego zmieniać.

Facet czy kobieta po rozwodzie z dzieckiem musi mieć zamkniętą przeszłość i być gotowa na nowy związek.
Jak boi się, nie ufa to znaczy że nie jest gotowa i nie powinna taka osoba inne zawracać dupy.

Ja z moją kobietą jestem ponad 2mc (chyba) a nasz związek rozwija sie wręcz niesamowicie dynamicznie. Już wspólnie pomieszkujemy (raz ja u niej, raz ona u mnie). Spędzamy ile się da wspólnie czasu mimo że dzieli nas 60km.
Już mamy wspólny wyjazd zagraniczny zarezerwowany a myślimy o jeszcze jednym wyjeździe.

SaraS napisał/a:

Masz rację. Tylko to nadal nie zmienia faktu, że bycie/pogłębianie relacji z autorką nie jest dla niego priorytetem. I to nie jest, hm, zarzut w znaczeniu "robisz złe rzeczy", tylko to się po prostu nie zgrywa z tym, czego autorka chce, potrzebuje, więc po co jej to?
On może być dobrym ojcem (bo myśli o dziecku), może być dobrym potencjalnym pracownikiem (bo w tym zakresie jest odpowiedzialny, szuka pracy itd.), dobrym "organizatorem" (bo solidny, wie, że kredyt, jest ostrożny i jak wyżej z pracą), ale przy tym - jeśli realizuje bycie świetnym w powyższych rolach w sposób, który wyklucza autorkę z listy priorytetów - może być złym partnerem. I tyle. To są jego decyzje, on wybrał taki sposób działania, miał do tego prawo, nie ma w tym w zasadzie nic złego, ale to nie obliguje autorki do godzenia się z tym. Bo jeśli wszedł w związek, to też ma pewne zobowiązania - i to, że jest odpowiedzialny np. wobec dziecka, że odpowiedzialnie podchodzi do spraw zawodowych czy jakichkolwiek innych dziedzin życia, nie zwalnia go z odpowiedzialności za zwiazek; on nie może wcisnąć pauzy na relacji czy autorce i zająć się tym, jak już znajdzie chwilę czasu.

Niekoniecznie. Tylko logika wskazywałaby że więcej cierpliwości i zrozumienia można by oczekiwać od 39-letniej kobiety niż od 14-latka.

SaraS napisał/a:

Wybiegasz w przyszłość. Przecież na razie nie ma żadnego konfliktu.
A co do oczekiwania na dogodny moment... Mam wrażenie, że trochę za bardzo robisz z tego faceta biednego misia, wokół którego trzeba chodzić na paluszkach. To on ma dziecko, on jest po rozwodzie i on zdecydował się o związku z autorką, więc to do niego należy myślenie, jak to wszystko pogodzić. Na razie nie godzi, a Ty uważasz, że to autorka powinna coś tam coś tam.
No nie. Jak mi dorosła osoba proponuje wycieczkę w góry, to ja jej nie muszę pytać, czy ma na to pieniądze, odpowiednie ubrania itd., tylko zakładam, że jest na to przygotowana. Jak na szlaku okaże się, że nie wzięła ciepłego napoju, to to nie znaczy, że ja powinnam o tym pomyśleć. I tak samo skoro facet chciał się związać z autorką, to ona ma pełne prawo oczekiwać, że on na ten związek jest gotowy. Nie zrzucajmy na nią odpowiedzialności za jego sytuację życiową.
I tak, oczywiście, facet mógłby od partnerki oczekiwać wsparcia, wyrozumiałości i pomocy przy rozwiązywaniu problemów. Ale - od partnerki. Nie od babki, z którą się spotyka raz czy dwa razy na tydzień. Od takiej może oczekiwać co najwyżej uśmiechu podczas spotkania, a i to pod warunkiem, że sam będzie miły i uśmiechnięty. Skoro nie chce zrobić z autorki nikogo więcej, to nie ma prawa chcieć od niej niczego więcej.

Zacznijmy od jednej kwestii: jak swoją pozycję w tej relacji widzą oni oboje? Bo jeśli ona uważa się za jego PARTNERKĘ, a on za jej PARTNERA, to wuj ma do rzeczy za co ty tę relację uważasz

Tak, ona ma prawo oczekiwać podobnie jak on ma prawo oczekiwać że kobieta w tym wieku posiada odpowiednią wyrozumiałość i empatię. I tak: można tu odbić piłeczkę że od początku wiedziała że wiąże się z dzieciatym i odrobina wyobraźni (no jakoś moja partnerka ją ma!) że kwestia akceptacji jej przez syna partnera nie musi pójść gładko. Wiem że to ciężko pojąc komuś, kto nie miał nigdy dziecka, ale spróbuj.

M!ri napisał/a:

Widzisz autorko? Nie bierz się za dzieciatych bo z nimi same problemy.

Bo dla takiego faceta potrzeba normalnej kobiety z normalnym, zdrowym podejściem  do życia, empatią i tak dalej, ale zapatrzonej w siebie nadambitnej egoistki jak ty

Dobre... napisała kobieta, która ze względu na swoje skrajnie egoistyczne podejście sama trzyma się z daleka od dzieci; to tak jakby pytać księdza o zdanie na temat wychowania dzieci w rodzinie