Wątek hinarty - Netkobiety.pl

feniks35,
zołz jest tu kilka

To co napisałaś jest bardzo istotne.
hinatra jeszcze nie zdaje sobie sprawy, jak bardzo ta klatka będzie ją ograniczać. Gdy raz do niej wejdzie, z obawy o utrzymanie tych korzyści będzie starała się chorować całe życie. Przez całe życie będzie unikać kontaktów z ludźmi, przez cały ten czas jej myśli będą skoncentrowane na utrzymaniu objawów chorobowych.
Przegra swoje życie za jałmużnę, która uczyni ją zależną od innych.

Wygodniej nie będzie, raczej coraz trudniej. Renty są niewielkie, a rodzina zawsze w jakiś sposób da jej do zrozumienia, że jest na ich utrzymaniu i sama sobie nie da rady.
Teraz jeszcze jest młoda, ma szanse zmienić swoje życie i być panią własnego losu.
Jak za długo pobędzie w tej klatce to nigdy nie będzie potrafiła być wolnym człowiekiem.

hinatro - renta nie jest warta utraty wolności i samodzielności.

Nadinterpretujecie to co tu piszę. Ja tu jedynie ujawniam część mojej osoby, moje lęki. Dlaczego wy myślicie że to wszystko kim jestem? I ja się nawet nie kwalifikuję na rentę, także nie jest ona w ogóle w obrębie moich celów

Nad-interpretujemy? Nic podobnego. Na podstawie Twych postów wyrażamy swą opinię o przedstawionym nam Twoim kawałku życia.

O tym, że nie kwalifikujesz się do renty napisałaś już dawno.

endriu1500,
dzięki za wyjaśnienia; pozostanę przy swoim zdaniu.

Nie staram się, rozumiem motywy, stąd takie, nie inne me posty. Tylko tyle i aż tyle.

Rozumiem, że owe zaburzenia występują u ciebie wybiórczo i w dogodnym dla ciebie czasie? Pytam, ponieważ raz po raz podkreślasz, że masz duże problemy z funkcjami poznawczymi, ale również raz po raz piszesz w swoich postach, jak sprawnie potrafisz korzystać z tych właśnie funkcji, przeprowadzając prywatne śledztwa - i bardzo zręcznie potrafisz odszukać profile społecznościowe specjalistów, z którymi się stykasz, potrafisz wprawnie przeprowadzić drobiazgową analizę ich zachowania, zinterpretować ich język niewerbalny, umiesz dojść do konkluzji i wniosków . Jak to więc z tymi funkcjami poznawczymi, są zaburzone wtedy, kiedy to dla ciebie wygodne?

Ktoś z was ma umiarkowany stopień niepełnosprawności albo wyższy? Jeśli tak, to przy jakich chorobach? Jednak mi będą potrzebne te 200 ileś zł zasiłku, bo okazało się że będę musiała chodzić prywatnie do psychiatrki (zostałam zapisana w listopadzie 2022 r. na NFZ do psychiatrki na dzisiaj, a jak tam dziś poszłam okazało się że oni nie mają mnie w komputerze na dziś i mnie nie przyjęli, a zapisywanie się na wizyty dopiero od przyszłego roku...). Nie stać mnie na prywatne wizyty u psychiatrki, także ten zasiłek by mnie uratował, tylko nie wiem czy jest sens się w ogóle starać w moim przypadku. Co muszę zrobić, zanim pójdę się starać o stopień niepełnosprawności? Zdobyć jakieś zaświadczenie od psychiatrki że nie mogę pracować? Jeśli tak, to gdzie się potem udać z tym zaświadczeniem? I czy to w ogóle prawda, że ten zasiłek przysługuje tylko w stopniu umiarkowanym niepełnosprawności lub wyższym?

A nie myślałaś po prostu, żeby zacząć pracować?

Lenistwo według mojej wiedzy polega na tym, że jak już się zabiorę do czegoś czego lenistwo nie pozwalało mi robić to robię to normalnie, a w depresji jest tak że jak się już zabiorę do czegoś czego depresja nie pozwalała mi robić to robię to z wielkim trudem. Czy lenistwo od depresji różni się właśnie tym, czy jestem w błędzie? Jeśli jestem w błędzie, to czym różni się lenistwo od depresji?

Autorko.. wybacz ze nie przeczytałam wszystkiego... Studiuje właśnie spektrum autyzmu itp itd - czy miałaś styczność z tym tematem? Lenistwo - no właśnie depresją + ZA to też niby "lenistwo"....
Apropo zasiłku, to musisz mieć jakąś chorobę i musi być przychylność komisji - córka słabowidząca, z nie rokująca poprawy inna choroba, wszystko na granicy i też ma depresję, jeszcze astmę ... i tylko stopień lekki, gdzie koleżanki córka z turnusu "tylko " 1choroba i to z mniejszymi objawami niż u nas i dostała stopień umiarkowany, więc to zależy ... Wyszedł niedawno u corki ten ZA dlatego czytam, i wiem że czasem są orzeczenia na ZA, ale to osoby z .. objawami, nieporadność, itp itd...  ktoś wspominał, poszukaj stowarzyszenia, fundacji - tam bezpłatnie pomagają...

Czy to normalne że odczuwam lekkie zadowolenie gdy coś zadzieje się w moim życiu nawet gdy to coś pozornie złego? Już podaję przykład: miałam niedawno USG brzucha i przestrzeni zaotrzewnowej i okazało się że mam kamienie w pęcherzyku żółciowym, może czekać mnie operacja ich usunięcia i trochę się ucieszyłam że może mnie czekać ta operacja i szpital. Już mnie to nie cieszy, bo z czasem przypomniałam sobie dlaczego tak nie znosiłam pobytu na oddziale psychiatrycznym rok temu, ale na początku cieszyło. Może to dlatego, że zwykle w moim życiu się nic nie dzieje, ani dobrego, ani złego? Ale też nie wszystko co złe mnie cieszy, np. gdy poszłam na wizytę do psychiatry na NFZ i rejestratorka powiedziała że nie mają mnie w komputerze na ten dzień, że wizyta się nie odbędzie i że zapis na wizytę możliwy jest dopiero na początku przyszłego roku - to nie wywołało u mnie żadnych pozytywnych emocji, tylko to mnie cieszy co wiąże się z tym że będzie się coś działo

Z tego co wiem choroby tarczycy (np. niedoczynność) często współistnieją z chorobami psychicznymi. Dobrze się orientuję? Jeśli tak, to dlaczego tak jest? I nie chodzi mi o osoby, u których np. depresja bierze się z niedoczynności tarczycy, bardziej mam na myśli ludzi u których choroba psychiczna to jedno, a choroba tarczycy to drugie

Mam takie jakby skwierczenie (nie wiem jak to inaczej nazwać) z tyłu głowy co jakiś czas, podejrzewam że to może być od zespołu lęku uogólnionego. Czy ktoś z was też tak ma?

Znowu mam problem z pomysłem na to co powiedzieć zaraz po wejściu do gabinetu z "dzień dobry", tym razem jeśli chodzi o wizytę u psychiatrki w poniedziałek. Ostatni raz byłam u niej prywatnie 27 lutego (wtedy zwiększyła mi dawkę wenlafaksyny ze 150 mg dziennie na 225 mg dziennie), potem kolejna wizyta miała się odbyć 17 kwietnia na NFZ ale ci co są zaznajomieni z moimi poprzednimi postami wiedzą co się wydarzyło i niestety wizyta nie wypaliła (wtedy widziałam ją przelotem jak byłam w rejestracji i powiedziałam tylko "dzień dobry"), więc teraz w poniedziałek wybieram się prywatnie. Wiem że poinformuję psychiatrkę o nowych lekach które przyjmuję i zadam jej jedno pytanie, ale to dopiero w późniejszym etapie wizyty, a nie mam pojęcia co powiedzieć na samym początku. Pomożecie?

A ja bym proponował wprost: "Dzień dobry pani doktor. Przed dzisiejszą wizytą towarzyszył mi niepokój bo nie wiedziałam jak zacząć wizytę po przywitaniu się - takie rozmyślania towarzyszą mi często przed wizytą".

Twoje rozkminianie Hinatro jest objawem Twoich chorób. Uważam że powinnaś wprost powiedzieć lekarzowi że je masz, a nie "udawać zdrowego człowieka". Dla psychiatry informacja o tym że planujesz scenariusz wizyty przed przyjściem też jest cenna, bo wie, że to nie jest zdrowy objaw.

Dzięki za tę odpowiedź, bo ona mi podsunęła na myśl co powiem Po wymianie przywitań ona pewnie się spyta "z czym pani przychodzi?" albo coś w ten deseń, wtedy ja powiem że to moja kolejna wizyta u niej i następnie przekażę jak się sprawują leki

Robi się coraz ciekawiej, choć nigdy nudno tu nie było.

Hmm...

Trzeba dbać o atmosferę, codziennie nowe niespodzianki

Współczuję depresji

Jednym z moich objawów jest "fantazjowanie", najczęściej romantyczne (ale nie erotyczne). Sprawia mi to przyjemność, ale ostatnio prawie wcale tego nie robię przez mój inny objaw, którym jest "wrażenie bycia obserwowaną i że ktoś zna moje myśli, wiem że to nieprawda ale nie potrafię przestać w to wierzyć/obawiać się tego", gdy chcę przystąpić do fantazjowania o danej osobie to włącza mi się myślenie że ta osoba wie że myślę o niej w miłosny sposób czytając mi w myślach i sobie tego nie życzy, ma to też związek z moim kompleksem niższości i niskim poczuciem własnej wartości, że kto by chciał żeby taka nieatrakcyjna (fizycznie i osobowościowo) osoba sobie wyobrażała miłosne sceny na jego temat...

Czy ktoś z was ma uzębienie w tragicznym stanie przez depresję? W tym sensie że przez długi czas z powodu depresji nie mieliście siły by myć zęby. Ja mam ten problem i chciałabym wiedzieć czy nie jestem w nim sama. Jeśli też macie ten problem, to w jakim stanie są wasze zęby? Moje zęby są żółte z białymi plamkami, plus jedynka i dwójka się skruszyły, nie całe, ale w połowie. Bardzo się tego wstydzę i jest to mój wielki kompleks...

Byłam wczoraj u psycholożki i poleciła mi ona m.in. prowadzić taki dziennik/harmonogram tego co robiłam w ciągu dnia i jak się z tym czułam, poleciła mi małymi kroczkami wdrażać nowe rzeczy, oto moje pierwsze wpisy, czy to wygląda ok i w ogóle dobrze to robię? "15.05, 20:18 - 15-minutowy spacer: nie czułam przyjemności ze spaceru, podczas spacerowania poczułam zapachy które przypomniały mi dzieciństwo, czułam się obserwowana przez ludzi, mijałam 2 ludzi którzy głośno ze sobą rozmawiali i pomyślałam że też bym chciała tak umieć swobodnie głośno rozmawiać na zewnątrz nie wstydząc się że ktoś może usłyszeć, widziałam kota i chyba trochę się ucieszyłam bo uwielbiam koty. 16.05, 14:00 - prysznic: nie czułam przyjemności z prysznica, czułam się tak jakbym wykonywała obowiązek, zwróciłam uwagę na ładny zapach balsamu do ciała". Jeszcze jedną z rzeczy które psycholożka poleciła mi robić to skupiać się na dobrych rzeczach a nie na złych, a ja w tym polu "jak się z tym czułam" wypisałam praktycznie same negatywne rzeczy, no ale chciałam być szczera, prawda jest taka że mam anhedonię... Co o tym myślicie?

Nic. To rola twojej psycholożki, aby ci powiedzieć czy robisz to dobrze, czy źle.

Przede wszystkim ktoś musi ci wytłumaczyć fizjologię stresu i jak depresja realnie wpływa na funkcjonowanie organizmu tj. co się dzieje kiedy rolę dominując przejmuje ciało migdałowate i dlaczego ćwiczenia fizyczne (tak siłowe jak jak i trening oddechowy) są ważne w leczeniu depresji, a nie tylko leki i terapia. Oprócz tego masz jeszcze całą gamę środków wspomagających - techniki i masaże relaksacyjne, muzykoterapie, aromaterapie itp. Dowiedz się również o możliwościach wynikających z turystyki medycznej, bo bardzo fajne efekty otrzymuje się przy wykorzystaniu psychodelików w leczeniu traum czy depresji lekoopornych, a są kraje, gdzie jest to legalne (Jamajka, Australia, niektóre stany w USA).

https://www.termedia.pl/neurologia/2-ml … 50794.html

Czy ktoś z was tak jak ja wycofał się z kontaktów społecznych przez depresję? Bo po prostu nie macie energii np. na pisanie z kimś? W moim przypadku to wygląda tak że wycofałam się z kontaktów z moimi wirtualnymi znajomymi z takiej jednej gry, teraz już nie gram w tę grę i utrzymuję sporadyczny kontakt z osobami stamtąd... A w realu nigdy nie miałam prawdziwych znajomych przez moją fobię społeczną

Czy ktoś z was przestał słuchać muzyki przez depresję? Ja teraz słucham bardzo mało muzyki, a kiedyś potrafiłam robić to na okrągło... Muzyka już nie sprawia mi prawie żadnej przyjemności, a kiedyś była moją pasją. Gdy próbuję słuchać piosenek to żadna mi się nie podoba

Od ponad roku przyjmuję Ranofren (olanzapina) i do niedawna znakomicie mnie usypiał (nawet za bardzo bo sypiam po nim nawet o 5h za dużo), ale od ok. 2 dni mam problemy z zaśnięciem - długo leżę w łóżku nim zasnę. Jak już zasnę to jest ok, śpię do tej 14:00 normalnie, ale właśnie z zapadnięciem w sen mam problem. Wspomnieć o tym psychiatrce (bo to ona zapisała mi Ranofren) na jutrzejszej wizycie czy może 2 dni to za mało żeby dać jej o tym znać i lepiej czekać aż to po prostu samo przeminie?

Byłam dzisiaj u psychiatrki i na zaburzenia funkcji poznawczych (kojarzenia, pamięci, koncentracji, uwagi) poleciła mi ona ćwiczyć mózg i wymieniła takie rzeczy jak sudoku, krzyżówki, uczenie się czegoś na pamięć. Co jeszcze z tego typu rzeczy moglibyście mi polecić żeby poprawić pracę mózgu?

Dzięki, postaram się skorzystać

Jakoś się przemogłam i wypowiedziałam te kilka zdań, z ogromnym wstydem i słabą mówioną angielszczyzną, apka mi to zaliczyła ale ja nie jestem zadowolona z tego jak to powiedziałam, nie ma we mnie też specjalnej radości z tego że udało mi się przemóc, chyba przez anhedonię