Wątek hinarty - Netkobiety.pl

Nie czuję żebym była na siłach samodzielnie wprowadzać jakieś zmiany w swoje życie, będę próbować to robić gdy będę pod okiem psycholożki, a potem psychoterapeutki

hinatro dobrze by było, gdybyś zdała sobie sprawę, że chodzisz do psycholożki dla siebie samej, aby sobie pomóc, a nie dlatego, żeby sprawić psycholożce przyjemność swoim zachowaniem i  tam zostać pochwaloną.

To nie psycholożka ma się dobrze czuć na spotkaniu tylko Ty, to nie ona ma być z tego spotkania zadowolona tylko Ty masz skorzystać na jej pomocy. Ona jest, a przynajmniej powinna być, profesjonalistką, dlatego wszelkie obawy o jej samopoczucie czy niekomfortową sytuację w jakiej ją postawisz nie powinny wpływać na przebieg sesji.
Idziesz tam po pomoc. Gdybyś nie miała trudności w kontaktach nie miałabyś powodu aby do niej chodzić. Bez pokazania całego spektrum swoich problemów, ona nie jest w stanie właściwie ocenić z czym się mierzysz i w czym może Ci pomóc.
Dlatego czuj się tam na miejscu nawet gdy Twoje zachowanie będzie dalekie od tego, jak Twoim zadaniem powinnaś się zachowywać.

feniks35,
zołz jest tu kilka

To co napisałaś jest bardzo istotne.
hinatra jeszcze nie zdaje sobie sprawy, jak bardzo ta klatka będzie ją ograniczać. Gdy raz do niej wejdzie, z obawy o utrzymanie tych korzyści będzie starała się chorować całe życie. Przez całe życie będzie unikać kontaktów z ludźmi, przez cały ten czas jej myśli będą skoncentrowane na utrzymaniu objawów chorobowych.
Przegra swoje życie za jałmużnę, która uczyni ją zależną od innych.

Wygodniej nie będzie, raczej coraz trudniej. Renty są niewielkie, a rodzina zawsze w jakiś sposób da jej do zrozumienia, że jest na ich utrzymaniu i sama sobie nie da rady.
Teraz jeszcze jest młoda, ma szanse zmienić swoje życie i być panią własnego losu.
Jak za długo pobędzie w tej klatce to nigdy nie będzie potrafiła być wolnym człowiekiem.

hinatro - renta nie jest warta utraty wolności i samodzielności.

Nadinterpretujecie to co tu piszę. Ja tu jedynie ujawniam część mojej osoby, moje lęki. Dlaczego wy myślicie że to wszystko kim jestem? I ja się nawet nie kwalifikuję na rentę, także nie jest ona w ogóle w obrębie moich celów

Nad-interpretujemy? Nic podobnego. Na podstawie Twych postów wyrażamy swą opinię o przedstawionym nam Twoim kawałku życia.

O tym, że nie kwalifikujesz się do renty napisałaś już dawno.

endriu1500,
dzięki za wyjaśnienia; pozostanę przy swoim zdaniu.

Nie staram się, rozumiem motywy, stąd takie, nie inne me posty. Tylko tyle i aż tyle.

Rozumiem, że owe zaburzenia występują u ciebie wybiórczo i w dogodnym dla ciebie czasie? Pytam, ponieważ raz po raz podkreślasz, że masz duże problemy z funkcjami poznawczymi, ale również raz po raz piszesz w swoich postach, jak sprawnie potrafisz korzystać z tych właśnie funkcji, przeprowadzając prywatne śledztwa - i bardzo zręcznie potrafisz odszukać profile społecznościowe specjalistów, z którymi się stykasz, potrafisz wprawnie przeprowadzić drobiazgową analizę ich zachowania, zinterpretować ich język niewerbalny, umiesz dojść do konkluzji i wniosków . Jak to więc z tymi funkcjami poznawczymi, są zaburzone wtedy, kiedy to dla ciebie wygodne?

Ktoś z was ma umiarkowany stopień niepełnosprawności albo wyższy? Jeśli tak, to przy jakich chorobach? Jednak mi będą potrzebne te 200 ileś zł zasiłku, bo okazało się że będę musiała chodzić prywatnie do psychiatrki (zostałam zapisana w listopadzie 2022 r. na NFZ do psychiatrki na dzisiaj, a jak tam dziś poszłam okazało się że oni nie mają mnie w komputerze na dziś i mnie nie przyjęli, a zapisywanie się na wizyty dopiero od przyszłego roku...). Nie stać mnie na prywatne wizyty u psychiatrki, także ten zasiłek by mnie uratował, tylko nie wiem czy jest sens się w ogóle starać w moim przypadku. Co muszę zrobić, zanim pójdę się starać o stopień niepełnosprawności? Zdobyć jakieś zaświadczenie od psychiatrki że nie mogę pracować? Jeśli tak, to gdzie się potem udać z tym zaświadczeniem? I czy to w ogóle prawda, że ten zasiłek przysługuje tylko w stopniu umiarkowanym niepełnosprawności lub wyższym?

A nie myślałaś po prostu, żeby zacząć pracować?

Szybciej znajdziesz pomoc w jakiejś fundacji. Niektóre prowadzą nawet bezpłatne konsultacje psychologiczne lub psychiatryczne. Ponadto w większości miast jest centrum pomocy kryzysowej i nie trzeba mieć jakiegoś kryzysu, można zadzwonić i porozmawiać, zapewniają anonimowość.

Depresję wyleczysz lekami a lenistwo to cecha charakteru.

Mam tak że nie potrafię odczuwać satysfakcji nawet jeśli coś mi się uda, nawet jeśli włożyłam w coś duży wysiłek. Miałam tak np. gdy udało mi się po 2 tygodniach nie mycia się przez depresję wreszcie się umyć albo gdy udało mi się pójść na spacer mimo że naprawdę nie miałam na to ochoty ani siły przez fobię społeczną i depresję. Ktoś z was też tak ma? Ludzie ci mówią "zrób to, zrób tamto, zobaczysz jaka będzie po tym satysfakcja", a to po prostu nieprawda..

Czy powinnam zadzwonić do rejestracji ośrodka w którym będę miała psychoterapię na NFZ i spytać się ich kiedy mogę się spodziewać wyznaczenia terminu wizyty u psychoterapeutki? Ostatni raz gadałam z panią z rejestracji w środku marca gdy się zapisałam do psychoterapeutki, podałam jej mój numer i powiedziała mi wtedy że będą do mnie dzwonić gdy wyznaczą mi termin. Do tej pory nie zadzwonili i zaczynam się już trochę niecierpliwić, zwłaszcza po tej mojej ostatniej sytuacji z psychiatrą na NFZ (zobaczcie mój wpis z pytaniem o "umiarkowany stopień niepełnosprawności lub wyższy" albo wpis o "lekkim zadowoleniu gdy coś zadzieje się w moim życiu", jeśli nie wiecie o co chodzi) nauczyłam się że z NFZ różnie to bywa i chciałabym coś zrobić w związku z tą psychoterapią na NFZ. Z drugiej strony nie chcę wyjść na jakąś głupią dzwoniąc do nich może za szybko... Co myślicie?

Macie jakieś sposoby na to jak przetrwać ataki duszności spowodowane przez zespół lęku uogólnionego? Ostatnio łapie mnie to głównie gdy kładę się spać i jak oglądam telewizję... Nie jest to bezpośrednie następstwo lęku, bo duszności przychodzą bez powodu, niczego się wtedy nie boję

Wczoraj doszło do mnie, że mój objaw "wrażenie bycia obserwowaną i że ktoś zna moje myśli, wiem że to nieprawda ale nie potrafię przestać w to wierzyć/obawiać się tego" nie dotyczy tylko lęku przed oceną tych ludzi którzy mnie niby obserwują, czyli może nie wywodzić się tylko z mojej fobii społecznej. Zanim zacznę bać się, że ktoś obserwując mnie ocenia mnie, czasami wyobrażam sobie że dana osoba patrzy na mnie z zainteresowaniem co do mojej osoby, choć niby w głębi wiem że to niemożliwe, bo większość osób ma swoje życie i nie chciałaby tracić czasu na obserwowanie moich kroków. Gdy sobie wyobrażam że daną osobę ciekawi to co robię, to nie zawsze jest to nacechowane romantycznie i zawsze towarzyszą temu pozytywne emocje, tak jakbym chciała być widziana przez tę osobę (w przeciwieństwie do tego gdy czuję się oceniana przez obserwującą mnie osobę, wtedy jest to nieprzyjemne i niechciane). Jeśli nie bierze się to z fobii społecznej, to z czego innego może się to brać?

Proponuję:
"Pani Doktor, trzeba zacząć diagnozę od początku, ponieważ do tej pory podawałam objawy pasujące do chorób, które uważam, że mam, a objawy sprawdzałam w googlu i dopasowywałam do moich zachowań, co jest idiotyczne, bo przez to nie wiadomo, ktore objawy są faktyczne, a które naciągniete do mojej teorii".

Na początek powiedz: dzień dobry.
To nie jest cynizm. Wbrew pozorom to dobry sposób by rozpocząć wizytę i praktycznie każdy kontakt.
Powiedz "dzień dobry" i spokojnie poczekaj co powie lekarz.

Jakie zaburzenia psychiczne mogą wyjść w teście MMPI-2 (jak ktoś z was nie kojarzy tego testu, to ten co ma kilkaset pytań)? Wszystkie które są w ICD-10? Miał ktoś z was robiony ten test przez psychologa? Jeśli tak, co wam wyszło?

https://www.idrlabs.com/pl/wielowymiaro … i/test.php
Oto taka jakby mini wersja testu MMPI-2, choć nie do końca to jest ten sam test. Chciałabym się dowiedzieć co wam w nim wyszło i czy zgadzacie się z wynikiem. Mi wyszło: "25% - męska tożsamość, 44% - żeńska tożsamość, 29% - hipochondria, 44% - depresja, 61% - histeria, 30% - odchylenie psychopatyczne, 25% - paranoja, 30% - psychastenia, 35% - schizofrenia, 25% - hipomania, 50% - introwersja społeczna, 93% - ważność testu". Oczywiście wiem że takie internetowe testy to żadna wyrocznia i polecam podejście do tego testu na luziczku

Prawda?
Powoli własnym oczom nie wierzę .

Twe oczy Cię nie zawodzą. Niestety.

Czy ktoś z was odczuwa problemy z oddychaniem w nerwicy lękowej/zespole lęku uogólnionego tak jakby coś stało wam na przeszkodzie w nosie i gardle? Ja je tak odczuwam i jestem ciekawa czy ktoś tak jeszcze ma

Czy ktoś z was ma problemy z oddychaniem spowodowane flegmą, która pochodzi od refluksu, a on z kolei bierze się z nerwicy lękowej/zespołu lęku uogólnionego? Ja podejrzewam że moje problemy z oddychaniem biorą się z nerwicy, ale ostatnio zaczęłam się zastanawiać czy nie biorą się one czasem od flegmy

Zrobiłam sobie z ciekawości ten test : D Wyszła mi 80% schizofrenia, 90% paranoja, 66% psychostenia, 50% hipochondria, 50% hipomania, 55% introwersja społeczna i... 66% odchylenie psychopatyczne   śmiesznie.

Byłam wczoraj u psycholożki i poleciła mi ona m.in. prowadzić taki dziennik/harmonogram tego co robiłam w ciągu dnia i jak się z tym czułam, poleciła mi małymi kroczkami wdrażać nowe rzeczy, oto moje pierwsze wpisy, czy to wygląda ok i w ogóle dobrze to robię? "15.05, 20:18 - 15-minutowy spacer: nie czułam przyjemności ze spaceru, podczas spacerowania poczułam zapachy które przypomniały mi dzieciństwo, czułam się obserwowana przez ludzi, mijałam 2 ludzi którzy głośno ze sobą rozmawiali i pomyślałam że też bym chciała tak umieć swobodnie głośno rozmawiać na zewnątrz nie wstydząc się że ktoś może usłyszeć, widziałam kota i chyba trochę się ucieszyłam bo uwielbiam koty. 16.05, 14:00 - prysznic: nie czułam przyjemności z prysznica, czułam się tak jakbym wykonywała obowiązek, zwróciłam uwagę na ładny zapach balsamu do ciała". Jeszcze jedną z rzeczy które psycholożka poleciła mi robić to skupiać się na dobrych rzeczach a nie na złych, a ja w tym polu "jak się z tym czułam" wypisałam praktycznie same negatywne rzeczy, no ale chciałam być szczera, prawda jest taka że mam anhedonię... Co o tym myślicie?

Nic. To rola twojej psycholożki, aby ci powiedzieć czy robisz to dobrze, czy źle.

Przede wszystkim ktoś musi ci wytłumaczyć fizjologię stresu i jak depresja realnie wpływa na funkcjonowanie organizmu tj. co się dzieje kiedy rolę dominując przejmuje ciało migdałowate i dlaczego ćwiczenia fizyczne (tak siłowe jak jak i trening oddechowy) są ważne w leczeniu depresji, a nie tylko leki i terapia. Oprócz tego masz jeszcze całą gamę środków wspomagających - techniki i masaże relaksacyjne, muzykoterapie, aromaterapie itp. Dowiedz się również o możliwościach wynikających z turystyki medycznej, bo bardzo fajne efekty otrzymuje się przy wykorzystaniu psychodelików w leczeniu traum czy depresji lekoopornych, a są kraje, gdzie jest to legalne (Jamajka, Australia, niektóre stany w USA).

https://www.termedia.pl/neurologia/2-ml … 50794.html

Czy ktoś z was tak jak ja wycofał się z kontaktów społecznych przez depresję? Bo po prostu nie macie energii np. na pisanie z kimś? W moim przypadku to wygląda tak że wycofałam się z kontaktów z moimi wirtualnymi znajomymi z takiej jednej gry, teraz już nie gram w tę grę i utrzymuję sporadyczny kontakt z osobami stamtąd... A w realu nigdy nie miałam prawdziwych znajomych przez moją fobię społeczną

Czy ktoś z was przestał słuchać muzyki przez depresję? Ja teraz słucham bardzo mało muzyki, a kiedyś potrafiłam robić to na okrągło... Muzyka już nie sprawia mi prawie żadnej przyjemności, a kiedyś była moją pasją. Gdy próbuję słuchać piosenek to żadna mi się nie podoba

Od ponad roku przyjmuję Ranofren (olanzapina) i do niedawna znakomicie mnie usypiał (nawet za bardzo bo sypiam po nim nawet o 5h za dużo), ale od ok. 2 dni mam problemy z zaśnięciem - długo leżę w łóżku nim zasnę. Jak już zasnę to jest ok, śpię do tej 14:00 normalnie, ale właśnie z zapadnięciem w sen mam problem. Wspomnieć o tym psychiatrce (bo to ona zapisała mi Ranofren) na jutrzejszej wizycie czy może 2 dni to za mało żeby dać jej o tym znać i lepiej czekać aż to po prostu samo przeminie?

Byłam dzisiaj u psychiatrki i na zaburzenia funkcji poznawczych (kojarzenia, pamięci, koncentracji, uwagi) poleciła mi ona ćwiczyć mózg i wymieniła takie rzeczy jak sudoku, krzyżówki, uczenie się czegoś na pamięć. Co jeszcze z tego typu rzeczy moglibyście mi polecić żeby poprawić pracę mózgu?