Wątek hinarty - Netkobiety.pl

Jak wychodzę na spacer to bardzo wolno idę (przez zasiedzenie się w domu mam mega kiepską formę, nawet za długo stojąc się męczę) i boję się że ludzie mnie wtedy oceniają, że co ja tak wolno idę.. Mam też opory przed przechodzeniem przez te pasy gdzie trzeba nacisnąć guzik żeby zapaliło się zielone dla pieszych, mam wrażenie że źle naciskam ten guzik i boję się że światło się nie zapali i będę tam stała jak głupia

Piszesz na forum o rzeczach o których bała byś się powiedzieć specjaliście. Tu jesteś anonimowa. Nie będziesz się bała pokazać tego specjaliście? I co że świadomością, że to co będziesz pisać w przyszłości będzie mogła zobaczyć specjalistka? Nie sprawi to, że będziesz się w jakiś sposób ograniczała w wypowiedziach by specjalista nie przeczytał czasem czegoś czego nie chciała byś mu/jej pokazać?

Ja forum traktuje jak forum, sposób na wyrażenie ltego co myślę i czuję, zadaje pytania bo interesuje mnie nie co powie specjalista ale co inni o tym myślą i jak oni przeżywają podobne sytuacje, coś w rodzaju grupy wsparcia.

Dla psychoterapeuty i dla siebie prowadzę osobne zapiski. Tak żeby pamiętać o czym chciał bym porozmawiać i na co zwrócić uwagę, jakieś swoje przemyślenia, pytania. I jeśli już jestem u psychoterapeuty to wtedy o tym mówię, sięgam sobie do notatek i to co przeczytam czy na co zwrócę uwagę, a w tej chwilę chce powiedzieć to mówię.
Warto pamiętać, że w ciągu 45 minut trudno jest poruszyć wszystkie tematy, niemożliwym jest na jednym spotkaniu omówienia wszystkiego. Praca z terapetą polega na sukcesywnym i konsekwentnym rozwiązywaniu problemów, po kolei.

Terapia me sens, jeśli pomiędzy terapeutą a klientem/pacjentem (zawsze mam problem jak właściwie określić osobę terapeutyzowaną) panuje pełne zaufanie, co za tym idzie nie obawiamy się mówić o rzeczach trudnych, nie ma tematów tabu, ukrywania informacji. Jeśli ktoś boi się o czymś mówić, celowo zatajając pewne fakty, to przyjrzałabym się bliżej tej relacji. Oczywiście ona zmienia się w czasie, bo tutaj też zaufanie i poczucie bezpieczeństwa buduje się stopniowo, jednak na pewnym etapie nie powinno już mieć to miejsca.

Gdyby nie zawracanie sobie głowy rzeczami na które nie mamy wpływu było takie łatwe, to terapie nie byłyby potrzebne..
No właśnie jak postoję dłużej to boję się że ludzie mnie ocenią, że co za przygłup, nie potrafi dobrze guzika nacisnąć

No przecież piszę że wiązałoby się to z wielkim wstydem, ale myślę że byłabym się w stanie przełamać dla dobra mojej terapii.
No właśnie mam tę świadomość że od teraz to co będę publikować przeczyta specjalista i boję się czy to mnie nie będzie stopować, ale myślę że moja chęć podzielenia się tym co myślę jest jednak silniejsza

Wiem skąd - nadmierne ocenianie każdego mojego ruchu przez rówieśników w szkole i wyśmiewanie nawet gdy nie było ku temu powodu

I to jest w zasadzie sedno tego, co usiłowałam przekazać - szczerość i otwartość w komunikacji z terapeutą jest kluczowa, by terapia mogła przynieść pożądany skutek. Oczywiście poza włożoną pracą własną, bo samo nic się nie zrobi.

Przede wszystkim w gabinecie terapeutycznym porusza się inne zagadnienia niż u psychiatry, ale jeśli padną jakieś pytania, to na pewno nie należy niczego ukrywać, bo nawet jeśli w Twoim odczuciu coś jest nieistotne bądź po prostu błahe, to lekarz może na to patrzeć zupełnie inaczej.

Czy to normalne że ja nie czuję moich emocji w ciele? Albo może czuję, tylko o tym nie wiem bo się na tym nie skupiam i nie wiem jak to powinno wyglądać? Jak to jest, każdy czuje emocje w ciele? Jak się to czuje?

Ale mi chodzi o to jak to się czuje W CIELE. W nawiązaniu do słynnego pytania specjalistów: "gdzie pani to czuje w ciele?", moja psychiatrka na ostatniej wizycie spytała się mnie "a gdzie pani czuje ten lęk w ciele?" a ja nie miałam pojęcia co odpowiedzieć

Czy ktoś z was porusza ramionami w ten sposób: https://instagram.com/reel/CqUJ3YRPngW gdy występuje publicznie? Takie bujanie ramionami. Ja tak miałam przez fobię społeczną gdy musiałam przedstawiać prezentacje w szkole, taki mimowolny ruch, a potem już po wyrzucałam sobie że tak robiłam bo pewnie wszyscy widzieli że się mega stresowałam

Czy to dziwne że wyszukuję wszystko co możliwe w internecie na temat psychiatrki, psycholożki i psychoterapeutki do których chodzę/będę chodzić? Włącznie z ich prywatnymi profilami na Facebooku (są ogólnodostępne, ale jednak)

O co faktycznie pytasz?
Gdybyś uznawała swe zachowanie za typowe, nie zadałabyś tego pytania.

Czy jest w Twym otoczeniu osoba, której się nie boisz, z którą swobodnie rozmawiasz, której nie boisz się pytać, której zachowań nie śledzisz i nie ich analizujesz w kontekście swej osoby, której ufasz, której nie przypisujesz złych intencji i negatywnego oceniania Ciebie?

Dwie osoby to niedużo.

To, że żadna z nich nie chce rozmawiać o Twych chorobach, tylko dobrze o niech świadczy. Nie są ani lekarzami, ani psychoterapeutami, więc nie poprowadzą terapii, zaś analizowanie każdej Twej myśli, roztrząsanie każdego zaobserwowanego przez Ciebie "objawu" czy Twych wyobrażeń intencji zachowań innych niczemu dobremu nie służy.

W nawiązaniu do mojego ostatniego posta, jeszcze mi się przypomniało że na tej wizycie na której moja psychiatrka wypisała mi skierowanie na oddział psychiatryczny (w lutym 2022) powiedziałam jej coś w stylu: "w szpitalu może mi być trudno, bo ja nawet nie mam siły sobie herbaty zrobić", na co ona z takim jakby niedowierzaniem i oceną odparła "herbaty sobie pani nie zrobi?", jakby nie wiedziała że depresja odbiera zdolność do wykonywania nawet tych małych aktywności życiowych. Potem chwilę coś popisała na komputerze i zadała mi pytanie odnośnie tego robienia herbaty, już nie pamiętam jak ono dokładnie brzmiało, ale podała mi 3 opcje z powodu których mogę sobie nie robić herbaty i chciała żebym wybrała tę opcję która się odnosi do mnie i pamiętam tylko jedną z tych opcji, tę którą wybrałam, czyli "bo potwornie mi się nie chce". Co myślicie o tej sytuacji?

A skąd myśl, że ja kiedykolwiek próbowałam im mówić takie rzeczy, jakie poruszam tutaj? Ja tylko próbowałam mówić jak się w danej chwili czuję i uświadamiać ich na czym polegają moje problemy, ale one nie chcą o tym słuchać, bo to dla nich zbyt negatywne

Niestety nie zdejmuje to ze mnie napięcia, bo nie jestem osobą zdrową psychicznie. Fobia społeczna charakteryzuje się tym, że lęk w niej jest irracjonalny, także żadne racjonalne tłumaczenie sobie czegoś nie pomoże

Twoja refleksja jest błędna, bo ja nigdy nie mówiłam mamie, a tym bardziej siostrze takich rzeczy, jakie piszę tu

A próbowałaś zrobić to, o czym Ci ostatnio pisałam? Twoja terapia też będzie polegać na racjonalizowaniu i pokonywaniu lęków. Ty nawet nie próbujesz. Pytasz, dostajesz odpowiedź i nara.

Nie pamiętam, dlatego dodaję wzmianki "powiedziałam coś w stylu" itp., bo to nie jest dokładnie to co powiedziałam wtedy, ale sens jest podobny

Nie mam siły na takie przepychanki słowne, może przeczytaj jeszcze raz swoje i moje posty i sama dojdziesz o co mi chodzi

"Fobia społeczna to rodzaj zaburzenia lękowego, które powoduje niepokój lub strach w sytuacjach społecznych.
Ktoś z tym zaburzeniem ma problemy z rozmawianiem z ludźmi, poznawaniem nowych ludzi i uczęszczaniem na spotkania towarzyskie. Może odczuwać niepokój z powodu oceniania ich przez innych.
Mogą rozumieć, że ich obawy są irracjonalne, ale czują się bezsilni, by je przezwyciężyć" - https://healthline.com/health/anxiety/social-phobia

Gdzieś po drodze pojawił się wątek Twojego samodiagnozowania się i dlaczego, zamiast pozwolić na to specjalistom, tak dużo poświęcasz mu uwagi, teraz dodatkowo zastanawiam się, czy te kolejno stawiane diagnozy nie mają w jakiś sposób "rozgrzeszać" Cię z braku podejmowania określonych działań? Coś jak zdejmowanie z Ciebie odpowiedzialności za własne życie. Myśląc w ten sposób samą siebie blokujesz.

Od razu dodam, bo to jest ważne, że absolutnie nie deprecjonuję Twoich problemów, bo one są poważne, ale chciałabym zwrócić uwagę na ten mechanizm, któremu być może się poddajesz.

Można to odnieść również do przytoczonej przez Ciebie rozmowy z psychiatrą:

Ja to widzę w ten sposób, że jeszcze nie znalazłaś się w szpitalu, a już martwiłaś czymś, co zdaniem specjalisty nie powinno sprawiać Ci problemu, a przede wszystkim oczekiwałaś, że depresja będzie usprawiedliwiać brak wspomnianych aktywności życiowych.

W tym miejscu z całą świadomością napiszę, że zdrowienie psychiczne polega między innymi na tym, że podejmujemy się, a nierzadko wręcz zmuszamy do rzeczy, które sprawiają nam trudność. Nie ma innej drogi.

Tu kolejne:

To brzmi, jakbyś stwierdzała, że skoro masz fobię społeczną, to nie jesteś w stanie nic z tym zrobić, choć samemu można wykonać kawał pracy, ostatecznie poprawiając jakość swojego życia.

Dążę do tego, że być może Twój brak wiary w powodzenie terapii wynika z faktu, że podświadomie je (powodzenie) sabotujesz, bo będąc chorą masz z tego określone profity.
Wiem, trudne do przyjęcia, przypuszczam, że budzi opór, ale wbrew pozorom nie jest pozbawione sensu. W każdym razie na pewno jest to temat do przemyślenia.

Rozumiem, jednak nieco mi się to kłóci z odpowiedzią na pytanie Wielokropka o osoby, których się nie boisz i z którymi swobodnie rozmawiasz.

Brak współpracy (by nie rzec dosadniej: stawianie oporu) z lekarzem/psychoterapeutą to znane zjawisko; tu, na forum, kilkukrotnie opisane.

Po co ktoś, kto czerpie korzyści z bycia chorym, ma się leczyć i być zdrowym? <pytanie retoryczne>

***
Uprzedzając ewentualne uwagi.
Wiem, co to i depresja, i fobia społeczna.

Myslałas, żeby jednak odpowiedzieć na pytania postawione wcześniej? Czy potrzebujesz forum tylko do zadawania pytań, na ktore powinien odpowiadac specjalista?

Moim zdaniem dalej szukasz pretekstów dla uniknięcia terapii.

Obawiam się że diagnoza postawiona mi przez psychiatrkę, psychiatrę i psycholożkę rok temu jest nieprawidłowa, ponieważ mieli oni mało czasu by poznać mój przypadek. Diagnoza została mi postawiona na oddziale psychiatrycznym, ale byłam tam dosyć krótko (zaledwie 2 tygodnie) i spotkania z psychiatrami i psycholożką były niedługie. Moja choroba zasadnicza według nich to F41 - Inne zaburzenia lękowe, a epikryza brzmi tak: "Dotychczas nie hospitalizowana, odbyła jedną wizytę w PZP. Pacjentka od lat podaje objawy lękowe, opisuje elementy fobii społecznej. Leczenie ambulatoryjne nieskuteczne. Stan psychiczny: kontakt nawiązuje ale wyciągany. Orientacja pełna. Świadomość jasna. Nastrój obojętny. Napęd zredukowany. Tok myślenia zborny. Rytm dobowy zaburzony. Podczas pobytu na oddziale włączone leczenie toleruje dobrze. Zaczęła pracę z psychologiem. Na oddziale unikała kontaktów interpersonalnych. Zażądała wypisu z oddziału. Wobec braku bezwzględnych wskazań do hospitalizacji została wypisana". Plus, moje objawy opisywałam im mocno w oparciu o to co wcześniej przeczytałam w internecie o zespole lęku uogólnionego, depresji i fobii społecznej, ale przyznałam się też do tego, także mieli oni tego świadomość. Czy moje obawy są uzasadnione? Może mieli oni jednak wystarczająco dużo czasu na poznanie mojego przypadku?

Perełka.

Czy ta diagnoza jest Ci potrzebna do uzyskania renty?

Prawda jest wszystko, jak to w takich zaburzeniach. Kiedy się czyta w necie o zaburzeniach i dopasowuje konkretne objawy do choroby nie patrząc na zespół objawów, nie patrząc na swój stan holistycznie ma się zwyczajnie wszystkie choroby.
W pewnym momencie człowiek sam sobie tak miesza w głowie, że zaczyna się gubic w tym co jest prawdą a co nie, nie odróżnia faktycznych objawow od urojonych.

Ja właśnie jestem na detoksie, od 2ch tygodni niczego nie sprawdzam..było bardzo ciężko na początku ale po tygodniu zacząłem czuć się lepiej. To jest jak nałóg, czlowiek z czasem potrzebuje coraz więcej objawow i chorób by chociaż przez chwilę poczuć się lepiej.

Ostatnio pisałam wam że boję się zadawać nurtujące mnie pytania mojej psychiatrce, ale dzięki odpowiedzi pewnej osoby na jednym z forów postanowiłam się przemóc i na jutrzejszej wizycie mam zamiar zadać jej jedno pytanie. Tylko że od kiedy się dzisiaj obudziłam i pomyślałam że muszę to jutro zrobić obleciał mnie strach... Może ktoś z was mógłby mnie dodatkowo zmotywować do tego kroku, tak żebym się nie zniechęciła? I oto jakie pytanie wybrałam: "Po jakim czasie przyjmowania leków mogę się spodziewać zniknięcia zaburzeń funkcji poznawczych (kojarzenia, pamięci, koncentracji, uwagi)? Pytam, bo martwię się że ten objaw depresji będzie stał mi na przeszkodzie w pełnym zaangażowaniu się w psychoterapię, która czeka mnie za ok. rok. Czy do czasu rozpoczęcia mojej psychoterapii zaburzenia funkcji poznawczych mają szansę zniknąć?", zapisałam je sobie na kartce i przeczytam je w gabinecie, choć najchętniej dałabym psychiatrce tę kartkę ze słowami "mam do pani pytanie, zapisałam je sobie na kartce, niech pani przeczyta", ale chyba lepiej będzie jak je przeczytam jej sama, prawda?

Sama nie wiem jaką powinnam mieć diagnozę, nawet jeśli podejrzewam że coś mam to zaraz potem w to wątpię, następnie znowu to u siebie podejrzewam i tak w kółko. Boję się jeszcze, że podejście tych lekarzy co mi stawiali diagnozę jest na odwal jeśli chodzi o diagnozy. Sama nie wiem czemu ta diagnoza jest dla mnie taka ważna, może przez moją potrzebę ujęcia spraw w sztywne ramy. Ja boję się właśnie, że terapia w moim przypadku nie ma sensu, ale i tak na nią pójdę, bo może się mylę