Być Chadem? - Netkobiety.pl

Uzytkowniczka napisał/a:

Nowe_otwarcie napisał/a:

Zupełnie nie bierzesz pod uwagę najprostszej możliwości: że ktoś traktuje to forum jako swego rodzaju zawór bezpieczeństwa do spuszczenia nadmiaru pary. Że wchodzi tu by wyrzucic z siebie swoje obawy, żale, pretensje... coś, czego nie wyrzuca z siebie w realu lub przy osobach, na których z jakiegoś powodu bardziej mu zależy niż na internetowych randomach.

Czyli jest frustratem na codzień, ale umie to ukrywać przed bliskimi, a tu pokazuje prawdziwe ja? No przeciez ja dokładnie o tym mówię, że z niego wychodzi prawdziwe ja- frustrat i roszczeniowy desperat. Może to własnie jego prawdziwe ja tak ludzi odpycha?
Jesli ktoś umie budować dobre i zdrowe relacje IRL, to nie powinno być w nim tajonej frustracji którą musi po kryjomu spuszczać na forum.

Nie. KAŻDY ma jakieś swoje obawy, wątpliwości i coś co go rani, a czego nie objawi wszystkim wokół. Coś, o czym wie tylko najbliższy przyjaciel/przyjaciółka lub internetowe randomy, których nigdy nie pozna; tym bardziej że pewne skostniałe normy społeczne dają np. facetom znacznie mniejsze możliwości uzewnętrznienia tych emocji. I nie jest to równoznaczne z byciem frustratem.

Nowe_otwarcie napisał/a:

Uzytkowniczka napisał/a:

Czyli jest frustratem na codzień, ale umie to ukrywać przed bliskimi, a tu pokazuje prawdziwe ja? No przeciez ja dokładnie o tym mówię, że z niego wychodzi prawdziwe ja- frustrat i roszczeniowy desperat. Może to własnie jego prawdziwe ja tak ludzi odpycha?
Jesli ktoś umie budować dobre i zdrowe relacje IRL, to nie powinno być w nim tajonej frustracji którą musi po kryjomu spuszczać na forum.

Nie. KAŻDY ma jakieś swoje obawy, wątpliwości i coś co go rani, a czego nie objawi wszystkim wokół. Coś, o czym wie tylko najbliższy przyjaciel/przyjaciółka lub internetowe randomy, których nigdy nie pozna; tym bardziej że pewne skostniałe normy społeczne dają np. facetom znacznie mniejsze możliwości uzewnętrznienia tych emocji. I nie jest to równoznaczne z byciem frustratem.

To prawda, że KAŻDY ma jakieś swoje demony i każdy sobie radzi z nimi po swojemu.
To nie zmienia jednak faktu, że jak ktoś przychodzi na forum, żeby tylko ponarzekać na swoją sytuację, a przy tym nie ma w nim żadnej autorefleksji w odpowiedzi na sugestie różnych użytkowników, a w konsekwencji tylko pielęgnuje w sobie poczucie bycia ofiarą, to dostaje łatkę frustrata. Bo tak to właśnie wygląda.
Mam dokładnie takie same obserwacje i wrażenia nt. Raki, jak użytkowniczka Użytkowniczka.
Dodatkowo uważam, że jakakolwiek „dyskusja” z nim mija się z celem, gdyż on nie ma realnego wglądu w siebie, tylko pewien obrazek siebie, który usilnie podtrzymuje i tylko w to wkłada wysiłek.

Uzytkowniczka napisał/a:

Nowe_otwarcie napisał/a:

Nie. KAŻDY ma jakieś swoje obawy, wątpliwości i coś co go rani, a czego nie objawi wszystkim wokół. Coś, o czym wie tylko najbliższy przyjaciel/przyjaciółka lub internetowe randomy, których nigdy nie pozna; tym bardziej że pewne skostniałe normy społeczne dają np. facetom znacznie mniejsze możliwości uzewnętrznienia tych emocji. I nie jest to równoznaczne z byciem frustratem.

Jakie skostniałe normy społeczne? Jak jesteś w związku to realizujesz normy społeczne czy spotykasz się z konkretną Kasią, czy Joasią, która ma okreslony zestaw cech i stworzyłeś określoną dynamikę relacji w ramach której możesz sobie na pewne rzeczy pozwolić? Jak idziesz z kolegami na piwo to realizujesz normy społeczne, czy gadasz z konkretnym Jankiem, czy Pawłem z którymi przyzwyczaiłeś się że możesz pogadać o tym co w pracy i jak ci się układa z dziewczyną?
Te normy społeczne to są jakieś incelskie hasła na które jestem wyczulona. Nic takiego nie ma. Możesz się uzewnętrzniac gdzie i kiedy chcesz o ile nie jesteś kompletną niedorajdą i nie checz narzekac na wszystko. To dotyczy tez kobiet, nikt nie lubi miec równiez koleżanek, które jedynie narzekają i opowiadają jakie są nieszczęśliwe i jak je los skrzywdził, bo od tego jest terapia, a nie wyjście na kawę.

Nie. Skostniałe normy społeczne to m.in. brak społecznego przyzwolenia na strach faceta że nie zdoła utrzymać rodziny (kobiecie się na ten strach pozwala),że zdoła się utrzymać w stresującej pracy. Publiczne wyrażenie strachu, niepewności, obawy o jutro... na to facetowi się nie pozwala, czego dowodem jest to forum. Kobieta wyrażająca takie obawy jest traktowana ze zrozumieniem, facet w analogicznej sytuacji jest dyskwalifikowany jako niepełnowartościowy towar. A wbrew pozorom faceci wcale nie są bardziej odporni psychicznie, po prostu przez te normy bardziej się palą wewnętrznie (stąd więcej zawałów i samobójstw wśród facetów).

Nowe_otwarcie napisał/a:

Uzytkowniczka napisał/a:

Jakie skostniałe normy społeczne? Jak jesteś w związku to realizujesz normy społeczne czy spotykasz się z konkretną Kasią, czy Joasią, która ma okreslony zestaw cech i stworzyłeś określoną dynamikę relacji w ramach której możesz sobie na pewne rzeczy pozwolić? Jak idziesz z kolegami na piwo to realizujesz normy społeczne, czy gadasz z konkretnym Jankiem, czy Pawłem z którymi przyzwyczaiłeś się że możesz pogadać o tym co w pracy i jak ci się układa z dziewczyną?
Te normy społeczne to są jakieś incelskie hasła na które jestem wyczulona. Nic takiego nie ma. Możesz się uzewnętrzniac gdzie i kiedy chcesz o ile nie jesteś kompletną niedorajdą i nie checz narzekac na wszystko. To dotyczy tez kobiet, nikt nie lubi miec równiez koleżanek, które jedynie narzekają i opowiadają jakie są nieszczęśliwe i jak je los skrzywdził, bo od tego jest terapia, a nie wyjście na kawę.

Nie. Skostniałe normy społeczne to m.in. brak społecznego przyzwolenia na strach faceta że nie zdoła utrzymać rodziny (kobiecie się na ten strach pozwala),że zdoła się utrzymać w stresującej pracy. Publiczne wyrażenie strachu, niepewności, obawy o jutro... na to facetowi się nie pozwala, czego dowodem jest to forum. Kobieta wyrażająca takie obawy jest traktowana ze zrozumieniem, facet w analogicznej sytuacji jest dyskwalifikowany jako niepełnowartościowy towar. A wbrew pozorom faceci wcale nie są bardziej odporni psychicznie, po prostu przez te normy bardziej się palą wewnętrznie (stąd więcej zawałów i samobójstw wśród facetów).

Pytanie czy faktycznie jest taka straszna presja na mężczyzn czy to raczej oni sami sobie to wmawiają? I kto najczęściej wyśmiewa emocjonalność mężczyzn - bo wydaje mi się, że właśnie inni mężczyźni.

Nowe_otwarcie napisał/a:

Nie. Skostniałe normy społeczne to m.in. brak społecznego przyzwolenia na strach faceta że nie zdoła utrzymać rodziny (kobiecie się na ten strach pozwala),że zdoła się utrzymać w stresującej pracy. Publiczne wyrażenie strachu, niepewności, obawy o jutro... na to facetowi się nie pozwala, czego dowodem jest to forum. Kobieta wyrażająca takie obawy jest traktowana ze zrozumieniem, facet w analogicznej sytuacji jest dyskwalifikowany jako niepełnowartościowy towar. A wbrew pozorom faceci wcale nie są bardziej odporni psychicznie, po prostu przez te normy bardziej się palą wewnętrznie (stąd więcej zawałów i samobójstw wśród facetów).

Nic takiego nie ma.
Na maDki żyjące z zasiłków, które nie chcą iść do pracy tylko robić kolejne dzieci patrzy się tak samo krzywo jak na mężczyzn. Nikt nie ma przyzwolenia, na przezucenie odpowiedzialności za swoje dzieci na inne osoby. Jeśli ktoś bierze na żonę dziunie, to potem normalne jest że musi szpanować ciągle kasą, bo taką relacje stworzył. Chciałeś panią to rób na nią. Podobnie jest z kobietami, jeśli sobie wezmą księcia za męża, który nie zniża się do poziomu gotowania, czy pomagania przy dzieciach to potem oprócz dzieci muszą obsługiwać swojego małżonka. Ale to już kwestia indywidualnych wyborów i konkretnej relacji, a nie jakiejś normy.

Nie wyobrażam sobie jak mona być w tak pustym związku, że musisz ukrywać to że się stresujesz pracą. Można sobie wybrać partnera takiego, że normalnie mu mówisz, wiesz czuje się przemęczony teraz, chciałbym wyjechać, troche odpocząć i się pakujecie i jedziecie normalnie na urlop. Czemu miałoby służyć takie ukrywanie? Nikt tego nie oczekuje od mężczyzn. Każdy dorosły człowiek rozumie koncepcje stresu, wypoczynku, tego że czasem trzeba naładować akumulatory, że czasem w pracy robi się rzeczy nudne i stresujące na które nie ma sie ochoty i potem jest potrzebna od tego odskocznia w domu. Tak samo każdy rozumie koncepce budzetu domowego i tego że czasem trzeba zacisnąć pasa i przystopować z wydatkami, albo tego że w niektórych branżach zwalniają i trzeba się z tym liczyć i może wstrzymać się z ruszaniem oszczędności, bo moga się przydać w razie utraty pracy.

Jedynymi osobami w rodzinie, które się chroni przed takimi informacjami powinny być dzieci. Nie powinno się przelewać stresu na dzieci, ale żona/mąż własnie od tego jest żeby wspólnie podejmować decyzje, planowac wydatki, wakacje, wypoczynek w stresowych momentach. A to że są ludzie, którzy chcą się wiązać z dużymi dziećmi to nie jest norma, tylko ich indywidualny i dośc głupi wybór.

rakastankielia napisał/a:

Nie masz racji. Nie przychodzę tylko ponarzekać. Naprawdę chciałbym się dowiedzieć, co mógłbym zrobić, by ludzie mnie nie odrzucali i cały czas staram się poprawić swoją sytuację.

A co jeśli mam rację?

O to chodzi, że Ty nawet przez chwilę nie zastanowisz się, czy w tym, co próbują Tobie pokazać inni, może być chociaż odrobina racji, jeśli to Tobie nie pasuje do Twojego obrazka. Jesteś jak beton. A od betonu można się tylko odbić, więc na co to komu.

MagdaLena1111 napisał/a:

rakastankielia napisał/a:

Nie masz racji. Nie przychodzę tylko ponarzekać. Naprawdę chciałbym się dowiedzieć, co mógłbym zrobić, by ludzie mnie nie odrzucali i cały czas staram się poprawić swoją sytuację.

A co jeśli mam rację?

O to chodzi, że Ty nawet przez chwilę nie zastanowisz się, czy w tym, co próbują Tobie pokazać inni, może być chociaż odrobina racji, jeśli to Tobie nie pasuje do Twojego obrazka. Jesteś jak beton. A od betonu można się tylko odbić, więc na co to komu.

Problem polega na tym że ci "inni" (jak widać na załączonym obrazku) z jednej strony nie mają pełnego obrazu sytuacji (bo żeby go mieć, to trzeba Rakę poznać na żywo i trochę z nim pobyć), a z drugiej strony (nie posiadając wiedzy specjalistycznej) mają dość ograniczony zasób pojęć i możliwości przypadków (znany najczęściej z wąskiej autopsji lub ograniczonej pod względem zakresu literatury/filmografii) jakie mogą u Raki występować.

Jaki jest dla Raki ratunek? Chyba jedynie naprawdę dobry psycholog z prawdziwego zdarzenia (to znaczy nie przygodna panienka, tyleż obrotna co słabo wykształcona, która będzie miała na sercu głównie zapewnienia sobie z niego stałego źródła przychodu na 2 lata, a nie pomoc pacjentowi), który dobrze się przyjrzy i nawet drogą symulacji scen pomoże mu wyłapać co jest nie tak.

Po drugie: moja partnerka wie że obecna praca mnie stresuje i to widzi i wspiera mnie, ale też i nie sądzę by dobrze przyjęła informację że np. kompletnie nie mam pomysłu na to co mógłbym robić innego. To że mam nadzieję (a nie pewność) że sobie jakoś poradzę muszę raczej zachowac dla siebie, tym bardziej że ona też ma swoje problemy (a i ja nie oczekuję od niej pomocy w takim sensie).

Wyczuwasz subtelną różnicę między "rzucam pracę na czas nieokreślony, bo nie wiem co ze sobą zrobić", a "pracuję mimo stresu, bo staram się być odpowiedzialny i wiem że mam rachunki do opłacenia, ale jednocześnie nie mam pewności że zdołam sobie z tym poradzi bezterminowo i w każdych okolicznościach"? Jest różnica między natychmiastowym założeniem nogi na nogę, a wyrażeniem obawy że być może (ale tylko być może) nie będzie się w stanie tego w dłuższej perspektywie udźwignąć, ale póki co jeszcze jakoś idzie".

Nowe_otwarcie napisał/a:

MagdaLena1111 napisał/a:

To ciekawe, bo Raka napisał, że chce dowiedzieć się na forum, jak zmienić swoją sytuację w realu :-D Dlatego zarzuca nas tu swoimi problemami.
Po co w takim razie zawraca forumowiczom głowę swoimi sprawami, skoro „z góry” wiadomo, że swoje spostrzeżenia budują nie na kontakcie w realu, ale na podstawie swoich obserwacji dotyczących tego, jak on tutaj reaguje, jak odpowiada, jak zachowuje się w odniesieniu do tego, jakie treści się pojawiają?
Frustrat jakiś czy co? :-P

Bo może liczy na to że pojawi się ktoś nowy, kto szczęśliwym zbiegiem okoliczności wpadnie na zbawienny pomysł. Na was już raczej nie liczy, tym bardziej że wasza pomoc kojarzy mi się trochę z nawigacją samochodową pracującą w trybie offline (która to nawigacja w momencie remontu ulicy, przez którą przebiega trasa głupieje i z uporem maniaka prowadzi kierowcę na zamknięty dla ruchu odcinek). Po prostu macie w głowach ograniczoną (co jest całkiem normalne u laika w tej kwestii, ja też nie jestem specjalistą z psychiatrii ani psychologii) liczbę schematów, w które uparcie usiłujecie wpasować Rakę i obie strony się wściekają że to wpasowanie (z oczywistych względów) nie wychodzi.

Czemu Ty nie pracujący jak nawigacja w trybie offline jeszcze na ten pomysł nie wpadłeś a jedynie krytykujesz tych,  którzy przynajmniej próbują?

Nowe_otwarcie napisał/a:

Uzytkowniczka napisał/a:

Tak odwracając sytuacje, jak ty byś przyjał informacje że twoja partnerka rezygnuje z pracy na czas nieokreślony, od teraz ty odpowiadasz za jej utrzymanie, ona musi sie zastanowić co ze sobą zrobić i nie wie ile jej to zajmie? Wydaje mi się że większość mężczyzn, nie tylko tych złych kobiet, które oczekują zaradności, również byłaby rozczarowana taką rozczeniowością swojego partnera i gdyby mogła wycofałaby się z takiej relacji.
Ja randkowałam z ludzmi kiedy byłam bezrobotna i uwierz mi, mimo że mam dobre wykształcenie i miałam dużo własnych oszczędnosci, wcale mężczyźni nie byli zachwyceni, kiedy na pytanie, co teraz robisz odpowiadałam "na razie szukam pracy". Ten okres u mnie trwał kilka miesięcy, ale mimo wszystko, brak "zaradności" nie jest czymś co odpycha tylko kobiety.

Wyczuwasz subtelną różnicę między "rzucam pracę na czas nieokreślony, bo nie wiem co ze sobą zrobić", a "pracuję mimo stresu, bo staram się być odpowiedzialny i wiem że mam rachunki do opłacenia, ale jednocześnie nie mam pewności że zdołam sobie z tym poradzi bezterminowo i w każdych okolicznościach"? Jest różnica między natychmiastowym założeniem nogi na nogę, a wyrażeniem obawy że być może (ale tylko być może) nie będzie się w stanie tego w dłuższej perspektywie udźwignąć, ale póki co jeszcze jakoś idzie".

Różnica w podejściu jest żadna. Też  założyłeś nogę na nogę i poza martwieniem się nie robisz nic, aby jakoś poprawić swoje perspektywy. Zaradny człowiek wiedząc w jakiej jest sytuacji pracowałby nad planem B a nawet C, a nie tylko płakał jak mu źle. Do takich wad charakteru faktycznie się nie przyznawaj partnerce.

MagdaLena1111 napisał/a:

Nowe_otwarcie napisał/a:

Bo w odróżnieniu od was doszedłem do wniosku że nie ma co pie..ić w kółko tego samego tylko poradzić mu poszukanie rozwiązania u kogoś kto faktycznie się na tym zna?

Och, jaki Ty jesteś wspaniały :-D
No naprawdę, imponujesz nam tu swoją umiejętnością dobierania odpowiednich rozwiązań dla przypadków beznadziejnych :-P
Jeszcze tylko sobie jakieś rozwiązanie zapodaj ;-)

Wiele nie ryzykuję, bo powyżej kamienistego dna oferowanego przez ciebie może by tylko lepiej

Widzisz, właśnie sęk w tym że NIE MASZ pełnego obrazu mojej osoby, właśnie dlatego że nie mam żadnego powodu by dbać o wrażenie jakie na tobie zrobię; szczerze mówiąc mam je dokładnie... Na wrażeniu to mogło mi zależec np. na ostatnim szkoleniu branżowym (wyszło na tyle że ukończyłem je w ścisłej czołówce, podaję jako ciekawostkę), na wrażeniu może mi zależec wobec kobiety, która mnie interesuje. Z jakiego powodu miałbym się przejmowac tym co sądzi o mnie taki random jak ty?

rakastankielia napisał/a:

Nie masz racji. Nie przychodzę tylko ponarzekać. Naprawdę chciałbym się dowiedzieć, co mógłbym zrobić, by ludzie mnie nie odrzucali i cały czas staram się poprawić swoją sytuację.

A co jeśli mam rację?

O to chodzi, że Ty nawet przez chwilę nie zastanowisz się, czy w tym, co próbują Tobie pokazać inni, może być chociaż odrobina racji, jeśli to Tobie nie pasuje do Twojego obrazka. Jesteś jak beton. A od betonu można się tylko odbić, więc na co to komu.

MagdaLena1111 napisał/a:

rakastankielia napisał/a:

Nie masz racji. Nie przychodzę tylko ponarzekać. Naprawdę chciałbym się dowiedzieć, co mógłbym zrobić, by ludzie mnie nie odrzucali i cały czas staram się poprawić swoją sytuację.

A co jeśli mam rację?

O to chodzi, że Ty nawet przez chwilę nie zastanowisz się, czy w tym, co próbują Tobie pokazać inni, może być chociaż odrobina racji, jeśli to Tobie nie pasuje do Twojego obrazka. Jesteś jak beton. A od betonu można się tylko odbić, więc na co to komu.

Nadal nie rozumiesz jednej rzeczy. Wasze rady generalnie są sensowne i je doceniam, tylko że próbowałem proponowanych przez was rozwiązań, ale nie przyniosły efektu. Nawet jeśli wasze rady w 90% przypadków byłyby skuteczne, to w moim przypadku nie są, a wy mnie z tego powodu atakujecie...

MagdaLena1111 napisał/a:

rakastankielia napisał/a:

Nie masz racji. Nie przychodzę tylko ponarzekać. Naprawdę chciałbym się dowiedzieć, co mógłbym zrobić, by ludzie mnie nie odrzucali i cały czas staram się poprawić swoją sytuację.

A co jeśli mam rację?

O to chodzi, że Ty nawet przez chwilę nie zastanowisz się, czy w tym, co próbują Tobie pokazać inni, może być chociaż odrobina racji, jeśli to Tobie nie pasuje do Twojego obrazka. Jesteś jak beton. A od betonu można się tylko odbić, więc na co to komu.

Nadal nie rozumiesz jednej rzeczy. Wasze rady generalnie są sensowne i je doceniam, tylko że próbowałem proponowanych przez was rozwiązań, ale nie przyniosły efektu. Nawet jeśli wasze rady w 90% przypadków byłyby skuteczne, to w moim przypadku nie są, a wy mnie z tego powodu atakujecie...

Nowe_otwarcie napisał/a:

KoralinaJones napisał/a:

Czemu Ty nie pracujący jak nawigacja w trybie offline jeszcze na ten pomysł nie wpadłeś a jedynie krytykujesz tych,  którzy przynajmniej próbują?

Bo w odróżnieniu od was doszedłem do wniosku że nie ma co pie..ić w kółko tego samego tylko poradzić mu poszukanie rozwiązania u kogoś kto faktycznie się na tym zna?

Jaki rozmówca takie pierdolenie. Czyli psycholog magicznie znajdzie mu znajomych.

rakastankielia napisał/a:

MagdaLena1111 napisał/a:

A co jeśli mam rację?

O to chodzi, że Ty nawet przez chwilę nie zastanowisz się, czy w tym, co próbują Tobie pokazać inni, może być chociaż odrobina racji, jeśli to Tobie nie pasuje do Twojego obrazka. Jesteś jak beton. A od betonu można się tylko odbić, więc na co to komu.

Nadal nie rozumiesz jednej rzeczy. Wasze rady generalnie są sensowne i je doceniam, tylko że próbowałem proponowanych przez was rozwiązań, ale nie przyniosły efektu. Nawet jeśli wasze rady w 90% przypadków byłyby skuteczne, to w moim przypadku nie są, a wy mnie z tego powodu atakujecie...

Nie będę nawiązywać do tego, co inne osoby Ci tutaj doradzały, ale sama 2 (słownie:dwa) razy puściłam Tobie pewną sugestię zaczynającą się od może…, żeby wzbudzić w Tobie jakiś namysł, refleksję, ale nic z tego. Automatyczne zaprzeczenie. Ty masz już zbudowany swój obraz siebie jako nieszczęśnika, którego z nieznanej przyczyny ludzie dookoła odrzucają, nie dając szansy na pokazanie przez Ciebie swojej pełni. I tak ma pozostać, nie pozwalasz, żeby to się zmieniło. Ba! Jestem przekonana, że tak pozostanie, dopóki nie pochylisz się nad sobą, nie zaczniesz kwestionować to, co sobie w głowie ułożyłeś, nie zaczniesz dopuszczać innych możliwości, weryfikować. I nie, wcale nie chodzi tu o zgadzanie się, co o pozytywne rozwinięcie w jakimś kierunku, rozjaśnienie swojej sytuacji, znalezienie punktu zaczepienia dla rozważań które mogłyby przynieść jakiś pozytywny skutek dla Ciebie

rakastankielia napisał/a:

MagdaLena1111 napisał/a:

A co jeśli mam rację?

O to chodzi, że Ty nawet przez chwilę nie zastanowisz się, czy w tym, co próbują Tobie pokazać inni, może być chociaż odrobina racji, jeśli to Tobie nie pasuje do Twojego obrazka. Jesteś jak beton. A od betonu można się tylko odbić, więc na co to komu.

Nadal nie rozumiesz jednej rzeczy. Wasze rady generalnie są sensowne i je doceniam, tylko że próbowałem proponowanych przez was rozwiązań, ale nie przyniosły efektu. Nawet jeśli wasze rady w 90% przypadków byłyby skuteczne, to w moim przypadku nie są, a wy mnie z tego powodu atakujecie...

Bo w Twoim przypadku Raka nie ma już innego wyjścia jak zobaczyć jak to Twoje nawiązywanie znajomości wygląda w realu. Czyli jedyna opcja to forumowy zlot na którym się pojawisz.

Foxterier napisał/a:

Bo w Twoim przypadku Raka nie ma już innego wyjścia jak zobaczyć jak to Twoje nawiązywanie znajomości wygląda w realu. Czyli jedyna opcja to forumowy zlot na którym się pojawisz.

A ja bym na takie spotkanie nie przyszła. To miałaby być jakaś terapia grupowa moim kosztem względem czyichś problemów?

Foxterier napisał/a:

rakastankielia napisał/a:

Nadal nie rozumiesz jednej rzeczy. Wasze rady generalnie są sensowne i je doceniam, tylko że próbowałem proponowanych przez was rozwiązań, ale nie przyniosły efektu. Nawet jeśli wasze rady w 90% przypadków byłyby skuteczne, to w moim przypadku nie są, a wy mnie z tego powodu atakujecie...

Bo w Twoim przypadku Raka nie ma już innego wyjścia jak zobaczyć jak to Twoje nawiązywanie znajomości wygląda w realu. Czyli jedyna opcja to forumowy zlot na którym się pojawisz.

A ja bym na takie spotkanie nie przyszła. To miałaby być jakaś terapia grupowa moim kosztem względem czyichś problemów?

rakastankielia napisał/a:

Nie uważam się za lepszego od innych. Idąc Twoim tokiem myślenia, to Ciebie też można porównać do żula, no bo czym niby się od niego różnisz?

Posiadanie roznic != uwazanie ze te roznice czynia nas lepszym od kogos innego.
Wszyscy jestesmy ludzmi. Nasza spoleczna pozycja nie czyni nas innymi ludzmi.

Richard Sennet juz w 1970 roku pisal o "slabych ludziach", ktorzy w strachu przed tym, ze moga znalezc sie w takiej samej sytuacji jak ofiary naszego systemu izoluja sie od nich budujac "sztywna osobowosc", ktora posiada cechy, dzieki ktorym oni "nigdy w takiej sytuacji sie nie znajda".
Tacy ludzie uwazaja, ze sa lepsi od alkoholika czy narkomana bo X.
Nie jestes lepszy od alkoholika. A sposob w jaki sie o nich wypowiadasz jest obrzydliwy.
Wiekszosc twoich wypowiedzi jest obrzydliwa. Brzmisz jakbys sie zesral i obwinial ludzi za to, ze nie chca lepiej poznac twojego gwna.

Nowe_otwarcie napisał/a:

Może w tym wszystkim już mnie bawi jedynie taka drobna spina, zwłaszcza gdy trafi was się w czuły punkt

Czyli przyznajesz, że lubisz wzbudzać w innych negatywne emocje i bawi cię to. Jesteś książkowym toksykiem. Frustrujesz się tutaj, frustrujesz się w życiu, zazdrościsz innym wygonego życia i wysokiej samooceny,a z drugiej strony uważasz się za lepszego od wszystkich. Jeszcze twoje narcystyczne wynurzenia. Nikt w realu cie nie zna, masz sekretną osobowość, którą ujawniasz w internecie, ale w internecie tez nikt cie nie zna, bo jestes taki tajemniczy i wyjątkowy. Nie nie jesteś, znam wielu takich jak ty, własne ego cię przygniata i narcyzm.

KoralinaJones napisał/a:

rakastankielia napisał/a:

Żadna terapia. Myślisz, że na takim spotkaniu bym tylko o sobie i swoich problemach gadał?

Jedyne co napisałeś to posty pełne pretensji do bliżej nieokreślonego ogółu który nie daje Ci szansy. To nie zachęca do spotkania.

Jakby Ciebie wszyscy odrzucali na wstępie, to też byś tak pisała.

rakastankielia napisał/a:

KoralinaJones napisał/a:

Jedyne co napisałeś to posty pełne pretensji do bliżej nieokreślonego ogółu który nie daje Ci szansy. To nie zachęca do spotkania.

Jakby Ciebie wszyscy odrzucali na wstępie, to też byś tak pisała.

I zatoczyliśmy po raz kolejny krąg. Winni "wszyscy" "na wstępie". Dlatego mnie na takim spotkaniu na pewno by nie było.

MagdaLena1111 napisał/a:

rakastankielia napisał/a:

Ty naprawdę myślisz, że nigdy się nie zastanawiałem nad przyczyną problemu? Że nie szukałem jej w sobie? Cały czas szukam punktu zaczepienia i pracuję nad sobą, ale nic to nie daje.

Nie chodzi o szukanie przyczyn w sobie. Chociaż, szczerze mówiąc, to tylko raczyłeś nas tu użalaniem się nad sobą z powodu permanentnego bycia odrzucanym, ALE dlatego, że to inni się na Tobie nie poznali :-P Ponoć nie dali Tobie szansy, więc to po ich stromie jest „problem”.

To, że nie dostaję szans, jest faktem. I stale szukam przyczyn tego odrzucania, również w sobie, ale nie znalazłem rozwiązania.

rakastankielia napisał/a:

MagdaLena1111 napisał/a:

Nie chodzi o szukanie przyczyn w sobie. Chociaż, szczerze mówiąc, to tylko raczyłeś nas tu użalaniem się nad sobą z powodu permanentnego bycia odrzucanym, ALE dlatego, że to inni się na Tobie nie poznali :-P Ponoć nie dali Tobie szansy, więc to po ich stromie jest „problem”.

To, że nie dostaję szans, jest faktem. I stale szukam przyczyn tego odrzucania, również w sobie, ale nie znalazłem rozwiązania.

Eee tam, wcale nie szukasz, o czym było już powyżej. Lubisz się nad sobą użalać i tyle.

MagdaLena1111 napisał/a:

Eee tam, wcale nie szukasz, o czym było już powyżej. Lubisz się nad sobą użalać i tyle.

+1 - to jest jasne dla wszystkich oprocz niego.

Problem raki mozna podsumowac:
"jestem zaabsorbowanym soba wampirem energetycznym, ktory mysli, ze jest lepszy od innych - nikt nie chce ze mna utrzymywac kontaktu. Co z nimi jest nie tak?"

JohnyBravo777 napisał/a:

MagdaLena1111 napisał/a:

Eee tam, wcale nie szukasz, o czym było już powyżej. Lubisz się nad sobą użalać i tyle.

+1 - to jest jasne dla wszystkich oprocz niego.

Problem raki mozna podsumowac:
"jestem zaabsorbowanym soba wampirem energetycznym, ktory mysli, ze jest lepszy od innych - nikt nie chce ze mna utrzymywac kontaktu. Co z nimi jest nie tak?"

Była tu kiedyś dziewczyna, też narzekająca na samotność, która jawiła się jako mix wyższości i niższości jednocześnie, bo z jednej strony przedstawiała się jako lepsza od innych, ale z jakiejś nieznanej przyczyny pozostawała przez nikogo nieodkryta i niedoceniona. Dostawała mnóstwo podpowiedzi i nawet - w przeciwieństwie do Raki - z częścią się zgodziła po to, żeby za jakiś czas wycofać się i wrócić do punktu wyjścia, czyli pozostawania w permanentnym konflikcie wewnętrznym. Dla mnie to był jakiś problem osobowościowy. Nie wiadomo, jak się toczą jej losy, bo postanowiła opuścić tutejszy przybytek.

rakastankielia napisał/a:

MagdaLena1111 napisał/a:

Była tu kiedyś dziewczyna, też narzekająca na samotność, która jawiła się jako mix wyższości i niższości jednocześnie, bo z jednej strony przedstawiała się jako lepsza od innych, ale z jakiejś nieznanej przyczyny pozostawała przez nikogo nieodkryta i niedoceniona. Dostawała mnóstwo podpowiedzi i nawet - w przeciwieństwie do Raki - z częścią się zgodziła po to, żeby za jakiś czas wycofać się i wrócić do punktu wyjścia, czyli pozostawania w permanentnym konflikcie wewnętrznym. Dla mnie to był jakiś problem osobowościowy. Nie wiadomo, jak się toczą jej losy, bo postanowiła opuścić tutejszy przybytek.

Przecież ja też się czasem z wami zgadzam, co nie zmienia faktu, że wasze porady w moim przypadku się nie sprawdzają.

Nie zrobimy z Ciebie osoby ciekawej towarzysko.