Być Chadem? - Netkobiety.pl

rakastankielia napisał/a:

No nie powiedziałbym, że jest dalekie. Nie mam normalnego życia towarzyskiego, jak inni ludzie w moim wieku. Gdyby ten ktoś miał dziewczynę i dzieci i mógł spotkać się raz na dwa miesiące, to nie miałbym problemu, to zrozumiałe, a i tak miałbym kogoś, z kim mógłbym spędzać czas, więc byłoby to wystarczające. Kto tu mówi o zainteresowaniu się kogoś, kogo bym sobie życzył? Do relacji koleżeńskiej nie wymagam wiele.

No jednak masz jakieś życzenia, bo ci znajomi, których masz, Cię nie satysfakcjonują.
A co by Ci dał kolega od spotkań raz na dwa miesiące? 6 razy w roku, a pozostałą część nadal byłbyś sam. Dlatego uważam, że dalej byś wtedy narzekał, że "nikt Cię nie chce poznać", a ten kolega dołączyłby do szeregów znajomych z pracy, z zagranicy, z drugiego końca Polski, ze spotkań z internetu, czyli przestałby się liczyć.
Sorry, ale ja naprawdę przestaję rozumieć, jaki jest problem, skoro masz tych znajomych z pracy chociażby. Twoja decyzja, że nie próbujesz się do nich zbliżyć, a skupiasz się na tym, że jacyś tam inni przypadkowi ludzie nie chcą zbliżyć się do Ciebie.

Nowe_otwarcie napisał/a:

Co to w ogóle za kwalifikacja? A osoby, które nie mają życia towarzyskiego (lub mają je w szczątkowej formie) to już niby są nienormalne? Introwertyk nie ma często życia towarzyskiego (lub bliskie mu osoby niezwiązane z nim więzami krwi są skrajnie nieliczne) i mimo tego jest jak najbardziej normalny.

To kwalifikacja Raki. On twierdzi, że są normalni(w domyśle wzorcowi) rówieśnicy, którzy mają bujne zycie towarzyskie. On go nie posiada, ale też nie widzi żadnej róznicy między sobą a tymi "normalnymi" i chciałby żyć jak oni. Nie rozumie czemu jego życie wygląda inaczej niż "normalnych", bo on się sam kwalifikuje do normalnych właśnie. Przyjmuje narrację Raki i opisuje świat w jego słowach, żeby sam mógł je ponownie usłyszeć, tylko w innej formie i miał okazję zastanowić się czy to co mówi ma jeszcze jakiś sens.
Raka pisze:

Po prostu normalne osoby w moim wieku mają jakieś życie towarzyskie, regularnie spotykają się z ludźmi, wychodzą razem na piwo, koncerty, chodzą na imprezy czy domówki itd. Ja tego nie mam.

Uzytkowniczka napisał/a:

rakastankielia napisał/a:

Po prostu normalne osoby w moim wieku mają jakieś życie towarzyskie, regularnie spotykają się z ludźmi, wychodzą razem na piwo, koncerty, chodzą na imprezy czy domówki itd. Ja tego nie mam.

Nadal twierdzę, że jesteś wyjątkowym przypadkiem. Normalne osoby mają życie towarzyskie, ty jesteś normalny i niczym sie nie róznisz od swoich rówieśników, ale tego życia nie masz.

Forum chyba nie zda egzaminu w twoim szczególnym przypadku. Z tego co widzę, wszyscy dają ci cały czas te same rady, a ty cały czas masz ten sam problem. Możesz jeszcze sto razy powtórzyć, że nie masz znajomych, a nadal dostaniesz te same rady. netkobiety nie zadziała tak, że jak odpowiednio dużo razy poruszysz swój temat to nagle zdradzimy ci jakiś sekretny przepis na zdobywanie przyjaciół. To też nie jest tak, że teraz specjalnie ci doradzaliśmy źle, ale jak po raz kolejny powiesz nam o swoich problemach to nagle zaczniemy ci doradzać dobrze.

Jesteś w kiepskiej sytuacji, żeby z niej wyjść potrzeba czasu, a nie napisania tego po raz n-ty na stronie. Są za tobą lata zaniedbań i twojego lenistwa, a teraz musisz to nadrobić. Nie chciało ci się tworzyć sensownych relacji z otoczeniem i zabiegać o przyjaciół, więc ich nie masz. Nie da się tego odkręcić w tydzień, czy miesiąc; na wyrobienie się towarzysko potrzeba czasu i pracy. Więc skup się na wykonaniu swojej pracy i poczekaj na efekty. Tak wiem, że teraz wszyscy cię odrzucają, tak wiem że teraz jesteś sam, ale jeśli będziesz dalej robił to co robisz, czyli poznawał znajomych przez internet, próbował przenosić relacje do realu, zagadywał ludzi i szukał z nimi wspólnego języka, wychodził z inicjatywą, to może nie od razu, ale w pewnym momencie ci się uda. Chyba, że ja mam racje i rzeczywiście jesteś wyjątkowy i na ciebie nie zadziała nic co by mogło zadziałać na normalną osobę.

Co to w ogóle za kwalifikacja? A osoby, które nie mają życia towarzyskiego (lub mają je w szczątkowej formie) to już niby są nienormalne? Introwertyk nie ma często życia towarzyskiego (lub bliskie mu osoby niezwiązane z nim więzami krwi są skrajnie nieliczne) i mimo tego jest jak najbardziej normalny.

SaraS napisał/a:

rakastankielia napisał/a:

No nie powiedziałbym, że jest dalekie. Nie mam normalnego życia towarzyskiego, jak inni ludzie w moim wieku. Gdyby ten ktoś miał dziewczynę i dzieci i mógł spotkać się raz na dwa miesiące, to nie miałbym problemu, to zrozumiałe, a i tak miałbym kogoś, z kim mógłbym spędzać czas, więc byłoby to wystarczające. Kto tu mówi o zainteresowaniu się kogoś, kogo bym sobie życzył? Do relacji koleżeńskiej nie wymagam wiele.

No jednak masz jakieś życzenia, bo ci znajomi, których masz, Cię nie satysfakcjonują.
A co by Ci dał kolega od spotkań raz na dwa miesiące? 6 razy w roku, a pozostałą część nadal byłbyś sam. Dlatego uważam, że dalej byś wtedy narzekał, że "nikt Cię nie chce poznać", a ten kolega dołączyłby do szeregów znajomych z pracy, z zagranicy, z drugiego końca Polski, ze spotkań z internetu, czyli przestałby się liczyć.
Sorry, ale ja naprawdę przestaję rozumieć, jaki jest problem, skoro masz tych znajomych z pracy chociażby. Twoja decyzja, że nie próbujesz się do nich zbliżyć, a skupiasz się na tym, że jacyś tam inni przypadkowi ludzie nie chcą zbliżyć się do Ciebie.

Powiem szczerze że z kolegami spotykam się tyle razy lub rzadziej i póki mam bliską mi kobietę, to taka częstotliwość spotkań z kolegami wystarczy mi aż nadto

Jakich moich zaniedbań i lenistwa? Ja cały czas dążyłem do tego, by tych znajomych mieć, więc nie zarzucaj mi, że mi się nie chciało. Cały czas wychodziłem z inicjatywą, zagadywałem i próbowałem poznawać ludzi w internecie, nadal to robię.

rakastankielia napisał/a:

Jakich moich zaniedbań i lenistwa? Ja cały czas dążyłem do tego, by tych znajomych mieć, więc nie zarzucaj mi, że mi się nie chciało. Cały czas wychodziłem z inicjatywą, zagadywałem i próbowałem poznawać ludzi w internecie, nadal to robię.

A wychodziłeś z inicjatywą w liceum? Na samym początku studiów? Osoby które były towarzyskie w liceum, potem są towarzyskie na studiach. Ludzie którzy mieli duże grono przyjaciół na studiach potem umieją je sobie zbudować w pracy. Osoby lubiane i towarzyskie są takie bez względu na to gdzie się znajdują. Na pewnym etapie coś olałeś i nie wyrobiłes sobie zdolności nawiązywania dobrych relacji z rówieśnikami. Gdybyś takie zdolności miał, to tez miałbyś wokół siebie dużo znajomych i przyjaciół.

Uzytkowniczka, Raka to nasz stały bywalec, jako że jesteś nowa to jesteś jego wodą na młyn tych samych tekstów które tu powiela od blisko 4 lat. Zobacz sobie jego wątek z 2019 roku, te same zdania, te same argumenty, chłop przez caly ten czas wykonał 0 progresu w czymkolwiek. Dalej obwinia cały świat o odrzucenie. To taki wampir energetyczny który doprowadzi Cię do frustracji i pójdzie sączyć piwo. Są osoby którym nie da się pomóc i tyle.

To kwalifikacja Raki. On twierdzi, że są normalni(w domyśle wzorcowi) rówieśnicy, którzy mają bujne zycie towarzyskie. On go nie posiada, ale też nie widzi żadnej róznicy między sobą a tymi "normalnymi" i chciałby żyć jak oni. Nie rozumie czemu jego życie wygląda inaczej niż "normalnych", bo on się sam kwalifikuje do normalnych właśnie. Przyjmuje narrację Raki i opisuje świat w jego słowach, żeby sam mógł je ponownie usłyszeć, tylko w innej formie i miał okazję zastanowić się czy to co mówi ma jeszcze jakiś sens.
Inna sprawa, że w kazdym miejscu, poznajesz jakiś ludzi i naturalne jest że wchodzisz z nimi w interakcje, które o ile nie jesteś wyjątkowo antyspołeczny przeradzają się w przyjaźnie. Brak jakichkolwiek pozostałości po przyjaciołach z liceum, studiów, pracy itd może świadczyć o jakiś wadach charakteru, czyli swego rodzaju nienormalności.

Uzytkowniczka napisał/a:

rakastankielia napisał/a:

Jakich moich zaniedbań i lenistwa? Ja cały czas dążyłem do tego, by tych znajomych mieć, więc nie zarzucaj mi, że mi się nie chciało. Cały czas wychodziłem z inicjatywą, zagadywałem i próbowałem poznawać ludzi w internecie, nadal to robię.

A wychodziłeś z inicjatywą w liceum? Na samym początku studiów? Osoby które były towarzyskie w liceum, potem są towarzyskie na studiach. Ludzie którzy mieli duże grono przyjaciół na studiach potem umieją je sobie zbudować w pracy. Osoby lubiane i towarzyskie są takie bez względu na to gdzie się znajdują. Na pewnym etapie coś olałeś i nie wyrobiłes sobie zdolności nawiązywania dobrych relacji z rówieśnikami. Gdybyś takie zdolności miał, to tez miałbyś wokół siebie dużo znajomych i przyjaciół.

W technikum nie, przyznaję, ale to wynikało z tego, że byłem wycofany po prześladowaniach w gimnazjum. To reszta klasy podjęła inicjatywę, by mnie zintegrować ze sobą i w sumie nawet zacząłem z częścią z nich rozmawiać, ale i tak nic z tych znajomości nie wychodziło. Raz parę dziewczyn ze mną poszło na spacer, ale to było bez sensu, bo one chciały tylko pić piwo po bramach, a to nie dla mnie xd w większym gronie spotkaliśmy się jedynie raz, po zakończeniu roku w klasie maturalnej. Na początku studiów natomiast już przejmowałem inicjatywę i zagadywałem do ludzi.

rakastankielia napisał/a:

Foxterier napisał/a:

Uzytkowniczka, Raka to nasz stały bywalec, jako że jesteś nowa to jesteś jego wodą na młyn tych samych tekstów które tu powiela od blisko 4 lat. Zobacz sobie jego wątek z 2019 roku, te same zdania, te same argumenty, chłop przez caly ten czas wykonał 0 progresu w czymkolwiek. Dalej obwinia cały świat o odrzucenie. To taki wampir energetyczny który doprowadzi Cię do frustracji i pójdzie sączyć piwo. Są osoby którym nie da się pomóc i tyle.

Ale co więcej mam zrobić? Nadal szukam znajomych w każdym możliwym miejscu i nadal nie przynosi to rezultatów. Tak, mi nie da się pomóc, jedynym rozwiązaniem jest, by w końcu ktoś chciał mnie poznać i nie odrzucał z góry.

Nikt nie chce się z tobą blisko zadawać od lat. Mijają dni, tygodnie, miesiące, lata, mnóstwo ludzi się koło ciebie przewija, efekt jest zawsze taki sam - wszyscy Cię unikają jak gówno na chodniku. Dziwnym trafem Twój mózg obrał bardzo ciekawy mechanizm obronny bo zamiast jojczyć ze jesteś beznadziejny i do niczego się nie nadajesz (jak jakiś_człowiek) jesteś zafiksowany na wersji, że to z tymi wszystkimi ludźmi przez lata jest coś nie tak że nie chcą się z Tobą zakolegować. Już na samym poznawczym poziomie to jest kompletnie nielogiczne. To tak jakby mnie wyjebywali z każdej pracy po okresie próbnym a ja tłumaczyłbym wszystkim, że nie poznali się na moim talencie i każdy w tej robocie się na mnie uwziął.

Co jest z Tobą nie tak to my się jednak nigdy nie dowiemy bo nie mamy okazji (ani ochoty Lol) Cię zweryfikować na żywo.

rakastankielia napisał/a:

to znaczy, że to nie ja jestem beznadziejny i to nie we mnie jest problem

a moim zdaniem to w tobie jest problem. Sam mówisz, że w okresie gimnazjum nie miałeś znajomych, a w technikum byłes właściwie niańczony przez koloegów z klasy. Na pewno w kontakcie z tobą można wychwycić braki społeczne które masz, a które wynikają z tego, że takie dorastanie nie jest normalne. Na pewno jest wiele zdolności towarzyskich, których nie posiadasz i wiele niuansów w kontaktach międzyludzkich, których nie umiesz wyłapać, bo niby kiedy miałbyś się tego nauczyć?

Wiele piwniczniaków, czy inceli budzi się nagle z ręką w nocniku, bo sie okazuje, że dobre, udane życie towarzyskie to coś na co trzeba sobie zapracować, ze to nie jest coś co się nagle dzieje w momencie kiedy tak postanowisz, więc równie skutecznie jak ty próbują zrobić z siebie ofiare i przekonac do tego każdego kogo tylko mogą.

Jeśli wierzyć innym źródłom(choć na to trzeba uważać), to akurat w dużych miastach jest więcej kobiet, bo niby młodzi faceci częściej zostają na ojcowiźnie a młode kobiety wybierają karierę w mieście..Hmm, nie byłbym tego aż tak bardzo pewien, ale akurat Warszawa uchodziła do niedawna za najabrdziej sfeminizowane polskie duże miasto..

To widocznie robisz coś źle, skoro nie odrzucasz wyglądem.
Jakich zaniedbań? Może takich, że nie próbujesz zidentyfikować problemu, tylko powtarzasz w kółko, że ludzie nie chcą, mimo że z Tobą wszystko okej.

Czyli Twój problem mają rozwiązać inni?

A w kim/czym jest problem? W tych ludziach? Przecież - jeśli oni Cię w ogóle nie chcą poznać - to Ty ich nie obchodzisz. I oni w związku z tym nie mają żadnego problemu, bo oni nic od Ciebie nie chcą. To Ty chcesz. I Ty masz problem. To w Tobie jest coś, co sprawia, że ludzie nie chcą się z Tobą zadawać.

W sumie to czego Ty tak właściwie próbujesz dowieść raka? Że na Śląsku ludzie są inni niż reszta narodu? Wszyscy skrajnie nieprzystepni? Jak TY wyjaśnisz że wszędzie ludzie są otwarci na Ciebie, za wyjątkiem Twojej najbliższej okolicy?

Mój problem polega na tym, że nikt nie chce ze mną rozmawiać. Ja robię wszystko, co mogę, by ten stan rzeczy zmienić, ale nie przynosi to rezultatu, bo jest on zależny nie ode mnie, a od reakcji innych.

Czyli Twój problem mają rozwiązać inni?

Mój problem polega na tym, że nikt nie chce ze mną rozmawiać. Ja robię wszystko, co mogę, by ten stan rzeczy zmienić, ale nie przynosi to rezultatu, bo jest on zależny nie ode mnie, a od reakcji innych.

A w kim/czym jest problem? W tych ludziach? Przecież - jeśli oni Cię w ogóle nie chcą poznać - to Ty ich nie obchodzisz. I oni w związku z tym nie mają żadnego problemu, bo oni nic od Ciebie nie chcą. To Ty chcesz. I Ty masz problem. To w Tobie jest coś, co sprawia, że ludzie nie chcą się z Tobą zadawać.

No to jak wyjaśnisz, że ludzie, którzy poznali mnie przez internet, a potem na żywo jednak chcą się ze mną zadawać i nie uważają, że coś jest ze mną nie tak?

jjbp napisał/a:

W sumie to czego Ty tak właściwie próbujesz dowieść raka? Że na Śląsku ludzie są inni niż reszta narodu? Wszyscy skrajnie nieprzystepni? Jak TY wyjaśnisz że wszędzie ludzie są otwarci na Ciebie, za wyjątkiem Twojej najbliższej okolicy?

Na Śląsku mieszkam od urodzenia, ale bywałam tu i ówdzie i stanowczo dementuję, że jesteśmy nieprzystępni . Ba, osobiście mam dokładnie odwrotne odczucie. Ślązacy może i są nieco specyficzni, a i to nie wszędzie, ale na pewno nie zamknięci na siebie.

rakastankielia napisał/a:

Mój problem polega na tym, że nikt nie chce ze mną rozmawiać. Ja robię wszystko, co mogę, by ten stan rzeczy zmienić, ale nie przynosi to rezultatu, bo jest on zależny nie ode mnie, a od reakcji innych.

Ale przecież reakcja innych na Ciebie zależna jest wyłącznie od Ciebie. To, że Ty rękami i nogami się przed tym bronisz, nie zmienia faktu, że to w Tobie tkwi przyczyna Twojej izolacji, jedynie nadal jesteś jej nieświadomy.
Zresztą jak wyjaśnisz, że tak wiele osób dookoła Ciebie nie ma tego problemu?

rakastankielia napisał/a:

Mój problem polega na tym, że nikt nie chce ze mną rozmawiać. Ja robię wszystko, co mogę, by ten stan rzeczy zmienić, ale nie przynosi to rezultatu, bo jest on zależny nie ode mnie, a od reakcji innych.

Raka, z jednej strony szukasz nowych znajomości. Piszesz, że próbujesz i nic z tego nie wychodzi.. Ale jak ja niedawno zaproponowałem Ci spotkanie to mnie olałeś. Albo coś tu jest nie tak albo to ja czegoś nie rozumiem

NO, czy ja wiem? Może masz rację, ale wyobrażam sobie, że przyjaciół czy kolegów też może brakować. Gdybym była całkiem sama, to też chyba myślałabym o zdobyciu grona znajomych, a nie szukaniu partnera.
Poza tym, myślę, taka kolejność u Raki jest całkiem sensowna. Łatwiej ogarniać koleżeństwo niż związek, więc jeżeli ktoś nie ma doświadczenia w żadnych relacjach, a do tego istnieje jakiś bliżej nieokreślony problem, który doprowadził do takiej sytuacji, to rozpoczęcie zmian od szukania znajomych wydaje się właściwe. Bezpieczne. Małymi krokami i te sprawy, a nie od razu rzucać się na głęboką wodę, tj. "nikt ze mną nie chce nawet pogadać, ale znajdę sobie partnerkę". Przecież ta partnerka musiałaby chcieć robić z nim o wiele więcej niż tylko pogadać.

Nowe_otwarcie napisał/a:

Gość ma wiele hobby, pewnie miałby o czym pogadać...

Wątpię. Od 4 lat nie wymienił nawet tych hobby z nazwy, tylko ciągle używa enigmatycznego zwrotu "mam rózne hobby", "moge rozmawiac na wiele tematów". Pewnie to hobby to granie w WOWa i oglądanie seriali, czy inne super izolujące, samotnicze zajęcie. Gdyby miał jakies konkretne zainteresowania np wycieczki górskie to by poznał kogoś na tych wycieczkach, gdyby interesował się jakimiś artystycznymi rzeczami to by pewnie chodził na zajęcia z rysunku czy ceramiki i tam miał znajomych, gdyby grał na jakimś instrumencie to by dołaczyl do jakiejś amatorskiej kapeli. Każde hobby powoduje, ze możesz poznać inne osoby które je mają. Skoro nikogo nie poznał, to pewnie ma takie hobby, że siedzi sam w domu cały dzień i narzeka w internecie.

O tak, jesteś tak interesujący że wszyscy się rzucą do namierzania Ciebie .

Nowe_otwarcie napisał/a:

KoralinaJones napisał/a:

O tak, jesteś tak interesujący że wszyscy się rzucą do namierzania Ciebie .

Kilku tutejszym paniom na tyle żyłka pękała podczas konwersacji ze mną że gdyby kiedyś los skrzyżował nasze drogi w realu czy (czego na dziś nie planuję, lecz różnie może się zdarzyć) na portalu randkowym, to mogą sobie nawet po czasie próbować coś przypominać i rozkminiać. A jak powiedział Konfucjusz: "Pamiętaj by nie zwierzać się ze swoich słabości komuś, kto może w przyszłości wykorzystać je przeciwko tobie"

Przeceniasz swoją osobę. Owszem, zainteresowanie wykazuje się, ale nie tymi z powodu których "pękła nam żyłka"

Nowe_otwarcie napisał/a:

A co w tym dziwnego? Ja też nie ujawniłem i nie zamierzam ujawniać tutaj swoich hobby, tym bardziej że lwiej części tutejszej społeczności nie zamierzam podawać żadnych informacji, które mogłyby tymże członkiniom (i kilku członkom) w jakikolwiek sposób ułatwić namierzenie mnie (czyli nie zamierzam podawać ani swojego hobby - nie jest tak popularne jak gry komputerowe - ani swojej Alma Mater, aglomeracji w której mieszkam; w sumie i tak napisałem o sobie więcej niż to rozsądne), a zachowanie wielu forumowiczek (i pewnych forumowiczów) wobec mnie jest aż nadto mocnym argumentem uzasadniającym tak daleko idącą ostrożność.

O ile to nie jest jakieś hobby dla jednego promila najbogatszych ludzi w Polsce jak gra w polo, czy wyjazdy na Gumball 3000, to uwierz mi, gostków w twoim wieku, którzy interesują się dokladnie tym samym co ty jest kilkadziesiąt tysięcy.

A dziwne jest to, o czym mówiłam. Czyli, że nikogo nie może poznać przy okazji posiadania tego hobby. Każda grupa hobbystów ma swoje stronki na facebooku, fora, przyciąga ludzi w różnym wieku. Nawet pasjonaci rzeczy, które robi się w samotności, mają swoje targi, warsztaty, eventy na które można przyjść i pogadać z innymi ludźmi. Nie umiem sobie wyobrazić, jakie można mieć zainteresowania, które izolują cię od społeczeństwa. Co to za hobby, że nie możesz zorganizować wspólnego wyjścia na kawę z osobami, które je też mają i sobie o nim pogadać? Nawet ludzie rekreacyjnie zaszywający narkotyki, z czym teoretycznie powinni się ukrywać, umieją sobie znaleźć kolegów do imprezowania wspólnego.

Nowe_otwarcie napisał/a:

KoralinaJones napisał/a:

Przeceniasz swoją osobę. Owszem, zainteresowanie wykazuje się, ale nie tymi z powodu których "pękła nam żyłka"

Kompletnie nie zrozumiałaś. Dajmy na to że gdzieś na portalu widzisz faceta, który przyciąga Twoją uwagę; rozmowa też się klei. I nagle w jego opisie widzisz (albo też w trakcie rozmowy wypływa) jakiś szczegół, który zaczyna Ci się kojarzyć z kimś, kto wcześniej przyprawił Cię o pęknięcie żyłki. Zaczynasz rozkminiać i sprawdzać czy inne szczegóły też się zgadzają i... kłopot dla faceta gotowy. Jeśli się nie zgadza, to oddychasz z ulgą że "to jednak nie on, bo był z zupełnie innego miasta i/lub kończył inną uczelnię"

Zrozumiałam, zrozumiałam. Nie przyciągają mojej uwagi Ci, których tutejsze posty powodują że "pęka mi żyłka", także możesz być pewny że nawet jakbyś wymienił to niby super jedyne w swoim rodzaju hobby a ja się potem na to gdzieś natknęłam to o ile nie zainteresowałbyś mnie wcześniej swoją osobą w sposób pozytywny, fakt że to możesz być Ty nie miałby dla mnie żadnego znaczenia.

Moje główne hobby ma to do siebie że jakiekolwiek przedstawicielki płci żeńskiej dzielące te zainteresowania to prawdziwe białe kruki

Chociaż nawet na ostatnim szkoleniu branżowym trafił się gość o podobnym hobby, który szybko po mojej znajomości pewnych terminów zorientował się że nie ma do czynienia z osobą spoza tej "bajki"

Olinko, ze względów zawodowych często pojawiam się na Śląsku i jednak muszę stwierdzić że Ślązacy pod pewnymi względami są... specyficzną nacją, ewentualna otwartość na "goroli" jest jedynie powierzchowna; to w połączeniu z ich zwyczajowym uporem czyni z nich dość trudnych kooperantów. Jeśli chodzi o lokalne kobiety, to miałem pewne relacje z dwoma i niech jedynym podsumowaniem będzie moje postanowienie że nawet jeśli mi się kiedyś zepsuje obecny związek (a nic na to, odpukać, nie wskazuje), to kogo jak kogo, ale na pewno nigdy więcej żadnej Ślązaczki!

Raka, z jednej strony szukasz nowych znajomości. Piszesz, że próbujesz i nic z tego nie wychodzi.. Ale jak ja niedawno zaproponowałem Ci spotkanie to mnie olałeś. Albo coś tu jest nie tak albo to ja czegoś nie rozumiem

Nowe_otwarcie napisał/a:

Olinko, ze względów zawodowych często pojawiam się na Śląsku i jednak muszę stwierdzić że Ślązacy pod pewnymi względami są... specyficzną nacją, ewentualna otwartość na "goroli" jest jedynie powierzchowna; to w połączeniu z ich zwyczajowym uporem czyni z nich dość trudnych kooperantów. Jeśli chodzi o lokalne kobiety, to miałem pewne relacje z dwoma i niech jedynym podsumowaniem będzie moje postanowienie że nawet jeśli mi się kiedyś zepsuje obecny związek (a nic na to, odpukać, nie wskazuje), to kogo jak kogo, ale na pewno nigdy więcej żadnej Ślązaczki!

Nie mogę wypowiadać się za wszystkich, a przy tym wyraźnie podkreśliłam, że nie jest żadną tajemnicą, bo o tym przecież krążą legendy, że są u nas specyficzne rejony, a w nich żyją specyficzni ludzie, gdzie "walka" pochodzeniowa jest wyraźna i wtedy osoby "z zewnątrz" będą czuły się intruzami. Niemniej ma to miejsce głównie na Górnym Śląsku, a i to tylko w pewnych kręgach, bo cała reszta jest otwarta i przyjazna. Przynajmniej ja spotykam się z takimi opiniami. Oczywiście nie będę polemizować z Twoimi doświadczeniami, ale przyjezdni sami podkreślają, że czują się tu bardzo dobrze.
Inną kwestią jest fakt, że Śląsk Śląskowi nierówny. Na przykład tam, gdzie ja się urodziłam i mieszkałam przez ponad 20 lat (teraz żyję gdzieś indziej), mieliśmy mieszankę pochodzeniową, rdzennych Ślązaków jak na lekarstwo.

Równocześnie dziwi mnie, że na przykładzie dwóch kobiet, które poznałeś, oceniasz całą społeczność. To tak, jakbym ja napisała: poznałam jednego informatyka, był nudny jak flaki z olejem, nigdy więcej informatyków .

Hopefull napisał/a:

Raka, z jednej strony szukasz nowych znajomości. Piszesz, że próbujesz i nic z tego nie wychodzi.. Ale jak ja niedawno zaproponowałem Ci spotkanie to mnie olałeś. Albo coś tu jest nie tak albo to ja czegoś nie rozumiem

Dlaczego mnie to nie dziwi? Nijaki Kremik przez setki postów przemycał, jaki to jest nieszczęśliwy i że nie ma kobiety, która chciałaby go bliżej poznać, a kiedy taka się znalazła, to umówił się, a potem robił uniki. W ten oto sposób wszystkim nam udowodnił, że tu chodzi głównie o skupianie na sobie uwagi i jęczenie dla jęczenia, a nie dla wprowadzenia realnej zmiany.

rakastankielia napisał/a:

Mój problem polega na tym, że nikt nie chce ze mną rozmawiać. Ja robię wszystko, co mogę, by ten stan rzeczy zmienić, ale nie przynosi to rezultatu, bo jest on zależny nie ode mnie, a od reakcji innych.

Raka, z jednej strony szukasz nowych znajomości. Piszesz, że próbujesz i nic z tego nie wychodzi.. Ale jak ja niedawno zaproponowałem Ci spotkanie to mnie olałeś. Albo coś tu jest nie tak albo to ja czegoś nie rozumiem

Uzytkowniczka napisał/a:

Nowe_otwarcie napisał/a:

Moje główne hobby ma to do siebie że jakiekolwiek przedstawicielki płci żeńskiej dzielące te zainteresowania to prawdziwe białe kruki

Chociaż nawet na ostatnim szkoleniu branżowym trafił się gość o podobnym hobby, który szybko po mojej znajomości pewnych terminów zorientował się że nie ma do czynienia z osobą spoza tej "bajki"

Ja nie mówię o poznawaniau dziewczyny, ale ogólnie o życiu towarzyskim. Masz takie hobby, że nikt się w całej Polsce nie interesuje się tym co ty? Mówisz też o głównym hobby, czyli że masz więcej niż jedno. I wszystkie są takie, że nie możesz poznać ani jednej osoby, ani jednego kolegi?

Kobiety nie muszę poznawać, bo ją mam (ponad rok jesteśmy już razem). Moje hobby... na dziś wystarczy mi udzielanie się na forach tematycznych, na kilku jestem nawet dość znany. Dawniej należałem do jednego klubu tematycznego, dziś już szczerze mówiąc takie wyjazdy znacznie mniej mnie bawią, a i towarzystwa tego środowiska w realu specjalnie nie szukam. Jeśli chodzi o pozostałe zainteresowania, to są dość różnorodne, też nie przyszedłem tutaj by akurat o nich opowiadać (choć różne z nich zna np. moja partnerka i to wystarczy). Tak na dobrą sprawę na dziś nie odczuwam specjalnej potrzeby poznawania nikogo nowego ani utrzymywania znajomości z tymi osobami, wystarczą mi ci którzy są.

SaraS napisał/a:

Nowe_otwarcie napisał/a:

Powiem szczerze że z kolegami spotykam się tyle razy lub rzadziej i póki mam bliską mi kobietę, to taka częstotliwość spotkań z kolegami wystarczy mi aż nadto

No fajnie, fajnie, gratuluję , ale jak to się ma do Raki, którego całe życie towarzyskie opierałoby się początkowo na tym pierwszym koledze, koledze-od-spotkań-co-dwa-miesiące?

Odpowiedź odniosłem bezpośrednio do wytłuszczonego fragmentu tamtego posta. Tym bardziej że z postów Raki wynika że potrzebna mu jest przede wszystkim kobieta, ewentualnych przyjaciół/znajomych (których też nie może zdobyć) traktuje na zasadzie "na bezrybiu i rak ryba", jako kogoś kto z braku laku zapewni mu cząstkowe zaspokojenie potrzeb, które w większym stopniu zaspokoiłaby właśnie kobieta. Nie dostrzegasz tego? Wie że tak naprawdę chciałby więcej, ale ponieważ uważa że ta pełna stawka jest dla niego nieosiągalna (też nie pojmuję za bardzo czemu), to serwuje nam zapewnienia że gotów jest się zadowolić nawet ochłapem w formie koleżeństwa z brzydką dziewczyną itp. (czy byłoby rzeczywiście, to wie tylko on sam). Akurat ja staram się ostrożnie używać słowa "desperacja",  ale w przypadku mało kogo  w rozważaniach dotyczących sfery towarzysko-uczuciowej byłoby ono bardziej adekwatne.

SaraS napisał/a:

NO, czy ja wiem? Może masz rację, ale wyobrażam sobie, że przyjaciół czy kolegów też może brakować. Gdybym była całkiem sama, to też chyba myślałabym o zdobyciu grona znajomych, a nie szukaniu partnera.
Poza tym, myślę, taka kolejność u Raki jest całkiem sensowna. Łatwiej ogarniać koleżeństwo niż związek, więc jeżeli ktoś nie ma doświadczenia w żadnych relacjach, a do tego istnieje jakiś bliżej nieokreślony problem, który doprowadził do takiej sytuacji, to rozpoczęcie zmian od szukania znajomych wydaje się właściwe. Bezpieczne. Małymi krokami i te sprawy, a nie od razu rzucać się na głęboką wodę, tj. "nikt ze mną nie chce nawet pogadać, ale znajdę sobie partnerkę". Przecież ta partnerka musiałaby chcieć robić z nim o wiele więcej niż tylko pogadać.

Trochę słuszności może w tym być, ale właśnie dlatego przywołałem swoje doświadczenia z okresu kiedy nie miałem nikogo: znalazłem w necie taką grupę osób, których celem było właśnie organizowanie spotkań na żywo w jakichś knajpkach (na dane spotkanie przychodziło po kilkanaście osób); bardzo pomocny założyciel grupy ułatwił mi wejście i nawet miło się gadało. Niestety, na następnym spotkaniu nie mogłem być, a na kolejny event nie przyszła nie tylko żadna ze znanych mi osób, ale i nikt, po kim byłoby widać że pojawił się właśnie w ramach tej akcji. I z czasem doszedłem do wniosku że to jednak nie tego aktualnie potrzebuję najbardziej...

Ale wiesz co? Przeanalizowałem przypadki Raki i przyszła mi do głowy bardzo śmiała teoria (z góry proszę Rakę o to by nie widział z tego powodu we mnie swego wroga). Bo spójrz: w necie idzie gładko, a w realu totalna porażka. Gość ma wiele hobby, pewnie miałby o czym pogadać...
Otóż tak się składa że takie osoby nie znające związków ani regularnych bliższych znajomości czasem mają... poważne problemy z szeroko pojętą higieną osobistą, z których odbioru przez otoczenie często nie zdają sobie sprawy (zwłaszcza że nie ma w pobliżu nikogo, kto by na ucho zwrócił im na to stanowczo uwagę). Sam pamiętam gościa, który sam w sobie był całkiem sympatyczny, ale czuć było mocno od niego nie tylko niezbyt przyjemną woń potu, ale i inną, związaną z... nazwijmy to "rekompensowaniem sobie braku życia uczuciowego". Gdyby tak było, to by wyjaśniało sporo z opisanych przez niego wydarzeń. Aczkolwiek zaznaczam że ten trop może być całkowicie chybiony, bo Raki osobiście nie poznałem i nie jest moim celem zranienie go czy poniżenie; przytoczony wyżej gość też w sumie nie zdawał sobie do końca sprawy z tego jak inni go z tego powodu odbierają, bo zgodnie z zasadami habituacji węchu przestajemy czuć własną woń.

Dlaczego mnie to nie dziwi? Nijaki Kremik przez setki postów przemycał, jaki to jest nieszczęśliwy i że nie ma kobiety, która chciałaby go bliżej poznać, a kiedy taka się znalazła, to umówił się, a potem robił uniki. W ten oto sposób wszystkim nam udowodnił, że tu chodzi głównie o skupianie na sobie uwagi i jęczenie dla jęczenia, a nie dla wprowadzenia realnej zmiany.

rakastankielia napisał/a:

Hopefull napisał/a:

[... Ale jak ja niedawno zaproponowałem Ci spotkanie to mnie olałeś.

Nie olałem, .... Chętnie się spotkam, .... Proponuję 16.02 lub 20.02.

Proponowałem -> Olałeś
Nie olałem -> Chętnie się spotkam

Słabo to brzmi niestety. Olałeś.

Gary napisał/a:

rakastankielia napisał/a:

Nie olałem, .... Chętnie się spotkam, .... Proponuję 16.02 lub 20.02.

Proponowałem -> Olałeś
Nie olałem -> Chętnie się spotkam

Słabo to brzmi niestety. Olałeś.

Napisałem, że mam egzaminy i nie wiem, czy znajdę termin.

rakastankielia napisał/a:

Gary napisał/a:

Proponowałem -> Olałeś
Nie olałem -> Chętnie się spotkam

Słabo to brzmi niestety. Olałeś.

Napisałem, że mam egzaminy i nie wiem, czy znajdę termin.

Dobrze, że się wszystko wyjaśniło. To się zgadza, tak napisałeś, ale po tym kontakt się urwał więc uznałem, że jednak odpuszczasz