Być Chadem? - Netkobiety.pl

A jakieś w ogóle cię interesują? Mam na myśli takie realnie istniejące. Odnoszę wrażenie, że z kobiet w wieku  ~25-30 99,99% byś odrzucił. Zostały by ci do wyboru tylko Zendaya, Anya Taylor-Joy i może Sophie Turner. Tylko wiesz, możliwe, że nie jesteś w ich targecie.

rakastankielia i jakis_czlowiek im więcej waszych postów czytam to tym bardziej chciałbym was poznać w realu żeby sprawdzić czy faktycznie jesteście tacy jak o sobie piszecie. Często zgadzam się z waszymi postami jednak w ciągu ostatnich tygodni śledzenia tego forum już nawet ja nie mogę przejść obojętnie obok tego, że coraz bardziej pogrążacie się w mroku.

Wydaje mi się, że jednak jesteście o wiele lepszymi osobami niż sami się uważacie tylko te ciągłe, nieudane próby znalezienia dziewczyny na siłę, obniżyły wasze poczucie własnej wartości niemal do zera mimo iż pod wieloma względami macie lepiej i więcej niż chociażby ja.

rakastankielia tak samo, ciągle piszesz o wyglądzie jako jedynym kryterium oceniania przez kobiety. Zgodziłbym się z tobą gdybym nie widział choćby w pracy wielu facetów brudnych, kiepsko pachnących, bez kilku zębów, którzy chyba nigdy nie byli u fryzjera, a mimo to mieli dziewczyny i to ładne. Mój szwagier ma 160cm wzrostu, siostra jest wyższa od niego i są już prawie 10lat po ślubie z trójką dzieci, a bogaty też nie jest. To nie tak, że twój wygląd nie podoba się kobietom z twojego otoczenia bo śmiem twierdzić iż wcale źle nie wyglądasz(takie przeczucie). Tobie się wydaje, że tak jest tak jak mi przez wiele lat się wydawało, że nie zasługuję na przyjaciół, miłość czy szczęście póki nie stanę się dosłownie idealny, nadczłowiekiem. Ja też nie mam żadnego doświadczenia w seksie. Jeśli kiedyś nastanie dzień, w którym będę miał możliwość zdobyć to "pierwsze" doświadczenie i ten brak będzie zauważalny gołym okiem to powiem wprost, że go nie mam. Jeśli dla jakiejś dziewczyny coś tak błahego i głupiego będzie powodem do odrzucenia to znaczy, że nigdy nie była warta mojego czasu. Pisze to do was bo mimo iż mam jeszcze mniej niż wy i teraz wiem, że nie da się stać idealnym to nadal chciałbym stać się kim kto zostanie zapamiętany. Jeśli nie jako ten, który osiągnął coś wielkiego to przynajmniej jako ten, który walczył i próbował to zrobić.

jakis_czlowiek napisał/a:

Po co kobiecie facet, który nie wie co ma robić, popełnia błędy, ma same wady? Żadna nie zechce słabego faceta, zaraz wymieniony zostanie na kogoś innego.

Ale co pobzyka zanim zostanie wymieniony, to jego .

Hopefull napisał/a:

Nie wiem czy aż tak czasy się zmieniły lub ja mam takie szczęście, ale na drugiej, nawet czasem pierwszej randce pada to pytanie. I jak tu żyć?

W takim razie jestem stara i chwała ci za to losie.

Po pytaniu "ilu miałaś", to jedynie zapłacić za siebie, wstać i wyjść . Nigdy nie spotkałam się z czymś takim, nie wiem, może to nie tyle znak czasów, co jakaś cecha charakterystyczna randek umawianych za pomocną portali randkowych.

SaraS napisał/a:

Jakie (pierwsze - skoro więcej nie ma) wrażenie możesz sprawiać? Sposób wysławiania się, głos (modulacja), mimika, gestykulacja, sposób poruszania się, zapach, postawa itd. - to wszystko też widać przy pierwszym spotkaniu i to wszystko składa się na to pierwsze wrażenie, po którym kobieta już wie, że nie jest Tobą zainteresowana. W internetowych znajomościach będzie tego mniej, ale też coś się znajdzie: zdjęcia, opis, sposób prowadzenia rozmowy (jak i o czym piszesz) i pewnie jakieś inne, o których nie wiem, bo z tindera i podobnych nie korzystałam.

To też jest spory problem - dziewczyny nie chcą spotykać się drugi raz, nawet jeśli spotkanie było ok. Bo musi już za pierwszym razem być to "wow". Co jest ciężkie do osiągnięcia.

Wiem, że wyrwane z kontekstu. Chodziło mi o to, że napisałaś, że po pierwszym wrażeniu kobieta już wie czego chce. I to pierwsze wrażenie musi być takie "wow" właśnie. A przecież pierwsze spotkanie zwykle jest dość sztywne, to czemu nie spotkać się jeszcze raz, jeśli było fajnie? Niestety dziewczyny tak tego nie widzą. Przy takim podejściu szansa na drugie spotkanie jest bardzo niska.

Raka, sorry, ale to się przecież kupy nie trzyma.

Piszesz, że:
- masz wiele cech, których kobiety oczekują, ale nikt o nich nie wie, bo odrzucenie następuje przed jakimkolwiek poznaniem;

- uważasz, że odrzucają Cię ze względu na wygląd;

- nie wyglądasz źle, jesteś przeciętny;

- masz mało par na portalach, w realu - zero zainteresowania.

O opcji pierwszej nie ma co pisać, ale jeśli druga jest prawdą, to można byłoby znaleźć faktyczny problem. Jeśli nie wygląd, ale i nie charakter, to co?
Tu przydatne byłyby przykłady. Jak wygląda to, że kobiety nie chcą Cię poznawać w realu? Co się dzieje z tymi nielicznymi parami z portali? Opis sytuacji; w którym momencie wszystko siada i widzisz, że klapa?
Bo można wymyślić wiele powodów, ale to będzie tylko zgadywanie. Jakie (pierwsze - skoro więcej nie ma) wrażenie możesz sprawiać? Sposób wysławiania się, głos (modulacja), mimika, gestykulacja, sposób poruszania się, zapach, postawa itd. - to wszystko też widać przy pierwszym spotkaniu i to wszystko składa się na to pierwsze wrażenie, po którym kobieta już wie, że nie jest Tobą zainteresowana. W internetowych znajomościach będzie tego mniej, ale też coś się znajdzie: zdjęcia, opis, sposób prowadzenia rozmowy (jak i o czym piszesz) i pewnie jakieś inne, o których nie wiem, bo z tindera i podobnych nie korzystałam.

twojeslowo napisał/a:

rakastankielia napisał/a:

No ja dokonuję wyborów na miarę możliwości i jakoś nie przynosi to efektu.

No bo masz tego Aspergera, czy coś .

Co to ma do rzeczy? To lekka odmiana. Poza tym, wielu ludzi ma i jakoś mają znajomych, a nawet są w związkach.

rakastankielia napisał/a:

twojeslowo napisał/a:

No bo masz tego Aspergera, czy coś .

Co to ma do rzeczy? To lekka odmiana. Poza tym, wielu ludzi ma i jakoś mają znajomych, a nawet są w związkach.

A czy próbowałeś poznawać inne osoby z ZA? Pytam poważnie i bez złośliwości. Statystycznie spotykasz osoby neurotypowe, z których wiele może Cię odrzucać ze względu na specyficzne zachowanie i to nie ma nic wspólnego z wyglądem. Nie uważam, żeby wysokofunkcjonujący autyzm to była choroba albo coś, co trzeba korygować jakąkolwiek terapią, nawet więcej - wtłaczanie takich osób na siłę w "normę" to dla nich krzywda. Próbuj może na jakimś forum dla osób asd? Mogę się mylić, ale jak nie spróbujesz, to się nie dowiesz.

rakastankielia napisał/a:

SaraS napisał/a:

Raka, sorry, ale to się przecież kupy nie trzyma.

Piszesz, że:
- masz wiele cech, których kobiety oczekują, ale nikt o nich nie wie, bo odrzucenie następuje przed jakimkolwiek poznaniem;

No ale tak właśnie jest.

- uważasz, że odrzucają Cię ze względu na wygląd;

A co innego, skoro mnie nie znają i nie chcą poznać?

- nie wyglądasz źle, jesteś przeciętny;

Tak właśnie jest, każda kobieta, która mnie widziała to potwierdzi, nawet niektóre kobiety z forum.

- masz mało par na portalach, w realu - zero zainteresowania.

Tak właśnie jest.

O opcji pierwszej nie ma co pisać, ale jeśli druga jest prawdą, to można byłoby znaleźć faktyczny problem. Jeśli nie wygląd, ale i nie charakter, to co?
Tu przydatne byłyby przykłady. Jak wygląda to, że kobiety nie chcą Cię poznawać w realu? Co się dzieje z tymi nielicznymi parami z portali? Opis sytuacji; w którym momencie wszystko siada i widzisz, że klapa?
Bo można wymyślić wiele powodów, ale to będzie tylko zgadywanie. Jakie (pierwsze - skoro więcej nie ma) wrażenie możesz sprawiać? Sposób wysławiania się, głos (modulacja), mimika, gestykulacja, sposób poruszania się, zapach, postawa itd. - to wszystko też widać przy pierwszym spotkaniu i to wszystko składa się na to pierwsze wrażenie, po którym kobieta już wie, że nie jest Tobą zainteresowana. W internetowych znajomościach będzie tego mniej, ale też coś się znajdzie: zdjęcia, opis, sposób prowadzenia rozmowy (jak i o czym piszesz) i pewnie jakieś inne, o których nie wiem, bo z tindera i podobnych nie korzystałam.

Zdjęcia może mam średnio nadające się na portale, ale lepszych nie mam, dlatego wrzucam takie z wyjazdów, które podobają mi się najbardziej. Opis mam i to sensowny, więc to na plus. Pytałem na grupce fb, to nikt się nie przyczepił, tu na forum też opinie były generalnie pozytywne. Jeśli chodzi o sposób prowadzenia rozmowy – ok, może nie potrafię flirtować, ale też chcę najpierw poznać daną dziewczynę, zobaczyć, czego ona oczekuje i na ile mogę sobie pozwolić. A przecież koleżeńskiej relacji też nie wykluczam, nawet przez portal... Już nie mówiąc o tym, że większość nie odpisuje na pierwszą wiadomość albo odpisuje bardzo zdawkowo.

Wysławiam się i poruszam normalnie, w kwestii głosu, mimiki i gestykulacji musiałby się wypowiedzieć ktoś z boku.

Nie miałam na myśli flirtu nawet, tylko zwykłą rozmowę, bo - jeśli dobrze pamiętam - wspomniałeś też o braku koleżanek.

Okej, to konkrety. Jak wyglądały te odrzucenia w realu? Zagadywałeś i zostałeś spławiony? Kogo, gdzie, jak? Przykłady, opisy.

Ignorowany? Znaczy, pytasz, kiedy kolokwium, a laska patrzy na Ciebie i milczy? Trudno mi w to uwierzyć, szczerze mówiąc.

A że zdawkowe odpowiedzi - no, to mnie akurat nie dziwi. Jak mnie ktoś właściwie nieznajomy zagaduje, to też raczej nie tryskam entuzjazmem, tylko odpowiadam i tyle. No i absolutnie nie uważam, że go w tym momencie odrzucam.

Trudno mi w to uwierzyć, szczerze mówiąc.

rakastankielia napisał/a:

bb8 napisał/a:

A czy próbowałeś poznawać inne osoby z ZA? Pytam poważnie i bez złośliwości. Statystycznie spotykasz osoby neurotypowe, z których wiele może Cię odrzucać ze względu na specyficzne zachowanie i to nie ma nic wspólnego z wyglądem. Nie uważam, żeby wysokofunkcjonujący autyzm to była choroba albo coś, co trzeba korygować jakąkolwiek terapią, nawet więcej - wtłaczanie takich osób na siłę w "normę" to dla nich krzywda. Próbuj może na jakimś forum dla osób asd? Mogę się mylić, ale jak nie spróbujesz, to się nie dowiesz.

Nie wiem, gdzie szukać takich osób. Próbowałem na grupce dla WWO, ale nic z tego nie wyszło.

Z marszu znalazłam grupkę na fb (zamkniętą, trzeba mieć konto) oraz tradycyjne forum dla osób z Zespołem Aspergera. WWO to jest jednak co innego, imo większy przekrój. Zrobisz jak uważasz. Nie jesteś ani głupi, ani chamski, jeśli wygląd też jest w normie, to albo masz wybitnego pecha, albo właśnie słabo dogadujesz się z ludźmi spoza spektrum.

rakastankielia napisał/a:

bb8 napisał/a:

Z marszu znalazłam grupkę na fb (zamkniętą, trzeba mieć konto) oraz tradycyjne forum dla osób z Zespołem Aspergera. WWO to jest jednak co innego, imo większy przekrój. Zrobisz jak uważasz. Nie jesteś ani głupi, ani chamski, jeśli wygląd też jest w normie, to albo masz wybitnego pecha, albo właśnie słabo dogadujesz się z ludźmi spoza spektrum.

Poszukam, dzięki

Za granicą nie miałem problemu z nawiązywaniem znajomości, więc raczej to nie jest kwestia słabego dogadywania się z ludźmi spoza spektrum, tym bardziej, że mam też znajomych mieszkających na drugim końcu Polski, z którymi czasem podróżuję, a także znajomą z zagranicy poznaną, gdy była w Polsce na wymianie.

Czy te znajomości przetrwały?
Jakoś ciężko mi uwoerzyć, ze z Polakami nie możesz zawierać znajomości, a z ludzmi zza granicy, gdziekolwiek by to było - możesz.

10k i to na rękę to zarabia początkujący programista, student 3 roku polibudy, jeśli w stopniu zadowalającym rozwiązał zadania na teście. Żaden kosmos. Ale żeby być studentem polibudy to IQ trzeba mieć na odpowiednim poziomie (i nie tylko IQ).

rakastankielia napisał/a:

rossanka napisał/a:

Czy te znajomości przetrwały?
Jakoś ciężko mi uwoerzyć, ze z Polakami nie możesz zawierać znajomości, a z ludzmi zza granicy, gdziekolwiek by to było - możesz.

Fakt faktem, że nie. Ale gdybym tam pozostał, to pewnie by przetrwały. Tam nawiązywałem relacje również z Polakami. Za to znajomość z dziewczyną z wymiany przetrwała do dziś.

Może po prostu jak wiesz, że jakieś kontakty i relacje mają charakter tymczasowy, nie rokują, to jesteś bardziej wyluzowany i z większym dystansem, a gdy Tobie zależy, to spinasz się a to się czuje i jest to zniechęcające.

SaraS napisał/a:

Mam kolegę z ZA, też funkcjonuje normalnie, ale to, co on uważa za normalne, koło normy często nie stało. Przy czym mnie akurat to bardziej bawi, ale może dlatego, że nie jestem z nim w związku, bo na co dzień to mogłoby być męczące. Z drugiej strony nie byłoby to raczej dla mnie taką bezwzględną przeszkodą dla związku, raczej... niedogodnością, ale wiem, że dla kobiet (tych niewielu, które do siebie dopuścił) granicą jest koleżeństwo i absolutnie nie widziałyby w nim partnera. Z drugiej strony on też związku nie szuka, więc win - win.

Mogłabyś dokładniej opisać zachowania tego kolegi i jakieś przykłady tego co on uznaje za normalne, a co dla większości ludzi nie jest? Na prawdę mnie to zaciekawiło i chciałbym sprawdzić czy ja też mam tego typu odchyły od normy.

Hm. Oglądałeś BBT? Sheldon Cooper w pełnej krasie. Łącznie z ulubionym miejscem, genialnym umysłem i - mimo wszystko - sympatią do przyjaciół.
A jesli nie oglądałeś, to proszę. Najbardziej i najczęściej widać to po tym, co i jak mówi, a co trudno opisać na forum. Do wielu spraw podchodzi jakby dziecinnie, przejmuje się o wiele za bardzo, jakiś drobiazg potrafi przeżywać i opowiadać o nim przez kwadrans. Np. kiedyś w knajpie zamówił jakieś danie, w którym jednym ze składników były pieczarki, kelnerka przyjęła, facet za nim zamówił coś innego, ale też z pieczarkami i kelnerka  poinformowała go, że pieczarek nie ma. Wtedy - niech już będzie - Sheldon spytał o te pieczarki, że u niego też są, czy wystarczy, co zamierzała zrobić itd. Ona powiedziała, że w tym, co zamówił, zamieniliby na inne grzyby, a on, że on by tego nie zjadł, że jak tak można, że chce zmienić zamówienie itd. No i zmienił, miał przy tym rację, jasne, ale całe to trochę histeryczne "ja bym tego nie zjadł" + opowiadanie o tym przez kilkanaście minut, z wielkim przejęciem oczywiście... To było trochę za dużo jak na fakt, że mógłby znaleźć w daniu grzyby. Zresztą z jedzeniem często miał jakieś fanaberie, do większości knajp nie pójdzie "bo nie", nawet jeśli w nich jeszcze nie był, wszystko załatwiane mocno po dziecięcemu, "ja tam nie będę jadł!", takie tupanie nóżkami bez zwracania uwagi na towarzyszy.

Miał też dziwne podejście do seksu i relacji. Z jednej strony trochę jak zawstydzony dzieciak, trochę hihi, trochę "weźcie, przestańcie" w odpowiedzi na jakieś dwuznaczne żarty czy droczenie się, a z drugiej potrafił nagle bez związku z tematem wyskoczyć z informacją, że on jeszcze nigdy seksu nie uprawiał. Albo zacząć rozważania typu: "Basia ma męża i troje dzieci, to wiemy, że Basia przynajmniej 3x seks uprawiała, a Sara ma partnera, ale nie ma dzieci, to nie wiadomo". XD
No, różne rzeczy jeszcze bywały dziwne, ale raczej do przejścia. Trochę inne podejście do dotykania, niechęć do poznawania nowych osób, do wychodzenia do ludzi (np. w sklepie) itd. Ale to raczej drobiazgi, najbardziej zwracały uwagę różne rzeczy, które mówił i dziecięce zachowania, które pojawiały się, jak mu coś nie odpowiadało (np. długie opowieści o tym, dlaczego w kinie w X są złe fotele i on tam nie będzie chodził).
Natomiast to też nie tak, że on był taki przez cały czas (bo trochę się głupio czuję, wygląda, jakbym  obsmarowywała kogoś, kogo nie lubię). Nie. Ja go właśnie bardzo lubię, przez większość czasu dało się z nim fajnie pogadać, zwłaszcza że mamy wspólne zainteresowania, o których on ma zdecydowanie większą wiedzę, więc ja akurat (przez większość czasu ) lubię go słuchać, lubię z nim spędzać czas, ale, no... trzeba być gotowym na niespodzianki.

rakastankielia napisał/a:

Za granicą nie miałem problemu z nawiązywaniem znajomości, więc raczej to nie jest kwestia słabego dogadywania się z ludźmi spoza spektrum, tym bardziej, że mam też znajomych mieszkających na drugim końcu Polski, z którymi czasem podróżuję, a także znajomą z zagranicy poznaną, gdy była w Polsce na wymianie.

Więc wszystko z tobą ok, tylko że to nie jest twój czas. Umiesz nawiązywać i utrzymywac znajomości, masz jakieś hobby, nie jesteś niedorajdą życiową (podróżujesz, znasz języki). Nie masz dziewczyny bo jeszcze jej nie poznałeś i tyle. Nakręciłeś się na poznanie kogoś i to ma być na teraz, na już. Proponuję przyjąć że nie poznasz teraz nikogo i może się to stać dopiero za dwa, trzy lata, a do tego czasu cieszyć się życiem.
Jak sobie przypominam to u mnie w liceum w klasie do której chodziło 30 osób były tylko 2 pary, reszta ludzi była sama, podobnie na studiach, było kilka par na roku ale większość ludzi nie poznała miłości swojego życia na studiach. Rozumiem, że się nakręciłeś, że chcesz poznać kogoś teraz, ale z tego co rozumiem, to nawet nie masz wokół siebie kogoś, kto mógłby być kandydatką na potencjalną dziewczynę. Wiem że w internecie panuje teraz narracja, że dziewczyny w wieku 20-25 lat to nic innego nie robią, tylko jeżdżą na Erasmusa, zmieniają co chwila partnerów, na Tinderze możesz mieć co tydzień inną, ale rzeczywistośc tak nie wygląda. Młodzi ludzie statystycznie zaczynają później współżycie, odsetek singli jest większy niż w poprzednich pokoleniach, później niż kiedyś zakłada się rodzine i myśli o dzieciach. Wygląda na to że wszystko z tobą jest ok i dokładnie wpisujesz się w statystycznego, polskiego chłopaka, więc nie szukaj na siłę dziury w całym, tylko skup sie na rzeczach na które masz wpływ i robieniu rzeczy które dają ci radość.

rakastankielia napisał/a:

Dzięki za miłe słowa, ale też nie do końca o to chodzi. Nie nakręcam się na poznanie dziewczyny na siłę, ale nie mam nawet w swojej okolicy znajomych, z którymi mógłbym się regularnie spotykać (bo odległość uniemożliwia regularne spotkania ze znajomymi, których mam). U mnie na studiach też żadnych par nie ma, co nie zmienia faktu, że prawie każdy jest w związku... A po studiach już nie będę miał gdzie poznawać ludzi.

Nie twierdzę, że moje rówieśniczki zmieniają co chwilę partnerów, bo widzę, że tak nie jest. A na Erasmusa sam bym pojechał gdyby nie covid, dobrze że chociaż w technikum się załapałem na praktyki zagraniczne.

Ze znajomymi jest tak samo. Masz prace, studia. Poznałes tam jakiś ludzi i nie pykło. Nie udało się przerodzić tych znajomości w przyjaźnie. Trudno, żebyś teraz zmieniał prace, czy zamiast studiować imprezował w weekendy żeby mieć jak najwięcej kumpli. Jesteś na takim etapie swojego życia, gdzie jesteś sam. I tyle. Dużo ludzi wyjeżdżając na emigracje, przeprowadzając się do innego miasta, zmieniając prace też na początku jest sama. Do nawiązania fajnych przyjaźni trzeba czasu, pracy i chemii. Nie masz jej ani z kolegami ze studiów, ani z kolegami z pracy i tego nie przeskoczysz. Również polecam nie fiksować się na tym. Jeśli masz okazje zrobić jakąś domówkę u siebie, dodac jakiegoś znajomego ze studiów na FB i czasem sobie popisać to fajnie żebyś to zorganizował. Ale jeśli mimo twoich prób nic nie wypaliło to nie da się tego przeskoczyć.
Ciągłe szukanie w sobie wad może przynieść odwrotne skutki. Zamiast skupić się na studiach, pracy, pojechać sobie na jakąś wycieczkę, rozwijać hobby, podtrzymywać relacje z rodziną i tymi znajomymi których masz, zaczniesz bawić się w terapie, psychoanalizy, coaching. Wydasz na to pieniądze i zmarnujesz czas, tylko po to, żeby na końcu się dowiedzieć, że rzeczywiście to nie był twój czas. Studiując w weekendy i pracując w ciągu tygodnia masz mało wolnego, więc nic dziwnego że nie masz jakiś wybitnie ciekawych perspektyw towarzyskich. Skoro nie planujesz w najbliższym czasie przeprowadzki, zmiany pracy, czy czegokolwiek co by mogło dramatycznie zmienić twoją sytuacje, to zaakceptuj, że na razie będziesz sam i zajmij sie sobą.

rakastankielia napisał/a:

W pracy mam znajomych, ale to są osoby z zupełnie innej grupy wiekowej, więc mimo że zdarzają się wspólne spotkania (typu urodziny dla pracowników czy jakieś krótkie wyjścia na piwo po pracy), to jednak to nie to samo. Nie studiuję w weekendy, właśnie odwrotnie, studiuję dziennie, a w weekendy dorabiam. Przeprowadzka po studiach wchodzi w grę, ale wszystko zależy, jeśli znajdę jakąś fajną pracę tu, to zostanę tu. Mam już dość samotności, więc trudno mi zaakceptować, że "na razie będę sam", bo jest to stan niezmienny od lat.

Więc tego nie akceptuj. Złość się na to i rozmyślaj o tym codzinnie. Tylko co ci to da? Nie masz możliwości przeprowadzenia się, nie możesz zmienić kierunku studiów w połowie zajęć, jeśli koledzy cie nie lubią to ich do tego nie zmusisz. Jesli nie jestes zainteresowany przyjaźniami z osobami w innej grupie wiekowej, to twoi koledzy z pracy nagle nie odmłodnieją od tego.

cisza to ja napisał/a:

Masz dopiero 23 lata i za sobą czas dwuletniego wyłączenia z życia poprzez Covida.
Jesteś bardzo młodym człopakiem i nie trać czasu na siedzenie na forum, a tym
bardziej czytaniu historii, które mogą Ci skrzywić spojrzenie na miłość, związki,
przyjaźń itp.
Idź do ludzi w realu, uprawiaj sporty, zainteresuj się kulturą i sztuką, bo w takich
miejscach możesz spotkać swoich rówieśników, a wzajemne hobby - zbliża.
Powodzenia.

Pół roku temu dostałeś taką oto poradę. Trzymaj się jej.
Przejrzałam też inne twoje posty i widzę, że masz dokładnie ten sam problem od 2 lat. Obawiam się, że na tym etapie to zostaje już tylko akceptacja i zajęcie się samym sobą.

rakastankielia napisał/a:

No tylko że wychodzę do ludzi, nic to nie daje.

Dobrze, skoro nie chcesz zaakceptować obecnego stanu rzeczy, a metody, które ci doradzili inni ludzie na forum nie działają, to..? No właśnie, co proponujesz? Jakie jest inne wyjście z tej sytuacji?

rakastankielia napisał/a:

SaraS napisał/a:

Ignorowany? Znaczy, pytasz, kiedy kolokwium, a laska patrzy na Ciebie i milczy? Trudno mi w to uwierzyć, szczerze mówiąc.

Ignorowany bardziej w sytuacji, gdy np. chcę pogadać na jakiś temat, który wiem, że ją interesuje (albo włączyć się do dyskusji, bo akurat siedzę obok i ktoś rozmawia, a mnie akurat dany temat ciekawi).

A że zdawkowe odpowiedzi - no, to mnie akurat nie dziwi. Jak mnie ktoś właściwie nieznajomy zagaduje, to też raczej nie tryskam entuzjazmem, tylko odpowiadam i tyle. No i absolutnie nie uważam, że go w tym momencie odrzucam.

No ale chyba po to są studia, by kogoś poznać... Pozostałe osoby też zagadują i jakoś nie dostają zdawkowych odpowiedzi nieznajomy mógłbym być dla osoby z niższego roku, ale nie dla kogoś, z kim dzielę salę od kilku lat.

Moim zdaniem źle do tego podchodzisz. Za duże oczekiwania względem tego pierwszego zagadania do kogoś. Warto, uważam, byłoby zdać sobie sprawę, że to nie tak, że "studia są po to, by kogoś poznać", tylko - że to Ty chcesz kogoś poznać. Co znaczy, że ci zagdywani ludzie wcale nie muszą mieć tego na celu i nie muszą od razu z entuzjazmem korzystać z okazji, którą im dałeś, cieszyć się z tego, że się odezwałeś itd. Dla osoby, z którą nawiązujesz pierwszy kontakt, jesteś (prawie) obcy i nieważne, że znacie swoje imię czy siedzicie w jednej sali. Ogólnie - nie znacie się. Jeżeli zagadujesz do kogoś, kto specjalnie nie szuka nowych znajomych, to na początku te zdawkowe odpowiedzi będziesz otrzymywał. Tylko to niczego nie przekreśla, po prostu awans na kolegę wymaga czasu.

rakastankielia napisał/a:

No tylko że z innymi od razu nawiązywali znajomość, tworzyli grupki itd., tylko ze mną nie. Nie chodzi o to, że po pierwszym zagadaniu mamy od razu być najlepszymi przyjaciółmi, ale też nikogo nie ignorują od początku, tylko normalnie rozmawiają.

Rozumiem. Miałam na myśli to, że jeśli przy pierwszym zagadaniu dostajesz zdawkową odpowiedź, to to nie musi świadczyć o jakimś Twoim defekcie czy braku. To raczej naturalne. Trudno mi wyobrazić sobie sytuację, w której ktoś niemal obcy mnie zagaduje i otrzymuje coś więcej. Nie dlatego, że coś z nim nie tak. Dlatego, że w tym momencie ja go nie znam i nic od niego nie chcę (w sensie: nie szukam specjalnie przyjaciół, nic nas - na ten moment - nie łączy, ktoś coś powiedział/spytał, to grzecznie odpowiedziałam i tyle, bo co więcej?). To nawet nie to, że ja nie życzę sobie rozmowy. Bardziej: nawet się nad tym nie zastanawiam, więc naturalnie nie dążę do tego. Jak na zagadaniu się skończy, to się skończy cała interakcja.
A Ty, mam wrażenie, za szybko liczysz na wzajemność. Że Ty się odezwałeś, to teraz piłeczka po drugiej stronie. Nie. Jeśli chcesz zdobyć znajomych, to zdobywasz, zakładasz dłuższe działanie po swojej stronie. Dopiero potem (to już zależy od Ciebie, kiedy dokładnie) możesz oceniać wzajemność. Od niemal obcych nie ma co jej oczekiwać.

Uzytkowniczka napisał/a:

rakastankielia napisał/a:

No tylko że wychodzę do ludzi, nic to nie daje.

Dobrze, skoro nie chcesz zaakceptować obecnego stanu rzeczy, a metody, które ci doradzili inni ludzie na forum nie działają, to..? No właśnie, co proponujesz? Jakie jest inne wyjście z tej sytuacji?

Nie ma wyjścia. Jedynym rozwiązaniem jest poznanie dziewczyny, która mnie nie odrzuci z góry.

Ale twierdzenie, że osoby, które dobrze zarabiają (tzn. wykonują pracę zawodową wykorzystując swoje cechy, umiejętności, zdolności, naturalne talenty) nie są, a przynajmniej nie muszą być inteligentne, też się nie broni. Wielu forumowiczów próbuje jednak dowieść, ze się mylę, że tacy ludzie wcale nie są inteligentni, że to nie jest jedna z niezbędnych cech, dzięki której ci ludzie dobrze zarabiają. TO WŁAŚNIE TO STWIERDZENIE JEST POWODEM WOJNY W TYM WĄTKU

Są tacy, którzy twierdzą, że prawdziwie inteligentne są tylko te osoby, które mogą dobrze zarabiać, mają do tego warunki, ale dobrowolnie z tego rezygnują (np. adwokat pracujący wyłącznie pro bono). Natomiast osoby, które wykorzystują swoją inteligencję do tego by dużo zarabiać, to kapitaliści krwiopijcy pozbawieni zasad etycznych tak w skrócie

Jakie to ma znaczenie, komu jeszcze odpowiada się zdawkowo? Tak czy siak to do Ciebie należy wzbudzenie zainteresowania (rozmową, nie sobą), bo - na ten moment - jesteś jedyną osobą, której na tym zależy.

Skąd wiesz, jakie są relacje tych osób? Może ze sobą rozmawiali o parę razy więcej. Może pisali na fejsie czy gdzieś tam. Może byli świadkiem czegoś zabawnego, wymienili spojrzenia, uśmiechnęli się pod nosem i już mieli jakieś "połączenie". Może jechali razem komunikacją miejską. To wszystko to nadal blisko zerowa znajomość, ale sporo więcej niż pierwsza rozmowa.

Po trzecie: poniekąd to, co napisał Johny. Wiele zależy od tego, czym, powiedzmy, emanujesz. Jak masz na czole wypisane, że łakniesz znajomych, jesteś zdesperowany, to Twoje być albo nie być, to masz mniejsze szanse na ciepłe przyjęcie niż ktoś, kto się tak nie spina, jest zadowolony, otwarty i przede wszystkim rzeczywiście ciekawy drugiej osoby (a nie - skupiony na poszerzeniu grona znajomych).

Może w takim kontekście warto zastanowić się jeszcze, kogo zagadujesz. Wszystkich, jak leci, byle zwiększyć szanse? Bo jeśli tak, to może lepszy efekt da odpuszczenie, zajęcie się czymś tak, żeby poznać osoby zainteresowane tym samym i wtedy - kiedy faktycznie ktoś Cię zainteresuje - starać się do tej osoby zbliżyć?

Jaką widzisz różnice w ludziach, którzy umieją się dobrać w grupki na studiach a sobą?

Nie widzę żadnej. Ale też nie znam ich na tyle, by oceniać.

Czym się różnisz od osób, z którymi inni chętnie rozmawiają?

Przeciętnie wyglądam?

Jakich zdolności ci brakuje, żebyś wyszedł ze swoimi rówieśnikami na piwo?

Żadnych zdolności mi nie brakuje. Jedyne, czego mi brakuje, to chęci z drugiej strony.

rakastankielia napisał/a:

Odnoszę wrażenie, że żeby one były jakkolwiek zainteresowane rozmową ze mną, to musiałbym przepłynąć przez Atlantyk, objechać rowerem Afrykę i przejechać na stopa Autostradę Panamerykańską, po drodze wchodząc jeszcze na wszystkie ośmiotysięczniki. Ewentualnie być jakimś znanym aktorem, piosenkarzem czy piłkarzem. Inaczej będę z góry odrzucany, niezależnie od tego, co mam do powiedzenia i jak ciekawie opowiadam.

Oczywiście wszyscy ci, którzy mają z kim rozmawiać, mają na koncie szalone sukcesy, tak? Żadni przeciętni ludzie nie mają znajomych?

I co by Ci dało objechanie rowerem Afryki? Miałbyś to napisane na czole? Czy informowałbyś o tym w pierwszym zdaniu? Założę się, że nie miałoby to większego wpływu na Twoje towarzyskie sukcesy. No chyba że TY zacząłbyś się zachowywać inaczej, mając coś, z czego byłbyś naprawdę dumny.

SaraS napisał/a:

rakastankielia napisał/a:

Odnoszę wrażenie, że żeby one były jakkolwiek zainteresowane rozmową ze mną, to musiałbym przepłynąć przez Atlantyk, objechać rowerem Afrykę i przejechać na stopa Autostradę Panamerykańską, po drodze wchodząc jeszcze na wszystkie ośmiotysięczniki. Ewentualnie być jakimś znanym aktorem, piosenkarzem czy piłkarzem. Inaczej będę z góry odrzucany, niezależnie od tego, co mam do powiedzenia i jak ciekawie opowiadam.

Oczywiście wszyscy ci, którzy mają z kim rozmawiać, mają na koncie szalone sukcesy, tak? Żadni przeciętni ludzie nie mają znajomych?

Zapewne mają znajomych i nie mają szalonych sukcesów. Ale jak widać, bycie zwyczajnym człowiekiem, który ma swoje pasje i potrafi przeprowadzić ciekawą rozmowę na wiele tematów nie wystarczy.

I co by Ci dało objechanie rowerem Afryki? Miałbyś to napisane na czole? Czy informowałbyś o tym w pierwszym zdaniu? Założę się, że nie miałoby to większego wpływu na Twoje towarzyskie sukcesy. No chyba że TY zacząłbyś się zachowywać inaczej, mając coś, z czego byłbyś naprawdę dumny.

Gdybym zrobił coś takiego, to byłbym rozpoznawalny na tyle, że same by chciały ze mną rozmawiać, nawet jeśli byłbym nudną osobą i nie potrafiłbym ciekawie o tym opowiadać i np. tylko pokazywał zdjęcia...