Ukrywanie - Netkobiety.pl

Zgadzam sie również z Toba. Ja niestety ciche obawy od zdrady mam i właściwie ukryte kontakty z kobietami kojarzą mi sie tylko ze zdrada, czy z planowaniem jej. Wręcz chyba podczas tej kłótni chciałam tez usłyszeć: tak, zdradzam, tak mam inna, biorę swoje rzeczy i idę. Czasami miałam wrażenie, ze tak byłoby mi lżej.
Tylko tak jak ktoś napisał, jest to spowodowane nadszarpniętym zaufaniem. Może faktycznie lepiej byłoby z przymrużeniem oka patrzeć na różne sprawy poki oznak zdrady perfidnych nie ma, poki wszystko w domu grało, czas był spędzany wspolnie, wyjazdy wspólne.
A z drugiej strony ciężko mi akceptować kontakty z innymi kobietami, choć wiem, ze każdy ma prawo mieć swoich znajomych i nie mogę zakazywać ich posiadać. Ja takich zakazów nie dostaje. Nie wiem, zobaczymy, czas pokaże. Ja w każdym razie i tak zamierzam się zabezpieczyć gdyby jednak coś się wydarzyło i zapewnic sobie lokum.
W uczucia partnera wierze, może to głupie, może dla wielu będę naiwna, ale czuje, ze jego uczucia wobec mnie są szczere. Zobaczymy. Dziękuje wszystkim za odpowiedzi

Ale nie ukrywane!
Masz rację gdy czujesz, że jak ktoś ukrywa to planuje zdradę. Serio innego wyjaśnienia nie widzę.
Ja mam paru kolegów z którymi czasami pogadam na WhatsAppie czy Fejsie, ale mój mąż o każdym z nich wie. Często mu opowiadam co mówił ten czy tamten. On też gada czasami z jakimiś koleżankami z pracy, nawet gdy siedzimy obok i widzę ekran telefonu. Takie zwykłe rozmowy, o pracy, o pogodzie, czasami jakiś mem itd.

Z drugiej strony rozumiem Cię, że nie chcesz się rozstawać gdy w sumie nie ma dowodów zdrady.
Bądź czujna. Zabezpieczaj się. Bo coś czuję że historia się powtórzy.

Moim zdaniem przerzucanie winy za swoją zdradę na zdradzonego partnera dokłada ciężaru temu drugiemu i niczemu NIE służy. I nie chodzi o to, żeby o tym nie rozmawiać, nie szukać przyczyn, bo te zawsze są, tematu nie przepracować, ale żeby nie usprawiedliwiać się kosztem drugiej osoby, której zwykle i bez tego jest ciężko. Niestety nader często słyszy się, nierzadko zresztą wykrzyczane, "zdradziłam/em cię, bo TY byłeś/aś ..." i tu pojawia się lista zarzutów, choć tak naprawdę powinno to brzmieć: "zdradziłem cię, bo nie dorosłem/am do poważnej relacji i zamiast rozmawiać i próbować naprawiać poszłam/poszedłem najprostszą drogą".
Ba, jakże często zdrada następuje, bo komuś puściły hamulce po alkoholu, ktoś inny chciał sprawdzić jak to jest z prostytutką czy po prostu z inną osobą, a jeszcze ktoś inny był zwyczajnie znudzony i szukał emocji, a mimo to ciężar odpowiedzialności przerzucany jest na partnera. 

Uważam, że o wiele trudniej jest wybaczyć, kiedy zdradzający wykazuje postawę unikową i nie potrafi wprost powiedzieć "nawaliłem, przepraszam". Na dobrą sprawę to przecież dopiero wtedy można zacząć ze sobą rozmawiać na temat tego, co się naprawdę stało.

Oczywiście, że służy. Poczucie winy (nie za samą zdradę, ale często za rozbicie rodziny itd.) jest ciężkie. Zrzucenie tego ciężaru (oraz wybielenie w ten sposób siebie w oczach zdradzającego) na osobę, która w tym momencie często jest w rozsypce i nie potrafi się bronić jest bardzo łatwe (a dla osoby zdradzonej bardzo destrukcyjne). Z historii, które poznałem to raczej najczęstszy scenariusz.

U nas jest jak przed dana sytuacja. Jest dobrze, odpukać.
Przed problemem, który u nas był było dobrze, nie mieliśmy problemów z komunikacja, seks był często, i wiele czasu razem. Aktualnie jest bez zmian, ja trzymam rękę na pulsie, obserwuje, czasem niepotrzebnie czegoś się doszukuje i sama psuje sobie nastrój, ale na ten moment nie zauważyłam nic co mogłoby bardzo wzbudzić mój niepokój.
U nas sytuacja była na tyle rożna, ze my jesteśmy już po jednej zdradzie, która ja wybaczyłam, i moje zaufanie było bardzo zachwiane. Nie wiem czy podejrzenia, które miałam w związku z tym wątkiem były słuszne, bo nic się nie dzieje. Telefonu nie chowa, odbiera wszystkie połączenia przy mnie i dość mocno zapewnia o swoich uczuciach do mnie, jest przy mnie.

Rozumiem tez o jakich podobieństwach mówisz, chodzi Ci o podobieństwa w związku z ta oschłością i niemożnością wyrażenia swoich uczuć, jakby wszystko było obojętne.
Mój partner zawsze taki był, często gdy nie do końca poczuwa się do winy, to zamyka się w swojej skorupie, dziwnymi sposobami próbuje zwracać uwagę na siebie. Było nawet tak, ze nie chciał synowi przy mnie powiedziec ze idzie na wieczór do pracy abym zrobiła się zazdrosna.
Mam wrażenie, ze jak ja już okaże mu więcej uczuć i jego pewność siebie co do naszej relacji wzrasta, to on sie otwiera i tłumaczy swoje zachowania.
Nie wiem jak jest z Twoim mężem, zaglądam na Twój wątek i nie raz chciałam porównać naszych mężczyzn do siebie, ale niestety nie znam Was osobiście. Ciężko wywnioskować czy on chce zwrócić tez na siebie uwagę, czy na prawde jest tak jak mówi.
Bardzo chciałabym moc Ci doradzić, ale ciężko jest dotrzeć czasami do tak bliskich osób. Mam wrażenie z tego co piszesz, to ze Twój mąż chyba sam do końca nie wie co chce, albo jedyne na czym mu zależy to mieszkanie. Nie wiem… wiem, ze najważniejsze jest to abyś była dla siebie w tych chwilach dobra, wyrozumiała i dbała o siebie. To bardzo ważne.