Ukrywanie - Netkobiety.pl

Prawda jest taka,że gdyby cie kochał i szanował, to by cie nie zdradził.
Druga prawda jest taka,że gdyby Cie kochał i szanował, to po tej pierwszej zdradzie, unikał by jak ognia, takich sytuacji.
Nie pisał by,nie szukał by kontaktu z innymi kobietami.
Bo rozumiał by,że jest to dla ciebie stresogenne.
Trudno wyrokować z tak skromnego opisu, ale być może on jest uzależniony od kobiecej atencji, wiec jej stale poszukuje.
Żałosny człowiek.

Ja tez święta nie byłam, jesteśmy ze sobą od dziecka, tez niegdyś go zdradziłam za czasów przed synem. Tzn zdradziłam, kontaktowałam się z kimś, doszło do zbliżeń, ale nie było seksu.
I kochałam go i kocham mimo tego, ze tak zrobiłam.
Jednak myśle troszkę tak jak Ty, ze unikałby jak ognia sytuacji które mogą mnie zranić, a on robi jak chce. Mimo wszystko jego zapewnienia robią mi niezła wodę z mozgu i szczerze nie wiem co myśleć.

Już miałam napisać to samo, co Szeptuch, czyli że z partnera strony nie widać za grosz szacunku dla Ciebie i Twoich emocji, ale jeśli oboje macie na koncie po zdradzie, to chyba to już będzie wpisane w Wasz związek. W tej sytuacji widać jak na dłoni, że lojalność, wzajemny szacunek i inne wartości nie mają dla Was obojga większego znaczenia. I jeśli tak, to nie powinnaś być zaskoczona tym kasowaniem wiadomości i ukrywaniem rozmów.

Autorko, jak to w ogóle między Wami jest? Czy Ty z partnerem wspólnie ustaliliście, że biorąc pod uwagę jego poprzednią zdradę, nie będzie on nadużywał Twojego zaufania i nie będzie zawierał i podtrzymywał nowych relacji z kobietami, żeby nie powodować niepotrzebnych napięć między Wami. Czy to takie niewypowiedziane oczekiwanie?

Ustalaliśmy, owszem, ze nie będzie oszukiwał, w zasadzie to nawet nie były ustalenia. To były jego deklaracje wypowiedziane z własnej woli, ja w nie uwierzyłam. W to jak mówił, ze popełnił błąd, ze już tego nie zrobi, żebym postarała się zaufać, żebym wybaczyła, a sama się przekonam. I się przekonałam.
Z jednej strony czuje się tak jakbym wręcz czekała na dowody, które poświadcza o tym, ze w tym przypadku pisał rzeczy które świadczyłyby o tym, ze chciał mnie zdradzić. To byłaby dla mnie jasna sytuacja, a tak ciężko mi podjąć decyzje.
W dodatku jeszcze dziś nawciskał mi, ze to moja wina, ze on cos ukrywa, bo mi nie pasują jego znajomi. Owszem, nie lubię wszystkich, ale kontaktu mu nie bronię. Wiec wiem, ze to takie obracanie kota ogonem, a może akurat nabrałabym się na to i uwierzyła, ze to ze mną coś nie tak, ale ja wiem, ze ze mną jest okej. Zastanawia mnie tylko to czy można on faktycznie myślał, ze zrobie z tego aferę… nie dostawał żadnych wiadomosci po nocach, wieczory spędzaliśmy w swoim towarzystwie, rozmawialiśmy do późnych godzin nocnych, ciągły kontakt, wspólne plany, wspólnie spędzany czas, a tu taka niespodzianka.

Jak dla mnie, facet do odstawki. Kompletnie nie rokuje a z czasem będzie gorzej, dojdą realne zdrady. Zakończ tę farsę, znajdziesz jeszcze takiego, który będzie szanował swoje własne słowa, obietnice - a przede wszystkim, Ciebie.

Kiedy wspomniałaś o swojej zdradzie, zabrakło tego, co zacytowałam powyżej, a co dopisałaś nieco później. Istotnie ma to znaczenie. 

Nie twierdzę, że tak jest w jego przypadku, bo tego po prostu nie wiem, ale wiele osób właśnie w taki sposób usiłuje zamaskować swoje przewinienia oraz nieco zagłuszyć własne wyrzuty sumienia.

Dziękuje za taka odpowiedz.
Jego wytłumaczenia są tylko na zasadzie takiej, ze przecież to tylko nawet nie koleżanka, a znajoma, i ze nic nie zrobił. A to ja niestety ponoszę winę ukrywania korespondencji, bo ja mam pretensje o znajomych. No cyrk na kółkach.
Nie wiem czy jestem skłonna dawać kolejna szanse, bardzo mocno zal mi syna, jest mały, ale odczuwa napięcie między nami. Chciałabym dla niego jak najlepiej. Partnera kocham, chyba zawsze będę, tylko poważnie zastanawiam się nad tym czy to ma sens, czy ja się nie zamęcze w takiej relacji gdy ciagle będę się zastanawiać czy on znowu mnie nie oszukuje, czy zerwał kontakty.
Realnej zdrady nie było, to fakt, ale dla mnie samo zatajanie, smsowanie za moimi plecami jest tez swego rodzaju zdrada.
Ja nie mam gdzie pójść z naszego domu, on tez nie. Finansowo można i może by było coś wynająć, ale wiem, ze syn się załamie. Przy tej realnej zdradzie bardzo zle to zniósł, stres odbijał się na nim fizycznie, musiał chodzić do psychologa mimo tego ze miał 3 lata. Jestem pod wielkim znakiem zapytania, rodzine mam, ale boje się im mowic, oni są bardzo emocjonalni, nie chce ich obciążać, a tez żadne nie ma warunków mnie przyjąć z dzieckiem i do tego zwierzętami.
Nie jestem tez pewna w 100% czy odchodzę, on nic nie mówi, nie inicjuje rozmowy, więcej nic nie tłumaczy, ja za nim biegać nie będę, myśle ze kolejne ruchy powinny być po jego stronie.

Wiesz, ja znam go na tyle dobrze, ze ja doskonale wiem o tym, ze on zdaje sobie sprawę z tego co zrobił zle, wie, ze zrobił zle, tylko teraz się do tego nie przyzna.
Wiem tez, ze jeżeli zauważy, ze jego milczenie i tłumaczenie nie przynosi efektów, to może zacząć próbować ratować sytuacje w inny sposób. Albo się poddać. To tez jest opcja.
Ja wczoraj próbowałam rozmawiać, i skończyło się właśnie na tym, ze to moja wina, ze to, tamto. Tłumaczyłam mu jak się czuje, ale nie było deklaracji z jego strony, ze nie będzie, ze zakończy znajomość.
Nie chce tez żeby mi pokazywał wiadomosci, cześć i tak będzie zawsze mógł usunąć.
I pies pogrzebany. On tez pytał jak to będzie wyglądało, czy będziemy razem, bo w nerwach mu od razu rzuciłam jak to przeczytałam, ze jak tak się bawi, to dowidzenia.
Myśle, ze poczekam chwile, nie chce pochopnie decydować. Chciałabym zobaczyć jakie będą jego kroki. On doskonale wie, co mi nie pasuje, a co pasuje.

Żadne. On weźmie Cię teraz na przeczekanie.

W życiu się nie zgodzę. Nie jestem od niego zależna, w każdej chwili mogę sie wyprowadzić i coś wynająć, tak jak wcześniej pisałam, nie jest to proste, bo mamy syna.
Takie jego zachowania, które opisałam wyzej zdarzają mu się w każdej niekomfortowej sytuacji, nie tylko dotyczą mnie. Przewaznie przyparty do muru zaczyna siebie bronić, a po jakimś czasie to odpuszcza.
Ja kompletnie nie biorę do siebie jego oskarżeń, znam te gierki, nie czuje się winna nawet gdy on zrzuca te winę na mnie. Znam swoją wartość, dlatego nie przymykam oka na takie sytuacje nawet jeśli nie było tam zdrady fizycznej.
I tak, układało nam się bardzo dobrze, nie jesteśmy para, która sie dużo kłóci, był dla mnie dobry, uczynny, pomagający, zdarzały się drobne niesnaski, ale nie mogę powiedziec o nim, ze oprócz tego zatajania traktował mnie zle, bez szacunku, czy był wobec mnie obojętny. Zawsze dzwonił, smsowal, uważałam nas za pare przede wszystkim dobrych przyjaciół.
Gdybym tylko miała więcej „ale” niż te ukryte wiadomosci, to bez zastanowienia rozważalabym tylko odejście i nic więcej nie skłaniałoby mnie do zostania.
Teraz skłania mnie do tego przede wszystkim moje dziecko, te dobre chwile i brak zdrady fizycznej.
Z jednej strony myśle żeby kopnąć go w tyłek, bo nie zasługuje na to co on mi funduje, a z drugiej aby zostać. Decyzja jest trudna i wcale nie taka łatwa do podjęcia jak się wydaje, w gre wchodzi wiele lat i małe dziecko. Wszystko tak na prawde muszę przemyśleć i podjąć decyzje z głowa, aby nie żałować i nie pluc sobie w brodę ze dziecko na tym cierpi.

Napisałam, że MOŻE jesteś od tego faceta zależna, bo tak tu się prezentujesz. Piszę na podstawie tego, co Ty tu przedstawiasz.
A przedstawiasz zdarzenia, z których wynika, że Twój facet zachwiał Twoim zaufaniem i chociaż sam wcześniej deklarował, że już nie przysporzy Tobie wątpliwości co do jego lojalności, to zachowuje się w podobny sposób, który doprowadził do wcześniejszego kryzysu w Waszym związku spowodowany jego zdradą. Sama piszesz, ze czujesz, co kryje się za jego korespondencją z nową koleżanką, sama wiesz, że do zdrad dochodzi etapami a nie bach i jest. I co on robi, gdy przyłapujesz a wiadomo, że wcześniej sam schrzanił temat i obiecał wyeliminowanie swoich wątpliwych zachowań? Że generalnie to z Tobą jest problem.
Czy tak się zachowuje przyjaciel? Nie w moim świecie, ale może w Twoim tak. Możesz sobie mydlić oczy tym, że wcześniej była dla Ciebie miły i wycierać sobie gębę własnym dzieckiem, żeby usprawiedliwić swoją własną niechęć do podejmowania zmian, zadbania o siebie, ale mnie to nie rusza specjalnie. Oczywiście rozumiem, że związek to szereg różnorakich powiązań i nie wychodzi się z wieloletniej relacji jak z kiepskiego filmu w kinie, ale Ty zwyczajnie mydlisz sobie oczy i rozmywasz jego odpowiedzialność za obecny kryzys.
Uważam, że lepsze od uciekania w świat chciejstwa, jest stawienie czoła faktom. A fakty są takie, że Twój facet jest śliski, tj. nielojalny i nieszczery, nie potrafi spojrzeć na siebie krytycznie, nie ma dla Ciebie empatii i żadnych wyrzutów sumienia. On nie dąży do otwartej komunikacji miedzy Wami, szczerości i bliskości. Ty zresztą też nie.

Spróbujcie terapii dla par, może on uważa, że flirtowanie w związku, to nic takiego, nie wiem, bo naprawdę trudno często zrozumieć drugiego człowieka.
Warto spróbować, tym bardziej jak jest dziecko.

Moze i macie racje. Pewnych rzeczy chyba nie dostrzegam. Może przez to, ze te emocje są dość silne.
Tutaj tez nie chodziło mi o usprawiedliwienie, ze to super facet z niego. Ja raczej nie rozumiem tego dobrego zachowania z jego strony, tego codziennego zachowania. Wiem, ze ludzie gdy maja kogoś na boku raczej oddalają sie od swojej partnerki, i tego nie rozumiem, dlatego ciężko mi interpretować to zachowanie. Różnie może być.
Tak na prawde, będąc szczera, to wiadomo, ze przywiązanie i uczucia robią swoje, ale tutaj uczuć syna bardzo mi zal.
Tez uważam, ze jego osobowość jest trochę narcystyczna (?) On zawsze zachowuje się wobec wszystkich tak samo, zrzuca gdzieś ta swoje winę, próbuje manipulować, a koniec końców jak nie ma już innych wyjść to przeprasza, a jak już sytuacja się normalizuje, to dopiero zaczyna się tłumaczyć i szczerze rozmawiać. Chyba wszyscy jego bliscy do tego przywykli.
Pomijając te zachowania, to sadze ze to i tak wszystko dużej przyszłości nie ma, może się mylę, ale uważam, ze to kwestia czasu.

On dalej się nie odzywa. Nie ma go w domu, wychodzi, jak mówię żeby został z dzieckiem, bo muszę wyjść, to zostaje gdy wracam - wychodzi.
Zero wiadomosci, zero kontaktu, zero połączeń. Tylko w sprawach biznesowych, jakbyśmy się nie znali.
Wczoraj rano jeszcze wytłumaczyłam mu jak się czułam, na co on tylko pytał czy dalej jesteśmy razem, odparlam, ze żadne z nas się nie wyprowadziło, żadne nie powiedziało słowa „koniec”, wiec tak, ale również zaznaczyłam żeby zastanowił się nad tym czy jest w stanie nie kłamać, nie oszukiwać i szanować innych w związku. Dla niego to było śmieszne. Jakby ta sytuacja w ogóle nie była poważna. Jakby nie stało się dla niego nic za co mógłby przeprosić.
Jest mi przykro, ze jednak na prawde okazuje się, ze on ma mnie totalnie gdzieś, unosi się duma, nie potrafi schować ego do kieszeni. Nie ma z nim nawet jak normalnie porozmawiac.
Jestem w punkcie zawieszenia, chciałabym ruszyć w któraś stronę, a nie wiem w która.
Musiałabym odłożyć trochę pieniędzy żeby całkowicie odejść. Nie wiem co robić.

Bardzo mi przykro. Jego podejście jest niepoważne. Bierze Cię na przeczekanie, a do tego udaje obrażonego i pokrzywdzonego. Czy jemu jest obojętne co się z Wami stanie? Czy tak ważne są dla niego jakieś flirty i stawianie na swoim, że jest gotów poróżnić się z własną żoną?

Nie wiem jak mogłabyś go poruszyć.
Może się rozrycz? Jak działają na niego Twoje łzy?
Może pogadaj z kimś kto ma na niego wpływ typu jego przyjaciel czy jego matka?

Jeśli nic nie działa a on wciąż gra obrażonego księcia, to walnij pięścią w stół i powiedz że ma się spakować.

Co za bezczelny koleś w ogóle! Po czymś takim milczy a na Twoje pretensje odpowiada "czy dalej jesteśmy razem?". Czyli on liczy że samo się wszystko ułoży, nie musi ponosić konsekwencji, bo pan i władca nie musi się tłumaczyć

Jak w ogóle zachował się po swojej pierwszej zdradzie? Czuł się winny? Biegał za Tobą, błagał, płakał, przepraszał? Starał sie to wynagrodzić?
Czy tak jak teraz - bawił się w oschłą księżniczkę?

Nie, nie. Ja nie będę nikogo prosić o rozmowę z nim, czy płakać przed nim. Na łzy mi się nie zanosi. Jestem zła.
Przy pierwszej zdradzie przepraszał, ale miałam wszystko czarno na białym.
Tutaj tez zdrady fizycznej nie było, wiec on czuje się niewinny.
Ja doskonale wiem jak zachowałby się on sam gdybym ja go oszukiwała i kłamała. Nie sadze żeby mnie nie rozumiał.
Ręki nie wyciągnę, nie ma takiej możliwości. Wiec wszystko może po prostu umrzeć śmiercią naturalna.

Twój mąż stosuje wobec Ciebie przemoc psychiczną, ma to za zadanie wskazanie Ci gdzie jest Twoje miejsce w szeregu i na jakich zasadach będzie Twój związek dalej ciągnięty. Niestety, nie wiem czy tego nie widziałaś wcześniej, ale ten facet nie nadaje się do jakiekolwiek związku. Wasze małżeństwo i tak się rozleci, bo nie da się zbudować relacji opartej o wzajemny szacunek i poczucie bezpieczeństwa z psycholem. Dziecko to widzi i będzie w życiu postępować dokładnie tak samo, bo takie otrzyma wzorce budowania relacji i komunikacji. Idź koniecznie ustalić plan działania z adwokatem i nie wyprowadzaj się w nerwach. Zabezpiecz się finansowo. Mąż wbił Ci nóż w plecy, pora się obudzić i działać z głową. Na psycholi najlepiej działa ignorancja i niezależność emocjonalna. Jemu sprawia przyjemność karanie Cię ciszą i ignorowanie Twoich potrzeb, to jest jego prymitywny sposób na władzę w tym związku. Ja bym odleciała, gdyby mój mąż się tak zachowywał.

Serio?
Według mnie ciosy poniżej pasa są systematycznie zadawane mi Ale co człowiek, to różne opinie, szanuje to.
Nawet jeśli w jakikolwiek sposób ośmieszyłam go kontaktem z jego koleżanka, to nawet mi go nie zal, powinno się minimalne konsekwencje ponosić za swoje kłamstewka.
Jego uwagę mam w poważaniu, choć przykro mi, ze osoba która mnie zapewniała o miłości teraz traktuje mnie jak kogoś obcego przez to, ze coś zataiła.
Gdybym tak bardzo laknela jego atencji to już bym mu wybaczyła i wzięła pod skrzydła byleby inna go nie miała.

Ja akurat nie mam takiego wrażenia
A nawet gdyby Twoja czujność była teraz wzmożona, to jest to naturalne po niedawnej zdradzie. Więc trudno rzucać oskarżeniami "nie ufasz mu!". No jasne że mu nie ufa tak do końca, bo zaufanie się odbudowuje długo, czasami latami. Może nawet byli na dobrej drodze, ale to zjebał i wrócili do punktu wyjścia.

PS. Kontakt z koleżanką też uważam za zbędny, ale cóż, stało się.

Wyraźnie Ci powiedział, że nie zależy mu na tym związku, czyli na Tobie, więc po co masz przy nim tkwić, może właśnie ten tajemniczy kontakt, ma pomóc w rozstaniu, bo on wije sobie nowe gniazdko. Czyli było mu na rękę, że się dowiedziałaś, odniosłaś dobre wrażenie... on czeka na Twoją wyprowadzkę.

Tak, zamęczysz się i robisz to już od wielu lat, bo taki masz zwyczaj.

Możesz jednak liczyć na pomoc wielu na tym forum, którzy chętnie przyspieszą i spotęgują Twoje męki swoimi wpisami i brakiem wyobraźni.

Chorobliwa podejrzliwość wystarczająco może zatruć relację bez czytania różnej maści tekstów, dokumentujących emocje porównawcze typu "żałosny facet" ("żałośni faceci" bardzo lubią obdarzać innych etykietkami, które do nich pasują).

Ty wcale nie musisz być przez nikogo oszukiwana, świetnie sama fałszujesz stan faktyczny podejrzeniami.

O to to to. Tu jest tak wielu specjalistów alergików znających się na zdradzie, że możesz na ich specjalne uczulenia zawsze liczyć.

Dowodem jest jasny komunikat, który jej powiedział:

Prościej już nie można. Może ją lubi, ale kochać już na pewno nie kocha. Więc w sumie w dupie ma małżeństwo i tylko czeka aż ona się wyprowadzi. Wtedy rozpad małżeństwa będzie z jej winy, on będzie czysty i gra gitara.

A skoro tak go ciągnie do kontaktów z płcią żeńską to wcale by mnie nie zdziwiło, gdyby już miał koleżaneczkę na boku czekającą na swojego księcia. Mało tu wątków o kochankach czekających na rozwód?
Facet, któremu zależy na kobiecie i związku z nią walczyłby o jej zaufanie. A tutaj laska dwa razy go przyłapała na pisaniu z obcymi kobietami i ma nie robić problemów, bo to tylko koleżanki Ta, już wam wierzę. Oczekujesz też od kobiety, że po jego zdradzie będzie mu ufać na sto procent i nie trzepać telefonów? Wiesz mi, znaczna większość kobiet to zrobi dla oszczędzenia swojego czasu przed kłamczuchami, którzy grają na przeczekanie i szukanie wrażeń w podziemiu.

Zgadzamy się w tym, że tego małżeństwa już od dawna nie powinno być. Męczenie dupy i tyle. A dzieciak pewnie miał to posklejać i ups - nie wyszło.
Autorka sama zdradziła więc wie jak to pisanie z koleżankami wygląda. W końcu ona sama miała takiego kolegę z którym w końcu doszło do zbliżeń. Więc nie dziwię się jej reakcji na te koleżanki w których facet pierwszy pisze do lasek, a nie odwrotnie.

Ja tak tylko wtrącę, ze nasz związek był bardzo dobrym, fajnym, zgranym związkiem i w życiu przez myśl w ostatnim czasie nie przeszłoby mi, ze coś się zepsuje. Mieliśmy stos planów, byliśmy bardzo zakochani i bardzo za sobą. Także nie chce żeby ktoś myślał, ze u nas to już tak trwało o sobie, bo trwało. Dziecka tez nie zrobiliśmy dla poprawy sytuacji, dziecko było planowane i urodziło się przed zdrada która miała miejsce.
Ja owszem miałam nadszarpniete zaufanie, ale nie szalałam z kontrola, wręcz za każdym razem powtarzałam, ze nie będę szperać w jego telefonie, bo nie chce zawodu, to zawsze rzucałam pol żartem pol serio. Zrządzenie losu sprawiło, ze w ogóle cokolwiek zobaczyłam.
I teraz tak myśle, emocje opadły do zera, nie mam już złości w sobie i żalu.
Rozmawialiśmy po raz kolejny, z etapu ze jest mu to obojętne przeszło na etap, ze tak, ze chce ze mną być.
Tłumaczył mi, ze on ma prawo mieć znajomych, ze na początku jak poznał te dziewczynę, to nie miałam pretensji, ze rozmawiał z nią w czasie pracy, czy ze pomagała im rozwiazac pewne problemy w pracy. Mówił, ze przez myśl mu nie przeszło żeby się z nią spotkać, miał z nią wspólne tematy o których rozmawiali i tyle, ze i tak całego siebie poświęcał domowi i rodzinie i wszelkie sprawy załatwialiśmy zawsze razem. Mówił, ze nie chce takich podejrzeń bez podstaw i słuchania tego, ze mnie zdradza gdy nie ma na to ani dowodów ani nic takiego nie miało miejsca. Mówił, ze często przez te wcześniejsze sytuacje bal się mi cokolwiek mówic o innych kobietach i ze ukrył przede mną nawet to, ze spotkał się w przelocie ze stara znajoma na kawe, bo bal się ze będę coś mowic.
Ja czuje ze w jego oczach wyszłam na idiotkę, tłumaczyłam mu, ze ukrywanie doprowadziło do tego, ze ja pomyślałam jak pomyślałam.
On jest na mnie zły, ewidentnie i to nawet bardzo.
Ja rozumiem swoją postawę i jego postawę jeśli faktycznie nie planował mnie zdradzać. Tylko ze sytuacja jest teraz w bardzo martwym punkcie, mam wrażenie ze on oczekuje ode mnie przeprosin za niesłuszne posadzanie go o zdradę, ze się wycofał.
Ja nawet mówiłam, ze jak planuje sobie jakaś inna przyszłość beze mnie, to żeby mi powiedział i tyle, ale on mówi ze to brednie.
Jeszcze po tych męskich wpisach, myśle, ze może faktycznie w pewnym stopniu ja przesadziłam.

Nie, nie, nie w tym rzecz. Ja wiem, ze to tez forma manipulacji, ja wiem. Mi tez zdarza się manipulować. Ja od samego początku pisałam, ze związek był okej, ze nie mogłam narzekać.
Staram się spojrzeć na to może z innej perspektywy? Nie wiem, zaczęłam analizować to co mówił, nie skupiać się tylko na wcześniejszej zdradzie, ona miała miejsce kilka lat temu. Chciałabym spojrzeć na to trzeźwym okiem

Dziękuje za odpowiedz, Twoje odpowiedzi zawsze sprawiają, ze mi się miło na sercu robi.
Wiesz, właśnie mi tez nic tu się nie klei. Kompletnie. Czy kontakt maja? Nie wiem.
Z wiadomosci, które wymienili wyczytałam, ze ten kontakt jest raz na jakiś czas. Co mam na myśli, było tam napisane, ze ona nie pamięta kiedy z nim rozmawiała ostatni raz.
Zreszta z tego co mówiła, to ona ma faceta, jest zajęta, wiec nie wiem czy to jest intensywny kontakt. Być może teraz tak, nie wiem.
Jedno tez wiem, ze to on powinien zabiegać bardziej, ze w innych okolicznościach to robił, przy błahostkach gdy popełnił błąd przychodził i przepraszał.
Dlatego teraz zastanawiam sie czy nie naskoczylam na niego za bardzo? Czy to nie była zbyt duża afera? Z drugiej strony myśle, ze nawet jeśli tak, to może i miałam do tego prawo.
On mówi, ze wiele wiadomosci usuwa, nawet niektóre te z kolegami. Czy to prawda czy mydlenie mi oczu, tego tez nie wiem. Nie jestem niczego pewna, nawet jego uczuć, które w jednej chwili uciekły jakby nigdy ich nie było.

Dziękuję

Tak jak Legat napisał - on kłamie. Oczywiście że nie usuwa rozmów z kolegami.

Próbuję sobie wyobrazić, że naprawdę nic takiego się nie stało, to zwykła koleżanka, a Ty przesadziłaś. Okej. Ale w takim razie dlaczego to usuwanie wiadomości? Dlaczego ten wielodniowy foch i teksty że Wasz związek jest mu obojętny? Po tym gdy przerobiliście jego zdradę, nawet jeśli teraz się pomyliłaś, powinien być wyrozumiały.
(no chyba że uprzykrzałaś mu dzień po dniu od tamtej zdrady? ale wątpię)

Naprawdę????????????????? Naprawdę, dziwna ta prawda !!!!!!!!!!!!

Wczoraj przychodziły mi myśli po lekturze Twojego wątku i właśnie taki mi się wniosek pojawił, że przesadzasz.

W dodatku, pisząc o Mężu, piszesz bardzo dużo o sobie i sposobie, w jaki reagujesz. Może warto, abyś się baczniej przyjrzała swoim reakcjom. Tak nie wiele Kobiet wie, że notoryczne i kompulsywne potrzeby sprawdzania partnera świadczą nie tylko o chorobliwej potrzebie kontroli, nie mniej chorobliwej zazdrości, ale są także świadectwem natręctw.

A przesada w reakcji emocjonalnej to, zapomniana już, histeria.

Lęk domaga się spełnienia, więc kiedy generujesz obawy, zaczynasz nieświadomie dobierać tak swoje zachowania, żeby w efekcie doprowadziły do spełnienia tego, czego się lękasz.

Warto w takich sytuacjach zafundować sobie psychoterapeutę i przepracować takie reakcje. Wszelkie zmiany w relacji nie są wynikiem szantażowania (co wielu stosuje), wymuszania (co często jest stosowaną metodą), kontroli (co działa odwrotnie do intencji). Zmianę w relacji wywołuje zmiana W TOBIE.

I właśnie dlatego teraz popsułaś obie relację z Mężem. Wiele osób na tym forum używa pojęcia "związku", no to dodam, że pod wpływem takich działań związek zamienić sobie można na ROZWIĄZEK.

Uporczywe podejrzenia zniechęcają do trzymania kursu i zachowania wierności. Motywują pozytywnie do zachowania wierności Twoje reakcje, takie jak: wzmocnienia pozytywne, dotyk, pieszczoty, uśmiech, pochwała, docenianie starań.

Relacja małżeńska polega na serii sprzężeń zwrotny. To przypomina czasami podróż samochodem lub wędrówkę pieszą: każde skrzyżowania to wybór drogi do celu lub pomyłka, która prowadzi do zupełnie innego efektu.

Kiedy zaczniesz w ten sposób świadomie wybierać drogę, wtedy będziesz z uwagą wybierać, zamiast ciągle skupiać się na emocjach i ciągle wyrażać obawy, że ta droga nie prowadzi do obranego celu. Takie emocje sprawią, że faktycznie do celu nie trafisz.

Naprawdę????????????????? Naprawdę, dziwna ta prawda !!!!!!!!!!!!

Wczoraj przychodziły mi myśli po lekturze Twojego wątku i właśnie taki mi się wniosek pojawił, że przesadzasz.

W dodatku, pisząc o Mężu, piszesz bardzo dużo o sobie i sposobie, w jaki reagujesz. Może warto, abyś się baczniej przyjrzała swoim reakcjom. Tak nie wiele Kobiet wie, że notoryczne i kompulsywne potrzeby sprawdzania partnera świadczą nie tylko o chorobliwej potrzebie kontroli, nie mniej chorobliwej zazdrości, ale są także świadectwem natręctw.

A przesada w reakcji emocjonalnej to, zapomniana już, histeria.

Lęk domaga się spełnienia, więc kiedy generujesz obawy, zaczynasz nieświadomie dobierać tak swoje zachowania, żeby w efekcie doprowadziły do spełnienia tego, czego się lękasz.

Warto w takich sytuacjach zafundować sobie psychoterapeutę i przepracować takie reakcje. Wszelkie zmiany w relacji nie są wynikiem szantażowania (co wielu stosuje), wymuszania (co często jest stosowaną metodą), kontroli (co działa odwrotnie do intencji). Zmianę w relacji wywołuje zmiana W TOBIE.

I właśnie dlatego teraz popsułaś obie relację z Mężem. Wiele osób na tym forum używa pojęcia "związku", no to dodam, że pod wpływem takich działań związek zamienić sobie można na ROZWIĄZEK.

Uporczywe podejrzenia zniechęcają do trzymania kursu i zachowania wierności. Motywują pozytywnie do zachowania wierności Twoje reakcje, takie jak: wzmocnienia pozytywne, dotyk, pieszczoty, uśmiech, pochwała, docenianie starań.

Relacja małżeńska polega na serii sprzężeń zwrotny. To przypomina czasami podróż samochodem lub wędrówkę pieszą: każde skrzyżowania to wybór drogi do celu lub pomyłka, która prowadzi do zupełnie innego efektu.

Kiedy zaczniesz w ten sposób świadomie wybierać drogę, wtedy będziesz z uwagą wybierać, zamiast ciągle skupiać się na emocjach i ciągle wyrażać obawy, że ta droga nie prowadzi do obranego celu. Takie emocje sprawią, że faktycznie do celu nie trafisz.

Olinka, znaleźć wśród zdradzających osobę, która potrafi przyjąć na klatę fakt, że zdrada niesie konsekwencje - trudna sztuka. Dodałbym, że statystycznie prawie niemożliwa. Dlatego tak bardzo niewiele związków po odkrytej zdradzie da się przekształcić w sensowną relację.

"Jak najbardziej miałoby to rację, gdyby nie ten "drobny" szczegół" - o którym nie chce pamiętać Szanowna Olinka - że zdrady także są konsekwencją wcześniejszych zachować Żony i mają nie mniej "mocne podstawy". Widzenie połowy to jak posługiwanie się półprawdami.