Ogarnięty życiowo facet... co to faktycznie znaczy? - Netkobiety.pl

odkąd to zaciągnięcie małolaty do łóżka to osiągnięcie dla 50 latka? To raczej proste, bo zawsze sie znajdą takie z deficytem ojca, albo lecące na kasę.
urokliwość jest raczej kwestią charakteru, i dla różnych ludzi inne rzeczy są urokliwe więc kazda potwora znajdzie amatora.
nie przeczę, że z odpornością na stres jest różnie również fizjologicznie- ale to się leczy również. a nie stwierdza- taki charakter i już- a ktoś wpada w szał z powodu nieuregulowanej glukozy. z kolei jak ktos ma tak fizjologicznie, że mało co gfo rusza, to moze być np sztywny w myśleniu, jeśli by nad tym nie pracował. więc moim zdaniem zależy od nas samych wiele więcej niż sie wydaje.

Kręcisz się w kółko  sorry ale z Tobą mimo że Twój temat nie ma sensu wymieniać opinii.

Strzelasz focha, bo wytknąłem Ci teoretyzowanie? Z hipopotama nie zrobisz geparda, choćbyś go trenowała całe życie. Tak samo z introwertyka nie zrobisz w pełni silnego ekstrawertyja, bo to się nie opiera (przynajmniej w lwiej części) na cechach nabytych. Jak wspomnialem: można to łagodzić ale zawsze w końcu przychodzi "silna i gwałtowna" sytuacja, w której przestaje działać rozsądek, a do głosu dochodzi natura. I ktoś, kto np. z natury jest panikarzem, to może być uspokajamy miesiącami, może miesiącami  wbijać sobie do głowy że jest ok, aw tym momencie i tak spanikuje, kwestia siły bodzca. Także wmawiajcie sobie ze naturę można zmienić ćwiczeniami o 180 stopni; pewnie w następnym kroku dojdzuedzue do wniosku że geja da się ćwiczeniami zmienić w 100% hetero

Nawet przed ołtarz wędrują takie pary z przepastnymi różnicami wieku TYLKO to jakieś takie niesmaczne jest, delikatnie mówiąc...

Z ciekawości spytam: od jakiej wartości liczbowej zaczyna się dla Ciebie "przepastna różnica wieku"?

Tego powinni uczyć w szkole.

Tak ostatnio sobie zdałem sprawę, że dla mnie ogarnięty facet czy kobieta to po prostu pozytywna osoba. Taka szczerze pozytywna.
Jak jesteś pozytywnie nastawiony do życia, do ludzi to szybciej lub później dojdziesz do celu.
Teraz nie masz prawka, nie masz pracy czy mieszkania? Ale nie załamujesz się, idziesz do przodu, czasem bardzo pomału, czasem szybciej ale idziesz i dojdziesz
Taki pozytywizm to klucz do tego aby ludzie chcieli z Tobą przebywać, a jak ludzie z Tobą chcą przebywać to jesteś ogarnięty
Na co komu smutas który tylko narzeka? Ludzie mają własne problemy. Po co im dokładać kogoś. Jak się spotyka z ludźmi to tylko gada o problemach zamiast się pośmiać i naładować pozytywną energią.

Ja jestem introwertykiem.

Wiesz co? Te 7 cech dobrze opisują mnie sprzed roku.
Powiedziałbym nawet, że idealnie.

Teraz jestem zdanie, że większości tych cech nie mam.
Dalej potrzebuje samotności aby doładować baterie.

Ja kiedyś miałem tak, że jak miałem ciężką rozmowę telefoniczną z moją lubą to chodziłem w kółko i godzinę przed układałem co mam mówić
A teraz bym po prostu zadzwonił i tyle.

..  chyba dochodzimy do dyskusji o akceptacji tego co daje los.. temu tyle, ten będzie ładny a ten ładniejszy (a wiadomo że ładni to chyba mają prościej i szybciej mogą ogarnąć się w pewnych kwestiach), ten realista, ten optymista, temu wiecej a temu mniej i żadne to pocieszenie że inni mają gorzej..
niektórzy mają trudniej bo mają inne możliwości, tak więc będą różne "natężenia" tego ogarnięcia, bo dla "normalnej" osoby pewne rzeczy będą proste i oczywiste a dla innych będą nieosiągalne i muszą bardzo pracować nad jako takim ogarnięciem....

Tylko  dlaczego miałbyś stracić kobietę  z powodu małych zarobków?
No chyba że zrobicie dziecko i nie będzie co do garnka włożyć?
We dwójkę  się przecież utrzymacie bez problemu.
Żyj po prostu, może jakieś szkolenia sobie organizuj na koszt pracodawcy czy UE języki szlifuj do perfekcji i czekaj na jakaś życiowa okazję  bez takiej spiny.
Ja jestem z tych co mogą żyć sami, ale to nie znaczy z automatu że osoba obok to jakiś dodatek. Raczej wielka wartość dodaną  którą należy docenić.  Ale życie nie koncentruje się na ich poszukiwaniu.

Heh plus już widzę kwik i skowyt jakoby się okazało w jakimś wątku, że facet traktuje kobietę z którą jest czy się spotyka jako dodatek, wartościowy ale jednak nie priorytet Oj podwójne standardy.

Ale i też to nie to samo co priorytet lub choć jeden z priorytetów.

Przyjaciele w liczbie mnogiej (co zauważyłem już wcześniej) są łatwiejsi w "utrzymaniu" niż najlepsza przyjaciółka/przyjaciel czy partnerka/partner, wymaga to mniej zachodu i poświęceń, a potem i tak się w praniu okazuje że ci "przyjaciele" to tak naprawdę tacy "dobrzy znajomi +"

To tylko w drugą stronę, ale też przypadek pokazujący że danej osobie sypią się normy życiowe gdy wejdzie w sytuację inną niż ta, w warunkach której i do której te normy ustawiała. Czyli inna rzeczywistość niż ta, do której była przyzwyczajona i którą zakładała. I wejście w taką rzeczywistość często weryfikuje nasze postawy życiowe. Dlatego ja np. nie zarzekam się jak żaba błota że w skrajnie innych warunkach absolutnie nie zachowałbym się inaczej, bo po prostu tego nie wiem na 100%.

I jeszcze jedna sprawa: ileś osób w innym moim wątku w innym dziale dawało do zrozumienia że moje poczucie własnej wartości szoruje po dnie. Wczoraj rozmawiałem z kobietą, która (tak myślę, oby! Tym bardziej że ona też jest tego zdania) staje się z biegiem czasu moją przyjaciółką i ona też wychwyciła coś co ma miejsce, tylko że uważa to stan niewłaściwy, ale też nie ogarnia faktu że niestety jest to mój stan "fabryczny" i nic na to nie poradzę: zwróciła uwagę, że czerpię siły i radość życia z "zewnętrznego źródła". Tylko niestety ja naprawdę jestem jak mój dawny laptop służbowy (pierwszy jak przyszedłem do pracy w której wciąż jestem, odziedziczony po poprzedniku): z akumulatorem tak wyeksploatowanym, że działał właściwie tylko przy ładowarce włączonej do gniazdka. Ja muszę mieć to zewnętrzne źródło utrzymujące mnie przy radości życia i chęci dawania tej radości życia temu źródłu (tak, takim źródłem jest kochająca kobieta!), bo po prostu tak jestem skonstruowany! Wielką radość, połączoną z poczuciem możliwości zmiany siebie na lepsze i starania się, daje mi świadomość tego, że jestem kochany! Nic nie zrobię, taka konstrukcja. W oparciu o to źródło mogę ulepszać swoje życie i życie kobiety, która je ze mną dzieli, RAZEM! Gdybym miał zacząć doskonalenie siebie w oparciu o wzorce i sposoby zalecane mi przez niektóre osoby, to prawdopodobnie w najlepszym wypadku zajęłoby to kilka LAT bardzo wytężonej  pracy, a ja nie czuję ani bym miał na to czas ani siły ani wręcz chęci. Po prostu potrzebuję dziś ryby, a nie wędki budowanej przez siebie w ciągu kilku lat, bo po prostu nie doczekam momentu aż ta wędka będzie gotowa by złowić rybę, metaforycznie zdechnę do tego czasu z głodu! Muszę mieć teraz pożywną rybę, która da mi siły i energię do budowy wędki

A czy jedno wyklucza drugie, czy nawet się z nim kłóci? Jeśli dla kogoś najważniejsze jest nie zostanie prezesem i zarobki idące w milionach na rok, a znalezienie szczęścia w miłości, to taka kochająca kobieta właśnie będzie trampoliną samą w sobie.

Wiesz, najlepsze jest to że przyjaciółkę w zasadzie też znalazłem, ale ona nie daje mi tego co powinna dać kobieta (zresztą podobnie jak ja jest już zajęta). Piszę "podobnie jak ja" bo w zasadzie... znalazłem taką kobietę o której mówisz, też po ciężkich przejściach. I z tego co ona mówi ja jej daję niesamowity zastrzyk energii do działania i wiary w to że będzie lepiej (więc masz tę swoją równowagę brania). Co prawda jeszcze teraz tak w 100% nie możemy być ze sobą, ale za dwa miechy-kwartał będzie to już możliwe. Jest też odległość... pewnie (jeśli się to zakorzeni) będę musiał się przeprowadzić

Wiesz, z moich wszystkich związków tylko raz nie zdołałem zbudować w sobie takiego uczucia do kobiety żeby była dla mnie tą #1... i zakończyłem związek. W pozostałych przypadkach... zrozum, nie mam ciągu do modelek, do zaliczania czegoś jednorazowo na imprezach firmowych... nie korzystałem nigdy z panienek nie z braku kasy czy możliwości, tylko z braku chęci. Ja cenię sobie bliskość z kobietą. Owszem, seks jest bardzo ważny, ale z tą z którą jestem; nie muszę szukać go z inną. Miliony na koncie nie sprawią że nagle zacznę łapać modelki, tym bardziej że cały czas tłukłaby mi się po głowie świadomość dlaczego idą ze mną do łóżka.

Bo boisz się że będziesz się musiała bardziej starać by go utrzymać przy sobie?
Przecież to dla Ciebie sama korzyść: radosny facet, który odżył, chce być z Tobą, rozwija się, żyje... Dostajesz w rezultacie więcej niż wzięłaś na starcie, gdzie tu coś niezachęcającego?

Partner nie jest do ratowania, a do wspólnego życia. Zresztą ona Cię nie uleczy, może zaleczyć, ale nie wyleczy.
Wyleczyć możesz się tylko Ty sam. Nie terapeuta, nie partnerka, nie przyjaciel czy rodzina.
Dlatego tak mało osób się zmienia, to jest dosłownie procent. Ludzie boją się konfrontacji z samym sobą, ze swoimi myślami. Boją się samotności, a tylko ona jest w stanie zagwarantować sukces.
Wolą uciekać w kolejną relację i okłamywać siebie samych, że to niedopasowanie charakterów czy inne bzdury.

Pokonywanie wspólnych problemów na wspólnej drodze życia to nie to samo co wchodzenie w relację z pozycji potrzebującej i wspólna próba naprawy Twoich czy jej problemów.

Nie, nie o to chodzi, że musiałabym się bardziej starać, na pewno nie w tym sensie. Chodzi o to, że ciężko przewidzieć, jak taki facet się zachowa, jaki będzie kiedy dostanie już tą rybę, ile czasu i energii trzeba będzie mu poświęcić ile dać tej "miłości" i wsparcia by stanął na nogi i zaczął żyć, być takim jakim chce dzięki takiej kobiecie. To uzależnianie szczęścia od drugiej osoby to też spora wygoda i zrzucenie z siebie odpowiedzialności. Zmiana to cały proces i sama obecność drugiej osoby nie sprawi, że nagle staniesz się innym człowiekiem. Może i będziesz miał więcej motywacji, energii itd., ale ta osoba też przecież może mieć gorszy dzień, mieć swoje problemy itd.
Przykładowo poznając takiego faceta, zaczęłabym go ciągnąć za rękę, motywować, wspierać, dbać... ale kiedy to by było wystarczające by nie czuć się wykorzystywaną? Co gdybym powiedzmy załatwiła facetowi dobrze płatną, wzięła do swego domu, zorganizowała fajnie wspólny czas, dała ciepło itd., gdyby np. okazało, że ta praca mu nie odpowiada, że jednak zamiast gdzieś wyjechać, woli siedzieć w domu, że jednak tego wsparcia i wyrozumiałości ma za mało. Inna sprawa, że tak jak uzależnianie szczęścia od drugiej osoby, tak i całkowite skupienie na tej drugiej, nie jest dobre, wręcz toksyczne. Ja po prostu nie chciałabym mieć w domu dorosłego faceta, z którym trzeba się obchodzić jak z jajkiem, który nie potrafi sam funkcjonować, a przynajmniej tak twierdzi, i się uczepia na mnie. Osobiście uważam, że sama "miłość", to zbyt mało by taki facet się zmienił, a jest to tylko wygodna wymówka, dlaczego nic w tym kierunku nie robi - od początku jest zwalana wina na innych, a nie szukanie jej w sobie. Czyli co, jak np. miło tej miłości, za pół roku, rok, dwa, dalej nie znajdzie satysfakcjonującej pracy albo coś pójdzie nie tak, to kto będzie winny? Oczywiście kobieta. Poza tym już samo podejście, że facet chce czy zapowiada zmianę ale pod takim i takim warunkiem, jest niezwykle ryzykowane. Jak kogoś poznajemy, to takim jaki jest tu i teraz a nie obietnicami, jaki będzie, jak dostanie naszą miłość.
I podobnie jak Ela uważam, że trudno mu będzie stworzyć trwały związek, bo potrzebna jest zmiana myślenia, która nie nastąpi z dnia na dzień, a takich kobiet, które zechcą się "poświęcić" w imię wyższych ideałów może i jest sporo ale w większości będą to osoby w podobnej sytuacji, po przejściach, szukających sensu życia i nowego źródła energii do działania w postaci kochającej 2 połowki.

Edit: Weźmy odwróćmy sytuację, jest pewna kobieta z kompleksami, narzekająca na swój los, brakiem chęci i siły do zmian, która twierdzi, że przyczyną stanu rzeczy jest brak drugiej połówki i gdyby tylko znalazła faceta, który by ją pokochał, to nie tylko zadbałaby o swój wygląd ale i rozwój, poszukała lepszej pracy itd. i byłaby dla niego najlepszą partnerką pod słońcem. Czy takie podejście czy też obietnica jest zachęcająca i wiarygodna? Już widzę ilu chętnych by się znalazło by taką dziewczynę wybawić z marazmu i z entuzjazmem czekać na efekty swojej "miłości, jak przy nich rozkwitnie.

Britan, nie będę robić multiquote'a, po prostu odniosę się zdanie po zdaniu do Twojego wpisu.
1. Jest od jednego i od drugiego; to ma być właśnie ta osoba, na którą się (ze wzajemnością) powinno móc liczyć w pierwszej kolejności.
2. Uleczy, wyleczy... Nie ma jednej poprawnej definicji uleczenia pasującej do każdego; gdyby tak było, to nie byliby potrzebni lekarze. A w pewnych wypadkach zaleczenie wystarczy.
3,4. To też dyskusyjna teza, zwłaszcza że wielu ludzi ma inne zdanie (w tym niby dyplomowani terapeuci).
Wytłuszczony fragment: to tylko dowodzi, że są osoby stworzone do samotności i są osoby stworzone do bycia z kimś. I nie można a priori określać, że któraś wersja jest gorsza, skazana na porażkę lub skazana na leczenie wyznaczone dla tej drugiej grupy.
Kolejne zdanie: no właśnie w przypadku mnie i mojej ex było cholerne niedopasowanie i nie tylko ja byłem w stanie je dostrzec. Więc to nie wmawianie sobie...
Ostatnie zdanie: To jednak może stworzyć silny fundament właśnie do tego wspólnego mierzenia się ze wspólnymi problemami, bo na starcie tej wspólnej drogi czujesz że masz u boku kogoś kto jest Ci w stanie pomóc i jest pewnym oparciem, daje większą wiarę na pokonanie wspólnych przeciwności.

Elu, z tego posta (zwłaszcza z jego zakończenia) to już wychodzi że uważasz mnie za kogoś, czyje potrzeby względem kobiet ograniczają się do tego by mieć na bieżąco kogo zaroochać miesiąc w miesiąc, a przy takim założeniu rozmowa zmierza do ściany, tym bardziej że założenie jest chybione.

No co Ci powiedzieć? Stuknięty merol, jak się go porządnie naprawi, to na 95% da więcej satysfakcji niż kupiona za tę samą sumę Dacia będąca na chodzie
Tylko właśnie podstawową kwestią jest to jak bardzo cena odbiega od wyjściowej dla bezwypadkowego? Dlatego taki facet to też nie jest faktycznie propozycja dla kobiety, która na wcześniejszym etapie życia (zakładając że by się znali) mogłaby sobie tylko o nim pomarzyć, bo faktycznie jest ryzyko że jak odżyje, to ona może zacząć go uwierać. Tak samo jak dla Janusza biznesu nie jest opcją specjalista mający chwilowy kryzys, bo wiadomo że nawet jak Janusz z chciwości go zatrudni, to gość nie będzie mu pracować "z wdzięczności" do emerytury za minimalną krajową.

Czyli odnosząc do tego o czym pewnie myślisz: jeśli kobieta (nazwijmy to) zbyt wiele oczekuje za to że łaskawie da mu szansę, to to też nie przejdzie.

Nic nie pisałam o seksie, jak tu sugerujesz
Wiem że wierzysz  w swoją wizję 2 koników w karocy , które razem pomkną ku swietlanej przyszłości. Ale uważam że w samym założeniu jest błąd.
Bo co innego pojechać razem jak jest każdemu osobno po drodze, a co innego przypiąć się do dyszla i realizować wspólny cel. Niby subtelna różnica, ale tylko z pozoru.
W Twojej wizji związku mam wrażenie że wpisane jest takie myslenie: że nie bierzemy sobie kogoś,  kogo akceptujemy, tylko kogoś  kto musi podlegać  tuningowi..A skąd wiesz że dziewczyna o pięknej twarzy o porarganych włosach i w dżinsach będzie chciała zmieniać  się w kierunku który Ty sobie wymyślasz?

Może wyliśmy na podobnej częstotliwości fal?
Nie wiem, ale coraz mocniej zaczynam podejrzewać że jest jakoś tak że osoby podobne do siebie, z podobnymi problemami dają jakieś takie sygnały (choć na pierwszy rzut oka niczego z tego nie ujawniają), które może wychwycić i odpowiednio zinterpretować jedynie ten "pasujący" egzemplarz. Tak jak ja i ona: ona na pozór pełna optymizmu i życzliwego podejścia do wszystkich kobieta, ja też nie wykładałem wszystkich swoich problemów na stół... i z jakiegoś powodu wydaliśmy się sobie wzajemnie intrygujący, potrafiliśmy pisać do rana... Z czasem wyszło jak jesteśmy do siebie podobni, jak podobne problemy mieliśmy, jak rozumiemy swoje reakcje i że prawdopodobnie jestem jednym z niewielu facetów, który jest w stanie w pełni zrozumieć przejścia takiej kobiety i będzie wiedział co z tym dalej robić, że go to nie odstraszy, bo doświadczenie życiowe nauczyło go jak sobie z tym radzić. Ona z kolei o nastawieniu do związku dosłownie jak skrojonym pode mnie. Przypadliśmy sobie też do gustu fizycznie: najpierw myślałem że jest po prostu miła, ale potem zauważyłem swoje podobieństwo do jej byłego - nieżyjącego już - faceta i zdałem sobie sprawę z tego, że prócz podpasowania osobowościowo-charakterologicznego dodatkowo zupełnie przypadkowo wstrzeliłem się w jej typ faceta (co jeszcze ciekawsze ona moje pierwsze zdjęcie zobaczyła dopiero po miesiącu pisania, gdy czuła już że coś ją do mnie ciągnie i to nie jak do kolegi); zresztą ona fizycznie też mi się spodobała. Baliśmy się jak wypadnie w realu, ale już na pierwszym spotkaniu była chemia.

Nie przeceniam. Nie spodziewam się zmiany o 180 stopni, ale jednocześnie zdecydowanie czuję że będzie lepiej; naturalne więc że liczę że u obu stron tak będzie

Przyznaj Roxann że ja nie odradzalam:)
Ale jak napisalaś: wy już byliście gotowymi indywidualnosciami A nie masami do wyrobienia.  Każde mogło samodzielnie egzystować. 
Nikt nikogo nie wykorzystywał. I dlatego nikt nie uciekł z powodu okazanej słabości.

Bratnia dusza... to właśnie o to chodzi. Nie było łatwo: na początku była zaangażowana w wirtualną relację z kimś innym, wtedy nie do końca trafnie odczytywałem jej intencje, choć już wtedy ją intrygowałem. Pomogło mi to, że tamten nie dość że ją na dłuższy czas olał, to jeszcze okazał się dupkiem. Przełom nadszedł gdy podczas pewnej dyskusji o sprawach metafizycznych uświadomiłem sobie, że ona się zastanawia czy to czasem JA nie jestem tym jej przeznaczonym... Potem odkryliśmy jak wiele nas łączy; dziś wiem że ona jest jeśli chodzi o osobowość wręcz wersją mnie z czasów gdy byłem w jej wieku, przez co jestem w stanie nie tylko rozumieć jej reakcje na różne rzeczy, ale często także je przewidywać. Dlatego też, dzięki podobnej osobowości wzbogaconej o ileś lat doświadczenia większego od niej, łatwiej niż ona mogę znaleźć rozwiązanie problemu, z którym ona się boryka. Lubimy od cholery tych samych rzeczy; gdy napisała mi że nawet śmiejemy się z tego samego, to nie byłem do końca pewien, ale gdy zobaczyłem jej reakcje (na naszej pierwszej randce) w kinie na film, to już wiedziałem że miała rację, bo te same sceny i w ten sam sposób nas bawiły. Mam nadzieję że nam wyjdzie, choć ona się boi że nie będę jej traktować poważnie... ale ja zamierzam ją traktować tak poważnie jak tylko będę w stanie. Bo już mi na niej zależy... Po czasie, jeszcze nim się pierwszy raz spotkaliśmy, zacząłem czuć że ona do mnie czuje coraz więcej, zresztą to potwierdzała; w rozmowie o mnie swojemu przyjacielowi wyznała, że chyba się zauroczyła, pierwszy raz od naprawdę długiego czasu... przed pierwszym spotkaniem widać było że oboje się boimy co będzie jak nie wypali, ale wypaliło! To nie jest łatwa kobieta, wręcz prawie wszyscy po pewnym czasie mi doradzali bym dał sobie z nią spokój, ale chyba właśnie ja mam najlepsze przygotowanie by sobie z nią poradzić i w zasadzie potwierdzała to każda kolejna jej tajemnica, którą mi zdradzała. I naprawdę chcę żeby nam się udało.

Tak, podobnie; tyle tu było gadki o równowadze brania i dawania, no to jest ta równowaga i co? Dalej źle?

Tak, serio mam po 40, a ona... jest nieco młodsza. I co z tego? Planowałem pierwotnie szukać w przedziale 35-39, natknęliśmy się na siebie zupełnie przypadkowo. Złapaliśmy kontakt, wytworzyła się więź. Największą rolę odegrał jej charakter (choć jest niebrzydka), jej podejście do życiowych i związkowych kwestii; dlatego właśnie to ona mi bardziej podpasowała, a np. jedna ładna i inteligentna kobieta, która co prawda była mi bliższa wiekowo, ale miała dość podły charakter (choć podobno przy właściwym facecie jej wady miały cudownie znikać). I co, dalej źle? Ileś miesięcy temu dzieciatą traktowałem jak zło konieczne, którego w mojej sytuacji nie uniknę. Ona ma dziecko i zupełnie inaczej na to patrzę niż wtedy. Nie idealizuję jej, jestem świadomy jej wad (niektóre z nich to nie pikuś), ale i widzę jakie ma zalety. Nie lecę jak ćma do ognia, po prostu na podstawie wcześniejszych doświadczeń (w końcu przeżycia są po to żeby człowiek za kolejnym razem wiedział jak lepiej postąpić) sądzę, że jestem w stanie sobie poradzić z taką relacją (kilkanaście lat temu pewnie nie byłbym w stanie).

Mam doświadczenia życiowe i staram się trzeźwiej patrzeć na różne sytuacje, natomiast zawsze kiedy się coś do kogoś czuje, to ten ogląd może być nieco zakłócony. Problem w tym, że NIE DA budować normalnej relacji bez uczuć.

Wnioski? Pomyślmy:
- błędem było wzięcie sobie kobiety ładnej, ale niedopasowanej;
- błędem było bycie z kobietą, która dla wzmocnienia swojej pozycji i wyładowania swoich emocji gnoi mnie i podcina mi skrzydła zamiast mnie wspierać i przekonywać że sobie poradzę;
- błędem było trwanie w związku z kobietą, która stosowała przemoc fizyczną i psychiczną...
Zebrało się tego trochę. Miałem to na uwadze przy poszukiwaniu kolejnej; właśnie ze względu na wewnętrzne podobieństwa do mojej ex jedna wyraźnie chętna odpadła...

Oj tam, bluszcz jest fajny
Poza tym nawet nie jestem w stanie określić czy rzeczywiście z niej bluszcz

A tak w ogóle to ostrożnie, bo najpierw wyeliminujesz kobiety które nie powinny ze mną być, potem te z którymi ja nie powinienem być i wyjdzie że nie ma kobiety odpowiedniej dla mnie. A ja nie zamierzam być sam